Μαργαρίτα Μανώλη
Ηλικίας απροσδιόριστης, κάπου ανάμεσα στην ωριμότητα και τα γηρατειά, με μπόλικες ρυτίδες στο πρόσωπο, σαν σκόρπιες χαρακιές σε παλιό ξύλινο δοκάρι, αλάνθαστο σημάδι μιας κακοπαθημένης ζωής, λίγο ραχιτικός, σταχτί πρόσωπο, ρούχα φαρδιά, παπούτσια κακοπατημένα, ένας θαμπός «καραγατσικός» ήρωας, με έναν έντονο βήχα, απομεινάρι μιας κακοξοδεμένης νιότης, ωστόσο με μια αύρα θλιμμένης αξιοπρέπειας, μάτια φθαρμένα, λίγο αλαφροΐσκιωτος, ζει σαν υπνοβάτης και σπάνια επισκέπτεται τη χώρα των ζωντανών, αποτραβηγμένος σε μια σκοτεινή γωνιά μέσα του, όπου σταθερά έπαιζε βουβό το κονσέρτο της απόγνωσης, κρυμμένος πάντα στο παρελθόν, μήπως έτσι γλίτωνε το μέλλον, επαναλάμβανε σαν ψαλμό μόνο μια λέξη που δεν άκουγε κανείς, τυλιγμένος σε μια γκρίζα ομίχλη με μόνη έγνοια να βγάλει το βράδυ, κάθε βράδυ, σαν αντίκριζε το έρημο τοπίο που είχε καταντήσει η ζωή του…
Κάποτε τα βράδια πετιέται στο καφενείο της γωνίας, σιγοπίνει ένα κρασί για να φτουρήσει, «κολλάει» στις παρέες, δε θέλει κέρασμα, συντροφιά ψάχνει, για να εισπράξει φανερή άρνηση και απέχθεια, τριγυρνάει στα τραπέζια μήπως τον καλέσει κάποιος, όχι, δε θέλει κέρασμα, μια κουβέντα τού αρκεί, μια συμπονετική λέξη που δεν έρχεται ποτέ, και πάντα φεύγει αποκαρδιωμένος…
Επιστρέφοντας στο σπίτι, «γύρισα», αντηχεί η φωνή του στα άδεια δωμάτια…
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Ηλικίας απροσδιόριστης, κάπου ανάμεσα στην ωριμότητα και τα γηρατειά, με μπόλικες ρυτίδες στο πρόσωπο, σαν σκόρπιες χαρακιές σε παλιό ξύλινο δοκάρι, αλάνθαστο σημάδι μιας κακοπαθημένης ζωής, λίγο ραχιτικός, σταχτί πρόσωπο, ρούχα φαρδιά, παπούτσια κακοπατημένα, ένας θαμπός «καραγατσικός» ήρωας, με έναν έντονο βήχα, απομεινάρι μιας κακοξοδεμένης νιότης, ωστόσο με μια αύρα θλιμμένης αξιοπρέπειας, μάτια φθαρμένα, λίγο αλαφροΐσκιωτος, ζει σαν υπνοβάτης και σπάνια επισκέπτεται τη χώρα των ζωντανών, αποτραβηγμένος σε μια σκοτεινή γωνιά μέσα του, όπου σταθερά έπαιζε βουβό το κονσέρτο της απόγνωσης, κρυμμένος πάντα στο παρελθόν, μήπως έτσι γλίτωνε το μέλλον, επαναλάμβανε σαν ψαλμό μόνο μια λέξη που δεν άκουγε κανείς, τυλιγμένος σε μια γκρίζα ομίχλη με μόνη έγνοια να βγάλει το βράδυ, κάθε βράδυ, σαν αντίκριζε το έρημο τοπίο που είχε καταντήσει η ζωή του…
Κάποτε τα βράδια πετιέται στο καφενείο της γωνίας, σιγοπίνει ένα κρασί για να φτουρήσει, «κολλάει» στις παρέες, δε θέλει κέρασμα, συντροφιά ψάχνει, για να εισπράξει φανερή άρνηση και απέχθεια, τριγυρνάει στα τραπέζια μήπως τον καλέσει κάποιος, όχι, δε θέλει κέρασμα, μια κουβέντα τού αρκεί, μια συμπονετική λέξη που δεν έρχεται ποτέ, και πάντα φεύγει αποκαρδιωμένος…
Επιστρέφοντας στο σπίτι, «γύρισα», αντηχεί η φωνή του στα άδεια δωμάτια…
Πηγή: artinews.gr
Arti News: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου