Γιώργος X. Παπασωτηρίου
"Ακαμάτηδες", "Κλέβουν τις δουλειές μας": οι επικρίσεις αυτές κατά των γάλλων και βέλγων προσφύγων στη Βρετανία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν οι ίδιες μ' αυτές που διατυπώνονται σήμερα εναντίον των ευρωπαίων μεταναστών ή προσφύγων, σύμφωνα με μια πανεπιστημιακή μελέτη. «Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς πως πολλές συζητήσεις σχετικά με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που είχαν γίνει στην περίοδο 1914-18, είναι ακριβώς οι ίδιες μ' αυτές που έχουμε σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο καθηγητής Ρίτσαρντ Γκρέισον, ειδικός για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου, και επόπτης της μελέτης.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα με τη σημερινή ρητορική και πρακτική των ρατσιστών, η οποία παραπέμπει σε ανάλογες στις αρχές του 20ου αιώνα. Μη λησμονούμε ότι τη θέση των σημερινών μεταναστών κατείχαν, παλαιότερα, οι Έλληνες πρόσφυγες. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, αλλά και εναντίον των Ελλήνων των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Κρήτη. Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης, ή η Χρυσή Αυγή αν θέλετε, ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι», που είχαν ιδρύσει οι Δημήτριος Γούναρης και Ιωάννης Μεταξάς.
Κατά τα «Νοεμβριανά» υπήρξε αληθινό πογκρόμ με προγραφή σπιτιών και καταστημάτων που είχαν σημαδευτεί με κόκκινη μπογιά. Ο Γεώργιος Βεντήρης γράφει: «Από της 19 μέχρι 23 Νοεμβρίου, ωδηγούντο πλησίον του φθισιατρείου "Σωτηρία" Μικρασιάται κυρίως πρόσφυγες και εθανατώνοντο ως κατάσκοποι των Αγγλογάλλων». Ο Φοίβος Γρηγοριάδης υπολογίζει ότι ο αριθμός των δολοφονημένων ήταν περί τους 20. Γράφει: «απλοί άνθρωποι του λαού θα δολοφονηθούν στους δρόμους και στα μικρά Φρουραρχεία (σ.σ. συνοικιακά κέντρα των επιστράτων)».
Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών». Oι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαιναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη».
Ομοίως απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο(ανάλογο αυτού που φόρεσαν οι ναζί στους Εβραίους) ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς και… αυτόχθονες, όπως θέλουν και σήμερα να αυτοπροσδιορίζονται έναντι των ετερόχθονων (ξένων) πολλοί Έλληνες (όχι μόνο χρυσαυγίτες).
Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», καθώς έβλεπε στο πρόσωπο των πρώτων τον προηγούμενο εαυτό του. Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία αρχαία μέθοδος για να μεταθέτουν οι επικυρίαρχοι τη σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της (δηλαδή εναντίον τους) σε δευτερεύουσα(ήτοι μεταξύ των «κάτω»). Η νομιμοποιητική βάση του «κοινωνικού πολέμου» είναι ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Στην πραγματικότητα, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες τόσο ως φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά και ως εξιλαστήριο θύμα, σαν έναν αποδιοπομπαίο τράγο προκειμένου να αιτιολογήσει τη χρεοκοπία του.
Στην περίπτωση, όμως, της Χρυσής Αυγής έχουμε μία αντιμετώπιση και κατά το ανάλογο των ΗΠΑ. Εκεί η κυρίαρχη ελίτ, οι περίφημοι ληστοβαρώνοι –βιομήχανοι και χρηματοπιστωτικό σύστημα- που δρούσαν στη βάση της «νόμιμης παρανομίας», αφού χρησιμοποίησαν τη Μαφία για να τσακίσουν τις απεργίες των εργατών και να διαλύσουν τα συνδικάτα με τις «ραπτομηχανές Σικάγου»(τα αυτόματα όπλα των μαφιόζων), στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον της. Αυτό επεδίωξαν και στο Πέραμα κάποιοι εγχώριοι εφοπλιστές μέσω της ΧΑ. Η Μαφία, όπως και η Χρυσή Αυγή, κατείχε την «αγορά της αμαρτίας»(μαστροπεία, προστασία, παράνομη εργασία, διακίνηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τζόγος…). Και στις δύο χώρες οι θεσμοί(αστυνομία, πολιτοφυλακή, θρησκευτικές οργανώσεις) συνδέονται υπόγεια ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις παρακρατικές οργανώσεις. Έτσι εξηγούνται και οι εκτελέσεις αφροαμερικανών από αστυνομικούς των ΗΠΑ.
Ενίοτε και ανάλογα με τις συνθήκες το «φασιστικό» φαινόμενο θα αφήνεται να εκδηλωθεί με τα τρομοκρατικά χαρακτηριστικά του έτσι ώστε να αποτρέπει την αγανάκτηση του πληθυσμού να κινείται προς μία πραγματικά αντισυστημική κατεύθυνση. Όταν, όμως, θα τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου, θα χτυπιέται στο κεφάλι. Τότε η κυρίαρχη τάξη θα παρουσιάζεται με το δήθεν αντιφασιστικό προσωπείο της, «ξεπλένοντας» έτσι τη φασιστική πρακτική της(ανεργία, εξαθλίωση, στέρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Εκτός και αν κρίνει, όπως στην Ιταλία(οι μεγαλογαιοκτήμονες) και στη Γερμανία(οι μεγαλοβιομήχανοι), διαφορετικά, οδηγώντας το φασισμό και το ναζισμό αντίστοιχα στην εξουσία…
Πηγή: ΑrtiΝews.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
"Ακαμάτηδες", "Κλέβουν τις δουλειές μας": οι επικρίσεις αυτές κατά των γάλλων και βέλγων προσφύγων στη Βρετανία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν οι ίδιες μ' αυτές που διατυπώνονται σήμερα εναντίον των ευρωπαίων μεταναστών ή προσφύγων, σύμφωνα με μια πανεπιστημιακή μελέτη. «Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς πως πολλές συζητήσεις σχετικά με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που είχαν γίνει στην περίοδο 1914-18, είναι ακριβώς οι ίδιες μ' αυτές που έχουμε σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο καθηγητής Ρίτσαρντ Γκρέισον, ειδικός για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου, και επόπτης της μελέτης.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα με τη σημερινή ρητορική και πρακτική των ρατσιστών, η οποία παραπέμπει σε ανάλογες στις αρχές του 20ου αιώνα. Μη λησμονούμε ότι τη θέση των σημερινών μεταναστών κατείχαν, παλαιότερα, οι Έλληνες πρόσφυγες. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, αλλά και εναντίον των Ελλήνων των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Κρήτη. Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης, ή η Χρυσή Αυγή αν θέλετε, ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι», που είχαν ιδρύσει οι Δημήτριος Γούναρης και Ιωάννης Μεταξάς.
Κατά τα «Νοεμβριανά» υπήρξε αληθινό πογκρόμ με προγραφή σπιτιών και καταστημάτων που είχαν σημαδευτεί με κόκκινη μπογιά. Ο Γεώργιος Βεντήρης γράφει: «Από της 19 μέχρι 23 Νοεμβρίου, ωδηγούντο πλησίον του φθισιατρείου "Σωτηρία" Μικρασιάται κυρίως πρόσφυγες και εθανατώνοντο ως κατάσκοποι των Αγγλογάλλων». Ο Φοίβος Γρηγοριάδης υπολογίζει ότι ο αριθμός των δολοφονημένων ήταν περί τους 20. Γράφει: «απλοί άνθρωποι του λαού θα δολοφονηθούν στους δρόμους και στα μικρά Φρουραρχεία (σ.σ. συνοικιακά κέντρα των επιστράτων)».
Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών». Oι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαιναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη».
Ομοίως απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο(ανάλογο αυτού που φόρεσαν οι ναζί στους Εβραίους) ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς και… αυτόχθονες, όπως θέλουν και σήμερα να αυτοπροσδιορίζονται έναντι των ετερόχθονων (ξένων) πολλοί Έλληνες (όχι μόνο χρυσαυγίτες).
Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», καθώς έβλεπε στο πρόσωπο των πρώτων τον προηγούμενο εαυτό του. Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία αρχαία μέθοδος για να μεταθέτουν οι επικυρίαρχοι τη σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της (δηλαδή εναντίον τους) σε δευτερεύουσα(ήτοι μεταξύ των «κάτω»). Η νομιμοποιητική βάση του «κοινωνικού πολέμου» είναι ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Στην πραγματικότητα, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες τόσο ως φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά και ως εξιλαστήριο θύμα, σαν έναν αποδιοπομπαίο τράγο προκειμένου να αιτιολογήσει τη χρεοκοπία του.
Στην περίπτωση, όμως, της Χρυσής Αυγής έχουμε μία αντιμετώπιση και κατά το ανάλογο των ΗΠΑ. Εκεί η κυρίαρχη ελίτ, οι περίφημοι ληστοβαρώνοι –βιομήχανοι και χρηματοπιστωτικό σύστημα- που δρούσαν στη βάση της «νόμιμης παρανομίας», αφού χρησιμοποίησαν τη Μαφία για να τσακίσουν τις απεργίες των εργατών και να διαλύσουν τα συνδικάτα με τις «ραπτομηχανές Σικάγου»(τα αυτόματα όπλα των μαφιόζων), στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον της. Αυτό επεδίωξαν και στο Πέραμα κάποιοι εγχώριοι εφοπλιστές μέσω της ΧΑ. Η Μαφία, όπως και η Χρυσή Αυγή, κατείχε την «αγορά της αμαρτίας»(μαστροπεία, προστασία, παράνομη εργασία, διακίνηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τζόγος…). Και στις δύο χώρες οι θεσμοί(αστυνομία, πολιτοφυλακή, θρησκευτικές οργανώσεις) συνδέονται υπόγεια ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις παρακρατικές οργανώσεις. Έτσι εξηγούνται και οι εκτελέσεις αφροαμερικανών από αστυνομικούς των ΗΠΑ.
Ενίοτε και ανάλογα με τις συνθήκες το «φασιστικό» φαινόμενο θα αφήνεται να εκδηλωθεί με τα τρομοκρατικά χαρακτηριστικά του έτσι ώστε να αποτρέπει την αγανάκτηση του πληθυσμού να κινείται προς μία πραγματικά αντισυστημική κατεύθυνση. Όταν, όμως, θα τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου, θα χτυπιέται στο κεφάλι. Τότε η κυρίαρχη τάξη θα παρουσιάζεται με το δήθεν αντιφασιστικό προσωπείο της, «ξεπλένοντας» έτσι τη φασιστική πρακτική της(ανεργία, εξαθλίωση, στέρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων). Εκτός και αν κρίνει, όπως στην Ιταλία(οι μεγαλογαιοκτήμονες) και στη Γερμανία(οι μεγαλοβιομήχανοι), διαφορετικά, οδηγώντας το φασισμό και το ναζισμό αντίστοιχα στην εξουσία…
Πηγή: ΑrtiΝews.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου