Μιχάλης Καλούπης
Κυρά Κατίνα μου απ’το Ωραιόκαστρο,
Παίρνω το θάρρος να σου γράψω, κυρά Κατίνα μου, επειδή διάβασα την ιστορία σου και θυμήθηκα τα δικά μας, τη δική μου μάνα στη θέση σου πριν χρόνια, κι εμένα στη θέση του παιδιού σου.
Θα σου πω λοιπόν τι συνέβη όταν κι εμείς στο μικρό χωριό μας βρεθήκαμε σε παρόμοια κατάσταση με τη δική σας, τότε που τα πρώτα μεγάλα κύματα μεταναστών από την Αλβανία είχαν πρωτοέρθει.
Όταν έστειλαν οι άνθρωποι αυτοί τα παιδιά τους στο σχολείο μας λοιπόν, κατέληξαν να είναι περισσότερα από εμάς, τους «ντόπιους».
Εκεί να δεις χαμός και κουβέντες για αφομοίωση και προσαρμογές κι αρρώστιες κι άλλα τόσα επιστημονικά!
Υπήρχαν, όπως και με όλα τα ζητήματα άλλωστε, αυτοί που γκρίνιαζαν με αντίθετες γνώμες, μα ομόφωνες αποφάσεις δε βιάστηκαν να βγάλουν.
Ο σύλλογος γονέων του σχολείου μας τότε, όπως και πολλών ακόμα σχολείων, έκανε κι αυτός συμβούλιο, όπως εσείς ένα πράμμα. Κι οργανώθηκε που λες ο σύλλογος γρήγορα μπροστά στα γεγονότα, μα, όχι για να διώξει τους μαθητές με καταλήψεις, κυρά Κατίνα μου, αλλά για να συγκεντρώσει ρούχα και σχολικά είδη για τους νέους μαθητές.
Και δώσαμε ο καθένας ότι μπορούσαμε και δεν είχαμε ξαναπάρει τόση χαρά και τόσο ωραίο μάθημα από το σχολείο, ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσανε.
Ξέρεις ποιο ήταν το αποτέλεσμα κυρά Κατίνα μου;
Να μάθουμε, παιδιά ακόμα, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη από πρώτο χέρι, όπως αυτά που εσύ διαβάζεις μόνο στα παραμύθια της πατρίδας και καμαρώνεις χωρίς λόγο.
Να φτάσουμε να σπουδάσουμε μαζί με αυτά τα παιδιά και να τα καμαρώνουμε που αφήνουν τον ιδρώτα τους στις ελληνικές επιχειρήσεις πλέον και να μη μας ενοχλεί το ότι «έμειναν εδώ».
Να νιώθουμε χρόνια μετά περήφανοι για την στάση των γονιών μας, της πλειοψηφίας των συγχωριανών και των δασκάλων μας που βοήθησαν σαν άνθρωπος προς άνθρωπο τους νέους τους γείτονες.
Αν εσύ τώρα διαλέξεις τον εύκολο δρόμο για το παιδί σου, κυρά Κατίνα μου – δηλαδή χωρίστρα το μαλλί, σιδέρωμα στην τσάκιση κάθε πρωί, παγουρίνο, τσάντα, τετράδια πολλά, στυλό μολύβια, κολατσό, εννιά κι εννιά δεκαοχτώ, θα πάρουμε τη Πόλη με χρόνια με καιρό, κύριε ελέησον- γούστο σου και καμάρι σου, μα όταν αρχίσεις να του εξιστορείς όλα τα σπουδαία και περήφανα κατορθώματα της Ελλάδας, οφείλεις να παραλείψεις πολλά κεφάλαια.
Ούτε ηρωισμός θα σου χωράει, ούτε περηφάνια, ούτε σεβασμός, ούτε θάρρος, ούτε πολιτισμός, επειδή τώρα που ήρθε η σειρά σου και η ιστορία σε κάλεσε δεν στάθηκες αντάξια της και δεν την τίμησες, κυρά Κατίνα από το Ωραιόκαστρο.
Ξέρω ήδη τι σκέφτεσαι, καταλαβαίνω πως φοβούνται όλοι οι γονείς και τη μύγα που πλησιάζει τα παιδιά τους, μα θαρρείς πως για να σταθείς περήφανος Άνθρωπος, δε χρειάζεται να νικήσεις τον φόβο;
Θαρρείς πως όσοι γράφτηκαν στην ιστορία για τις γενναίες στάσεις τους δε φοβόντουσαν;
Φόβος που εσύ μπροστά του, αντί να οργανωθείς για να τον πολεμήσεις και να υψώσεις ανάστημα ώστε να νιώσεις άνθρωπος, γέμισες τα παντελόνια σου κι έκανες την τρελή προκειμένου να μη φορτώσεις έννοιες το κεφάλι σου.
Θα σε σεβόμουν αν ζητούσες μία κάποια λύση, αν έδειχνες ότι σε ένοιαζε έστω και επιφανειακά, μα εσύ θες απλά την ησυχία σου χωρίς να σε νοιάζουν οι ζωές που δεν είχαν την τύχη που είχες εσύ να τους παραχωρηθεί μία έκταση για να φτιάξουν τις νέες τους ζωές.
Οι χέστηδες του 2016 θα είστε κυρά Κατίνα μου. Αυτό το κεφάλαιο θα γράψει η ιστορία για σένα και τους όμοιούς σου.
Ένα καινούριο, ολοδικό σας κεφάλαιο, που θα ολοκληρωθεί με την απόλυτη εξαθλίωση του πνεύματός σας, το οποίο περήφανα μεταλαμπαδεύετε στα παιδιά σας.
Έπρεπε να διαλέξεις κυρά Κατίνα μου, ανάμεσα στο σεβασμό και την αλληλεγγύη ή στο να ζήσεις σαν χέστης μισάνθρωπος στην ησυχία σου. Κι εσύ επέλεξες ομόφωνα το δεύτερο.
Θα σου περιέγραφα κι άλλα για τις εμπειρίες μας με τα αλλοδαπά παιδιά στο σχολείο και για το πόσο κρίμα είναι αυτό που αποφασίζεις, όχι τόσο για τα προσφυγόπουλα μα όσο για τα δικά σου τα παιδιά, αλλά δε θα καταλάβεις.
Βολέψου στο τώρα, κυρά Κατίνα, μονάχα ελπίζω πως μετά από χρόνια θα χεις το κουράγιο να κοιτάξεις κατάματα το σπλάχνο σου και να του δώσεις μία απάντηση, όταν θα διαβάσει ιστορία, θα σε κοιτάξει με απορία και θα σε ρωτήσει τον λόγο για τον οποίο γύρισες την πλάτη σε αυτόν που η ανάγκη και όχι η επιλογή τον έφερε στο διάβα σου.
Κι όχι μία απάντηση που να εξηγεί απλώς γιατί δεν τον βοήθησες, αλλά να εξηγεί και γιατί τον πολέμησες κι όλας.
Και τότε θέλω να δω, πως θα νιώσεις όταν θα δεις το παιδί σου να ντρέπεται για σένα.
Καλό κουράγιο για το μέλλον, κυρά Κατίνα μου, μόλις μπήκες στις σελίδες της ιστορίας.
Κυρά Κατίνα μου απ’το Ωραιόκαστρο,
Παίρνω το θάρρος να σου γράψω, κυρά Κατίνα μου, επειδή διάβασα την ιστορία σου και θυμήθηκα τα δικά μας, τη δική μου μάνα στη θέση σου πριν χρόνια, κι εμένα στη θέση του παιδιού σου.
Θα σου πω λοιπόν τι συνέβη όταν κι εμείς στο μικρό χωριό μας βρεθήκαμε σε παρόμοια κατάσταση με τη δική σας, τότε που τα πρώτα μεγάλα κύματα μεταναστών από την Αλβανία είχαν πρωτοέρθει.
Όταν έστειλαν οι άνθρωποι αυτοί τα παιδιά τους στο σχολείο μας λοιπόν, κατέληξαν να είναι περισσότερα από εμάς, τους «ντόπιους».
Εκεί να δεις χαμός και κουβέντες για αφομοίωση και προσαρμογές κι αρρώστιες κι άλλα τόσα επιστημονικά!
Υπήρχαν, όπως και με όλα τα ζητήματα άλλωστε, αυτοί που γκρίνιαζαν με αντίθετες γνώμες, μα ομόφωνες αποφάσεις δε βιάστηκαν να βγάλουν.
Ο σύλλογος γονέων του σχολείου μας τότε, όπως και πολλών ακόμα σχολείων, έκανε κι αυτός συμβούλιο, όπως εσείς ένα πράμμα. Κι οργανώθηκε που λες ο σύλλογος γρήγορα μπροστά στα γεγονότα, μα, όχι για να διώξει τους μαθητές με καταλήψεις, κυρά Κατίνα μου, αλλά για να συγκεντρώσει ρούχα και σχολικά είδη για τους νέους μαθητές.
Και δώσαμε ο καθένας ότι μπορούσαμε και δεν είχαμε ξαναπάρει τόση χαρά και τόσο ωραίο μάθημα από το σχολείο, ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσανε.
Ξέρεις ποιο ήταν το αποτέλεσμα κυρά Κατίνα μου;
Να μάθουμε, παιδιά ακόμα, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη από πρώτο χέρι, όπως αυτά που εσύ διαβάζεις μόνο στα παραμύθια της πατρίδας και καμαρώνεις χωρίς λόγο.
Να φτάσουμε να σπουδάσουμε μαζί με αυτά τα παιδιά και να τα καμαρώνουμε που αφήνουν τον ιδρώτα τους στις ελληνικές επιχειρήσεις πλέον και να μη μας ενοχλεί το ότι «έμειναν εδώ».
Να νιώθουμε χρόνια μετά περήφανοι για την στάση των γονιών μας, της πλειοψηφίας των συγχωριανών και των δασκάλων μας που βοήθησαν σαν άνθρωπος προς άνθρωπο τους νέους τους γείτονες.
Αν εσύ τώρα διαλέξεις τον εύκολο δρόμο για το παιδί σου, κυρά Κατίνα μου – δηλαδή χωρίστρα το μαλλί, σιδέρωμα στην τσάκιση κάθε πρωί, παγουρίνο, τσάντα, τετράδια πολλά, στυλό μολύβια, κολατσό, εννιά κι εννιά δεκαοχτώ, θα πάρουμε τη Πόλη με χρόνια με καιρό, κύριε ελέησον- γούστο σου και καμάρι σου, μα όταν αρχίσεις να του εξιστορείς όλα τα σπουδαία και περήφανα κατορθώματα της Ελλάδας, οφείλεις να παραλείψεις πολλά κεφάλαια.
Ούτε ηρωισμός θα σου χωράει, ούτε περηφάνια, ούτε σεβασμός, ούτε θάρρος, ούτε πολιτισμός, επειδή τώρα που ήρθε η σειρά σου και η ιστορία σε κάλεσε δεν στάθηκες αντάξια της και δεν την τίμησες, κυρά Κατίνα από το Ωραιόκαστρο.
Ξέρω ήδη τι σκέφτεσαι, καταλαβαίνω πως φοβούνται όλοι οι γονείς και τη μύγα που πλησιάζει τα παιδιά τους, μα θαρρείς πως για να σταθείς περήφανος Άνθρωπος, δε χρειάζεται να νικήσεις τον φόβο;
Θαρρείς πως όσοι γράφτηκαν στην ιστορία για τις γενναίες στάσεις τους δε φοβόντουσαν;
Φόβος που εσύ μπροστά του, αντί να οργανωθείς για να τον πολεμήσεις και να υψώσεις ανάστημα ώστε να νιώσεις άνθρωπος, γέμισες τα παντελόνια σου κι έκανες την τρελή προκειμένου να μη φορτώσεις έννοιες το κεφάλι σου.
Θα σε σεβόμουν αν ζητούσες μία κάποια λύση, αν έδειχνες ότι σε ένοιαζε έστω και επιφανειακά, μα εσύ θες απλά την ησυχία σου χωρίς να σε νοιάζουν οι ζωές που δεν είχαν την τύχη που είχες εσύ να τους παραχωρηθεί μία έκταση για να φτιάξουν τις νέες τους ζωές.
Οι χέστηδες του 2016 θα είστε κυρά Κατίνα μου. Αυτό το κεφάλαιο θα γράψει η ιστορία για σένα και τους όμοιούς σου.
Ένα καινούριο, ολοδικό σας κεφάλαιο, που θα ολοκληρωθεί με την απόλυτη εξαθλίωση του πνεύματός σας, το οποίο περήφανα μεταλαμπαδεύετε στα παιδιά σας.
Έπρεπε να διαλέξεις κυρά Κατίνα μου, ανάμεσα στο σεβασμό και την αλληλεγγύη ή στο να ζήσεις σαν χέστης μισάνθρωπος στην ησυχία σου. Κι εσύ επέλεξες ομόφωνα το δεύτερο.
Θα σου περιέγραφα κι άλλα για τις εμπειρίες μας με τα αλλοδαπά παιδιά στο σχολείο και για το πόσο κρίμα είναι αυτό που αποφασίζεις, όχι τόσο για τα προσφυγόπουλα μα όσο για τα δικά σου τα παιδιά, αλλά δε θα καταλάβεις.
Βολέψου στο τώρα, κυρά Κατίνα, μονάχα ελπίζω πως μετά από χρόνια θα χεις το κουράγιο να κοιτάξεις κατάματα το σπλάχνο σου και να του δώσεις μία απάντηση, όταν θα διαβάσει ιστορία, θα σε κοιτάξει με απορία και θα σε ρωτήσει τον λόγο για τον οποίο γύρισες την πλάτη σε αυτόν που η ανάγκη και όχι η επιλογή τον έφερε στο διάβα σου.
Κι όχι μία απάντηση που να εξηγεί απλώς γιατί δεν τον βοήθησες, αλλά να εξηγεί και γιατί τον πολέμησες κι όλας.
Και τότε θέλω να δω, πως θα νιώσεις όταν θα δεις το παιδί σου να ντρέπεται για σένα.
Καλό κουράγιο για το μέλλον, κυρά Κατίνα μου, μόλις μπήκες στις σελίδες της ιστορίας.
projectblackfish«Να μη λένε οι απόγονοί μας για τους χέστηδες του 2015»
~Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου