Ελλάδα
Πρόδωσε την πατρίδα, πρόδωσε το ΕΑΜ, αλλά δεν πρόδωσε τους Γερμανούς και τον όρκο του στον Χίτλερ
Να το ξεκαθαρίσουμε, μια και καλή. Δεν υπάρχει οικογενειακή/συλλογική ευθύνη. Κανένα παιδί δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις των γονιών του. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ανάμεσα στα διάφορα περίεργα φαινόμενα που μας προέκυψαν το τελευταίο διάστημα, όταν το ναζιστικό τέρας σήκωσε το άσχημο κεφάλι του, με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε, σχεδόν σε καθημερινή βάση, γεγονότα και καταστάσεις που άλλοτε θα μας φαίνονταν απίθανα και ακατανόητα, υπάρχει και ένα πολύ αξιοπρόσεκτο φαινόμενο, το οποίο -αν μη τι άλλο- θα άξιζε να μελετηθεί από ειδικούς επιστήμονες, έστω για να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα την επίδραση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί επάνω στην περαιτέρω πορεία του.
Οσοι ασχολούνται, λοιπόν, με την Ιστορία αποκλείεται να μην έχουν παρατηρήσει το εξής: Σε κάθε σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας της νεότερης Ελλάδας, από το 1936 και μετά, πάρα πολύ συχνά, συναντάμε ανθρώπους των οποίων το επώνυμο είναι ίδιο με το επώνυμο κάποιου στελέχους της ναζιστικής συμμορίας. Από την 4η Αυγούστου, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τη Χούντα, την ακροδεξιά τρομοκρατία της Μεταπολίτευσης, πάντα υπάρχει σε κάθε περίοδο ανωμαλίας, κι από ένας συγγενής σύγχρονου χρυσαβγίτη.
Λογικά και μαθηματικά, κάνοντας χρήση των θεωριών των πιθανοτήτων, είναι βέβαιο πως δεν είναι όλοι συγγνείς. Κάποιοι μπορεί να είναι απλή συνωνυμία. Κάποιοι, όμως, σίγουρα θα προέρχονται από τις ευρύτερες οικογένειες τους. Και κάποιοι θα είναι στενοί συγγενείς.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα, έτσι, σαν προσφορά για όποιον ιστοριοδίφη θελήσει να το ψάξει περισσότερο:
# Την ιστορία του Νίκου Γόδα, του ΕΛΑΣίτη ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού που εκτελέστηκε με την φανέλα με τον έφηβο το 1948, λογικά την γνωρίζουν οι αναγνώστες του ιστολογίου. Αν όχι, υπάρχει εδώ κι εδώ
Ποια ήταν τα ονόματα των δύο ψευδομαρτύρων, με τις καταθέσεις των οποίων καταδικάστηκε;;;
Λουκάς και Δημήτρης Κασιδιάρης.
# Το πιο τρομακτικό σημείο της πόλης στην Αθήνα, κατά την περίοδο της Κατοχής ήταν, όπως όλοι γνωρίζουν η κομμαντατούρα στην οδό Μέρλιν/Σέκερη (έβλεπε και στους δύο δρόμους) στο Κολωνάκι.
Τόσο απειλητικό, ώστε ο Γιώργος Ζαμπέτας να του αφιερώσει ολόκληρο τραγούδι, σε στίχους Ξενοφώντα Φιλέρη, μαζί με εκείνο στην στοά της οδού Κοραή.
Πως λεγόταν ένας βασικός βασανιστής της Ειδικής Ασφάλειας, κοντόχοντρος, φαλακρός, με μούσι και με πολλές τρίχες στο στήθος [Σ.Σ.: Δείτε κάτι συμπτώσεις τώρα], κάτω από τις διαταγές του διαβόητου Παπαγιαννόπουλου και του λοχαγού Γιαννακά, στα χέρια του οποίου μαρτυρούσαν οι Ελληνες πατριώτες αντιστασιακοί;;;
Σύμφωνα με το βιβλίο του Μιχαήλ Α. Βασιλείου με τίτλο ‘Αποστολή στο Μπίμπλις, Το οδοιπορικό της τελευταίας αποστολής Ελλήνων αντιστασιακών από την Ελλάδα στη χιτλερική Γερμανία τον Αύγουστο του 1944’, εκδόσεις Το Ποντίκι, Αθήνα, 1998, σσ. 48-50, το όνομά του (επώνυμο) ήταν … Παναγιώταρος.
Μάλιστα, μέσα στην αφήγηση, υπάρχουν και διάλογοι, όπως όταν βασάνιζαν κάποιους μαθητές Γυμνασίου, με φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις και εικονικούς πνιγμούς, χτυπώντας τους με σωλήνες και μαστίγια και βασανίζοντάς τους με διάφορες αυτοσχέδιες συσκευές:
# Ο πατέρας του Επιτήδειου ήταν φυσικά στα Τάγματα Ασφαλείας της Εύβοιας, όπως κατά πάσα πιθανότητα και ένας θείος του:
# Μάλιστα, αποστρατεύτηκε το 1975, κατά το αποτυχημένο ιωαννιδικό «πραξικόπημα της πιτζάμας», μαζί με τον Ηλία Παππά, πατέρα του Χρήστου Παππά, όπως είχαμε γράψει εδώ, στην ‘Σκηνή Πέμπτη #05: Νοέμβριος 1977, προεκλογική περίοδος, Ιταλία, Γραφεία Εθνικής Παράταξης στον Πύργο Αθηνών, Φυλακές Κορυδαλλού, Ξενοδοχείο Caravel (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)‘.
# Στο διήμερο της μεγάλης σφαγής στην ‘Εθνική Κολυμβήθρα’ της Μακρονήσου, Κυριακή 29 Φεβρουαρίου και Δευτέρα 1 Μαρτίου 1948, όταν στην ‘χαράδρα του θανάτου’ πολυβόλα έριχναν αδιακρίτως σε 4.500 κρατούμενους, ο ακριβής αριθμός των νεκρών ποτέ δεν διαπιστώθηκε επίσημα. Η επίσημη εκδοχή κάνει λόγο για 17 νεκρούς, όμως η υπόθεση κουκουλώθηκε από επίορκους αξιωματικούς και δικαστικούς, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες για πάνω από 300 θύματα. Ιδιαίτερη σημασία έχει η μαρτυρία του καπετάνιου Μίμη Βρονταμίτη, ο οποίος ναύλωνε το καΐκι του για να κουβαλάει φαντάρους, υπόδικους και προμήθειες. Υποχρεώθηκε από τον διαβόητο Παναγιώτη Σκαλούμπακα, ο οποίος του κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές τον διέταξε να κουβαλήσει τους σκοτωμένους φαντάρους πέρα μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερόνησο Σαν Τζιόρτζιο, όπου περίμενε ένα πολεμικό καράβι πολεμικό. Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στον βυθό της θάλασσας. «Οι νεκροί όλοι όλοι ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου», αναφέρει στη μαρτυρία του ο καπετάνιος.
Υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον εδώ, το οποίο επιβεβαιώνεται και από την ‘Ιστορία της Μακρονήσου’: Οι βασανιστές αλφαμίτες, τους οποίους εμπιστεύτηκαν οι αξιωματικοί του στρατοπέδου για να μεταφέρουν τους νεκρούς φαντάρους: Λογικά θα ήταν οι πλέον έμπιστοι, για να αναλάβουν μια τέτοια δουλειά. Το στοίβαγμα φορτίου στα αμπάρια των πλοίων είναι μια τέχνη, την οποία γνωρίζουν καλά μόνο έμπειροι μάστορες του είδους. Οι δύο αλφαμίτες που στοίβαζαν τα πτώματα στο καΐκι είχαν την σχετική εμπειρία, σαν Πειραιώτες ναυτικοί. Ο ένας λεγόταν Χούμης.
Ο δεύτερος Πειραιώτης μάγκας και έμπειρος ναυτικός αλφαμίτης βασανιστής λεγόταν Λαγός.
# Μια ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση: Αλέξανδρος Γιοσμάς. Αντιγράφουμε από το πολύ ενδιαφέρον μπλογκ ‘KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ’: Χρυσή Αυγή, Δωσίλογοι της Κατοχής και περίεργες συμπτώσεις
# Για τον πατέρα της Ζαρούλια, για τους μπαρμπάδες του Μιχαλολιάκου, όπως και για τις περιπτώσεις των συγγενών του Μπαρμπαρούση (‘Ονομα: Μπαρμπαρούσης – Βαθμός: Ανθυπασπιστής (ΠΖ) – Μονάδα: …‘) και του Αλεξόπουλου (‘Ποιο είναι το χειρότερο είδος ταγματασφαλήτη;;;‘, έχουμε γράψει σχετικά, εδώ στην ‘Σκηνή Ενατη #09: Από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου στο Σήμερα, Connecting the dots (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)‘ [3].
# Ομως, ομολογουμένως, υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο κενό, για το οποίο υποθέτουμε ότι όλοι οι Ελληνες πολίτες θα επιθυμούσαν να γνωρίζουν σχετικά. Αφού προσπαθεί να γίνει κυβερνήτης (Φίρερ) της Ελλάδας:
Για τον πατέρα του Φίρερ της ναζιστικής οργάνωσης, λοιπόν, τα γνωστά στοιχεία για την δράση του στην Κατοχή είναι τόσο λίγα, που δεν μετριούνται ούτε καν με σταγονόμετρο. Αν πιστέψει κανείς τα μεγάλα (και συνήθως ανυπόληπτα και ανακριβή) ΜΜΕ, εφημερίδες, κανάλια και πόρταλ, ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος ήταν άλλοτε Χίτης, άλλοτε χωροφύλακας, άλλοτε αστυνομικός και άλλοτε ταγματασφαλήτης. Γνωρίζουμε μόνο, κι αυτό από διήγηση του ίδιου του Φίρερ σε ένα από τα αυτοβιογραφικά του βιβλία, πως το 1978, ο πατέρας του τού είχε πει, όπως διαβάζουμε σχετικά (‘Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4‘):
Τάδε έφη ο πατέρας του Νίκου Μιχαλολιάκου, κατά την επίσκεψίν του εις τας Στρατιωτικάς φυλακάς Αυλώνος, όταν μετέβη εκεί τον Αύγουστο του 1978, διά να επισκεφθεί τον προφυλακισμένο υιόν του, λόγω των γνωστών υποθέσεων με τα όπλα και τα εκρηκτικά. Τα λόγια αυτά, ο γέροντας τα εξεστόμισε πίσω από το συρματόπλεγμα και είχαν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του νεαρού Νίκου.
Μια αποστροφή του λόγου του ίδιου του Φίρερ, όμως, σε μια ομιλία του στην πατρίδα του στη Μάνη, άνοιξε ένα παράθυρο και οδήγησε σε ένα στοιχείο, από το οποίο έγινε, τελικά, εφικτό να αποκρυπτογραφηθεί ένα σημαντικό τμήμα της κατοχικής ιστορίας του πατέρα Μιχαλολιάκου. Συγκεκριμένα μια φράση, εδώ στο βίντεο, γύρω στο 20.20»:
Καλά, ΟΚ, τη φράση «για να σώσουν την Ελλάδα από τον κομμουνισμόν» όλοι την κατανοούν, καθώς πάντα οι εθνικόφρονες, νυν και αεί σώζουν την Ελλάδα από τον κομμουνισμόν. Ομως …
Νησί;;;
Γουδί;;;
Κρατούμενος;;;
Θα χρειαστεί να πάμε περίπου 73 χρόνια πίσω στο παρελθόν.
Στη Μάνη και στην ευρύτερη περιοχή της Λακωνίας, από τις πρώτες μέρες της Κατοχής και της σκλαβιάς, διαμορφώθηκε αυτόματα στους Λάκωνες μια παλλαϊκή συνείδηση εθνικοκοινωνικής ηθικής, ένα πνεύμα και μια σιωπηλή κοινή παραδοχή, κάτι σαν «βουβή έχθρα κατά του κατακτητή». Κάθε κάτοικος της περιοχής που άρχιζε φιλικά πάρε-δώσε με τον εχθρό, στιγματιζόταν σαν άτομο χωρίς υπόληψη, με φυσιολογικό επακόλουθο την περιφρόνηση, αν όχι και την αηδία από την πλευρά των συμπολιτών του.[Σ.Σ.: Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που αργότερα η συμπεριφορά των τ/αλητών ήταν εξαιρετικά βάρβαρη, πορωμένη, κακοποιός και εγκληματική· επειδή αυτό το πνεύμα κυριαρχούσε, προτού οπλιστούν, και στους ίδιους τους τ/αλήτες, όταν πήδηξαν τον φράχτη και πέρασαν στην συνεργασία, το πνεύμα αυτό τους καταδίωκε σαν Ερινύα, και η σιωπηλή παλλαϊκή κατακραυγή εναντίον τους έφτανε σε αυτούς και στην ένοχη συνείδησή τους σαν εφιαλτική ηχώ «Εχασες την τιμή σου!!! Είσαι προδότης!!!», συνεπώς αυτή η άσχημη και δυσβάστακτη ψυχολογική κατάσταση τους οδηγούσε στο να σκοτώνουν αδιακρίτως, νομίζοντας ίσως πως έτσι «έκλειναν στόματα»].Ετσι, ήταν απολύτως φυσιολογικό, το ΕΑΜ Λακωνίας, όπως και οι τρεις επαρχιακές επιτροπές του Λακεδαίμονος, Επιδαύρου-Λιμηράς και Γυθείου-Οιτύλου, να ήταν πολυσυλλεκτικά, με ανθρώπους αξιοσέβαστους από όλο το πολιτικό φάσμα, όπως ο αδικοχαμένος γιατρός και κλινικάρχης Νίκος Καρβούνης, ο δεσπότης Λακεδαίμονος-Μονεμβασίας Διονύσιος Δάφνος, ο δεσπότης Γυθείου-Οιτύλου Χρύσανθος Δασκαλάκης, ο διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας Αντώνιος Ζερβομπεάκος, ο πολιτευτής Γεώργιος Γιατράκος, καθώς και πολλοί δικηγόροι, έμποροι, συμβολαιογράφοι, δάσκαλοι, δικαστικοί, κτηματίες αλλά κυρίως πολλοί μόνιμοι αξιωματικοί, κάθε άλλο παρά κομμουνιστές. Αλλωστε, επικεφαλής του ΕΑΜ ολόκληρης της Πελοποννήσου ήταν ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος.
Στο -επίσης ευρύχωρο για όλες τις πολιτικές παρατάξεις- ΕΑΜ Γυθείου, πάλι, από την αρχή εντάχθηκαν επίσης πολλά και σημαντικά στελέχη της τοπικής κοινωνίας: Ολόκληρη η οικογένεια των μεγαλοκτηματιών Πετροπουλάκηδες, ο δικαστικός Κορίδης, πολλοί δικηγόροι, ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, πολλοί αξιωματικοί και χωροφύλακες, ο τραπεζικός υπάλληλος Ιωάννης Λειβάδης που εκλέχτηκε γραμματέας του Επαρχιακού Γραφείου ΕΑΜ Γυθείου, και τέλος, ο αρχιφύλακας … Γεώργιος Μιχαλολιάκος!!!
Είναι μάλλον περίεργο (αν όχι γκροτέσκο) το να βλέπει κανείς τις λέξεις ‘ΕΑΜ’ και ‘Μιχαλολιάκος’ στην ίδια πρόταση. Δεν είναι λιγότερο περίεργο το γεγονός, πως σύμφωνα με όλες τις πηγές, στις απαρχές του ΕΑΜ, χωρούσαν μέσα στην πατριωτική πολυσυλλεκτικότητά του όλες οι πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις, ακόμα και οι φιλομοναρχικές. Είναι ακόμα πιο περίεργο, ίσως, πως σύμφωνα με την μαρτυρία του Κώστα Βουγιουκλάκη, στελέχους του ΕΑΜ, που έζησε τα γεγονότα από πρώτο χέρι, στον αρχιφύλακα Γεώργιο Μιχαλολιάκο, η οργάνωση του είχε εμπιστευτεί την αρμοδιότητα της Λαϊκής Διαφώτισης, κι έτσι ο ρόλος του στην ανάπτυξη του κινήματος ήταν να πηγαίνει από κωμόπολη σε κωμόπολη και από χωριό σε χωριό για να βγάζει λόγους υπέρ της εθνικής ενότητας, υπέρ της πατριωτικής αλληλεγγύης και υπέρ της ελέυθερης έκφρασης του ελληνικού λαού μετά την απελευθέρωση, χωρίς να κρύβει ότι είναι βασιλόφρονας. Ο ίδιος έλεγε πως «δεν είναι σωστό να γίνεται διαφώτιση του λαού μόνο από κομμουνιστές», και η οργάνωση το δεχόταν αυτό απολύτως και χωρίς καμιά αντίρρηση. Σημειωτέον, πως την ίδια ελευθερία κινήσεων και λόγου είχε την ίδια περίοδο και ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος που είχε εκλεγεί επιτελάρχης του ΕΛΑΣ Λακωνίας [5]. Βέβαια, αυτό δεν κράτησε πολύ και για όλο το διάστημα της Κατοχής. Λίγο αργότερα, αμφότεροι αποστάτησαν από την οργάνωση και πήγαν κοντά στους Γερμανούς και στο Τάγμα Ασφαλείας Γυθείου.
Στις αρχές Μαρτίου 1943, στο Γύθειο έγινε σύσκεψη μεταξύ των μονίμων αξιωματικών που ανήκαν στο ΕΑΜ και αποφάσισαν να θέσουν στο περιθώριο τους κομμουνιστές και να μειώσουν την επιρροή του ΚΚΕ. Αρχικά, η ηγεσία του ΕΑΜ συμφώνησε στις απαιτήσεις των αξιωματικών να αναλάβουν ανώτερα πόστα, και έτσι έγινε, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, οι διαφωνίες μεγάλωναν, και με την εμπλοκή των Αγγλων συνδέσμων, στο τέλος η ρήξη ήταν αναπόφευκτη: Βοήθησαν και κάποιες οργανωμένες προβοκάτσιες, και έτσι άρχισαν να δημιουργούνται παράλληλες οργανώσεις από τους μοναρχικούς αξιωματικούς, άρχισαν οι συγκρούσεις, και λίγο αργότερα, με τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και την εγκατάστασή τους εκεί τον Δεκέμβριο του 1943, ο διχασμός ήταν πλήρης -και πολύ αιματηρός.
Με τη ρήξη οριστικοποιημένη, και χωρίς να δώσουν εξηγήσεις αυτομόλησαν στα Τάγματα Ασφαλείας και στους εθνικιστές ο γραμματέας του Επαρχιακού Γραφείου ΕΑΜ Γυθείου Ιωάννης Λειβάδης, ο οποίος προηγουμένως συναντήθηκε με τον βασιλόφρονα ανακτορικό λοχαγό Λιαρόπουλο, δύο δικηγόροι, επίσης μεγάλα στελέχη του ΕΑΜ, ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, ο ανθυπολοχαγός Κοκκώνης, οι ταγματάρχες Παναγιώτης Δεμέστιχας και Κ. Κωστόπουλος, άλλοι νεότεροι αξιωματικοί, και τέλος, και ο αρχιφύλακας Γεώργιος Μιχαλολιάκος [6].
Αργότερα προβλήθηκε η δικαιολογία πως δήθεν κινδύνευε η ζωή τους από τον ΕΛΑΣ. Αλλά αυτό δεν ευσταθεί, διότι όλοι οι παραπάνω βρίσκονταν επί μακρόν στα χέρια του ΕΛΑΣ. Αν οι ΕΛΑΣίτες το ήθελαν, θα μπορούσαν να τους είχαν σκοτώσει. Ομως, κανένας από αυτούς δεν πειράχτηκε, ενώ αντίθετα οι απαιτήσεις τους για περισσότερη εξουσία πάντα γίνονταν δεκτές και πάντα η ΕΑΜική πλευρά προσπαθούσε μέσω διαλόγου να βρεθεί λύση στις διαφωνίες τους.
Διάσημοι ταγματασφαλήτες (με την ευρεία έννοια, το αντίθετο του ‘αντιστασιακού’ δηλαδή, εξ ου και το ήτα στη λέξη ‘τ/αλήτες’) της περιοχής ήταν ο Λεωνίδας Βρεττάκος με το ‘Τάγμα Ενόπλων Εθελοντών Λεωνίδας‘ σαν τμήμα του ‘Ελεύθερου Ελληνικού Στρατού‘, ο αδελφός του Τηλέμαχος Βρεττάκος, ο διαβόητος Πάνος Κατσαρέας (βλ. ‘Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες‘), ο αργότερα υψηλόβαθμος χουντικός πραξικοπηματίας και κουμπάρος του Κώστα Πλεύρη, ο Ιωάννης Λαδάς, ο ταγματάρχης τότε Παναγιώτης Δεμέστιχας, ο λοχαγός Σταύρος Νικολόπουλος, ο συνταγματάρχης Αθανάσιος Γιαννακόπουλος, ο λοχαγός Κουράκος, ο ανθυπολοχαγός Ταβουλάρης κ.ά. [Σ.Σ.: Επίσης, γνωστά επώνυμα τωρινών στελεχών της ναζιστικής συμμορίας στις τοπικές οργανώσεις της Νοτίου Πελοποννήσου].
Τα Τάγματα Ασφαλείας στρατολόγησαν, μεταξύ άλλων, και άνεργους μικροκλέφτες και λούμπεν στοιχεία, πλιατσικολόγους, πρώην ‘θεληματάρηδες’ των Ιταλών, τσιράκια του περιβόητου Ιταλού αστυνομικού Gioulio Giortanio, χωροφύλακες κ.ά.
Οι ταγματασφαλήτες και οι εθνικιστές πήραν όπλα από τους Γερμανούς, όπως είναι γνωστό. Πρέπει να σημειωθεί εδώ, πως ο όρος ‘εθνικιστής’ την δεκαετία του 1940 δεν είχε πάντα ακριβώς την ίδια έννοια με σήμερα. Συγκεκριμένα, υπάρχει σημαντική διάκριση μεταξύ του όρου ‘εθνικόφρων’ και του όρου ‘εθνικιστής’, αν και η διαδεδομένη άποψη είναι ότι πρόκειται ακριβώς για το ίδιο. Δεν ήταν ολοι οι εθνικόφρονες και εθνικιστές. Εθνικιστές ήταν μόνον εκείνοι οι εθνικόφρονες που έπαιρναν τα όπλα, οι ένοπλοι. Αυτοί που δεν δίσταζαν να σκοτώσουν συμπατριώτες τους, χρησιμοποιώντας τα γερμανικά όπλα.
Οι εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων, λοιπόν, ήταν πολύ αιματηρές, πολύ έντονες και πολύ συχνές, φυσικά «διά να εξοικονομηθεί πολύτιμο γερμανικό αίμα» κατά τη διατύπωση στην γνωστή αναφορά για τα Τάγματα Ασφαλείας του ανώτατου διοικητή τους Βάλτερ Σιμάνα, εννοώντας στις επιχειρήσεις κατά της αντίστασης, ασφαλώς. Η δικαιολογία απ’ την πλευρά των τ/αλητών ήταν, φυσικά, πως «η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και πως ο Στρατιωτικός Νόμος (που όμως είχε κηρυχτεί από τους Γερμανούς) ήταν απαραίτητος διά την τάξιν και την ασφάλειαν. Ετσι, ο όρκος προς τον Χίτλερ, οι φόνοι συμπατριωτών, συνήθως ε-κ-α-τ-ό-μ-β-ε-ς στην περιοχή της Νοτίου Πελοποννήσου, οι βιασμοί μικρών κοριτσιών, οι πυρπολήσεις σπιτιών, επίσης κατά εκατοντάδες, και, βεβαίως, το πανταχού παρόν άγριο πλιάτσικο, όλα καλυπτόταν πίσω από υποτιθέμενες «πατριωτικές» κορώνες.
Ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος ήταν, πάντως, πιο ειλικρινής. Οπως θυμάται ο συγγραφέας, έλεγε παντού ξεκάθαρα [7]:
Τελικά, τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως επιθυμούσε ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος. Οι Γερμανοί το φθινόπωρο του 1944 άρχισαν να εγκαταλείπουν την Πελοπόννησο -με τους τ/αλήτες να τους καλύπτουν τα νώτα. Τα γεγονότα μεταξύ των Ταγμάτων Ασφαλείας στις διάφορες πόλεις του Μωρηά είναι γνωστά. Αυτό που ίσως είναι λιγότερο γνωστό είναι η τύχη του Τάγματος Ασφαλείας Γυθείου, της μονάδας του Γεώργιου Μιχαλολιάκου:
Οι ταγματασφαλήτες του Γυθείου, αφού προσπάθησαν αρχικά να ενωθούν με τους τ/αλήτες της Σπάρτης και παρεμποδίστηκαν απ’ τον ΕΛΑΣ [8], τελικά θ’ αφοπλιστούν αργότερα και θα κλειστούν στη νησίδα Κρανάη (Μαραθονήσι). Προηγούμενα θα πάρουν εγγυήσεις απ’ τους Αγγλους που τους υποδέχτηκαν με την ίδια αψίδα που κατευόδωσαν νωρίτερα τους Γερμανούς.
Και πράγματι οι Βρετανοί θα τους κρατήσουν συντεταγμένους στο νησάκι, παρεμποδίζοντας με τανκ στο πορθμείο, που ενώνει την ξηρά, όχι μόνο αυτούς που θέλουν να πλησιάσουν το νησάκι, αλλά κι αυτούς που θέλουν να φύγουν! Οι Αγγλοι, γράφει ο Κώστας Βουγιουκλάκης, για να εμποδίσουν τη διαρροή των ταγματασφαλητών, φρόντιζαν με υποσχέσεις ν’ αναπτερώσουν το κουρελιασμένο ηθικό τους και να τους κρατήσουν ενωμένους. Οι ταγματασφαλήτες οι οποίοι ήθελαν να φύγουν από το Μαραθονήσι για τα σπίτια τους, ακολουθώντας συγγενείς τους ΕΑΜίτες κι ΕΛΑΣίτες εμποδίζονταν από τους φανατικούς με την απειλητική προειδοποίηση:
Για να ξαναγυρίσουμε στην αφήγηση του Φίρερ στον λόγο του στη Μάνη: Μέσα Οκτωβρίου 1944, λοιπόν, και στο νησάκι της Κρανάης (ή Μαραθονήσι) κρατούνταν οι 1.339 άνδρες του Τάγματος Ασφαλείας Γυθείου με τον διοικητή τους Αλέξανδρο Καραδημητρόπουλο, οι οποίοι είχαν παραδοθεί. Με τη συγκατάθεση του ΕΑΜ κατέστη δυνατό να γίνει μια επιλογή ακόμα, και 718 από αυτούς να απολυθούν και να τους δοθεί άδεια για να γυρίσουν στα σπίτια τους [10]. Οχι όλοι. Κάποιοι αρνήθηκαν, και οι λόγοι γι’ αυτήν τους την επιλογή είναι ευνόητοι. Επικρατούσε ο φόβος της τιμωρίας για τα βάρβαρα εγκλήματα και τους φόνους της προηγούμενης περιόδου, μαζί με την ελπίδα πως θα τους σώσουν οι Αγγλοι, τελικά. Μερικοί, προσπάθησαν να το σκάσουν απ’ το νησάκι με ψαρόβαρκες. Οι υπόλοιποι, και μεταξύ τους και ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος, θα μεταφέρονταν στο Γουδί.
Τελικά, το τρίτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου του 1944 και τον Νοέμβριο, με τον λαό να πανηγυρίζει την ελευθερία του στους δρόμους, η Εθνική Πολιτοφυλακή και ο ΕΛΑΣ ανέλαβαν την διατήρηση της τάξης, χωρίς να σημειωθεί το παραμικρό επεισόδιο, γεγονός που το ομολογεί και ο ίδιος ο απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Ετσι παραδόθηκε το Τάγμα Ασφαλείας Γυθείου. Οι αμετανόητοι και οι φανατικοί -όσοι δηλαδή είχαν να φοβηθούν πολλά και άσχημα από πιθανές αντεκδικήσεις- οδηγήθηκαν στην Αθήνα και κλείστηκαν στο Γουδί -με τον οπλισμό τους!!! Θα χρησιμοποιηθούν λίγο αργότερα στα Δεκεμβριανά, συνεχίζοντας το έργο τους ενάντια στη θέληση του λαού και υπέρ των δυνάμεων της ανωμαλίας και του εμφυλίου πολέμου. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.
Α, ναι [Σ.Σ.: Ειλικρινά, δεν το κάνουμε επίτηδες :)], το όνομα του διοικητή του 112ου Τάγματος Εθνοφυλακής που στάλθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να διαλύσει την ΕΑΜοκρατία ήταν Ι. Μπούκουρας.
[1] Μιχαήλ Α. Βασιλείου, Αποστολή στο Μπίμπλις, Το οδοιπορικό της τελευταίας αποστολής Ελλήνων αντιστασιακών από την Ελλάδα στη χιτλερική Γερμανία τον Αύγουστο του 1944, εκδόσεις Το Ποντίκι, Αθήνα, 1998, σσ. 48-50
[2] XYZ Contagion, Εννιά συν μία σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή, Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις, Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι, έκδοση XYZ Contagion + Carpe Librum, Θεσσαλονίκη, 2014, ISBN 978-618-81244-6-2, σ. 50 [Σ.Σ.: Κατεβαίνει δωρεάν σε αυτό το λινκ].
[3] XYZ Contagion, Εννιά συν μία σκηνές, σ. 109-110
[4] Νίκος Μιχαλολιάκος, Εχθροί του καθεστώτος, Χρυσή Αυγή 1993-1998, εκδόσεις Ασκαλών, Αθήνα, 2000, σ. 21
[5] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, Οι πρωτοπόροι του αγώνα, εκδόσεις Τροχαλία, Αθήνα 2000, σ. 169
[6] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, σ. 104
[7] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, σ. 173
[8] Κώστας Καραλής, Ιστορία των δραματικών γεγονότων Πελοποννήσου 1943-1949 Τόμος Β, Ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1967, σ. 40
[9] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, σ. 193
[10] Μιχάλης Π. Λυμπεράτος, ‘Τα γερμανικά αντίποινα, τα Τάγματα Ασφαλείας και ο Ε.Λ.Α.Σ.: Η περίπτωση της κεντρικής και νότιας Πελοποννήσου στην Κατοχή’, στο Συλλογικό, Νότια Πελοπόννησος 1935-1950, Εισαγωγή-επιμέλεια Γιάννης Καρακατσιάνης, εκδόσεις Αλφειός και Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας, Αθήνα, 2009, σ. 95
Πηγή: xyzcontagion.wordpress
Η Σφήκα: Επιλογές
Πρόδωσε την πατρίδα, πρόδωσε το ΕΑΜ, αλλά δεν πρόδωσε τους Γερμανούς και τον όρκο του στον Χίτλερ
Να το ξεκαθαρίσουμε, μια και καλή. Δεν υπάρχει οικογενειακή/συλλογική ευθύνη. Κανένα παιδί δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για τις πράξεις των γονιών του. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ανάμεσα στα διάφορα περίεργα φαινόμενα που μας προέκυψαν το τελευταίο διάστημα, όταν το ναζιστικό τέρας σήκωσε το άσχημο κεφάλι του, με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε, σχεδόν σε καθημερινή βάση, γεγονότα και καταστάσεις που άλλοτε θα μας φαίνονταν απίθανα και ακατανόητα, υπάρχει και ένα πολύ αξιοπρόσεκτο φαινόμενο, το οποίο -αν μη τι άλλο- θα άξιζε να μελετηθεί από ειδικούς επιστήμονες, έστω για να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα την επίδραση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί επάνω στην περαιτέρω πορεία του.
Οσοι ασχολούνται, λοιπόν, με την Ιστορία αποκλείεται να μην έχουν παρατηρήσει το εξής: Σε κάθε σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας της νεότερης Ελλάδας, από το 1936 και μετά, πάρα πολύ συχνά, συναντάμε ανθρώπους των οποίων το επώνυμο είναι ίδιο με το επώνυμο κάποιου στελέχους της ναζιστικής συμμορίας. Από την 4η Αυγούστου, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τη Χούντα, την ακροδεξιά τρομοκρατία της Μεταπολίτευσης, πάντα υπάρχει σε κάθε περίοδο ανωμαλίας, κι από ένας συγγενής σύγχρονου χρυσαβγίτη.
Λογικά και μαθηματικά, κάνοντας χρήση των θεωριών των πιθανοτήτων, είναι βέβαιο πως δεν είναι όλοι συγγνείς. Κάποιοι μπορεί να είναι απλή συνωνυμία. Κάποιοι, όμως, σίγουρα θα προέρχονται από τις ευρύτερες οικογένειες τους. Και κάποιοι θα είναι στενοί συγγενείς.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα, έτσι, σαν προσφορά για όποιον ιστοριοδίφη θελήσει να το ψάξει περισσότερο:
# Την ιστορία του Νίκου Γόδα, του ΕΛΑΣίτη ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού που εκτελέστηκε με την φανέλα με τον έφηβο το 1948, λογικά την γνωρίζουν οι αναγνώστες του ιστολογίου. Αν όχι, υπάρχει εδώ κι εδώ
Ποια ήταν τα ονόματα των δύο ψευδομαρτύρων, με τις καταθέσεις των οποίων καταδικάστηκε;;;
Λουκάς και Δημήτρης Κασιδιάρης.
«O Λουκάς και ο Δημήτρης Κασιδιάρης λοιπόν, που μένανε στα Μανιάτικα του Πειραιά, ήταν δύο αδέρφια που δεν ήταν αστυνομικοί, αλλά ανήκαν στην Ειδική Ασφάλεια, που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς επί Κατοχής για να κυνηγάει κομμουνιστές. Ο ένας ήταν πρεσσαδόρος και ο άλλος οδηγός στο επάγγελμα. Ο Βεντίκος, που έκανε τις ανακρίσεις στο Άσυλο, είχε προηγούμενα με το Λουκά Κασιδιάρη, επειδή αυτός κατά την Κατοχή ως στέλεχος της Ειδικής Ασφάλειας συνέλαβε τον αδερφό του. Έτσι, για αντίποινα ο Βεντίκος συνέλαβε τη νύφη του Λουκά Κασιδιάρη, Βασιλική Κασιδιάρη, κατά τα Δεκεμβριανά και την εκτέλεσε στο Άσυλο. Η Βασιλική ήταν σύζυγος του Δημήτρη Κασιδιάρη, ο οποίος κατέθεσε ότι ο αδερφός του Γιάννης έκρυβε το Βεντίκο στο σπίτι του κατά την Κατοχή για να μην τον πιάσουν οι Γερμανοί».Δείτε τα σχετικά δημοσιεύματα, όπου αναφέρονται τα ονόματα των αδύο αδερφών από τα Μανιάτικα του Πειραιά, και κατανομάζονται επαίσχυντες πράξεις τους επί Κατοχής, πέρα από το ίδιο το γεγονός της ψευδορκίας
Πηγή: Ιστολόγιο Reds Against The Machine, Η δίκη του Νίκου Γόδα, 21/01/2015
 |
| Ριζοσπάστης, 23/06/1945, Με μάρτυρες ταγματασφαλίτες και προδότες των ΕΣ-ΕΣ, Δικάζουν σήμερα λαϊκούς αγωνιστές, Οπως οι Κασιδιάρηδες που δολοφόνησαν 15 πατριώτες αγωνιστές |
 |
| Ριζοσπάστης, 27/06/1945, Πράκτορες των ΕΣ-ΕΣ χρησιμοποιούνται για μάρτυρες στη δίκη των Πειραιωτών, Ο Σαραντάρης και οι Κασιδιαραίοι στο μπλόκο της Κοκκινιάς |
 |
| Ριζοσπάστης, 30/06/1945, Η επαίσχυντη σκηνοθεσία της δίκης των δικαζομένων πατριωτών της Κοκκινιάς, Κατηγορούμενοι Ξηροτάγαρος και Νίκος Γόδας, Ψευδομάρτυρες οι αδελφοί Κασιδιάρη. |
# Το πιο τρομακτικό σημείο της πόλης στην Αθήνα, κατά την περίοδο της Κατοχής ήταν, όπως όλοι γνωρίζουν η κομμαντατούρα στην οδό Μέρλιν/Σέκερη (έβλεπε και στους δύο δρόμους) στο Κολωνάκι.
Τόσο απειλητικό, ώστε ο Γιώργος Ζαμπέτας να του αφιερώσει ολόκληρο τραγούδι, σε στίχους Ξενοφώντα Φιλέρη, μαζί με εκείνο στην στοά της οδού Κοραή.
«Οποιος περνούσε τη στοά // τον ήλιο χαιρετούσε // στο φρουραρχείο έμπαινε // το χάρο συναντούσε. // Τη σκάλα που κατέβαινε // είκοσι μέτρα βάθος // σκαλί σκαλί μαρμάρινο // και ανοιγμένος τάφος. // Στη Μέρλιν και στη Κοραή // χτυπάνε με ζωνάρια // και πάνω στη Καισαριανή // σκοτώνουν παλληκάρια».
Πως λεγόταν ένας βασικός βασανιστής της Ειδικής Ασφάλειας, κοντόχοντρος, φαλακρός, με μούσι και με πολλές τρίχες στο στήθος [Σ.Σ.: Δείτε κάτι συμπτώσεις τώρα], κάτω από τις διαταγές του διαβόητου Παπαγιαννόπουλου και του λοχαγού Γιαννακά, στα χέρια του οποίου μαρτυρούσαν οι Ελληνες πατριώτες αντιστασιακοί;;;
Σύμφωνα με το βιβλίο του Μιχαήλ Α. Βασιλείου με τίτλο ‘Αποστολή στο Μπίμπλις, Το οδοιπορικό της τελευταίας αποστολής Ελλήνων αντιστασιακών από την Ελλάδα στη χιτλερική Γερμανία τον Αύγουστο του 1944’, εκδόσεις Το Ποντίκι, Αθήνα, 1998, σσ. 48-50, το όνομά του (επώνυμο) ήταν … Παναγιώταρος.
Μάλιστα, μέσα στην αφήγηση, υπάρχουν και διάλογοι, όπως όταν βασάνιζαν κάποιους μαθητές Γυμνασίου, με φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις και εικονικούς πνιγμούς, χτυπώντας τους με σωλήνες και μαστίγια και βασανίζοντάς τους με διάφορες αυτοσχέδιες συσκευές:
«– Παναγιώταρε, Παναγιώταρε!!! Φάλαγγα, φάλαγγα, γρήγορα τον παλιοπούστη, φάλαγγα, σκοτώστε τον!!!» [1].
# Ο πατέρας του Επιτήδειου ήταν φυσικά στα Τάγματα Ασφαλείας της Εύβοιας, όπως κατά πάσα πιθανότητα και ένας θείος του:
«Σε ονομαστικό κατάλογο των απλών γερμανοτσολιάδων του 4ου λόχου, συνταγμένο από τον πρώην διοικητή του (02/12/1944), συναντάμε τέλος έναν ακόμη ταγματασφαλίτη με το ίδιο επώνυμο και πατρώνυμο -τον 19χρονο Ιωάννη Επιτήδειο του Γεωργίου».
«Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο στρατηγός Επιτήδειος διατήρησε τη θέση του για μερικούς μήνες. Αποστρατεύθηκε στις 4 Μαρτίου 1975, κατά τις σαρωτικές αλλαγές που ακολούθησαν το αποτυχημένο ιωαννιδικό «πραξικόπημα της πιτζάμας». Σύμφωνα με την επίσημη σχετική ανακοίνωση, στις «ανακατατάξεις» εκείνες πρυτάνευσαν τα κριτήρια της «επαγγελματικής ικανότητος» των στελεχών και της «νομιμοφροσύνης προς το δημοκρατικόν καθεστώς».
Την ίδια περίπου εποχή ξεκίνησε την καριέρα του ο γιος του. Από τις εφημερίδες των ημερών πληροφορούμαστε ότι ο Γεώργιος Επιτήδειος ονομάστηκε ανθυπολοχαγός τον Ιούλιο του 1975, έχοντας εισαχθεί και φοιτήσει στην Ευελπίδων επί χούντας. Οι δημοκρατικές συνθήκες των επόμενων δεκαετιών υπήρξαν, βέβαια, ριζικά διαφορετικές από εκείνες που υπηρέτησε ο πατέρας του. Ωσπου, με το πλήρωμα του χρόνου, το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά».
Πηγή: Ιός, Από τους γερμανοτσολιάδες στη χούντα, Βίος και πολιτεία του στρατηγού Επιτήδειου, πατέρα του ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής, Εφημερίδα των Συντακτών, 25/10/2014
# Μάλιστα, αποστρατεύτηκε το 1975, κατά το αποτυχημένο ιωαννιδικό «πραξικόπημα της πιτζάμας», μαζί με τον Ηλία Παππά, πατέρα του Χρήστου Παππά, όπως είχαμε γράψει εδώ, στην ‘Σκηνή Πέμπτη #05: Νοέμβριος 1977, προεκλογική περίοδος, Ιταλία, Γραφεία Εθνικής Παράταξης στον Πύργο Αθηνών, Φυλακές Κορυδαλλού, Ξενοδοχείο Caravel (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)‘.
«Ο Ηλίας Παππάς, πραξικοπηματίας της 21ης Απριλίου 1967 και μέλος της χουντικής ‘Επαναστατικής Επιτροπής’, καταχρηστικά αναφέρεται ως ‘στρατηγός’ από τη ναζιστική συμμορία -η αλήθεια είναι ότι είχε αποταχθεί ατιμωτικά όταν ήταν συνταγματάρχης, λόγω συμμετοχής στο ‘πραξικόπημα της πιτζάμας’ το 1975, αν και αργότερα, εκμεταλλευόμενος ένα παραθυράκι του νόμου, μπόρεσε να επανέλθει. Ηταν ο πρώτος στη σχετική λίστα με τα ονόματα της ομάδας των 140 αξιωματικών που αποτάχθησαν όλοι ατιμωτικά στις 15/03/1975, λόγω συμμετοχής σ’ αυτό το ‘πραξικόπημα της πιτζάμας’ στις 24-25/02/1975, όταν είχαν συλληφθεί και άλλοι 37 αξιωματικοί, από το βαθμό του υποστράτηγου μέχρι το βαθμό του υπολοχαγού, από τον Νικόλαο Ντερτιλή μέχρι τον Παρασκευά Μπόλαρη» [2]
# Στο διήμερο της μεγάλης σφαγής στην ‘Εθνική Κολυμβήθρα’ της Μακρονήσου, Κυριακή 29 Φεβρουαρίου και Δευτέρα 1 Μαρτίου 1948, όταν στην ‘χαράδρα του θανάτου’ πολυβόλα έριχναν αδιακρίτως σε 4.500 κρατούμενους, ο ακριβής αριθμός των νεκρών ποτέ δεν διαπιστώθηκε επίσημα. Η επίσημη εκδοχή κάνει λόγο για 17 νεκρούς, όμως η υπόθεση κουκουλώθηκε από επίορκους αξιωματικούς και δικαστικούς, ενώ υπάρχουν μαρτυρίες για πάνω από 300 θύματα. Ιδιαίτερη σημασία έχει η μαρτυρία του καπετάνιου Μίμη Βρονταμίτη, ο οποίος ναύλωνε το καΐκι του για να κουβαλάει φαντάρους, υπόδικους και προμήθειες. Υποχρεώθηκε από τον διαβόητο Παναγιώτη Σκαλούμπακα, ο οποίος του κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι και με απειλές τον διέταξε να κουβαλήσει τους σκοτωμένους φαντάρους πέρα μακριά στον Κάβο Ντόρο, στο ξερόνησο Σαν Τζιόρτζιο, όπου περίμενε ένα πολεμικό καράβι πολεμικό. Οι ναύτες παίρνανε τους σκοτωμένους φαντάρους και τους χώνανε μέσα σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια και τους φουντάρανε στον βυθό της θάλασσας. «Οι νεκροί όλοι όλοι ήταν 350 κοντά, τους μέτραγα έναν έναν και ήταν 350 φαντάροι νεκροί. Αυτή ήταν η πιο τραγική περιπέτεια που έζησα στη ζωή μου», αναφέρει στη μαρτυρία του ο καπετάνιος.
Υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον εδώ, το οποίο επιβεβαιώνεται και από την ‘Ιστορία της Μακρονήσου’: Οι βασανιστές αλφαμίτες, τους οποίους εμπιστεύτηκαν οι αξιωματικοί του στρατοπέδου για να μεταφέρουν τους νεκρούς φαντάρους: Λογικά θα ήταν οι πλέον έμπιστοι, για να αναλάβουν μια τέτοια δουλειά. Το στοίβαγμα φορτίου στα αμπάρια των πλοίων είναι μια τέχνη, την οποία γνωρίζουν καλά μόνο έμπειροι μάστορες του είδους. Οι δύο αλφαμίτες που στοίβαζαν τα πτώματα στο καΐκι είχαν την σχετική εμπειρία, σαν Πειραιώτες ναυτικοί. Ο ένας λεγόταν Χούμης.
Ο δεύτερος Πειραιώτης μάγκας και έμπειρος ναυτικός αλφαμίτης βασανιστής λεγόταν Λαγός.
# Μια ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση: Αλέξανδρος Γιοσμάς. Αντιγράφουμε από το πολύ ενδιαφέρον μπλογκ ‘KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ’: Χρυσή Αυγή, Δωσίλογοι της Κατοχής και περίεργες συμπτώσεις
Αλέξανδρος Γιοσμάς. Πρόκειται εδώ επιβεβαιωμένα για τον γιό του συνεργάτη των Γερμανών Ναζί, Ξενοφώντα Γιοσμά, ηθικού αυτουργού της δολοφονίας Λαμπράκη.
Ο ‘Φον’ Γιοσμάς (Ξενοφών Γιοσμάς, που ήθελε να τον φωνάζουν Φον), ήταν Μικρασιάτης ταγματασφαλίτης, από τους αγριότερους του είδους. Από τους πιο εκλεκτούς συνεργάτες των Γερμανών, είχε στο ενεργητικό του, σφαγές παιδιών, γυναικών, αντρών, ακόμα και βρεφών, κυρίως στην περιοχή της Θεσσαλονίκης.
Το 1945, ο ‘Φον’ Γιοσμάς καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Το 1947, όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος, γύρισε στην Ελλάδα και φυλακίστηκε. Το 1950, ο βασιλιάς Παύλος του απένειμε χάρη. Το 1963, συνελήφθη ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του βουλευτή της αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη. Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, πήρε σύνταξη ως αντιστασιακός.
Ο γιος του, Αλέξανδρος Γιοσμάς, ήταν υποψήφιος του ΛΑ.Ο.Σ στις εκλογές του 2009. Τώρα είναι μέλος της Χρυσής Αυγής και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλός της στην Εκλογική Περιφέρεια Θεσσαλονίκης.
# Για τον πατέρα της Ζαρούλια, για τους μπαρμπάδες του Μιχαλολιάκου, όπως και για τις περιπτώσεις των συγγενών του Μπαρμπαρούση (‘Ονομα: Μπαρμπαρούσης – Βαθμός: Ανθυπασπιστής (ΠΖ) – Μονάδα: …‘) και του Αλεξόπουλου (‘Ποιο είναι το χειρότερο είδος ταγματασφαλήτη;;;‘, έχουμε γράψει σχετικά, εδώ στην ‘Σκηνή Ενατη #09: Από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου στο Σήμερα, Connecting the dots (Από τις Εννιά συν μία άγνωστες ακτινογραφίες του ναζιστικού ζόμπι)‘ [3].
## Μια ενδιαφέρουσα πτυχή της ιστορίας, για την εισοδηματία Ελένη Ζαρούλια είναι η εξής: Είναι προς διερεύνηση το θέμα της σύλληψης ενός Βασίλειου Ζαρούλια τον Οκτώβρη του 1944, μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, όταν γίνονταν μαζικές συλλήψεις δωσίλογων, μαυραγοριτών και συνεργατών των ναζί. Ο συγκεκριμένος Βασίλειος Ζαρούλιας είχε κατηγορηθεί πως υποδείκνυε στις γερμανικές αρχές ευκατάστατους Αθηναίους, οι οποίοι συλλαμβάνονταν για να γίνει αμέσως μετά παζάρι με χρυσές λίρες, αν ήθελαν να απελευθερωθούν από τα κρατητήρια της Μέρλιν και της Κοραή. Δουλειά με μεγάλες προοπτικές άμεσων τρελών κερδών.
 |
| Εφημερίδα Καθημερινά Νέα, 24/10/1944, τίτλος «Οι πράκτορες του εχθρού»· Σύλληψη του Βασίλειου Ζαρούλια μαζί με τον Λ. Χριστοδήμο, υιό υπουργού του επισιτισμού επί κατοχής |
# Και μιας που πιάσαμε τα κατοχικά της οικογένειας, ας σημειωθεί ότι στον επίσημο κατάλογο με τα μέλη της ‘Οργάνωσης Χ’ που κατέθεσε στο ΓΕΣ ο ίδιος ο Γεώργιος Γρίβας στις 24/05/1950, υπάρχουν τρεις Μιχαλολιάκοι:
– ο Αστυφύλαξ Μιχαλολιάκος Παναγιώτης, που ήταν μέλος της ‘Χ’ από το Νοέμβριο του 1941 μέχρι τον Δκέμβριο του 1944,
– ο Αστυφύλαξ Μιχαλολιάκος Αντώνιος, επίσης από Νοέμβριο 1941 μέχρι Δεκέμβριο 1944,
– και ο Μιχαλολιάκος Γεώργιος, σε παρένθεση ‘Δημήτριος’, επίσης από Νοέμβριο 1941 μέχρι Μάρτιο 1944 οπότε και «εδολοφονήθη υπό της ΟΠΛΑ», σύμφωνα με την έκθεση του Γρίβα [180].
# Και δεν είναι οι μόνοι, ασφαλώς, οι καταγόμενοι από οικογένειες χιτών, τ/αλητών και δωσιλόγων. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά λ.χ. στους καταλόγους με τους υποψήφιους της συμμορίας στις τελευταίες εκλογές του Μαΐου 2014, τριψήφιος είναι ο κατάλογος ονομάτων από την εθνικοφροσύνη της δεκαετίας του 1940 στην ναζιστική ακροδεξιά του σήμερα, όπως κι εδώ (περίπτωση Μπαρμπαρούση) αλλά κι εδώ (στο πέμπτο κουίζ, περίπτωση Αλεξόπουλου).
# Ομως, ομολογουμένως, υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο κενό, για το οποίο υποθέτουμε ότι όλοι οι Ελληνες πολίτες θα επιθυμούσαν να γνωρίζουν σχετικά. Αφού προσπαθεί να γίνει κυβερνήτης (Φίρερ) της Ελλάδας:
Για τον πατέρα του Φίρερ της ναζιστικής οργάνωσης, λοιπόν, τα γνωστά στοιχεία για την δράση του στην Κατοχή είναι τόσο λίγα, που δεν μετριούνται ούτε καν με σταγονόμετρο. Αν πιστέψει κανείς τα μεγάλα (και συνήθως ανυπόληπτα και ανακριβή) ΜΜΕ, εφημερίδες, κανάλια και πόρταλ, ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος ήταν άλλοτε Χίτης, άλλοτε χωροφύλακας, άλλοτε αστυνομικός και άλλοτε ταγματασφαλήτης. Γνωρίζουμε μόνο, κι αυτό από διήγηση του ίδιου του Φίρερ σε ένα από τα αυτοβιογραφικά του βιβλία, πως το 1978, ο πατέρας του τού είχε πει, όπως διαβάζουμε σχετικά (‘Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4‘):
«– Δεν πιστεύω να δειλιάσεις και να με ντροπιάσεις. Εμένα με είχαν καταδικάσει οι κουμμουνιστές σε θάνατο … και δεν δείλιασα» [4].
Τάδε έφη ο πατέρας του Νίκου Μιχαλολιάκου, κατά την επίσκεψίν του εις τας Στρατιωτικάς φυλακάς Αυλώνος, όταν μετέβη εκεί τον Αύγουστο του 1978, διά να επισκεφθεί τον προφυλακισμένο υιόν του, λόγω των γνωστών υποθέσεων με τα όπλα και τα εκρηκτικά. Τα λόγια αυτά, ο γέροντας τα εξεστόμισε πίσω από το συρματόπλεγμα και είχαν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του νεαρού Νίκου.
Μια αποστροφή του λόγου του ίδιου του Φίρερ, όμως, σε μια ομιλία του στην πατρίδα του στη Μάνη, άνοιξε ένα παράθυρο και οδήγησε σε ένα στοιχείο, από το οποίο έγινε, τελικά, εφικτό να αποκρυπτογραφηθεί ένα σημαντικό τμήμα της κατοχικής ιστορίας του πατέρα Μιχαλολιάκου. Συγκεκριμένα μια φράση, εδώ στο βίντεο, γύρω στο 20.20»:
«- Εδώ από το νησί έφυγε κρατούμενος ο πατέρας μου το 1944 για το Γουδί, για να σώσουν την Ελλάδα από τον κομμουνισμό».
Καλά, ΟΚ, τη φράση «για να σώσουν την Ελλάδα από τον κομμουνισμόν» όλοι την κατανοούν, καθώς πάντα οι εθνικόφρονες, νυν και αεί σώζουν την Ελλάδα από τον κομμουνισμόν. Ομως …
Νησί;;;
Γουδί;;;
Κρατούμενος;;;
Θα χρειαστεί να πάμε περίπου 73 χρόνια πίσω στο παρελθόν.
Μάνη, Λακωνία, περίοδος Κατοχής
Στη Μάνη και στην ευρύτερη περιοχή της Λακωνίας, από τις πρώτες μέρες της Κατοχής και της σκλαβιάς, διαμορφώθηκε αυτόματα στους Λάκωνες μια παλλαϊκή συνείδηση εθνικοκοινωνικής ηθικής, ένα πνεύμα και μια σιωπηλή κοινή παραδοχή, κάτι σαν «βουβή έχθρα κατά του κατακτητή». Κάθε κάτοικος της περιοχής που άρχιζε φιλικά πάρε-δώσε με τον εχθρό, στιγματιζόταν σαν άτομο χωρίς υπόληψη, με φυσιολογικό επακόλουθο την περιφρόνηση, αν όχι και την αηδία από την πλευρά των συμπολιτών του.[Σ.Σ.: Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος που αργότερα η συμπεριφορά των τ/αλητών ήταν εξαιρετικά βάρβαρη, πορωμένη, κακοποιός και εγκληματική· επειδή αυτό το πνεύμα κυριαρχούσε, προτού οπλιστούν, και στους ίδιους τους τ/αλήτες, όταν πήδηξαν τον φράχτη και πέρασαν στην συνεργασία, το πνεύμα αυτό τους καταδίωκε σαν Ερινύα, και η σιωπηλή παλλαϊκή κατακραυγή εναντίον τους έφτανε σε αυτούς και στην ένοχη συνείδησή τους σαν εφιαλτική ηχώ «Εχασες την τιμή σου!!! Είσαι προδότης!!!», συνεπώς αυτή η άσχημη και δυσβάστακτη ψυχολογική κατάσταση τους οδηγούσε στο να σκοτώνουν αδιακρίτως, νομίζοντας ίσως πως έτσι «έκλειναν στόματα»].Ετσι, ήταν απολύτως φυσιολογικό, το ΕΑΜ Λακωνίας, όπως και οι τρεις επαρχιακές επιτροπές του Λακεδαίμονος, Επιδαύρου-Λιμηράς και Γυθείου-Οιτύλου, να ήταν πολυσυλλεκτικά, με ανθρώπους αξιοσέβαστους από όλο το πολιτικό φάσμα, όπως ο αδικοχαμένος γιατρός και κλινικάρχης Νίκος Καρβούνης, ο δεσπότης Λακεδαίμονος-Μονεμβασίας Διονύσιος Δάφνος, ο δεσπότης Γυθείου-Οιτύλου Χρύσανθος Δασκαλάκης, ο διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας Αντώνιος Ζερβομπεάκος, ο πολιτευτής Γεώργιος Γιατράκος, καθώς και πολλοί δικηγόροι, έμποροι, συμβολαιογράφοι, δάσκαλοι, δικαστικοί, κτηματίες αλλά κυρίως πολλοί μόνιμοι αξιωματικοί, κάθε άλλο παρά κομμουνιστές. Αλλωστε, επικεφαλής του ΕΑΜ ολόκληρης της Πελοποννήσου ήταν ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος.
Στο -επίσης ευρύχωρο για όλες τις πολιτικές παρατάξεις- ΕΑΜ Γυθείου, πάλι, από την αρχή εντάχθηκαν επίσης πολλά και σημαντικά στελέχη της τοπικής κοινωνίας: Ολόκληρη η οικογένεια των μεγαλοκτηματιών Πετροπουλάκηδες, ο δικαστικός Κορίδης, πολλοί δικηγόροι, ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, πολλοί αξιωματικοί και χωροφύλακες, ο τραπεζικός υπάλληλος Ιωάννης Λειβάδης που εκλέχτηκε γραμματέας του Επαρχιακού Γραφείου ΕΑΜ Γυθείου, και τέλος, ο αρχιφύλακας … Γεώργιος Μιχαλολιάκος!!!
Είναι μάλλον περίεργο (αν όχι γκροτέσκο) το να βλέπει κανείς τις λέξεις ‘ΕΑΜ’ και ‘Μιχαλολιάκος’ στην ίδια πρόταση. Δεν είναι λιγότερο περίεργο το γεγονός, πως σύμφωνα με όλες τις πηγές, στις απαρχές του ΕΑΜ, χωρούσαν μέσα στην πατριωτική πολυσυλλεκτικότητά του όλες οι πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις, ακόμα και οι φιλομοναρχικές. Είναι ακόμα πιο περίεργο, ίσως, πως σύμφωνα με την μαρτυρία του Κώστα Βουγιουκλάκη, στελέχους του ΕΑΜ, που έζησε τα γεγονότα από πρώτο χέρι, στον αρχιφύλακα Γεώργιο Μιχαλολιάκο, η οργάνωση του είχε εμπιστευτεί την αρμοδιότητα της Λαϊκής Διαφώτισης, κι έτσι ο ρόλος του στην ανάπτυξη του κινήματος ήταν να πηγαίνει από κωμόπολη σε κωμόπολη και από χωριό σε χωριό για να βγάζει λόγους υπέρ της εθνικής ενότητας, υπέρ της πατριωτικής αλληλεγγύης και υπέρ της ελέυθερης έκφρασης του ελληνικού λαού μετά την απελευθέρωση, χωρίς να κρύβει ότι είναι βασιλόφρονας. Ο ίδιος έλεγε πως «δεν είναι σωστό να γίνεται διαφώτιση του λαού μόνο από κομμουνιστές», και η οργάνωση το δεχόταν αυτό απολύτως και χωρίς καμιά αντίρρηση. Σημειωτέον, πως την ίδια ελευθερία κινήσεων και λόγου είχε την ίδια περίοδο και ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος που είχε εκλεγεί επιτελάρχης του ΕΛΑΣ Λακωνίας [5]. Βέβαια, αυτό δεν κράτησε πολύ και για όλο το διάστημα της Κατοχής. Λίγο αργότερα, αμφότεροι αποστάτησαν από την οργάνωση και πήγαν κοντά στους Γερμανούς και στο Τάγμα Ασφαλείας Γυθείου.
Στις αρχές Μαρτίου 1943, στο Γύθειο έγινε σύσκεψη μεταξύ των μονίμων αξιωματικών που ανήκαν στο ΕΑΜ και αποφάσισαν να θέσουν στο περιθώριο τους κομμουνιστές και να μειώσουν την επιρροή του ΚΚΕ. Αρχικά, η ηγεσία του ΕΑΜ συμφώνησε στις απαιτήσεις των αξιωματικών να αναλάβουν ανώτερα πόστα, και έτσι έγινε, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, οι διαφωνίες μεγάλωναν, και με την εμπλοκή των Αγγλων συνδέσμων, στο τέλος η ρήξη ήταν αναπόφευκτη: Βοήθησαν και κάποιες οργανωμένες προβοκάτσιες, και έτσι άρχισαν να δημιουργούνται παράλληλες οργανώσεις από τους μοναρχικούς αξιωματικούς, άρχισαν οι συγκρούσεις, και λίγο αργότερα, με τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και την εγκατάστασή τους εκεί τον Δεκέμβριο του 1943, ο διχασμός ήταν πλήρης -και πολύ αιματηρός.
 |
| Η εφημερίδα των Ταγμάτων Ασφαλείας Λακωνίας, Λακωνικός Αγών, Εβδομαδιαία αντικομμουνιστική εφημερίς, Οργανον των τιμίων και αγνών Ελλήνων |
Με τη ρήξη οριστικοποιημένη, και χωρίς να δώσουν εξηγήσεις αυτομόλησαν στα Τάγματα Ασφαλείας και στους εθνικιστές ο γραμματέας του Επαρχιακού Γραφείου ΕΑΜ Γυθείου Ιωάννης Λειβάδης, ο οποίος προηγουμένως συναντήθηκε με τον βασιλόφρονα ανακτορικό λοχαγό Λιαρόπουλο, δύο δικηγόροι, επίσης μεγάλα στελέχη του ΕΑΜ, ο ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος, ο ανθυπολοχαγός Κοκκώνης, οι ταγματάρχες Παναγιώτης Δεμέστιχας και Κ. Κωστόπουλος, άλλοι νεότεροι αξιωματικοί, και τέλος, και ο αρχιφύλακας Γεώργιος Μιχαλολιάκος [6].
Αργότερα προβλήθηκε η δικαιολογία πως δήθεν κινδύνευε η ζωή τους από τον ΕΛΑΣ. Αλλά αυτό δεν ευσταθεί, διότι όλοι οι παραπάνω βρίσκονταν επί μακρόν στα χέρια του ΕΛΑΣ. Αν οι ΕΛΑΣίτες το ήθελαν, θα μπορούσαν να τους είχαν σκοτώσει. Ομως, κανένας από αυτούς δεν πειράχτηκε, ενώ αντίθετα οι απαιτήσεις τους για περισσότερη εξουσία πάντα γίνονταν δεκτές και πάντα η ΕΑΜική πλευρά προσπαθούσε μέσω διαλόγου να βρεθεί λύση στις διαφωνίες τους.
 |
| …και η άλλη προδοτική εφημερίδα της περιοχής, Φιλοξενεί ανακοινώσεις από τον «Ελληνικό Στρατό Λακωνίας», τον Λεωνίδα Βρεττάκο και τον Παναγιώτη Δεμέστιχα |
Διάσημοι ταγματασφαλήτες (με την ευρεία έννοια, το αντίθετο του ‘αντιστασιακού’ δηλαδή, εξ ου και το ήτα στη λέξη ‘τ/αλήτες’) της περιοχής ήταν ο Λεωνίδας Βρεττάκος με το ‘Τάγμα Ενόπλων Εθελοντών Λεωνίδας‘ σαν τμήμα του ‘Ελεύθερου Ελληνικού Στρατού‘, ο αδελφός του Τηλέμαχος Βρεττάκος, ο διαβόητος Πάνος Κατσαρέας (βλ. ‘Γειά σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες‘), ο αργότερα υψηλόβαθμος χουντικός πραξικοπηματίας και κουμπάρος του Κώστα Πλεύρη, ο Ιωάννης Λαδάς, ο ταγματάρχης τότε Παναγιώτης Δεμέστιχας, ο λοχαγός Σταύρος Νικολόπουλος, ο συνταγματάρχης Αθανάσιος Γιαννακόπουλος, ο λοχαγός Κουράκος, ο ανθυπολοχαγός Ταβουλάρης κ.ά. [Σ.Σ.: Επίσης, γνωστά επώνυμα τωρινών στελεχών της ναζιστικής συμμορίας στις τοπικές οργανώσεις της Νοτίου Πελοποννήσου].
Τα Τάγματα Ασφαλείας στρατολόγησαν, μεταξύ άλλων, και άνεργους μικροκλέφτες και λούμπεν στοιχεία, πλιατσικολόγους, πρώην ‘θεληματάρηδες’ των Ιταλών, τσιράκια του περιβόητου Ιταλού αστυνομικού Gioulio Giortanio, χωροφύλακες κ.ά.
 |
| Θάρρος, 29/01/1944, Ελληνικός Στρατός Λακωνίας, Λεωνίδας Βρεττάκος, Παναγιώτης Δεμέστιχας |
Οι ταγματασφαλήτες και οι εθνικιστές πήραν όπλα από τους Γερμανούς, όπως είναι γνωστό. Πρέπει να σημειωθεί εδώ, πως ο όρος ‘εθνικιστής’ την δεκαετία του 1940 δεν είχε πάντα ακριβώς την ίδια έννοια με σήμερα. Συγκεκριμένα, υπάρχει σημαντική διάκριση μεταξύ του όρου ‘εθνικόφρων’ και του όρου ‘εθνικιστής’, αν και η διαδεδομένη άποψη είναι ότι πρόκειται ακριβώς για το ίδιο. Δεν ήταν ολοι οι εθνικόφρονες και εθνικιστές. Εθνικιστές ήταν μόνον εκείνοι οι εθνικόφρονες που έπαιρναν τα όπλα, οι ένοπλοι. Αυτοί που δεν δίσταζαν να σκοτώσουν συμπατριώτες τους, χρησιμοποιώντας τα γερμανικά όπλα.
Οι εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων, λοιπόν, ήταν πολύ αιματηρές, πολύ έντονες και πολύ συχνές, φυσικά «διά να εξοικονομηθεί πολύτιμο γερμανικό αίμα» κατά τη διατύπωση στην γνωστή αναφορά για τα Τάγματα Ασφαλείας του ανώτατου διοικητή τους Βάλτερ Σιμάνα, εννοώντας στις επιχειρήσεις κατά της αντίστασης, ασφαλώς. Η δικαιολογία απ’ την πλευρά των τ/αλητών ήταν, φυσικά, πως «η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και πως ο Στρατιωτικός Νόμος (που όμως είχε κηρυχτεί από τους Γερμανούς) ήταν απαραίτητος διά την τάξιν και την ασφάλειαν. Ετσι, ο όρκος προς τον Χίτλερ, οι φόνοι συμπατριωτών, συνήθως ε-κ-α-τ-ό-μ-β-ε-ς στην περιοχή της Νοτίου Πελοποννήσου, οι βιασμοί μικρών κοριτσιών, οι πυρπολήσεις σπιτιών, επίσης κατά εκατοντάδες, και, βεβαίως, το πανταχού παρόν άγριο πλιάτσικο, όλα καλυπτόταν πίσω από υποτιθέμενες «πατριωτικές» κορώνες.
Ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος ήταν, πάντως, πιο ειλικρινής. Οπως θυμάται ο συγγραφέας, έλεγε παντού ξεκάθαρα [7]:
«– Ο κατακτητής είναι αναγκαίο κακό. εμείς ποντάρουμε στο ‘χαρτί’ του βασιλέως και των Εγγλέζων. Αν οι Αγγλοι προδώσουνε τα Τάγματα Ασφαλείας, ο βασιλεύς θα χάσει τον θρόνο κι εμείς θα χάσουμε την ελευθερία μας. Σε αντίθετη περίπτωση, θα κερδίσουμε τα πάντα […]».
 |
| Θάρρος, 30/01/1944, Ελληνικός Στρατός Λακωνίας, Λεωνίδας Βρεττάκος, Ανακοίνωσις, Τρεις κομμουνισταίς εξετελέσθησαν |
Τελικά, τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως επιθυμούσε ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος. Οι Γερμανοί το φθινόπωρο του 1944 άρχισαν να εγκαταλείπουν την Πελοπόννησο -με τους τ/αλήτες να τους καλύπτουν τα νώτα. Τα γεγονότα μεταξύ των Ταγμάτων Ασφαλείας στις διάφορες πόλεις του Μωρηά είναι γνωστά. Αυτό που ίσως είναι λιγότερο γνωστό είναι η τύχη του Τάγματος Ασφαλείας Γυθείου, της μονάδας του Γεώργιου Μιχαλολιάκου:
Οι ταγματασφαλήτες του Γυθείου, αφού προσπάθησαν αρχικά να ενωθούν με τους τ/αλήτες της Σπάρτης και παρεμποδίστηκαν απ’ τον ΕΛΑΣ [8], τελικά θ’ αφοπλιστούν αργότερα και θα κλειστούν στη νησίδα Κρανάη (Μαραθονήσι). Προηγούμενα θα πάρουν εγγυήσεις απ’ τους Αγγλους που τους υποδέχτηκαν με την ίδια αψίδα που κατευόδωσαν νωρίτερα τους Γερμανούς.
Και πράγματι οι Βρετανοί θα τους κρατήσουν συντεταγμένους στο νησάκι, παρεμποδίζοντας με τανκ στο πορθμείο, που ενώνει την ξηρά, όχι μόνο αυτούς που θέλουν να πλησιάσουν το νησάκι, αλλά κι αυτούς που θέλουν να φύγουν! Οι Αγγλοι, γράφει ο Κώστας Βουγιουκλάκης, για να εμποδίσουν τη διαρροή των ταγματασφαλητών, φρόντιζαν με υποσχέσεις ν’ αναπτερώσουν το κουρελιασμένο ηθικό τους και να τους κρατήσουν ενωμένους. Οι ταγματασφαλήτες οι οποίοι ήθελαν να φύγουν από το Μαραθονήσι για τα σπίτια τους, ακολουθώντας συγγενείς τους ΕΑΜίτες κι ΕΛΑΣίτες εμποδίζονταν από τους φανατικούς με την απειλητική προειδοποίηση:
«– Πού πάτε ρε!!! Σε λίγες μέρες θα βγούμε εμείς από δω μέσα και θα κλειστούνε οι ΕΑΜοκομμουνιστές. Μας το υποσχέθηκε κοτζάμ Αγγλος ταγματάρχης!» [9].
 |
| Προκήρυξη Λοχαγού Γούιστεντ, 04/10/1944 προς τα Τάγματα Ασφαλείας και τα ΕΕΣ (της Μακεδονίας) για να παραδοθούν. Κάποιοι ήταν αμετανόητοι. |
Για να ξαναγυρίσουμε στην αφήγηση του Φίρερ στον λόγο του στη Μάνη: Μέσα Οκτωβρίου 1944, λοιπόν, και στο νησάκι της Κρανάης (ή Μαραθονήσι) κρατούνταν οι 1.339 άνδρες του Τάγματος Ασφαλείας Γυθείου με τον διοικητή τους Αλέξανδρο Καραδημητρόπουλο, οι οποίοι είχαν παραδοθεί. Με τη συγκατάθεση του ΕΑΜ κατέστη δυνατό να γίνει μια επιλογή ακόμα, και 718 από αυτούς να απολυθούν και να τους δοθεί άδεια για να γυρίσουν στα σπίτια τους [10]. Οχι όλοι. Κάποιοι αρνήθηκαν, και οι λόγοι γι’ αυτήν τους την επιλογή είναι ευνόητοι. Επικρατούσε ο φόβος της τιμωρίας για τα βάρβαρα εγκλήματα και τους φόνους της προηγούμενης περιόδου, μαζί με την ελπίδα πως θα τους σώσουν οι Αγγλοι, τελικά. Μερικοί, προσπάθησαν να το σκάσουν απ’ το νησάκι με ψαρόβαρκες. Οι υπόλοιποι, και μεταξύ τους και ο Γεώργιος Μιχαλολιάκος, θα μεταφέρονταν στο Γουδί.
Τελικά, το τρίτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου του 1944 και τον Νοέμβριο, με τον λαό να πανηγυρίζει την ελευθερία του στους δρόμους, η Εθνική Πολιτοφυλακή και ο ΕΛΑΣ ανέλαβαν την διατήρηση της τάξης, χωρίς να σημειωθεί το παραμικρό επεισόδιο, γεγονός που το ομολογεί και ο ίδιος ο απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Ετσι παραδόθηκε το Τάγμα Ασφαλείας Γυθείου. Οι αμετανόητοι και οι φανατικοί -όσοι δηλαδή είχαν να φοβηθούν πολλά και άσχημα από πιθανές αντεκδικήσεις- οδηγήθηκαν στην Αθήνα και κλείστηκαν στο Γουδί -με τον οπλισμό τους!!! Θα χρησιμοποιηθούν λίγο αργότερα στα Δεκεμβριανά, συνεχίζοντας το έργο τους ενάντια στη θέληση του λαού και υπέρ των δυνάμεων της ανωμαλίας και του εμφυλίου πολέμου. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.
Α, ναι [Σ.Σ.: Ειλικρινά, δεν το κάνουμε επίτηδες :)], το όνομα του διοικητή του 112ου Τάγματος Εθνοφυλακής που στάλθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να διαλύσει την ΕΑΜοκρατία ήταν Ι. Μπούκουρας.
 |
| Φωτογραφία του Τάσου Κωστόπουλου από την στήλη του στην Εφημερίδα των Συντακτών, «Η κραυγή των τοίχων», Βάθεια Μάνης, Μάρτιος 1999, «STOP Κουμμουνιστή Γύρνα πίσω». |
[1] Μιχαήλ Α. Βασιλείου, Αποστολή στο Μπίμπλις, Το οδοιπορικό της τελευταίας αποστολής Ελλήνων αντιστασιακών από την Ελλάδα στη χιτλερική Γερμανία τον Αύγουστο του 1944, εκδόσεις Το Ποντίκι, Αθήνα, 1998, σσ. 48-50
[2] XYZ Contagion, Εννιά συν μία σκηνές από την ιστορία της ελληνικής ακροδεξιάς που ρίχνουν φως στην άγνωστη Χρυσή Αυγή, Η Χρυσή Αυγή, το φασιστικό κρατικοπαρακράτος και οι κρυφές χρηματοδοτήσεις, Μια ακτινογραφία της μεταμφίεσης του ναζιστικού ζόμπι, έκδοση XYZ Contagion + Carpe Librum, Θεσσαλονίκη, 2014, ISBN 978-618-81244-6-2, σ. 50 [Σ.Σ.: Κατεβαίνει δωρεάν σε αυτό το λινκ].
[3] XYZ Contagion, Εννιά συν μία σκηνές, σ. 109-110
[4] Νίκος Μιχαλολιάκος, Εχθροί του καθεστώτος, Χρυσή Αυγή 1993-1998, εκδόσεις Ασκαλών, Αθήνα, 2000, σ. 21
[5] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, Οι πρωτοπόροι του αγώνα, εκδόσεις Τροχαλία, Αθήνα 2000, σ. 169
[6] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, σ. 104
[7] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, σ. 173
[8] Κώστας Καραλής, Ιστορία των δραματικών γεγονότων Πελοποννήσου 1943-1949 Τόμος Β, Ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1967, σ. 40
[9] Κώστας Βουγιουκλάκης, Η εθνική αντίσταση στη Λακωνία, σ. 193
[10] Μιχάλης Π. Λυμπεράτος, ‘Τα γερμανικά αντίποινα, τα Τάγματα Ασφαλείας και ο Ε.Λ.Α.Σ.: Η περίπτωση της κεντρικής και νότιας Πελοποννήσου στην Κατοχή’, στο Συλλογικό, Νότια Πελοπόννησος 1935-1950, Εισαγωγή-επιμέλεια Γιάννης Καρακατσιάνης, εκδόσεις Αλφειός και Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας, Αθήνα, 2009, σ. 95
Πηγή: xyzcontagion.wordpress
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου