Στέφανος Μαντζαρίδης
Το βίντεο που ακολουθεί μπορεί να είναι παλαιότερο, η αγριότητα όμως που κρύβει μέσα του δεν έχει αλλάξει ούτε μια στάλα στις μέρες μας... Σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από εκείνο το μεσημέρι της 17ης Δεκεμβρίου του 2014, όταν ο Mohammed Nabil Taha και ο Akram Zayed Al-Jamal δυο 10χρονα τότε αγόρια από την Παλαιστίνη, δεν μπορούσαν καν να φανταστούν πόση αγριότητα θα μπορούσαν να κρύψουν κάτω από τη στολή τους τα ανθρωπόμορφα εκείνα τέρατα που βρέθηκαν στο διάβα τους, χαράζοντας για πάντα την παιδική τους ψυχούλα...
Τρέμοντας σαν ψάρια τα δυο παιδιά, στο Qitoun Checkpoint 209 στην Al-Khalil / Χεβρώνα προσπαθούσαν να ψελλίσουν δείχνοντας τα καθαρά χέρια τους πως δεν πετούσαν πέτρες στους Ισραηλινούς στρατιώτες και πως απλά ήθελαν να ψωνίσουν κάτι να φάνε μετά το σχολείο τους από το κοντινό μαγαζί. Γύρω από τα συγκεκριμένα σημεία ελέγχου άλλωστε υπάρχουν εφτά Παλαιστινιακά σχολεία με εκατοντάδες μαθητές και λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου, Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν εκτοξεύσει εκατοντάδες κάνιστρα δακρυγόνων σε αντίποινα μερικών πετρών που είχαν πετάξει κάποια παιδιά...
Μάταια όμως... Τι κι αν ούρλιαζαν για περισσότερα από 30 λεπτά οι γονείς τους, τι κι αν χτυπιόταν από την οδύνη, τι κι αν έκλαιγαν, παρακαλούσαν, καταριόταν... Τα δάκρυα τους δεν συγκίνησαν κανέναν από τους πάνοπλους Ισραηλινούς στρατιώτες...
Η εικόνα των δυο αυτών 10χρονων παιδιών να τρέμουν σύγκορμα από τον φόβο τους καθώς και η εικόνα του πατέρα τους που λυγίζει όταν τα παιδιά τελικά μπαίνουν δια της βίας στο μικρό λεωφορείο του Ισραηλινού στρατού λυγίζει κάθε έναν που αισθάνεται ακόμα άνθρωπος, όχι όμως και τους δήμιους που, τυφλωμένοι από τα άνομα συμφέροντα των λίγων ισχυρών του κόσμου τούτου, δεν διστάζουν να πνίξουν σε κάθε ευκαιρία στο αίμα ολόκληρους λαούς...
Αλήθεια που να βρίσκονται τώρα τα δυο αυτά παιδιά; Ζούνε ή έχουν φύγει μακριά, σε τόπους που η ανθρώπινη αγριότητα δεν μπορεί να τους κάνει κακό; Μπορείς να τους συναντήσεις στις τεράστιες διαδηλώσεις των ημερών να γίνονται κινητοί στόχοι των στρατιωτών προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού του Ισραήλ και της παγκόσμιας κοινότητας που διαρρηγνύει γεμάτη κούφια υποκρισία τα ιμάτια της ή σαπίζουν σε κάποιο κελί μιας Ισραηλινής φυλακής;
Κάθε φορά λοιπόν, που αναρωτιέσαι πως γεννιούνται οι τρομοκράτες και πως μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος να γεμίσει με τόσο μίσος την ψυχή του ή κάθε φορά που αντικρίζεις κάποιον από όλα αυτά τα ξεριζωμένα από τις εστίες τους ανθρώπινα ερείπια που σου χαλάνε την αισθητική, ρίχνε ξανά μια ματιά στο βίντεο αυτό και, που ξέρεις, ίσως και να βρεις επιτέλους την απάντηση...
Στην Παλαιστίνη το ανθρώπινο είδος δείχνει για μια ακόμα φορά πως η αγριότητα του δεν έχει όρια,, δεν έχει αρχή και τέλος. Αλλά και όλοι εμείς οι υπόλοιποι που ζούμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας δείχνουμε κάθε φορά που δακρύζει και τρέμει από φόβο ένα παιδί πόσο κούφιοι και γεμάτοι υποκρισία είμαστε...
Γιατί εγκληματίες δεν είναι μονάχα όσοι διαπράττουν εγκλήματα αλλά και όλοι εκείνοι που τα επιτρέπουν να συμβαίνουν...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Το βίντεο που ακολουθεί μπορεί να είναι παλαιότερο, η αγριότητα όμως που κρύβει μέσα του δεν έχει αλλάξει ούτε μια στάλα στις μέρες μας... Σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από εκείνο το μεσημέρι της 17ης Δεκεμβρίου του 2014, όταν ο Mohammed Nabil Taha και ο Akram Zayed Al-Jamal δυο 10χρονα τότε αγόρια από την Παλαιστίνη, δεν μπορούσαν καν να φανταστούν πόση αγριότητα θα μπορούσαν να κρύψουν κάτω από τη στολή τους τα ανθρωπόμορφα εκείνα τέρατα που βρέθηκαν στο διάβα τους, χαράζοντας για πάντα την παιδική τους ψυχούλα...
Τρέμοντας σαν ψάρια τα δυο παιδιά, στο Qitoun Checkpoint 209 στην Al-Khalil / Χεβρώνα προσπαθούσαν να ψελλίσουν δείχνοντας τα καθαρά χέρια τους πως δεν πετούσαν πέτρες στους Ισραηλινούς στρατιώτες και πως απλά ήθελαν να ψωνίσουν κάτι να φάνε μετά το σχολείο τους από το κοντινό μαγαζί. Γύρω από τα συγκεκριμένα σημεία ελέγχου άλλωστε υπάρχουν εφτά Παλαιστινιακά σχολεία με εκατοντάδες μαθητές και λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου, Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν εκτοξεύσει εκατοντάδες κάνιστρα δακρυγόνων σε αντίποινα μερικών πετρών που είχαν πετάξει κάποια παιδιά...
Μάταια όμως... Τι κι αν ούρλιαζαν για περισσότερα από 30 λεπτά οι γονείς τους, τι κι αν χτυπιόταν από την οδύνη, τι κι αν έκλαιγαν, παρακαλούσαν, καταριόταν... Τα δάκρυα τους δεν συγκίνησαν κανέναν από τους πάνοπλους Ισραηλινούς στρατιώτες...
Η εικόνα των δυο αυτών 10χρονων παιδιών να τρέμουν σύγκορμα από τον φόβο τους καθώς και η εικόνα του πατέρα τους που λυγίζει όταν τα παιδιά τελικά μπαίνουν δια της βίας στο μικρό λεωφορείο του Ισραηλινού στρατού λυγίζει κάθε έναν που αισθάνεται ακόμα άνθρωπος, όχι όμως και τους δήμιους που, τυφλωμένοι από τα άνομα συμφέροντα των λίγων ισχυρών του κόσμου τούτου, δεν διστάζουν να πνίξουν σε κάθε ευκαιρία στο αίμα ολόκληρους λαούς...
Αλήθεια που να βρίσκονται τώρα τα δυο αυτά παιδιά; Ζούνε ή έχουν φύγει μακριά, σε τόπους που η ανθρώπινη αγριότητα δεν μπορεί να τους κάνει κακό; Μπορείς να τους συναντήσεις στις τεράστιες διαδηλώσεις των ημερών να γίνονται κινητοί στόχοι των στρατιωτών προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού του Ισραήλ και της παγκόσμιας κοινότητας που διαρρηγνύει γεμάτη κούφια υποκρισία τα ιμάτια της ή σαπίζουν σε κάποιο κελί μιας Ισραηλινής φυλακής;
Κάθε φορά λοιπόν, που αναρωτιέσαι πως γεννιούνται οι τρομοκράτες και πως μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος να γεμίσει με τόσο μίσος την ψυχή του ή κάθε φορά που αντικρίζεις κάποιον από όλα αυτά τα ξεριζωμένα από τις εστίες τους ανθρώπινα ερείπια που σου χαλάνε την αισθητική, ρίχνε ξανά μια ματιά στο βίντεο αυτό και, που ξέρεις, ίσως και να βρεις επιτέλους την απάντηση...
Στην Παλαιστίνη το ανθρώπινο είδος δείχνει για μια ακόμα φορά πως η αγριότητα του δεν έχει όρια,, δεν έχει αρχή και τέλος. Αλλά και όλοι εμείς οι υπόλοιποι που ζούμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας δείχνουμε κάθε φορά που δακρύζει και τρέμει από φόβο ένα παιδί πόσο κούφιοι και γεμάτοι υποκρισία είμαστε...
Γιατί εγκληματίες δεν είναι μονάχα όσοι διαπράττουν εγκλήματα αλλά και όλοι εκείνοι που τα επιτρέπουν να συμβαίνουν...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου