Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

Άμεση επανένωση των προσφυγικών οικογενειών...

Στέφανος Μαντζαρίδης

Άμεση επανένωση για τις προσφυγικές οικογένειες... Photo: Μαντζαρίδης Στέφανος

Ξυπνάς κάθε λίγο τα βράδια λουσμένος στον ιδρώτα. Που να' ναι τώρα; Τι να κάνουν; Ζούνε άραγε ή έχουν φύγει; Κι αν κρυώνουν; Αν είναι έξω στη βροχή και στις λάσπες; Πεινάνε;

Νιώθεις πως τρελαίνεσαι κάθε στιγμή. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι και μια καινούρια μαχαιριά στην ψυχή σου...

Δεν θέλεις να τρως, δεν θέλεις καν ν' αγγίζει το λαρύγγι σου ούτε μια σταγόνα νερό. Το μόνο που θέλεις είναι μονάχα να ουρλιάξεις. Μα το μόνο που σου βγαίνει πια είναι βουβός πόνος και δάκρυα...

Νιώθεις τον θάνατο σαν λύτρωση στο μαρτύριο σου. Είσαι ένας ζωντανός-νεκρός. Εσύ είσαι εδώ και τα αγαπημένα σου πρόσωπα είναι χιλιόμετρα ολόκληρα μακριά σου. Κι αυτή η άγνοια για την τύχη τους σε σκοτώνει κάθε στιγμή...

Έχεις αλήθεια ποτέ σου σκεφτεί πως είναι να σε κρατάνε με τη βία χωριστά από τους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή; Πως είναι να σου ξεριζώνουν την καρδιά και να την κρατάνε μακριά σου; Πως είναι να μη γνωρίζεις αν θα σφίξεις ποτέ ξανά στην αγκαλιά σου το ίδιο σου το παιδί;

Απεργία πείνας προσφύγων για το δικαίωμα στην οικογενειακή επανένωση... Photo: Μαντζαρίδης Στέφανος

Δεκατέσσερις πρόσφυγες, δεκατέσσερις άνθρωποι, εφτά γυναίκες και εφτά άνδρες, ζητάνε τη βοήθεια σου γεμάτοι απόγνωση. Δεκατέσσερις άνθρωποι οδηγήθηκαν στο τελευταίο μέσο που διαθέτουν, στην απεργία πείνας, προκειμένου να σφίξουν και πάλι στην αγκαλιά τους την οικογένεια τους.

Και οι άνθρωποι αυτοί είναι μονάχα μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό εκείνων που η απανθρωπιά του πολέμου και η αναλγησία της ''πολιτισμένης'' Δύσης χώρισε τόσο βίαια από τα αγαπημένα τους πρόσωπα...

Δέσμιοι της αντιπροσφυγικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θύματα πολιτικών συμφωνιών που γίνονται κάτω από το τραπέζι. Γυναίκες και άνδρες των οποίων οι γονείς, τα παιδιά και οι σύζυγοι βρέθηκαν σε μια άλλη χώρα, μακριά τους.

Παιδιά που γνώρισαν το πιο άγριο πρόσωπο της φρίκης του πολέμου και που τώρα είναι μόνα τους, μακριά από τον πατέρα ή τη μάνα τους...

Σήμερα, απογοητευμένοι από τον συνεχή εμπαιγμό Κυβερνήσεως και Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισαν να φωνάξουν με όλη τη δύναμη της ψυχής πως ως εδώ ήταν! Το μόνο πια που μπορεί να τους κρατήσει μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα είναι ο ίδιος ο θάνατος.

Πως η ζωή δεν αξίζει μια αν είσαι αναγκασμένος να την περάσεις μακριά από εκείνους που λατρεύεις περισσότερο κι από τον ίδιο σου τον εαυτό...

Κι είναι αποφασισμένοι να φύγουν από την πάνω πλευρά της Πλατείας Συντάγματος που κατασκήνωσαν από την 1η του Νοέμβρη μονάχα νεκροί ή δικαιωμένοι...

Στον αγώνα τους αυτόν δεν είναι μόνοι τους. Είμαστε δίπλα τους όλοι εμείς που δεν ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους από τα χρώματα, τη θρησκεία ή την ιδεολογία τους. Είμαστε όλοι εμείς οι πολλοί που νιώθουμε τα παιδιά τους παιδιά μας...

Και θα βρισκόμαστε δίπλα τους μέχρι να σφίξουν και πάλι στην αγκαλιά τους τα λατρεμένα τους πρόσωπα. Μέχρι τα παιδιά να νιώσουν και πάλι τη ζεστασιά της μάνας ή του πατέρα τους.

Τους το χρωστάμε αυτό. Μα πάνω απ' όλα το χρωστάμε στους ίδιους μας τους εαυτούς...

Πηγή: enfo.gr



Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου