Κατέ Καζάντη
Το ερώτημα τίθεται, χωρίς περιστροφές, ως εξής: να εγκαθίσταται ο /η άστεγος, απλώνοντας όλα του τα υπάρχοντα, στην οδό Σταδίου, δίχως οι δομές της πρόνοιας να επιλαμβάνονται για τα σχετικά, τι/ποιον ακριβώς εξυπηρετεί;
Σε έναν πολιτισμό, όπου «η ανέχεια έγινε η καθαυτό φύση της κοινωνίας» (Πολάνι), τέτοιες εικόνες προφανώς δεν παραξενεύουν. Οι πρωτεύουσες της Δύσης, της Αθήνας συμπεριλαμβανομένης, χτυπημένες από τη συστημική κρίση και τη συνακόλουθη κοινωνική αποδιάρθρωση, εθίζουν τους πάντες στη θέα εκείνου που η μοίρα του είναι μοναχά κάτω από τον ήλιο, ντάλα μεσημέρι.
Οι δε ανέστιοι και πένητες, εκείνοι που το σύστημα εκβράζει πρώτους, είναι σχεδόν πάντοτε άνθρωποι εξαρτημένοι από ουσίες πάσης φύσεως, ψυχικά ασθενείς κ.ο.κ. Αλλά εδώ στο Νότο, με τη συνοχή που ακόμα διαθέτει η κοινωνία –οικογένεια, γειτονιά, δημόσια υγεία- το κράτος πρόνοιας μπορεί να τους περιθάλψει.
Προς τι, λοιπόν, το αδιανόητο γεγονός της συνύπαρξης της απόλυτης ένδειας με την αφθονία, μια αφθονία που ακόμα κατοικεί στα πέριξ της Σταδίου;
Το πρόβλημα βέβαια δεν τίθεται στην επιφάνεια, κατά το στερεοτυπικό «μας βλέπουν οι τουρίστες», αλλά κατά τι βαθύτερα: γιατί οι αρμόδιοι, ο Καμίνης ας πούμε και όποιος άλλος υπεύθυνος, επιβάλλουν τέτοιες εικόνες με την πολιτική της αδιαφορίας; Κερδίζει κανείς;
*Την ώρα που ο φωτογραφικός φακός κατέγραφε, ο άστεγος, στο κουτί του οποίου δεν έπεσε οβολός, φώναζε, έξω φρενών, «απαγορεύεται». Εννοώντας τη λήψη φωτογραφιών και όχι την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
ArtiNews
Το ερώτημα τίθεται, χωρίς περιστροφές, ως εξής: να εγκαθίσταται ο /η άστεγος, απλώνοντας όλα του τα υπάρχοντα, στην οδό Σταδίου, δίχως οι δομές της πρόνοιας να επιλαμβάνονται για τα σχετικά, τι/ποιον ακριβώς εξυπηρετεί;
Σε έναν πολιτισμό, όπου «η ανέχεια έγινε η καθαυτό φύση της κοινωνίας» (Πολάνι), τέτοιες εικόνες προφανώς δεν παραξενεύουν. Οι πρωτεύουσες της Δύσης, της Αθήνας συμπεριλαμβανομένης, χτυπημένες από τη συστημική κρίση και τη συνακόλουθη κοινωνική αποδιάρθρωση, εθίζουν τους πάντες στη θέα εκείνου που η μοίρα του είναι μοναχά κάτω από τον ήλιο, ντάλα μεσημέρι.
Οι δε ανέστιοι και πένητες, εκείνοι που το σύστημα εκβράζει πρώτους, είναι σχεδόν πάντοτε άνθρωποι εξαρτημένοι από ουσίες πάσης φύσεως, ψυχικά ασθενείς κ.ο.κ. Αλλά εδώ στο Νότο, με τη συνοχή που ακόμα διαθέτει η κοινωνία –οικογένεια, γειτονιά, δημόσια υγεία- το κράτος πρόνοιας μπορεί να τους περιθάλψει.
Προς τι, λοιπόν, το αδιανόητο γεγονός της συνύπαρξης της απόλυτης ένδειας με την αφθονία, μια αφθονία που ακόμα κατοικεί στα πέριξ της Σταδίου;
Το πρόβλημα βέβαια δεν τίθεται στην επιφάνεια, κατά το στερεοτυπικό «μας βλέπουν οι τουρίστες», αλλά κατά τι βαθύτερα: γιατί οι αρμόδιοι, ο Καμίνης ας πούμε και όποιος άλλος υπεύθυνος, επιβάλλουν τέτοιες εικόνες με την πολιτική της αδιαφορίας; Κερδίζει κανείς;
*Την ώρα που ο φωτογραφικός φακός κατέγραφε, ο άστεγος, στο κουτί του οποίου δεν έπεσε οβολός, φώναζε, έξω φρενών, «απαγορεύεται». Εννοώντας τη λήψη φωτογραφιών και όχι την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου