Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

Σκυλί, που γαυγίζει, δεν δαγκώνει…

Ευαγγελία Τυμπλαλέξη


Κοιτώ στον ουρανό αποσβολωμένη. Χιλιάδες αλεξίπτωτα καμαρώνουν τον ιδιωτικό τους βίο. Κι είναι τόσο ευδιάκριτη η προσγείωσή τους στην ψυχό-αρπαχτική οντότητα του Δημόσιου βίου. Χαμηλά ημερομίσθια - Βία - Φόβος. Και τα δικαιώματα με την υπογραφή ενός Logo…

Brandsnames γενικά…


Η Διεθνοποίηση και οι οικονομικές πρακτικές συνιστούν παρεπόμενα αποφάσεων προς θεμελίωση των συμφερόντων πολυεθνικών-θυγατρικών τους, οι οποίες συγκεντρώνουν επενδυτικά «χαρίσματα»-κατέχουν τεχνολογική κυριαρχία, ώστε να αναδιαρθρώνουν δείκτες - να αναθεωρούν νομοθεσίες - να επιβάλλουν συμπεριφορές. Κι οξύμωρο σχήμα συνιστά το γεγονός πως όσο απαξιώνονται οι πολιτικοί σαν προσωπικότητες τόσο επιτυγχάνεται η ανάδυση-κραταίωση μιας επιβλητικής αλλά αόρατης Δύναμης. Όσο τα άτομα «απελευθερώνουν» την ατομικότητά τους, τόσο εξισώνονται δια μέσω της σύνδεσής τους με τη φίρμα. Όσο τα «δικαιώματα» αποκτούν ευρυζωνικότητα, τόσο οι πολιτισμικές συνιστώσες συρρικνώνονται. Δεν υπάρχει χώρος, του οποίου το δημόσιο ύφος να μην καταστρατηγείται από διαφημιστικούς πίνακες. Δεν υπάρχει εκπαιδευτήριο, του οποίου η θεσμική προτεραιότητα να μην προσανατολίζεται σε συνεργασία με εταιρείες του ιδιωτικού τομέα. Οι αναλυτές μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο εστίαζαν στο εξής απλό: «Δεν μπορεί να υπάρξει εισοδηματική αύξηση, αν δεν δημιουργηθούν αμετάκλητα βιομηχανικά αντικείμενα». Στην είσοδό μας στον 21ο αιώνα έχει επιτευχθεί ανεπιστρεπτί ενδεχομένως ο στόχος.

Οι Μεγάλες Εταιρείες βασίζουν την επιτυχία τους στα «επωνύμια», τα οποία κατασκευάζουν τα Τμήματα του Marketing. Τα «επωνύμια»=brandsnames συνομαδώνουν όλες τις μεταβολές συνειδήσεως ετερόκλητων πληθυσμών επιβάλλοντας την ισχύ τους παγκοσμίως, αφού νοηματοδοτούν μια ανωνυμία - Ανώνυμη Εταιρεία. Η Διαφήμιση έπεται προς επίρρωση του λογότυπου δια μέσω ψυχαναγκαστικών διατάξεων-ρυθμίσεων-πρακτικών, αφού οφείλει πρώτα να διαμορφώσει το νέο πλαίσιο διαβίωσης, στο οποίο οι ανάγκες επιβάλλονται πυροδοτώντας οικειότητα - φιλικότητα εξουδετερώνοντας ταυτοχρόνως τις αντιστάσεις της κριτικής οξύνοιας. Σχήμα ακλόνητης επιτυχίας κι αποδεδειγμένης επιρροής, αφού ο καταναλωτής αγοράζει «επωνύμιο» κι όχι προϊόν.


Συνακόλουθα εισέρχονται σε διαδικασία «επωνυμιοποίησης» όλοι οι Κλάδοι. Η Nike αλώνει τον Αθλητισμό με τον Jordan να περιγράφεται σαν το δυναμικότερο «υπερεπωνύμιο» όλων των εποχών. Τα διαφημιστικά πλάνα μορφοποιήθηκαν δίνοντας το προβάδισμα στη γρήγορη εναλλαγή και κατ’ επέκταση αποδίδοντας μυθικές διαστάσεις στον πρωταγωνιστή. Όταν δε το πλάνο ενδύεται με ροκ μουσική υπόκρουση, απογειώνεται η ψευδαίσθηση του παγκόσμιου θεατή, ο οποίος ευφράνθηκε βλέποντας Κενιάτες να κάνουν αγώνα δρόμου σε παγωμένες βουνοκορφές-Τζαμαϊκανούς να οδηγούν έλκηθρο με πηδάλιο, κάτι που στόχευε σε ξεκάθαρη εταιρειοποίηση του «ευ αγωνίζεσθαι». Οι εμπλεκόμενοι αστέρες γενικότερα μετατρέπονται σε γρανάζια διαπλοκής είτε επιτρέποντας στην εκάστοτε Εταιρεία να διευθύνει το «χαρτοφυλάκιο προσυπογραφής τους», είτε χτίζοντας μακρόπνοες συνέργειες με τους διάφορους χορηγούς τους.

Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και μη ανεχόμενες πιθανή υπερτέρηση ή έστω συμπόρευση των υπολοίπων Κολοσσών, οι Πολυεθνικές προβαίνουν σε δωροδοκίες - μετατρέπουν τις αποπολιτικοποιημένες μάζες σε γκέτο διερεύνησης - βρίσκουν κοινό σημείο αναφοράς των πολιτισμών. Στοχεύοντας στην αστική φαντασίωση αλλοτριώνουν το κοινωνικό-φυλετικό υπόστρωμα και κατ’ εφαπτομένη φτάνουν σε εμπορική εκμετάλλευση των χειραγωγημένων πλέον ατόμων. Το γόητρο των «επωνυμίων» αναπαύεται πάνω στη νιρβάνα της κριτικής οξύνοιας. «Οι άνθρωποι έχουν την τάση να δημιουργούν κλίκες και να εφευρίσκουν ανάλογα λογοπαίγνια, που αποδεικνύουν την ένταξή τους» ισχυρίζεται η Σούζαν Σόνταγκ σ’ ένα δοκίμιό της. Η μαζική κουλτούρα εμβολίζει με χυδαιότητα τον μηχανισμό άμυνας…

Brandsnames στα σχολεία…



Στην ηλεκτρονική εποχή τα «επωνύμια» μας συντροφεύουν παντού ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μια τεράστια εκστρατεία ενσωμάτωσής τους στα σχολικά συγκροτήματα έγινε δια μέσω του τεχνολογικού τους εξοπλισμού. Ο εκσυγχρονισμός άνοιξε διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα στις χρηματοδοτικές συμφωνίες και στο δημόσιο κορβανά, ώστε τα λογότυπα να «βολτάρουν» ανενόχλητα στους διαδρόμους των εκπαιδευτηρίων, των οποίων οι ανήλικοι θαμώνες λογχίζονται ευκολότερα και συνιστούν εκπαιδευμένους ενήλικες. Σαν να μην έφτανε ο εξοπλισμός όμως έχουμε εξελιχθεί στο επόμενο βήμα. Στα κυλικεία σχολείων - νοσοκομείων - υπηρεσιών διανέμονται συγκεκριμένα προϊόντα διατροφής και οι αυτόματοι πωλητές τροφίμων-αναψυκτικών φιγουράρουν σε παντός είδους χώρους.

Οι πανεπιστημιουπόλεις κατακλύζονται απ’ τα λογότυπα, των οποίων τα πλοκάμια απλώνουν την «προστασία» απ’ τη διακίνηση εγχειριδίων ως τη σίτιση. Πολλές Εταιρίες μπορούν να θέτουν βέτο τίνι τρόπω στην εκπόνηση διπλωματικών, όπως η Reebok, η οποία είχε καταφέρει κάποια περίοδο να αποκλείεται το όνομά της από κείμενα αναλυτικά-δυσφημιστικά σχετικά με τις πρακτικές εισβολής των Πολυεθνικών στους Πανεπιστημιακούς χώρους. Η διοργάνωση ημερίδων-εκδηλώσεων υποστυλώνεται από χορηγίες συγκεκριμένων συμφερόντων, οι οποίες επισύρουν φίμωση εάν κι εφόσον κριθεί απαραίτητο. Οι πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις γίνονται ταγοί στα «επωνύμια» προσπορίζοντας την ακαδημαϊκή τους αξιοπιστία προς εξόρυξη πετρελαίου για λογαριασμό της Shell - εκτίμηση σταθερότητας για λογαριασμό της Disney - υπολογισμό αξίας πώλησης σκευασμάτων Φαρμακοβιομηχανιών μεγάλου βεληνεκούς. Οι ίδιοι οι ερευνητές αποκαλύπτουν πως συχνότατα τα αποτελέσματα της αποστολής έρχεται αντιμέτωπη με τις προσταγές των Κολοσσών. Η κυρία Μπέτι Ντογκ, ιατρική ερευνήτρια σε Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, καταγγέλλει ανάλογο περιστατικό, όταν κατά τη διάρκεια της έρευνάς της συνέκρινε την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου Synthroid με το ανώνυμο φάρμακο κάποιου ανταγωνιστή. Με σαφήνεια τα αποτελέσματα προσανατόλιζαν στην ισοδυναμία από βιολογικής πλευράς, γεγονός ωστόσο που ποδηγετούσε την απρόσκοπτη κυκλοφορία του ακριβότερου, προερχόμενο απ’ την Επώνυμη Εταιρεία, η οποία παρενέβη με σκοπό την παρακώλυση δημοσίευσης των αποτελεσμάτων, το συμβόλαιο της παρείχε την εν λόγω αδειοδότηση.

Τα πανεπιστήμια στην προσπάθειά τους να θηρεύσουν κονδύλια επιβίωσής τους υποκύπτουν σε ανάλογες ενέργειες, αφού η κρατικές παρεμβάσεις εκλείπουν προς ενδυνάμωση των διαδικασιών διαφάνειας. Πρόσφατα καθαιρέθηκε ο πρύτανης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Καραμπίνης, ο οποίος απασχόλησε επί πολλά έτη με σκανδαλώδη δραστηριότητα τις φοιτητικές κοινότητες. Διετέλεσε Πρόεδρος σε πάμπολλα Τμήματα, κάτι που του έδινε το βήμα σε αναθέσεις εργολαβιών. Με το έργο σίτισης επιφορτίστηκε ο Α. Χούτος, συνέταιρος της συζύγου Πρυτάνεως. Τεκμηριωμένες έρευνες ανέσυραν στην επιφάνεια την εμπλοκή πολλών Ακαδημαϊκών σε διάφορες εταιρικές ατασθαλίες, οι περισσότερες από αυτές υπεγράφησαν χωρίς να προσέλθουν στην ημερήσια διάταξη της Συγκλήτου. «Μελετώντας προσεκτικά τις δύο προκηρύξεις (Ρέμελη και Καραμπίνη) διαπιστώνουμε ότι ο μόνος διαφορετικός όρος είναι το κριτήριο της εμπειρίας, το οποίο ουσιαστικά φωτογραφίζει «συγκεκριμένο» υποψήφιο. Με τα νέα κριτήρια στον καινούργιο διαγωνισμό που προκήρυξε ο νυν πρύτανης, οι υποψήφιοι θα πρέπει «να έχουν αναλάβει μέσα στην τελευταία τριετία υπηρεσίες μαζικής σίτισης 2.000 ατόμων ημερησίως, 1,5 εκατ. γευμάτων με τουλάχιστον 500.000 γεύματα ανά έτος». Στην προηγούμενη προκήρυξη ο αριθμός των γευμάτων στην τριετία ήταν 10 φορές μικρότερος, για να μπορούν να συμμετέχουν περισσότερες εταιρείες.» ανέφερε σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο κύριος Ζαφειρόπουλος…

Brandsnames στην εργασία…



Η εργασία διολισθαίνει όταν η παραγωγή ανατίθεται στη βάση όχι σαν βιοποριστικό έργο αλλά σαν επίτευξη δομημένων στόχων.

Με την «μετανάστευση» της εργασίας, αφού οι μετεγκαταστάσεις σε χώρες με χαμηλό κόστος παραγωγής προωθούνται ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, η κερδοφορία εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη. Εργολήπτες - υπέρεργολάβοι - εργολάβοι συνιστούν τους διαμεσολαβητές ιδιοκτησίας αλλά κι επαχθών λογιστικών υπολογισμών. Οι βιομηχανικές - εταιρικές ζώνες στον τρίτο Κόσμο αποτελούν οικονομικές περιοχές απαλλαγμένες από φόρους. Η τακτική συναντάται στο παρελθόν στις προ-ρωμαϊκές πόλεις-κράτη, οι οποίες ανακήρυσσαν τα λιμάνια τους «ελεύθερα», ώστε να διαφεύγουν ελέγχων. Στους αφορολόγητους θύλακες στις μέρες μας συμπεριλαμβάνονται: το κλειστό κύκλωμα αφορολογήτων ειδών σε αερολιμένες, περιοχές ελεύθερων τραπεζικών συναλλαγών, τελωνειακές αποθήκες υπό άρση αδασμολογήτου. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολογίζει πως σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν 850 - 1000 ανάλογες ζώνες, στα κάτεργα των οποίων απασχολούνται 27 εκατομμύρια εργάτες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου συμπληρώνει πως απ’ τη δράση στις εν λόγω ζώνες διαπιστώνεται ροή εμπορικής αξίας της τάξης 250 δις δολαρίων. Οι συνθήκες εργασίας αντικατοπτρίζουν πλαίσιο σκλαβιάς: 14 ώρες στη Σρι Λάνκα - 16 ώρες στην Κίνα - 12 σε Ινδονησία και Φιλιππίνες, με τη συντριπτική πλειονότητα των εργατών να αφορά σε γυναίκες.

Στην ουσία πρόκειται για στρατιωτικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις εργαζομένων, αφού οι αμοιβές είναι χαμηλότερες από κάθε επίπεδο διαβίωσης - η εργασία αμιγώς ιεραρχημένη - η επιτήρηση με προσβλητική συμπεριφορά, μοντέλο το οποίο εξαπλώνεται σιγά-σιγά και στην ελληνική επικράτεια, μετά την υπαγωγή της στη «Βαλκανιοποίηση των Μεσογειακών Χωρών». Ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται σαν φοιτητής, κι ας μην θεωρηθεί υποτιμητικό, που αναζητά απλώς το χαρτζιλίκι του κι όχι σαν ενήλικας με υποχρεώσεις. Η χλαίνη προσωρινότητας, αφού οι συμβάσεις υπογράφονται διμερώς αλλά ακυρώνονται μονομερώς, ενέχει αγχωτική ανασφάλεια και διαιώνιση της αστάθειας. Η πληρωμή με κουπόνια υποκρύπτει συνάψεις μεταξύ συγκεκριμένων εταιρικών συμφερόντων, διαδικασία η οποία αφ’ ενός ελέγχει πλήρως την καταναλωτική δράση του απλού πολίτη κι αφ’ ετέρου στραγγαλίζει τους μικρο-επιχειρηματίες. «Ελεύθερος και ανόθευτος είναι ο ανταγωνισμός, όταν όλοι οι συμμετέχοντες στην οικονομική ζωή υπάγονται κατ’ αρχήν στους ίδιους κανόνες. Ο ανταγωνισμός αυτός θα θιγόταν, αν χορηγούνταν στους φορείς του ιδιαίτερα προνόμια ή αποκλειστικά δικαιώματα ή δημιουργούνταν - διατηρούνταν (de facto ανοχή) μονοπώλια.» αναφέρουν σε πτυχιακή τους εργασία οι κύριοι: Αλεξοπούλου Ευτυχία - Μαρία, Ευσταθίου Αναστάσιος. Δια μέσω μίας ανάλογης ωστόσο πρακτικής υπονομεύεται ο ανταγωνισμός εις βάρος πάντα των μικροπωλητών, μετατρέποντας την εμπορική διαδικασία αν όχι σε μονοπωλιακή σίγουρα σε ολιγοπωλιακή.

«Οι άνθρωποι τείνουν να γίνονται αντικείμενα μισθολογικών παζαριών» διατείνεται η Naomi Klein στο βιβλίο της «No Logo». Οι θέσεις προσωρινής εργασίας αυξάνονται βυθίζοντας σε απελπιστική εξαθλίωση τεράστιες πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες δυσφορούν στη διελκυστίνδα αφ’ ενός του φόβου περί μετεγκατάστασης του εργοστασίου εργοδοσίας κι αφ’ ετέρου του άγχους αναδιαρθρώσεως των πλάνων αναδόμησης ιεραρχίας στο εσωτερικό της επιχείρησης. Στον αντίποδα σύμφωνα με την Αμερικανική Εργατική Οργάνωση AFL-CIO «τα εκτελεστικά στελέχη 30 Εταιρειών, που πραγματοποίησαν τις μαζικότερες απολύσεις, είδαν μισθούς-μπόνους-αποζημιώσεις ν’ αυξάνονται κατά 67, 3%». Η Klein αναφέρει πως «ο Φίσερ της Eastman Kodak, ο οποίος περιέκοψε 20.100 θέσεις εργασίας, έλαβε την ίδια χρονιά το δικαίωμα προαίρεσης αγοράς μετοχών της εταιρείας του αξίας περίπου 20 εκατομμυρίων δολαρίων». Τα bonus τελευταία έχουν μετακυλιστεί στη βάση της πυραμίδας εργαζομένων, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται ο κακός ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργαζομένους, οι οποίοι παλεύουν να αυξήσουν την επίδοσή τους με γνώμονα λίγα ψωροευρώ, τα οποία ωστόσο είναι απαραίτητα για τη επιβίωσή τους. Περιττό να εστιάσουμε στο γεγονός του κατακερματισμού του συνδικαλιστικού-εργατικού ιστού, αφού οι μεμονωμένες αντιδράσεις οδηγούν σε στιγματισμό - απόλυση του κριτικά οξύνους - θαρραλέου εργαζομένου.

Οικονομική μεγέθυνση…


Απολύσεις - συγχωνεύσεις - ενοποιήσεις, οι οποίες απολήγουν σε απώλεια θέσεων εργασίας αλλά σε άνοδο των δεικτών της Οικονομίας: οξύμωρο το σχήμα!!

Οι Πολυεθνικές - Ανώνυμες Εταιρείες - Όμιλοι Εταιρειών έχουν προσδέσει στο άρμα του ελέγχου τους πάνω απ’ το 35% του παγκόσμιου παραγωγικού κεφαλαίου. Τα τελευταία χρόνια το ενεργητικό τους εκτοξεύτηκε κατά περίπου 290% τη στιγμή που η εργασία συρρικνώθηκε σε απασχόληση - υποαπασχόληση. Τα διάφορα κυβερνητικά σχήματα ίασης της ανεργίας που προτάθηκαν αφορούν σε μειωμένο ωράριο-ωρομίσθια εργασία, τουτέστιν έστω και μία ώρα να δηλώνεται ένας άνθρωπος εβδομαδιαίως θεωρείται ενεργός. Μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: οι δείκτες ανεργίας ποδηγετούνται τίνι τρόπω για να συμπαρασύρουν τους δείκτες «ανάπτυξης», λέμε τώρα. σε ανοδική πορεία, λέμε τώρα! Οι Πολιτικοί «υπερασπίζονται» στα λογίδριά τους τις θέσεις εργασίας αλλά το Χρηματιστήριο «αναπνέει» με την ανακοίνωση μαζικών απολύσεων. Οι θέσεις εργασίας συνιστούσαν πάντα την προστασία των Εταιρειών απ’ την μήνιν των χαμηλών στρωμάτων, το modus operandi διαιρεί τον εργατικό ιστό, όταν ο άνεργος υποκύπτει ένεκα του βιοπορισμού. Ο βιοπορισμός είναι μία έννοια, η οποία ενέχει ούτως ή άλλως την προδοσία, αφού οι εργατικές κοινότητες συνυφαίνονται δια της διαίρεσής τους. Ο Τζον Τζόρνταν, Αναρχικός Βρετανός Περιβαλλοντολόγος, αποφαίνεται: «Οι Υπερεθνικές πλήττουν τη Δημοκρατία - την εργασία - τις κοινότητες - την κουλτούρα - τη βιόσφαιρα οδηγώντας μας να βλέπουμε τα ξεχωριστά προβλήματα σαν ένα ενιαίο.»

Οι άνεργοι συνιστούν μία κρηπίδα εφεδρικών εργαζομένων, οι οποίοι δύνανται ερήμην τους να προστατεύσουν το αφετηριακό σημείο της μονιμότητας απ’ τη διαβρωτική ισχύ της αγοράς - της μείωσης προϊόντων - της ανάκαμψης συνειδησιακής απαίτησης δικαιωμάτων. Συνήθως ομιλούμε για προσλήψεις καταρτισμένων σε άλλο αντικείμενο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται σαν ανειδίκευτο προσωπικό και τη στιγμή μάλιστα που τους παρέχεται εξειδικευτική εκπαίδευση στους κόλπους της ίδιας της Εταιρείας. Πρόκειται για καθαρή συστηματοποιημένη εκγύμναση νεοσύλλεκτων, οι οποίοι εμπλέκονται στον πειραματισμό με στόχο τους μισθούς πείνας. Επιπρόσθετα η ομογενοποίηση των ατόμων εν είδει διαφημιστικής παρωδίας αναιρεί κάθε πολιτισμικό αυτοσχεδιασμό. Πρώτο εργαλείο, το οποίο χρησιμοποιείται ενάντια στην πολιτισμική ταυτότητα αποτελεί η γλώσσα. Τα προγράμματα απαντούν στην αγγλική κυρίως γλώσσα περιθωριοποιώντας τις γλώσσες των αυτοχθόνων πληθυσμών. Κατ’ εφαπτομένη ο εργαζόμενος αφομοιώνεται στην εταιρική κουλτούρα, η οποία δεν έχει να προτάξει παρά καπιταλιστική κακοφωνία.

Μιαν αθλιότητα χωρίς τέλος…



Μία πλοήγηση στα social media αρκεί για να θεωρήσουμε πως έχουμε ήδη φορέσει τη φουστανέλα και τα τσαρούχια και το ν’ αρπάξουμε το γιαταγάνι είναι απλώς θέμα χρόνου. Εμβαθύνοντας ωστόσο διαπιστώνουμε πως το κάθε άτομο κατατρύχεται από άγχος όχι εξεύρεσης δόκιμης επίλυσης των μύριων προβλημάτων που απασχολούν την ανθρωπότητα κι ενδεχόμενης ενεργής συμμετοχής του στη διαδικασία, αλλά μεταλλαγής του «φαίνεσθαι» σε αγοραίο εμπόρευμα. Ο καθένας έχει καταλάβει κάτι, όταν οι απέναντι τρώνε κουτόχορτο. Ο καθένας εξωτερικεύει διαφορετικούς, λέμε τώρα, συνειρμούς, τη στιγμή που οι υπόλοιποι αποτελούν τη δεξαμενή εφεδρικής αποφλοίωσης. Κι αυτό είναι διάχυτο σε όλα τα προφίλ. Όλοι εγκωμιάζουν την ομαδικότητα, η οποία θα στείλει στο πυρ το εξώτερον τους «έξω από ‘δω», τη στιγμή που η αντικοινωνική τάση ανυψώνεται ως η πλέον νικήτρια. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με κομματικά ιδεολογήματα αλλά με ψευτο-προοδευτική κοινωνικότητα και ψευδεπίγραφο υποβόσκοντα ναρκισσισμό.

Ενώ οι πλούσιες συνοικίες οχυρώνονται, τα προάστια φλέγονται ανά την υφήλιο. Ενώ οι στρόφιγγες του χρήματος ανοίγουν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και ερμητικά παραμένουν κλειστές για την ευρεία βάση, οι επενδυτικές προοπτικές προτάσσουν νομικά επιχειρήματα τόσο προς διασφάλιση του εργατικού δυναμικού όσο και του περιβαλλοντικού ιστού. Στην ουσία άνθρακας ο θησαυρός περί ηθικής υψηλών προδιαγραφών. Συντάσσονται κώδικες συμπεριφοράς - νομικού πλαισίου - διατροφικών πληροφοριών - ψυχικής υγείας - περιβαλλοντικά καταστατικά με αξιοσημείωτα ρομαντικό ιδεαλισμό. Δεν πρόκειται επ ουδενί για ανιστόρητη αθωότητα αλλά για παγίωση περιπλοκότερων εξουσιαστικών μηχανισμών με τρόπο που επηρεάζει πρωτίστως τον ατομικό αυτοκαθορισμό κι εν συνεχεία την κοινωνική αυτοτέλεια.

Ριζοσπαστικοποίηση δεν είναι μία βελτιωμένη ποινική μεταρρύθμιση, η οποία στοχεύει στην εικονική αναβάθμιση απ’ τη μια των ιδρυματικών εγκαταστάσεων=φυλακές-ψυχιατρεία τη στιγμή που η κοινωνική δομή βάλλει τα μέλη της με απεχθή τρόπο ωθώντας τα στην τρέλα ή στο έγκλημα, διότι συνακόλουθο της βίας θα είναι η Βία. «H φτώχεια είναι ο γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος» διατείνεται ο Αριστοτέλης για να συμπληρώσει ο Ernst Bloch πως «Η επανάσταση αφαιρεί τους δούλους απ’ το σωρευμένο χρήμα στις βίλες» με σκοπό να κατεδαφίσει τις παραγκουπόλεις, στις οποίες κυοφορείται το έγκλημα.

Η αδράνεια των ανθρώπων σε πανελλαδικό και κατ’ επέκταση παγκόσμιο επίπεδο μεγεθύνεται ή καλύτερα ειπείν η αντίδραση περιορίζεται στο κλειστό κύκλωμα της οθόνης. Οι διεφθαρμένοι βάλτοι της διαφθοράς έχουν πολύ δρόμο ακόμη για ν’ αποξηρανθούν.

Εν είδει επιλόγου… Τελευταία οι Θεοί ξόδευαν παραπάνω μπλε απ’ ότι έπρεπε για να μην τους βλέπουμε…



Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου