Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Εμένα οι φίλοι μου είναι αποδημητικά πουλιά που ξέμειναν στα καλώδια της ΔΕΗ, σκιές μεθυσμένες από αδιαδήλωτες πορείες. Ολημερίς σωπαίνουν, αλλά αργά τις νύχτες βοούν γέλια, μοναξιές και άγραφτες λέξεις.*
Οι νύχτες μου έρχονται και φεύγουν**. Σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας και σε ιδιωτικές κλινικές των προαστίων. Κάτω από τριμμένες κουβέρτες, πάνω από λερές μαξιλαροθήκες και ανάμεσα σε υγρά σεντόνια. Κηλίδες από σάλια, σπέρμα και ιδρώτα νοτίζουν κάθε βράδυ το στρώμα μου. Και όταν πάω να πέσω για ύπνο φοβάμαι μήπως βρω τον εαυτό μου ναυαγό μέσα στο ίδιο μου το σώμα.
Στους μεγαλύτερους δε πνιγμούς, όταν δηλαδή νιώθω τη λήθη να φράζει όλους τους πόρους του μυαλού μου, πετάγομαι με τις πιτζάμες από το κρεβάτι, φοράω τα αθλητικά και βάζω σε ένα σακίδιο πλάτης τα αναγκαία – ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό, μια πετσέτα και ένα σημείωμα με το ονοματεπώνυμο, το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή μου. Κι έτσι φουριόζος αρπάζω το χερούλι, ανοίγω την πόρτα και με παίρνω στο κατόπι.
Σαν τους ασφαλίτες του μετεμφυλιακού παρακράτους. Με το μακρύ παλτό, τα μαύρα γυαλιά και το καπέλο. Καταγράφοντας τις πιο ύποπτες κινήσεις μου προς έμπνευση, γνώση και συμμόρφωση. Ώρα τρίτη πρωινή. Εθεάθης ακολουθούμενος από μια αγέλη πιστών σκύλων. Να αναπνέεις γεμάτους κάδους απορριμμάτων και να μοιράζεις αφειδώς τα γέλια σου στους βιαστικούς περαστικούς.
Στις πιο μεγάλες λεωφόρους με τα αδιέξοδα σοκάκια, όπου περιφέρεις εδώ και χρόνια τις μοναξιές παρέα με τα μεθύσια σου. Με την αυταπάρνηση των ευσυνείδητων διηγηματογράφων που αναζητούν το θέμα τους στα λόγια και στις χειρονομίες των άλλων. Χωρίς όμως να αντιλαμβάνεσαι ότι στην προκειμένη το ένα και μόνο θέμα είσαι εσύ.
Έτσι όπως συνομιλείς και έτσι όπως χειρονομείς με το επέκεινα. Σε τούτη τη φαεινή αναλαμπή σου. Αφού ακόμη να δεχτείς πως από άποψη ιατρική η κατάσταση βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη. Σέρνοντάς σε από το φαλακρό της κεφαλής προς το σιωπητήριο της λήθης. Που έχει αρχίσει ήδη να σημαίνει στο μυαλό σου. Αφού μια Αλμυρά Έρημος η μνήμη σου, δυο χρόνια τώρα. Τι άδικο. Τι άδικο. Τι άδικο.
*Την ευγνωμοσύνη μου στον Σπύρο Σιάτρα και στον Δημήτρη Νάσκο για το αποτέλεσμα"
**Aπό τη συλλογή "Η ιδιωτική μου αντωνυμία", εκδ. Κίχλη, 2017
Πηγή: artinews.gr
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Εμένα οι φίλοι μου είναι αποδημητικά πουλιά που ξέμειναν στα καλώδια της ΔΕΗ, σκιές μεθυσμένες από αδιαδήλωτες πορείες. Ολημερίς σωπαίνουν, αλλά αργά τις νύχτες βοούν γέλια, μοναξιές και άγραφτες λέξεις.*
Οι νύχτες μου έρχονται και φεύγουν**. Σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας και σε ιδιωτικές κλινικές των προαστίων. Κάτω από τριμμένες κουβέρτες, πάνω από λερές μαξιλαροθήκες και ανάμεσα σε υγρά σεντόνια. Κηλίδες από σάλια, σπέρμα και ιδρώτα νοτίζουν κάθε βράδυ το στρώμα μου. Και όταν πάω να πέσω για ύπνο φοβάμαι μήπως βρω τον εαυτό μου ναυαγό μέσα στο ίδιο μου το σώμα.
Στους μεγαλύτερους δε πνιγμούς, όταν δηλαδή νιώθω τη λήθη να φράζει όλους τους πόρους του μυαλού μου, πετάγομαι με τις πιτζάμες από το κρεβάτι, φοράω τα αθλητικά και βάζω σε ένα σακίδιο πλάτης τα αναγκαία – ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό, μια πετσέτα και ένα σημείωμα με το ονοματεπώνυμο, το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή μου. Κι έτσι φουριόζος αρπάζω το χερούλι, ανοίγω την πόρτα και με παίρνω στο κατόπι.
Σαν τους ασφαλίτες του μετεμφυλιακού παρακράτους. Με το μακρύ παλτό, τα μαύρα γυαλιά και το καπέλο. Καταγράφοντας τις πιο ύποπτες κινήσεις μου προς έμπνευση, γνώση και συμμόρφωση. Ώρα τρίτη πρωινή. Εθεάθης ακολουθούμενος από μια αγέλη πιστών σκύλων. Να αναπνέεις γεμάτους κάδους απορριμμάτων και να μοιράζεις αφειδώς τα γέλια σου στους βιαστικούς περαστικούς.
Στις πιο μεγάλες λεωφόρους με τα αδιέξοδα σοκάκια, όπου περιφέρεις εδώ και χρόνια τις μοναξιές παρέα με τα μεθύσια σου. Με την αυταπάρνηση των ευσυνείδητων διηγηματογράφων που αναζητούν το θέμα τους στα λόγια και στις χειρονομίες των άλλων. Χωρίς όμως να αντιλαμβάνεσαι ότι στην προκειμένη το ένα και μόνο θέμα είσαι εσύ.
Έτσι όπως συνομιλείς και έτσι όπως χειρονομείς με το επέκεινα. Σε τούτη τη φαεινή αναλαμπή σου. Αφού ακόμη να δεχτείς πως από άποψη ιατρική η κατάσταση βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη. Σέρνοντάς σε από το φαλακρό της κεφαλής προς το σιωπητήριο της λήθης. Που έχει αρχίσει ήδη να σημαίνει στο μυαλό σου. Αφού μια Αλμυρά Έρημος η μνήμη σου, δυο χρόνια τώρα. Τι άδικο. Τι άδικο. Τι άδικο.
*Την ευγνωμοσύνη μου στον Σπύρο Σιάτρα και στον Δημήτρη Νάσκο για το αποτέλεσμα"
**Aπό τη συλλογή "Η ιδιωτική μου αντωνυμία", εκδ. Κίχλη, 2017
Πηγή: artinews.gr
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου