Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

«Ο θεός ξέρει»

Κώστας Γκιώνης


Αυτή η χώρα έτσι όπως λειτουργεί δεν νομίζω ότι μπορεί να έχει τη παραμικρή ελπίδα επιβίωσης, αυτό διαπίστωσα για μιά ακόμα φορά, εβρισκόμενος γιά δύο μέρες σε ένα δημόσιο νοσοκομείο συνοδεύοντας τη μητέρα μου, πού είχε πάθει εμβολή και θρόμβωση της κεντρικής αρτηρίας του αριστερού της ποδιού.

Φτάσαμε στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου στις 9 παρά μιας προηγούμενης Δευτέρας το βράδυ με ασθενοφόρο, χωρίς (η μητέρα μου) να αισθάνεται το αριστερό της πόδι από το γόνατο και κάτω.

Η μητέρα μου σε κρίση πανικού (το τονίζω), φοβούμενη ότι έχει πάθει εγκεφαλικό και με μένα σίγουρο ότι έχει θρόμβωση, όπως είχε υποθέσει ο οικογενειακός μας γιατρός, λίγο πριν καλέσουμε το ασθενοφόρο, το οποίο ήρθε μετά από 40' λεπτά και μετά από 3 τηλέφωνα.

Τα εξωτερικά ιατρεία σε πλήρη οργασμό, κόσμος υπερβολικός για να αντέξει αυτό το νοσοκομείο και άλλο ένα την εφημερία μιας ολόκληρης Αθήνας. Οι γιατροί εκεί πραγματικοί ήρωες, οι λίγοι νοσηλευτές επίσης, η βρώμα απαράμιλλη, πραγματικό χάος, η κοπέλα χειρούργος, μετά από κάποιες εξετάσεις διαπίστωσε τι ακριβώς συνέβαινε, μάλιστα μας είπε ότι υπήρχαν δύο τρόποι αντιμετώπισης, ο ένας ήταν η εμβολεκτομή-θρομβεκτομή η μιά συντηρητική φαρμακευτική αγωγή η οποία θα μπορούσε να διαλύσει το θρόμβο.

Μας έκανε εισαγωγή στο Αγγειολογικό τμήμα κατά τις 10 το βράδυ και μέχρι της 11 κανένας δεν είχε εμφανιστεί, είχα πιστέψει ότι τίποτα δεν θα γινότανε μέχρι το πρωί, ώσπου εμφανίστηκε μιά κουστωδία με επικεφαλής το μεγάλο καθηγηταρά! Ντυμένος με πολιτικά μοντέρνα και ξωπίσω του ένα σμάρι γιατρουδάκια να κρέμονται από τα χείλια του Capo, μας παρέκαμψε και πήγε πάνω από την ασθενή η οποία μόλις τους είδε πίστεψε ότι ήταν οι άγγελοι πού ήρθαν να την πάρουν γιά να την πάνε στην κοιλάδα της αιώνιας γαλήνης.

Με φωνή εξαιρετικά δραματοποιημένη της είπε «Κυρία μου έχετε μόνο δύο επιλογές, η μπαίνετε αμέσως τώρα στο χειρουργείο η το αφήνεται και αύριο σας ακρωτηριάζουμε το πόδι σας, γιατί θα έχετε πάθει γάγγραινα», κοντέψαμε να πάθουμε εγκεφαλικό εγώ και η αδελφή της μητέρας μου, πού εκείνη τη στιγμή είμαστε εκεί, ο μόνος πού κατάφερε να αρθρώσει έστω και μία κουβέντα ήταν η μητέρα μου η οποία τον ρώτησε με τρεμάμενη φωνή, «Θα ζήσω;», ο Capo κοίταξε τον ουρανό σαν επαγγελματίας θεατρίνος και αναφώνησε «Ο θεός ξέρει»!

Μετά γύρισε προς το μέρος μας και μας είπε να τον ακολουθήσουμε στο γραφείο του, μας είπε σχεδόν τα ίδια προσθέτοντας ακόμα, ότι με την εγχείρηση, ακόμα και 10% να τη βοηθούσε στη κινητικότητα του ποδιού της θα ήταν μεγάλο πράγμα, παρά να μην έχει πόδι, του είπα πότε μπορεί να γίνει η εγχείρηση, μου απάντησε μέσα στη νύκτα, όποτε αδειάσει θέση ατο χειρουργείο, του είπα να προχωρήσει και ενώ πήγαινα προς την έξοδο του γραφείου του, του είπα το όνομα ένος γιατρού του ίδιου νοσοκομείου πως είναι φίλος μου, η απάντηση του ξερή «Ε και τι έγινε;», του λέω έτσι απλά σας το είπα και ξαναέστρεψα το πρόσωπο μου προς την έξοδο, τότε αυτός με κάπως μουδιασμένο ύφος είπε, καλά έκανες και μου το είπες!

1,40' τη νύκτα η μητέρα μου βρισκόταν στο χειρουργείο, μετά από 1,5 ώρα είδα την κοπέλα από τα εξωτερικά ιατρεία να βγαίνει από το χειρουργείο και να μου λέει από μακριά, ότι όλα πήγαν καλά, έτρεξα ξωπίσω της και την ρώτησα αν τελείωσε η επέμβαση, κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και επανέλαβε τα προηγούμενα λόγια της, τονίζοντας ότι έχει καλές ροές , απομακρυνόμενη.

Μετά από ελάχιστο χρόνο εμφανίστηκε το φορείο με την μητέρα μου αρκετά ευδιάθετη να κάνει πλάκα με τους τραυματιοφορείς, τότε όλα άλλαξαν, πήγαμε στο δωμάτιο, μας είπε ότι ένοιωθε καλά και όλο το άγχος εξαφανίστηκε μονομιάς. Αυτό πού κάπως με παραξένεψε ήταν ότι εν σχέση με άλλες περιπτώσεις κανένας δεν μας κάλεσε να μας πει, πως πήγε η επέμβαση και τι μέλλει γενέσθε από εδώ και πέρα.

Την επόμενη το πρωί εμφανίστηκε ένας σχετικά νεαρός γιατρός πού η μητέρα μου μας είπε ότι αυτός ήταν πού την χειρούργησε και στην ερώτηση πως πήγε η όλη εγχείρηση η απάντηση ήταν, πήγε αρκετά καλά αυτό πού έπρεπε να διερευνηθεί ήταν τι προκάλεσε το πρόβλημα, πού ο ίδιος μας είπε ότι μπορεί να ήταν κάποιο καρδιολογικό πρόβλημα και ότι θα έπρεπε τώρα να σηκωθεί, τον ρώτησα όρθια, σκέφτηκε λίγο και μου απάντησε, εντάξει σήμερα καθιστή και αύριο ας σηκωθεί να περπατήσει!

Δεν μπόρεσε όμως να σηκωθεί και να καθήσει, γιατί ήταν αρκετά εξαντλημένη από την αϋπνία, αλλά και του ότι είχε να φάει σχεδόν 1,5 μέρα.

Την Τετάρτη μας είπαν πολύ πρωί ότι θα πρέπει να σηκωθεί οποσδήποτε να περπατήσει γιατί θα πάρει εξιτήριο, τι σήκωσα και κάθισε στο κρεβάτι με χίλια ζόρια για μισή περίπου ώρα και κατόπιν την κατέβασα από το κρεβάτι και κάθισε σε μιά καρέκλα ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι για λίγη ώρα, αλλά κουράστηκε και την ανέβασα πάλι στο κρεβάτι, όπου την πήρε ο ύπνος για πρώτη φόρα μετά από δύο μερόνυχτα.

Είχα πάρει και μία αποκλειστική περισσότερο γιά να της κάνει ένα μπάνιο και να με βοηθήσει να περπατήσει, της είπα να την αφήσει κανα δυό ώρες να ξεκουραστεί και μετά να κάνει αυτά πού έπρεπε, αυτό μου έδωσε και μένα την άνεση να πεταχτώ απέναντι να πιω ένα καφέ χωρις άγχος.

Όταν γύρισα η κυρία μου είπε ότι κάποιος γιατρός της παρέδωσε το εξιτήριο, το πήρα να το διαβάσω ανέφερε πιά ήταν η διάγνωση κατά την εισαγωγή, έλεγε για την αντιμετώπιση της, έλεγε επίσης ότι η κατάσταση είχε ομαλή πορεία και εξέρχεται με καλή κλινική εικόνα, συνειστούσε δε περαιτέρω καρδιολογικό έλεγχο (αυτόν πού θα έπρεπε να είχαν κάνει αυτοί) και κατέλειγε ότι έπρεπε να γίνει κοπή των ραμάτων εντός 10 ημερών.

Δεν υπήρχε καμμία αναφορά σε φαρμακευτική αγωγή, και στο αν έπρεπε να συνεχίσει τις αντιπηκτικές ενέσεις, όπως μου είχε πει φίλος μου, γνώστης τέτοιων θεμάτων.

Αμέσως έτρεξα να ρωτήσω ένα γιατρό, αν πρέπει να πάρει κάποια φάρμακα και ειδικά για τις ενέσεις, μου είπε ναι αμέσως για τις ενέσεις και ότι αυτά αναφέρονται στο εξιτήριο, τότε του το έδειξα και τον ρώτησα πού το γράφει, το πήρε στα χέρια του και σε δευτερόλεπτα μου είπε ότι θα πάει να μου τα γράψει, άλλωστε πως θα ήταν δυνατόν να γράψει συνταγή σε εξιτήριο(!!); , επίσης του είπα πως μπορεί να δίνουν εξιτήριο σε ένα ασθενή χωρις να ξέρουν αν μπορεί να περπατήσει, μου είπε ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτα γι αυτούς, αφού το πόδι της είναι εντάξει, του είπα ωραία θα την πάρω αλλά πως θα ανέβει τα 29 σκαλοπάτια μέχρι το διαμέρισμα της, μου απάντησε με άδειο βλέμμα, Ε ας κάνει και μισή ώρα το σκαλοπάτι, δηλαδή του είπα σε 14,5 ώρες θα ανέβει, εκεί τελείωσε και η κουβέντα.

Μετά από λίγο συνάντησα έναν άλλο γιατρό και του εξήγησα όλη τη κατάσταση και του είπα αν θα μπορούσαν να διαθέσουν ένα ασθενοφόρο για να την ανεβάσουν με το καροτσάκι, η απάντηση εξόχως σουρεαλιστική, θα έπρεπε να το είχατε κάνει πριν 48 ώρες, μα του είπα η μητέρα μου εισήχθη πριν 36 ώρες, πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό, κούνησε τους ώμους του και μου είπε ότι η μόνη λύση θα ήταν να καλέσω ιδιωτικό ασθενοφόρο και ξεκουμπιστήκε.

Την ώρα που ντύναμε τη μητέρα μου για να έρθει το ιδιωτικό ασθενοφόρο να την πάρει, διαπιστώσαμε ότι εκεί πού της είχαν κάνει την τομή είχε λίγο αίμα, καλέσαμε έναν γιατρό, ο οποίος μας διαβεβαίωσε ότι έτσι είναι και ότι πρέπει να της αλλάξουν γάζα, μετά από νεύρα αν έπρεπε αυτός η αποκλειστική να κάνουν την αλλαγή, το έκανε με κρύα καρδιά, βγαίνοντας μου έκοψε και τον ρώτησα πότε πρέπει να αλλάζουμε την γάζα, μα κάθε μέρα μου λέει και έμεινα άφωνος!

Θα μπορούσα να σας εξιστορίσω και άλλα τέτοια ευτράπελα, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι θα έχουν να διηγηθούν παρόμοια περιστατικά, αυτό πού με εκπλήσσει είναι ότι αρκετές κλινικές είναι ιεραρχικά δομημένες στα πρότυπα της Ιταλικής μαφίας, με εκβιασμούς, αίμα και πόνο, ο επικεφαλής καθηγητής ο Capo έχει τον απέραντο σεβασμό, είναι αυτός πού κανονίζει τα πάντα, είναι ο Θεός (για τον εαυτό του μιλούσε ο καθηγητής, όταν έλεγε «Ο θεός ξέρει» στη μητέρα μου), είναι αδίστακτος, αυτό το μπλαζέ υπεροπτικό ύφος είναι φτιαγμένο από κομμένες σάρκες φοβισμένων ανθρώπων, είναι άρχοντας της ζωής και του θανάτου, όλοι από κάτω του είναι άβουλα υποχείρια, έτοιμα να κάνουν πράξη τη κάθε βούληση του αρχηγού.

Αυτό πού επίσης με εκπλήσσει είναι η ενδοτικότητα των θυμάτων, αλλά και των οικείων τους, όσοι δεν ενδίδουν περνάνε αυτά πού πέρασε η μητέρα μου και γω, αλλά κάποιων οι αξιακοί τους κώδικες είναι υπεράνω από τους ομολογουμένως ενδόμυχους φόβους τους, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τέτοιες πρακτικές. Η αλήθεια είναι ότι οι μισθοί των γιατρών δεν είναι επαρκείς για αυτά πού προσφέρουν στη κοινωνία, αυτό όμως δεν μπορεί να τους απαλλάσσει από τις πρακτικές του κατσαπλιά, η ιατρική δεν είναι επάγγελμα είναι λειτούργημα, όσοι θέλουν εμπόρια να ασχοληθούν με άλλα είδη εργασίας.



Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου