Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Άσε τον Έρωτα στο πεζοδρόμιο,
Και πάτα το γκάζι στο τέρμα∙
Να σε βλέπει να χάνεσαι στο τέρμα του δρόμου…
Θνητοί προσήλθαν με φρόνημα αναπτερωμένο τον οβολό της υπεράσπισης ν’ αφήσουν κι οι διακοσμητικοί κύκλοι ανάγλυφοι στον χάλκινο δίσκο του εράνου.
Παλαιόθεν ευκολότερο να μαλώνεις για ένα «όνομα»,
Μην χρειαστεί μόνο να παλέψεις για το ψωμί.
Πόσο να «εκπολιτίσεις» τη φτώχεια και την εγκληματικότητα!
Κι άλλοι Θνητοί με φρόνημα αναπεπταμένο τις καταλήψεις να διαλύσουν κι η εθνικιστική κουλτούρα με χρυσά φαρσοκωμωδίας πέπλα στην Αυγή.
Η Αναρχία φοράει κουκούλα για να προστατέψει την Ελευθερία της ενώ ο Φασισμός φοράει κουκούλα για να καλύψει τον δωσιλογισμό του. Επειδή κάθε που το Κράτος δεν θέλει το πρόσωπό του ν’ αμαυρώσει. Επειδή κάθε που η Αστυνομία να προασπίσει το «καθαρό της πρόσωπο» θέλει, καισαρίσκοι γραφειοκράτες αναλαμβάνουν με πυροσβεστήρες.
Οι Δικτατορίες, κατά τον Galeano, έφτιαχναν πλαστά πιστοποιητικά για να κλέψουν τα Παιδιά και τη Μνήμη των λαών. Μα εδώ η Δημοκρατία έβαζε απ’ το παράθυρο όσα επαίσχυντα έβγαλαν απ’ την πόρτα οι Επαναστάσεις. ‘Όπως η διαδικασία της Αναπαραγωγής που έβγαζε με πανομοιότυπο τρόπο τη σεξουαλικότητα απ’ το παράθυρο για να την επανεισάγει το Ελεύθερο Πνεύμα απ’ την πόρτα.
Μα ένα δήθεν δεν βοήθησε ποτέ την Ιστορία τις σελίδες της να ξεπλύνει…
Να γωνιάζεις τα στρογγυλά χαρτόνια,
Όπως τα οικόπεδα οι Πολεοδόμοι∙
Η γέννηση είναι μία επιλογή που δεν μπορεί ν’ ακυρωθεί…
Ανέκαθεν στις ειρηνευτικές συμφωνίες δεν αναγράφονταν οι βασικές προϋποθέσεις Ειρήνης. Έτσι τα πυρηνικά κέντρα επιμένουν πως εξασφαλίζουν ενέργεια κι όχι πως κατασκευάζουν βόμβες ή προμηθεύουν εμπλουτισμένο ουράνιο. Και κανείς αλήθεια δεν κατάλαβε πως οι «απολίτιστοι καμηλιέρηδες» της Αραβίας άλλαζαν της Mossad τις «φιλειρηνικές διαθέσεις».
Πόσες φορές τον μήνα ν’ αλλάζουν κι οι αλυσιδωτές κωδικοποιήσεις!
Έχει κι η Τρομοκρατία τον «πολιτισμένο» παραλογισμό της. Για να αλώσεις τον Κοινωνικό-Πολιτικό ιστό, οφείλεις πρωτίστως να δημιουργήσεις εξεγερμένους, ώστε να μπορείς να τους υποστηρίξεις έτσι «αδύναμοι» που θα ‘ναι. Για να μπορείς ν’ αλώσεις τη Σκέψη οφείλεις να διευρύνεις απλές θέσεις των προβλημάτων σε μία τερατώδη κι αξεδιάλυτη μάζα διαπλοκών.
Μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας, κατά τον Fischer, κουφαίνεται η Λογική. Είναι όπως θωρείς τους Καρκινοπαθείς με τους ορούς στον στατήρα και μια πραότητα ανεξιχνίαστη στο βλέμμα. Κι εσύ ένας φίλος-συγγενής στο καρεκλάκι, να κατεβάζεις το δικό σου βλέμμα μπρος στην ανημπόρια, όχι του αρρώστου μα τη δική σου. Πόσες φορές δεν σου θύμισε αυτή η ανημπόρια την Ανυπαρξία Σου ανθρωπάκο, όταν μ’ έπαρση περισσή νόμιζες πως τα βουνά να κινήσεις δύνασαι μα δίπλα στους αγαπημένους υπόλογη, της υγείας να εγκολπώνεσαι την Ενοχή.
Και μην νομίζεις, το Άγιο Πνεύμα επιφοίτησε τους γιατρούς να λαμβάνουν αμοιβές, δια νόμου και Θεού ελέω στα όρια κάποιας Αυτοκρατορίας.
Η μακαριότητα ενδόμυχα αναγιγνώσκει την οδύνη της, όπως το ερπετό ξεσηκώνει τα σκορπισμένα φύλλα…
Το μουντό μαβί της κάθε ανάσχεσης,
Ο πόθος της υπέρβασης κι ο Φόβος της συντριβής∙
Στην πομπή πάντα οι δαδούχοι πορεύονται…
Κουράζομαι να γράφω πληροφορίες!
Είναι σαν τη συγκρότηση νεοσύστατου κράτους κατ’ απομίμηση κρατικής δεσποτείας.
Είναι σαν τα τμήματα ερευνών που βρίσκονται στο Υπόγειο για να πυροδοτούν ανενόχλητα εκρηκτικούς μηχανισμούς εξ αποστάσεως κάθε που επρόκειτο να διαφωνήσουν Ισραήλ και ΗΠΑ για τις εφεδρικές δεξαμενές καυσίμων και κάποιος συνιστά τροχοπέδη στη διαδικασία.
Είναι σαν την ιδιοποίηση των δημοσίων αγαθών, στάση απορρέουσα απ’ τον ναρκισσιστικό εκμαυλισμό των ηθών.
Είναι σαν τις Διεθνείς Επιχειρήσεις, Καταιγίδα της Ερήμου στο Ιράκ-Just Cause στον Παναμά-Restore Hope στη Σομαλία-Μωϋσής στην Ερυθρά Θάλασσα, όλες σ’ ένα θεατρικό παλκοσένικο που υποδέχεται την Επικυριαρχία την κατάλληλη στιγμή.
Είναι σαν τα επίσημα έγγραφα που χαρακτηρίζονται απόρρητα για ν’ αποφύγουν τη λαϊκή κατακραυγή.
Είναι σαν τις Χώρες υπό αντιπαράθεση που καταθέτουν στον ΟΗΕ αίτημα διακανονισμού με διεθνή συναίνεση, για να ‘ρθει το Συμβούλιο Ασφαλείας να αναδιατάξει τον χάρτη.
Είναι σαν τις Αρχές παγκόσμιου Ποδοσφαίρου που εξετάζουν την ευρωστότητα-ανθεκτικότητα του χλοοτάπητα πριν τον αγώνα, ενώ στις φαβέλες ένα τακτικό υλικό παίζει πεντόβολα.
Πόσες διευθετήσεις να λυμαίνονται την εδαφική ακεραιότητα…
Ο Οδυσσέας πρώτον τον Αντί-Νοο σκότωσε απ’ τους Μνηστήρες,
Και πόση γενναιοδωρία στα μάτια της Πηνελόπης∙
Στα βάραθρα της Ακοής, κατά τον Λιαντίνη, τη σπουδή τους καθορίζουν οι Ανάγκες.
Να επιθεωρείς αμφισβητώντας το ίδιο το αντικείμενο της προσοχής,
Είναι σαν ν’ ακούς Μουσική χωρίς να βυθίζεσαι.
Κάποιοι αυξάνουν τα πλούτη τους.
Κάποιοι χάνουν την τροφή τους.
Κάποιες πονόψυχες κυρίες μοίραζαν τα πανάκριβα ρούχα τους.
Ο Ουρανός, όπως και να ‘χε, θα γλίτωνε της κυριαρχίας των ρασοφόρων!
Μία κοπέλα έχασε το μωρό της σε νεαρή ηλικία κι ύστερα όλοι την έβριζαν «πόρνη».
Ένας άνδρας κρύωνε σ’ ένα δωμάτιο χωρίς σόμπα και δίπλα μία γυναίκα τον αγκάλιαζε με θέρμη χωρίς να τη νοιάζει αν μπορεί στις διεσταλμένες κόρες της να εκτιμήσει τον πόθο.
Κανένας Δάσκαλος δεν είναι φωτισμένος αν μάτια και ώτα δεν έχει διάπλατα ανοιχτά για να διδαχθεί απ’ τους μαθητές του!
Η Σιγή στη συντέλειά της κι η Αλήθεια στην αίρεσή της. Η Εξουσία έχει διαβολικό προσωπείο και λόγχες ανικανοποίητες!
Η κάθε πρόθεση προστατεύει τη σιγουριά της!
Μια Γυναίκα έγραφε Ποίηση στα θολά της βράδια. Πολλοί δυνητικοί εραστές επισκέπτονταν νοερά την κλίνη της. Μα κάθε που τέλειωνε ένα ποίημα Αυτή παραβίαζε της Ταχύτητας τα όρια για να την επιπλήττει ο αγαπημένος της.
Η Ζωή δεν έχει καρτερία, όπως και το χρέος του Τρίτου Κόσμου που έχει τεράστια πλοκάμια. Αφ’ ης στιγμής η Δημοκρατία ενδύθηκε καπιταλιστικό μανδύα, «η Επιτυχία διαφαινόταν στον Ορίζοντα»!
Οχλοβοή πάνω στο Τέλμα, όπως ο Καντάφι συνιστούσε τη μέγιστη ενσάρκωση του διαβόλου για τους Δυτικούς, Ποιμαντορία ή Πολιτολογία, τι σημασία είχε!
Στις παράγκες λεχώνες θρηνούσαν γοερά. Ερίτιμες κυρίες από Ιδρύματα κι Εστίες Μητέρας έβαφαν τα νεογέννητα. Είχε γεμίσει ο θάλαμος μωρά, Μπλε-Κόκκινα-Πράσινα-Μαύρα-Κίτρινα. Μα όλα τα χρώματα από μπογιές πλαστικές. Το βράδυ οι Γυναίκες τα ‘πλεναν πέρα στο Ποτάμι όλες ΜΑΖΙ και ΜΟΝΕΣ. Και τ’ άλλο πρωί οι Υπεύθυνοι τα ξανάβαφαν. Κι ο εφιάλτης δεν θα ‘χε ποτέ ΤΕΛΟΣ!
Όταν η Γνώση κι η Άγνοια τέμνονται στο βουβό σημείο μιας αγωνίας Παρακλητικής, τι σημασία έχει!
Η Γη, όπως και να ‘χε, θα καταχτιόταν…
Κι εγώ που Άναρχη ακόμη και στη γραφή μου,
Αφήνω τον Έρωτα στο πεζοδρόμιο∙
Και πατώ το γκάζι στο τέρμα.
Να με βλέπει να χάνομαι στο τέρμα του δρόμου…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Άσε τον Έρωτα στο πεζοδρόμιο,
Και πάτα το γκάζι στο τέρμα∙
Να σε βλέπει να χάνεσαι στο τέρμα του δρόμου…
Θνητοί προσήλθαν με φρόνημα αναπτερωμένο τον οβολό της υπεράσπισης ν’ αφήσουν κι οι διακοσμητικοί κύκλοι ανάγλυφοι στον χάλκινο δίσκο του εράνου.
Παλαιόθεν ευκολότερο να μαλώνεις για ένα «όνομα»,
Μην χρειαστεί μόνο να παλέψεις για το ψωμί.
Πόσο να «εκπολιτίσεις» τη φτώχεια και την εγκληματικότητα!
Κι άλλοι Θνητοί με φρόνημα αναπεπταμένο τις καταλήψεις να διαλύσουν κι η εθνικιστική κουλτούρα με χρυσά φαρσοκωμωδίας πέπλα στην Αυγή.
Η Αναρχία φοράει κουκούλα για να προστατέψει την Ελευθερία της ενώ ο Φασισμός φοράει κουκούλα για να καλύψει τον δωσιλογισμό του. Επειδή κάθε που το Κράτος δεν θέλει το πρόσωπό του ν’ αμαυρώσει. Επειδή κάθε που η Αστυνομία να προασπίσει το «καθαρό της πρόσωπο» θέλει, καισαρίσκοι γραφειοκράτες αναλαμβάνουν με πυροσβεστήρες.
Οι Δικτατορίες, κατά τον Galeano, έφτιαχναν πλαστά πιστοποιητικά για να κλέψουν τα Παιδιά και τη Μνήμη των λαών. Μα εδώ η Δημοκρατία έβαζε απ’ το παράθυρο όσα επαίσχυντα έβγαλαν απ’ την πόρτα οι Επαναστάσεις. ‘Όπως η διαδικασία της Αναπαραγωγής που έβγαζε με πανομοιότυπο τρόπο τη σεξουαλικότητα απ’ το παράθυρο για να την επανεισάγει το Ελεύθερο Πνεύμα απ’ την πόρτα.
Μα ένα δήθεν δεν βοήθησε ποτέ την Ιστορία τις σελίδες της να ξεπλύνει…
Να γωνιάζεις τα στρογγυλά χαρτόνια,
Όπως τα οικόπεδα οι Πολεοδόμοι∙
Η γέννηση είναι μία επιλογή που δεν μπορεί ν’ ακυρωθεί…
Ανέκαθεν στις ειρηνευτικές συμφωνίες δεν αναγράφονταν οι βασικές προϋποθέσεις Ειρήνης. Έτσι τα πυρηνικά κέντρα επιμένουν πως εξασφαλίζουν ενέργεια κι όχι πως κατασκευάζουν βόμβες ή προμηθεύουν εμπλουτισμένο ουράνιο. Και κανείς αλήθεια δεν κατάλαβε πως οι «απολίτιστοι καμηλιέρηδες» της Αραβίας άλλαζαν της Mossad τις «φιλειρηνικές διαθέσεις».
Πόσες φορές τον μήνα ν’ αλλάζουν κι οι αλυσιδωτές κωδικοποιήσεις!
Έχει κι η Τρομοκρατία τον «πολιτισμένο» παραλογισμό της. Για να αλώσεις τον Κοινωνικό-Πολιτικό ιστό, οφείλεις πρωτίστως να δημιουργήσεις εξεγερμένους, ώστε να μπορείς να τους υποστηρίξεις έτσι «αδύναμοι» που θα ‘ναι. Για να μπορείς ν’ αλώσεις τη Σκέψη οφείλεις να διευρύνεις απλές θέσεις των προβλημάτων σε μία τερατώδη κι αξεδιάλυτη μάζα διαπλοκών.
Μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας, κατά τον Fischer, κουφαίνεται η Λογική. Είναι όπως θωρείς τους Καρκινοπαθείς με τους ορούς στον στατήρα και μια πραότητα ανεξιχνίαστη στο βλέμμα. Κι εσύ ένας φίλος-συγγενής στο καρεκλάκι, να κατεβάζεις το δικό σου βλέμμα μπρος στην ανημπόρια, όχι του αρρώστου μα τη δική σου. Πόσες φορές δεν σου θύμισε αυτή η ανημπόρια την Ανυπαρξία Σου ανθρωπάκο, όταν μ’ έπαρση περισσή νόμιζες πως τα βουνά να κινήσεις δύνασαι μα δίπλα στους αγαπημένους υπόλογη, της υγείας να εγκολπώνεσαι την Ενοχή.
Και μην νομίζεις, το Άγιο Πνεύμα επιφοίτησε τους γιατρούς να λαμβάνουν αμοιβές, δια νόμου και Θεού ελέω στα όρια κάποιας Αυτοκρατορίας.
Η μακαριότητα ενδόμυχα αναγιγνώσκει την οδύνη της, όπως το ερπετό ξεσηκώνει τα σκορπισμένα φύλλα…
Το μουντό μαβί της κάθε ανάσχεσης,
Ο πόθος της υπέρβασης κι ο Φόβος της συντριβής∙
Στην πομπή πάντα οι δαδούχοι πορεύονται…
Κουράζομαι να γράφω πληροφορίες!
Είναι σαν τη συγκρότηση νεοσύστατου κράτους κατ’ απομίμηση κρατικής δεσποτείας.
Είναι σαν τα τμήματα ερευνών που βρίσκονται στο Υπόγειο για να πυροδοτούν ανενόχλητα εκρηκτικούς μηχανισμούς εξ αποστάσεως κάθε που επρόκειτο να διαφωνήσουν Ισραήλ και ΗΠΑ για τις εφεδρικές δεξαμενές καυσίμων και κάποιος συνιστά τροχοπέδη στη διαδικασία.
Είναι σαν την ιδιοποίηση των δημοσίων αγαθών, στάση απορρέουσα απ’ τον ναρκισσιστικό εκμαυλισμό των ηθών.
Είναι σαν τις Διεθνείς Επιχειρήσεις, Καταιγίδα της Ερήμου στο Ιράκ-Just Cause στον Παναμά-Restore Hope στη Σομαλία-Μωϋσής στην Ερυθρά Θάλασσα, όλες σ’ ένα θεατρικό παλκοσένικο που υποδέχεται την Επικυριαρχία την κατάλληλη στιγμή.
Είναι σαν τα επίσημα έγγραφα που χαρακτηρίζονται απόρρητα για ν’ αποφύγουν τη λαϊκή κατακραυγή.
Είναι σαν τις Χώρες υπό αντιπαράθεση που καταθέτουν στον ΟΗΕ αίτημα διακανονισμού με διεθνή συναίνεση, για να ‘ρθει το Συμβούλιο Ασφαλείας να αναδιατάξει τον χάρτη.
Είναι σαν τις Αρχές παγκόσμιου Ποδοσφαίρου που εξετάζουν την ευρωστότητα-ανθεκτικότητα του χλοοτάπητα πριν τον αγώνα, ενώ στις φαβέλες ένα τακτικό υλικό παίζει πεντόβολα.
Πόσες διευθετήσεις να λυμαίνονται την εδαφική ακεραιότητα…
Ο Οδυσσέας πρώτον τον Αντί-Νοο σκότωσε απ’ τους Μνηστήρες,
Και πόση γενναιοδωρία στα μάτια της Πηνελόπης∙
Στα βάραθρα της Ακοής, κατά τον Λιαντίνη, τη σπουδή τους καθορίζουν οι Ανάγκες.
Να επιθεωρείς αμφισβητώντας το ίδιο το αντικείμενο της προσοχής,
Είναι σαν ν’ ακούς Μουσική χωρίς να βυθίζεσαι.
Κάποιοι αυξάνουν τα πλούτη τους.
Κάποιοι χάνουν την τροφή τους.
Κάποιες πονόψυχες κυρίες μοίραζαν τα πανάκριβα ρούχα τους.
Ο Ουρανός, όπως και να ‘χε, θα γλίτωνε της κυριαρχίας των ρασοφόρων!
Μία κοπέλα έχασε το μωρό της σε νεαρή ηλικία κι ύστερα όλοι την έβριζαν «πόρνη».
Ένας άνδρας κρύωνε σ’ ένα δωμάτιο χωρίς σόμπα και δίπλα μία γυναίκα τον αγκάλιαζε με θέρμη χωρίς να τη νοιάζει αν μπορεί στις διεσταλμένες κόρες της να εκτιμήσει τον πόθο.
Κανένας Δάσκαλος δεν είναι φωτισμένος αν μάτια και ώτα δεν έχει διάπλατα ανοιχτά για να διδαχθεί απ’ τους μαθητές του!
Η Σιγή στη συντέλειά της κι η Αλήθεια στην αίρεσή της. Η Εξουσία έχει διαβολικό προσωπείο και λόγχες ανικανοποίητες!
Η κάθε πρόθεση προστατεύει τη σιγουριά της!
Μια Γυναίκα έγραφε Ποίηση στα θολά της βράδια. Πολλοί δυνητικοί εραστές επισκέπτονταν νοερά την κλίνη της. Μα κάθε που τέλειωνε ένα ποίημα Αυτή παραβίαζε της Ταχύτητας τα όρια για να την επιπλήττει ο αγαπημένος της.
Η Ζωή δεν έχει καρτερία, όπως και το χρέος του Τρίτου Κόσμου που έχει τεράστια πλοκάμια. Αφ’ ης στιγμής η Δημοκρατία ενδύθηκε καπιταλιστικό μανδύα, «η Επιτυχία διαφαινόταν στον Ορίζοντα»!
Οχλοβοή πάνω στο Τέλμα, όπως ο Καντάφι συνιστούσε τη μέγιστη ενσάρκωση του διαβόλου για τους Δυτικούς, Ποιμαντορία ή Πολιτολογία, τι σημασία είχε!
Στις παράγκες λεχώνες θρηνούσαν γοερά. Ερίτιμες κυρίες από Ιδρύματα κι Εστίες Μητέρας έβαφαν τα νεογέννητα. Είχε γεμίσει ο θάλαμος μωρά, Μπλε-Κόκκινα-Πράσινα-Μαύρα-Κίτρινα. Μα όλα τα χρώματα από μπογιές πλαστικές. Το βράδυ οι Γυναίκες τα ‘πλεναν πέρα στο Ποτάμι όλες ΜΑΖΙ και ΜΟΝΕΣ. Και τ’ άλλο πρωί οι Υπεύθυνοι τα ξανάβαφαν. Κι ο εφιάλτης δεν θα ‘χε ποτέ ΤΕΛΟΣ!
Όταν η Γνώση κι η Άγνοια τέμνονται στο βουβό σημείο μιας αγωνίας Παρακλητικής, τι σημασία έχει!
Η Γη, όπως και να ‘χε, θα καταχτιόταν…
Κι εγώ που Άναρχη ακόμη και στη γραφή μου,
Αφήνω τον Έρωτα στο πεζοδρόμιο∙
Και πατώ το γκάζι στο τέρμα.
Να με βλέπει να χάνομαι στο τέρμα του δρόμου…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου