Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Και DNA! Πολλά DNA να ταξιδεύουν ερήμην τους παρεμφαίνοντας την ανεξαρτησία τους απ’ τη Βούληση…
Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό εποχές που οι άνθρωποι για να βρουν εργασία ή να κυκλοφορήσουν στους δρόμους όφειλαν να προσκομίσουν «πιστοποιητικό φρονημάτων»…
Ηριάννα στο εδώλιο για ανυπόστατες κατηγορίες και οι παρωδίες των δικάσιμων να εναλλάσσονται παρατείνοντας την κράτηση ενός ανθρώπου λόγω των «αδιάσειστων επινοημάτων» της Εξουσιαστικής Αρχής.
Θεοφίλου στο εδώλιο και οι παρωδίες των δικάσιμων να εναλλάσσονται παρατείνοντας την κράτηση ενός ανθρώπου λόγω της αιτήσεως αναιρέσεως της αθωωτικής αποφάσεως Πενταμελούς Εφετείου ένεκα «αδιάβλητης χάλκευσης» εκ μέρους της Εξουσιαστικής Αρχής.
Τσάκαλος υπό Καθεστώς αόριστης κράτησης και παρ’ όλη την παρέλευση του χρονικού ορίου και παρεπόμενη πρόσβασή του στο δικαίωμα χρήσης αδειών, βρίσκεται αντιμέτωπος με καταστρατήγηση των ευνόητων αξιώσεων.
Κρατούμενοι σε Φυλακές να βιώνουν σε καθημερινή βάση τον πραγματικό εφιάλτη, χωρίς να τους δίνεται ποτέ βήμα απ’ τα ευρείας απήχησης Μέσα Ενημέρωσης, ώστε να επικοινωνήσουν τις παραβιάσεις, στις οποίες υπόκεινται.
Απλή αναφορά σε ονόματα, πίσω απ’ τα οποία δυνητικά βρισκόμαστε ΟΛΟΙ ως Πολίτες, αφού υπό το μικροσκόπιο του 187Α, γνωστός ως τρομονόμος, θεσμοθετείται η ποινική αντιμετώπιση του «ατομικού τρομοκράτη». Με απλά λόγια νομιμοποιείται η ποινική δίωξη κατά οποιουδήποτε μεμονωμένου προσώπου, το οποίο διαπράττει «τρομοκρατικά αδικήματα», και όπου ο όρος «τρομοκρατικό αδίκημα» να συνιστά ενίοτε χαρακτηρισμό κατά βάσην και ουσία αβάσιμο, αφού παραπέμπει μεταξύ άλλων και σε πράξη «εκφοβισμού των επιβαλλόμενων οικονομικών ή πολιτικών δομών» ενός Κράτους ή ενός Διεθνούς Οργανισμού!! Με περισσότερο απλά λόγια ο «ατομικός τρομοκράτης» δεν είναι ο νομιμόφρων-φιλήσυχος Πολίτης, που συμβιβάζεται και κλείνει τα μάτια μπροστά σε οιαδήποτε κατάφωρη παραβίαση των ελευθεριών του ατόμου, αλλά ο σκεπτόμενος κι εκουσίως ανυπόταχτος σε μορφές εκφασισμού.
Πρόκειται για διασαφηνισμένα απρόσκοπτη παρέμβαση των Δικαστικών Αρχών, ανέκαθεν υποζύγια της Κυβερνητικής Εξουσίας, στο φρόνημα και στην Ιδεολογία του ατόμου. Συνακόλουθα παρατηρούμε «εμβρόντητοι» την ασυλία που χαίρουν εκπρόσωποι ακροδεξιών αντιλήψεων, στυλοβάτες επίσης ανέκαθεν του Κεφαλαίου και της επιβλητικής Εξουσίας και κατ’ εφαπτομένη της συνταγματικής θεμελίωσής τους. Ο υπερβάλλων ζήλος δε της ποινικοποίησης εκτείνεται και ενάντια σε πρόσωπα, τα οποία θα σχετιστούν ή θα προσφέρουν υλική βοήθεια σε «ατομικούς τρομοκράτες»…
«Τρέξε, Άνθρωπε, τρέξε» είναι ο τίτλος του ημερολογίου του Ισπανού Xosé TarrioGonzalesαπ’ τις Φυλακές FIES=Τρόφιμοι υπό ειδικό καθεστώς Επιτήρησης, το οποίο εκδόθηκε σε μετάφραση του Δημήτρη Κουφοντίνα και στην Ελλάδα, ένα βιβλίο-ντοκουμέντο. Ο Xosé TarrioGonzales σε ηλικία 11 ετών εισάγεται τη δεκαετία του 1990 σε οικοτροφείο λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του, όπου θα νιώσει τον απόλυτο διαχωρισμό του απ’ τα «πλούσια μέλη» της Κοινωνίας που στηρίζει το κτήνος του Καπιταλισμού-τη βάναυση αίσθηση της απέραντης μοναξιάς μακριά απ’ το γονικό χάδι-τον ασύδοτο σαδισμό των δασκάλων κι εκπαιδευτών που χτυπούν τα ορφανά-εγκαταλειμμένα παιδιά με λουρίδες προς συνετισμό τους στην τάξη-την καταναγκαστική ιδιοτροπία των καλογριών που επιτηρούν και φροντίζουν τα παιδιά σε ανάλογα άσυλα-τις ανελέητες τιμωρίες για μικροσκανταλιές που οι κοινωνίες των ευνοημένων προσυπογράφουν ως «ανδραγαθήματα» των τέκνων τους, για να εμπεδώσει πως δεν «ξεκινά το μονοπάτι που λέγεται Ζωή με τις ίδιες αποσκευές, όπως άλλοι».
Ο δρόμος της αναρχικής ιδιοσυγκρασίας του είναι προδιαγεγραμμένος σ’ ένα πλαίσιο απόλυτων αυθαιρεσιών ενός «Κράτους Δικαίου» και δη Σοσιαλιστικού κατά τις δεκαετίες του 1990 και 2000. Αναμορφωτήριο-Φυλακές Ενηλίκων-Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας-Απομόνωση. Και όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή δεν δεχόταν να υποκύψει στις πρακτικές «ψυχολογικού συμπεριφορισμού κατηγοριοποίησης που βασίζεται σε κίνητρα ρύθμισης της ανθρώπινης σύμπλευσης κατά το δοκούν», για τις αλλεπάλληλες προσπάθειες απόδρασής του και τις συνεχείς εξεγέρσεις προς διεκδίκηση ανθρωπίνων συνθηκών και θεμελιωδών ελευθεριών του ατόμου. Δόκιμο ν’ αναφερθεί η τεράστιας αξίας Ηθική του σχετικά με την αντιμετώπιση του γίγνεσθαι, η αλληλέγγυα ευθύνη προς τους συγκρατούμενους, η μη διάπραξη αληθινών εγκληματικών ενεργειών.
Σε πλαίσιο «δημοκρατικό» καταγγέλλεται το καθεστώς διαίρεσης των φυλακισμένων σε δύο κατηγορίες:
Εγκαλείται για σοσιαλιστικές ατασθαλίες η «Ισπανική Μετάβαση στη Δημοκρατία» μετά τον θάνατο του Φράνκο το 1975, εκπροσώπου του ενός απ’ τα τρία δικτατορικά καθεστώτα της Νότιας Ευρώπης κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο, στα οποία συγκαταλέγονται επίσης η Απολυταρχία του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία και των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Υπό τον «σοσιαλιστικό μανδύα» εξωραΐζεται ο εγκλεισμός αντιφρονούντων στη Φυλακή, η οποία αποτελεί έργο βιτρίνας μέχρι και σήμερα και η κοινή γνώμη πλανάται πλάνην οικτρά τείνοντας τα ώτα ευήκοα στις μετονομασίες:
Στις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις τους οι κρατούμενοι δηλώνουν μετά βδελυγμίας την παραβίαση όλων των ελευθεριών τους μέσα σ’ ένα σύστημα ανεπαρκές. Σ’ ένα μανιφέστο, το οποίο ύστερα από ομηρία υπαλλήλων καταφέρνουν να δημοσιοποιήσουν στα Ισπανικά Μέσα Ενημέρωσης ζητούσαν:
Ο Xosé TarrioGonzales πέθανε σε ηλικία 37 ετών αφήνοντας την κραυγή του ζωντανή και τον αγώνα του ενάντια στη «λειτουργία του σωφρονιστικού τέρατος και της κοινωνικής οργάνωσης που το γεννά» να χρήζει σοβαρής μελέτης κι αναθεώρησης.
Σήμερα λοιπόν στο λυκαυγές του 21ου αιώνα και στην μεταπολιτευτική Ελλάδα της «Προόδου» η καταστρατήγηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου συνεχίζονται δια χειρός επίσης Σοσιαλιστικών Κυβερνήσεων και πανομοιότυπου Σωφρονιστικού Κώδικα.
Το Δίκτυο αλληλεγγύης κρατουμένων εξεγείρεται στην ύστατη προσπάθειά του να επικοινωνήσει τις παραβιάσεις στο κλειστό κύκλωμα των «Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων» και παίρνοντας τη σκυτάλη απ’ τους εξεγερμένους των Ισπανικών Φυλακών και της δεκαετίας του 2000 για να καταγγείλουν σήμερα, το 2018:
Υπογράφει η κυρία Αριστέα Μεθενίτη, διευθύντρια του εργαστηρίου ανάλυσης DNA της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών (ΔΕΕ) της ΕΛ.ΑΣ, τις πραγματολογικές εκθέσεις που καταδικάζουν την Ηριάννα, αφού δεν ήταν ποτέ παρούσα σε κανένα χρονικό σημείο της περισυλλογής και εξέτασης του γενετικού υλικού…
Σέρνονται από δικαστήριο σε δικαστήριο μέλη της αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνας:
Δηλώνουν άνθρωποι την ιδεολογική τους στάση κατά του Πολέμου και παρεπομένως της στράτευσης, και στιγματίζονται με την ταμπελίτσα «αντιρρησίες συνειδήσεως», συνείδηση επιβαλλόμενη ως ορθή απ’ την καπιταλιστική απολυταρχία με σκοπό τη διεξαγωγή συγκρούσεων και συνακόλουθη πώληση προϊόντων Οπλοβιομηχανίας. Όσοι δε αποφασίζουν να διεκδικήσουν το νόμιμο κατά το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ δικαίωμα εκπλήρωσης στην Εναλλακτική Υπηρεσία, έρχονται αντιμέτωποι με την απόρριψη του αιτήματος απ’ την εντεταλμένη Επιτροπή ή στην καλύτερη των περιπτώσεων=επίτευξη την επιμήκυνση της θητείας. Δόκιμο ν’ αναφερθεί πως όσοι επικαλούνται θρησκευτικούς λόγους δεν εξετάζονται από Επιτροπή αλλά υπάγονται άμεσα στο καθεστώς Εναλλακτικής Υπηρεσίας!!
Καίει έναν κάδο ο μαθητής-φοιτητής και καταδικάζεται ως «τρομοκράτης», στην ουσία «…ο κάθε κατηγορούμενος χωρίς καμία απολύτως αστική-θεσμική δικονομική διασφάλιση απέναντι στον 187Α συνιστά στην κυριολεξία έρμαιο στα χέρια διωκτικών/δικαστικών αρχών για κρίση και ποινική αντιμετώπιση αυθαίρετα, στη βάση ιδεολογικοπολιτικών, φρονηματικών αναφορών-εκτιμήσεων», όπως αναλύει η κυρία Αλέκα Ζορμπαλά, δικηγόρος.
Άλλωστε οι Γρηγορόπουλος-Φύσσας-Καλτεζάς δολοφονήθηκαν εν καιρώ Δημοκρατίας!
Άλλωστε ο Αυγουστίνος Δημητρίου «μωλωπήθηκε» κατά την απροσεξία του να πέσει πάνω σε μία ζαρντινιέρα, η οποία όλως τυχαίως βρισκόταν κάπου εκεί κοντά, εν καιρώ Δημοκρατίας!
Η όποια ποινή για μικρό-αδικήματα μετατρέπεται συλλήβδην σε θανατική καταδίκη δια μέσω των επαχθών συνθηκών κράτησης.
«Είναι που τα σπασμένα φτερά χωράνε πιο εύκολα σε κουτιά συσκευασίας» κατά τον Ουκρανό καλλιτέχνη MikhailTurovsky…
«Είναι πραγματικά δίκαιη η ποινή ή δυσανάλογη, από έναν Δικαστή που θέλει να με κάνει να νιώσω την παραδειγματική γεύση της τιμωρίας; Ποιο είναι το όριο στο δικαίωμα του Κράτους, που το ίδιο έχει παραχωρήσει στον εαυτό του, να τιμωρεί; Ποιος ελέγχει την νομιμότητα της τιμωρίας και τους τρόπους ασκήσεως;» αναρωτιόταν εύλογα ο Xosé TarrioGonzales όταν του επιβλήθηκε διπλασιασμός της διάρκειας εγκλεισμού λόγω απόπειρας δραπέτευσης απ’ το αναμορφωτήριο στην τρυφερή ηλικία των 19 χρόνων.
«Η Κοινωνία δημιουργεί τα θλιβερά κτήρια εγκλεισμού των φτωχών επειδή δεν αντέχει τις τύψεις και μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη για την αδιάλλακτη εφαρμογή των νόμων που τη διέπουν και για το θέαμα που προσφέρουν δέκα άνδρες πάνοπλοι να χτυπούν έναν γυμνό κι άοπλο άνθρωπο, επειδή όλα αυτά γίνονται στο όνομά της…»
«Η αληθινή αξία της ζωής δεν βρίσκεται στη διαφύλαξή της με οποιοδήποτε κόστος αλλά στη διακινδύνευσή της για αυθεντική ελευθερία.»
«Οι κρατούμενοι είμαστε τα εύκολα θύματα της φυσικής βίας-της κατάχρησης εξουσίας-των αυθαιρεσιών δεσμοφυλάκων, που έχουν διαμορφωθεί επαγγελματικά με τους πιο αυστηρούς κανόνες φασισμού-καθολικισμού. Δικαστικές αρχές και πολιτοφύλακες μετατρέπουν τις Φυλακές σε προσωπικά τους φέουδα, όπου κυριαρχεί βία και οι ταπεινώσεις από τους πληρωμένους φονιάδες της Τάξης προς τους τροφίμους. Είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε, αν δεν αλλάξει η προσέγγιση της κοινωνικοποίησης, πειραματόζωα για τη δοκιμή ψυχολογικών-σωματικών βασανιστηρίων που στοχεύουν στην ακύρωση της προσωπικότητας του ατόμου.
Άνθρωποι στερημένοι κι αποκομμένοι απ’ ό,τι αγαπούσαν. Ένας μικρόκοσμος συνθεμένος από φιλία-ψέμα-αίμα-μίσος-πόνο-καταπίεση. Μια χωματερή, όπου οι καλοί και τίμιοι άνθρωποι έριχναν όσους είχαν διαπράξει ένα σφάλμα ή είχαν άλλα ιδανικά. Σ’ έπαιρναν παιδί και σε παρατούσαν γέρο. Στη Φυλακή δεν βρίσκονται επικίνδυνοι, κατασκευάζονται επιμελώς επικίνδυνοι. Ομάδες ανθρώπων που διέπονται από ματαιοδοξία-εγωισμό-ανταγωνισμό-υποκρισία. Ένα οικοδόμημα τρομαχτικά άδικο, όπου δεν καταπολεμάται η παραβατικότητα αλλα αφαιρείται απ’ το δρόμο αυτό που ενοχλεί.»
Φιλοσοφεί με ανυπέρβλητη οξύνοια ο Xosé TarrioGonzales, ένας άνθρωπος αυτοδίδακτος και αυτό-σκεπτόμενος.
Είναι προφανής ο σκοπός της ποδηγέτησης της προσωπικότητας και του ιδιαίτερου κριτηρίου.
«Φοβίζει η σύσταση συλλογικοτήτων χωρίς ιερατεία-ιεραρχία-εντολοδόχους-αρχηγούς, διότι απλώς αποδεικνύει την ικανότητα της αυτό-θέσμισης.» διατυπώνει ευφραδώς ο Τσάκαλος.
Είμαι πλέον πεπεισμένη πως τα «κοινωνικά ήθη» διαμορφώνονται απ’ το εκάστοτε πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, το οποίο θεσπίζει τα νομικάυποστυλώματά του και στρατολογεί τα ανθρώπινα δεκανίκια του.
Συνακόλουθα κινούμαστε μέσα σε κλοιό ανισοτήτων, όσο κι αν επιθυμούν οι ψευδοεπιστήμες Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας και οι Δυνάμεις καταστολής να μας πείσουν πως όλα συνιστούν «επιλογές» του ατόμου, κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας και μόνο η διατύπωση αυτών των τεχνασμάτων με απροκάλυπτο στόχο την κατασίγαση των αντιρρήσεων. Ας κοιτάξουμε γύρω μας: Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση-χιλιάδες άνθρωποι σε φυλακές για μικροαδικήματα τη στιγμή που μεγαλοκαρχαρίες της Ολιγαρχίας είναι έξω.
Πέρα απ’ τους ελάχιστους της Ολιγαρχίας ωστόσο που κυβερνούν υπάρχουν χιλιάδες ενδιάμεσοι: η Τράπεζα δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, τα Υπουργεία δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, οι πρεσβείες δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι και με τη σειρά όλοι μας, τουτέστιν διεκπεραιωτές αυτής της σαθρότητας. Βρήκαμε έναν κόσμο ψεύτικο και σάπιο και δεν κάναμε τίποτα για να τον αλλάξουμε, είτε μπορούμε να το δούμε είτε όχι και το απενοχοποιητικό «κάνω τη δουλειά μου» είναι επονείδιστο και μόνο που το επικαλούμαστε. Και κρίνουμε ως καλούς ή κακούς τους ανθρώπους αψήφιστα.
Ο ΜάρκΤουέιν διατεινόταν πως «ο σοσιαλισμός απέτυχε γιατί χτίστηκε όχι πάνω στην αγάπη για τους φτωχούς, αλλά κυρίως πάνω στο μίσος για τους πλούσιους». Πράγματι επειδή οι «Πλούσιοι και οι ορντινάντσες των πλουσίων» με την απάνθρωπη συμπεριφορά και τον πλεονεκτικό εγωκεντρισμό τους κατάφεραν την «απ-ανθρωποποίηση» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βρίσκει επιστροφή η εγγενής «ανθρωπιά» στις ρίζες της.
Η «καλοσύνη», η «ευσπλαχνία», η «μισανθρωπία»συνιστούν μείζον πολιτικό ζήτημα. Η δομή των ανισοτήτων επιτάσσει την «μισανθρωπία», η οποία καλλιεργείται απ’ την υποκριτική Κοινωνία. Συνακόλουθα είναι πανεύκολο να εμφανίζονται ως «καλοί» οι άνθρωποι που δεν έχουν πληγεί καθόλου στη ζωή τους ή έστω ελάχιστα ενώ ως «κακοί» όσοι έχουν χάσει τα πάντα. Να λάβουμε υπ’ όψιν ωστόσο πως ο μη-πτοημένος και κατ’ εφαπτομένη «καλός» δεν έχει έρθει ποτέ σε αντιπαράθεση σοβαρή με την Εξουσία ή έρχεται τόσο-όσο, ώστε να μην χρειάζεται να ταράξει τα πυρηνικά στεγανά της ασφάλειάς του. Ο αντί-εξουσιαστής, ο αντιδραστικός, ο επαναστάτης έχει παίξει στη ρουλέτα κι έχει χάσει την ζωή του.
Κοινωνία δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά η ομαδοποιημένη ανθρωπότητα, τα μέλη της οποίας καθορίζουν το αποδεκτό και το απορριπτέο.
Σε πλαίσιο, στο οποίο υπάρχουν Πολίτες πολλών κατηγοριών δεν καλείται να αποδείξει ο χαμένος την ανθρωπιά του…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δίκες-Δίκες-Δίκες…
Και DNA! Πολλά DNA να ταξιδεύουν ερήμην τους παρεμφαίνοντας την ανεξαρτησία τους απ’ τη Βούληση…
Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό εποχές που οι άνθρωποι για να βρουν εργασία ή να κυκλοφορήσουν στους δρόμους όφειλαν να προσκομίσουν «πιστοποιητικό φρονημάτων»…
Ηριάννα στο εδώλιο για ανυπόστατες κατηγορίες και οι παρωδίες των δικάσιμων να εναλλάσσονται παρατείνοντας την κράτηση ενός ανθρώπου λόγω των «αδιάσειστων επινοημάτων» της Εξουσιαστικής Αρχής.
Θεοφίλου στο εδώλιο και οι παρωδίες των δικάσιμων να εναλλάσσονται παρατείνοντας την κράτηση ενός ανθρώπου λόγω της αιτήσεως αναιρέσεως της αθωωτικής αποφάσεως Πενταμελούς Εφετείου ένεκα «αδιάβλητης χάλκευσης» εκ μέρους της Εξουσιαστικής Αρχής.
Τσάκαλος υπό Καθεστώς αόριστης κράτησης και παρ’ όλη την παρέλευση του χρονικού ορίου και παρεπόμενη πρόσβασή του στο δικαίωμα χρήσης αδειών, βρίσκεται αντιμέτωπος με καταστρατήγηση των ευνόητων αξιώσεων.
Κρατούμενοι σε Φυλακές να βιώνουν σε καθημερινή βάση τον πραγματικό εφιάλτη, χωρίς να τους δίνεται ποτέ βήμα απ’ τα ευρείας απήχησης Μέσα Ενημέρωσης, ώστε να επικοινωνήσουν τις παραβιάσεις, στις οποίες υπόκεινται.
Απλή αναφορά σε ονόματα, πίσω απ’ τα οποία δυνητικά βρισκόμαστε ΟΛΟΙ ως Πολίτες, αφού υπό το μικροσκόπιο του 187Α, γνωστός ως τρομονόμος, θεσμοθετείται η ποινική αντιμετώπιση του «ατομικού τρομοκράτη». Με απλά λόγια νομιμοποιείται η ποινική δίωξη κατά οποιουδήποτε μεμονωμένου προσώπου, το οποίο διαπράττει «τρομοκρατικά αδικήματα», και όπου ο όρος «τρομοκρατικό αδίκημα» να συνιστά ενίοτε χαρακτηρισμό κατά βάσην και ουσία αβάσιμο, αφού παραπέμπει μεταξύ άλλων και σε πράξη «εκφοβισμού των επιβαλλόμενων οικονομικών ή πολιτικών δομών» ενός Κράτους ή ενός Διεθνούς Οργανισμού!! Με περισσότερο απλά λόγια ο «ατομικός τρομοκράτης» δεν είναι ο νομιμόφρων-φιλήσυχος Πολίτης, που συμβιβάζεται και κλείνει τα μάτια μπροστά σε οιαδήποτε κατάφωρη παραβίαση των ελευθεριών του ατόμου, αλλά ο σκεπτόμενος κι εκουσίως ανυπόταχτος σε μορφές εκφασισμού.
Πρόκειται για διασαφηνισμένα απρόσκοπτη παρέμβαση των Δικαστικών Αρχών, ανέκαθεν υποζύγια της Κυβερνητικής Εξουσίας, στο φρόνημα και στην Ιδεολογία του ατόμου. Συνακόλουθα παρατηρούμε «εμβρόντητοι» την ασυλία που χαίρουν εκπρόσωποι ακροδεξιών αντιλήψεων, στυλοβάτες επίσης ανέκαθεν του Κεφαλαίου και της επιβλητικής Εξουσίας και κατ’ εφαπτομένη της συνταγματικής θεμελίωσής τους. Ο υπερβάλλων ζήλος δε της ποινικοποίησης εκτείνεται και ενάντια σε πρόσωπα, τα οποία θα σχετιστούν ή θα προσφέρουν υλική βοήθεια σε «ατομικούς τρομοκράτες»…
Τρέξε, Άνθρωπε, τρέξε…
«Τρέξε, Άνθρωπε, τρέξε» είναι ο τίτλος του ημερολογίου του Ισπανού Xosé TarrioGonzalesαπ’ τις Φυλακές FIES=Τρόφιμοι υπό ειδικό καθεστώς Επιτήρησης, το οποίο εκδόθηκε σε μετάφραση του Δημήτρη Κουφοντίνα και στην Ελλάδα, ένα βιβλίο-ντοκουμέντο. Ο Xosé TarrioGonzales σε ηλικία 11 ετών εισάγεται τη δεκαετία του 1990 σε οικοτροφείο λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του, όπου θα νιώσει τον απόλυτο διαχωρισμό του απ’ τα «πλούσια μέλη» της Κοινωνίας που στηρίζει το κτήνος του Καπιταλισμού-τη βάναυση αίσθηση της απέραντης μοναξιάς μακριά απ’ το γονικό χάδι-τον ασύδοτο σαδισμό των δασκάλων κι εκπαιδευτών που χτυπούν τα ορφανά-εγκαταλειμμένα παιδιά με λουρίδες προς συνετισμό τους στην τάξη-την καταναγκαστική ιδιοτροπία των καλογριών που επιτηρούν και φροντίζουν τα παιδιά σε ανάλογα άσυλα-τις ανελέητες τιμωρίες για μικροσκανταλιές που οι κοινωνίες των ευνοημένων προσυπογράφουν ως «ανδραγαθήματα» των τέκνων τους, για να εμπεδώσει πως δεν «ξεκινά το μονοπάτι που λέγεται Ζωή με τις ίδιες αποσκευές, όπως άλλοι».
Ο δρόμος της αναρχικής ιδιοσυγκρασίας του είναι προδιαγεγραμμένος σ’ ένα πλαίσιο απόλυτων αυθαιρεσιών ενός «Κράτους Δικαίου» και δη Σοσιαλιστικού κατά τις δεκαετίες του 1990 και 2000. Αναμορφωτήριο-Φυλακές Ενηλίκων-Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας-Απομόνωση. Και όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή δεν δεχόταν να υποκύψει στις πρακτικές «ψυχολογικού συμπεριφορισμού κατηγοριοποίησης που βασίζεται σε κίνητρα ρύθμισης της ανθρώπινης σύμπλευσης κατά το δοκούν», για τις αλλεπάλληλες προσπάθειες απόδρασής του και τις συνεχείς εξεγέρσεις προς διεκδίκηση ανθρωπίνων συνθηκών και θεμελιωδών ελευθεριών του ατόμου. Δόκιμο ν’ αναφερθεί η τεράστιας αξίας Ηθική του σχετικά με την αντιμετώπιση του γίγνεσθαι, η αλληλέγγυα ευθύνη προς τους συγκρατούμενους, η μη διάπραξη αληθινών εγκληματικών ενεργειών.
Σε πλαίσιο «δημοκρατικό» καταγγέλλεται το καθεστώς διαίρεσης των φυλακισμένων σε δύο κατηγορίες:
- Οι συμβιβασμένοι, οι οποίοι εκτίουν την ποινή τους αποδεχόμενοι την αξιολόγηση της συμπεριφοράς τους στοχεύοντας σε «επιβράβευση της επανόρθωσης παρεκκλίσεων» και κατά συνέπεια διαμόρφωση «άνετης διαβίωσης» κι άμεση επιστροφή τους στον «ευτυχισμένο Κόσμο των ευνομούμενων Δημοκρατιών», όπως ειρωνικά αποκαλεί τις Υποκριτικές Κοινωνίες, μέσα στις οποίες κινούμαστε χωρίς ντροπή και κλείνοντας τα μάτια σε όποια επονείδιστη παραβίαση τελείται γύρω μας.
- Οι ασυμμόρφωτοι, οι οποίοι έχουν «ασυμμόρφωτα συνειδητοποιήσει την ανθρώπινη υπόστασή τους» και μάχονται υπερασπιζόμενοι την αξιοπρέπειά τους-αποποιούμενοι τις υπέρμετρες υλικές ανέσεις-συγκρουόμενοι με τη δυνάστευση κι υποταγή.
Εγκαλείται για σοσιαλιστικές ατασθαλίες η «Ισπανική Μετάβαση στη Δημοκρατία» μετά τον θάνατο του Φράνκο το 1975, εκπροσώπου του ενός απ’ τα τρία δικτατορικά καθεστώτα της Νότιας Ευρώπης κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο, στα οποία συγκαταλέγονται επίσης η Απολυταρχία του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία και των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Υπό τον «σοσιαλιστικό μανδύα» εξωραΐζεται ο εγκλεισμός αντιφρονούντων στη Φυλακή, η οποία αποτελεί έργο βιτρίνας μέχρι και σήμερα και η κοινή γνώμη πλανάται πλάνην οικτρά τείνοντας τα ώτα ευήκοα στις μετονομασίες:
- Αντί για Φυλακή ομιλούμε για Σωφρονιστικό Κώδικα
- Αντί για Φύλακες ομιλούμε για υπαλλήλους εφεδρικής πολιτοφυλακής
- Αντί για μακρόχρονη κι απόλυτη απομόνωσηομιλούμε για καθεστώς ειδικής Επιτήρησης
- Αντί για «εσύ ρε» απευθυνόμαστε στον έγκλειστο με το «εσείς»
Στις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις τους οι κρατούμενοι δηλώνουν μετά βδελυγμίας την παραβίαση όλων των ελευθεριών τους μέσα σ’ ένα σύστημα ανεπαρκές. Σ’ ένα μανιφέστο, το οποίο ύστερα από ομηρία υπαλλήλων καταφέρνουν να δημοσιοποιήσουν στα Ισπανικά Μέσα Ενημέρωσης ζητούσαν:
- Άμεση παύση των βασανιστηρίων. Είτε πρόκειται για ανελέητους ξυλοδαρμούς. Είτε για εφαρμογή «σωφρονιστικής μεταχείρισης» σε Ψυχιατρείο, όπου δένονταν τρόφιμοι επί μήνες στερούμενοι τα προσωπικά τους αντικείμενα-την επαφή με τα συγγενικά πρόσωπα και τους δικηγόρους τους. Αναγκάζονται να κάνουν τις σωματικές ανάγκες επάνω τους. Καταδεικνύουν συγκεκριμένα ονόματα Ιατρών, όπως αυτό της Άνχελες Λόπες στη Φυλακή Αλικάντε, οι οποίοι λειτουργούν ως φερέφωνα της εξουσίας
- Άμεση παύση των καθηκόντων των δεσμοφυλάκων που προτείνουν μέσα στις Φυλακές σχηματισμό ομάδων ικανών να δολοφονήσουν τους σημαντικότερους Πολιτικούς κρατούμενους με αντάλλαγμα ευεργετήματα στις ποινές τους.
- Εντοπισμένη κι αξιόπιστη έρευνα για να βρεθούν οι υπεύθυνοι για τους απαγχονισμούς λόγω της εσκεμμένης αμέλειας ή εκβιαστικής συμβολής των δεσμοφυλάκων.
- Εφαρμογή άρθρων του Συντάγματος που σηματοδοτεί την αποφυλάκιση ασθενών σε τελευταίο στάδιο της αρρώστιας.
- Αναστολή ειδεχθών άρθρων περιορισμού σε πλήρη απομόνωση, τη στιγμή που εξακριβώνεται πως η Βία γεννά Βία.
- Παύση της σωφρονιστικής Πολιτικής των Κυβερνήσεων σε μικρό-παραβάτες, όπως τοξικομανείς, και σε άτομα αντίθετων πολιτικών Ιδεολογιών
- Σεβασμό των πολιτικών ιδεωδών του κάθε ανθρώπου κι ομαλή-ανεμπόδιστη ένταξή του στις Κοινωνικές δομές, οι οποίες οφείλουν να «αντέχουν» τη διαφορετικότητα.
- Μη μεταγωγή των κρατουμένων σε απομακρυσμένες φυλακές, διότι τοιουτοτρόπως ελαχιστοποιείται το ενδεχόμενο πρόσβασης των συγγενικών-φιλικών τους προσώπων λόγω της οικονομικής δυσχέρειας.
- Κατά τη διάρκεια εσωτερικών Πειθαρχικών Διαδικασιών να έχουν δικαίωμα οι κρατούμενοι αρωγής σε μάρτυρες-δικηγόρους-ανεξάρτητων ελεγκτών, διότι βρίσκονται ανυπεράσπιστοι μπρος στα διεφθαρμένα Συμβούλια Φυλακών, στα οποία οι ίδιοι οι δεσμοφύλακες διατελούν ρόλο δικαστή-κριτή-δημίου.
20 χρόνια μετά…
Ο Xosé TarrioGonzales πέθανε σε ηλικία 37 ετών αφήνοντας την κραυγή του ζωντανή και τον αγώνα του ενάντια στη «λειτουργία του σωφρονιστικού τέρατος και της κοινωνικής οργάνωσης που το γεννά» να χρήζει σοβαρής μελέτης κι αναθεώρησης.
Σήμερα λοιπόν στο λυκαυγές του 21ου αιώνα και στην μεταπολιτευτική Ελλάδα της «Προόδου» η καταστρατήγηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου συνεχίζονται δια χειρός επίσης Σοσιαλιστικών Κυβερνήσεων και πανομοιότυπου Σωφρονιστικού Κώδικα.
Το Δίκτυο αλληλεγγύης κρατουμένων εξεγείρεται στην ύστατη προσπάθειά του να επικοινωνήσει τις παραβιάσεις στο κλειστό κύκλωμα των «Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων» και παίρνοντας τη σκυτάλη απ’ τους εξεγερμένους των Ισπανικών Φυλακών και της δεκαετίας του 2000 για να καταγγείλουν σήμερα, το 2018:
- Κοινωνικό ρατσισμό κι εκδικητικότητα από γιατρούς, δίνοντας στη δημοσιότητα τα ονόματα των: Δέσποινα Ζαχαρίου, καρκινοπαθής η οποία δεν τυγχάνει ανάλογης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης παρ’ όλη τη διαγνωσμένη μετάσταση ύποπτων εστιών ή όταν μεταφέρεται σε νοσοκομεία των Αθηνών απ’ τις Φυλακές της Θήβας δεν συνοδεύεται απ’ τον ιατρικό της φάκελο, με αποτέλεσμα περαιτέρω επιβάρυνση-Βασιλική Σταθοπούλου, καρκινοπαθής η οποία έτυχε παρ’ όλα τα σοβαρά συμπτώματα αδιαφορίας κι εμπαιγμού, με αποτέλεσμα τον θάνατό της, για τον οποίο υπήρξε κινητοποίηση απ’ τις συγκρατούμενες προς ένδειξη διαμαρτυρίας που ωστόσο κατεστάλη βιαίως κατ’ εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης-Δέσποινα Παναγιωτοπούλου, η οποία πάσχει από σοβαρή περίπτωση διαβήτη αλλά δεν αποφασίζεται διακομιδή της σε εξωτερικό νοσοκομείο παρ’ όλες τις παραινέσεις των χειρουργών εντός του ιδρύματος-Μαλτέζος Ζώσος, ο οποίος έχασε τη ζωή του από σηψαιμία λόγω μόλυνσης σε δόντι, οι συγκρατούμενοι κάνουν λόγο για στυγνή δολοφονική αμέλεια.
- Άμεση και διαυγή κοινοποίηση στοιχείων-στατιστικών για τους θανάτους στις Ελληνικές Φυλακές, πράγμα που αποφεύγει τεχνηέντως το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Επιπροσθέτως αναφέρουν πως το 2016 «εξαφανίστηκε» σχετικός φάκελος, ο οποίος συγκέντρωνε όλα τα πρακτικά των θανάτων κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών. Σύμφωνα με καταγγελίες των κρατουμένων μόνο την τελευταία πενταετία έχουν πεθάνει πάνω από 100 κρατούμενοι.
- Άμεση αναθεώρηση του Σωφρονιστικού Κώδικα και ιδιαίτερα των άρθρων που μεθοδεύουν αφ’ ενός τη στρατιωτικοποίηση των Φυλακών και συνακόλουθη νομιμοποίηση της χρήσης βίας από δεσμοφύλακες σε κρατούμενους, κάτι σαφώς που οδηγεί σε ασύδοτες κατασταλτικές πρακτικές, αφ’ ετέρου την ψυχιατρικοποίηση των Τροφίμων και συνακόλουθη αλλά ακούσια υπαγωγή τους σε ψυχιατρική αγωγή. «Άνθρωποι ψυχικά υγιείς μετατρέπονται σε ημίτρελοι ή τρελοί, οι εύθραυστες ισορροπίες στις φυλακές διαλύονται ευκολότερα ενώ η ‘‘διέξοδος’’ της αυτοκτονίας έρχεται ακόμα πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοκαταστροφική συμπεριφορά έχουν όσοι και όσες παίρνουν με τις χούφτες ψυχοφάρμακα.» καθώς υποστηρίζουν, πράγμα που επιβεβαιώνεται, αφού ως πρώτη αιτία θανάτου δηλώνεται η αυτοκτονία!
Σπασμένα φτερά σε κουτιά συσκευασίας…
Υπογράφει η κυρία Αριστέα Μεθενίτη, διευθύντρια του εργαστηρίου ανάλυσης DNA της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών (ΔΕΕ) της ΕΛ.ΑΣ, τις πραγματολογικές εκθέσεις που καταδικάζουν την Ηριάννα, αφού δεν ήταν ποτέ παρούσα σε κανένα χρονικό σημείο της περισυλλογής και εξέτασης του γενετικού υλικού…
Σέρνονται από δικαστήριο σε δικαστήριο μέλη της αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνας:
- επειδή πετούν μπογιές στην Πρεσβεία του Ισραήλ, αστικό κράτος του Ολοκληρωτισμού, το οποίο έχει αιματοκυλήσει τον παλαιστινιακό λαό χωρίς αναστολέςκαι προάγει τη σεξουαλική επίθεση-κακοποίηση δια μέσω των ειδεχθών μέσων πειθαρχικής εκπαίδευσης των νεαρών στρατευμένων.
- επειδή πετούν φυλλάδια στο Δημαρχείο της Τήνου στο πλαίσιο διαμαρτυρίας για τον άδικο χαμό δύο οδοκαθαριστών σε απορριμματοφόρο που δεν πληρούσε τους όρους ασφαλείας προς κίνηση, αλλά δεν «ενοχλείται» ο Δήμαρχος του νησιού, Γιάννης Σιώτος, για την εγκληματική αμέλεια.
Δηλώνουν άνθρωποι την ιδεολογική τους στάση κατά του Πολέμου και παρεπομένως της στράτευσης, και στιγματίζονται με την ταμπελίτσα «αντιρρησίες συνειδήσεως», συνείδηση επιβαλλόμενη ως ορθή απ’ την καπιταλιστική απολυταρχία με σκοπό τη διεξαγωγή συγκρούσεων και συνακόλουθη πώληση προϊόντων Οπλοβιομηχανίας. Όσοι δε αποφασίζουν να διεκδικήσουν το νόμιμο κατά το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ δικαίωμα εκπλήρωσης στην Εναλλακτική Υπηρεσία, έρχονται αντιμέτωποι με την απόρριψη του αιτήματος απ’ την εντεταλμένη Επιτροπή ή στην καλύτερη των περιπτώσεων=επίτευξη την επιμήκυνση της θητείας. Δόκιμο ν’ αναφερθεί πως όσοι επικαλούνται θρησκευτικούς λόγους δεν εξετάζονται από Επιτροπή αλλά υπάγονται άμεσα στο καθεστώς Εναλλακτικής Υπηρεσίας!!
Καίει έναν κάδο ο μαθητής-φοιτητής και καταδικάζεται ως «τρομοκράτης», στην ουσία «…ο κάθε κατηγορούμενος χωρίς καμία απολύτως αστική-θεσμική δικονομική διασφάλιση απέναντι στον 187Α συνιστά στην κυριολεξία έρμαιο στα χέρια διωκτικών/δικαστικών αρχών για κρίση και ποινική αντιμετώπιση αυθαίρετα, στη βάση ιδεολογικοπολιτικών, φρονηματικών αναφορών-εκτιμήσεων», όπως αναλύει η κυρία Αλέκα Ζορμπαλά, δικηγόρος.
Άλλωστε οι Γρηγορόπουλος-Φύσσας-Καλτεζάς δολοφονήθηκαν εν καιρώ Δημοκρατίας!
Άλλωστε ο Αυγουστίνος Δημητρίου «μωλωπήθηκε» κατά την απροσεξία του να πέσει πάνω σε μία ζαρντινιέρα, η οποία όλως τυχαίως βρισκόταν κάπου εκεί κοντά, εν καιρώ Δημοκρατίας!
Η όποια ποινή για μικρό-αδικήματα μετατρέπεται συλλήβδην σε θανατική καταδίκη δια μέσω των επαχθών συνθηκών κράτησης.
«Είναι που τα σπασμένα φτερά χωράνε πιο εύκολα σε κουτιά συσκευασίας» κατά τον Ουκρανό καλλιτέχνη MikhailTurovsky…
Ευτυχισμένες Δημοκρατίες…
«Είναι πραγματικά δίκαιη η ποινή ή δυσανάλογη, από έναν Δικαστή που θέλει να με κάνει να νιώσω την παραδειγματική γεύση της τιμωρίας; Ποιο είναι το όριο στο δικαίωμα του Κράτους, που το ίδιο έχει παραχωρήσει στον εαυτό του, να τιμωρεί; Ποιος ελέγχει την νομιμότητα της τιμωρίας και τους τρόπους ασκήσεως;» αναρωτιόταν εύλογα ο Xosé TarrioGonzales όταν του επιβλήθηκε διπλασιασμός της διάρκειας εγκλεισμού λόγω απόπειρας δραπέτευσης απ’ το αναμορφωτήριο στην τρυφερή ηλικία των 19 χρόνων.
«Η Κοινωνία δημιουργεί τα θλιβερά κτήρια εγκλεισμού των φτωχών επειδή δεν αντέχει τις τύψεις και μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη για την αδιάλλακτη εφαρμογή των νόμων που τη διέπουν και για το θέαμα που προσφέρουν δέκα άνδρες πάνοπλοι να χτυπούν έναν γυμνό κι άοπλο άνθρωπο, επειδή όλα αυτά γίνονται στο όνομά της…»
«Η αληθινή αξία της ζωής δεν βρίσκεται στη διαφύλαξή της με οποιοδήποτε κόστος αλλά στη διακινδύνευσή της για αυθεντική ελευθερία.»
«Οι κρατούμενοι είμαστε τα εύκολα θύματα της φυσικής βίας-της κατάχρησης εξουσίας-των αυθαιρεσιών δεσμοφυλάκων, που έχουν διαμορφωθεί επαγγελματικά με τους πιο αυστηρούς κανόνες φασισμού-καθολικισμού. Δικαστικές αρχές και πολιτοφύλακες μετατρέπουν τις Φυλακές σε προσωπικά τους φέουδα, όπου κυριαρχεί βία και οι ταπεινώσεις από τους πληρωμένους φονιάδες της Τάξης προς τους τροφίμους. Είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε, αν δεν αλλάξει η προσέγγιση της κοινωνικοποίησης, πειραματόζωα για τη δοκιμή ψυχολογικών-σωματικών βασανιστηρίων που στοχεύουν στην ακύρωση της προσωπικότητας του ατόμου.
Άνθρωποι στερημένοι κι αποκομμένοι απ’ ό,τι αγαπούσαν. Ένας μικρόκοσμος συνθεμένος από φιλία-ψέμα-αίμα-μίσος-πόνο-καταπίεση. Μια χωματερή, όπου οι καλοί και τίμιοι άνθρωποι έριχναν όσους είχαν διαπράξει ένα σφάλμα ή είχαν άλλα ιδανικά. Σ’ έπαιρναν παιδί και σε παρατούσαν γέρο. Στη Φυλακή δεν βρίσκονται επικίνδυνοι, κατασκευάζονται επιμελώς επικίνδυνοι. Ομάδες ανθρώπων που διέπονται από ματαιοδοξία-εγωισμό-ανταγωνισμό-υποκρισία. Ένα οικοδόμημα τρομαχτικά άδικο, όπου δεν καταπολεμάται η παραβατικότητα αλλα αφαιρείται απ’ το δρόμο αυτό που ενοχλεί.»
Φιλοσοφεί με ανυπέρβλητη οξύνοια ο Xosé TarrioGonzales, ένας άνθρωπος αυτοδίδακτος και αυτό-σκεπτόμενος.
Είναι προφανής ο σκοπός της ποδηγέτησης της προσωπικότητας και του ιδιαίτερου κριτηρίου.
«Φοβίζει η σύσταση συλλογικοτήτων χωρίς ιερατεία-ιεραρχία-εντολοδόχους-αρχηγούς, διότι απλώς αποδεικνύει την ικανότητα της αυτό-θέσμισης.» διατυπώνει ευφραδώς ο Τσάκαλος.
Η επιβράβευση της ποταπότητας…
Είμαι πλέον πεπεισμένη πως τα «κοινωνικά ήθη» διαμορφώνονται απ’ το εκάστοτε πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, το οποίο θεσπίζει τα νομικάυποστυλώματά του και στρατολογεί τα ανθρώπινα δεκανίκια του.
Συνακόλουθα κινούμαστε μέσα σε κλοιό ανισοτήτων, όσο κι αν επιθυμούν οι ψευδοεπιστήμες Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας και οι Δυνάμεις καταστολής να μας πείσουν πως όλα συνιστούν «επιλογές» του ατόμου, κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας και μόνο η διατύπωση αυτών των τεχνασμάτων με απροκάλυπτο στόχο την κατασίγαση των αντιρρήσεων. Ας κοιτάξουμε γύρω μας: Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση-χιλιάδες άνθρωποι σε φυλακές για μικροαδικήματα τη στιγμή που μεγαλοκαρχαρίες της Ολιγαρχίας είναι έξω.
Πέρα απ’ τους ελάχιστους της Ολιγαρχίας ωστόσο που κυβερνούν υπάρχουν χιλιάδες ενδιάμεσοι: η Τράπεζα δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, τα Υπουργεία δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι, οι πρεσβείες δεν είναι το κτήριο αλλά οι εργαζόμενοι και με τη σειρά όλοι μας, τουτέστιν διεκπεραιωτές αυτής της σαθρότητας. Βρήκαμε έναν κόσμο ψεύτικο και σάπιο και δεν κάναμε τίποτα για να τον αλλάξουμε, είτε μπορούμε να το δούμε είτε όχι και το απενοχοποιητικό «κάνω τη δουλειά μου» είναι επονείδιστο και μόνο που το επικαλούμαστε. Και κρίνουμε ως καλούς ή κακούς τους ανθρώπους αψήφιστα.
Ο ΜάρκΤουέιν διατεινόταν πως «ο σοσιαλισμός απέτυχε γιατί χτίστηκε όχι πάνω στην αγάπη για τους φτωχούς, αλλά κυρίως πάνω στο μίσος για τους πλούσιους». Πράγματι επειδή οι «Πλούσιοι και οι ορντινάντσες των πλουσίων» με την απάνθρωπη συμπεριφορά και τον πλεονεκτικό εγωκεντρισμό τους κατάφεραν την «απ-ανθρωποποίηση» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βρίσκει επιστροφή η εγγενής «ανθρωπιά» στις ρίζες της.
Η «καλοσύνη», η «ευσπλαχνία», η «μισανθρωπία»συνιστούν μείζον πολιτικό ζήτημα. Η δομή των ανισοτήτων επιτάσσει την «μισανθρωπία», η οποία καλλιεργείται απ’ την υποκριτική Κοινωνία. Συνακόλουθα είναι πανεύκολο να εμφανίζονται ως «καλοί» οι άνθρωποι που δεν έχουν πληγεί καθόλου στη ζωή τους ή έστω ελάχιστα ενώ ως «κακοί» όσοι έχουν χάσει τα πάντα. Να λάβουμε υπ’ όψιν ωστόσο πως ο μη-πτοημένος και κατ’ εφαπτομένη «καλός» δεν έχει έρθει ποτέ σε αντιπαράθεση σοβαρή με την Εξουσία ή έρχεται τόσο-όσο, ώστε να μην χρειάζεται να ταράξει τα πυρηνικά στεγανά της ασφάλειάς του. Ο αντί-εξουσιαστής, ο αντιδραστικός, ο επαναστάτης έχει παίξει στη ρουλέτα κι έχει χάσει την ζωή του.
Κοινωνία δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά η ομαδοποιημένη ανθρωπότητα, τα μέλη της οποίας καθορίζουν το αποδεκτό και το απορριπτέο.
Σε πλαίσιο, στο οποίο υπάρχουν Πολίτες πολλών κατηγοριών δεν καλείται να αποδείξει ο χαμένος την ανθρωπιά του…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου