Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Τα άλλα δάση έχουν νεράιδες, ξωτικά και λάμιες μόνο στο δικό μας τριγυρνούν φαντάσματα. Τρέχει το αίμα από το στήθος τους, από το στόμα και τα μάτια. Σηκώνονται τις νύχτες, βογκάνε, κλαίνε και παραπατάνε. Έτσι έλεγε η γιαγιά μου. Αλλά εγώ ήμουν κάθε απόγευμα στο πλάτωμα του δάσους με τους φίλους μου. Μερικές φορές μέχρι αργά το βράδυ. Κι ούτε μια φορά δεν είδα τα φαντάσματα που έλεγε. Κάναμε κούνια, τσουλήθρα και μονόζυγο. Ή παίζαμε μπάλα και πολεμικά. Τότε ήταν που χτύπησα στο κεφάλι. Ένα μήνα στράβωσε το στόμα μου και δεν μπορούσα να μιλήσω. Με πήραν από πίσω τα φαντάσματα, έλεγε η γιαγιά μου. Να μη λέει βλακείες, νευρίαζα εγώ.
Δευτέρα γυμνασίου βρίσκω ένα απόσπασμα στο βιβλίο ιστορίας. Ότι στην περιοχή μου έγινε μια μάχη στον δεύτερο βαλκανικό. Έψαξα δεξιά αριστερά να μάθω. Πήγα στους πιο μεγάλους. Κάποιος μου είπε ότι έπεσαν πολλά κορμιά και από τις δύο πλευρές. Εκεί ακριβώς που ήταν η παιδική χαρά. Μερικοί μάλιστα από τους τραυματίες εγκαταλείφτηκαν στη μοίρα τους.
Η γιαγιά μου πέθανε στο μεταξύ χωρίς να προλάβω να της ζητήσω συγγνώμη. Έμεινε μόνο η παιδική χαρά. Σε μαύρο χάλι βέβαια. Περνούσα τις προάλλες. Χόρευαν οι κορυφές των πλατανιών από τον αέρα. Θρόιζαν τα φύλλα. Γρύλιζαν οι σκουριασμένες αλυσίδες. Άφησαν τη μάχη τα φαντάσματα, σκέφτηκα. Και το ρίξανε στις κούνιες. Ένα σύγκρυο με διαπέρασε. Το ομολογώ: σαν να αλαφιάστηκα.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Τα άλλα δάση έχουν νεράιδες, ξωτικά και λάμιες μόνο στο δικό μας τριγυρνούν φαντάσματα. Τρέχει το αίμα από το στήθος τους, από το στόμα και τα μάτια. Σηκώνονται τις νύχτες, βογκάνε, κλαίνε και παραπατάνε. Έτσι έλεγε η γιαγιά μου. Αλλά εγώ ήμουν κάθε απόγευμα στο πλάτωμα του δάσους με τους φίλους μου. Μερικές φορές μέχρι αργά το βράδυ. Κι ούτε μια φορά δεν είδα τα φαντάσματα που έλεγε. Κάναμε κούνια, τσουλήθρα και μονόζυγο. Ή παίζαμε μπάλα και πολεμικά. Τότε ήταν που χτύπησα στο κεφάλι. Ένα μήνα στράβωσε το στόμα μου και δεν μπορούσα να μιλήσω. Με πήραν από πίσω τα φαντάσματα, έλεγε η γιαγιά μου. Να μη λέει βλακείες, νευρίαζα εγώ.
Δευτέρα γυμνασίου βρίσκω ένα απόσπασμα στο βιβλίο ιστορίας. Ότι στην περιοχή μου έγινε μια μάχη στον δεύτερο βαλκανικό. Έψαξα δεξιά αριστερά να μάθω. Πήγα στους πιο μεγάλους. Κάποιος μου είπε ότι έπεσαν πολλά κορμιά και από τις δύο πλευρές. Εκεί ακριβώς που ήταν η παιδική χαρά. Μερικοί μάλιστα από τους τραυματίες εγκαταλείφτηκαν στη μοίρα τους.
Η γιαγιά μου πέθανε στο μεταξύ χωρίς να προλάβω να της ζητήσω συγγνώμη. Έμεινε μόνο η παιδική χαρά. Σε μαύρο χάλι βέβαια. Περνούσα τις προάλλες. Χόρευαν οι κορυφές των πλατανιών από τον αέρα. Θρόιζαν τα φύλλα. Γρύλιζαν οι σκουριασμένες αλυσίδες. Άφησαν τη μάχη τα φαντάσματα, σκέφτηκα. Και το ρίξανε στις κούνιες. Ένα σύγκρυο με διαπέρασε. Το ομολογώ: σαν να αλαφιάστηκα.
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου