Γελωτοποιός
Έχουμε πολλά ν’ αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Προβλήματα να λύσουμε, ερωτήματα ν’ απαντήσουμε, απώλειες ν’ αντέξουμε. Αυτό που μας σώζει κάποιες φορές είναι να ρωτάμε, όπως στα παιδικά μας χρόνια: «Αν ήσουν σούπερ-ήρωας τι δυνάμεις θα ‘θελες να έχεις;»
Ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Απέναντι απ’ το σπίτι υπήρχε ένα περίπτερο. Κάθε Παρασκευή, μόλις τέλειωνα το σχολείο, πήγαινα κατ’ ευθείαν εκεί. Κρατούσα τα λεφτά απ’ το χατζιλίκι μου, δεν έτρωγα ψωμάκι με kiss (τότε δεν υπήρχαν κρουασάν) ώστε να μαζέψω τις απαιτούμενες δραχμές (τότε δεν υπήρχαν ούτε ευρώ). Αλλά υπήρχε η Marvel.
«Ήρθε», μου ‘λεγε ο περιπτεράς και μου ‘δειχνε το καινούριο τεύχος του Spiderman.
Δεν το άνοιγα. Πήγαινα σπίτι, έτρωγα γρήγορα (χωρίς κολατσιό τόσες ώρες) και μετά καθόμουν στο κρεβάτι. Ιερή στιγμή για τον οκτάχρονο εαυτό μου: Η συνέχεια των περιπετειών του πιο αγαπημένου μου απ’ όλους τους υπερήρωες, του Άνθρωπου-Αράχνη.
Αγαπούσα και τον Ιούλιο Βερν ή τις περιπέτειες του Ροβινσώνα Κρούσου, του Μπεν Χουρ. Αλλά η αγάπη για τα κόμιξ (ειδικά της marvel) ήταν κάτι που κανείς ενήλικας, σίγουρα όχι οι γονείς μου, δεν μπορούσε να καταλάβει.
Στην πέμπτη δημοτικού αντάλλαξα όλα μου τα κόμιξ με μια χαρτόκουτα πλέιμομπιλ (ενός πιο πλούσιου φίλου). Τώρα -που είμαι ενήλικας- μου φαίνεται βλακώδης ανταλλαγή, τα κόμιξ μπορεί να ήταν και συλλεκτικά, ν’ αξίζαν λεφτά (ευρώ) σήμερα. Αλλά τότε σκεφτόμουν αλλιώς. Υπήρχε μόνο το παρόν, το απόγευμα που θα έπαιζα με το κάστρο.
Όταν η Marvel ξεκίνησε να κάνει ταινίες ήμουν 30+ χρονών. Είχα διαβάσει πολύ σοβαρά βιβλία κι είχα δει πολλές σπουδαίες ταινίες (Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, και ξερό ψωμί, όπως έλεγε κι ο Πανούσης).
Δεν υπήρχε χρόνος για superhero ταινίες. Έπρεπε να μάθω το ΑΦΜ μου.
Ο μεγάλος αδελφός ενός φίλου, όταν ήμουν είκοσι κάτι χρονών με είχε ρωτήσει αν θυμάμαι το ΑΦΜ μου. Φυσικά και δεν το θυμόμουν. Για ποιο λόγο να κάνω κάτι τέτοιο;
«Μόνο όταν μάθεις το ΑΦΜ σου, όταν το πεις τόσες φορές που να το θυμάσαι, μόνο τότε έχεις μπει πραγματικά στον κόσμο των μεγάλων», μου είχε πει ο Δημήτρης.
Είχε δίκιο. Τώρα πια ξέρω να το λέω χωρίς καν να σκέφτομαι. Μάλλον είμαι μεγάλος.
Αλλά κάθε «μεγάλος» σαν κι εμένα ψάχνει μια δικαιολογία για να ξανανιώσει παιδί.
Η δική μου ήρθε με τον γιο μου. Που κάποια στιγμή βαρέθηκε να βλέπει μεταγλωτισμένες ταινίες της Pixar (τις είδαμε όλες από είκοσι φορές την καθεμία) και μπήκε στο σύμπαν της Marvel.
Διστακτικά στην αρχή, στο dvd, κλείνοντας τα μάτια όπου υπήρχε αίμα. Αλλά ήθελε να δει και την επόμενη ταινία -κι εγώ ανυπομονούσα.
Πέρυσι έφτασε η στιγμή να δούμε μαζί, πατέρας και γιος, την πρώτη μας ταινία των Marvel Studios στον κινηματογράφο. Ήταν ο Spiderman ξανά, το Homecoming. Κι ένιωσα σαν να γυρνούσα στο πατρικό μου σπίτι, εκείνο απέναντι απ’ το περίπτερο.
Χθες πήγαμε να δούμε το Avengers: Infinity War. Οικογενειακά. Ήρθε μαζί μας κι η Νέλλη, που μυήθηκε πλέον κι εκείνη στο Marvel Universe.
Ήταν ακριβώς ό,τι θέλαμε να δούμε. Η ψηφιακή τεχνολογία κατάφερε να μπορούν να γίνονται ταινίες που να ξεπερνάνε τη φαντασία μας. Ή -τουλάχιστον- να την ικανοποιούν καλύτερα από τις πρώτες υπερηρωικές ταινίες, όπως ο Σούπερμαν με τον Κρίστοφερ Ριβ.
Βγήκαμε από τον κινηματογράφο και μέχρι να γυρίσουμε -και μετά- μιλούσαμε για την πλοκή της ταινίας, λέγαμε ποιος ήρωας δεν έπρεπε να πεθάνει.
(Το σινεμά ήταν γεμάτο έφηβους. Κάποιος, στο τέλος της ταινίας φώναξε: «Κι αυτή η καριόλα γιατί έζησε;»)
Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που θα πιστεύουν ότι οι ταινίες της Marvel είναι σκουπίδια. Ότι δεν μπορούν να συγκριθούν μ’ εκείνες του Γουές Άντερσον, του Λάνθιμου ή του Φατίχ Ακίν.
Έχουν -εν μέρει- δίκιο. Δεν υπάρχει σύγκριση.
Οι ταινίες της Marvel, όπως και τα κόμιξ, δεν μας βάζουν να στοχαζόμαστε το είναι και το φαίνεσθαι.
Μόνο μας κάνουν να γινόμαστε παιδιά, να χαιρόμαστε και να τρομάζουμε ή να χειροκροτάμε. Χωρίς σπουδαίες σκέψεις, μανιχαϊστικά, οι καλοί ήρωες κι ο κακός villain (που μπορεί να μην είναι και τόσο επίπεδος).
Η τέχνη είναι όπως όλα τ’ άλλα στη ζωή. Πρέπει να καταλάβεις πότε πρέπει να είσαι σοβαρός και πότε πρέπει ν’ αφεθείς στην ελαφρότητα του είναι.
Κάποιες στιγμές αρκεί να σκέφτεσαι: «Ποιες υπερδυνάμεις θα ήθελα να έχω;»
Κι ας είναι ψέμα, φαντασία, όνειρο.
Να γίνεις για λίγο πάλι εκείνο το παιδί που δεν γνωρίζει τι είναι το ΑΦΜ.
Να χαθείς σ’ έναν φανταστικό κόσμο, όπου πάντα οι καλοί κερδίζουν. Έστω στο σίκουελ.
Πηγή: sanejoker.info
Γελωτοποιός: Επιλογές
Έχουμε πολλά ν’ αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Προβλήματα να λύσουμε, ερωτήματα ν’ απαντήσουμε, απώλειες ν’ αντέξουμε. Αυτό που μας σώζει κάποιες φορές είναι να ρωτάμε, όπως στα παιδικά μας χρόνια: «Αν ήσουν σούπερ-ήρωας τι δυνάμεις θα ‘θελες να έχεις;»
~~
Ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Απέναντι απ’ το σπίτι υπήρχε ένα περίπτερο. Κάθε Παρασκευή, μόλις τέλειωνα το σχολείο, πήγαινα κατ’ ευθείαν εκεί. Κρατούσα τα λεφτά απ’ το χατζιλίκι μου, δεν έτρωγα ψωμάκι με kiss (τότε δεν υπήρχαν κρουασάν) ώστε να μαζέψω τις απαιτούμενες δραχμές (τότε δεν υπήρχαν ούτε ευρώ). Αλλά υπήρχε η Marvel.
«Ήρθε», μου ‘λεγε ο περιπτεράς και μου ‘δειχνε το καινούριο τεύχος του Spiderman.
Δεν το άνοιγα. Πήγαινα σπίτι, έτρωγα γρήγορα (χωρίς κολατσιό τόσες ώρες) και μετά καθόμουν στο κρεβάτι. Ιερή στιγμή για τον οκτάχρονο εαυτό μου: Η συνέχεια των περιπετειών του πιο αγαπημένου μου απ’ όλους τους υπερήρωες, του Άνθρωπου-Αράχνη.
Αγαπούσα και τον Ιούλιο Βερν ή τις περιπέτειες του Ροβινσώνα Κρούσου, του Μπεν Χουρ. Αλλά η αγάπη για τα κόμιξ (ειδικά της marvel) ήταν κάτι που κανείς ενήλικας, σίγουρα όχι οι γονείς μου, δεν μπορούσε να καταλάβει.
~~
Στην πέμπτη δημοτικού αντάλλαξα όλα μου τα κόμιξ με μια χαρτόκουτα πλέιμομπιλ (ενός πιο πλούσιου φίλου). Τώρα -που είμαι ενήλικας- μου φαίνεται βλακώδης ανταλλαγή, τα κόμιξ μπορεί να ήταν και συλλεκτικά, ν’ αξίζαν λεφτά (ευρώ) σήμερα. Αλλά τότε σκεφτόμουν αλλιώς. Υπήρχε μόνο το παρόν, το απόγευμα που θα έπαιζα με το κάστρο.
~~
Όταν η Marvel ξεκίνησε να κάνει ταινίες ήμουν 30+ χρονών. Είχα διαβάσει πολύ σοβαρά βιβλία κι είχα δει πολλές σπουδαίες ταινίες (Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, και ξερό ψωμί, όπως έλεγε κι ο Πανούσης).
Δεν υπήρχε χρόνος για superhero ταινίες. Έπρεπε να μάθω το ΑΦΜ μου.
Ο μεγάλος αδελφός ενός φίλου, όταν ήμουν είκοσι κάτι χρονών με είχε ρωτήσει αν θυμάμαι το ΑΦΜ μου. Φυσικά και δεν το θυμόμουν. Για ποιο λόγο να κάνω κάτι τέτοιο;
«Μόνο όταν μάθεις το ΑΦΜ σου, όταν το πεις τόσες φορές που να το θυμάσαι, μόνο τότε έχεις μπει πραγματικά στον κόσμο των μεγάλων», μου είχε πει ο Δημήτρης.
Είχε δίκιο. Τώρα πια ξέρω να το λέω χωρίς καν να σκέφτομαι. Μάλλον είμαι μεγάλος.
Αλλά κάθε «μεγάλος» σαν κι εμένα ψάχνει μια δικαιολογία για να ξανανιώσει παιδί.
~~
Η δική μου ήρθε με τον γιο μου. Που κάποια στιγμή βαρέθηκε να βλέπει μεταγλωτισμένες ταινίες της Pixar (τις είδαμε όλες από είκοσι φορές την καθεμία) και μπήκε στο σύμπαν της Marvel.
Διστακτικά στην αρχή, στο dvd, κλείνοντας τα μάτια όπου υπήρχε αίμα. Αλλά ήθελε να δει και την επόμενη ταινία -κι εγώ ανυπομονούσα.
Πέρυσι έφτασε η στιγμή να δούμε μαζί, πατέρας και γιος, την πρώτη μας ταινία των Marvel Studios στον κινηματογράφο. Ήταν ο Spiderman ξανά, το Homecoming. Κι ένιωσα σαν να γυρνούσα στο πατρικό μου σπίτι, εκείνο απέναντι απ’ το περίπτερο.
~~
Χθες πήγαμε να δούμε το Avengers: Infinity War. Οικογενειακά. Ήρθε μαζί μας κι η Νέλλη, που μυήθηκε πλέον κι εκείνη στο Marvel Universe.
Ήταν ακριβώς ό,τι θέλαμε να δούμε. Η ψηφιακή τεχνολογία κατάφερε να μπορούν να γίνονται ταινίες που να ξεπερνάνε τη φαντασία μας. Ή -τουλάχιστον- να την ικανοποιούν καλύτερα από τις πρώτες υπερηρωικές ταινίες, όπως ο Σούπερμαν με τον Κρίστοφερ Ριβ.
Βγήκαμε από τον κινηματογράφο και μέχρι να γυρίσουμε -και μετά- μιλούσαμε για την πλοκή της ταινίας, λέγαμε ποιος ήρωας δεν έπρεπε να πεθάνει.
(Το σινεμά ήταν γεμάτο έφηβους. Κάποιος, στο τέλος της ταινίας φώναξε: «Κι αυτή η καριόλα γιατί έζησε;»)
~~
Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που θα πιστεύουν ότι οι ταινίες της Marvel είναι σκουπίδια. Ότι δεν μπορούν να συγκριθούν μ’ εκείνες του Γουές Άντερσον, του Λάνθιμου ή του Φατίχ Ακίν.
Έχουν -εν μέρει- δίκιο. Δεν υπάρχει σύγκριση.
Οι ταινίες της Marvel, όπως και τα κόμιξ, δεν μας βάζουν να στοχαζόμαστε το είναι και το φαίνεσθαι.
Μόνο μας κάνουν να γινόμαστε παιδιά, να χαιρόμαστε και να τρομάζουμε ή να χειροκροτάμε. Χωρίς σπουδαίες σκέψεις, μανιχαϊστικά, οι καλοί ήρωες κι ο κακός villain (που μπορεί να μην είναι και τόσο επίπεδος).
~~
Η τέχνη είναι όπως όλα τ’ άλλα στη ζωή. Πρέπει να καταλάβεις πότε πρέπει να είσαι σοβαρός και πότε πρέπει ν’ αφεθείς στην ελαφρότητα του είναι.
Κάποιες στιγμές αρκεί να σκέφτεσαι: «Ποιες υπερδυνάμεις θα ήθελα να έχω;»
Κι ας είναι ψέμα, φαντασία, όνειρο.
Να γίνεις για λίγο πάλι εκείνο το παιδί που δεν γνωρίζει τι είναι το ΑΦΜ.
Να χαθείς σ’ έναν φανταστικό κόσμο, όπου πάντα οι καλοί κερδίζουν. Έστω στο σίκουελ.
Πηγή: sanejoker.info
Γελωτοποιός: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου