Στέφανος Μαντζαρίδης
Γεννήθηκα ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι στα μέσα της δεκαετίας του '60. Οι γονείς μου είχαν δεν είχαν κλείσει καλά καλά μερικούς μονάχα μήνες στη νέα τους πατρίδα μετά την αγαπημένη τους Πόλη. Μεγάλωσα ανάμεσα σε αρώματα από πολίτικες συνταγές και αγκαλιές ανακατεμένες με τούρκικα χαϊδευτικά όπως τζιέρι μου ή πασάκα μου.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Δύσκολα και περίεργα μα και πανέμορφα συνάμα. Άλλοι βλέπεις από τους καινούριους ανθρώπους που μας περιέβαλαν μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία, σαν κάποιας περίεργης μορφής άγνωστη απειλή κι άλλοι με τόση ζεστασιά που έκανε την καρδιά μου να σκιρτάει τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα έσπαγε...
Έμαθα μπάλα κλωτσώντας μια τα καλοκαίρια στη Χαλκιδική παρέα με παιδιά από την πάλαι πότε Γιουγκοσλαβία. Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά όταν πρωτοαντίκρισα το ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο την κόρη του παλιού γείτονα των γονιών μου, την Αϊσέ. Και οι πιο έντονες και όμορφες στιγμές που θυμάμαι σα παιδί ήταν κάθε φορά που η κυρία Έστερ, η καλύτερη φίλη της γιαγιάς μου, μου έδειχνε το περίεργο εκείνο τατουάζ στο μπράτσο της και μου έλεγε με μάτια που βούρκωναν ιστορίες από το Άουσβιτς...
Την Θεσσαλονίκη μου την λατρεύω. Λατρεύω πως γεννήθηκε σε μια πόλη που ήταν διαχρονικά ένα τεράστιο χωνευτήρι πολιτισμών. Μια γωνιά της γης που κάθε κατατρεγμένος και απόκληρος μπορούσε να βρει μια ζεστή αγκαλιά και μια νέα πατρίδα.
Όσο όμως περήφανος νιώθω που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια τέτοια γωνιά της γης, άλλο τόσο ντρέπομαι για αυτήν όταν φοράει τον μανδύα του ψευτοπατριωτισμού και πέφτει θύμα του κάθε αριβίστα που χτίζει πολιτικές καριέρες πάνω στην αφέλεια και την αγνότητα της...
Χαρακτήρισαν τα Βαλκάνια ως την πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και όχι άδικα. Το χώμα αυτής της γωνιάς της γης είναι ποτισμένο με τόνους αίματος, βορά στον μύλο των απανταχού εθνικισμών. Έλληνες, Τούρκοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι μίσησαν ο ένας τον άλλον, έβγαλαν τα μαχαίρια τους και αλληλοπνίγηκαν στο αίμα παρασυρμένοι από μεγάλα λόγια και στείρες ιδέες. Και πάντα από πίσω ξεφύτρωναν εκείνοι που έτριβαν τα χέρια τους γεμάτοι ικανοποίηση σβήνοντας τη δίψα τους για αίμα...
Στο συλλαλητήριο για το όνομα των γειτόνων μας δεν επρόκειτο να περάσω ούτε καν απ' έξω. Ακόμα κι αν θα το ήθελα, θα μου ήταν αδύνατον να αναπνεύσω τον ίδιο αέρα που θα ανέπνεαν οι εγκληματίες των φασιστικών μορφωμάτων. Να σταθώ πλάι σε υμνητές της χούντας και νοσταλγούς του ναζισμού. Να τους δώσω άλλοθι για να ξεπλύνουν τα εγκλήματα τους...
Έζησα καλά τα πρώτα συλλαλητήρια, εκεί στο τόσο μακρινό 1992, και είδα καλά που μπορούν να οδηγήσουν. Πόσοι Ψωμιάδηδες και πόσοι Άνθιμοι μπορούν να ξεφυτρώσουν όταν ο εθνικισμός κι ο φασισμός φοράνε τον μανδύα του πατριωτισμού ως άλλοι λύκοι που φόρεσαν προβιά αρνιού και μπήκαν μέσα στο κοπάδι...
Πόσες ευκαιρίες χάθηκαν για τους δυο λαούς στο όνομα μιας υστερίας ένθεν κακείθεν...
Όλο αυτό το διάστημα με επίκεντρο την αγαπημένη μου πόλη, νέα φυντάνια ξεπρόβαλαν, δειλά δειλά στην αρχή, με φούρια όσο περνούσαν οι μέρες. Νέοι κάπηλοι της αγάπης ενός λαού για τον τόπο του άπλωσαν τα χέρια και ετοιμάζονται να αδράξουν μερίδιο στην ιστορία.
Άκουγα τους ομιλητές που οι πολεμικές κραυγές τους ανακατωνόταν με τα ουρλιαχτά των λύκων που εφόρμησαν στην πόλη μου διψασμένοι για αίμα, άκουγα και τους αντίστοιχους λύκους που από την άλλη πλευρά των συνόρων να ακονίζουν τα νύχια και τα δόντια τους κι ανατρίχιαζα...
Το τέρας είναι ήδη εδώ, διψασμένο για αίμα...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Γεννήθηκα ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι στα μέσα της δεκαετίας του '60. Οι γονείς μου είχαν δεν είχαν κλείσει καλά καλά μερικούς μονάχα μήνες στη νέα τους πατρίδα μετά την αγαπημένη τους Πόλη. Μεγάλωσα ανάμεσα σε αρώματα από πολίτικες συνταγές και αγκαλιές ανακατεμένες με τούρκικα χαϊδευτικά όπως τζιέρι μου ή πασάκα μου.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Δύσκολα και περίεργα μα και πανέμορφα συνάμα. Άλλοι βλέπεις από τους καινούριους ανθρώπους που μας περιέβαλαν μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία, σαν κάποιας περίεργης μορφής άγνωστη απειλή κι άλλοι με τόση ζεστασιά που έκανε την καρδιά μου να σκιρτάει τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα έσπαγε...
Έμαθα μπάλα κλωτσώντας μια τα καλοκαίρια στη Χαλκιδική παρέα με παιδιά από την πάλαι πότε Γιουγκοσλαβία. Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά όταν πρωτοαντίκρισα το ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο την κόρη του παλιού γείτονα των γονιών μου, την Αϊσέ. Και οι πιο έντονες και όμορφες στιγμές που θυμάμαι σα παιδί ήταν κάθε φορά που η κυρία Έστερ, η καλύτερη φίλη της γιαγιάς μου, μου έδειχνε το περίεργο εκείνο τατουάζ στο μπράτσο της και μου έλεγε με μάτια που βούρκωναν ιστορίες από το Άουσβιτς...
Την Θεσσαλονίκη μου την λατρεύω. Λατρεύω πως γεννήθηκε σε μια πόλη που ήταν διαχρονικά ένα τεράστιο χωνευτήρι πολιτισμών. Μια γωνιά της γης που κάθε κατατρεγμένος και απόκληρος μπορούσε να βρει μια ζεστή αγκαλιά και μια νέα πατρίδα.
Όσο όμως περήφανος νιώθω που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια τέτοια γωνιά της γης, άλλο τόσο ντρέπομαι για αυτήν όταν φοράει τον μανδύα του ψευτοπατριωτισμού και πέφτει θύμα του κάθε αριβίστα που χτίζει πολιτικές καριέρες πάνω στην αφέλεια και την αγνότητα της...
Χαρακτήρισαν τα Βαλκάνια ως την πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και όχι άδικα. Το χώμα αυτής της γωνιάς της γης είναι ποτισμένο με τόνους αίματος, βορά στον μύλο των απανταχού εθνικισμών. Έλληνες, Τούρκοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Βούλγαροι μίσησαν ο ένας τον άλλον, έβγαλαν τα μαχαίρια τους και αλληλοπνίγηκαν στο αίμα παρασυρμένοι από μεγάλα λόγια και στείρες ιδέες. Και πάντα από πίσω ξεφύτρωναν εκείνοι που έτριβαν τα χέρια τους γεμάτοι ικανοποίηση σβήνοντας τη δίψα τους για αίμα...
Στο συλλαλητήριο για το όνομα των γειτόνων μας δεν επρόκειτο να περάσω ούτε καν απ' έξω. Ακόμα κι αν θα το ήθελα, θα μου ήταν αδύνατον να αναπνεύσω τον ίδιο αέρα που θα ανέπνεαν οι εγκληματίες των φασιστικών μορφωμάτων. Να σταθώ πλάι σε υμνητές της χούντας και νοσταλγούς του ναζισμού. Να τους δώσω άλλοθι για να ξεπλύνουν τα εγκλήματα τους...
Έζησα καλά τα πρώτα συλλαλητήρια, εκεί στο τόσο μακρινό 1992, και είδα καλά που μπορούν να οδηγήσουν. Πόσοι Ψωμιάδηδες και πόσοι Άνθιμοι μπορούν να ξεφυτρώσουν όταν ο εθνικισμός κι ο φασισμός φοράνε τον μανδύα του πατριωτισμού ως άλλοι λύκοι που φόρεσαν προβιά αρνιού και μπήκαν μέσα στο κοπάδι...
Πόσες ευκαιρίες χάθηκαν για τους δυο λαούς στο όνομα μιας υστερίας ένθεν κακείθεν...
Όλο αυτό το διάστημα με επίκεντρο την αγαπημένη μου πόλη, νέα φυντάνια ξεπρόβαλαν, δειλά δειλά στην αρχή, με φούρια όσο περνούσαν οι μέρες. Νέοι κάπηλοι της αγάπης ενός λαού για τον τόπο του άπλωσαν τα χέρια και ετοιμάζονται να αδράξουν μερίδιο στην ιστορία.
Άκουγα τους ομιλητές που οι πολεμικές κραυγές τους ανακατωνόταν με τα ουρλιαχτά των λύκων που εφόρμησαν στην πόλη μου διψασμένοι για αίμα, άκουγα και τους αντίστοιχους λύκους που από την άλλη πλευρά των συνόρων να ακονίζουν τα νύχια και τα δόντια τους κι ανατρίχιαζα...
Το τέρας είναι ήδη εδώ, διψασμένο για αίμα...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου