Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Ν’ ακολουθείς νοερώς τα πολύπαθα χνάρια των Παλαιστινίων, εμβολίζει γενικότερα τον λογισμό σχετικά με την αδίστακτη ματαιότητα του Ισχυρού να κυριαρχήσει βασανίζοντας ανίσχυρους ανθρώπους.
Στο 1ο μέρος καταγράφηκε η κοινωνική - οικονομική - πολιτική δομή των Παλαιστινιακών χωριών, η χαρακτηροδομή της Γενιάς Τζηλ Φαλαστήν, συνήθειες των κατοίκων στο Παλαιστινιακό έδαφος πριν τις επιβεβλημένες εδαφικές ανακατατάξεις, και η Διχοτόμηση, αφού η Εθνική Εστία, κρατικό μόρφωμα Σιωνιστικής διακυβέρνησης επί του Παλαιστινιακού εδάφους, παγιώθηκε το 1948 υπό της άμεσης αναγνωρίσεως των ΗΠΑ και Σοβιετικής Ενώσεως.
Ο Herzl Tivadar, εμπνευστής του Σιωνιστικού Κινήματος, εξ’ αρχής είχε προβλέψει την αναγκαιότητα στρατιωτικής ισχύος για τη δημιουργία αλλά και σταθεροποίηση Σιωνιστικού Κράτους στο Παλαιστινιακό έδαφος. Το Εβραϊκό Πρακτορείο χάραζε επίσημη γραμμή υλοποίησης της Δήλωσης Μπάλφουρ, κατά την οποία: «Η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος αντιμετωπίζει ευμενώς τη δημιουργία Εθνικής Εστίας στην Παλαιστίνη για τον Εβραϊκό λαό, και θα καταβάλλει σύντονες προσπάθειες για να διευκολύνει την επίτευξη αυτού του σκοπού. Εννοείται όμως ότι δεν θα γίνει τίποτα, που θα μπορούσε να θίξει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη-Εβραϊκών κοινοτήτων, που υπάρχουν στην Παλαιστίνη…» αλλά παρασκηνιακά κατανοούσε πως ήταν ώρα να απαγκιστρωθούν απ’ τη Βρετανική Διπλωματία, κατ’ εφαπτομένη να εφαρμοστεί το τετράπτυχο της Αναθεωρητικής πτέρυγας του Σιωνισμού. Οι Αναθεωρητές, υπό τη μαχητικότητα των Ζαμποτίνσκυ και Μπέγκιν, πρέσβευαν ήδη απ’ το 1932 την επιτακτικότητα για «Μονισμό, ως ιδεώδες του Εβραϊκού Κράτους-Λεγκυόν, ως στρατιωτική Εκπαίδευση-Γκουτζίς, ως Εθνική Υπηρεσία-Χαντάρ, ως μετατροπή του Εβραίου σε Αριστοκράτη», σύμφωνα με τον Bowyer Bell.Ακόμη και ο Haim Arlosoroff, Γενικός Γραμματέας του Πολιτικού Γραφείου του Εβραϊκού Εθνικού Πρακτορείου και εκφραστής του μετριοπαθούς Σιωνισμού, επικαλούταν τέσσερις λόγους προς υιοθέτηση άσκησης κατασταλτικής εξουσίας: «Η Βρετανική Πολιτική σέβεται τις ευαισθησίες των Αράβων και αυτό δεν βοηθάει τον Σιωνισμό -Ο αριθμός των Εβραίων που εργαζόταν στη Διοίκηση όφειλε να μεγεθυνθεί και σε καμία των περιπτώσεων να μην επιτραπεί αριθμητική ισότητα μεταξύ των εθνοτήτων- Το ποσοστό μετανάστευσης κρινόταν ανεπαρκές και όφειλε παντί τρόπω να διογκωθεί - Η γη που προσφερόταν για πούλημα όφειλε να διεκδικηθεί κυρίως από Σιωνιστές.»
Ο Πόλεμος του 1948 σήμανε τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων, οι οποίοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή απ’ τις εστίες τους λόγω της έλλειψης συντονισμένης ηγεσίας - την ένδεια οπλικού υλικού, πολύ σοβαρή γλισχρότητα μέσων, ώστε να μπορέσουν να υπερκεράσουν το χάος, που δημιουργούσε η άμεση στρατιωτική επίθεση των αντιπάλων και η τρομοκρατική χυδαιότητά τους. «Ο μύθος πως οι Παλαιστίνιοι έφυγαν κατά διαταγή των Αράβων Ηγετών φαίνεται ότι επινοήθηκε απ’ το Ισραηλινό Γραφείο Πληροφοριών στη Νέα Υόρκη, πολλούς μήνες αφότου τελείωσε ο Πόλεμος, σε μία περίοδο που το Ισραήλ χρειαζόταν ακόμη τη Διεθνή ευμένεια, κάτι που δεν τεκμηριώθηκε ωστόσο ποτέ.» αναφέρει η Rosemary Saying στην εξαιρετική της μελέτη. Αυτό που ανιχνεύεται είναι ένα πολυγραφημένο φυλλάδιο, που διανεμήθηκε απ’ το Ισραηλινό Γραφείο Πληροφοριών της Νέας Υόρκης, το οποίο επισυνάφτηκε στο υπόμνημα 19 επιφανών Αμερικανών του ΟΗΕ, η Παλαιστινιακή πλευρά έχει υποψίες πως το φυλλάδιο πολυγραφήθηκε απ’ τον Joseph Schechtman, βιογράφος του Ζαμποτίνσκυ. Η θεωρία δεν έχει ερείσματα λόγω της διοικητικής σύστασης των χωριών, στην ύπαιθρο δεν υπήρχε οργάνωση μαζικής αντίστασης ή εκκένωσης πέρα απ’ τις οικογενειακές επιτροπές αποφάσεων. Κατ’ εφαπτομένη δεν υπήρχε πλέγμα συγκεντρωτικής ηγεσίας, ούτε ενημέρωσης, αφού δεν επαληθεύεται ούτε καν χρήση ραδιοφώνου σε όλα τα χωριά παρ’ όλο που οι W. Khalidiκαι E. Childers στα άρθρα τους, στο Middle Est Forum και στο The Spectator αντίστοιχα, αναφέρουν μαγνητοφωνημένες απ’ το BBC Αραβικές οδηγίες προς τους Παλαιστίνιους «να παραμείνουν στα σπίτια τους»!! Το πρόβλημα ήταν πως, τη στιγμή που η Σιωνιστική επίθεση καθ’ όλα οργανωμένη εξελισσόταν, η Ανωτέρα Αραβική Επιτροπή δεν έκανε καμία προσπάθεια αντίστασης, αφού αφ’ ενός τα μέλη της είχαν διαφύγει έξω απ’ το έδαφος της Παλαιστίνης εκτός του Χουσαΐν Φάχρυ Χαλιντί που πολέμησε στην πρώτη γραμμή με τους απλούς αγρότες, και αφ’ ετέρου οι Αραβικοί Ηγέτες προτιμούσαν την υπεκφυγή. Ο Πρόεδρος της Συρίας - ο Πρωθυπουργός του Ιράκ - ο Βασιλιάς Ιμπν Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας εκδήλωναν υπερβολική εμπιστοσύνη προς καθησυχασμό των Φελάχων αλλά στην ουσία:
Μεγαλορρήμονες διακηρύξεις και προγνωστική ανεπιτηδειότητα, αυτό είναι το δίπτυχο του δόλου εκ μέρους των Αραβικών Στελεχών, που συναίνεσαν στους βομβαρδισμούς και στην εκδίωξη των Παλαιστινίων απ’ τα χωριά τους. Ελάχιστοι Παλαιστίνιοι έμειναν υπομένοντας την κυριαρχία των Ισραηλινών, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υπέκυψε στην ανεξέλεγκτη «Χίτζρα», αποδημία κατά τους Παλαιστίνιους, κάτι που ο Βάϊτσμαν εξέλαβε «ως ένα εκ θαύματος απλοποιημένο καθήκον του Ισραήλ»!!
Το «άγιο δισκοπότηρο» που έπρεπε να προστατεύει καλά ο Σιωνισμός ήταν η σύμπηξη-διατήρηση υπόγειων στρατιωτικών δυνάμεων, που θα μπορούσαν να δράσουν όταν κρινόταν απαραίτητο. Οι Σιωνιστές δίνουν προτεραιότητα στη δημιουργία ενός επίσημου Στρατού, της Χαγκάνα, η οποία αποτελούσε τη μετεξέλιξη της ομάδας των Χασομέρ, ένοπλοι φρουροί των πρώτων σιωνιστικών καταυλισμών, και αρκετά νομοταγής στα Βρετανικά θέσφατα. Απ’ τη μήτρα της Χαγκάνα γεννιούνται δύο τρομοκρατικές οργανώσεις, της Ίργκουν και της Στερν, των οποίων το βασικό μέλημα ήταν η πρόκληση ασύμφορων απωλειών στα Βρετανικά Στρατεύματα, ώστε να εξάψουν το φρόνημα των Πολιτών και της Κυβέρνησης της Μητρόπολης και κατ’ εφαπτομένη να κρίνεται επιτακτική η αποχώρησή τους, κάτι που θα άνοιγε διαύλους διεκδικητικής εισβολής. Η εξέγερση της χρονικής περιόδου 1936-1939 αποκάλυψε τα τρωτά σημεία του αντιστασιακού χαρακτήρα των Φελάχων, δίνοντας τα κατάλληλα στρατηγήματα στον Σιωνισμό να συγκροτήσει στιβαρά το όραμά του. Παράλληλα ιδρύθηκαν δύο νέα Σώματα Ασφαλείας: τα «Ειδικά Νυχτερινά Αποσπάσματα» και η «Νότριμ», η οποία εκπαιδευόταν απ’ τον Βρετανικό Στρατό. Όλες αυτές οι ασύδοτες οργανώσεις επιδίδονταν σε ανελέητους αιφνιδιασμούς, ο L. Mosley αναφέρει μαζικές εκτελέσεις σε χωριό κοντά στη Χανίτα, επειδή οι αγρότες δεν κατέδιδαν στασιαστές και μέρη, όπου φυλάσσονταν ελάχιστα όπλα.
Για να μπορέσουν να φτάσουν οι Σιωνιστικές Οργανώσεις αυτές σε δημιουργία χάους, επιστράτευσαν αφ’ ενός τα οπλουργεία, στα οποία κατασκευάζονταν όπλα με υλικά που προμηθεύονταν από Βέλγιο - Πολωνία - Τσεχία και αφ’ ετέρου στους «Γκάντνα», πρόσκοποι, τους οποίους «έβλεπαν οι Φελάχοι να κατασκηνώνουν με αθώο τρόπο κοντά στα χωριά τους τα τελευταία χρόνια. Ως το 1947 οι Σιωνιστές είχαν καταγράψει πληροφορίες για κάθε χωριό, την απουσία στρατηγικής ενότητας και την ποιότητα των κατοίκων. Το ήθος και τα έθιμα των χωριών χρησιμοποιήθηκαν, ώστε να αναγκάσουν τον κάθε Φελάχο να ενδιαφέρεται-θρηνεί για το μέλος της δικής του οικογένειας, κάτι που δεν υπήρχε στη νοοτροπία τους γενικότερα» εύγλωττη η παράγραφος του Hirst.
Σε μελέτη, που διεξήγαγε η αγγλοαμερικανική Επιτροπή Έρευνας, διαπιστώθηκε πως στον Πόλεμο του 1948 οι Σιωνιστές επαφίονταν ήδη σε 120.000 άνδρες εκπαιδευμένους και οπλισμένους πρώτης γραμμής υπό την αιγίδα των Δυνάμεων: 15.410 αστυφύλακες - 32.000 πολιτοφύλακες - 4.000 μαχητές των Οργανώσεων Στερν και Ίργκουν - άγνωστος αριθμός παράνομα ετοιμοπόλεμων! Οι Εβραϊκές Αμυντικές Δυνάμεις δε κατείχαν: 10.000 τουφέκια - 450 οπλοπολυβόλα - 180 πολυβόλα - 96 όλμους των 3 ιντσών και 67 των δύο ιντσών - 20 αντιαεροπορικά πολυβόλα - 800 τεθωρακισμένα οχήματα - δύο τανκ τύπου Σέρμαν και δύο τύπου Κρόμβελ - 21 αεροπλάνα τύπου Ώστερ - άγνωστος αριθμός αυτοσχέδιων και λαθραίων όπλων. Όλα αυτά ήταν αρκετά, ώστε να εφαρμοστεί το Σχέδιο Νταλέτ, για το οποίο απέφευγαν να κάνουν αναφορά σε Ιστορικά βιβλία ανά τον Κόσμο μέχρι που ο Ναφέζ Ναζάλ να ερευνήσει επ’ αφορμή της διατριβής του. Το Σχέδιο Νταλέτ αντικατέστησε το αρχικό σχέδιο της Χαγκάνα συνεργαζόμενης με τις Βρετανικές Δυνάμεις που προέβλεπε «την απόκτηση του ελέγχου της περιοχής που παραχωρήθηκε στο Εβραϊκό Κράτος και την υπεράσπιση των ορίων της, καθώς και την υπεράσπιση των Εβραϊκών πληθυσμών από τις άτακτες ή ημί-άτακτες επιθέσεις του εχθρού» όπως εξομολογείται ο Αντισυνταγματάρχης N. Lorch. Απ’ την υπεράσπιση της παραχωρηθείσας περιοχής λοιπόν το Σχέδιο Νταλέτ προχώρησε σε:
Στη μελέτη της η Rosemary Sayingαναφέρει πως «η εκπόνηση του Σχεδίου Νταλέτ είχε τύχει μέγιστης φροντίδας με πρωτοφανή προτεραιότητα στους βιασμούς Γυναικών, επειδή η Τιμή αποδυνάμωνε ψυχολογικά τους Φελάχους. Οι επιχειρήσεις 1, 2, 5, 8, 13 ναυάγησαν αλλά εφόσον τα κυριότερα παράκτια κέντρα των Γιάφα - Χάιφα - Άκρα - Ανατολική Γαλιλαία είχαν εντελώς από-αραβοποιηθεί, τα χωριά δεν είχαν καμία ελπίδα αντίστασης».
Σχετικά με τις Αραβικές Δυνάμεις οι Φελάχοι δηλώνουν προδομένοι. Ο Αραβικός Απελευθερωτικός Στρατός με αρχηγό τον Φαουζί αλ-Καγουκτζί, τον οποίο δεν ενέκρινε ωστόσο ο Μουφτής της Ανώτερης Αραβικής Επιτροπής που είχε δεσμούς με το Ιράκ και τη χασεμιτική δυναστεία, απαρτιζόταν από μέλη με υποτυπώδη εκπαίδευση. Σε όποιο αίτημα των Φελάχων για όπλα - οδηγίες συντονισμού - στρατιωτική υποστήριξη απαντούσαν με την επονείδιστη ρήση «Μάκου αουαμέρ=Δεν υπάρχουν διαταγές»!! Οι Παλαιστίνιοι κατηγορούν τον Αραβικό Απελευθερωτικό Στρατό=Τζαΐς αλ-Τζιχάντ για συνεργατική ολιγωρία με τον Σιωνισμό ή με την Επιτροπή Ανακωχής του ΟΗΕ και του προσέδωσαν το παρατσούκλι Τζαΐς αλ-Ρικάντ=Ο Στρατός των Φευγάτων. Σε Ημερολόγιο του χωριού Αλ-Μπίρουα αναφέρεται: «Ήμασταν βέβαιοι πως οι Άραβες αδερφοί μας, που ήταν οπλισμένοι, θα μας βοηθούσαν ν’ αντισταθούμε στην Εβραϊκή επίθεση. Όταν τους είδαμε ν’ αποσύρονται απ’ το χωριό χωρίς να μας προστατέψουν αφήνοντάς μας έρμαιο στις βαρβαρότητες των Σιωνιστών, καταλάβαμε πως οι ίδιοι μας παρέδωσαν στον εχθρό. Οι Ιορδανοί συμπεριφέρονταν με υπεροψία και μας ζητούσαν να τους υπηρετούμε ενώ επιτάξανε τα άλογα - τα ζώα και αρκετά καταλύματα. Μόνο οι Υεμενίτες ζυμώθηκαν μαζί μας, γίναμε συνεκτικό σώμα και διεξήγαν λαϊκό πόλεμο ενάντια στον εχθρό.» Ως αντίβαρο στον Αραβικό Απελευθερωτικό Στρατό ιδρύθηκε ο Τζαΐς αλ-Τζιχάντ αλ-Μουκαντές με αρχηγό τον Χατζ Αμίν Χουσαϊνί, ο οποίος προσπαθούσε να τονώσει το ηθικό των Φελάχων και να τους παροτρύνει, ώστε να μείνουν πάση θυσία στα χωριά, επειδή «αν θα έφευγαν, θα ήταν αδύνατο να ξαναγυρίσουν». Με τη δολοφονία του Χατζ Αμίν Χουσαϊνί, επικράτησε ο πανικός και η άτακτη φυγή των αγροτών ήταν πλέον δρομολογημένη, οι οποίοι κατέληξαν σε στρατόπεδα του Λιβάνου και της Συρίας.
Η αδιαφορία του έξω κόσμου κρίνεται επικίνδυνα ένοχη. «Αν αυτό συνέβαινε σε Αρμένιους ή σε Εβραίους ολόκληρος ο Πολιτισμένος Κόσμος θα σειόταν από φρίκη και αγανάκτηση. Αυτή τη φορά ωστόσο οι θύτες ήταν οι Εβραίοι και κανείς δεν ήθελε να μάθει τίποτα» αναφέρει δάσκαλος στο Ημερολόγιο. Ενώ άρθρο στο The Economist στις 2 Οκτωβρίου 1948 υπολογίζει τον αριθμό των προσφύγων σε 360.000, οι μετέπειτα έρευνες των Αρχείων εκτινάσσουν τον αριθμό πάνω από τους 700.000. Στο Αμερικανικό και Ευρωπαϊκό έδαφος παρατηρείται η επαίσχυντη εστίαση σε έκκληση για ανθρωπιστική βοήθεια, συνήθης τακτική της Ολιγαρχικής Δημοκρατίας, παρά σε αναζήτηση - διερεύνηση των αιτιών με σκοπό διορθωτική μεταμέλεια.
Η οργανωμένη βία σε κλίμακα που ξεπερνούσε κατά πολύ την καθημερινότητα των φελάχων, η αδιαφορία των Αραβικών Ιθυνόντων, η συντονισμένη συνέργεια των Δυνάμεων είχε δημιουργήσει έναν πλάνητα λαό. Τα καραβάνια άρχισαν να πορεύονται προς το πουθενά με την οργή - τον φόβο να τους παραστέκει. Οι γέροντες έμεναν πίσω για να μην εμποδίζουν τους νεότερους λόγω της περιορισμένης κινητικής ικανότητάς τους. Μωρά πέθαιναν από έλλειψη βασικής τροφής. Παντού γυναικεία πτώματα βιασμένα. Οικογένειες χωρίζονταν χωρίς να έχουν την ευκαιρία να ξαναβρεθούν ποτέ. «Προτιμώ να σκοτώσω τις αδερφές μου και να κρατήσω την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό μου, παρά να εγκαταλείψουμε τη σκηνή μας» μαρτυρεί νεαρός στο Ημερολόγιο, τον οποίο προέτρεπε ο πατέρας να πάρει τις αδερφές του και να αναχωρήσουν γρήγορα για τον Λίβανο φοβούμενος την επέλαση των Σιωνιστών. «Μόνο οι δοσίλογοι είχαν εξασφαλισμένη την επιβίωση» αναφέρει σε άλλη σελίδα το Ημερολόγιο.
«Μόλο που οι Σιωνιστές εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι Παλαιστίνιοι άφησαν την Παλαιστίνη χωρίς να τους ασκηθεί πίεση, η μαρτυρία των 800.000 προσφύγων στα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως τους διαψεύδει» διατυπώνει ο Khalidi.
Ένας άνδρας απ’ το Στρατόπεδο Ναχρ αλ- Μπαρέντ συνοψίζει: «Μέσα σε δώδεκα ώρες είχαμε πέσει απ’ την αξιοπρέπεια στην ταπείνωση».
Η φρίκη που δεν αναφέρει η Ιστορία.
Υπό αυτό το δυσοίωνο κλίμα πως διαπλάστηκε η επόμενη γενιά, απ’ τη Συμφορά μέχρι και το 1965, που ονομάζεται Τζηλ αλ-νέκμπα;
Συνεχίζεται…
Όλα τα άρθρα του συντάκτη για την ενότητα Οδοιπορικό στην Παλαιστίνη θα τα βρείτε ΕΔΩ
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Ν’ ακολουθείς νοερώς τα πολύπαθα χνάρια των Παλαιστινίων, εμβολίζει γενικότερα τον λογισμό σχετικά με την αδίστακτη ματαιότητα του Ισχυρού να κυριαρχήσει βασανίζοντας ανίσχυρους ανθρώπους.
Στο 1ο μέρος καταγράφηκε η κοινωνική - οικονομική - πολιτική δομή των Παλαιστινιακών χωριών, η χαρακτηροδομή της Γενιάς Τζηλ Φαλαστήν, συνήθειες των κατοίκων στο Παλαιστινιακό έδαφος πριν τις επιβεβλημένες εδαφικές ανακατατάξεις, και η Διχοτόμηση, αφού η Εθνική Εστία, κρατικό μόρφωμα Σιωνιστικής διακυβέρνησης επί του Παλαιστινιακού εδάφους, παγιώθηκε το 1948 υπό της άμεσης αναγνωρίσεως των ΗΠΑ και Σοβιετικής Ενώσεως.
Παρασκήνια της κατ’ εντολή Διοικήσεως…
Ο Herzl Tivadar, εμπνευστής του Σιωνιστικού Κινήματος, εξ’ αρχής είχε προβλέψει την αναγκαιότητα στρατιωτικής ισχύος για τη δημιουργία αλλά και σταθεροποίηση Σιωνιστικού Κράτους στο Παλαιστινιακό έδαφος. Το Εβραϊκό Πρακτορείο χάραζε επίσημη γραμμή υλοποίησης της Δήλωσης Μπάλφουρ, κατά την οποία: «Η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος αντιμετωπίζει ευμενώς τη δημιουργία Εθνικής Εστίας στην Παλαιστίνη για τον Εβραϊκό λαό, και θα καταβάλλει σύντονες προσπάθειες για να διευκολύνει την επίτευξη αυτού του σκοπού. Εννοείται όμως ότι δεν θα γίνει τίποτα, που θα μπορούσε να θίξει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη-Εβραϊκών κοινοτήτων, που υπάρχουν στην Παλαιστίνη…» αλλά παρασκηνιακά κατανοούσε πως ήταν ώρα να απαγκιστρωθούν απ’ τη Βρετανική Διπλωματία, κατ’ εφαπτομένη να εφαρμοστεί το τετράπτυχο της Αναθεωρητικής πτέρυγας του Σιωνισμού. Οι Αναθεωρητές, υπό τη μαχητικότητα των Ζαμποτίνσκυ και Μπέγκιν, πρέσβευαν ήδη απ’ το 1932 την επιτακτικότητα για «Μονισμό, ως ιδεώδες του Εβραϊκού Κράτους-Λεγκυόν, ως στρατιωτική Εκπαίδευση-Γκουτζίς, ως Εθνική Υπηρεσία-Χαντάρ, ως μετατροπή του Εβραίου σε Αριστοκράτη», σύμφωνα με τον Bowyer Bell.Ακόμη και ο Haim Arlosoroff, Γενικός Γραμματέας του Πολιτικού Γραφείου του Εβραϊκού Εθνικού Πρακτορείου και εκφραστής του μετριοπαθούς Σιωνισμού, επικαλούταν τέσσερις λόγους προς υιοθέτηση άσκησης κατασταλτικής εξουσίας: «Η Βρετανική Πολιτική σέβεται τις ευαισθησίες των Αράβων και αυτό δεν βοηθάει τον Σιωνισμό -Ο αριθμός των Εβραίων που εργαζόταν στη Διοίκηση όφειλε να μεγεθυνθεί και σε καμία των περιπτώσεων να μην επιτραπεί αριθμητική ισότητα μεταξύ των εθνοτήτων- Το ποσοστό μετανάστευσης κρινόταν ανεπαρκές και όφειλε παντί τρόπω να διογκωθεί - Η γη που προσφερόταν για πούλημα όφειλε να διεκδικηθεί κυρίως από Σιωνιστές.»
Ο Πόλεμος του 1948 σήμανε τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων, οι οποίοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή απ’ τις εστίες τους λόγω της έλλειψης συντονισμένης ηγεσίας - την ένδεια οπλικού υλικού, πολύ σοβαρή γλισχρότητα μέσων, ώστε να μπορέσουν να υπερκεράσουν το χάος, που δημιουργούσε η άμεση στρατιωτική επίθεση των αντιπάλων και η τρομοκρατική χυδαιότητά τους. «Ο μύθος πως οι Παλαιστίνιοι έφυγαν κατά διαταγή των Αράβων Ηγετών φαίνεται ότι επινοήθηκε απ’ το Ισραηλινό Γραφείο Πληροφοριών στη Νέα Υόρκη, πολλούς μήνες αφότου τελείωσε ο Πόλεμος, σε μία περίοδο που το Ισραήλ χρειαζόταν ακόμη τη Διεθνή ευμένεια, κάτι που δεν τεκμηριώθηκε ωστόσο ποτέ.» αναφέρει η Rosemary Saying στην εξαιρετική της μελέτη. Αυτό που ανιχνεύεται είναι ένα πολυγραφημένο φυλλάδιο, που διανεμήθηκε απ’ το Ισραηλινό Γραφείο Πληροφοριών της Νέας Υόρκης, το οποίο επισυνάφτηκε στο υπόμνημα 19 επιφανών Αμερικανών του ΟΗΕ, η Παλαιστινιακή πλευρά έχει υποψίες πως το φυλλάδιο πολυγραφήθηκε απ’ τον Joseph Schechtman, βιογράφος του Ζαμποτίνσκυ. Η θεωρία δεν έχει ερείσματα λόγω της διοικητικής σύστασης των χωριών, στην ύπαιθρο δεν υπήρχε οργάνωση μαζικής αντίστασης ή εκκένωσης πέρα απ’ τις οικογενειακές επιτροπές αποφάσεων. Κατ’ εφαπτομένη δεν υπήρχε πλέγμα συγκεντρωτικής ηγεσίας, ούτε ενημέρωσης, αφού δεν επαληθεύεται ούτε καν χρήση ραδιοφώνου σε όλα τα χωριά παρ’ όλο που οι W. Khalidiκαι E. Childers στα άρθρα τους, στο Middle Est Forum και στο The Spectator αντίστοιχα, αναφέρουν μαγνητοφωνημένες απ’ το BBC Αραβικές οδηγίες προς τους Παλαιστίνιους «να παραμείνουν στα σπίτια τους»!! Το πρόβλημα ήταν πως, τη στιγμή που η Σιωνιστική επίθεση καθ’ όλα οργανωμένη εξελισσόταν, η Ανωτέρα Αραβική Επιτροπή δεν έκανε καμία προσπάθεια αντίστασης, αφού αφ’ ενός τα μέλη της είχαν διαφύγει έξω απ’ το έδαφος της Παλαιστίνης εκτός του Χουσαΐν Φάχρυ Χαλιντί που πολέμησε στην πρώτη γραμμή με τους απλούς αγρότες, και αφ’ ετέρου οι Αραβικοί Ηγέτες προτιμούσαν την υπεκφυγή. Ο Πρόεδρος της Συρίας - ο Πρωθυπουργός του Ιράκ - ο Βασιλιάς Ιμπν Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας εκδήλωναν υπερβολική εμπιστοσύνη προς καθησυχασμό των Φελάχων αλλά στην ουσία:
- στη διατριβή του Nafez Nazzalστο Georgetown University διασαφηνίζεται πως η Δαμασκός σε έκκληση της ανατολικής Γαλιλαίας για όπλα απάντησε αρνητικά.
- σε κείμενο του E. Shoufaniστη Journalof Palestine αναφέρει πως ο Βασιλιάς Αµπντουλλάχ της Ιορδανίας είχε τις δικές του βλέψεις στα Παλαιστινιακά εδάφη, αφού «έστειλε αντιπροσωπεία στα χωριά της Γαλιλαίας για να τους διαμηνύσει πως ήταν πρόθυμος προς υπεράσπιση αρκεί τα χωριά να δώσουν σε αντάλλαγμα όρκο πίστης αλλά οι Γαλιλαίοι αρνήθηκαν».
- στη μελέτη Saying διατυπώνεται πως «τα αραβικά καθεστώτα ήταν ενδοτικά στις Μεγάλες Δυνάμεις, εξ’ αιτίας αλληλοσυγκρουόμενων δυναστικών-εδαφικών φιλοδοξιών. Με εικονικό τρόπο διορίστηκε μία Στρατιωτική Επιτροπή, υπεύθυνη για την Τζαΐς αλ-Ινκάντ=Αραβικός Απελευθερωτικός Στρατός ή Στρατός Σωτηρίας με ηγέτη τον Φαουζί Καγουκτζί και άτακτους στρατευμένους, οι οποίοι υπάκουαν στην κυβέρνησή του έκαστος»!!
- στη διατριβή του Nafez Nazzal ανιχνεύεται επίσης πως οι Διοικητές του Αραβικού Απελευθερωτικού Στρατού απλώς προειδοποίησαν τους Φελάχους πως θα αποσυρθούν, «δίνοντάς τους μία ευκαιρία να καταφύγουν στον Λίβανο πριν κλείσουν τα σύνορα».
Μεγαλορρήμονες διακηρύξεις και προγνωστική ανεπιτηδειότητα, αυτό είναι το δίπτυχο του δόλου εκ μέρους των Αραβικών Στελεχών, που συναίνεσαν στους βομβαρδισμούς και στην εκδίωξη των Παλαιστινίων απ’ τα χωριά τους. Ελάχιστοι Παλαιστίνιοι έμειναν υπομένοντας την κυριαρχία των Ισραηλινών, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υπέκυψε στην ανεξέλεγκτη «Χίτζρα», αποδημία κατά τους Παλαιστίνιους, κάτι που ο Βάϊτσμαν εξέλαβε «ως ένα εκ θαύματος απλοποιημένο καθήκον του Ισραήλ»!!
Το «άγιο δισκοπότηρο» που έπρεπε να προστατεύει καλά ο Σιωνισμός ήταν η σύμπηξη-διατήρηση υπόγειων στρατιωτικών δυνάμεων, που θα μπορούσαν να δράσουν όταν κρινόταν απαραίτητο. Οι Σιωνιστές δίνουν προτεραιότητα στη δημιουργία ενός επίσημου Στρατού, της Χαγκάνα, η οποία αποτελούσε τη μετεξέλιξη της ομάδας των Χασομέρ, ένοπλοι φρουροί των πρώτων σιωνιστικών καταυλισμών, και αρκετά νομοταγής στα Βρετανικά θέσφατα. Απ’ τη μήτρα της Χαγκάνα γεννιούνται δύο τρομοκρατικές οργανώσεις, της Ίργκουν και της Στερν, των οποίων το βασικό μέλημα ήταν η πρόκληση ασύμφορων απωλειών στα Βρετανικά Στρατεύματα, ώστε να εξάψουν το φρόνημα των Πολιτών και της Κυβέρνησης της Μητρόπολης και κατ’ εφαπτομένη να κρίνεται επιτακτική η αποχώρησή τους, κάτι που θα άνοιγε διαύλους διεκδικητικής εισβολής. Η εξέγερση της χρονικής περιόδου 1936-1939 αποκάλυψε τα τρωτά σημεία του αντιστασιακού χαρακτήρα των Φελάχων, δίνοντας τα κατάλληλα στρατηγήματα στον Σιωνισμό να συγκροτήσει στιβαρά το όραμά του. Παράλληλα ιδρύθηκαν δύο νέα Σώματα Ασφαλείας: τα «Ειδικά Νυχτερινά Αποσπάσματα» και η «Νότριμ», η οποία εκπαιδευόταν απ’ τον Βρετανικό Στρατό. Όλες αυτές οι ασύδοτες οργανώσεις επιδίδονταν σε ανελέητους αιφνιδιασμούς, ο L. Mosley αναφέρει μαζικές εκτελέσεις σε χωριό κοντά στη Χανίτα, επειδή οι αγρότες δεν κατέδιδαν στασιαστές και μέρη, όπου φυλάσσονταν ελάχιστα όπλα.
Για να μπορέσουν να φτάσουν οι Σιωνιστικές Οργανώσεις αυτές σε δημιουργία χάους, επιστράτευσαν αφ’ ενός τα οπλουργεία, στα οποία κατασκευάζονταν όπλα με υλικά που προμηθεύονταν από Βέλγιο - Πολωνία - Τσεχία και αφ’ ετέρου στους «Γκάντνα», πρόσκοποι, τους οποίους «έβλεπαν οι Φελάχοι να κατασκηνώνουν με αθώο τρόπο κοντά στα χωριά τους τα τελευταία χρόνια. Ως το 1947 οι Σιωνιστές είχαν καταγράψει πληροφορίες για κάθε χωριό, την απουσία στρατηγικής ενότητας και την ποιότητα των κατοίκων. Το ήθος και τα έθιμα των χωριών χρησιμοποιήθηκαν, ώστε να αναγκάσουν τον κάθε Φελάχο να ενδιαφέρεται-θρηνεί για το μέλος της δικής του οικογένειας, κάτι που δεν υπήρχε στη νοοτροπία τους γενικότερα» εύγλωττη η παράγραφος του Hirst.
Σε μελέτη, που διεξήγαγε η αγγλοαμερικανική Επιτροπή Έρευνας, διαπιστώθηκε πως στον Πόλεμο του 1948 οι Σιωνιστές επαφίονταν ήδη σε 120.000 άνδρες εκπαιδευμένους και οπλισμένους πρώτης γραμμής υπό την αιγίδα των Δυνάμεων: 15.410 αστυφύλακες - 32.000 πολιτοφύλακες - 4.000 μαχητές των Οργανώσεων Στερν και Ίργκουν - άγνωστος αριθμός παράνομα ετοιμοπόλεμων! Οι Εβραϊκές Αμυντικές Δυνάμεις δε κατείχαν: 10.000 τουφέκια - 450 οπλοπολυβόλα - 180 πολυβόλα - 96 όλμους των 3 ιντσών και 67 των δύο ιντσών - 20 αντιαεροπορικά πολυβόλα - 800 τεθωρακισμένα οχήματα - δύο τανκ τύπου Σέρμαν και δύο τύπου Κρόμβελ - 21 αεροπλάνα τύπου Ώστερ - άγνωστος αριθμός αυτοσχέδιων και λαθραίων όπλων. Όλα αυτά ήταν αρκετά, ώστε να εφαρμοστεί το Σχέδιο Νταλέτ, για το οποίο απέφευγαν να κάνουν αναφορά σε Ιστορικά βιβλία ανά τον Κόσμο μέχρι που ο Ναφέζ Ναζάλ να ερευνήσει επ’ αφορμή της διατριβής του. Το Σχέδιο Νταλέτ αντικατέστησε το αρχικό σχέδιο της Χαγκάνα συνεργαζόμενης με τις Βρετανικές Δυνάμεις που προέβλεπε «την απόκτηση του ελέγχου της περιοχής που παραχωρήθηκε στο Εβραϊκό Κράτος και την υπεράσπιση των ορίων της, καθώς και την υπεράσπιση των Εβραϊκών πληθυσμών από τις άτακτες ή ημί-άτακτες επιθέσεις του εχθρού» όπως εξομολογείται ο Αντισυνταγματάρχης N. Lorch. Απ’ την υπεράσπιση της παραχωρηθείσας περιοχής λοιπόν το Σχέδιο Νταλέτ προχώρησε σε:
- Επιχείρηση «Ναχσόν», στις 1 Απριλίου. Δημιουργία διαδρόμου που να συνδέει το Τελ Αβίβ με την Ιερουσαλήμ, ώστε να κόβει στα δύο τον τομέα που θ’ αποτελούσε το Αραβικό Κράτος.
- Επιχείρηση «Χαρέλ», στις 15 Απριλίου. Διαμελισμός της περιοχής κοντά στο Λατρούν.
- Επιχείρηση «Μισπαραγίμ», στις 21 Απριλίου. Κατάληψη της Χάιφα και διωγμό του πληθυσμού της.
- Επιχείρηση «Χαμέτς», στις 27 Απριλίου. Καταστροφή των χωριών γύρω απ’ τη Γιάφα και αποκοπή της απ’ την υπόλοιπη Αραβική περιοχή.
- Επιχείρηση «Τζεβούσι», στις 27 Απριλίου. Απομόνωση της Ιερουσαλήμ και καταστροφή των γύρω χωριών.
- Επιχείρηση «Γιφτάχ», στις 28 Απριλίου. Εκκένωση της Ανατολικής Γαλιλαίας.
- Επιχείρηση «Μαλατέχ», στις 3 Μαΐου. Καταστροφή χωριών που συνέδεαν την Τιβεριάδα με την Ανατολική Γαλιλαία.
- Επιχείρηση «Μακαμπί», στις 7 Μαΐου. Καταστροφή χωριών που συνέδεαν το Λατρούν με το διαμέρισμα Ραμαλάχ, ώστε να επιτευχθεί ερήμωση του τελευταίου.
- Επιχείρηση «Γεδεών», στις 11 Μαΐου. Κατάληψη του Μπεϊσάν και εκδίωξη των Βεδουίνων.
- Επιχείρηση «Μπαράκ», στις 12 Μαΐου. Καταστροφή των χωριών περιμετρικά του Μπουρεΐρ, στον δρόμο για το Νεγκέβ.
- Επιχείρηση «Μπεν Αμί», στις 14 Μαΐου. Κατάληψη της Άκρα κι εκκαθάριση της περιοχής.
- Επιχείρηση «Πίτσφορκ», στις 14 Μαΐου. Κατάληψη των συνοικιών περιμετρικά της Ιερουσαλήμ.
- Επιχείρηση «Σφιφόν», στις 14 Μαΐου. Κατάληψη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ.
Στη μελέτη της η Rosemary Sayingαναφέρει πως «η εκπόνηση του Σχεδίου Νταλέτ είχε τύχει μέγιστης φροντίδας με πρωτοφανή προτεραιότητα στους βιασμούς Γυναικών, επειδή η Τιμή αποδυνάμωνε ψυχολογικά τους Φελάχους. Οι επιχειρήσεις 1, 2, 5, 8, 13 ναυάγησαν αλλά εφόσον τα κυριότερα παράκτια κέντρα των Γιάφα - Χάιφα - Άκρα - Ανατολική Γαλιλαία είχαν εντελώς από-αραβοποιηθεί, τα χωριά δεν είχαν καμία ελπίδα αντίστασης».
Σχετικά με τις Αραβικές Δυνάμεις οι Φελάχοι δηλώνουν προδομένοι. Ο Αραβικός Απελευθερωτικός Στρατός με αρχηγό τον Φαουζί αλ-Καγουκτζί, τον οποίο δεν ενέκρινε ωστόσο ο Μουφτής της Ανώτερης Αραβικής Επιτροπής που είχε δεσμούς με το Ιράκ και τη χασεμιτική δυναστεία, απαρτιζόταν από μέλη με υποτυπώδη εκπαίδευση. Σε όποιο αίτημα των Φελάχων για όπλα - οδηγίες συντονισμού - στρατιωτική υποστήριξη απαντούσαν με την επονείδιστη ρήση «Μάκου αουαμέρ=Δεν υπάρχουν διαταγές»!! Οι Παλαιστίνιοι κατηγορούν τον Αραβικό Απελευθερωτικό Στρατό=Τζαΐς αλ-Τζιχάντ για συνεργατική ολιγωρία με τον Σιωνισμό ή με την Επιτροπή Ανακωχής του ΟΗΕ και του προσέδωσαν το παρατσούκλι Τζαΐς αλ-Ρικάντ=Ο Στρατός των Φευγάτων. Σε Ημερολόγιο του χωριού Αλ-Μπίρουα αναφέρεται: «Ήμασταν βέβαιοι πως οι Άραβες αδερφοί μας, που ήταν οπλισμένοι, θα μας βοηθούσαν ν’ αντισταθούμε στην Εβραϊκή επίθεση. Όταν τους είδαμε ν’ αποσύρονται απ’ το χωριό χωρίς να μας προστατέψουν αφήνοντάς μας έρμαιο στις βαρβαρότητες των Σιωνιστών, καταλάβαμε πως οι ίδιοι μας παρέδωσαν στον εχθρό. Οι Ιορδανοί συμπεριφέρονταν με υπεροψία και μας ζητούσαν να τους υπηρετούμε ενώ επιτάξανε τα άλογα - τα ζώα και αρκετά καταλύματα. Μόνο οι Υεμενίτες ζυμώθηκαν μαζί μας, γίναμε συνεκτικό σώμα και διεξήγαν λαϊκό πόλεμο ενάντια στον εχθρό.» Ως αντίβαρο στον Αραβικό Απελευθερωτικό Στρατό ιδρύθηκε ο Τζαΐς αλ-Τζιχάντ αλ-Μουκαντές με αρχηγό τον Χατζ Αμίν Χουσαϊνί, ο οποίος προσπαθούσε να τονώσει το ηθικό των Φελάχων και να τους παροτρύνει, ώστε να μείνουν πάση θυσία στα χωριά, επειδή «αν θα έφευγαν, θα ήταν αδύνατο να ξαναγυρίσουν». Με τη δολοφονία του Χατζ Αμίν Χουσαϊνί, επικράτησε ο πανικός και η άτακτη φυγή των αγροτών ήταν πλέον δρομολογημένη, οι οποίοι κατέληξαν σε στρατόπεδα του Λιβάνου και της Συρίας.
Η αδιαφορία του έξω κόσμου κρίνεται επικίνδυνα ένοχη. «Αν αυτό συνέβαινε σε Αρμένιους ή σε Εβραίους ολόκληρος ο Πολιτισμένος Κόσμος θα σειόταν από φρίκη και αγανάκτηση. Αυτή τη φορά ωστόσο οι θύτες ήταν οι Εβραίοι και κανείς δεν ήθελε να μάθει τίποτα» αναφέρει δάσκαλος στο Ημερολόγιο. Ενώ άρθρο στο The Economist στις 2 Οκτωβρίου 1948 υπολογίζει τον αριθμό των προσφύγων σε 360.000, οι μετέπειτα έρευνες των Αρχείων εκτινάσσουν τον αριθμό πάνω από τους 700.000. Στο Αμερικανικό και Ευρωπαϊκό έδαφος παρατηρείται η επαίσχυντη εστίαση σε έκκληση για ανθρωπιστική βοήθεια, συνήθης τακτική της Ολιγαρχικής Δημοκρατίας, παρά σε αναζήτηση - διερεύνηση των αιτιών με σκοπό διορθωτική μεταμέλεια.
Η οργανωμένη βία σε κλίμακα που ξεπερνούσε κατά πολύ την καθημερινότητα των φελάχων, η αδιαφορία των Αραβικών Ιθυνόντων, η συντονισμένη συνέργεια των Δυνάμεων είχε δημιουργήσει έναν πλάνητα λαό. Τα καραβάνια άρχισαν να πορεύονται προς το πουθενά με την οργή - τον φόβο να τους παραστέκει. Οι γέροντες έμεναν πίσω για να μην εμποδίζουν τους νεότερους λόγω της περιορισμένης κινητικής ικανότητάς τους. Μωρά πέθαιναν από έλλειψη βασικής τροφής. Παντού γυναικεία πτώματα βιασμένα. Οικογένειες χωρίζονταν χωρίς να έχουν την ευκαιρία να ξαναβρεθούν ποτέ. «Προτιμώ να σκοτώσω τις αδερφές μου και να κρατήσω την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό μου, παρά να εγκαταλείψουμε τη σκηνή μας» μαρτυρεί νεαρός στο Ημερολόγιο, τον οποίο προέτρεπε ο πατέρας να πάρει τις αδερφές του και να αναχωρήσουν γρήγορα για τον Λίβανο φοβούμενος την επέλαση των Σιωνιστών. «Μόνο οι δοσίλογοι είχαν εξασφαλισμένη την επιβίωση» αναφέρει σε άλλη σελίδα το Ημερολόγιο.
«Μόλο που οι Σιωνιστές εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι Παλαιστίνιοι άφησαν την Παλαιστίνη χωρίς να τους ασκηθεί πίεση, η μαρτυρία των 800.000 προσφύγων στα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως τους διαψεύδει» διατυπώνει ο Khalidi.
Ένας άνδρας απ’ το Στρατόπεδο Ναχρ αλ- Μπαρέντ συνοψίζει: «Μέσα σε δώδεκα ώρες είχαμε πέσει απ’ την αξιοπρέπεια στην ταπείνωση».
Η φρίκη που δεν αναφέρει η Ιστορία.
Υπό αυτό το δυσοίωνο κλίμα πως διαπλάστηκε η επόμενη γενιά, απ’ τη Συμφορά μέχρι και το 1965, που ονομάζεται Τζηλ αλ-νέκμπα;
Συνεχίζεται…
Όλα τα άρθρα του συντάκτη για την ενότητα Οδοιπορικό στην Παλαιστίνη θα τα βρείτε ΕΔΩ
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου