Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Το Σάββατο στις 15 Ιουλίου 2017 δημοσιεύτηκε ένα άρθρο μου με θεματική την «χρησιμοθηρική ιατρικοποίηση της υγείας» βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Όσοι με γνωρίζουν, μπορούν να καταλάβουν την αντικειμενικότητα, με την οποία εξέθεσα τα γεγονότα. Ο αρχικός στόχος επιτεύχθη, αφού το κείμενο κοινοποιήθηκε πάνω από 300 φορές, που σημαίνει πως απ’ άκρη εις άκρον της ελληνικής επικράτειας μία αναγνωστική μερίδα, έστω και μικρή, δεν φορά παρωπίδες και δεν εθελοτυφλεί.
Δεν εξεπλάγην καθόλου για τις ανύπαρκτες αντιδράσεις των εμπλεκόμενων υπευθύνων. Δεν απόρησα στο ελάχιστο για την ελλείπουσα ομοθυμία ανθρώπων, οι οποίοι δηλώνουν επίσης μαχητές στον εν λόγω τομέα. Στη χώρα του «διαίρει και βασίλευε» συνεχίζουν απτόητες οι προστριβές περί ανάδειξης του διάττοντος αστέρα, αφού αποδεικνύεται πως το ζητούμενο δεν είναι η σύμπλευση των διαφορετικών φωνών αλλά η ανάρρηση στον θώκο της αυθεντίας, μάστιγα διηνεκής. Ομοιοτρόπως χάθηκαν χιλιάδες μάχες με την έριδα να ταλανίζει τους επιγόνους.
Αυτό που με παραξένεψε ωστόσο είναι ένα σχόλιο ενός αγνώστου, κάτω απ΄ την ανάρτηση:
Επί αυτής της βάσεως λοιπόν δράττομαι της ευκαιρίας για να γράψω το κείμενο, που έχετε υπό τα όμματα.
Να μη νογάω και να ‘χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών’ η μπόχα του καιρού μου…*
Ανέκαθεν παπικοί-πολιτικοί ιεραπόστολοι προσγειώνονται στη Χώρα, η επικράτεια μεταβάλλεται σε θρησκευτικό-πολιτικό προτεκτοράτο και ο πολύτλας ελληνισμός ανέχεται την προπαγάνδα και τις ταπεινώσεις παθητικά ένεκα του ευνουχισμού του. Οι καταναγκασμοί εισβάλλουν κρυφά στη σκέψη υποδουλώνοντάς τη, όσο πιο συγκεκαλυμμένα ανενδοίαστη και προκλητική η εκδούλωση, τόσο πιο αναίμακτη η υποταγή. Ο κόσμος διαπλάθεται υπό κατευθυνόμενη ιδεολογία και το άτομο εμφιλοχωρεί απερίσκεπτα στην κοινή συνείδηση. Το ένστικτο της αγέλης καθιερώνεται δια μέσω αθέατων εξουσιαστικών κέντρων, όπως η ηλεκτρονική τεχνολογία. Ένα πρότυπο ζωής διαφημίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο οποίο υφέρπει το δουλικό ήθος και το δουλικό φρόνημα.
Φευ, δεν είμαστε επαναστάτες αν βγάλουμε φωτογραφίες γυμνές στην παραλία, ούτε αν επιδεικνύουμε ασύστολα την εναλλαγή συντρόφων. Ελευθερίες σεβαστές αλλά οι οποίες έχουν μεταβιβαστεί από προηγούμενες γενιές και παραχωρηθεί απ’ της Εξουσίας την καταστολή. Οι κραταιοί κλάδοι, όπως η Παιδεία και η Ενημέρωση, υποτάσσονται ειρηνικά, ώστε η οιασδήποτε μορφής αντίδραση να φαντάζει εξωπραγματική. Οι «πολιτιστικές βιομηχανίες» δημιουργούν νέες ανάγκες, τις οποίες οι μικροαστοί ενστερνίζονται απερίσκεπτα. Οι σκοταδιστικές αντιλήψεις κι η χυδαία αισθητική προπαγανδίζονται με ανοίκειο τρόπο προβαλλόμενα ως απελευθερωτικό μοντέλο διαβίωσης, τη στιγμή που δεν πρόκειται παρά για ιμπεριαλιστική θέσπιση νέων αρχών. Και όπου ιμπέριαλ δεν θα εξαιρέσω κανένα απ’ τα ήδη νομιμοποιημένα του καπιταλισμού και του μπολσεβικισμού, τα οποία δοκίμασε με απέχθεια η ανθρωπότητα. Το να είσαι άναρχος, απ’ το α το στερητικό και το αρχή, θέλει κότσια, καλώς ή κακώς.
Χωρίς αυτιά kai μάτια, μύτη και μυαλό,
Μουγκός να πηαίνω όποτε μου ΄ρθει, προς νερού μου,
Κι άμα τσινάει ο Γάϊδαρος να μη γελώ*...
Χρειάστηκε σκληρή δουλειά, ώστε η Κοινωνία συλλογικά και ο καθένας ατομικά να εκχωρήσει τα δικαιώματά του στους «Επαγγελματίες», χωρίς να αντιλαμβάνονται αμφότεροι την απάλειψη των «επίμαχων διατάξεων» της Ελευθερίας τους. Αν οι Θεολόγοι δυσκολεύονται να εξηγήσουν τι έκανε ο Θεός τους ενάρετους ειδωλολάτρες, οι θεωρίες των Οικονομολόγων περί απαραίτητης χρησιμότητας της ελεγχόμενης εργασίας προσκόπτουν στα γρανάζια της αυτονόμησης ομάδων, οι οποίες καταρρίπτουν τον φέροντα σκελετό του δόγματος. Η πολιτισμική ροή και η ανάλυση πληροφοριών μονοδρομείται τεχνηέντως. Το άτομο εμποτίζεται με το αφιόνι της μάσκας της διαφορετικότητας, η βούληση υπαγορεύεται υποχθόνια-ασυνείδητα, και ο σκοπός επιτελείται, αφού η πολυεθνική-πολυπολιτισμική χοάνη αναρροφά κάθε ψήγμα εναντίωσης-αντίδρασης.
Η αλλοτριωτική διαδικασία στοχεύει κατ’ αρχάς στην ατομική αποδυνάμωση. Απ’ το μεγαλειώδες «Να λες: Εγώ θα φτιάξω τον Κόσμο» του Καζαντζάκη φτάσαμε στο επονείδιστο «Δε βαριέσαι! Εγώ θα φτιάξω τον Κόσμο». Συνακόλουθα επαναστάτες άριστοι είμαστε απ’ τη βόλεψη του καναπέ μας, βρίζοντας τους Πολιτικούς τελώντας υπό την ασφάλεια της απόστασης, ή το πολύ-πολύ δια μέσω μιας βαρύγδουπης ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έτσι για να εξυψώσουμε και το προφίλ μας, βρε αδερφέ, που του λείπει η αυτοπεποίθηση. Όταν έρχεται η ώρα να επιδείξουμε αντιπειθαρχική διαγωγή, μαζεύουμε την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και δεν υψώνουμε ανάστημα υπό το ανήθικο πρόσχημα της Ανυπαρξίας του Κράτους και των Θεσμών. Και καθόλου δεν αμφισβητώ την Ανυπαρξία αμφοτέρων, ή μάλλον για να είμαι πιο ειλικρινής, σκέφτομαι πως το σύστημα μισιοναρισμού είναι πολυπλόκαμο και η προσπάθεια προσκρούει σε δυσκαμψία. Όσο όμως ο άνθρωπος δεν θα εναντιώνεται σε τίποτα, σιωπά-συνεργεί και εκ των υστέρων κλαυθμηρισμοί περί της Ανυπαρξίας δεν ωφελούν παρά μόνο στη διαιώνιση της εκχυδαϊστικής αποβλάκωσης.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
Οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο…*
Έχουμε εισέλθει σε τροχιά εντονότατου κανιβαλισμού και οι κινήσεις της ακυβέρνητης μάζας αντικατοπτρίζονται σε διττή απόληξη. Απ’ τον ραγιαδισμό περνάμε στον δωσιλογισμό, με τη μνεία σε τούτο το σημείο στον ξυλοδαρμό εφοριακών-υπαλλήλων ΔΕΔΔΗΕ. Απ’ τον γραικυλισμό στον οχαδερφισμό, με την υπόμνηση στην αποδοχή απ’ το ευρύ κοινό του χαμηλού επιπέδου στην εκπαίδευση δια μέσω της ιδιωτικοποίησης πολλών βαθμίδων-της άκρατης παραπαιδείας-την απλοποίηση της γνώσης. «Αρκεί να μαζέψουμε πιστοποιήσεις», διατείνονται γονείς και δάσκαλοι, ανεξάρτητα αν αυτές πληρούν και τους όρους της γνώσης. Το σύστημα Παιδείας μετετράπη σε Επιχείρηση και οι σπουδαστές σε Πελάτες. Κι όταν τολμήσεις να δηλώσεις αντίθεση, το σίγουρο είναι πως θα χάσεις τη δουλειά σου στον ιδιωτικό τομέα, διότι ο δημόσιος είναι αλώβητος.
Δυστυχώς οι Κρατικοί Λειτουργοί εμφανίζονται ως Εφιάλτες, υπό την ασπίδα του «κάνω τη δουλειά μου». Όση ευθύνη φέρει ο εφοριακός, που δέχεται να επιπλήξει τον άνεργο για μη πληρωμή φόρων, ο Δάσκαλος, που δέχεται την αναγωγή της γνώσης σε εργαλειακή εκμάθηση, ο Γιατρός, που ακολουθεί τη διάτρητη από παντού «συμπτωματική γνωμάτευση», άλλη τόση φέρουμε εμείς οι Πολίτες, όταν εθελοτυφλούμε ή παραβλέπουμε. Το ζητούμενο δεν είναι το «κάρφωμα» του συμπολίτη στην οικονομική τανάλια, κι αρκεί να καταλάβουμε πως στα χαμηλά στρώματα στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αλλά να βελτιώσουμε τις συνθήκες της καθημερινότητας, η οποία εμβολίζεται με χιλιάδες τρόπους.
Η διαφθορά της Εξουσίας-ο Εκφαυλισμός της Πολιτικής απ’ όποιο μετερίζι, δεν αναιρεί την ευνοιοκρατία των εχόντων-την αναξιοκρατία των αδιαφορούντων-την αποσάθρωση των Κοινωνιών.
Τα διεστώτα δεν συμβιβάζονται με κανέναν και για κανένα τρόπο…
Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.
*Ο τίτλος και οι διάτιτλοι αποτελούν μέρος του ποιήματος του Βάρναλη, το οποίο παρατίθεται στο τέλος του κειμένου.
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Το Σάββατο στις 15 Ιουλίου 2017 δημοσιεύτηκε ένα άρθρο μου με θεματική την «χρησιμοθηρική ιατρικοποίηση της υγείας» βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Όσοι με γνωρίζουν, μπορούν να καταλάβουν την αντικειμενικότητα, με την οποία εξέθεσα τα γεγονότα. Ο αρχικός στόχος επιτεύχθη, αφού το κείμενο κοινοποιήθηκε πάνω από 300 φορές, που σημαίνει πως απ’ άκρη εις άκρον της ελληνικής επικράτειας μία αναγνωστική μερίδα, έστω και μικρή, δεν φορά παρωπίδες και δεν εθελοτυφλεί.
Δεν εξεπλάγην καθόλου για τις ανύπαρκτες αντιδράσεις των εμπλεκόμενων υπευθύνων. Δεν απόρησα στο ελάχιστο για την ελλείπουσα ομοθυμία ανθρώπων, οι οποίοι δηλώνουν επίσης μαχητές στον εν λόγω τομέα. Στη χώρα του «διαίρει και βασίλευε» συνεχίζουν απτόητες οι προστριβές περί ανάδειξης του διάττοντος αστέρα, αφού αποδεικνύεται πως το ζητούμενο δεν είναι η σύμπλευση των διαφορετικών φωνών αλλά η ανάρρηση στον θώκο της αυθεντίας, μάστιγα διηνεκής. Ομοιοτρόπως χάθηκαν χιλιάδες μάχες με την έριδα να ταλανίζει τους επιγόνους.
Αυτό που με παραξένεψε ωστόσο είναι ένα σχόλιο ενός αγνώστου, κάτω απ΄ την ανάρτηση:
Επί αυτής της βάσεως λοιπόν δράττομαι της ευκαιρίας για να γράψω το κείμενο, που έχετε υπό τα όμματα.
Να μη νογάω και να ‘χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών’ η μπόχα του καιρού μου…*
Ανέκαθεν παπικοί-πολιτικοί ιεραπόστολοι προσγειώνονται στη Χώρα, η επικράτεια μεταβάλλεται σε θρησκευτικό-πολιτικό προτεκτοράτο και ο πολύτλας ελληνισμός ανέχεται την προπαγάνδα και τις ταπεινώσεις παθητικά ένεκα του ευνουχισμού του. Οι καταναγκασμοί εισβάλλουν κρυφά στη σκέψη υποδουλώνοντάς τη, όσο πιο συγκεκαλυμμένα ανενδοίαστη και προκλητική η εκδούλωση, τόσο πιο αναίμακτη η υποταγή. Ο κόσμος διαπλάθεται υπό κατευθυνόμενη ιδεολογία και το άτομο εμφιλοχωρεί απερίσκεπτα στην κοινή συνείδηση. Το ένστικτο της αγέλης καθιερώνεται δια μέσω αθέατων εξουσιαστικών κέντρων, όπως η ηλεκτρονική τεχνολογία. Ένα πρότυπο ζωής διαφημίζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο οποίο υφέρπει το δουλικό ήθος και το δουλικό φρόνημα.
Φευ, δεν είμαστε επαναστάτες αν βγάλουμε φωτογραφίες γυμνές στην παραλία, ούτε αν επιδεικνύουμε ασύστολα την εναλλαγή συντρόφων. Ελευθερίες σεβαστές αλλά οι οποίες έχουν μεταβιβαστεί από προηγούμενες γενιές και παραχωρηθεί απ’ της Εξουσίας την καταστολή. Οι κραταιοί κλάδοι, όπως η Παιδεία και η Ενημέρωση, υποτάσσονται ειρηνικά, ώστε η οιασδήποτε μορφής αντίδραση να φαντάζει εξωπραγματική. Οι «πολιτιστικές βιομηχανίες» δημιουργούν νέες ανάγκες, τις οποίες οι μικροαστοί ενστερνίζονται απερίσκεπτα. Οι σκοταδιστικές αντιλήψεις κι η χυδαία αισθητική προπαγανδίζονται με ανοίκειο τρόπο προβαλλόμενα ως απελευθερωτικό μοντέλο διαβίωσης, τη στιγμή που δεν πρόκειται παρά για ιμπεριαλιστική θέσπιση νέων αρχών. Και όπου ιμπέριαλ δεν θα εξαιρέσω κανένα απ’ τα ήδη νομιμοποιημένα του καπιταλισμού και του μπολσεβικισμού, τα οποία δοκίμασε με απέχθεια η ανθρωπότητα. Το να είσαι άναρχος, απ’ το α το στερητικό και το αρχή, θέλει κότσια, καλώς ή κακώς.
Χωρίς αυτιά kai μάτια, μύτη και μυαλό,
Μουγκός να πηαίνω όποτε μου ΄ρθει, προς νερού μου,
Κι άμα τσινάει ο Γάϊδαρος να μη γελώ*...
Χρειάστηκε σκληρή δουλειά, ώστε η Κοινωνία συλλογικά και ο καθένας ατομικά να εκχωρήσει τα δικαιώματά του στους «Επαγγελματίες», χωρίς να αντιλαμβάνονται αμφότεροι την απάλειψη των «επίμαχων διατάξεων» της Ελευθερίας τους. Αν οι Θεολόγοι δυσκολεύονται να εξηγήσουν τι έκανε ο Θεός τους ενάρετους ειδωλολάτρες, οι θεωρίες των Οικονομολόγων περί απαραίτητης χρησιμότητας της ελεγχόμενης εργασίας προσκόπτουν στα γρανάζια της αυτονόμησης ομάδων, οι οποίες καταρρίπτουν τον φέροντα σκελετό του δόγματος. Η πολιτισμική ροή και η ανάλυση πληροφοριών μονοδρομείται τεχνηέντως. Το άτομο εμποτίζεται με το αφιόνι της μάσκας της διαφορετικότητας, η βούληση υπαγορεύεται υποχθόνια-ασυνείδητα, και ο σκοπός επιτελείται, αφού η πολυεθνική-πολυπολιτισμική χοάνη αναρροφά κάθε ψήγμα εναντίωσης-αντίδρασης.
Η αλλοτριωτική διαδικασία στοχεύει κατ’ αρχάς στην ατομική αποδυνάμωση. Απ’ το μεγαλειώδες «Να λες: Εγώ θα φτιάξω τον Κόσμο» του Καζαντζάκη φτάσαμε στο επονείδιστο «Δε βαριέσαι! Εγώ θα φτιάξω τον Κόσμο». Συνακόλουθα επαναστάτες άριστοι είμαστε απ’ τη βόλεψη του καναπέ μας, βρίζοντας τους Πολιτικούς τελώντας υπό την ασφάλεια της απόστασης, ή το πολύ-πολύ δια μέσω μιας βαρύγδουπης ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έτσι για να εξυψώσουμε και το προφίλ μας, βρε αδερφέ, που του λείπει η αυτοπεποίθηση. Όταν έρχεται η ώρα να επιδείξουμε αντιπειθαρχική διαγωγή, μαζεύουμε την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και δεν υψώνουμε ανάστημα υπό το ανήθικο πρόσχημα της Ανυπαρξίας του Κράτους και των Θεσμών. Και καθόλου δεν αμφισβητώ την Ανυπαρξία αμφοτέρων, ή μάλλον για να είμαι πιο ειλικρινής, σκέφτομαι πως το σύστημα μισιοναρισμού είναι πολυπλόκαμο και η προσπάθεια προσκρούει σε δυσκαμψία. Όσο όμως ο άνθρωπος δεν θα εναντιώνεται σε τίποτα, σιωπά-συνεργεί και εκ των υστέρων κλαυθμηρισμοί περί της Ανυπαρξίας δεν ωφελούν παρά μόνο στη διαιώνιση της εκχυδαϊστικής αποβλάκωσης.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
Οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο…*
Έχουμε εισέλθει σε τροχιά εντονότατου κανιβαλισμού και οι κινήσεις της ακυβέρνητης μάζας αντικατοπτρίζονται σε διττή απόληξη. Απ’ τον ραγιαδισμό περνάμε στον δωσιλογισμό, με τη μνεία σε τούτο το σημείο στον ξυλοδαρμό εφοριακών-υπαλλήλων ΔΕΔΔΗΕ. Απ’ τον γραικυλισμό στον οχαδερφισμό, με την υπόμνηση στην αποδοχή απ’ το ευρύ κοινό του χαμηλού επιπέδου στην εκπαίδευση δια μέσω της ιδιωτικοποίησης πολλών βαθμίδων-της άκρατης παραπαιδείας-την απλοποίηση της γνώσης. «Αρκεί να μαζέψουμε πιστοποιήσεις», διατείνονται γονείς και δάσκαλοι, ανεξάρτητα αν αυτές πληρούν και τους όρους της γνώσης. Το σύστημα Παιδείας μετετράπη σε Επιχείρηση και οι σπουδαστές σε Πελάτες. Κι όταν τολμήσεις να δηλώσεις αντίθεση, το σίγουρο είναι πως θα χάσεις τη δουλειά σου στον ιδιωτικό τομέα, διότι ο δημόσιος είναι αλώβητος.
Δυστυχώς οι Κρατικοί Λειτουργοί εμφανίζονται ως Εφιάλτες, υπό την ασπίδα του «κάνω τη δουλειά μου». Όση ευθύνη φέρει ο εφοριακός, που δέχεται να επιπλήξει τον άνεργο για μη πληρωμή φόρων, ο Δάσκαλος, που δέχεται την αναγωγή της γνώσης σε εργαλειακή εκμάθηση, ο Γιατρός, που ακολουθεί τη διάτρητη από παντού «συμπτωματική γνωμάτευση», άλλη τόση φέρουμε εμείς οι Πολίτες, όταν εθελοτυφλούμε ή παραβλέπουμε. Το ζητούμενο δεν είναι το «κάρφωμα» του συμπολίτη στην οικονομική τανάλια, κι αρκεί να καταλάβουμε πως στα χαμηλά στρώματα στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αλλά να βελτιώσουμε τις συνθήκες της καθημερινότητας, η οποία εμβολίζεται με χιλιάδες τρόπους.
Η διαφθορά της Εξουσίας-ο Εκφαυλισμός της Πολιτικής απ’ όποιο μετερίζι, δεν αναιρεί την ευνοιοκρατία των εχόντων-την αναξιοκρατία των αδιαφορούντων-την αποσάθρωση των Κοινωνιών.
Τα διεστώτα δεν συμβιβάζονται με κανέναν και για κανένα τρόπο…
Βάρναλης: «Πως μας θέλει η αληθής Δημοκρατία»
Νὰ μὴν ἀκούω καὶ νὰ μὴ βλέπω νὰ πατῶ.
Νὰ μὴ νογάω καὶ νά ῾χω τὸ στόμα βουλωτό.
Νὰ μὴ μὲ φαρμακών᾿ ἡ μπόχα τοῦ καιροῦ μου.
Χωρὶς αὐτιὰ καὶ μάτια, μύτη καὶ μυαλό,
μουγκὸς νὰ πηαίνω, ὅποτε μοῦ ῾ρθει, πρὸς νεροῦ μου,
κι ἅμα τσινάει ὁ Γάϊδαρος νὰ μὴ γελῶ.
Καὶ σὰ μὲ καρυδώνουνε μουνοῦχο σκλάβο
οἱ Ἀμερικάνοι, ἐγὼ νὰ βλαστημάω τὸ Σλάβο.
*Ο τίτλος και οι διάτιτλοι αποτελούν μέρος του ποιήματος του Βάρναλη, το οποίο παρατίθεται στο τέλος του κειμένου.
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου