Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
Πρώτη φορά βρίσκω την ελληνική γλώσσα τόσο φτωχή για να εκφράσω το μεγαλείο που εισέπραξα από την μια θεατρική παράσταση.
Την πολυταξιδεμένη παράσταση του Τάκη Χρυσικάκου με το τελευταίο έργο του Νίκου Καζαντζάκη η «Αναφορά στον Γκρέκο», που παίζεται για δύο χρόνια με εξαιρετική επιτυχία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και αυτή τη σαιζόν παρουσιάζεται στο Θέατρο «Γκλόρια, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Μια τέτοια μεταφορά της πνευματικής αυτοβιογραφίας του Καζαντζάκη, η εξομολόγησή του στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο « η πιο βαθιά πληγή του κόσμου και η πιο βαθιά κραυγή», την κατατάσσει σε αυτό που λέμε ιστορική παράσταση, που συχνά οι χιλιάδες θεατές που την είδαν θα ανακαλούν συχνά στη μνήμες τους για να προχωράει η ψυχή τους, να εξελίσσεται και να γίνεται πιο σοφή, πιο ώριμη.
Ο κ. Χρυσικάκος , που έκανε τη θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία πατάει στ΄αχνάρια των μεγάλων του δασκάλων Καρόλου Κουν, Μίνωα Βολανάκη, Γιάννη Τσαρούχη και εξελίσσεται ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου Ελληνικού θεάτρου.
Μια παρέα Κρητικών που καθόταν πλάι μου σχολίασε:
«Θα ήταν περήφανος ο Καζαντζάκης αν έβλεπε αυτή την παράσταση και θα ένιωθε ρίγη συγκίνησης»!
Το κοινό αναδεικνύει πάντα τις σπουδαίες παραστάσεις!
Ως προς την ερμηνεία του ο Τάκης Χρυσικάκος δεν μπορούμε να πούμε, ότι απλά ενσάρκωσε τους ρόλους, αλλά ότι μπήκε στη ψυχή του Καζαντζάκη, ταυτίτιστηκε με το ανυπόταχτο πνεύμα του που περιγράφει το μεγαλείο της Ελλάδας και μετέφερε με απαράμιλλη επιδεξιότητα την κοσμοθεωρία του, που έχει βρει τόση απήχηση στις ψυχές όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των ξένων αναγνωστών του και συνοψίζεται στο ότι «η αξία του ανθρώπου είναι να ζει και να πεθαίνει παλικαρίσια».
«..Μια λέξη πάντα, σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε· η λέξη "Ανήφορος"· τον ανήφορο αυτόν θα 'θελα εδώ. Με αλήθεια μαζί και φαντασία, να παραστήσω· και τις κόκκινες πατημασιές που αφήκε το ανηφόρισμά μου», λέει ο ίδιος ο μεγάλος στοχαστής.
Ο Τάκης Χρυσικάκος τσαλακώνει τη ψυχή του και την εξωτερική του εμφάνιση για να ανεβεί αυτό τον ανήφορο .
Μέσα σε μια άδεια σκηνή στην οποία υπάρχει μόνο ένα γραφείο με μια λάμπα μια καρέκλα , ένα πανί από όπου περνούν εικόνες από τη ζωή του συγγραφέα και δυο καρέκλες για τους μουσικούς ο Τάκης Χρυσικάκος άλλοτε παίρνει τη μορφή του ηλικιωμένου πια Καζαντζάκη με τη βαθιά γνώση , άλλοτε αυτή ενός ρωμαλέου στρατιώτη με αρρενωπό παράστημα για να κάνει την αναφορά του στο Γκρέκο που είναι «ζυμωμένος με το ίδιο κρητικό χώμα» με εκείνον και μπορεί να τον καταλάβει, άλλοτε γίνεται παιδί , που εκφράζει τη μεγάλη αγάπη για τη μητέρα του και το φόβο του μήπως τη χάσει .
Βρίσκεται σε ένταση, ξεσπάει σε λυγμούς, κλαίει, χαμογελάει, κι άλλες στιγμές το βλέμμα του χαρακτηρίζει η ευγένεια και η πραότητα, η λύπη και η θλίψη ενώ συνομιλεί με τους ήρωες του συγγραφέα - τον Καπετάν Μιχάλη, τον Αλέξη Ζορμπά, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και την Ωραία Ελένη του Ομήρου.
Τον συντροφεύει η Γεωργία Νταγάκη με τη λύρα της και το τραγούδι της που κατεβάζει τους αγγέλους πάνω στο θεατρικό σανίδι και ο μουσικός Χρυσόστομος Καραντωνίου, που παίζει κλασική κιθάρα.
Το κοινό που ήταν καθηλωμένο ένιωσε έντονα τις ψυχικές και πνευματικές δονήσεις , που το συγγραφικό έργο του Καζαντζάκη προκαλεί, και ο Τάκης Χρυσικάκος μετέφερε με μοναδικό και συγκλονιστικό τρόπο μέσα από την τέχνη του. Κι όταν τα δάχτυλα έσμιξαν για το χειροκρότημα δεν έλεγαν να σταματήσουν, ώσπου πονέσανε…
Πηγή: toxwni.gr
Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου: Σχετικά με τον συντάκτη
Πρώτη φορά βρίσκω την ελληνική γλώσσα τόσο φτωχή για να εκφράσω το μεγαλείο που εισέπραξα από την μια θεατρική παράσταση.
Την πολυταξιδεμένη παράσταση του Τάκη Χρυσικάκου με το τελευταίο έργο του Νίκου Καζαντζάκη η «Αναφορά στον Γκρέκο», που παίζεται για δύο χρόνια με εξαιρετική επιτυχία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και αυτή τη σαιζόν παρουσιάζεται στο Θέατρο «Γκλόρια, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Μια τέτοια μεταφορά της πνευματικής αυτοβιογραφίας του Καζαντζάκη, η εξομολόγησή του στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο « η πιο βαθιά πληγή του κόσμου και η πιο βαθιά κραυγή», την κατατάσσει σε αυτό που λέμε ιστορική παράσταση, που συχνά οι χιλιάδες θεατές που την είδαν θα ανακαλούν συχνά στη μνήμες τους για να προχωράει η ψυχή τους, να εξελίσσεται και να γίνεται πιο σοφή, πιο ώριμη.
Ο κ. Χρυσικάκος , που έκανε τη θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία πατάει στ΄αχνάρια των μεγάλων του δασκάλων Καρόλου Κουν, Μίνωα Βολανάκη, Γιάννη Τσαρούχη και εξελίσσεται ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου Ελληνικού θεάτρου.
Μια παρέα Κρητικών που καθόταν πλάι μου σχολίασε:
«Θα ήταν περήφανος ο Καζαντζάκης αν έβλεπε αυτή την παράσταση και θα ένιωθε ρίγη συγκίνησης»!
Το κοινό αναδεικνύει πάντα τις σπουδαίες παραστάσεις!
Ως προς την ερμηνεία του ο Τάκης Χρυσικάκος δεν μπορούμε να πούμε, ότι απλά ενσάρκωσε τους ρόλους, αλλά ότι μπήκε στη ψυχή του Καζαντζάκη, ταυτίτιστηκε με το ανυπόταχτο πνεύμα του που περιγράφει το μεγαλείο της Ελλάδας και μετέφερε με απαράμιλλη επιδεξιότητα την κοσμοθεωρία του, που έχει βρει τόση απήχηση στις ψυχές όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και των ξένων αναγνωστών του και συνοψίζεται στο ότι «η αξία του ανθρώπου είναι να ζει και να πεθαίνει παλικαρίσια».
«..Μια λέξη πάντα, σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε· η λέξη "Ανήφορος"· τον ανήφορο αυτόν θα 'θελα εδώ. Με αλήθεια μαζί και φαντασία, να παραστήσω· και τις κόκκινες πατημασιές που αφήκε το ανηφόρισμά μου», λέει ο ίδιος ο μεγάλος στοχαστής.
Ο Τάκης Χρυσικάκος τσαλακώνει τη ψυχή του και την εξωτερική του εμφάνιση για να ανεβεί αυτό τον ανήφορο .
Μέσα σε μια άδεια σκηνή στην οποία υπάρχει μόνο ένα γραφείο με μια λάμπα μια καρέκλα , ένα πανί από όπου περνούν εικόνες από τη ζωή του συγγραφέα και δυο καρέκλες για τους μουσικούς ο Τάκης Χρυσικάκος άλλοτε παίρνει τη μορφή του ηλικιωμένου πια Καζαντζάκη με τη βαθιά γνώση , άλλοτε αυτή ενός ρωμαλέου στρατιώτη με αρρενωπό παράστημα για να κάνει την αναφορά του στο Γκρέκο που είναι «ζυμωμένος με το ίδιο κρητικό χώμα» με εκείνον και μπορεί να τον καταλάβει, άλλοτε γίνεται παιδί , που εκφράζει τη μεγάλη αγάπη για τη μητέρα του και το φόβο του μήπως τη χάσει .
Βρίσκεται σε ένταση, ξεσπάει σε λυγμούς, κλαίει, χαμογελάει, κι άλλες στιγμές το βλέμμα του χαρακτηρίζει η ευγένεια και η πραότητα, η λύπη και η θλίψη ενώ συνομιλεί με τους ήρωες του συγγραφέα - τον Καπετάν Μιχάλη, τον Αλέξη Ζορμπά, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και την Ωραία Ελένη του Ομήρου.
Τον συντροφεύει η Γεωργία Νταγάκη με τη λύρα της και το τραγούδι της που κατεβάζει τους αγγέλους πάνω στο θεατρικό σανίδι και ο μουσικός Χρυσόστομος Καραντωνίου, που παίζει κλασική κιθάρα.
Το κοινό που ήταν καθηλωμένο ένιωσε έντονα τις ψυχικές και πνευματικές δονήσεις , που το συγγραφικό έργο του Καζαντζάκη προκαλεί, και ο Τάκης Χρυσικάκος μετέφερε με μοναδικό και συγκλονιστικό τρόπο μέσα από την τέχνη του. Κι όταν τα δάχτυλα έσμιξαν για το χειροκρότημα δεν έλεγαν να σταματήσουν, ώσπου πονέσανε…
Πηγή: toxwni.gr
Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου