Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Ένα κλασικό παιδικό βιβλίο του 1936 μεταφέρεται και πάλι στον κινηματογράφο, σχεδόν 80 χρόνια μετά την πρώτη κλασική κινηματογραφική μεταφορά της Disney, που βραβεύθηκε με Όσκαρ το 1938.
Ο λόγος για το The Story of Ferdinand, το οποίο έγραψε το 1936 ο Munro Leaf. Στο βιβλίο πρωταγωνιστεί ένας ευγενικός ταύρος από την Ισπανία που προτιμά να μυρίζει λουλούδια παρά να συμμετέχει σε ταυρομαχίες. Και ακόμα και όταν καλείται να αντιμετωπίσει τον ταυρομάχο στην αρένα, προτιμά να καθίσει και να μυρίσει το άρωμα των λουλουδιών που κοσμούν τα μαλλιά των γυναικών στο κοινό.
Το βιβλίο απαγορεύτηκε στην Ισπανία και στη ναζιστική Γερμανία ως σύμβολο πασιφισμού, με τον Αδόλφο Χίτλερ να το αποκαλεί «εκφυλισμένη δημοκρατική προπαγάνδα».
Ιδού αυτή.
«Μια φορά κι έναν καιρό στην Ισπανία υπήρχε ένας μικρός ταύρος που το όνομά του ήταν Φερδινάνδος. Όλοι οι άλλοι μικροί ταύροι με τους οποίους ζούσε, έτρεχαν πηδούσαν και χτυπούσαν τα κεφάλια τους μεταξύ τους, αλλά όχι κι ο Φερδινάνδος. Του άρεσε απλώς να κάθεται ήσυχα και να μυρίζει τα λουλούδια.
Είχε ένα αγαπημένο σημείο έξω στο λιβάδι κάτω από έναν δρυ. Ήταν το αγαπημένο του δέντρο και καθόταν στη σκιά του όλη την ημέρα και μύριζε τα λουλούδια.
Μερικές φορές η μητέρα του, που ήταν μια αγελάδα, ανησυχούσε γι αυτόν. Φοβόταν ότι θα ήταν μοναχός του για πάντα. "Γιατί δεν τρέχεις και γιατί δεν παίζεις με τους άλλους μικρούς ταύρους και δεν χτυπάς το κεφάλι σου μαζί τους;" του έλεγε εκείνη.
Αλλά ο Φερδινάνδος κουνούσε το κεφάλι του. "Μου αρέσει καλύτερα εδώ όπου μπορώ να κάθομαι ήσυχα και να μυρίζω τα λουλούδια." Η μητέρα του κατάλαβε ότι δεν ένιωθε μόνος του, και επειδή ήταν μια μητέρα κατανοητική, παρόλο που ήταν αγελάδα, τον άφησε απλώς να κάθεται εκεί και να είναι ευτυχισμένος.
Καθώς τα χρόνια πέρασαν,ο Φερδινάνδος μεγάλωσε και μεγάλωσε μέχρι που ήταν πολύ μεγάλος και ισχυρός. Όλοι οι υπόλοιποι ταύροι που είχαν μεγαλώσει μαζί του στον ίδιο βοσκότοπο, πάλευαν μεταξύ τους όλη την ημέρα με τα κέρατά τους.
Αυτό που ήθελαν πάνω απ’ όλα ήταν να τους επιλέξουν για να παλέψουν στις ταυρομαχίες στη Μαδρίτη. Αλλά όχι κι ο Φερδινάνδος-που εξακολουθούσε να του αρέσει απλώς να κάθεται ήσυχα ακριβώς κάτω από τον δρυ και να μυρίζει τα λουλούδια.
Μια μέρα, πέντε άντρες ήρθαν φορώντας πολύ αστεία καπέλα για να πάρουν τον μεγαλύτερο, γρηγορότερο κι αγριότερο ταύρο να πολεμήσει στις ταυρομαχίες στη Μαδρίτη. Όλοι οι υπόλοιποι ταύροι έτρεχαν τριγύρω ρουθουνίζοντας παλεύοντας και πηδώντας ώστε οι άνθρωποι να νομίσουν ότι ήταν πολύ πολύ δυνατοί κι άγριοι για να τους διαλέξουν. Ο Φερδινάνδος γνώριζε ότι δεν θα τον πάρουν και δεν τον ένοιαζε.
Έτσι πήγε στο αγαπημένο δέντρο για να καθίσει. Δεν είδε πού κάθισε και αντί να κάτσει στο ωραίο δροσερό γρασίδι κάτω από τη σκιά, κάθισε πάνω σε μια μέλισσα.
Λοιπόν, αν εσύ ήσουν μια μέλισσα κι ένας ταύρος καθόταν πάνω σου τι θα έκανες; Θα τον κέντριζες. Και αυτό είναι ακριβώς το τι έκανε η μέλισσα στον Φερδινάνδο.
Ουάου!
Αυτό πόνεσε!
Ο Φερδινάνδος πήδηξε πάνω ρουθουνίζοντας. Άρχισε να τρέχει τριγύρω και να ξύνει το έδαφος λες κι ήταν τρελός.
Οι πέντε άνδρες τον είδαν και φώναξαν με χαρά. «Εδώ είναι ο μεγαλύτερος και πιο μανιώδης ταύρος απ 'όλους. Ο καλύτερος για τις ταυρομαχίες στη Μαδρίτη!» Έτσι τον πήραν μέσα σε ένα καρότσι για να πάει στην ταυρομαχία.
Τι μέρα ήταν! Σημαίες κυμάτιζαν, μπάντες έπαιζαν ... και όλες οι υπέροχες κυρίες είχαν λουλούδια στα μαλλιά τους.
Μέσα στην αρένα της ταυρομαχίας γινόταν μια παρέλαση. Πρώτα ήρθαν οι ταυρομάχοι με τις μεγάλες μυτερές καρφίτσες για να τις μπήξουν στον ταύρο και να τον τρελάνουν. Οι Μπαντεριλλέρος.
Έπειτα ήρθαν οι έφιπποι ταυρομάχοι που καβαλούσαν κοκαλιάρικα άλογα και είχαν μακριές λόγχες για να μπήξουν στον ταύρο και να τον κάνουν ακόμα πιο τρελό! Οι Πικαντόρες.
Στη συνέχεια ήρθε ο σπουδαιότερος ταυρομάχος, ο πιο περήφανος απ’ όλους. Ο Ματαντόρ.
Νόμιζε ότι ήταν πολύ όμορφος, και υποκλίθηκε στις κυρίες. Είχε μια κόκκινη κάπα και ένα σπαθί και έπρεπε να αποτελειώσει τον ταύρο.
Στη συνέχεια ήρθε ο ταύρος, και ξέρετε ποιος ήταν αυτός, σωστά;
Ο Φερδινάνδος.
Τον ονόμασαν «Φερδινάνδος ο άγριος» κι όλοι οι ταυρομάχοι τον φοβόντουσαν κι ο ματαντόρ τον έτρεμε. Ο Φερδινάνδος έτρεξε στη μέση της αρένας και όλοι φώναζαν και χειροκροτούσαν γιατί νόμιζαν ότι επρόκειτο να πολεμήσει άγρια και να χώσει τα κέρατά του παντού. Αλλά όχι ο Φερδινάνδος. Όταν έφτασε στη μέση της αρένας είδε τα λουλούδια στα μαλλιά όλων των υπέροχων κυριών κι απλώς κάθισε κάτω και μυριζόταν.
Δεν πολεμούσε και δεν αγρίευε, ότι κι αν έκαναν. Απλώς καθόταν και μύριζε.
Και οι Μπαντεριλλέρος νευρίασαν.
Και οι Πικαντόρες νευρίασαν ακόμα παραπάνω.
Κι ο Ματαντόρ έκλαιγε από το κακό του επειδή δεν μπορούσε να επιδείξει τις ικανότητές του με το σπαθί του.
Έτσι έπρεπε να πάρουν τον Φερδινάνδο πίσω στο σπίτι του.
Και εξ’ όσων γνωρίζω κάθεται εκεί ακόμα, κάτω από το αγαπημένο του δέντρο, μυρίζοντας τα λουλούδια ήσυχα.
Είναι πολύ ευτυχισμένος».
Να το δείτε. Είναι καλό.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Ένα κλασικό παιδικό βιβλίο του 1936 μεταφέρεται και πάλι στον κινηματογράφο, σχεδόν 80 χρόνια μετά την πρώτη κλασική κινηματογραφική μεταφορά της Disney, που βραβεύθηκε με Όσκαρ το 1938.
Ο λόγος για το The Story of Ferdinand, το οποίο έγραψε το 1936 ο Munro Leaf. Στο βιβλίο πρωταγωνιστεί ένας ευγενικός ταύρος από την Ισπανία που προτιμά να μυρίζει λουλούδια παρά να συμμετέχει σε ταυρομαχίες. Και ακόμα και όταν καλείται να αντιμετωπίσει τον ταυρομάχο στην αρένα, προτιμά να καθίσει και να μυρίσει το άρωμα των λουλουδιών που κοσμούν τα μαλλιά των γυναικών στο κοινό.
Το βιβλίο απαγορεύτηκε στην Ισπανία και στη ναζιστική Γερμανία ως σύμβολο πασιφισμού, με τον Αδόλφο Χίτλερ να το αποκαλεί «εκφυλισμένη δημοκρατική προπαγάνδα».
Ιδού αυτή.
«Μια φορά κι έναν καιρό στην Ισπανία υπήρχε ένας μικρός ταύρος που το όνομά του ήταν Φερδινάνδος. Όλοι οι άλλοι μικροί ταύροι με τους οποίους ζούσε, έτρεχαν πηδούσαν και χτυπούσαν τα κεφάλια τους μεταξύ τους, αλλά όχι κι ο Φερδινάνδος. Του άρεσε απλώς να κάθεται ήσυχα και να μυρίζει τα λουλούδια.
Είχε ένα αγαπημένο σημείο έξω στο λιβάδι κάτω από έναν δρυ. Ήταν το αγαπημένο του δέντρο και καθόταν στη σκιά του όλη την ημέρα και μύριζε τα λουλούδια.
Μερικές φορές η μητέρα του, που ήταν μια αγελάδα, ανησυχούσε γι αυτόν. Φοβόταν ότι θα ήταν μοναχός του για πάντα. "Γιατί δεν τρέχεις και γιατί δεν παίζεις με τους άλλους μικρούς ταύρους και δεν χτυπάς το κεφάλι σου μαζί τους;" του έλεγε εκείνη.
Αλλά ο Φερδινάνδος κουνούσε το κεφάλι του. "Μου αρέσει καλύτερα εδώ όπου μπορώ να κάθομαι ήσυχα και να μυρίζω τα λουλούδια." Η μητέρα του κατάλαβε ότι δεν ένιωθε μόνος του, και επειδή ήταν μια μητέρα κατανοητική, παρόλο που ήταν αγελάδα, τον άφησε απλώς να κάθεται εκεί και να είναι ευτυχισμένος.
Καθώς τα χρόνια πέρασαν,ο Φερδινάνδος μεγάλωσε και μεγάλωσε μέχρι που ήταν πολύ μεγάλος και ισχυρός. Όλοι οι υπόλοιποι ταύροι που είχαν μεγαλώσει μαζί του στον ίδιο βοσκότοπο, πάλευαν μεταξύ τους όλη την ημέρα με τα κέρατά τους.
Αυτό που ήθελαν πάνω απ’ όλα ήταν να τους επιλέξουν για να παλέψουν στις ταυρομαχίες στη Μαδρίτη. Αλλά όχι κι ο Φερδινάνδος-που εξακολουθούσε να του αρέσει απλώς να κάθεται ήσυχα ακριβώς κάτω από τον δρυ και να μυρίζει τα λουλούδια.
Μια μέρα, πέντε άντρες ήρθαν φορώντας πολύ αστεία καπέλα για να πάρουν τον μεγαλύτερο, γρηγορότερο κι αγριότερο ταύρο να πολεμήσει στις ταυρομαχίες στη Μαδρίτη. Όλοι οι υπόλοιποι ταύροι έτρεχαν τριγύρω ρουθουνίζοντας παλεύοντας και πηδώντας ώστε οι άνθρωποι να νομίσουν ότι ήταν πολύ πολύ δυνατοί κι άγριοι για να τους διαλέξουν. Ο Φερδινάνδος γνώριζε ότι δεν θα τον πάρουν και δεν τον ένοιαζε.
Έτσι πήγε στο αγαπημένο δέντρο για να καθίσει. Δεν είδε πού κάθισε και αντί να κάτσει στο ωραίο δροσερό γρασίδι κάτω από τη σκιά, κάθισε πάνω σε μια μέλισσα.
Λοιπόν, αν εσύ ήσουν μια μέλισσα κι ένας ταύρος καθόταν πάνω σου τι θα έκανες; Θα τον κέντριζες. Και αυτό είναι ακριβώς το τι έκανε η μέλισσα στον Φερδινάνδο.
Ουάου!
Αυτό πόνεσε!
Ο Φερδινάνδος πήδηξε πάνω ρουθουνίζοντας. Άρχισε να τρέχει τριγύρω και να ξύνει το έδαφος λες κι ήταν τρελός.
Οι πέντε άνδρες τον είδαν και φώναξαν με χαρά. «Εδώ είναι ο μεγαλύτερος και πιο μανιώδης ταύρος απ 'όλους. Ο καλύτερος για τις ταυρομαχίες στη Μαδρίτη!» Έτσι τον πήραν μέσα σε ένα καρότσι για να πάει στην ταυρομαχία.
Τι μέρα ήταν! Σημαίες κυμάτιζαν, μπάντες έπαιζαν ... και όλες οι υπέροχες κυρίες είχαν λουλούδια στα μαλλιά τους.
Μέσα στην αρένα της ταυρομαχίας γινόταν μια παρέλαση. Πρώτα ήρθαν οι ταυρομάχοι με τις μεγάλες μυτερές καρφίτσες για να τις μπήξουν στον ταύρο και να τον τρελάνουν. Οι Μπαντεριλλέρος.
Έπειτα ήρθαν οι έφιπποι ταυρομάχοι που καβαλούσαν κοκαλιάρικα άλογα και είχαν μακριές λόγχες για να μπήξουν στον ταύρο και να τον κάνουν ακόμα πιο τρελό! Οι Πικαντόρες.
Στη συνέχεια ήρθε ο σπουδαιότερος ταυρομάχος, ο πιο περήφανος απ’ όλους. Ο Ματαντόρ.
Νόμιζε ότι ήταν πολύ όμορφος, και υποκλίθηκε στις κυρίες. Είχε μια κόκκινη κάπα και ένα σπαθί και έπρεπε να αποτελειώσει τον ταύρο.
Στη συνέχεια ήρθε ο ταύρος, και ξέρετε ποιος ήταν αυτός, σωστά;
Ο Φερδινάνδος.
Τον ονόμασαν «Φερδινάνδος ο άγριος» κι όλοι οι ταυρομάχοι τον φοβόντουσαν κι ο ματαντόρ τον έτρεμε. Ο Φερδινάνδος έτρεξε στη μέση της αρένας και όλοι φώναζαν και χειροκροτούσαν γιατί νόμιζαν ότι επρόκειτο να πολεμήσει άγρια και να χώσει τα κέρατά του παντού. Αλλά όχι ο Φερδινάνδος. Όταν έφτασε στη μέση της αρένας είδε τα λουλούδια στα μαλλιά όλων των υπέροχων κυριών κι απλώς κάθισε κάτω και μυριζόταν.
Δεν πολεμούσε και δεν αγρίευε, ότι κι αν έκαναν. Απλώς καθόταν και μύριζε.
Και οι Μπαντεριλλέρος νευρίασαν.
Και οι Πικαντόρες νευρίασαν ακόμα παραπάνω.
Κι ο Ματαντόρ έκλαιγε από το κακό του επειδή δεν μπορούσε να επιδείξει τις ικανότητές του με το σπαθί του.
Έτσι έπρεπε να πάρουν τον Φερδινάνδο πίσω στο σπίτι του.
Και εξ’ όσων γνωρίζω κάθεται εκεί ακόμα, κάτω από το αγαπημένο του δέντρο, μυρίζοντας τα λουλούδια ήσυχα.
Είναι πολύ ευτυχισμένος».
Να το δείτε. Είναι καλό.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου