Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
«Στον πιο εξιδανικευμένο πόλεμο της ιστορίας ο Δούρειος Ίππος δηλώνει εκ πρώτης όψεως ένα αντικείμενο αθώο-αγαθό, το οποίο εν τέλει αποδεικνύεται ότι εξυπηρετεί έναν κρυφό σκοπό» διατείνεται ο Zecharia Sitchin στο βιβλίο του «Το Χρονικό της Γης».
Πριν 16 χρόνια η παγκόσμια κοινή γνώμη έμεινε αποσβολωμένη επί εβδομάδες μπροστά στους δέκτες να παρακολουθεί το μεγαλύτερο «τρομοκρατικό χτύπημα» της Ανατολής προς τη Δύση. Το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν της Αμερικανικής Διοικήσεως επλήγησαν από συντονισμένες αεροπειρατείες, προσανατολισμένες απ’ την Ισλαμική Οργάνωση Αλ Κάιντα και τον Επικεφαλής Οσάμα Μπιν Λάντεν. Οι Δίδυμοι Πύργοι κατακρημνίστηκαν συμπαρασύροντας στα συντρίμμια τους πάνω από τρεις χιλιάδες νεκρούς-πάμπολλους αγνοούμενους και τραυματίες. Η προβολή των επιθέσεων σε παγκόσμια εμβέλεια οδήγησε το κοινό σε καθήλωση ψυχολογική με την τρομολαγνεία να διανοίγει σήραγγα νέων καταπιέσεων-υποδουλώσεων με την πανικόβλητη και κατ’ εφαπτομένη άκριτη συγκατάνευση των κεφαλών. Μία Ανώτατη Αρχή, χωρίς εμφανές πρόσωπο, αποκτούσε το δικαίωμα να κατευθύνει τις πράξεις των μελών της Κοινωνίας και να υποχρεώνει σε υποταγή αποκλείοντας πιθανές αντιστάσεις. Δόκιμο να υπενθυμίσουμε πως η εν λόγω επίθεση αποτέλεσε την κρηπίδα «δικαιολογημένης» εισβολής σε Ιράκ-Αφγανιστάν. Και ποιο απλοϊκό μυαλό δύναται να αποδεχτεί την καταστρατήγηση της Ύπαρξης δύο λαών, Ιρακινοί και Αφγανοί-την ισοπέδωση των χωρών τους μόνο και μόνο στο όνομα της εκδίκησης του θανάτου κάτι χιλιάδων αμερικανών υπηκόων;; Αδιαμφισβήτητα η ζωή έστω κι ενός ανθρώπου αντικατοπτρίζει τεράστια σημασία-αξία, αλλά με ποια κριτήρια διαχωρίζουμε την αξία του ενός ή του άλλου λαού;;; «Από τη διεφθαρμένη εξουσία μολύνονται και οι πολίτες κι ακολουθούν το παράδειγμά τους», σύμφωνα με τον Ευριπίδη…
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες όταν ομιλούμε για εκλογές δεν αναφερόμαστε παρά σε δικολαβικούς χειρισμούς της Εξουσίας, της οποίας η όψη δεν παρεμφαίνει παρά αντιλαϊκή ανηθικότητα. Είναι γνωστό πως οι Μεγάλες Εταιρείες πληρώνουν αδρά τις εκλογές των κυβερνήσεων ανά την υφήλιο.
Σύμφωνα με τον Gore Vidal στο βιβλίο του «Όνειρα Πολέμου» οι ΗΠΑ είχαν δεχτεί ενημέρωση για επικίνδυνους επισκέπτες εξ ουρανού απ’ τον Πρόεδρο της Ρωσίας Πούτιν-το FBI-τον πολιτικό της Αιγύπτου Μουμπάρακ-το Ινστιτούτο Πληροφοριών και Ειδικών Αποστολών του Ισραήλ Μοσάντ, τις οποίες πληροφορίες παρέκαμψαν τεχνηέντως. Στην εφημερίδα New York Times στις 19 Σεπτεμβρίου 2002 δημοσιεύτηκε κείμενο από ομάδα έγκριτων εμπειρογνωμόνων του Τμήματος Πληροφοριών, το οποίο αποκάλυπτε την ομολογία του Πακιστανού Αμπντούλ Χακίμ Μουράντ πως βρισκόταν σε διαδικασία εκμάθησης πλοήγησης απ’ το 1992 με σκοπό να εμβολίσει αεροσκάφος σε εγκαταστάσεις του αρχηγείου της CIA. «Γιατί η χούντα Τσένι-Μπους δεν έλαβε υπ’ όψιν τις προειδοποιήσεις;», αναρωτιέται ευθαρσώς αλλά δικαίως ο Vidal. Η ίδια η CIA απ’ τον Ιούλιο του 2001 συντάσσει ενημερωτικές εκθέσεις με σκοπό την αφύπνιση-κινητοποίηση προς επικείμενη απειλή για να έρθει ωστόσο το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας NSA, τη δραστηριότητα του οποίου έχουμε αναλύσει σε άλλο άρθρο εκτενώς (The big brother…), να αντικρούσει με παρά-φιλολογική απείθεια πως «ουδέποτε θα μπορούσε να υποπτευθεί ότι οι αεροπειρατείες μπορούσαν να σημάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από απαγωγή αεροπλάνου»!
Απ’ την επομένη του «ατυχήματος» στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πλεόναζαν οι συνωμοσιολογίες, με πρώτο τρωτό σημείο την αναφορά στον Πλανητάρχη, ο οποίος δεν συνιστά μόνο αρχηγό κράτους αλλά και, βάσει του Συντάγματος, προΐσταται των ενόπλων Δυνάμεων. Ο Σταν Γκοφ, απόστρατος βετεράνος, σε άρθρο του διατυπώνει το εξής ερώτημα: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος δεν θέτει ορισμένες συγκεκριμένες ερωτήσεις σχετικά με τις ενέργειες των Μπους και CIA την ημέρα των επιθέσεων. Γίνεται αεροπειρατεία σε τέσσερα αεροπλάνα, τα οποία παρεκκλίνουν από την προκαθορισμένη πορεία τους, ενώ παρακολουθούνται απ’ τα ραντάρ». Επιφανείς εμπειρογνώμονες περί στρατιωτικών θεμάτων ασφαλείας, εξαπολύουν πυρρά αναφορικά με την αδράνεια εφαρμογής της προβλεπόμενης διαδικασίας: αλλαγή πλεύσης αεροσκάφους ερμηνεύεται σαν παρεκτροπή επικίνδυνου βλήματος και εγείρει άμεση απογείωση μαχητικών προς αναχαίτιση της διαφιλονικούμενης παρέκκλισης. Ο πρόεδρος δεν τυγχάνει ειδοποίησης και πραγματοποιεί το προκαθορισμένο ταξίδι του σε δημοτικό σχολείο της Φλόριντα. Τη στιγμή που τα αεροσκάφη προσκρούουν στα κτήρια της «Παγκόσμιας Μητρόπολης» ο Μπους απαθανατίζεται σε στιγμιότυπα με μαθητές. Και το καίριο ερώτημα που θέτει ο Μπάρι Ζουίκερ στο CBC-TV αφορά όχι τόσο στη θεωρία ανετοιμότητας των βάσεων προς αμυντική υποστήριξη του Λευκού Οίκου όσο για την μη επιβολή κυρώσεων προς πάταξη αυτής της ανικανότητας. Λίγους μήνες μετά το αιματηρό γεγονός και συγκεκριμένα στα τέλη του Γενάρη του 2002 το CNN αναφέρει την παρέμβαση του Μπους σε σύσκεψη κεκλεισμένων των θυρών, ώστε να περιοριστεί η διερεύνηση της υποθέσεως «11ης Σεπτεμβρίου» απ’ το Κογκρέσο υπό το πρόσχημα πως «…η έρευνα θα αποσπούσε μεγάλο αριθμό προσωπικού απ’ τις υπηρεσίες»! Παρεμπιπτόντως τα ΜΜΕ είχαν αδράξει τη σκυτάλη για προσανατολισμό της κοινής γνώμης κάνοντας επίκληση στον θυμό ενάντια στον Οσάμα Μπιν Λάντεν, «πυροδότη» του φυτιλιού της τρομοκρατικής επιτέλεσης.
Τουλάχιστον απ’ το 1979 υπάρχουν εμπεριστατωμένες αναφορές στην επαγγελματική σχέση ανάμεσα στις οικογένειες Μπους-Λάντεν. Λίγες ημέρες μετά το συμβάν και συγκεκριμένα στο φύλλο της 27ης Σεπτέμβρη, η Wall Street Journal ανακοινώνει: «Εάν οι ΗΠΑ αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τη θεωρούμενη τρομοκρατική δραστηριότητα του Οσάμα μπιν Λάντεν, μπορεί να βρουν έναν εντελώς απρόσμενο ευεργέτη, την εξαιρετικά εύπορη σαουδαραβική οικογένεια του κυρίου Λάντεν, η οποία έχει επενδύσει σ’ ένα πρόγραμμα του ομίλου Carlyle στοχευμένο στις εξαγορές εταιρειών συστημάτων αμύνης…». Αναξέει πληγάς η εν λόγω ρήση για τον απλό λόγο ότι ο Μπους ο πρεσβύτερος ανήκει στο εντεταλμένο συμβούλιο του Ομίλου Carlyle, τουτέστιν είναι υπάλληλος των επιχειρήσεων της οικογένειας Λάντεν!
Περίπου ένα δίμηνο αργότερα, στις 7 Νοεμβρίου 2001 η Agence France Presse δημοσιοποιεί τη διαρρεύσασα είδηση: «Πράκτορες του FBI στις ΗΠΑ, που ανακρίνουν συγγενείς του σαουδαραβικής καταγωγής υπόπτου για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες Οσάμα μπιν Λάντεν έλαβαν τη διαταγή να διακόψουν τις έρευνες τους, λίγο μετά την ανάληψη της προεδρίας απ’ τον Τζορτζ Μπους…» Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο ν’ αναρωτηθεί ο αναγνώστης σχετικά με τη διαφορά του όρου «αποτυχία», στην οποία στήριξαν οι Κυβερνώντες τ’ αποκαΐδια του φονικού, και στην έννοια «ντιρεκτίβα», η οποία περικλείει τα απολωλότα πρόβατα αυθαιρεσίας κι αρπακτικότητας των ισχυρών. Δόκιμο επίσης να θυμηθούμε τον John Rawls όταν διατείνεται στο βιβλίο του «Η θεωρία της Δικαιοσύνης»: «Ένας περιορισμός συνιστά η εξέταση των αρχών της Δικαιοσύνης, που θα διείπαν μία ευτεταγμένη Κοινωνία. Καθένας τεκμαίρεται ότι ενεργεί δίκαια και συνεισφέρει ό,τι του αναλογεί υποστηρίζοντας τη λειτουργία δίκαιων θεσμών…», η οποία ρήση εγείρει συγκεκριμένα ερωτήματα: 1) Πόσο ευτεταγμένη μπορεί να είναι μία από-πολιτικοποιημένη Κοινωνία; 2) Ποια η λειτουργία δίκαιων θεσμών σε κατακερματισμένο κι αγνοών κοινωνικό ιστό; Η αρχετυπική ισχύς του λαού, δηλαδή η επαναστατική πρόσβαση του συνόλου στα τεκταινόμενα, δεν υφίσταται. Συνακόλουθα δεν υφίσταται ούτε Δημοκρατία.
Ένα ακόμη λιθαράκι στην ενημερωτική γέεννα του πυρός έρχεται να προσθέσει η Washington Post στις 3 Οκτωβρίου κοινοποιώντας: «…απ’ τον Μάρτιο του 1996 οι σουδανικές υπηρεσίες θα αναλάμβαναν με μεγάλη χαρά να παρακολουθούν από κοντά τον Λάντεν για λογαριασμό των ΗΠΑ. Κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό, η κυβέρνηση ήταν διατεθειμένη να τον συλλάβει και να τον παραδώσει. Ωστόσο Αμερικανοί Αξιωματούχοι ζήτησαν μόνο την απέλαση απ΄ τη χώρα του Σουδάν…». Το 1998 η κυβέρνηση Κλίντον βομβαρδίζει το εργοστάσιο Αλ Σίφα στο Σουδάν υπό το πρόσχημα υπόθαλψης τρομοκρατών, μεταξύ των οποίων και του Λάντεν, οι οποίοι συμμετείχαν στην παρασκευή χημικών-βιολογικών όπλων. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται για την άμοιρη αφρικανική χώρα, αφού στην ουσία το εργοστάσιο κατασκεύαζε εμβόλια για τον ΟΗΕ! Ακόπως καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Λάντεν τυγχάνει μίας διακομματικής ασυλίας.
Κατά ειρωνική σύμπτωση κηρύσσουμε τον πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας. Και η κατάκτηση του Αφγανιστάν δεν είναι τίποτ’ άλλο από την αντικατάσταση των Ταλιμπάν από μία πιο συγκαταβατική κυβέρνηση, η οποία θα επιτρέψει στον κολοσσό Union Oil of California να διανοίξει τον πετρελαιαγωγό της. Μία μικρή αναδρομή σε άρθρα εφημερίδων κι ανακοινώσεις διθυραμβικές ιθυνόντων θα μας δημιουργήσει εύλογες απορίες για την έκβαση της σχέσης ανάμεσα σε ΗΠΑ-Αφγανιστάν ή καλύτερα ΗΠΑ-Ταλιμπάν.
Απ’ τον Δεκέμβριο του 1997 εκπρόσωποι των Ταλιμπάν εισέρχονται στο έδαφος του Τέξας, όπου εδρεύει η Εταιρεία Union Oil of California, με σκοπό να εκπαιδευτούν στην κατασκευή πετρελαιαγωγών προς εκμετάλλευση των πυλώνων ενεργειακών κοιτασμάτων της Κασπίας. Η προπαγάνδα στα ΜΜΕ αρχίζει να εμβολίζει τις ανθρωπομάζες, δυσμενώς διακείμενες όσον αφορά στην πολιτική των Ταλιμπάν. Τοιουτοτρόπως το Inter Press Service: «Ορισμένοι δυτικοί επιχειρηματίες αρχίζουν να αντιμετωπίζουν θερμά τους Ταλιμπάν, παρά το γεγονός ότι έχουν εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς τρόμου-σφαγών-απαγωγών-φυλακίσεων». Το CNN μπαίνει στην αρένα με τη φράση: «Οι ΗΠΑ επιθυμούν καλές σχέσεις με τους Ταλιμπάν, αν και δυσκολεύονται να τις επιδιώξουν ανοιχτά, όσο οι γυναίκες καταπιέζονται με αυτόν τον τρόπο». Η Wall Street Journal πως να σιωπήσει μπρος σε τέτοιας εμβέλειας αγρό του κεραμέως: «Είτε μας αρέσουν είτε όχι, οι Ταλιμπάν είναι οι πιο ικανοί τη δεδομένη στιγμή να διασφαλίσουν την ειρήνη στο Αφγανιστάν». Η New York Times ευπειθώς αναφέρει: «Η αμερικανική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει την άποψη ότι μία ενδεχόμενη νίκη των Ταλιμπάν θα λειτουργούσε ως αντίβαρο στο Ιράν και θα άνοιγε πιθανώς νέους εμπορικούς δρόμους που θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν την επιρροή της Ρωσίας και του Ιράν στην περιοχή».
Η επικοινωνία όμως μεταξύ ΗΠΑ-Αφγανιστάν το 1999 αρχίζει να βαίνει κατά κρημνών ένεκα της μη διασφάλισης εκ μέρους των Ταλιμπάν των προ-συμφωνηθέντων, συνδαυλίζοντας ορατό τον κίνδυνο πια να τεθεί η αμερικανική επιχειρηματικότητα που αναλύσαμε στη δεδομένη ζώνη εκτός νυμφώνος. Και η Washington Post στηρίζει την αλλαγή στη γραμμή πλεύσης: «Οι ΗΠΑ ευθυγραμμίζονται σιωπηρά με τα μέλη της ρωσικής κυβέρνησης που ζητούν ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον του Αφγανιστάν, ενώ φλερτάρουν μες την ιδέα μιας νέας εισβολής με σκοπό την εξάλειψη του Οσάμα μπιν Λάντεν». Υπαναχωρούσε η κυβέρνηση της Καμπούλ στην κατασκευή του πετρελαιαγωγού, σημαίνει τεράστια ζημία για την Union Oil of California και την Chevron, πρώην εργοδότη της Κοντολίζα Ράις! Κι ενώ στο όνομα της διάσωσης του Κόσμου βυσσοδομούν οι Άρχοντες ανά τη Δύση. Κι ενώ οι σκευωρίες περί της πολεμικής συρράξεως κατά της Ανατολής αφορμάται απ’ τα αμπάρια του ψεύδους, έρχεται ο Μοχάμεντ Χαϊκάλ, έγκριτος Αιγύπτιος δημοσιογράφος, να χλευάσει τις μηχανορραφίες: «Ο Οσάμα Λάντεν δεν έχει τις δυνατότητες για μία επιχείρηση τέτοιου μεγέθους. Όταν ακούω τον Μπους να μιλάει για την Αλ Κάιντα λες και είναι η Ναζιστική Γερμανία ή η Σταλινική Ρωσία, γελάω, γιατί ξέρω την πραγματικότητα. Ο Οσάμα βρίσκεται υπό παρακολούθηση εδώ και χρόνια, ενώ στην οργάνωση της Αλ Κάιντα έχουν παρεισφρήσει στελέχη των αμερικανικών-πακιστανικών-σαουδαραβικών-αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών…»
Και σ’ αυτό το σημείο ας επισημανθεί μία φράση της κυρίας Hélène l’ Heuillet: «Ο πόλεμος εγγράφεται πάντοτε σε ένα σύστημα δικαιολόγησης που μας κάνει να αποδεχόμαστε ορισμένους φόνους και να απορρίπτουμε κάποιους άλλους. Ο επαναστατικός πόλεμος δεν είναι τόσο πόλεμος του λαού, όσο πόλεμος, ο οποίος διεξάγεται στο όνομα του λαού με βεβαιωμένο στόχο τη διασπορά του τρόμου μεταξύ των πολιτών»…
Το έργο του Σαρτρ πραγματεύεται μία πολύκροτη Δίκη, της οποίας δεν γνωρίζουμε το έγκλημα. Μία υπαρξιστική φιλοσοφία δομημένη πάνω στο σκαρίφημα των αντιφάσεων, οι οποίες εξυψώνουν-καταποντίζουν το διαχρονικό διακύβευμα της έννοιας «Ελευθερία». Όπως ο ίδιος ο δημιουργός ισχυρίζεται «ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, όχι όμως την επιλογή να μην είναι ελεύθερος»! Αν υπενθυμίσουμε την διατύπωση του Μπρεζίνσκι, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Κάρτερ, «Απ’ την εποχή που τα έθνη της Ευρασίας άρχισαν να έχουν αμοιβαίες πολιτικές σχέσεις, γύρω στα πεντακόσια χρόνια πριν, η Ευρασία έγινε το επίκεντρο της παγκόσμιας ισχύος», ευκόλως μπορούμε να προβούμε στην αναγωγή της Δίκης του Σαρτρ. Ευρασία εννοείται η περιοχή δυτικά της Γερμανίας. Ρωσία-Μέση Ανατολή-Κίνα-Ινδία συνιστούν το μήλον της έριδος. Εφόσον Ρωσία-Κίνα, λόγω της άμεσης γειτνίασης με την πλούσια σε πετρέλαιο κεντρική Ασία, αβρόχοις ποσί δύνανται να έχουν πλεονεκτικές κινήσεις στη σκακιέρα, ποιος είναι λοιπόν ο Νυμφίος που θα έρχεται με το προκάλυμμα του αποκλεισμού του Κακού εκτός των ΗΠΑ; Ποιο το κύριο μέλημα του λυτρωτή Νυμφίου, αν όχι δια μέσω του κατακερματισμού της περιοχής και του εμβολισμού-αποδυνάμωσης των «Σταν» η διασφάλιση αποκλειστικού ελέγχου των χρυσοφόρων κοιτασμάτων;
Όταν τα θαρρετά λόγια του πρώην προέδρου υπηρεσίας πληροφοριών της Γερμανίας Έκεχαρντ Βέρτεμπαχ στις 4 Δεκεμβρίου 2001 στο American Free Press «Η επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη απαιτούσε σχεδιασμό ετών, ενώ η κλίμακα των επιθέσεων υποδεικνύει ενέργειες οργανωμένες από κρατικό μηχανισμό» στέκουν σαν τις πρόκες του Αναγνωστάκη, πόσο εύσχημη αναδεικνύεται η ερώτηση «Ο Μπους είχε δίκιο που το ονόμασε πόλεμο. Αλλά ποιο κράτος μας επιτέθηκε;» του Vidal και μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης! Από ‘κει κι έπειτα πόσοι «πιστοί» προσήλθαν στον βωμό του Επικίνδυνου-Κακού: Συρία-Ιράκ-Αίγυπτος-Πακιστάν-Λιβύη…
Σύμφωνα με τον Αχμέντ Ρασίντ, αναλυτής επί θεμάτων κεντρικής Ασίας η CIA και η ISI (Υπηρεσία Εσωτερικών Πληροφοριών του Πακιστάν) απ’ τον Μάρτιο του 1985 εκπαίδευαν και χρηματοδοτούσαν τους «ένθερμους τρομοκράτες» στο πλαίσιο της Οδηγίας 166, την οποία εξέδωσε ο Ρήγκαν, με προοπτική τη μετατροπή του αφγανικού τζιχάντ σε παγκόσμιο πόλεμο. Και το Janes Defense Weekly αφήνει σε άρθρο του αιχμές για την ανεξέλεγκτη εισροή τόσων ανθρώπων ασιατικής καταγωγής στο αμερικανικό έδαφος, χωρίς να πληρούν-περνούν διαδικασίες λήψης Βίζας. Στο ίδιο πλαίσιο δημιουργείται το 1988 η Αλ Κάιντα με τις ευλογίες των ΗΠΑ-CIA-NSA-ISI. Κι ενώ ο Μαχμούντ Αχμέντ, επικεφαλής της ISI προσγειώνεται στην Ουάσινγκτον στις 4 Σεπτέμβρη 2001, διπλωματικοί κύκλοι εκφράζουν ανησυχία-δυσαρέσκεια με τις αλλεπάλληλες επισκέψεις-έντονες δοσοληψίες του με το Πεντάγωνο.
Ο Χίτλερ διατύπωνε πως όσο μεγαλύτερο είναι το ψεύδος τόσο πιο πιστευτό. Την ανάληψη ευθύνης σχετικά με τις επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου εξέφρασε δημόσια μία οργάνωση «Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός» στην Ιορδανική εφημερίδα Al Wahled. Στους διπλωματικούς κύκλους η εν λόγω ανάληψη αντιμετωπίστηκε με φαιδρότητα, και σαφώς κανείς δεν θα μπορούσε να πειστεί απ’ τον αναληθή ισχυρισμό. Ας παρατεθεί ωστόσο μία οπτική της κυρίας Hélène l’ Heuillet: «Η Κόκκινη Βασίλισσα είναι η γυναίκα, η οποία σχεδίασε την πρώτη επίθεση αυτοκτονίας ως δείγμα ένοπλου αγώνα.. Ο ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός έχει τις ρίζες του σε μία αναρχική κουλτούρα». Η επίθεση αυτοκτονίας συνιστά την κορύφωση της τρομοκρατικής λογικής επειδή θέτει σε αμηχανία την Δημοκρατία. Και η αμηχανία της Δημοκρατίας, σύμφωνα με τον Carlo Galli, εδράζεται στην αυτοπρόκληση, αφού Πολιτεία-Κοινωνία ενστερνίζονται το θεσμικό υπέρεισμα προς άγραν αντίκρουσής της. Αν εκκινήσουμε απ’ το πρώτο μέρος του κειμένου ο Δούρειος Ίππος συνιστά τις ψευδαισθήσεις που συνδέονται με κάποιας μορφής θεσιακή αντικειμενικότητα και αποδεικνύεται δύσκολο ως ακατόρθωτο να κλονιστούν. Ακόμη κι όταν η εκάστοτε τοποθέτηση παραπληροφορεί-αποπροσανατολίζει.
Η ανθρώπινη φύση αποτυπώνεται σε μία συνισταμένη, η οποία απολήγει σε δύο συνιστώσες: η μία αντιπροσωπεύει το Καλό-η άλλη αντιπροσωπεύει το Κακό. Τόσο αθεϊστές όσο και Θεολόγοι απορούν και στην ουσία δεν απαντούν σχετικά με το μείζονος προβληματισμού θέμα της μεταλλαγής-μεταπήδησης της ανθρώπινης οντότητας απ’ το ένα άκρο στο άλλο. Οι ανθρωπιστικές επιστήμες εντοπίζουν δομικές παραλληλότητες στα δύο άκρα, τα οποία εξ ορισμού και στην αφετηρία τους εμφανίζουν αντιθετικά και ταυτοχρόνως ομότροπα ήθη. Η ηδονή συνιστά ανέκαθεν την κρυφή γνώση μετασχηματισμού απ’ την απλή ελευθερία στην κυριαρχία. Τροφές-Τεχνικές-συσσωρευμένα απωθημένα-επιδειξιομανία-ηδοβλεπτισμός-αιμομιξία-σαδισμός-μαζοχισμός και άλλες έννοιες, που επιχειρούν να λειτουργήσουν ως αυξητικές διεργασίες ικανοποίησης του ερωτικού ενστίκτου, πλέουν στον «Μέγα Ανατολικό» του Ανδρέα Εμπειρίκου. Η «Εξουσία» ωστόσο, για να δικαιολογήσω την επιλογή του τίτλου, και σύμφωνα με ρήση του Χένρι Κίσσιγκερ, «είναι το υπέρτατο αφροδισιακό»…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
«Στον πιο εξιδανικευμένο πόλεμο της ιστορίας ο Δούρειος Ίππος δηλώνει εκ πρώτης όψεως ένα αντικείμενο αθώο-αγαθό, το οποίο εν τέλει αποδεικνύεται ότι εξυπηρετεί έναν κρυφό σκοπό» διατείνεται ο Zecharia Sitchin στο βιβλίο του «Το Χρονικό της Γης».
Πριν 16 χρόνια η παγκόσμια κοινή γνώμη έμεινε αποσβολωμένη επί εβδομάδες μπροστά στους δέκτες να παρακολουθεί το μεγαλύτερο «τρομοκρατικό χτύπημα» της Ανατολής προς τη Δύση. Το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν της Αμερικανικής Διοικήσεως επλήγησαν από συντονισμένες αεροπειρατείες, προσανατολισμένες απ’ την Ισλαμική Οργάνωση Αλ Κάιντα και τον Επικεφαλής Οσάμα Μπιν Λάντεν. Οι Δίδυμοι Πύργοι κατακρημνίστηκαν συμπαρασύροντας στα συντρίμμια τους πάνω από τρεις χιλιάδες νεκρούς-πάμπολλους αγνοούμενους και τραυματίες. Η προβολή των επιθέσεων σε παγκόσμια εμβέλεια οδήγησε το κοινό σε καθήλωση ψυχολογική με την τρομολαγνεία να διανοίγει σήραγγα νέων καταπιέσεων-υποδουλώσεων με την πανικόβλητη και κατ’ εφαπτομένη άκριτη συγκατάνευση των κεφαλών. Μία Ανώτατη Αρχή, χωρίς εμφανές πρόσωπο, αποκτούσε το δικαίωμα να κατευθύνει τις πράξεις των μελών της Κοινωνίας και να υποχρεώνει σε υποταγή αποκλείοντας πιθανές αντιστάσεις. Δόκιμο να υπενθυμίσουμε πως η εν λόγω επίθεση αποτέλεσε την κρηπίδα «δικαιολογημένης» εισβολής σε Ιράκ-Αφγανιστάν. Και ποιο απλοϊκό μυαλό δύναται να αποδεχτεί την καταστρατήγηση της Ύπαρξης δύο λαών, Ιρακινοί και Αφγανοί-την ισοπέδωση των χωρών τους μόνο και μόνο στο όνομα της εκδίκησης του θανάτου κάτι χιλιάδων αμερικανών υπηκόων;; Αδιαμφισβήτητα η ζωή έστω κι ενός ανθρώπου αντικατοπτρίζει τεράστια σημασία-αξία, αλλά με ποια κριτήρια διαχωρίζουμε την αξία του ενός ή του άλλου λαού;;; «Από τη διεφθαρμένη εξουσία μολύνονται και οι πολίτες κι ακολουθούν το παράδειγμά τους», σύμφωνα με τον Ευριπίδη…
Το Χρονικό της επίνευσης…
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες όταν ομιλούμε για εκλογές δεν αναφερόμαστε παρά σε δικολαβικούς χειρισμούς της Εξουσίας, της οποίας η όψη δεν παρεμφαίνει παρά αντιλαϊκή ανηθικότητα. Είναι γνωστό πως οι Μεγάλες Εταιρείες πληρώνουν αδρά τις εκλογές των κυβερνήσεων ανά την υφήλιο.
Σύμφωνα με τον Gore Vidal στο βιβλίο του «Όνειρα Πολέμου» οι ΗΠΑ είχαν δεχτεί ενημέρωση για επικίνδυνους επισκέπτες εξ ουρανού απ’ τον Πρόεδρο της Ρωσίας Πούτιν-το FBI-τον πολιτικό της Αιγύπτου Μουμπάρακ-το Ινστιτούτο Πληροφοριών και Ειδικών Αποστολών του Ισραήλ Μοσάντ, τις οποίες πληροφορίες παρέκαμψαν τεχνηέντως. Στην εφημερίδα New York Times στις 19 Σεπτεμβρίου 2002 δημοσιεύτηκε κείμενο από ομάδα έγκριτων εμπειρογνωμόνων του Τμήματος Πληροφοριών, το οποίο αποκάλυπτε την ομολογία του Πακιστανού Αμπντούλ Χακίμ Μουράντ πως βρισκόταν σε διαδικασία εκμάθησης πλοήγησης απ’ το 1992 με σκοπό να εμβολίσει αεροσκάφος σε εγκαταστάσεις του αρχηγείου της CIA. «Γιατί η χούντα Τσένι-Μπους δεν έλαβε υπ’ όψιν τις προειδοποιήσεις;», αναρωτιέται ευθαρσώς αλλά δικαίως ο Vidal. Η ίδια η CIA απ’ τον Ιούλιο του 2001 συντάσσει ενημερωτικές εκθέσεις με σκοπό την αφύπνιση-κινητοποίηση προς επικείμενη απειλή για να έρθει ωστόσο το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας NSA, τη δραστηριότητα του οποίου έχουμε αναλύσει σε άλλο άρθρο εκτενώς (The big brother…), να αντικρούσει με παρά-φιλολογική απείθεια πως «ουδέποτε θα μπορούσε να υποπτευθεί ότι οι αεροπειρατείες μπορούσαν να σημάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από απαγωγή αεροπλάνου»!
Απ’ την επομένη του «ατυχήματος» στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πλεόναζαν οι συνωμοσιολογίες, με πρώτο τρωτό σημείο την αναφορά στον Πλανητάρχη, ο οποίος δεν συνιστά μόνο αρχηγό κράτους αλλά και, βάσει του Συντάγματος, προΐσταται των ενόπλων Δυνάμεων. Ο Σταν Γκοφ, απόστρατος βετεράνος, σε άρθρο του διατυπώνει το εξής ερώτημα: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος δεν θέτει ορισμένες συγκεκριμένες ερωτήσεις σχετικά με τις ενέργειες των Μπους και CIA την ημέρα των επιθέσεων. Γίνεται αεροπειρατεία σε τέσσερα αεροπλάνα, τα οποία παρεκκλίνουν από την προκαθορισμένη πορεία τους, ενώ παρακολουθούνται απ’ τα ραντάρ». Επιφανείς εμπειρογνώμονες περί στρατιωτικών θεμάτων ασφαλείας, εξαπολύουν πυρρά αναφορικά με την αδράνεια εφαρμογής της προβλεπόμενης διαδικασίας: αλλαγή πλεύσης αεροσκάφους ερμηνεύεται σαν παρεκτροπή επικίνδυνου βλήματος και εγείρει άμεση απογείωση μαχητικών προς αναχαίτιση της διαφιλονικούμενης παρέκκλισης. Ο πρόεδρος δεν τυγχάνει ειδοποίησης και πραγματοποιεί το προκαθορισμένο ταξίδι του σε δημοτικό σχολείο της Φλόριντα. Τη στιγμή που τα αεροσκάφη προσκρούουν στα κτήρια της «Παγκόσμιας Μητρόπολης» ο Μπους απαθανατίζεται σε στιγμιότυπα με μαθητές. Και το καίριο ερώτημα που θέτει ο Μπάρι Ζουίκερ στο CBC-TV αφορά όχι τόσο στη θεωρία ανετοιμότητας των βάσεων προς αμυντική υποστήριξη του Λευκού Οίκου όσο για την μη επιβολή κυρώσεων προς πάταξη αυτής της ανικανότητας. Λίγους μήνες μετά το αιματηρό γεγονός και συγκεκριμένα στα τέλη του Γενάρη του 2002 το CNN αναφέρει την παρέμβαση του Μπους σε σύσκεψη κεκλεισμένων των θυρών, ώστε να περιοριστεί η διερεύνηση της υποθέσεως «11ης Σεπτεμβρίου» απ’ το Κογκρέσο υπό το πρόσχημα πως «…η έρευνα θα αποσπούσε μεγάλο αριθμό προσωπικού απ’ τις υπηρεσίες»! Παρεμπιπτόντως τα ΜΜΕ είχαν αδράξει τη σκυτάλη για προσανατολισμό της κοινής γνώμης κάνοντας επίκληση στον θυμό ενάντια στον Οσάμα Μπιν Λάντεν, «πυροδότη» του φυτιλιού της τρομοκρατικής επιτέλεσης.
Αιδώς, Αργείοι!!!
Τουλάχιστον απ’ το 1979 υπάρχουν εμπεριστατωμένες αναφορές στην επαγγελματική σχέση ανάμεσα στις οικογένειες Μπους-Λάντεν. Λίγες ημέρες μετά το συμβάν και συγκεκριμένα στο φύλλο της 27ης Σεπτέμβρη, η Wall Street Journal ανακοινώνει: «Εάν οι ΗΠΑ αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τη θεωρούμενη τρομοκρατική δραστηριότητα του Οσάμα μπιν Λάντεν, μπορεί να βρουν έναν εντελώς απρόσμενο ευεργέτη, την εξαιρετικά εύπορη σαουδαραβική οικογένεια του κυρίου Λάντεν, η οποία έχει επενδύσει σ’ ένα πρόγραμμα του ομίλου Carlyle στοχευμένο στις εξαγορές εταιρειών συστημάτων αμύνης…». Αναξέει πληγάς η εν λόγω ρήση για τον απλό λόγο ότι ο Μπους ο πρεσβύτερος ανήκει στο εντεταλμένο συμβούλιο του Ομίλου Carlyle, τουτέστιν είναι υπάλληλος των επιχειρήσεων της οικογένειας Λάντεν!
Περίπου ένα δίμηνο αργότερα, στις 7 Νοεμβρίου 2001 η Agence France Presse δημοσιοποιεί τη διαρρεύσασα είδηση: «Πράκτορες του FBI στις ΗΠΑ, που ανακρίνουν συγγενείς του σαουδαραβικής καταγωγής υπόπτου για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες Οσάμα μπιν Λάντεν έλαβαν τη διαταγή να διακόψουν τις έρευνες τους, λίγο μετά την ανάληψη της προεδρίας απ’ τον Τζορτζ Μπους…» Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο ν’ αναρωτηθεί ο αναγνώστης σχετικά με τη διαφορά του όρου «αποτυχία», στην οποία στήριξαν οι Κυβερνώντες τ’ αποκαΐδια του φονικού, και στην έννοια «ντιρεκτίβα», η οποία περικλείει τα απολωλότα πρόβατα αυθαιρεσίας κι αρπακτικότητας των ισχυρών. Δόκιμο επίσης να θυμηθούμε τον John Rawls όταν διατείνεται στο βιβλίο του «Η θεωρία της Δικαιοσύνης»: «Ένας περιορισμός συνιστά η εξέταση των αρχών της Δικαιοσύνης, που θα διείπαν μία ευτεταγμένη Κοινωνία. Καθένας τεκμαίρεται ότι ενεργεί δίκαια και συνεισφέρει ό,τι του αναλογεί υποστηρίζοντας τη λειτουργία δίκαιων θεσμών…», η οποία ρήση εγείρει συγκεκριμένα ερωτήματα: 1) Πόσο ευτεταγμένη μπορεί να είναι μία από-πολιτικοποιημένη Κοινωνία; 2) Ποια η λειτουργία δίκαιων θεσμών σε κατακερματισμένο κι αγνοών κοινωνικό ιστό; Η αρχετυπική ισχύς του λαού, δηλαδή η επαναστατική πρόσβαση του συνόλου στα τεκταινόμενα, δεν υφίσταται. Συνακόλουθα δεν υφίσταται ούτε Δημοκρατία.
Ένα ακόμη λιθαράκι στην ενημερωτική γέεννα του πυρός έρχεται να προσθέσει η Washington Post στις 3 Οκτωβρίου κοινοποιώντας: «…απ’ τον Μάρτιο του 1996 οι σουδανικές υπηρεσίες θα αναλάμβαναν με μεγάλη χαρά να παρακολουθούν από κοντά τον Λάντεν για λογαριασμό των ΗΠΑ. Κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό, η κυβέρνηση ήταν διατεθειμένη να τον συλλάβει και να τον παραδώσει. Ωστόσο Αμερικανοί Αξιωματούχοι ζήτησαν μόνο την απέλαση απ΄ τη χώρα του Σουδάν…». Το 1998 η κυβέρνηση Κλίντον βομβαρδίζει το εργοστάσιο Αλ Σίφα στο Σουδάν υπό το πρόσχημα υπόθαλψης τρομοκρατών, μεταξύ των οποίων και του Λάντεν, οι οποίοι συμμετείχαν στην παρασκευή χημικών-βιολογικών όπλων. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται για την άμοιρη αφρικανική χώρα, αφού στην ουσία το εργοστάσιο κατασκεύαζε εμβόλια για τον ΟΗΕ! Ακόπως καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Λάντεν τυγχάνει μίας διακομματικής ασυλίας.
Η Μεγάλη σκακιέρα…
Κατά ειρωνική σύμπτωση κηρύσσουμε τον πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας. Και η κατάκτηση του Αφγανιστάν δεν είναι τίποτ’ άλλο από την αντικατάσταση των Ταλιμπάν από μία πιο συγκαταβατική κυβέρνηση, η οποία θα επιτρέψει στον κολοσσό Union Oil of California να διανοίξει τον πετρελαιαγωγό της. Μία μικρή αναδρομή σε άρθρα εφημερίδων κι ανακοινώσεις διθυραμβικές ιθυνόντων θα μας δημιουργήσει εύλογες απορίες για την έκβαση της σχέσης ανάμεσα σε ΗΠΑ-Αφγανιστάν ή καλύτερα ΗΠΑ-Ταλιμπάν.
Απ’ τον Δεκέμβριο του 1997 εκπρόσωποι των Ταλιμπάν εισέρχονται στο έδαφος του Τέξας, όπου εδρεύει η Εταιρεία Union Oil of California, με σκοπό να εκπαιδευτούν στην κατασκευή πετρελαιαγωγών προς εκμετάλλευση των πυλώνων ενεργειακών κοιτασμάτων της Κασπίας. Η προπαγάνδα στα ΜΜΕ αρχίζει να εμβολίζει τις ανθρωπομάζες, δυσμενώς διακείμενες όσον αφορά στην πολιτική των Ταλιμπάν. Τοιουτοτρόπως το Inter Press Service: «Ορισμένοι δυτικοί επιχειρηματίες αρχίζουν να αντιμετωπίζουν θερμά τους Ταλιμπάν, παρά το γεγονός ότι έχουν εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς τρόμου-σφαγών-απαγωγών-φυλακίσεων». Το CNN μπαίνει στην αρένα με τη φράση: «Οι ΗΠΑ επιθυμούν καλές σχέσεις με τους Ταλιμπάν, αν και δυσκολεύονται να τις επιδιώξουν ανοιχτά, όσο οι γυναίκες καταπιέζονται με αυτόν τον τρόπο». Η Wall Street Journal πως να σιωπήσει μπρος σε τέτοιας εμβέλειας αγρό του κεραμέως: «Είτε μας αρέσουν είτε όχι, οι Ταλιμπάν είναι οι πιο ικανοί τη δεδομένη στιγμή να διασφαλίσουν την ειρήνη στο Αφγανιστάν». Η New York Times ευπειθώς αναφέρει: «Η αμερικανική κυβέρνηση έχει υιοθετήσει την άποψη ότι μία ενδεχόμενη νίκη των Ταλιμπάν θα λειτουργούσε ως αντίβαρο στο Ιράν και θα άνοιγε πιθανώς νέους εμπορικούς δρόμους που θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν την επιρροή της Ρωσίας και του Ιράν στην περιοχή».
Η επικοινωνία όμως μεταξύ ΗΠΑ-Αφγανιστάν το 1999 αρχίζει να βαίνει κατά κρημνών ένεκα της μη διασφάλισης εκ μέρους των Ταλιμπάν των προ-συμφωνηθέντων, συνδαυλίζοντας ορατό τον κίνδυνο πια να τεθεί η αμερικανική επιχειρηματικότητα που αναλύσαμε στη δεδομένη ζώνη εκτός νυμφώνος. Και η Washington Post στηρίζει την αλλαγή στη γραμμή πλεύσης: «Οι ΗΠΑ ευθυγραμμίζονται σιωπηρά με τα μέλη της ρωσικής κυβέρνησης που ζητούν ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον του Αφγανιστάν, ενώ φλερτάρουν μες την ιδέα μιας νέας εισβολής με σκοπό την εξάλειψη του Οσάμα μπιν Λάντεν». Υπαναχωρούσε η κυβέρνηση της Καμπούλ στην κατασκευή του πετρελαιαγωγού, σημαίνει τεράστια ζημία για την Union Oil of California και την Chevron, πρώην εργοδότη της Κοντολίζα Ράις! Κι ενώ στο όνομα της διάσωσης του Κόσμου βυσσοδομούν οι Άρχοντες ανά τη Δύση. Κι ενώ οι σκευωρίες περί της πολεμικής συρράξεως κατά της Ανατολής αφορμάται απ’ τα αμπάρια του ψεύδους, έρχεται ο Μοχάμεντ Χαϊκάλ, έγκριτος Αιγύπτιος δημοσιογράφος, να χλευάσει τις μηχανορραφίες: «Ο Οσάμα Λάντεν δεν έχει τις δυνατότητες για μία επιχείρηση τέτοιου μεγέθους. Όταν ακούω τον Μπους να μιλάει για την Αλ Κάιντα λες και είναι η Ναζιστική Γερμανία ή η Σταλινική Ρωσία, γελάω, γιατί ξέρω την πραγματικότητα. Ο Οσάμα βρίσκεται υπό παρακολούθηση εδώ και χρόνια, ενώ στην οργάνωση της Αλ Κάιντα έχουν παρεισφρήσει στελέχη των αμερικανικών-πακιστανικών-σαουδαραβικών-αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών…»
Και σ’ αυτό το σημείο ας επισημανθεί μία φράση της κυρίας Hélène l’ Heuillet: «Ο πόλεμος εγγράφεται πάντοτε σε ένα σύστημα δικαιολόγησης που μας κάνει να αποδεχόμαστε ορισμένους φόνους και να απορρίπτουμε κάποιους άλλους. Ο επαναστατικός πόλεμος δεν είναι τόσο πόλεμος του λαού, όσο πόλεμος, ο οποίος διεξάγεται στο όνομα του λαού με βεβαιωμένο στόχο τη διασπορά του τρόμου μεταξύ των πολιτών»…
«Κεκλεισμένων των θυρών»…
Το έργο του Σαρτρ πραγματεύεται μία πολύκροτη Δίκη, της οποίας δεν γνωρίζουμε το έγκλημα. Μία υπαρξιστική φιλοσοφία δομημένη πάνω στο σκαρίφημα των αντιφάσεων, οι οποίες εξυψώνουν-καταποντίζουν το διαχρονικό διακύβευμα της έννοιας «Ελευθερία». Όπως ο ίδιος ο δημιουργός ισχυρίζεται «ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, όχι όμως την επιλογή να μην είναι ελεύθερος»! Αν υπενθυμίσουμε την διατύπωση του Μπρεζίνσκι, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Κάρτερ, «Απ’ την εποχή που τα έθνη της Ευρασίας άρχισαν να έχουν αμοιβαίες πολιτικές σχέσεις, γύρω στα πεντακόσια χρόνια πριν, η Ευρασία έγινε το επίκεντρο της παγκόσμιας ισχύος», ευκόλως μπορούμε να προβούμε στην αναγωγή της Δίκης του Σαρτρ. Ευρασία εννοείται η περιοχή δυτικά της Γερμανίας. Ρωσία-Μέση Ανατολή-Κίνα-Ινδία συνιστούν το μήλον της έριδος. Εφόσον Ρωσία-Κίνα, λόγω της άμεσης γειτνίασης με την πλούσια σε πετρέλαιο κεντρική Ασία, αβρόχοις ποσί δύνανται να έχουν πλεονεκτικές κινήσεις στη σκακιέρα, ποιος είναι λοιπόν ο Νυμφίος που θα έρχεται με το προκάλυμμα του αποκλεισμού του Κακού εκτός των ΗΠΑ; Ποιο το κύριο μέλημα του λυτρωτή Νυμφίου, αν όχι δια μέσω του κατακερματισμού της περιοχής και του εμβολισμού-αποδυνάμωσης των «Σταν» η διασφάλιση αποκλειστικού ελέγχου των χρυσοφόρων κοιτασμάτων;
Όταν τα θαρρετά λόγια του πρώην προέδρου υπηρεσίας πληροφοριών της Γερμανίας Έκεχαρντ Βέρτεμπαχ στις 4 Δεκεμβρίου 2001 στο American Free Press «Η επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη απαιτούσε σχεδιασμό ετών, ενώ η κλίμακα των επιθέσεων υποδεικνύει ενέργειες οργανωμένες από κρατικό μηχανισμό» στέκουν σαν τις πρόκες του Αναγνωστάκη, πόσο εύσχημη αναδεικνύεται η ερώτηση «Ο Μπους είχε δίκιο που το ονόμασε πόλεμο. Αλλά ποιο κράτος μας επιτέθηκε;» του Vidal και μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης! Από ‘κει κι έπειτα πόσοι «πιστοί» προσήλθαν στον βωμό του Επικίνδυνου-Κακού: Συρία-Ιράκ-Αίγυπτος-Πακιστάν-Λιβύη…
Σύμφωνα με τον Αχμέντ Ρασίντ, αναλυτής επί θεμάτων κεντρικής Ασίας η CIA και η ISI (Υπηρεσία Εσωτερικών Πληροφοριών του Πακιστάν) απ’ τον Μάρτιο του 1985 εκπαίδευαν και χρηματοδοτούσαν τους «ένθερμους τρομοκράτες» στο πλαίσιο της Οδηγίας 166, την οποία εξέδωσε ο Ρήγκαν, με προοπτική τη μετατροπή του αφγανικού τζιχάντ σε παγκόσμιο πόλεμο. Και το Janes Defense Weekly αφήνει σε άρθρο του αιχμές για την ανεξέλεγκτη εισροή τόσων ανθρώπων ασιατικής καταγωγής στο αμερικανικό έδαφος, χωρίς να πληρούν-περνούν διαδικασίες λήψης Βίζας. Στο ίδιο πλαίσιο δημιουργείται το 1988 η Αλ Κάιντα με τις ευλογίες των ΗΠΑ-CIA-NSA-ISI. Κι ενώ ο Μαχμούντ Αχμέντ, επικεφαλής της ISI προσγειώνεται στην Ουάσινγκτον στις 4 Σεπτέμβρη 2001, διπλωματικοί κύκλοι εκφράζουν ανησυχία-δυσαρέσκεια με τις αλλεπάλληλες επισκέψεις-έντονες δοσοληψίες του με το Πεντάγωνο.
Το κουτί της Πανδώρας…
Ο Χίτλερ διατύπωνε πως όσο μεγαλύτερο είναι το ψεύδος τόσο πιο πιστευτό. Την ανάληψη ευθύνης σχετικά με τις επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου εξέφρασε δημόσια μία οργάνωση «Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός» στην Ιορδανική εφημερίδα Al Wahled. Στους διπλωματικούς κύκλους η εν λόγω ανάληψη αντιμετωπίστηκε με φαιδρότητα, και σαφώς κανείς δεν θα μπορούσε να πειστεί απ’ τον αναληθή ισχυρισμό. Ας παρατεθεί ωστόσο μία οπτική της κυρίας Hélène l’ Heuillet: «Η Κόκκινη Βασίλισσα είναι η γυναίκα, η οποία σχεδίασε την πρώτη επίθεση αυτοκτονίας ως δείγμα ένοπλου αγώνα.. Ο ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός έχει τις ρίζες του σε μία αναρχική κουλτούρα». Η επίθεση αυτοκτονίας συνιστά την κορύφωση της τρομοκρατικής λογικής επειδή θέτει σε αμηχανία την Δημοκρατία. Και η αμηχανία της Δημοκρατίας, σύμφωνα με τον Carlo Galli, εδράζεται στην αυτοπρόκληση, αφού Πολιτεία-Κοινωνία ενστερνίζονται το θεσμικό υπέρεισμα προς άγραν αντίκρουσής της. Αν εκκινήσουμε απ’ το πρώτο μέρος του κειμένου ο Δούρειος Ίππος συνιστά τις ψευδαισθήσεις που συνδέονται με κάποιας μορφής θεσιακή αντικειμενικότητα και αποδεικνύεται δύσκολο ως ακατόρθωτο να κλονιστούν. Ακόμη κι όταν η εκάστοτε τοποθέτηση παραπληροφορεί-αποπροσανατολίζει.
Η ανθρώπινη φύση αποτυπώνεται σε μία συνισταμένη, η οποία απολήγει σε δύο συνιστώσες: η μία αντιπροσωπεύει το Καλό-η άλλη αντιπροσωπεύει το Κακό. Τόσο αθεϊστές όσο και Θεολόγοι απορούν και στην ουσία δεν απαντούν σχετικά με το μείζονος προβληματισμού θέμα της μεταλλαγής-μεταπήδησης της ανθρώπινης οντότητας απ’ το ένα άκρο στο άλλο. Οι ανθρωπιστικές επιστήμες εντοπίζουν δομικές παραλληλότητες στα δύο άκρα, τα οποία εξ ορισμού και στην αφετηρία τους εμφανίζουν αντιθετικά και ταυτοχρόνως ομότροπα ήθη. Η ηδονή συνιστά ανέκαθεν την κρυφή γνώση μετασχηματισμού απ’ την απλή ελευθερία στην κυριαρχία. Τροφές-Τεχνικές-συσσωρευμένα απωθημένα-επιδειξιομανία-ηδοβλεπτισμός-αιμομιξία-σαδισμός-μαζοχισμός και άλλες έννοιες, που επιχειρούν να λειτουργήσουν ως αυξητικές διεργασίες ικανοποίησης του ερωτικού ενστίκτου, πλέουν στον «Μέγα Ανατολικό» του Ανδρέα Εμπειρίκου. Η «Εξουσία» ωστόσο, για να δικαιολογήσω την επιλογή του τίτλου, και σύμφωνα με ρήση του Χένρι Κίσσιγκερ, «είναι το υπέρτατο αφροδισιακό»…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου