Παναγιώτα Μπλέτα
Βέτο ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα στο σχήμα κυβέρνησης του Τζουζέπε Κόντε, λόγω της τοποθέτησης του Πάολο Σαβόνα στην θέση του υπουργού Οικονομικών.
Η αιτία απλή: Ο Σαβόνα 81 ετών αποτελεί τον πιο θερμό αλλά και τεκμηριωμένο υποστηρικτή της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Σαφώς και αποτελεί δριμύτατη απειλή για τους χρηματοπιστωτικούς κύκλους.
Σε ένα κόσμο που οι αγορές υποκαθιστούν τους πολιτικούς, είναι λογικό οι χώρες να βρίσκονται υπό κατοχή και οι πολίτες τους να πασχίζουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Ένας πρόεδρος λοιπόν αφομοιωμένος από το σύστημα, απορρίπτει την πρόταση κυβέρνησης που η λαϊκή ετυμηγορία έχει ουσιαστικά υποδείξει και ΠΡΟΣΕΞΤΕ: ΑΝΑΘΕΤΕΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΟ ΠΡΩΗΝ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ ΚΑΡΛΟ ΚΟΤΑΡΕΛΙ.
Και μπορεί το Σύνταγμα να δίνει στον Πρόεδρο αυτό το προνόμιο ως δικλείδα ασφαλείας απέναντι σε όποια προοπτική φασιστοποίησης της χώρας, αυτό που συντελείται όμως είναι εντελώς το αντίθετο, να παραδίδεται η χώρα στον φασισμό του συστήματος των αγορών.
Ποιός κυβερνάει ποιόν; Γελιέστε αν νομίζετε ότι κυβερνούν οι κυβερνήσεις που εκλέγετε…
Και ενώ το χρέος της χώρας ανέρχεται στο 132% του ΑΕΠ (2,4 τρις ευρώ), δύο φορές πάνω από το 60% που προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας της Ευρωπαικής Ένωσης, η Ευρώπη ρεμβάζει αλλού. Στις ισορροπίες που προσπαθεί να επιφέρει στις αγορές πραξικοπηματώντας στην θέληση του Ιταλικού λαού.
Ποια ψήφο εμπιστοσύνης μπορεί να λάβει ο Κοταρέλι, όταν υπονομεύεται ένας ολόκληρος λαός από κάτω;
Ποια πολιτική σταθερότητα μπορεί να εξασφαλίσει η σταθερότητα των αγορών; Και πώς αυτή είναι ίση ή ανώτερη από την ευημερία των πολιτών σε μια οικονομία που σέρνεται γιατί προσπαθούν να τη μετατρέψουν σε χρηματοπιστωτική;
Ο Κοταρέλι, που φημίζεται για το πόσο ειδικά καταρτισμένος εκτελεστής της πολιτικής της λιτότητας είναι, όχι ψήφο εμπιστοσύνης δεν θα πάρει για να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά ούτε τη ψήφο του δεν θα βρει στις επόμενες εκλογές που αναγκαστικά θα προκύψουν.
Οι Ιταλοί που φημίζονται για τον δημοκρατικό εξτρεμισμό τους όσο αφορά τις γνωστές αυτές μεταρρυθμίσεις λιτότητας έστειλαν τον Ματέο Ρέντσι σπίτι του όταν προσπάθησε να καταργήσει τη γερουσία με το περίφημο δημοψήφισμα το 2016, προκειμένου να περάσει βολικά την εργασιακή μεταρρύθμιση από το ιταλικό κοινοβούλιο. Αυτή που δεν πέρασε καν από τη Βουλή ο συνάδελφός του Ολάντ παρά με διάταγμα στη Γαλλία και αιματοκυλιέται ο γαλλικός λαός στις διαδηλώσεις ακόμη και σήμερα.
Με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων και την Λέγκα να συγκεντρώνουν περισσότερες από τις μισές έδρες του κοινοβουλίου, οι εκλογές είναι προ του ορίζοντα. Και σίγουρα μετά τα τελευταία γεγονότα θα είναι ενισχυμένοι και οι δύο κομματικοί σχηματισμοί, καθώς η πραξικοπηματική στάση του προέδρου της Ιταλίας έχει επηρεάσει αρνητικά το λαό.
Ήδη, το Σάββατο 2 Ιουνίου, ημέρα κατά την οποία η Ιταλία γιορτάζει την Αβασίλευτη Δημοκρατία της, ο επικεφαλής του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, Λουίτζι Ντι Μάιο, προετοιμάζει μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη, καλώντας τους Ιταλούς να τοποθετήσουν σημαίες στα παράθυρά τους, ενώ Δήμαρχοι της Λέγκα ξεκρέμασαν τη φωτογραφία του προέδρου από τα δημαρχιακά τους μέγαρα.
Λαϊκιστικές κινήσεις θα πει κανείς… Μα πώς μπορείς να καταπραΰνεις το αίσθημα ενός λαού που νοιώθει ότι πνίγεται καταρχήν από την απαράδεκτη λειτουργία των θεσμών και κατά δεύτερον από το φασισμό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, εκπρόσωπος του οποίου είναι και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που καταρρέει στην ιδέα και μόνο της αποχώρησης της Ιταλίας από το ευρώ;
Πόσο πιο εθνική μπορείς να κάνεις τη συνείδηση ενός λαού που βλέπει την οικονομία και την χώρα του να αποσυντίθενται, προς χάριν των σφαγέων τους.
Άλλαξαν τα πράγματα. Και οι σφαγείς των λαών σήμερα σφάζουν με τα spreads. Και αντίσταση σε αυτά αποτελεί η συσπείρωση των λαών γύρω από τα δικά τους εθνικά κεκτημένα.
Να τι πέτυχε τελικά το παγκόσμιο κεφάλαιο…
Αν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στους φτωχοποιημένους πολίτες, η μείωση της φορολογίας και η αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις βασικών αγαθών, αποτελούν χαλαρή πολιτική για την «Δημοκρατία» του Βερολίνου, τότε αυτή δεν λογίζεται ως Δημοκρατία αλλά ως η χειρότερη τυραννία.
Και σαφώς υπάρχει η ανάλογη αντιμετώπιση. Η έξοδος της Ιταλίας από το ευρώ είναι πιθανότερη και συντομότερη από ποτέ. Και οι αναταράξεις στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι χειρότερες και από αυτές του BREXIT. Μερικές φορές νοιώθω, πως το ίδιο το σύστημα επιδιώκει με λυσσαλέο τρόπο την αυτοκαταστροφή του…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Βέτο ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα στο σχήμα κυβέρνησης του Τζουζέπε Κόντε, λόγω της τοποθέτησης του Πάολο Σαβόνα στην θέση του υπουργού Οικονομικών.
Η αιτία απλή: Ο Σαβόνα 81 ετών αποτελεί τον πιο θερμό αλλά και τεκμηριωμένο υποστηρικτή της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Σαφώς και αποτελεί δριμύτατη απειλή για τους χρηματοπιστωτικούς κύκλους.
Σε ένα κόσμο που οι αγορές υποκαθιστούν τους πολιτικούς, είναι λογικό οι χώρες να βρίσκονται υπό κατοχή και οι πολίτες τους να πασχίζουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Ένας πρόεδρος λοιπόν αφομοιωμένος από το σύστημα, απορρίπτει την πρόταση κυβέρνησης που η λαϊκή ετυμηγορία έχει ουσιαστικά υποδείξει και ΠΡΟΣΕΞΤΕ: ΑΝΑΘΕΤΕΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΟ ΠΡΩΗΝ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ ΚΑΡΛΟ ΚΟΤΑΡΕΛΙ.
Και μπορεί το Σύνταγμα να δίνει στον Πρόεδρο αυτό το προνόμιο ως δικλείδα ασφαλείας απέναντι σε όποια προοπτική φασιστοποίησης της χώρας, αυτό που συντελείται όμως είναι εντελώς το αντίθετο, να παραδίδεται η χώρα στον φασισμό του συστήματος των αγορών.
Ποιός κυβερνάει ποιόν; Γελιέστε αν νομίζετε ότι κυβερνούν οι κυβερνήσεις που εκλέγετε…
Και ενώ το χρέος της χώρας ανέρχεται στο 132% του ΑΕΠ (2,4 τρις ευρώ), δύο φορές πάνω από το 60% που προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας της Ευρωπαικής Ένωσης, η Ευρώπη ρεμβάζει αλλού. Στις ισορροπίες που προσπαθεί να επιφέρει στις αγορές πραξικοπηματώντας στην θέληση του Ιταλικού λαού.
Ποια ψήφο εμπιστοσύνης μπορεί να λάβει ο Κοταρέλι, όταν υπονομεύεται ένας ολόκληρος λαός από κάτω;
Ποια πολιτική σταθερότητα μπορεί να εξασφαλίσει η σταθερότητα των αγορών; Και πώς αυτή είναι ίση ή ανώτερη από την ευημερία των πολιτών σε μια οικονομία που σέρνεται γιατί προσπαθούν να τη μετατρέψουν σε χρηματοπιστωτική;
Ο Κοταρέλι, που φημίζεται για το πόσο ειδικά καταρτισμένος εκτελεστής της πολιτικής της λιτότητας είναι, όχι ψήφο εμπιστοσύνης δεν θα πάρει για να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά ούτε τη ψήφο του δεν θα βρει στις επόμενες εκλογές που αναγκαστικά θα προκύψουν.
Οι Ιταλοί που φημίζονται για τον δημοκρατικό εξτρεμισμό τους όσο αφορά τις γνωστές αυτές μεταρρυθμίσεις λιτότητας έστειλαν τον Ματέο Ρέντσι σπίτι του όταν προσπάθησε να καταργήσει τη γερουσία με το περίφημο δημοψήφισμα το 2016, προκειμένου να περάσει βολικά την εργασιακή μεταρρύθμιση από το ιταλικό κοινοβούλιο. Αυτή που δεν πέρασε καν από τη Βουλή ο συνάδελφός του Ολάντ παρά με διάταγμα στη Γαλλία και αιματοκυλιέται ο γαλλικός λαός στις διαδηλώσεις ακόμη και σήμερα.
Με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων και την Λέγκα να συγκεντρώνουν περισσότερες από τις μισές έδρες του κοινοβουλίου, οι εκλογές είναι προ του ορίζοντα. Και σίγουρα μετά τα τελευταία γεγονότα θα είναι ενισχυμένοι και οι δύο κομματικοί σχηματισμοί, καθώς η πραξικοπηματική στάση του προέδρου της Ιταλίας έχει επηρεάσει αρνητικά το λαό.
Ήδη, το Σάββατο 2 Ιουνίου, ημέρα κατά την οποία η Ιταλία γιορτάζει την Αβασίλευτη Δημοκρατία της, ο επικεφαλής του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, Λουίτζι Ντι Μάιο, προετοιμάζει μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη, καλώντας τους Ιταλούς να τοποθετήσουν σημαίες στα παράθυρά τους, ενώ Δήμαρχοι της Λέγκα ξεκρέμασαν τη φωτογραφία του προέδρου από τα δημαρχιακά τους μέγαρα.
Λαϊκιστικές κινήσεις θα πει κανείς… Μα πώς μπορείς να καταπραΰνεις το αίσθημα ενός λαού που νοιώθει ότι πνίγεται καταρχήν από την απαράδεκτη λειτουργία των θεσμών και κατά δεύτερον από το φασισμό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, εκπρόσωπος του οποίου είναι και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που καταρρέει στην ιδέα και μόνο της αποχώρησης της Ιταλίας από το ευρώ;
Πόσο πιο εθνική μπορείς να κάνεις τη συνείδηση ενός λαού που βλέπει την οικονομία και την χώρα του να αποσυντίθενται, προς χάριν των σφαγέων τους.
Άλλαξαν τα πράγματα. Και οι σφαγείς των λαών σήμερα σφάζουν με τα spreads. Και αντίσταση σε αυτά αποτελεί η συσπείρωση των λαών γύρω από τα δικά τους εθνικά κεκτημένα.
Να τι πέτυχε τελικά το παγκόσμιο κεφάλαιο…
Αν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στους φτωχοποιημένους πολίτες, η μείωση της φορολογίας και η αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις βασικών αγαθών, αποτελούν χαλαρή πολιτική για την «Δημοκρατία» του Βερολίνου, τότε αυτή δεν λογίζεται ως Δημοκρατία αλλά ως η χειρότερη τυραννία.
Και σαφώς υπάρχει η ανάλογη αντιμετώπιση. Η έξοδος της Ιταλίας από το ευρώ είναι πιθανότερη και συντομότερη από ποτέ. Και οι αναταράξεις στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι χειρότερες και από αυτές του BREXIT. Μερικές φορές νοιώθω, πως το ίδιο το σύστημα επιδιώκει με λυσσαλέο τρόπο την αυτοκαταστροφή του…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου