Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Καλή Ανάσταση! Εν παντί καιρώ και παντί τρόπω...

Της Αννας Λοΐζου


Διάβασα στον τοίχο ενός καλού φίλου και συναγωνιστή μια φράση που με συγκλόνισε: Καλή Ανάσταση. Εν παντί καιρώ και παντί τρόπω...

Ξέρω -μάλλον έμαθα με τον καιρό - ότι δεν μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Κάμποσες λέξεις έχουν απομείνει πια, που τις λέμε από συνήθεια, για να συνεννοούμαστε στοιχειωδώς. Το νόημά τους έχει πάει περίπατο.

Καλή Ανάσταση λέμε. Το είπαμε χτες, προχτές, τις τελευταίες μέρες της Σαρακοστής. Από την έκφραση του καθενός, από τον τόνο της φωνής του, από τις κινήσεις του σώματός του, κατανοείς τι ακριβώς εννοεί. Όταν τον έχεις απέναντι. Όταν διαβάζεις την ευχή σ’ έναν διαδικτυακό τοίχο τι να καταλάβεις;

Καλή Ανάσταση του Χριστού, γιατί πιστεύεις σ’ αυτόν με όλη σου την καρδιά και θεωρείς δεδομένο πως η δική του Ανάσταση θα φέρει και τη δική σου;

Καλή Ανάσταση γενικά κι αόριστα; Είναι Λαμπρή κι έτσι συνηθίσαμε να λέμε; Ίσως δεν το πιστεύεις κιόλας, αλλά πρέπει να το πεις, τουλάχιστον από ευγένεια. Που χρόνος να κάτσεις να σκεφτείς τι σημαίνει Ανάσταση και γιατί την εύχεσαι.

Καλή Ανάσταση από διαίσθηση, γιατί τα βάσανα σ’ έχουν πλακώσει κι ενστικτωδώς η ίδια η λέξη γεννάει μέσα σου μια ανέξοδη ελπίδα. Κάποιος άλλος θ’ αναστηθεί κι εσύ μαζί του; Ίσως...

Καλή Ανάσταση στις ψυχές μας, στα μυαλά μας, στη ζωή μας. Καλή Ανάσταση στον καθρέφτη μας. Αυτόν που έχουμε θάψει βαθιά μέσα μας, για να μην καθρεφτίζει πια την ασκήμια και την απραγία μας.

Καλή Ανάσταση στην πατρίδα, για όσους ακόμη θυμούνται αυτή τη δύσκολη λέξη. Δύσκολη, γιατί η πατρίδα δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Είναι μια έννοια, μια αύρα, που υπάρχει μέσα μας, μάλλον την κουβαλάμε στο DNA μας. Όχι όμως όλοι. Η πατρίδα είναι αυτό που μπορείς να διδάξεις στα παιδιά, όσο ακόμα είναι πολύ μικρά. Όσο ακόμα η παιδική, αθώα ψυχή έχει τη δυνατότητα να ξυπνήσει τις αρχέγονες μνήμες, να τις ανασύρει από το θυμικό και να τις κάνει κτήμα της. Σ’ αυτό το κτήμα θα χτίσουν τα παιδιά το μέλλον τους. Σ’ αυτό ακριβώς το κτήμα θα ξεκινήσουν τον αέναο αγώνα τους για επιβίωση, για ελευθερία, για αξιοπρέπεια. Να γιατί δεν κουβαλούν όλοι μέσα τους την πατρίδα...

Καλή Ανάσταση εν παντί καιρώ και παντί τρόπω... Κάποιοι το καταλαβαίνουν και το κάνουν πράξη. Κάποιοι όχι. Σ’ αυτούς τους «όχι» απομένει ο ύπνος του «δικαίου», ο ωχαδερφισμός που οδηγεί στην παραίτηση, το ανώφελο κλαψούρισμα για το χάλι μας, ο τραγικός φόβος για τον μπαμπούλα, που αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν, ότι μόλις του κάνουν «φου», θα γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος. Αυτοί, θα μείνουν στη μιζέρια τους. Κάποιοι άλλοι φυσάνε χωρίς σταματημό και χωρίς παράπονο και θα φυσάνε μέχρι ο χάρτινος πύργος να πέσει και να πλακώσει όλη τη σαπίλα κάτω απ’ τα χαλάσματα.

Για ΟΛΟΥΣ αυτούς: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΚΑΙΡΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΙ ΤΡΟΠΩ...

Ανάμεσα στο «Καλή Ανάσταση» και στο «εν παντί καιρώ και παντί τρόπω» η άβυσσος... Η άβυσσος που μας χωρίζει και μας κρατάει βασανιστικά μακριά από τους πόθους μας. Θα ήταν τόσο απλό, όμορφο κι εύκολο αν ήμασταν όλοι μαζί, αν είχαμε όλοι τον ίδιο πόθο να αναστήσουμε τη χαμένη λευτεριά μας...

Πηγή: dromosanoixtos.gr



Δρόμος Ανοιχτός: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου