Κυριακή Μπεϊόγλου
Είναι τόσο συγκλονιστικό, τόσο σπαρακτικό, ο χαμός ανυπεράσπιστων παιδιών, που είναι αδύνατο να το χωρέσει ο νους μας. Δεν μπορούμε όμως να αποστρέφουμε το βλέμμα, να κάνουμε πως δεν βλέπουμε το «τέρας», αφήνοντάς το να χαθεί στις σελίδες του αστυνομικού ρεπορτάζ.
Η μικρή Στέλλα. Οι περιγραφές παγώνουν το αίμα, σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι σημαίνει τελικά άνθρωπος.
Παιδιά πνίγονται στις θάλασσες της προσφυγιάς, γίνονται παράπλευρες απώλειες πολέμου, πεθαίνουν από πείνα ή, στην περίπτωση της μικρής Στέλλας, σβήνουν από το χέρι που εμπιστεύονται… Ανυπεράσπιστα.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες της μοναξιάς υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν άνθρωποι που ίσως μας έχουν ανάγκη. Είναι δύσκολο να ακούσουμε τις «σιωπηλές» κραυγές τους, όταν έχουμε τα δικά μας προβλήματα.
Αλλά ακόμα κι αν δεν βρίσκουμε τη δύναμη ή τον χρόνο να βοηθήσουμε, ας μην κάνουμε τουλάχιστον πως δεν βλέπουμε συμμετέχοντας στη νοσηρή σιωπή. Ενα τηλέφωνο στη σωστή υπηρεσία καμιά φορά αρκεί.
Τα μικρά παιδιά, από όπου κι αν προέρχονται, ζουν στον δικό τους αυτόνομο φανταστικό κόσμο. Με τη μαγική του ιδιότητα είναι -ή πρέπει να είναι- το ίδιο όμορφος για όλα τα παιδιά. Τον κόσμο που απειλούν καμιά φορά οι μεγάλοι. Τον κόσμο της αθωότητας που πρέπει να διαφυλαχτεί ως κληρονομιά όλων μας.
Ξαναζωντανεύουν μπροστά μου οι «Ανυπεράσπιστοι» του Δημήτρη Χατζή. Στο διήγημα «Ωρα της φυρονεριάς», ο Χαμάλαρος, ένας αμόρφωτος άνθρωπος του λιμανιού, κατάφερε να «σώσει» τη ζωή του μικρού Στρατή έχοντας μέσα του το πολύτιμο υλικό της ανθρωπιάς.
Να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε μια αδιάφορη κοινωνία, που το μόνο που έκανε ήταν να στιγματίζει ανθρώπους, ωθώντας τους στο περιθώριο. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε κάνει προόδους ως κοινωνία από το 1960 που δημοσιεύτηκε το διήγημα.
Οταν βγαίνει όμως μια τόσο συγκλονιστική είδηση για τον χαμό ενός παιδιού, τον χαμό της εξάχρονης Στέλλας, εύχομαι να είχαμε γύρω μας περισσότερους ανθρώπους σαν τον Χαμάλαρο, που δεν είναι όμορφοι, πλούσιοι, μορφωμένοι, αλλά είναι οι καλύτεροι άνθρωποι. Η εμπροσθοφυλακή της ανθρωπιάς. Δεν διστάζουν να τα βάλουν με την υποκριτική κοινωνία.
Ο Χαμάλαρος έγινε φύλακας άγγελος του μικρού Στρατή στον σκληρό κόσμο του λιμανιού. Κι εκείνος «όταν τον βλέπει λάμπει ο γιαλός, ο κόσμος γίνεται όλο το φως της αυγής, γίνεται όλος ο κόσμος καλός -χωρίς άντρες που πάνε το βράδυ στο σπίτι της μάνας του, χωρίς άρρωστα παιδιά και αξεδιάλυτα μυστικά…».
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Είναι τόσο συγκλονιστικό, τόσο σπαρακτικό, ο χαμός ανυπεράσπιστων παιδιών, που είναι αδύνατο να το χωρέσει ο νους μας. Δεν μπορούμε όμως να αποστρέφουμε το βλέμμα, να κάνουμε πως δεν βλέπουμε το «τέρας», αφήνοντάς το να χαθεί στις σελίδες του αστυνομικού ρεπορτάζ.
Η μικρή Στέλλα. Οι περιγραφές παγώνουν το αίμα, σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι σημαίνει τελικά άνθρωπος.
Παιδιά πνίγονται στις θάλασσες της προσφυγιάς, γίνονται παράπλευρες απώλειες πολέμου, πεθαίνουν από πείνα ή, στην περίπτωση της μικρής Στέλλας, σβήνουν από το χέρι που εμπιστεύονται… Ανυπεράσπιστα.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες της μοναξιάς υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν άνθρωποι που ίσως μας έχουν ανάγκη. Είναι δύσκολο να ακούσουμε τις «σιωπηλές» κραυγές τους, όταν έχουμε τα δικά μας προβλήματα.
Αλλά ακόμα κι αν δεν βρίσκουμε τη δύναμη ή τον χρόνο να βοηθήσουμε, ας μην κάνουμε τουλάχιστον πως δεν βλέπουμε συμμετέχοντας στη νοσηρή σιωπή. Ενα τηλέφωνο στη σωστή υπηρεσία καμιά φορά αρκεί.
Τα μικρά παιδιά, από όπου κι αν προέρχονται, ζουν στον δικό τους αυτόνομο φανταστικό κόσμο. Με τη μαγική του ιδιότητα είναι -ή πρέπει να είναι- το ίδιο όμορφος για όλα τα παιδιά. Τον κόσμο που απειλούν καμιά φορά οι μεγάλοι. Τον κόσμο της αθωότητας που πρέπει να διαφυλαχτεί ως κληρονομιά όλων μας.
Ξαναζωντανεύουν μπροστά μου οι «Ανυπεράσπιστοι» του Δημήτρη Χατζή. Στο διήγημα «Ωρα της φυρονεριάς», ο Χαμάλαρος, ένας αμόρφωτος άνθρωπος του λιμανιού, κατάφερε να «σώσει» τη ζωή του μικρού Στρατή έχοντας μέσα του το πολύτιμο υλικό της ανθρωπιάς.
Να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε μια αδιάφορη κοινωνία, που το μόνο που έκανε ήταν να στιγματίζει ανθρώπους, ωθώντας τους στο περιθώριο. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε κάνει προόδους ως κοινωνία από το 1960 που δημοσιεύτηκε το διήγημα.
Οταν βγαίνει όμως μια τόσο συγκλονιστική είδηση για τον χαμό ενός παιδιού, τον χαμό της εξάχρονης Στέλλας, εύχομαι να είχαμε γύρω μας περισσότερους ανθρώπους σαν τον Χαμάλαρο, που δεν είναι όμορφοι, πλούσιοι, μορφωμένοι, αλλά είναι οι καλύτεροι άνθρωποι. Η εμπροσθοφυλακή της ανθρωπιάς. Δεν διστάζουν να τα βάλουν με την υποκριτική κοινωνία.
Ο Χαμάλαρος έγινε φύλακας άγγελος του μικρού Στρατή στον σκληρό κόσμο του λιμανιού. Κι εκείνος «όταν τον βλέπει λάμπει ο γιαλός, ο κόσμος γίνεται όλο το φως της αυγής, γίνεται όλος ο κόσμος καλός -χωρίς άντρες που πάνε το βράδυ στο σπίτι της μάνας του, χωρίς άρρωστα παιδιά και αξεδιάλυτα μυστικά…».
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου