Παρασκευή 21 Ιουλίου 2017

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα…*

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη


Πολλά ευτράπελα «ζήσαμε» οι Έλληνες τις τελευταίες ημέρες…


Το λαϊκό προσκύνημα σε αμφιταλάντευση: Η Κρήτη τιμές επιδαψίλευσε μέχρι το χώμα στη σορό του Μητσοτάκη. Το Αγρίνιο τη γονυκλισία του αφειδώς να προσφέρει σ’ ένα κάστανο. Η Σκιάθος χειροθέτησε τον Ντάνο ως πρωτουργό ολκής. Η Κάρπαθος ευλόγησε ένα ΑΤΜ. Η Αθήνα γεύτηκε στιγμές απείρου κάλους, αφού οι πύλες του Προεδρικού Μεγάρου ανακοίνωσαν δημόσια την αλλαγή του ρόλου τους δια μέσω της υποδοχής του ζεύγους Ρουβά-Ζυγούλη, από τούδε και στο εξής ο Πρόεδρος θα ασχολείται μόνο με σοβαρά θέματα, όπως τα ευχολόγια στους νιόπαντρους. Τόσο στις θρησκευτικές στοές όσο και στο πελατειακό σύστημα, το χείλι των ιθυνόντων έτρεμε απ’ τη συγκίνηση για την εγκάρδια υποδοχή…

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας…*


Σε διάστημα οχτώ ετών κρίσης το δίπολο στη σκακιέρα της Πολιτικής δεν αμβλύνθηκε καθόλου. Οι Δεξιοί εφιστούν την προσοχή στους κινδύνους, που απορρέουν απ’ τους γάμους των ομοφυλοφίλων-την έλλειψη φορολόγησης-τις εκτρώσεις-το προνοιακό πλαίσιο-την οπλοαπαγόρευση. Στον αντίποδα η Αριστερά κρούει τον κώδωνα για τη μόλυνση-για την ισότητα των φύλων-τη δίκαιη φορολόγηση. Ένας τραγέλαφος πολιτισμικής αντίταξης με πρόθεση, που δεν δύναται ωστόσο να στείλει κανένα μήνυμα απ’ τις κάλπες, αφού οι ιδεολογίες παραμένουν ιδεατά υπαρκτές και οι εκλογές έχουν απλώς αναχθεί σε «σπαρταριστό περιστατικό».

Η καμπύλη στο διάγραμμα της ανεργίας έχει εκτιναχτεί κατακόρυφα, τσακίζοντας το ηθικό χιλιάδων ανθρώπων κι οδηγώντας τους στην αυτοκτονία. Η μονοπωλιακή νομοθεσία έχει δώσει άλμα ανθηρότητας στις Εταιρείες, οι τέσσερις μεγαλύτερες Πετρελαϊκές έχουν σωρεύσει την τελευταία δεκαετία πάνω από 300 δις δολάρια σε πλεονάζοντα κέρδη. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας ανέκαμψε μετά βαΐων και κλάδων γονατίζοντας το δημόσιο κορβανά των κρατών, στα οποία δια ανατάσεως χειρός των βουλευτών μετατοπίστηκαν τα χρέη τους. Ο RICO ( Racketeer Influenced and Corrupt Organizations Act=Νόμος περί Διαφθοράς Οργανισμών και Επηρεασμού τους από το Οργανωμένο Έγκλημα) και ανεξάρτητα αν είναι ψήφισμα των ΗΠΑ, δεν έχει παρέμβει στο ελάχιστο προς επαλήθευση της υπόστασής του, ποινικές κυρώσεις σε εγκληματικές δραστηριότητες, οι οποίες έχουν αποφέρει τεράστια ποσά κέρδους. Μπροστά σε εκτεταμένη παραβίαση της αντιμονοπωλιακής Νομοθεσίας ανά τον Κόσμο, αφού οι συναλλαγές συγχωνεύσεων-εξαγορών έχουν εκχωρήσει την συντριπτική πλειονότητα των τίτλων σε συγκεκριμένους Κολοσσούς, είναι λογικό να αναρωτιόμαστε για την μείζονος-ήσσονος σημασία του RICO. Για ποιους λόγους δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του ως άνω Νόμου οι Goldman Sachs-JPMorgan-Morgan Stanley-Bank of America-Wells Fargo-Texas Pacific Group, υπεύθυνες για τον εκβιασμό και κατ’ εφαπτομένη την υπαγωγή σε επιτήρηση-πτώχευση πολλών Κρατών ανά τον πλανήτη Γη, ώστε να δημευτεί η περιουσία και τα κέρδη τους;

Ο Τσαρλς Φέργκισον στο βιβλίο του «Η μεγάλη κομπίνα» αναφέρει «Στις 27 Νοεμβρίου 2011, το πρακτορείο Bloomberg News ανακοίνωσε ότι χάρη σε καταγγελίες με βάση τον Νόμο περί Ελευθερίας Διακίνησης Πληροφοριών, είχε διαπιστώσει ότι στη διάρκεια της κρίσης, η δανειακή βοήθεια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας προς τις μεγαλύτερες Τράπεζες ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ το προβλεπόμενο. Η FED είχε κρατήσει την πληροφορία κρυφή. Οι εκτιμήσεις της βοήθειας υπολόγιζαν το ποσό αρωγής σε 2-3 δις. Όταν το Bloomberg ωστόσο πήρε τα έγγραφα στα χέρια του διαπίστωσε πως το ποσό ανερχόταν στο εξωφρενικό ποσό των 7,8 δις…».

Σχετικά με την Ελλάδα η τροποποίηση του άρθρου 14 στο καταστατικό της Τράπεζας της Ελλάδος, το οποίο διασφάλιζε τον εθνικό της έλεγχο, αναθεωρείται στη βάση της η εν λόγω εγγύηση, αφήνοντας το ελεύθερο σε ξένους επικυρίαρχους να έχουν δικαίωμα ψήφου. Η δικλείδα ασφαλείας καταργείται τη δεδομένη στιγμή, όπου η Ελλάδα είναι έρμαιο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του ΔΝΤ, για να ανοίξουν οι κρουνοί του ανεξέλεγκτου παραλογισμού. Σε λίγα χρόνια οι Διεθνείς Τραπεζίτες έπαιξαν με χρήμα πέτσινο και κατάφεραν να εξαγοράσουν την Αμερική και τους Αμερικάνους, την Ελλάδα και τους Έλληνες, και σωρεία άλλων κρατών.

Κι αφού ενστερνιστήκαμε και το παραμύθι περί «τεμπέληδων», που μόνο αυτό δεν είμαστε, μετατραπήκαμε σε καλούς σπιούνους να παραμονεύουμε τον αγρότη στη λαϊκή, που ξημεροβραδιάζεται στη λάσπη, να μας κόψει απόδειξη των 2 ευρώ για το ένα κιλό σπανάκι, κι εξελιχτήκαμε σε κάλλιστους σκλάβους να φυλάμε κατουρημένες ποδιές και να νιώθουμε υπερήφανοι για την υποτυπώδη υποαπασχόληση, που μας αποφέρει το «γενναίο» μηνιαίο εισόδημα των 250-300 ευρώ…

Φταίει ο Θεός που μας μισεί…*



Ο «εμφύλιος χαμηλής εντάσεως», που προέβλεψε ο Κλεάνθης Γρίβας επιτεύχθη. Ο κάθε άνθρωπος φοβάται διαφορετικά πράγματα, αλλά σε όλους ελλοχεύει ο πρωτόγονος φόβος της θνητότητας. Οι θρησκευτικοί σεχταριστές ανέκαθεν σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την διογκούμενη ανασφάλεια-δυσαρέσκεια των πληθυσμών, αφού εγγυώνται την ερμηνεία του επέκεινα, κατ’ εφαπτομένη τον απόλυτο έλεγχο δια μέσω τρομαχτικής αβεβαιότητας.

Η λέξη πανικός έλκει τις ρίζες της ετυμολογικά απ’ το όνομα του αρχαίου θεού Πάνα, ο οποίος εκδικιόταν, όποιον διέκοπτε τον ανέμελο υπνάκο του. Το κερασφόρο ομοίωμά του μετεξελίχθηκε σε αντιπροσώπευση των Πάντων: Χορός του αίματος στις αρτηρίες-Ικμάδα-Σεξουαλική φρενίτιδα-Φθορά-Αποσύνθεση. Όλη η ροή της Φύσης δηλαδή, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο σε επίγνωση της αδυναμίας του. Ο Ιησούς εμφανίζεται σαν ο Μέγας αντικαταστάτης του Πάνα στη νεότερη θρησκεία, με σκοπό να αντιδιαστείλει στην αναρχία της Φύσης την Τάξη, στο αδάμαστο της Φύσης τον Κανονισμό.

Ο Πάνας ήταν λοιπόν ο υποκινητής του εφιάλτη ενώ ο Ιησούς ο κατασιγαστής του. Ο Πάνας πρεσβεύει τον θάνατο σαν αναπόσπαστο κομμάτι του αέναου κύκλου. Κατά την αποσύνθεση του σώματος, συνίσταται ένα βακτηριακό ξεφάντωμα, το οποίο ναι μεν επιτείνει τον τρόμο στους θεατές τους δεσμεύει με την παγίωση αποδοχής του προορισμού τους. Δια μέσω των τελετουργιών-επικήδειων ψαλμωδιών ο άνθρωπος δίνει παράταση αφ’ ενός στην αίσθηση σταθερότητας κι αφ’ ετέρου στον μετριασμό του φόβου-θλίψης του. Παρελκόμενο σαφώς είναι η μεταλλαγή του νεκρού σε πνεύμα αθάνατο και η συνέχιση της ζωής του, αντέρεισμα σε επικείμενες συμφορές, οι οποίες ενδεχομένως να πήγαζαν από προσπάθειες εναντίωσης σε παν επιβαλλόμενο κανονιστικό πλαίσιο.

Ο μονοθεϊσμός έρχεται να αντιπαραθέσει τις έννοιες του Καλού και του Κακού και κάθε δόγμα ονοματίζει τον αρχιδιάβολό του: Στον Χριστιανισμό ο Εωσφόρος-Στο Αιγυπτιακό πάνθεο ο Σεθ-Στο Ισλάμ ο Διάβολος σαν προστάτης των απίστων-Στον Ζωροαστρικό κύκλο ο Αριμάν. Οι «μοχθηροί διάκονοι του Σατανά» καιροφυλακτούν τους ευσεβείς, οι οποίοι βρίσκουν καταφύγιο στην Πίστη, ανάλογα με τη θρησκεία, στην οποία υπάγονται, εκούσια ή ακούσια αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα, διότι με την γαλούχηση από μικρή ηλικία το άτομο αδυνατεί να εξολοθρεύσει αργότερα τα ζιζάνια, τα οποία ήδη έχουν δημιουργήσει πυκνό χλοοτάπητα στη σκέψη του.

Το «κυνήγι των μαγισσών» και η «Ιερά Εξέταση» ενσάρκωσε το θεσμοθετημένο καθεστώς, το οποίο κράτησε την αναμμένη φωτιά της στατικότητας επί χιλιετίες. Με την επικράτηση του Μονοθεϊσμού σταθεροποιείται και η κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στα ζώα, η σημερινή ιδέα της κτήσης, την οποία διαιωνίζουν τα άτομα υπό την κάλυψη του ενδιαφέροντος και της προστασίας. Πολλοί πίνακες κατά τον Μεσαίωνα απεικονίζουν τον Διάβολο στο προσκέφαλο κάθε ετοιμοθάνατου, έτοιμο να σφετεριστεί τα αγαθά, που αφήνει εκείνος πίσω, είναι το ανάλογο κλίμα που εμποτίζει τους θνητούς με το αίσθημα της απόγνωσης. Η σκέψη έρχεται αντιμέτωπη με την ευθραυστότητα της ζωής και οι Ιερείς είναι την κατάλληλη στιγμή εκεί για να εισηγηθούν-διαβεβαιώσουν την επερχόμενη ευδαιμονία.

Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ δεν υπερέβαλε καθόλου στις διηγήσεις του περί οργίων ανάμεσα στις τάξεις των Ευγενών αλλά και τέρψης μπρος στην παρακολούθηση βασανισμών ζώων-ανθρώπων. Απλώς οι αποτρόπαιες πράξεις ανήκαν στη σιγή και η Ιερά Εξέταση λεηλατούσε τον διασκελισμό του πλήθους για να κρατήσει τα ηνία…

Φταίει το κεφάλι το κακό μας…*


Ανέκαθεν ο φόβος λειτουργεί ως βασικό υπόστρωμα πρόσφορο για μεταρρυθμίσεις κι ανακατατάξεις. Νέα κινήματα διαφωτιστικά-αγνωστικιστικά κάνουν την εμφάνισή τους κλυδωνίζοντας τις επάλξεις των μονοθεϊστικών θεωριών, σηματοδότηση νέων υποδομών εξουσιαστικής επιρροής. «Τον 20ο αιώνα ωστόσο κάτι παράξενο συνέβη στην ανθρώπινη αίσθηση του φόβου. Μάθαμε να τον εκμεταλλευόμαστε…» διατείνεται ο Paul Newman στο βιβλίο του «Η ιστορία του Τρόμου».

Συνακόλουθα περνάμε στην εποχή του Ψυχιατρικού Ολοκληρωτισμού. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα οικοδομεί τα νέα θεμέλιά του στην «πατροκεντρική-φιλοαποκτητική κοινωνία» όπως την ονόμασε ο Έριχ Φρομ, με αποτέλεσμα να αναδύεται η σαδιστική-διαστρεβλωμένη πλευρά του χαρακτήρα. «Ο θρησκευτικός μυστικισμός μετεξελίσσεται στην ακραία του έκφραση, τον Φασισμό», όπως ισχυρίζεται ο Βίλχελμ Ράιχ και τα συμπαρομαρτούντα είναι σαφώς οι ειδεχθείς στρατοκρατικές συρράξεις, που έζησε η Ανθρωπότητα με το «Ολοκαύτωμα» και τις «Σταλινικές Εκκαθαρίσεις»…

Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί…*



Τις τελευταίες δεκαετίες συντελούνται «κοσμογονικές» αλλαγές, οι οποίες απειλούν τη γαλήνη της ανθρώπινης συνειδήσεως. Ο Έριχ Φρομ πάλι αντιλαμβάνεται την συνισταμένη της Εξουσίας προβαίνοντας στον διαχωρισμό της σε δύο συνιστώσες: Η «Αυθεντική Εξουσία», η οποία κρηπιδώνει το πρόταγμά της στην καλλιέργεια-την ευαισθησία-τον θαυμασμό που προξενεί στους ακολούθους. Η «Παράλογη Εξουσία», η οποία παλινορθώνει μηχανισμούς καταστολής προς άγραν επιβολής της.

Ο παραλογισμός δεν βασίζεται απλώς σε μονοσχήματες έννοιες, αλλά δύναται να μετατρέψει τα αντικείμενα της αισθητής εποπτείας σε αντικείμενα σκέψης, τουτέστιν η παντελής έλλειψη Δικαιοσύνης συνδαυλίζει τα προσανάμματα του φόβου. Ο Πολίτης επαμφοτερίζει ανάμεσα στην εμπειρικώς πραγματική και την υπερβατολογικώς ιδανική διάσταση του Χρόνου, ώστε να καθίσταται αφ’ ενός υπαρκτή η κατανόηση των γεγονότων αλλά αφ’ ετέρου ιδανική-ανέφικτη η αντιμετώπισή τους.

Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ΄πε ακόμη…*


*Στίχοι απ’ το Ποίημα «Οι Μοιραίοι» του Βάρναλη.



Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου