Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου
Στην αρχή του κακού, είπα να πάψουμε να κανιβαλίζουμε τα πάθη της φάρας μας. Να πάψουμε να ασελγούμε στα αποκαΐδια, μέχρι να ταφούν οι νεκροί. Να σεβαστούμε το ξάφνιασμα, την απορία, την οδύνη.
Στην αρχή του κακού είπα πως δε μπορεί… δε γίνεται! Κάποιοι εκ των υπευθύνων θα ταραχτούν, κάποιοι θα πονέσουν, ΘΑ ΝΙΏΣΟΥΝ!.
Σήμερα θα φωνάξω Ανάθεμα γιατί λάθος δεν βρέθηκε κανένα…
Ανάθεμα στα αίτια που κακοφόρμισαν, στα μάτια που άδειασαν από ενοχές, στα χείλια που λιθοβολούν την ώρα μηδέν με πέτρινα φωνήεντα.
Ανάθεμα στα κεφάλια που δεν έσκυψαν από δείγμα ντροπής. Ανάθεμα στους ύπνους των υπαιτίων, τους αναπαμένους από εφιάλτες.
Ανάθεμα στα σταθερά βήματα τους την ώρα που σειέται όλη η Ελλάδα από πόνο ασύλληπτο.
Ανάθεμα στα πουκάμισα τα καθαρά απ’ την κάπνα, στα σταυροκούμπωτα σακάκια που μοσχοβολούν αρώματα. Ανάθεμα στα φωταγωγημένα ψεύδη τους, την ώρα που η ΑΛΗΘΕΙΑ της φωτιάς σε υποδέχεται μαύρη και σκοτεινή.
Ανάθεμα στην ασφάλεια και την περιφρούρηση της ζωής των λίγων.
Ανάθεμα στις μάνες που εξέτρεφαν τέτοια τέρατα.
Ανάθεμα και σε μας που επιτρέψαμε να συμβεί. Με χίλιους τρόπους που διαιωνίσαμε τη σαπίλα.
Στην αρχή του κακού, είπα να φανούμε άνθρωποι…
Σήμερα θα φωνάξω να φανούμε τιμωροί.
Να απαιτήσουμε την τιμωρία. Δε φτάνουν μόνο οι κονσέρβες και οι φρυγανιές.
Στις δίδυμες Φιλιπποπούλου δεν αρέσει ο παράδεισος.
Να ζήσουν ήθελαν.
Κάτι, που κάποιοι τους στέρησαν με τον πιο επώδυνο τρόπο…
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Στην αρχή του κακού, είπα να πάψουμε να κανιβαλίζουμε τα πάθη της φάρας μας. Να πάψουμε να ασελγούμε στα αποκαΐδια, μέχρι να ταφούν οι νεκροί. Να σεβαστούμε το ξάφνιασμα, την απορία, την οδύνη.
Στην αρχή του κακού είπα πως δε μπορεί… δε γίνεται! Κάποιοι εκ των υπευθύνων θα ταραχτούν, κάποιοι θα πονέσουν, ΘΑ ΝΙΏΣΟΥΝ!.
Σήμερα θα φωνάξω Ανάθεμα γιατί λάθος δεν βρέθηκε κανένα…
Ανάθεμα στα αίτια που κακοφόρμισαν, στα μάτια που άδειασαν από ενοχές, στα χείλια που λιθοβολούν την ώρα μηδέν με πέτρινα φωνήεντα.
Ανάθεμα στα κεφάλια που δεν έσκυψαν από δείγμα ντροπής. Ανάθεμα στους ύπνους των υπαιτίων, τους αναπαμένους από εφιάλτες.
Ανάθεμα στα σταθερά βήματα τους την ώρα που σειέται όλη η Ελλάδα από πόνο ασύλληπτο.
Ανάθεμα στα πουκάμισα τα καθαρά απ’ την κάπνα, στα σταυροκούμπωτα σακάκια που μοσχοβολούν αρώματα. Ανάθεμα στα φωταγωγημένα ψεύδη τους, την ώρα που η ΑΛΗΘΕΙΑ της φωτιάς σε υποδέχεται μαύρη και σκοτεινή.
Ανάθεμα στην ασφάλεια και την περιφρούρηση της ζωής των λίγων.
Ανάθεμα στις μάνες που εξέτρεφαν τέτοια τέρατα.
Ανάθεμα και σε μας που επιτρέψαμε να συμβεί. Με χίλιους τρόπους που διαιωνίσαμε τη σαπίλα.
Στην αρχή του κακού, είπα να φανούμε άνθρωποι…
Σήμερα θα φωνάξω να φανούμε τιμωροί.
Να απαιτήσουμε την τιμωρία. Δε φτάνουν μόνο οι κονσέρβες και οι φρυγανιές.
Στις δίδυμες Φιλιπποπούλου δεν αρέσει ο παράδεισος.
Να ζήσουν ήθελαν.
Κάτι, που κάποιοι τους στέρησαν με τον πιο επώδυνο τρόπο…
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου