Κυριακή Μπεϊόγλου
Τα κορίτσια της σκιάς συνήθως δεν μιλάνε πολύ. Εχουν κατεβασμένο το κεφάλι όταν περνούν από μέρη πολυπληθή και κοσμικά. Το βάδισμά τους δεν έχει αυτοπεποίθηση και γι' αυτό τις ψέγουν οι δικοί τους και οι φίλοι. Είναι κατά του εαυτού τους, τους λένε, και πολύ κόντρα στην εποχή.
Τα κορίτσια της σκιάς έχουν φόβους και διόλου δεν μοιάζουν με τις ατρόμητες ηρωίδες των κινηματογραφικών ταινιών. Και, δεν θα σου πουν κάτι έξυπνο που θα σε «ταπώσει» όταν τις κρίνεις για τον τρόπο τους και τη στάση της ζωής τους. Συνήθως αυτό γίνεται γιατί πιστεύουν ότι κατά βάθος έχεις δίκιο αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Οσους τίτλους βιβλίων αυτοβοήθειας και θετικής προσέγγισης της ζωής κι αν τους κατεβάσεις. Σου εξηγούν υπομονετικά πως δεν βλέπουν αρνητικά τη ζωή, αν νομίζεις πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Απλά είναι τα πράγματα, δεν θέλουν να κάνουν θόρυβο. Νυχοπατώντας περπατούν τα βράδια στους ίδιους δρόμους που περπατάς κι εσύ.
Τα κορίτσια της σκιάς δεν είναι κορίτσια άλλης εποχής. Είναι πλάσματα της εποχής που ζεις κι ας σου φαίνονται γυναίκες σαν αυτές του Χένρι Τζέιμς στις «Βοστονέζες». Δεν είναι καταπιεσμένες, δεν ξεχνούν τα όνειρά τους και δεν ακολουθούν αδιαμαρτύρητα τις επιθυμίες του συντρόφου τους. Δεν θα μιλήσουν δυνατά όταν πρέπει να φύγουν. Θα φύγουν σιωπώντας.
Φορούν χειμώνα καλοκαίρι σκούρα γυαλιά ηλίου. Και μια μέρα σαν τη σημερινή σηκώνουν το κεφάλι τους προς τον ουρανό κοιτώντας τα αποδημητικά πουλιά να επιστρέφουν θαυμάζοντας την ικανότητά τους να προσαρμόζονται στις εποχές. Θαυμάζουν επίσης την αντοχή τους να φτιάχνουν δυο φορές τον χρόνο καινούργια σπίτια. Στα κορίτσια της σκιάς αρέσει πολύ η σταθερότητα, αυτό είναι αλήθεια.
Τα κορίτσια αυτά είναι περίεργα για τη ζωή και την παρακολουθούν προσεκτικά. Δεν μοιάζουν καθόλου με τα «κορίτσια της συγγνώμης». Τα «κορίτσια της συγγνώμης» ίσως να μην υπήρξαν ποτέ. Αφού κι ο στιχουργός λέει πως αυτός που νομίζει πως υπάρχουν είναι:
«ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος/ που όπου τον παίρνει κοκορεύεται/ ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος/μες του φαλλού του το φολκλόρ να κοροϊδεύεται».
Αν ρωτήσεις τα κορίτσια της σκιάς: «φοβάστε τη σκιά;» εκείνα αμέσως θα σας πουν «όχι, νιώθω μέσα της άνετα» και θα χαμογελάσουν γιατί ξέρουν καλά ότι γι' αυτά ο Νερούδα έγραψε το ωραιότερο ποίημά του:
Σε ονόμασα βασίλισσα...
Οταν περπατάς στο δρόμο/ κανείς δε σε αναγνωρίζει./ Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα,/ κανένας δεν κοιτάζει/ το από κόκκινο χρυσό χαλί/ που πατάς καθώς περνάς,/ το χαλί δεν υπάρχει./ Κι όταν εμφανίζεσαι/ όλοι οι ποταμοί ακούγονται/ στο κορμί μου, καμπάνες/ σείουν τον ουρανό/ κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο…
Κατά βάθος τα κορίτσια αυτά είναι πολύ γενναία κορίτσια. Θέλει θάρρος για να πας κόντρα στην εποχή σου...
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Τα κορίτσια της σκιάς συνήθως δεν μιλάνε πολύ. Εχουν κατεβασμένο το κεφάλι όταν περνούν από μέρη πολυπληθή και κοσμικά. Το βάδισμά τους δεν έχει αυτοπεποίθηση και γι' αυτό τις ψέγουν οι δικοί τους και οι φίλοι. Είναι κατά του εαυτού τους, τους λένε, και πολύ κόντρα στην εποχή.
Τα κορίτσια της σκιάς έχουν φόβους και διόλου δεν μοιάζουν με τις ατρόμητες ηρωίδες των κινηματογραφικών ταινιών. Και, δεν θα σου πουν κάτι έξυπνο που θα σε «ταπώσει» όταν τις κρίνεις για τον τρόπο τους και τη στάση της ζωής τους. Συνήθως αυτό γίνεται γιατί πιστεύουν ότι κατά βάθος έχεις δίκιο αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Οσους τίτλους βιβλίων αυτοβοήθειας και θετικής προσέγγισης της ζωής κι αν τους κατεβάσεις. Σου εξηγούν υπομονετικά πως δεν βλέπουν αρνητικά τη ζωή, αν νομίζεις πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Απλά είναι τα πράγματα, δεν θέλουν να κάνουν θόρυβο. Νυχοπατώντας περπατούν τα βράδια στους ίδιους δρόμους που περπατάς κι εσύ.
Τα κορίτσια της σκιάς δεν είναι κορίτσια άλλης εποχής. Είναι πλάσματα της εποχής που ζεις κι ας σου φαίνονται γυναίκες σαν αυτές του Χένρι Τζέιμς στις «Βοστονέζες». Δεν είναι καταπιεσμένες, δεν ξεχνούν τα όνειρά τους και δεν ακολουθούν αδιαμαρτύρητα τις επιθυμίες του συντρόφου τους. Δεν θα μιλήσουν δυνατά όταν πρέπει να φύγουν. Θα φύγουν σιωπώντας.
Φορούν χειμώνα καλοκαίρι σκούρα γυαλιά ηλίου. Και μια μέρα σαν τη σημερινή σηκώνουν το κεφάλι τους προς τον ουρανό κοιτώντας τα αποδημητικά πουλιά να επιστρέφουν θαυμάζοντας την ικανότητά τους να προσαρμόζονται στις εποχές. Θαυμάζουν επίσης την αντοχή τους να φτιάχνουν δυο φορές τον χρόνο καινούργια σπίτια. Στα κορίτσια της σκιάς αρέσει πολύ η σταθερότητα, αυτό είναι αλήθεια.
Τα κορίτσια αυτά είναι περίεργα για τη ζωή και την παρακολουθούν προσεκτικά. Δεν μοιάζουν καθόλου με τα «κορίτσια της συγγνώμης». Τα «κορίτσια της συγγνώμης» ίσως να μην υπήρξαν ποτέ. Αφού κι ο στιχουργός λέει πως αυτός που νομίζει πως υπάρχουν είναι:
«ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος/ που όπου τον παίρνει κοκορεύεται/ ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος/μες του φαλλού του το φολκλόρ να κοροϊδεύεται».
Αν ρωτήσεις τα κορίτσια της σκιάς: «φοβάστε τη σκιά;» εκείνα αμέσως θα σας πουν «όχι, νιώθω μέσα της άνετα» και θα χαμογελάσουν γιατί ξέρουν καλά ότι γι' αυτά ο Νερούδα έγραψε το ωραιότερο ποίημά του:
Σε ονόμασα βασίλισσα...
Οταν περπατάς στο δρόμο/ κανείς δε σε αναγνωρίζει./ Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα,/ κανένας δεν κοιτάζει/ το από κόκκινο χρυσό χαλί/ που πατάς καθώς περνάς,/ το χαλί δεν υπάρχει./ Κι όταν εμφανίζεσαι/ όλοι οι ποταμοί ακούγονται/ στο κορμί μου, καμπάνες/ σείουν τον ουρανό/ κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο…
Κατά βάθος τα κορίτσια αυτά είναι πολύ γενναία κορίτσια. Θέλει θάρρος για να πας κόντρα στην εποχή σου...
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου