Άρης Χατζηστεφάνου
Πριν από σχεδόν μισό αιώνα οι Μαύροι Πάνθηρες ένωσαν τις δυνάμεις τους με μια μικρή, μαχητική οργάνωση εσωτερικών μεταναστών από τον αμερικανικό Νότο. Ενα πείραμα που διήρκεσε λίγα χρόνια και δυστυχώς κανένας δεν τόλμησε να το επαναλάβει.
Σύμμαχοί μας είναι αυτοί που δεν έχουν τίποτα. Εχθροί μας, όσοι έχουν πάρα πολλά. (Από το μανιφέστο των Νέων Πατριωτών)
Οσοι γνωρίσαμε για πρώτη φορά τη σημαία του αμερικανικού Νότου (confederate flag) στην οροφή του αυτοκινήτου των Ντιουκς, από την τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '80, δυσκολευόμαστε ακόμη και σήμερα να καταλάβουμε τα συναισθήματα που προκαλεί στον μέσο Αμερικανό πολίτη το απόλυτο σύμβολο του φυλετικού ρατσισμού.
Καθώς μάλιστα οι σημαίες του Νότου υψώθηκαν και πάλι στο Σάρλοτσβιλ, δίπλα σε σβάστικες και σύμβολα της Κου Κλουξ Κλαν, μετατράπηκαν για ακόμη μία φορά σε «κόκκινο πανί» για κάθε δημοκρατικό πολίτη των ΗΠΑ.
Ελάχιστοι βέβαια θυμούνται ότι πριν από σχεδόν μισό αιώνα η Σημαία των Νοτίων κυμάτιζε κατά διαστήματα σε συγκεντρώσεις και συνέδρια της οργάνωσης Μαύροι Πάνθηρες - ένα από τα πιο ριζοσπαστικά ένοπλα, μαρξιστικά κινήματα μαύρων που γνώρισε η Αμερική και ολόκληρος ο πλανήτης στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Η παράδοξη αυτή συνύπαρξη ξεκίνησε με εξίσου σουρεαλιστικό τρόπο το φθινόπωρο του 1968, όταν μια εκκλησία μεθοδιστών κάλεσε μέλη από τους Μαύρους Πάνθηρες να μιλήσουν σε μια εκδήλωση με εκπροσώπους από την οργάνωση Young Patriots (Νέοι Πατριώτες).
Οι πρώτοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους οπλισμένοι για να προστατεύουν τους μαύρους πολίτες από τη βαναυσότητα της αστυνομίας και τον θεσμοθετημένο ρατσισμό του αμερικανικού κράτους. Οι δεύτεροι φορούσαν στα μπουφάν τους όλα τα σύμβολα του αμερικανικού Νότου, που έχουν συνδεθεί με το καθεστώς της δουλείας.
Αντί όμως οι δυο οργανώσεις να αδειάσουν τις καραμπίνες τους, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους! Ισως γιατί με τα μαύρα γυαλιά που φορούσαν και οι δύο ομάδες δεν μπορούσαν να δουν το χρώμα του δέρματος που τους χώριζε αλλά μόνο την ταξική τους ομοιότητα.
Οι Νέοι Πατριώτες γεννήθηκαν σε φτωχογειτονιές στο βόρειο Σικάγο. Παιδιά λευκών μεταναστών από τον αμερικανικό Νότο, που εγκαταστάθηκαν στην «πόλη των ανέμων» μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βίωναν την απόλυτη φτώχεια αλλά και τις επιθέσεις της αστυνομίας, που τους αντιμετώπιζε σαν παρίες.
Σύντομα διαπίστωσαν ότι το λευκό χρώμα τους δεν τους εξασφάλιζε κανένα προνόμιο σε σχέση με τους Πορτορικανούς και τους μαύρους γείτονές τους. Ηταν και αυτοί εξίσου «σκλάβοι» με τους απογόνους των μαύρων σκλάβων που κάποτε δούλευαν στις φυτείες των πατεράδων και των παππούδων τους.
Σύντομα άρχισαν να αντιγράφουν τις δομές αλληλοβοήθειας αλλά και αυτοάμυνας που ακολουθούσαν οι Μαύροι Πάνθηρες: έστησαν συλλογικές κουζίνες, όπου μοίραζαν δωρεάν πρωινό, και κατέλαβαν εγκαταλειμμένα κτίρια τα οποία μετέτρεψαν σε κοινωνικά ιατρεία. Η συνένωση των δύο ομάδων ήταν το λογικό, αλλά διόλου εύκολο βήμα που θα ακολουθούσε.
Ο Μπομπ Λι, από τους Μαύρους Πάνθηρες, χρειάστηκε μήνες συναντήσεων για να τους πείσει να εγκαταλείψουν τη ρατσιστική ρητορική που παρεισέφρεε σχεδόν μηχανικά στα κείμενα και στις δηλώσεις τους.
Και από πολύ νωρίς κατάλαβε ότι δεν θα εγκατέλειπαν ποτέ τη σημαία του Νότου – την dixie flag, όπως προτιμούσαν να την αποκαλούν. Το συνοικέσιο όμως πέτυχε καθώς οι Μαύροι Πάνθηρες ασκούσαν μια τρομακτική βαρυτική έλξη στους Νέους Πατριώτες.
Τον Ιούλιο του 1969, όταν οι δύο οργανώσεις συναντήθηκαν επίσημα στο αντιφασιστικό συνέδριο του Οκλαντ, που διοργάνωσαν οι Μαύροι Πάνθηρες, ο επικεφαλής των Νέων Πατριωτών ξεκίνησε την ομιλία του με την παρακάτω φράση:
«Ερχόμαστε από ένα τέρας. Τα σαγόνια του Σικάγου πολτοποιούν τη σάρκα και φτύνουν το αίμα όλων των καταπιεσμένων – των μαύρων στα νότια προάστια, των καφέ στα βόρεια αλλά και των κόκκινων, των κίτρινων και των λευκών. Ναι, των λευκών – είμαστε οι λευκοί καταπιεσμένοι».
Η ταξική συνείδηση είχε μόλις νικήσει τον φυλετικό ρατσισμό, όχι με την ψευδεπίγραφη «δικαιωματική» φρασεολογία που χρησιμοποιεί σήμερα η Χίλαρι Κλίντον για λογαριασμό των φιλελεύθερων Δημοκρατικών, αλλά με τον ριζοσπαστισμό ενός κινήματος που ήταν έτοιμο να αντιπαρατεθεί ακόμη και με τη δύναμη των όπλων απέναντι στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική καταπίεση.
Δυστυχώς οι «καταπιεστές» κατάλαβαν από πολύ νωρίς τη δύναμη που θα μπορούσε να συγκεντρώσει μια τέτοια συμμαχία και φρόντισαν να την πνίξουν στο αίμα. Η εν ψυχρώ δολοφονία από την αστυνομία του Σικάγου του ηγετικού στελέχους των Μαύρων Πανθήρων, Φρεντ Χάμπτον, και οι δεκάδες συλλήψεις που οργάνωσε το FBI κατάφεραν ένα σαρωτικό χτύπημα και στις δύο οργανώσεις.
Οι Νέοι Πατριώτες άρχισαν να διαφωνούν με τους Μαύρους Πάνθηρες για το αν θα πρέπει να κλιμακώσουν τον αγώνα τους σε εθνικό επίπεδο ή να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους στο Σικάγο. Σε κάθε περίπτωση, ο ήχος από τα όπλα του FBI δεν άφηνε πολλά περιθώρια συζητήσεων.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Πριν από σχεδόν μισό αιώνα οι Μαύροι Πάνθηρες ένωσαν τις δυνάμεις τους με μια μικρή, μαχητική οργάνωση εσωτερικών μεταναστών από τον αμερικανικό Νότο. Ενα πείραμα που διήρκεσε λίγα χρόνια και δυστυχώς κανένας δεν τόλμησε να το επαναλάβει.
Σύμμαχοί μας είναι αυτοί που δεν έχουν τίποτα. Εχθροί μας, όσοι έχουν πάρα πολλά. (Από το μανιφέστο των Νέων Πατριωτών)
Οσοι γνωρίσαμε για πρώτη φορά τη σημαία του αμερικανικού Νότου (confederate flag) στην οροφή του αυτοκινήτου των Ντιουκς, από την τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του '80, δυσκολευόμαστε ακόμη και σήμερα να καταλάβουμε τα συναισθήματα που προκαλεί στον μέσο Αμερικανό πολίτη το απόλυτο σύμβολο του φυλετικού ρατσισμού.
Καθώς μάλιστα οι σημαίες του Νότου υψώθηκαν και πάλι στο Σάρλοτσβιλ, δίπλα σε σβάστικες και σύμβολα της Κου Κλουξ Κλαν, μετατράπηκαν για ακόμη μία φορά σε «κόκκινο πανί» για κάθε δημοκρατικό πολίτη των ΗΠΑ.
Ελάχιστοι βέβαια θυμούνται ότι πριν από σχεδόν μισό αιώνα η Σημαία των Νοτίων κυμάτιζε κατά διαστήματα σε συγκεντρώσεις και συνέδρια της οργάνωσης Μαύροι Πάνθηρες - ένα από τα πιο ριζοσπαστικά ένοπλα, μαρξιστικά κινήματα μαύρων που γνώρισε η Αμερική και ολόκληρος ο πλανήτης στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Η παράδοξη αυτή συνύπαρξη ξεκίνησε με εξίσου σουρεαλιστικό τρόπο το φθινόπωρο του 1968, όταν μια εκκλησία μεθοδιστών κάλεσε μέλη από τους Μαύρους Πάνθηρες να μιλήσουν σε μια εκδήλωση με εκπροσώπους από την οργάνωση Young Patriots (Νέοι Πατριώτες).
Οι πρώτοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους οπλισμένοι για να προστατεύουν τους μαύρους πολίτες από τη βαναυσότητα της αστυνομίας και τον θεσμοθετημένο ρατσισμό του αμερικανικού κράτους. Οι δεύτεροι φορούσαν στα μπουφάν τους όλα τα σύμβολα του αμερικανικού Νότου, που έχουν συνδεθεί με το καθεστώς της δουλείας.
Αντί όμως οι δυο οργανώσεις να αδειάσουν τις καραμπίνες τους, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους! Ισως γιατί με τα μαύρα γυαλιά που φορούσαν και οι δύο ομάδες δεν μπορούσαν να δουν το χρώμα του δέρματος που τους χώριζε αλλά μόνο την ταξική τους ομοιότητα.
Οι Νέοι Πατριώτες γεννήθηκαν σε φτωχογειτονιές στο βόρειο Σικάγο. Παιδιά λευκών μεταναστών από τον αμερικανικό Νότο, που εγκαταστάθηκαν στην «πόλη των ανέμων» μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βίωναν την απόλυτη φτώχεια αλλά και τις επιθέσεις της αστυνομίας, που τους αντιμετώπιζε σαν παρίες.
Σύντομα διαπίστωσαν ότι το λευκό χρώμα τους δεν τους εξασφάλιζε κανένα προνόμιο σε σχέση με τους Πορτορικανούς και τους μαύρους γείτονές τους. Ηταν και αυτοί εξίσου «σκλάβοι» με τους απογόνους των μαύρων σκλάβων που κάποτε δούλευαν στις φυτείες των πατεράδων και των παππούδων τους.
Σύντομα άρχισαν να αντιγράφουν τις δομές αλληλοβοήθειας αλλά και αυτοάμυνας που ακολουθούσαν οι Μαύροι Πάνθηρες: έστησαν συλλογικές κουζίνες, όπου μοίραζαν δωρεάν πρωινό, και κατέλαβαν εγκαταλειμμένα κτίρια τα οποία μετέτρεψαν σε κοινωνικά ιατρεία. Η συνένωση των δύο ομάδων ήταν το λογικό, αλλά διόλου εύκολο βήμα που θα ακολουθούσε.
Ο Μπομπ Λι, από τους Μαύρους Πάνθηρες, χρειάστηκε μήνες συναντήσεων για να τους πείσει να εγκαταλείψουν τη ρατσιστική ρητορική που παρεισέφρεε σχεδόν μηχανικά στα κείμενα και στις δηλώσεις τους.
Και από πολύ νωρίς κατάλαβε ότι δεν θα εγκατέλειπαν ποτέ τη σημαία του Νότου – την dixie flag, όπως προτιμούσαν να την αποκαλούν. Το συνοικέσιο όμως πέτυχε καθώς οι Μαύροι Πάνθηρες ασκούσαν μια τρομακτική βαρυτική έλξη στους Νέους Πατριώτες.
Τον Ιούλιο του 1969, όταν οι δύο οργανώσεις συναντήθηκαν επίσημα στο αντιφασιστικό συνέδριο του Οκλαντ, που διοργάνωσαν οι Μαύροι Πάνθηρες, ο επικεφαλής των Νέων Πατριωτών ξεκίνησε την ομιλία του με την παρακάτω φράση:
«Ερχόμαστε από ένα τέρας. Τα σαγόνια του Σικάγου πολτοποιούν τη σάρκα και φτύνουν το αίμα όλων των καταπιεσμένων – των μαύρων στα νότια προάστια, των καφέ στα βόρεια αλλά και των κόκκινων, των κίτρινων και των λευκών. Ναι, των λευκών – είμαστε οι λευκοί καταπιεσμένοι».
Η ταξική συνείδηση είχε μόλις νικήσει τον φυλετικό ρατσισμό, όχι με την ψευδεπίγραφη «δικαιωματική» φρασεολογία που χρησιμοποιεί σήμερα η Χίλαρι Κλίντον για λογαριασμό των φιλελεύθερων Δημοκρατικών, αλλά με τον ριζοσπαστισμό ενός κινήματος που ήταν έτοιμο να αντιπαρατεθεί ακόμη και με τη δύναμη των όπλων απέναντι στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική καταπίεση.
Δυστυχώς οι «καταπιεστές» κατάλαβαν από πολύ νωρίς τη δύναμη που θα μπορούσε να συγκεντρώσει μια τέτοια συμμαχία και φρόντισαν να την πνίξουν στο αίμα. Η εν ψυχρώ δολοφονία από την αστυνομία του Σικάγου του ηγετικού στελέχους των Μαύρων Πανθήρων, Φρεντ Χάμπτον, και οι δεκάδες συλλήψεις που οργάνωσε το FBI κατάφεραν ένα σαρωτικό χτύπημα και στις δύο οργανώσεις.
Οι Νέοι Πατριώτες άρχισαν να διαφωνούν με τους Μαύρους Πάνθηρες για το αν θα πρέπει να κλιμακώσουν τον αγώνα τους σε εθνικό επίπεδο ή να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους στο Σικάγο. Σε κάθε περίπτωση, ο ήχος από τα όπλα του FBI δεν άφηνε πολλά περιθώρια συζητήσεων.
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου