Στέφανος Μαντζαρίδης
Γυρνάει το βλέμμα μου πίσω κι αντικρίζω κάθε τι όμορφο που έπλασα ως τώρα... Μα γιατί την ίδια στιγμή νιώθω τόση παγωνιά; Είναι τόσο ξένο, τόσο απόμακρο αυτό που βλέπω...
Κάθε φορά που μια ξεχωριστή, γλυκιά ανάμνηση από το παρελθόν μου εισβάλει στα βράδια μου, νιώθω πως απειλεί να σπάσει το γυαλί που έφτιαξα για να με προστατέψω κρατώντας φυλακισμένα τα συναισθήματα μου.
Όχι. Δεν θ' αφήσω τα παλιά να μου χαλάσουν την ησυχία...
Κουράστηκα τόσο πολύ να ηρεμήσω τη θάλασσα γύρω μου. Δεν θα σε αφήσω να μου την ταράξεις. Οχυρώθηκα πίσω από το τείχος που ύψωσα για με χωρίσει από σένα, εαυτέ μου.
Όχι. Δεν θα μου το κάνεις κομμάτια...
Όχι. Ποτέ πια...
Μα κάθε φορά που μου χτυπάς την πόρτα, παλιέ μου εαυτέ, η καρδιά μου πάει να σπάσει... Την ακούς; Χτυπάει τόσο δυνατά... Όπως τότε που έγραψα δυο τρεις σκόρπιες λέξεις και τις άφησα να τις πάρει ο αέρας.
Δεν τόλμησα, βλέπεις, ποτέ μου να τις διαβάσω, ένιωθα πως θα μου κάψουν τα σωθικά. Πως θα με ξεγυμνώσουν.
Και τις παράτησα στης λησμονιάς τη χώρα. Τις ξέχασα. Τις άφησα να πετάξουν για πάντα μακριά.
Κι εκείνες έγιναν πουλιά, πέταξαν κι έφυγαν για πάντα στο άγνωστο, στης λήθης την ανεξερεύνητη χώρα. Ή τουλάχιστον έτσι ανάγκασα τον εαυτό μου να πιστεύει...
Όμως εκείνες γύρισαν... Πέταξαν δίπλα μου και μου θύμισαν όλα εκείνα που πάλευα ν' αφήσω πίσω μου. Γέμισαν τις αισθήσεις μου με το γλυκό της νοσταλγίας ποτό και με πήραν και πάλι απ' το χέρι.
Εκείνες κι εγώ. Μονάχοι πάνω σ' ένα σύννεφο από όνειρα...
Όχι, το τζάμι που με κρατάει χώρια από τον εαυτό μου θα το σπάσω εγώ ο ίδιος. Και με τα θρύψαλα του θα χτίσω μια γέφυρα που θα βγάζει κατ' ευθείαν στ' αστέρια.
Τώρα, βλέπεις, μπορώ να τα δω τ' αστέρια πια. Μπορώ να πετάξω μαζί τους... Να χορέψω μαζί τους, να ονειρευτώ. Να νιώσω τη φλόγα που λέγεται ζωή και σε λυτρώνει κάθε φορά που σ' αγγίζει...
Εκείνες οι δυο τρεις σκόρπιες λέξεις που άφησα να πετάξουν τότε μακριά μου είμαι, βλέπεις, εγώ... Κι είμαι τόσο περήφανος γι' αυτές. Τόσο περήφανος που δεν με ξέχασαν ποτέ. Και που ξαναγυρίζουν κάθε φορά που νιώθω τα όνειρα μου να ριζώνουν και να σαπίζουν στο βάλτο της απόγνωσης...
Δεν θα τις αφήσω ποτέ πια να πετάξουν μακριά μου. Είμαι πια, βλέπεις, ένα με αυτές. Είναι εγώ...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Γυρνάει το βλέμμα μου πίσω κι αντικρίζω κάθε τι όμορφο που έπλασα ως τώρα... Μα γιατί την ίδια στιγμή νιώθω τόση παγωνιά; Είναι τόσο ξένο, τόσο απόμακρο αυτό που βλέπω...
Κάθε φορά που μια ξεχωριστή, γλυκιά ανάμνηση από το παρελθόν μου εισβάλει στα βράδια μου, νιώθω πως απειλεί να σπάσει το γυαλί που έφτιαξα για να με προστατέψω κρατώντας φυλακισμένα τα συναισθήματα μου.
Όχι. Δεν θ' αφήσω τα παλιά να μου χαλάσουν την ησυχία...
Κουράστηκα τόσο πολύ να ηρεμήσω τη θάλασσα γύρω μου. Δεν θα σε αφήσω να μου την ταράξεις. Οχυρώθηκα πίσω από το τείχος που ύψωσα για με χωρίσει από σένα, εαυτέ μου.
Όχι. Δεν θα μου το κάνεις κομμάτια...
Όχι. Ποτέ πια...
Μα κάθε φορά που μου χτυπάς την πόρτα, παλιέ μου εαυτέ, η καρδιά μου πάει να σπάσει... Την ακούς; Χτυπάει τόσο δυνατά... Όπως τότε που έγραψα δυο τρεις σκόρπιες λέξεις και τις άφησα να τις πάρει ο αέρας.
Δεν τόλμησα, βλέπεις, ποτέ μου να τις διαβάσω, ένιωθα πως θα μου κάψουν τα σωθικά. Πως θα με ξεγυμνώσουν.
Και τις παράτησα στης λησμονιάς τη χώρα. Τις ξέχασα. Τις άφησα να πετάξουν για πάντα μακριά.
Κι εκείνες έγιναν πουλιά, πέταξαν κι έφυγαν για πάντα στο άγνωστο, στης λήθης την ανεξερεύνητη χώρα. Ή τουλάχιστον έτσι ανάγκασα τον εαυτό μου να πιστεύει...
Όμως εκείνες γύρισαν... Πέταξαν δίπλα μου και μου θύμισαν όλα εκείνα που πάλευα ν' αφήσω πίσω μου. Γέμισαν τις αισθήσεις μου με το γλυκό της νοσταλγίας ποτό και με πήραν και πάλι απ' το χέρι.
Εκείνες κι εγώ. Μονάχοι πάνω σ' ένα σύννεφο από όνειρα...
Όχι, το τζάμι που με κρατάει χώρια από τον εαυτό μου θα το σπάσω εγώ ο ίδιος. Και με τα θρύψαλα του θα χτίσω μια γέφυρα που θα βγάζει κατ' ευθείαν στ' αστέρια.
Τώρα, βλέπεις, μπορώ να τα δω τ' αστέρια πια. Μπορώ να πετάξω μαζί τους... Να χορέψω μαζί τους, να ονειρευτώ. Να νιώσω τη φλόγα που λέγεται ζωή και σε λυτρώνει κάθε φορά που σ' αγγίζει...
Εκείνες οι δυο τρεις σκόρπιες λέξεις που άφησα να πετάξουν τότε μακριά μου είμαι, βλέπεις, εγώ... Κι είμαι τόσο περήφανος γι' αυτές. Τόσο περήφανος που δεν με ξέχασαν ποτέ. Και που ξαναγυρίζουν κάθε φορά που νιώθω τα όνειρα μου να ριζώνουν και να σαπίζουν στο βάλτο της απόγνωσης...
Δεν θα τις αφήσω ποτέ πια να πετάξουν μακριά μου. Είμαι πια, βλέπεις, ένα με αυτές. Είναι εγώ...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου