Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Η ανασυγκρότηση του Φασισμού μεταπολεμικά εδράζεται αφ’ ενός στην επιμονή του καπιταλισμού να κυριαρχήσει, κάτι που θα γινόταν με την επιβολή ενός φιλελεύθερου οικονομικού συστήματος ελέγχου των πλειονοτήτων και ταυτόχρονη υπόθαλψη της κοινωνικής αδικίας, και αφ’ ετέρου στα διεφθαρμένα ιδεώδη περί Δημοκρατίας που προώθησε η αριστοκρατική Διανόηση υποκρινόμενη ταυτοχρόνως τον «υπερασπιστή του λαού».
Ελλάδα και Τουρκία καταφεύγουν στη «βοήθεια» του Δόγματος Τρούμαν, το οποίο παρουσιάζεται ως από μηχανής θεός με προοπτική την ανάπτυξη στα στερημένα και ταλαιπωρημένα απ’ την κακουχία του πολέμου πληθυσμιακά υποστρώματα. Στην ουσία ωστόσο οι ΗΠΑ καιροφυλακτούσαν τη Βρετανική αδυναμία συγκράτησης των συντεχνιακών συμφερόντων της επί της Ελλάδος και την αντίστοιχη δυσλειτουργική αναπηρία της Γερμανίας επί της Τουρκίας. Κατ’ επέκταση το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ οργάνωσε το αίτημα για παροχή βοήθειας με απώτερο στόχο την ανάληψη του πλήρους ελέγχου σε Βαλκάνια - Εγγύς και Μέση Ανατολή και κατ’ εφαπτομένη τη σταθεροποίηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Μία επένδυση δηλαδή, η οποία ανέμενε την απόσβεση των δαπανηθέντων και κερδοφορία στο βάθος του χρόνου.
Στις 12 του Μάρτη 1947 συντονίζονται τα ραδιοφωνικά κύματα, ώστε εκατομμύρια ακροατών απ’ άκρη εις άκρον του Πλανήτη να εμβολίζονται με την προπαγανδιστική αναγκαιότητα λήψης μέτρων δια στόματος του Τρούμαν: «Κύριε πρόεδρε -άρχισε το λόγο του ο Χ. Τρούμαν- μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών η σοβαρότης της καταστάσεως την οποία αντιμετωπίζει σήμερον ο κόσμος, καθιστά αναγκαίαν την εμφάνισίν μου ενώπιον της κοινής συνεδριάσεως του Κογκρέσου. Η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια της χώρας ταύτης υφίστανται άμεσον τον αντίκτυπον. Μία άποψις της παρούσης καταστάσεως την οποίαν επιθυμώ να παρουσιάσω προς υμάς κατά την στιγμήν ταύτην διά να χρησιμεύση προς μελέτην και λήψιν αποφάσεως αναφέρεται εις την Ελλάδαν και εις την Τουρκίαν… Αυτή η υπόστασις του ελληνικού Κράτους απειλείται σήμερον υπό της τρομοκρατικής δράσεως χιλιάδων τινών ενόπλων, οι οποίοι αψηφούν την εξουσίαν της κυβερνήσεως εις τινά σημεία της χώρας. Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίση την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρώς εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμόν, εάν πρόκειται να αποκατασταθή η εξουσία της Κυβερνήσεως επί του ελληνικού εδάφους. Η Ελλάς πρέπει να τύχη βοηθείας εάν πρόκειται να καταστή εις θέσιν να βοηθήση εαυτήν και να σεβασθή την δημοκρατίαν. Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι πρέπει να παράσχουν τη βοήθειαν ταύτην… Σχετικά με τη βοήθεια προς την Τουρκία αυτή πρέπει να δοθεί προς τον σκοπόν της επιτεύξεως του απαραίτητου συγχρονισμού χάριν της διατηρήσεως της εθνικής αυτής ακεραιότητος. Η ακεραιότης αύτη είναι απαραίτητος διά την προστασίαν της τάξεως εις την Μέσην Ανατολήν… Εάν η Ελλάς περιπέση εις τον έλεγχον μιας ενόπλου μειοψηφίας το αποτέλεσμα επί της γείτονος Τουρκίας θα είναι άμεσον και σοβαρόν. Σύγχυσις και ανωμαλία θα διαχυθούν εις ολόκληρον την Μέσην Ανατολήν. Ετσι μάλλον η εξαφάνισις της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου κράτους θα ασκήση βαθείαν επίδρασιν εφ' όλων των χωρών της Ευρώπης... Αν δεν βοηθήσωμεν την Ελλάδαν και την Τουρκίαν κατά την μοιραίαν ταύτην ώρα το αποτέλεσμα θα είναι βαρυσήμαντον διά την Δύσιν και την Ανατολήν.»
H «Εθνική Ασφάλεια» συνιστά όλο το πλέγμα των μηχανισμών της Ξένης Επέμβασης - του Παλατιού - του εφοπλιστικού αρχικά κεφαλαίου που συνέβαλαν στη μεγακλίμακα του Φασισμού κυρίως δια μέσω της σύστασης σωμάτων Ασφαλείας ολοένα και πολυάριθμων αν και δυσανάλογα με το συνολικό πληθυσμιακό ανάγλυφο με όραμα την παγίωση του Ιμπεριαλισμού.
Μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο της Αγγλικής Αποικιοκρατίας, η οποία και υπό την αιγίδα εσωχώριων δοσίλογων δυνάμεων συμφέροντος βυσσοδόμησε υπέρ της επιστροφής του Βασιλιά και της κατάργησης του κοινοβουλευτισμού με ταυτόχρονη ανάρρηση του Μεταξά σε δικτατορικό θώκο. Δημιουργείται η ΕΟΝ, στην οποία ήταν υποχρεωτική η καταχώριση όλων των νέων, και απ’ την οποία απορρέουν ο στρατιωτικός χαιρετισμός ως ένδειξη «σεβασμού στην Ιεραρχία» - οι στολές - η επισημοποίηση των παρελάσεων. Η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου ευρωσταίνει την επιτακτικότητα της Ασφάλειας αδειοδοτώντας τους γερμανοεκπαιδευμένους αξιωματούχους του του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης - Υπουργού Μανιαδάκη να παραδίδουν τους πολιτικούς κρατουμένους στα στρατεύματα κατοχής. Δόκιμο να σημειωθεί πως ο Φύρερ δεν συνέλαβε τους αξιωματικούς - οπλίτες, ως είθισται σε περιόδους πολέμου, και εξασφάλισε εισαγωγή σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα χωρίς εξετάσεις στους Ευέλπιδες, οι οποίοι μετακινήθηκαν κατά αθρόα προτίμηση στο ΕΜΠ, το οποίο μπορεί να απεδείχθη λίκνο αντιστασιακών κελευσμάτων αλλά παράλληλα και άντρο φασιστικών δικτύων! Εν μέσω πολεμικών θηριωδιών το Παλάτι και οι εθνικόφρονες οργανώσεις λειτουργούν ως ασπίδα εκκόλαψης του Φασισμού αλλά και καταστρατήγηση των μορφών αντιστάσεως, με αποτέλεσμα τη σύσταση των Ταγμάτων Ασφαλείας, ένα μισθοφορικό σώμα ενδεδυμένο με τη στολή των τσολιάδων και σκοπό την «πάταξη του εσωτερικού εχθρού», οι «Γερμανοτσολιάδες» όπως βαφτίστηκαν απ’ τους απλούς πολίτες κι έμειναν στην ιστορία με την προδοτική συμπεριφορά τους, ένα «πεινασμένο υποπρολεταριάτο», όπως αναφέρει σε μελέτη του ο Giuseppe Gaddi, αφού εντάχτηκαν χιλιάδες άνεργοι ή υπόδικοι του ποινικού Δικαίου.
Κάπως έτσι φτάσαμε στα Δεκεμβριανά, όπου Ετεροκίνητα αστικά κόμματα και Παλάτι απεργάστηκαν την απελευθέρωση και με τον ίδιο τον Παπανδρέου να συνιστά τον υποβολέα των επιταγών παρόλη τη διοίκηση της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, όταν δίνει εντολή για τον αφοπλισμό του ΕΛ.ΑΣ αλλά όχι για τον αντίστοιχο της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου. Σε καίριες θέσεις παραμένουν ο συνταγματάρχης Σπηλιωτόπουλος ως Στρατηγός Διοικητής Αττικής και ο Άγγελος Έβερτ ως Διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων. Παρεπόμενο βέβαια η παραίτηση των Εαμικών Υπουργών - η διάλυση της κυβέρνησης που δίνουν τη σκυτάλη στην ειρηνική διαδήλωση άοπλων ως ένδειξη δυσαρέσκειας, οι οποίοι ωστόσο δέχτηκαν τα δολοφονικά πυρά των Άγγλων;; - του Παπανδρέου;; - του Παλατιού - των Νεοφασιστών;;, αναπάντητο ερώτημα, δίαυλος όμως για μονόπλευρη πλέον στρατολόγηση στελεχών της Αστυνομίας - της ΚΥΠ - Διαφόρων σωμάτων Ασφαλείας, όπως η Εθνοφυλακή και η οργάνωση του Γρίβα που λυμαίνονταν την ύπαιθρο!
Η Ελλάδα εισέρχεται σε περίοδο καθαρά ιμπεριαλιστική με τον Νεοφασισμό να τελεί υπό καθεστώς διττής ερμηνείας:
1 Ο επίσημος κρατικός
Μέσα από μία γιγάντια νομοθετική επιχείρηση, η οποία σταθεροποιεί το «Παρασύνταγμα» με Ορίζοντα την υπαγωγή στην Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Ιστορικά τεκμηριώνονται:
Οι Νόμοι αυτοί αντέβαιναν στο Σύνταγμα κι ευθύνονται για τη δολοφονία του Μπελογιάννη - του Λαμπράκη - του Αργυριάδη και Καλούμενου - του Μπάτση για την εμμονή του να γράφει για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας και να στηλιτεύει τη σύμβαση Cooper και για σωρεία άλλων εγκλημάτων, περίπου στις 200.000 ανέρχεται ο αριθμός των θυμάτων, πάνω από 20.000 πολιτικοί κρατούμενοι - πάνω από 100.000 εγκλωβισμένοι στη Μακρόνησο και άλλα ξερονήσια. Ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων που βασανίστηκαν - δολοφονήθηκαν - τρελάθηκαν. «Τα Έκτακτα μέτρα, τα οποία καταργήθηκαν το 1974, στάθηκαν προμαχώνες της καθυπόταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και του οικονομικού ξεπουλήματος στις ξένες εταιρείες μονοπωλιακού χαρακτήρα» διατείνεται ο Giuseppe Gaddi.
Παράλληλα στήνεται η συμπαιγνία γνωστικών - λογάδων - γραμματικών που προσπαθούσαν να πείσουν για την «προστασία του παιδιού». Αν στην περίοδο δικτατορίας της 4ης Αυγούστου η ελληνική νεολαία επιδαψίλευε τιμές ως το χώμα προς τον φερόμενο ευεργέτη «πρώτο πατέρα» Ι. Μεταξά, στην εποχή του Εμφυλίου η αγκιτάτσια της «πρώτης μάνας» προβλήθηκε λίαν επιτυχώς.
Η «κυρία Ναπολέων Βοναπάρτης», όπως την χαρακτήριζε άρθρο της ελβετικής εφημερίδας Φριμπουρζουά, ή αλλιώς Φρειδερίκη δημιούργησε τις γνωστές «Παιδουπόλεις» υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο, ενώ στην ουσία επρόκειτο για αναμορφωτήρια αλλαγής συνειδήσεως των τέκνων, που προέρχονταν από οικογένειες με εδραία ροπή προς τον κομμουνισμό. Πέπλο μυστηρίου καλύπτει το «Παιδομάζωμα της Φρειδερίκης», αφού ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και το ΓΕΣ επιμαρτυρούν πως τα στοιχεία αυτής της υποθέσεως συνιστούν επτασφράγιστο μυστικό. Σε φωτογραφία που παρατίθεται στο βιβλίο του κυρίου Σέρβου, απεικονίζεται η πρόσοψη ενός τέτοιου ιδρύματος. Φιγουράρει η επιγραφή «καλώς ήρθες μανούλα μας» τη στιγμή που επίκειται η άφιξη της βασίλισσας, η οποία γίνεται δεκτή με χιτλερικό χαιρετισμό. Δόκιμο θα ήταν να αναφερθεί πως η άνασσα διαπαιδαγωγήθηκε με τις αρχές του Ναζισμού και υπήρξε δραστήριο μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας. Στο όνομα του θεσμού της αναμόρφωσης και υπό τον τίτλο σχεδίου «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παίδων» σε 58 παιδουπόλεις έγιναν μαζικές συγκεντρώσεις νεανίων από χωριά της Ηπείρου - Μακεδονίας - Θράκης, ώστε να πλαστουργηθεί ο χαρακτήρας τους. Όλα ήσαν νομότυπα υπό την ομπρέλα της Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου σύστασης του Οργανισμού «Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος» και με στόχο την έναρξη της δράσης.
Σύμφωνα με στοιχεία που κατατίθενται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, τον Ιούλιο 1947 εγκαινιάζεται στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη «παιδούπολη», στην οποία εγκλείονται περί τα 500 παιδιά. Μέχρι το 1968 στήθηκαν 58 ιδρύματα και ο αριθμός των παιδιών ανήλθε στις 36.562. Κι ενώ με τη λήξη του Εμφυλίου εν έτει 1950 απελευθερώνονται 15.000 τρόφιμοι και παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού για τη γενέτειρά τους θεμελιώνοντας τους πυρήνες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, το ερώτημα τι απέγιναν οι υπόλοιποι τρόφιμοι πλανάται αναπάντητο.
Το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης διενεργείται από αμερικανικές δυνάμεις σωφρονισμού των υφισταμένων περιφερειών μετά τη λήξη του Πολέμου. Και μπορεί Μάγιστρος να είναι η Φρειδερίκη κι εκτελεστής Γενικό Επιτελείο Στρατού, πλείστες όμως οργανωτικές συνιστώσες με νομιμοφανείς ιδιότητες συνυφαίνουν το κουβάρι του ελεγκτικού μηχανισμού, που κινεί τα νήματα. Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν:
Διπλωμάτες - Στρατιωτικοί - Αξιωματούχοι - Εκπρόσωποι μέσων ενημέρωσης συμπληρώνουν την συνισταμένη προπαγάνδας κι εφαρμογής του σκοπούμενου. Η επαφή των κρατουμένων με τον έξω κόσμο απαγορευόταν. Για πρώτη φορά αφικνείται δικηγόρος στη Φυλακή Ανηλίκων Κηφισιάς, όταν ενημερώνεται για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης από σημείωμα δεμένο σε πόδι ακρίδας. Η αγωγή κι εκπαίδευση εδραζόταν σε αυστηροποιημένο κανονιστικό πλαίσιο πειθαρχίας, ενώ εφαρμόζονταν απαράδεκτοι πρακτικές σωφρονισμού, όπως βιασμοί - ξυλοδαρμοί - στέρηση τροφής. Ο απόηχος του σκανδάλου απέβη σε σφράγισμα του σωφρονιστηρίου και μεταφορά των εγκλείστων στις Φυλακές Αβέρωφ. Με τη λήξη του Εμφυλίου τα παιδιά παραδόθηκαν στις αρχές της χωροφυλακής με τα συνοδευτικά τους έγγραφα: Φύλλα ποιότητας - διαγωγής - μεταμέλειας. Από διακριβωμένα στοιχεία προκύπτει πως πολλά παιδιά έπεσαν θύματα αγοραπωλησίας. Σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Πάτρα συστήθηκαν σύλλογοι, με υπόμνημα των οποίων απαιτήθηκαν:
Καμία απ’ τις μετέπειτα Κυβερνήσεις δεν προέβη σε σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής επί των θηριωδιών. Καμία Κυβέρνηση δεν έδωσε απαντήσεις στις ως άνω προτάσεις. Ενθυμούμενοι το εναρκτήριο άσμα «Έχε το Νου σου στο παιδί», μάλλον δεν έστριψε καλά το κλειδί στην θύρα και το παιδί αφέθηκε βορά στους αναμορφωτές…
2 Ο ανεπίσημος παρακρατικός
Ισχυρός παρακρατικός φορέας ήταν η οργάνωση ΙΔΕΑ, η οποία διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή από ελληνικά - μεταναστευτικά ρεύματα και μετεξελίσσεται στον ελλαδικό χώρο ως υπεύθυνη για τις συνωμοσίες του σχεδίου «Περικλής» ή «Βίας και Νοθείας» που εξασφάλισαν τις εκλογές του 1961 - της έκρηξης αμερικανικής νάρκης στον Γοργοπόταμο με αποτέλεσμα την παραπομπή σε δίκη των θυμάτων - της δολιοφθοράς στην 117η μοίρα πυροβολικού στον Έβρο που προκάλεσε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος. Ουσιαστικά το παρακράτος ήταν τα φερέφωνα της CIA, πρακτικά αναφέρουν περίπου στους 15.000 διορισμένους με τη μισθοδοσία τους να έχει αναλάβει η Φρειδερίκη - τα μυστικά κονδύλια Προεδρίας - τα εμβάσματα της CIA, οι ίδιοι που βασάνισαν τον Χρήστο Σαρτζετάκη, ανακριτής στην υπόθεση δολοφονίας Λαμπράκη για το ήθος και την αγωνιστική του παιδεία για τη διαλεύκανση της αλήθειας.
«Ο αντισυνταγματάρχης Παπαδόπουλος, υπ’ αριθμόν 817760 πράκτωρ, εκινητοποίησε πίσω απ’ την πλάτη της Κυβέρνησης τον στρατιωτικό μηχανισμό συλλαμβάνοντας δεκάδες πολίτες. Κι ερωτώ την Κυβέρνηση: Ποιος ασκεί την εξουσία σ’ αυτόν τον τόπο; Ποιες είναι οι συνταγματικές ελευθερίες, όταν ένας Παπαδόπουλος γράφοντας σε μία κόλα χαρτί δέκα ονόματα, θα εμποδιστεί να συγκλονίσει τη χώρα με την κατάλυση των θεσμών;;» αναρωτιόταν ο Ηλίας Ηλιού, μία σκέψη προάγγελμα της αισχρής επταετίας που ακολούθησε.
Επιπρόσθετα «λειτουργούσαν Συμβουλευτικά Όργανα ή Επιτροπές εις τα οποία συμμετείχαν Δημοσιογράφοι - Δημόσιοι Λειτουργοί - Διανοούμενοι, των οποίων τα ονόματα δεν εμφανίζονταν σε κανένα κατάλογο μισθοδοσίας, με σκοπό τους την παρακολούθηση, θεωρητική και πολιτική, πιθανών εξεγέρσεων», όπως ο ίδιος ο Σάββας Κωνσταντόπουλος στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», φύλο εγγενώς φασιστικών καταβολών.
Όλες αυτές οι ενέργειες συνέστησαν την υποδομή για να φτάσει η Ελλάδα στα Ιουλιανά και την κυβέρνηση Νόβα, ενορχηστρωμένη απ’ το παλάτι - τη CIA - την ΚΥΠ, η οποία ωστόσο όφειλε να εμφανιστεί ως ύστατη «δημοκρατική λύση» και να αναδυθεί μέσα απ’ τη συνταγματική της βιτρίνα.
«Η Κυβέρνηση Νόβα είχε μόνο 25 ψήφους, όσοι και οι υπουργοί της, ενώ όφειλε να περιβληθεί την εμπιστοσύνη της Βουλής με 151, εκ των οποίων προθυμοποιήθηκε να προσφέρει 99 ο Κανελλόπουλος και 7 ο Μαρκεζίνης. Οι 20 που έλειπαν ανιχνεύθηκαν στο Κέντρο, του οποίου οι εκπρόσωποι δεν διέπονταν από ιδιαίτερη αρετή και μπορούσαν να αντικαταστήσουν το πικρό ψωμί του αγώνα με ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο ή με χρηματικό ποσό περίπου 200.000 δολαρίων. Έτσι κι έγινε η εξαγορά δια παρεμβάσεως του εφοπλιστή Ποταμιάνου και της Φρειδερίκης» αναφέρει ο Γιάννης Κάτρης.
Την 21η Απριλίου 1967 ο Φασισμός δεν αντικατοπτρίζεται μέσα από καλειδοσκόπια υποδομών - παρασυντάγματος - παρακράτους. Γίνεται Κράτος, όταν ο Στρατός καταλαμβάνει την εξουσία. Συλλαμβάνονται συλλήβδην 25 Πολιτικά πρόσωπα και 5.000 απλοί πολίτες. Στις 28 Απριλίου και, ενώ στο παρασκήνιο η CIA παίρνει συγχαρητήρια απ’ την Ουάσινγκτον - η Ολιγαρχία αναπνέει - το παλάτι θριαμβεύει, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία αναγνωρίζουν το νέο καθεστώς, το οποίο επιδίδεται στους μεγάλους του στόχους: τη διχοτόμηση της Κύπρου - τον εξοπλισμό με βαρύ υλικό των Μοιρών - δίαυλοι μονοπωλιακής ανάπτυξης, την οποία εξαίρει ο Νίξον με επιστολή του. Παράλληλα διακόπτεται η συμφωνία με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό δια της οποίας επιτρέπεται διεξαγωγή ερευνών σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων σε Φυλακές. Όταν ανακοινώνονται σημαντικά στρώματα πετρελαίου στην περιοχή της Θάσου, η Τουρκία εκδηλώνει ενδιαφέρον για τις γεωτρήσεις. Επισημαίνεται όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με θέμα την υφαλοκρηπίδα των νήσων του Αιγαίου. Η Κύπρος διχοτομείται. Μελανό σημείο οι βασανισμοί που διαπράχθηκαν απ’ τον Στρατό και την Ασφάλεια, με την ΕΣΑ να στεγάζεται ευθαρσώς στον προστατευτισμό της Αμερικανικής Πρεσβείας.
«Το ηλεκτροσόκ - το σφίξιμο του κεφαλιού με σιδερένιο στεφάνι - οι κλωτσιές στα γεννητικά όργανα - η ακινητοποίηση του κορμιού κάτω απ’ το συνεχές στάξιμο του νερού - οι δυνατοί θόρυβοι - οι βουρδουλιές με ρόπαλα γεμάτα ρόζους - η αφαίρεση των νυχιών - το στραμπούληγμα ή σπάσιμο μελών του σώματος» είναι κάποια απ’ τα βασανιστήρια που αναφέρονται στην Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, η οποία τιτλοφορείται «Βασανιστήρια, Βασανιστές - Βασανισμένοι», μελέτη σπάνια και ανεκτίμητη βοήθεια για τους μελετητές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο ίδιο έργο αναφέρονται περιπτώσεις νεαρών Δικηγόρων, οι οποίοι αφιλοκερδώς υπερασπίστηκαν τους συλληφθέντες απ’ την εξέγερση της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973 και βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν αγρίως για τη στάση τους…
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία εισήρθε σε τροχιά εθνικοαπελευθερωτικών διεκδικήσεων υπό την Ηγεσία του Κεμάλ, ο οποίος επέβαλλε μία ιδιότυπη Δημοκρατία δια της καταργήσεως των αντιπολιτευτικών κινημάτων, της κατάπνιξης της φωνής της μειονότητας των Κούρδων και της αποσπάσεως των θεσμών απ’ την επιρροή του Ισλαμισμού. Ο θάνατος του Κεμάλ το 1938 κληροδότησε εύρωστο τον φανατικό εθνικισμό, ο οποίος κατά τον Β’ Παγκόσμιο ζήτησε βοήθεια απ’ τις ΗΠΑ, επειδή ήταν σε διαμάχη με την ΕΣΣΔ για τον έλεγχο των Δαρδανελίων. Συνακόλουθα εισήχθη και αυτή μετά βαΐων και κλάδων στο Δόγμα Τρούμαν, εντεταλμένοι του οποίου στόχευσαν άμεσα στην ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και στην επίρρωση του Δημοκρατικού κόμματος, του οποίου το καταστατικό παρουσιαζόταν φίλα προσκείμενο με τη δεξαμενή πολιτικής και οικονομικής στάσης των ΗΠΑ και το οποίο κέρδισε το 1950 τις εκλογές, μία δεκαετία διεφθαρμένης και δικτατορικής διαχείρισης με τυφλή υπακοή στις αμερικανικές επιταγές. Το 1952 εισέρχεται στο ΝΑΤΟ επίσημα, αφού προηγουμένως είχε αποστείλει πρώτη στρατιωτικό δυναμικό κατά της Κορέας.
Το 1960 το Φοιτητικό Κίνημα διεξάγει έντονους αγώνες αντίθεσης στη πολιτική χάραξη της χώρας, το οποίο καταστέλλεται βιαίως και η χώρα οδηγείται σε πραξικόπημα και επιβολή στρατιωτικού Νόμου Τάξης. Απορρέουν η διάλυση του Κοινοβουλίου και ο διορισμός της Επιτροπής Εθνικής Ενότητας, μεθοδευμένη από Στρατιωτικούς, η αναθεώρηση του Συντάγματος, η περιθωριοποίηση των αριστερών κομμάτων. Το 1965 ο Ντεμιρέλ, ήδη εκπρόσωπος μιας αμερικανικής Εταιρείας, με το Κόμμα της Δικαιοσύνης, δεξιών καταβολών, κερδίζει τις εκλογές και προωθεί φιλοαμερικανική-αντιλαϊκή μεταρρύθμιση με βασικό αγκάθι τη σύσταση του μεγαλύτερου μόνιμου στρατεύματος απ’ όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ, που σημαίνει απορρόφηση του 20% απ’ τον προϋπολογισμό των Δαπανών για εξοπλισμούς. Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει τεχνηέντως να ενθαρρύνει την ίδρυση οπλισμένων ομάδων φασιστικής προδιαθέσεως και θρησκευτικής διαπνοής, οι οποίες επιτίθενται κατά των εργατικών σωματείων και των φοιτητικών οργανώσεων, με αποκορύφωμα την εν ψυχρώ δολοφονία του φοιτητή Ντερμιτζιόγλου μέσα στο «Σπίτι του Σπουδαστή». Η κατάσταση εκτραχύνεται, όταν κατεβαίνουν στους δρόμους αγανακτισμένοι πολίτες διαδηλώνοντας με το σύνθημα «ο Βεντάτ δολοφονήθηκε απ’ τον Ιμπεριαλισμό», και συλλαμβάνονται δεκάδες άνθρωποι.
Το 1969 ο 6ος Αμερικανικός Στόλος καταπλέει στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας, οργανώνεται μεγάλη διαδήλωση κατά του Ιμπεριαλισμού, η οποία δέχεται επιθετική καταστολή από Δυνάμεις Αστυνομίας αλλά και από τις οπλισμένες Οργανώσεις στρατολογημένων θρησκόληπτων. Λίγο αργότερα άλλη διαδήλωση υπέρ διεκδικήσεως εργατικών δικαιωμάτων πνίγεται στο αίμα με 4 νεκρούς. Ανοίγει ένας ατέρμονος κύκλος βίας: πάνω από 40 άνθρωποι δολοφονούνται μετά από σύλληψή τους απ’ τον Στρατό - οι Κούρδοι διώκονται ανηλεώς με δικονομικό πρόσχημα τον «αυτονομισμό» - ο Τύπος υπόκειται σε υποχρεωτικό φίμωτρο, με δεκάδες συγγραφείς-μεταφραστές-εκδότες να δικάζονται και το 1970 κλείνουν τα Πανεπιστήμια ως «εστίες εκκόλαψης ανησυχίας».
Υπό αυτές τις συνθήκες οι ζυμώσεις καταλήγουν στη σύμπηξη αντιστασιακών δυνάμεων, όπως ο Απελευθερωτικός Στρατός του Τούρκικου Λαού=THKOκαι το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Τούρκικου Λαού=THKC, οι οποίες επιδίδονται στον ανταρτοπόλεμο των πόλεων και στην απαγωγή 4 αμερικανών στρατιωτικών. Παράλληλα μία ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση αρχίζει να μαστίζει τα λαϊκά στρώματα, καθώς δρομολογείται η είσοδος της χώρας στην Κοινή Αγορά. Η έκρυθμη κατάσταση συνεχίζεται με τη δολοφονία του ηγέτη του Κόμματος των Εργατών-με την τοποθέτηση βόμβας σε αίθουσα συναυλιών και πάνω από 30 τραυματίες-με τις καταστροφικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων σε βιβλιοπωλεία-με τραμπουκισμούς ενάντια σε Κούρδους-με βασανισμούς και εκπαραθυρώσεις αναρχικών-με ξυλοδαρμούς σπουδαστών και βιασμούς γυναικών.
Το κλίμα είχε καταστεί ευεπίφορο, ώστε τον Μάρτιο του 1971 να κυκλοφορήσει μία Διακήρυξη του Στρατού με υπογραφές των Διοικητών και των τριών όπλων, η οποία κατηγορούσε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία για «αναρχία». Στην αρχή το εκμαγείο πλάνεψε αρκετούς, όπως το Κόμμα των Εργατών - το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα - το Συνδικάτο των Δασκάλων, τα οποία προσήλθαν σε υποστήριξη της Διακήρυξης, καμβάς πάνω στον οποίο ενορχηστρώθηκε άψογα το πραξικόπημα!! Μόνο το DISK=συνομοσπονδία προοδευτικών συνδικάτων καλούσε μάταια σε νηφάλια διεκδίκηση βασικών ελευθεριών. Όσοι απ’ τους Στρατιωτικούς αντιτάχθηκαν, εκδιώχθηκαν. Ο Στρατός όφειλε πάση θυσία να διατηρήσει τα συμφέροντα του Ιμπεριαλισμού, όχι μόνο για λόγους πεποιθήσεως αλλά και για το συμφέρον των στρατολογημένων, αφού είχε πλέον δημιουργηθεί το OYAK=οικονομικό τραστ που εκπροσωπούσε τους αξιωματικούς μετόχους στο χρηματιστήριο!! «Η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα, στην οποία υλοποιήθηκε συμμετοχή ολόκληρου του Σώματος των Τούρκων Αξιωματικών στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο της Τουρκίας», διατείνεται ο Riemen σε δημοσιευμένο κείμενό του. «Κι επειδή είναι απαλλαγμένη από φόρους η OYAK, συνιστά μία απ’ τις μεγαλύτερες μετοχικές Εταιρείες της Τουρκίας και συμμετέχει σε βιομηχανικές επενδύσεις μαζί με τα μεγάλα Μονοπώλια», διαπιστώνει ο Giuseppe Gaddi. Όσο να πεις είναι ένας λόγος για να «υπεραμύνεσαι της Πατρίδας» ως στρατευμένος!!
Η Δικτατορική Κυβέρνηση Νιχάτ Ερίμ επιβάλλει στρατιωτικό Νόμο προς «αποφυγή ανησυχιών και αναρχίας», ο οποίος εφαρμόστηκε πρώτα στις βιομηχανικές περιοχές, όπου οι αδικημένοι εργαζόμενοι ασφυκτιούσαν, και στις αγροτικές περιοχές, όπου Κούρδοι εργάτες τελούσαν υπό στυγνή εκμετάλλευση. Σειρά είχαν τα πανεπιστήμια, όπου συνελήφθησαν εκατοντάδες Καθηγητές και σπουδαστές, καθώς και βασανισμοί τεσσάρων Συνταγματολόγων, οι οποίοι αρνήθηκαν να συναινέσουν τις εκτρωματικές μεταβολές του Συντάγματος. Στον τύπο και στο ραδιόφωνο φιγούραραν ονόματα επικίνδυνων επικηρυγμένων που «διέδιδαν την Αναρχία», στους πληροφοριοδότες δίνονταν αμοιβές προερχόμενες από «ειδικό κονδύλι για την καταπολέμηση των αναρχικών», χρήματα από Εταιρείες και Μυστικές Υπηρεσίες. Το THKC προχωρεί σε απαγωγή τον ισραηλινό πρόξενο ζητώντας απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, διαπραγμάτευση την οποία αρνήθηκε άρδην η κυβέρνηση και αντ’ αυτού εξαπέλυσε 30.000 οπλισμένους φασιστοφρουρούς, οι οποίο έσπειραν τον τρόμο σε ολόκληρη την Πόλη δια των συλλήψεων εκατοντάδων τυχαίων ανθρώπων και του αμείλικτου βασανισμού τους. Πολλά μέλη του THKO σφαγιάστηκαν μετά από πατροναρισμένες δίκες, στις οποίες το κατηγορητήριο ήταν «η προσπάθεια επιβολής μιας Τάξης πάνω στις άλλες» και εννοούσαν την τάξη των καταπιεσμένων!! Συγγραφείς-Πανεπιστημιακοί-Διανοούμενοι-Δάσκαλοι καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών και οι Βιβλιοθήκες εκκαθαρίστηκαν από τα «επικίνδυνα έργα». Πάνω από 160.000 «αντιρρησίες» διώχθηκαν-Πάνω από 30 εκδοτικοί οίκοι υπέστησαν κυρώσεις λουκέτου-πάνω από 500.000 βιβλία δόθηκαν βορά στις φλόγες.
Αρχές του Γενάρη του 1972 80.000 στρατιώτες εισέβαλλαν εκ νέου σε οικίες τρομοκρατώντας και κάνοντας επίδειξη ισχύος με την πρόφαση της «ανακάλυψης παράνομων αναρχικών». Η αντίδραση ήρθε από τις οργανώσεις THKO και THKC, μέλη των οποίων απήγαγαν τρεις τεχνικούς του ΝΑΤΟ προσδοκώντας σε ανταλλαγή πολιτικών κρατουμένων. Εντοπίστηκε ωστόσο ο κρυψώνας, το σπίτι του Δημάρχου, και ο Στρατός υπό τα όμματα του Υπουργού Εσωτερικών ανατίναξε το οίκημα εξολοθρεύοντας ομήρους και αντάρτες.
Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1973 λειτουργούσαν τα «Κέντρα ανταρτοπόλεμου» με ειδικό εξοπλισμό για βασανιστήρια, ο αριθμός των θυμάτων είναι άγνωστος. Κάποια μερίδα της Κοινωνίας στάθηκε υπέρμαχος των βασανιστηρίων προτάσσοντας το ηθικολόγο διακύβευμα «περί κινδύνου από τον χιπισμό και την απομάκρυνση απ’ τα Θεία»!! Στην ουσία όμως η θέσπιση του καταχρηστικού Συντάγματος άφηνε έρμαιο τα εργασιακά δικαιώματα στις αυθαιρεσίες των θεματοφυλάκων της «Εθνικής Ασφάλειας και της Δημόσιας Τάξης».
Η νόθα συμβίωση του Κοινοβουλίου και του Στρατιωτικού Σχήματος εξυπηρετούσε την «κατ’ επίφαση δημοκρατικότητα», ώστε να μην αμφισβητείται το δικαίωμα εισόδου στην Κοινή Αγορά, απ’ το οποίο ευεργετούνταν Τουρκία και Γερμανία, αφού πάνω από 1.000.000 Τούρκων μεταναστών υποστύλωναν την εγχώρια Οικονομία με τα εμβάσματά τους και η Γερμανία συμπλήρωνε το εργατικό δυναμικό της.
Όπως έχει αναλυθεί σε παλαιότερο κείμενο, η πλειονότητα των Ιστορικών τέμνει την Ευρασία σε δύο σχεδόν ισομερείς εδαφικές και πληθυσμιακές μερίδες. Δύο κόσμοι αντιμέτωποι: ο Κόσμος της Ανατολής και ο Κόσμος της Δύσης να πάλλονται ανά τους αιώνες σε μαρμαρένια αλώνια πολιτικής αναμέτρησης και η διπλωματική κονίστρα να επιχειρεί αναίμακτες συγχωνεύσεις ή πολυαίμακτους διχασμούς.Το 1920 η Συνθήκη των Σεβρών δεν είναι παρά μία σπασμένη πορσελάνη, η οποία κατακερματίζει την Ανατολία και κελεύει υπολειμματική επικράτεια στην εύρωστη ως τότε σουλτανική διακυβέρνηση για να καταλυθεί λίγα μόνο έτη αργότερα με την εισβολή στη Σμύρνη και την ανταλλαγή των πληθυσμών, διότι η Τουρκία γνωρίζοντας τον στρατηγικό της ρόλο σαν κομβικό κράτος κι όχι σαν περιφερειακή οντότητα, δεν δύνατο να ενστερνιστεί αμαχητί τις καταστροφικές-ρυθμιστικές παραχωρήσεις, οι οποίες προσέβαλλαν την εδαφική της ακεραιότητα και τη σθεναρότητα της ασφάλειάς της. Η μεγάλη σφαγή της Σμύρνης το 1922 οδηγεί στην ψήφιση της Συνθήκης της Λωζάνης και στον κατακερματισμό όχι μόνο των λαών αλλά και της πολιτισμικής βάσης της περιοχής.Η συνοριογραμμή χαράσσεται εκ νέου με τη συρρίκνωση του ελληνικού κράτους να δημιουργεί αλυτρωτικές δεσμεύσεις στο ασυνείδητο του λαού του. Το νεότευκτο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι γεγονός μετά την υπογραφή της Συνθήκης και οραματίζεται αυτομόληση απ’ την Οθωμανική κληρονομιά. Σχήμα οξύμωρον, αφού και η Τουρκία ως και σήμερα εξακολουθεί να επωμίζεται το βάρος του μεγαλειώδους οθωμανικού της παρελθόντος.
Ο Σπύρος Βρυώνης, διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια έρχεται πρώτος με το σύγγραμμά του The Byzantine Legacy and Ottoman Forms, εν έτει 1970 να ταράξει τα νερά της δυικής ισοδυναμίας προβάλλοντας μία νέα οπτική διαχωρισμού του εγχώριου γίγνεσθαι, η οποία υποστηρίζει πως τα Βαλκάνια-η Μικρά Ασία-η Μέση Ανατολή-η Αίγυπτος συνιστούν έναν «κοινό πολιτιστικό χώρο», ο οποίος αναφύεται απ’ την εποχή των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συνακόλουθα μπορούμε να ομιλούμε για τρεις ευρύτερες περιοχές, που συμπράττουν στο «Είμεθα και δεν είμεθα» του Ηράκλειτου. Παρεπόμενη σαφώς ενέσκηψε η διαμάχη διεκδίκησης της εν λόγω περιοχής. Ήδη ο Αριστοτέλης απ’ τον 4ο αιώνα π.Κ.Ε χαρακτήριζε τους Έλληνες σαν κράμα Ασιατών κι Ευρωπαίων για να υπερθεματίσει το Κοράνι τον 7ο αιώνα μ.Κ.Ε προωθώντας το Ισλάμ ως «ενδιάμεση κοινότητα». Ο Τούρκος νομομαθής Bedrettin διεξάγοντας έναν συγκρητισμό, αν και ο όρος αποδοκιμάζεται ως συγχυσισμός=confusionnisme, καταλήγει στο συμπέρασμα πως ορθόδοξος Χριστιανισμός και Ισλαμισμός δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές, και γι΄ αυτό επιτεύχθη για τόσους αιώνες η συνύπαρξη των λαών.
Ακόπως τεκμαίρεται πως Χιτώνα του Νέσσου συνιστά η ενοποίηση των εθνών σε Αυτοκρατορία, σε μία περιοχή όπου Έλληνες-Τούρκοι-Ρώσοι εμφανίζονται να ερίζουν για την πρωτοκαθεδρία-κληρονομία κάθε που ο εκάστοτε ηγεμόνας τείνει σε παρακμή. Ως απόρροια της τριχοτόμησης της περιοχής της Ευρασίας, ο ιστορικός Κος Κιτσίκης εισάγει τη λέξη ελληνοτουρκισμός με απώτερο σκοπό να φωτίσει μία ιδεολογία, που πραγματώνεται πάνω σ’ ένα πολυετές πολιτιστικό φαινόμενο, αφ’ ενός ως συγκατοίκηση κι αλληλεξάρτηση ελληνισμού-τουρκισμού κι αφ’ ετέρου ως παγιωμένο φρόνημα που κρηπιδώνει την εγκαθίδρυσή του σε θάλλουσες κι αλληλοδιαπλεκόμενες πεποιθήσεις. Ανατρέχοντας στο παρελθόν πλήθος μαρτυριών δηλώνουν τη συνεργασία των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως με τον εκάστοτε Σουλτάνο προς διαχείρηση της οθωμανικής Οικουμένης, στην οποία οι Τούρκοι αποτελούσαν τον 1ο λαό της Αυτοκρατορίας, οι Έλληνες τον 2ο κι έπονται οι μειονότητες των υπολοίπων εθνών, οι οποίες τελούσαν υπό διπλή τουρκοελληνική κυριαρχία. Η βυζαντινή σε πρώτο στάδιο και η οθωμανική σε δεύτερο Αυτοκρατορία επικυρώνουν μία ολοκληρωτική ιδεολογία, στις φτερούγες της οποίας θάλπονται εκατομμύρια ανθρώπων. Όταν ωστόσο η θέρμη του συνόλου ελαστικοποιείται, διαπιστώνονται εκρήξεις, και μένει απλά να κατανοήσουμε ποιος μαϊνάρει τους κάβους του πλήθους.
Το «Ανατολικό ζήτημα» συνιστά μία τεράστια πρόκληση για τον εντριβή ιστορικό, αλλά και ελιξίριο ερεθιστικό για τον σχολιαστή γράφοντα-αναγνώστη, που θα προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσει τους σιβυλλικούς μοχλούς δόμησης του πλαισίου συμπεριφοράς-κινήσεων-αποφάσεων. Έλληνες και Τούρκοι διακατέχονται από αίσθημα-φρόνημα υπερεθνικιστικό - σοβινιστικό, με ύποπτα ελατήρια να υποκινούν μισαλλοδοξίες και να τροφοδοτούν ανεξιλέωτα πάθη. Εδώ και αιώνες ο Τούρκος παρουσιάζεται σαν άξεστος - άτεγκτος εκπορθητής. Ο Έλληνας δεν έτυχε βέλτιστης μεταχείρισης απ’ τη φιλεύσπλαχνη;; Δύση, η οποία σφετερίζεται τα φώτα της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψης την ίδια στιγμή που αμφισβητεί την καταγωγή του Έλληνα, επειδή δεν δύναται να εμπεδώσει τονμεταλλαγμένο - σχηματοποιημένο όζο της δυτικοποιημένης συμπεριφοράς. Η αφετηρία του «Ανατολικού ζητήματος» παρεμφαίνει μία διαπάλη χιλιετιών και καταδεικνύει, ας ομολογηθεί, την αντιπαλότητα μεταξύ ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, οι οποίοι ενεργούν προς μονομερή κατίσχυση. Σαν πρόβλημα εντείνεται στα όρια της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επειδή ο διαχωρισμός του πολυεθνικού ιστού στην ουσία ανάγεται σε διατομή διεθνικού πλαισίου, ελληνικού και τουρκικού.
Μεταφερόμενοι στη Σμύρνη των απαρχών του 20ου αιώνα, εύκολα οσμιζόμαστε υποβόσκουσες πολιτισμικές - ταξικές διαφορές, οι οποίες δεν επέτρεπαν σταθερή ενοποίηση του ιστού, το οποίο αποτελεί όχι ομοιογενές σώμα με ευκρινή χαρακτηριστικά αλλά ένα πολύχρωμο παζλ συνενούμενων συσσωματώσεων. Οι κάτοικοι παλινδρομούν σε διελκυστίνδα αντινομικών πυρήνων, κάτι που θα προσδιορίσει την εκκόλαψη αναταράξεων των συνειδήσεων. Στην ουσία πρόκειται για αλλεπάλληλες συγκρούσεις πολλαπλών αναφορών ανάμεσα στο νέο-αστικό εγκαθιδρυμένο μόρφωμα και σε προϋπάρχουσες ευάλωτες τάξεις, οι οποίες πυροδοτούνται απ’ τον αθέμιτο σχηματισμό δύο αντίρροπων τάσεων παιδείας: αφ’ ενός η ελιτιστική συγχώνευση χρήματος - γοήτρου που διανοείται έντονα και προάγει Τέχνες - Γράμματα φοιτώντας σε ξένα κολέγια και προσανατολίζεται προς την αγγλική σκέψη, αφ’ ετέρου οι απαίδευτες μάζες προσδεδεμένες στο άρμα του Κλήρου κι αρνούμενες πάσης φύσεως πρόοδο με ορίζοντα καθ΄ όλα τεταμένο προς τα ρωσικά τεκταινόμενα επικυριαρχίας.
Με τη Συνθήκη των Σεβρών ο διαμελισμός της περιοχής εξαιρεί την Κωνσταντινούπολη, ώστε τα Στενά των Δαρδανελίων να τελούν ένα διεθνές κράτος εν κράτει. Οι Συμμαχικές Δυνάμεις είναι συνηθισμένες να διαμοιράζουν αυθαίρετα εδάφη που δεν τους ανήκουν αδιαφορώντας για αναμόχλευση δυσαρεσκειών, αλλά δεν διακυβεύουν τον εμπορικό κόμβο. Η διεθνής αυτή ζώνη διαφεντεύεται από ορισμένη Επιτροπή, έχοντας πρόσβαση σε ανεξάρτητο προϋπολογισμό κονδυλίων - αδέσμευτη σημαία - οργάνωση σε αυτόνομα σώματα ασφαλείας. Ο δυτικόφιλος Βενιζέλος, «ευεργέτης και σωτήρας της πατρίδας» για τα χαμηλά στρώματα, στερέωνε τις βλέψεις των προστατίδων;;; Δυνάμεων. Ο Ατατούρκ, υπόδειγμα μικροαστού, ενσάρκωνε για τις λαϊκές μάζες τον «Λένιν» της Οθωμανικής περιοχής, αλλά οι δυτικοί με πλέρια χαρά χαιρέτιζαν τις δυτικότροπες μεταρρυθμίσεις του.
Η Συνθήκη της Λωζάνης ψηφίζεται στις 23 Ιουλίου 1923 για να αντικαταστήσει στην ουσία τη Συνθήκη των Σεβρών. Ο κύβος σαφώς είχε ριφθεί απ’ τις κραταιές Δυνάμεις του Ιμπεριαλισμού για να σκιαγραφήσει την καθοδηγούμενη διαμερισμάτωση του ευρωπαϊκού κτηρίου και τη διανομή των ασθενικών κρίκων. Ρωσία - Αγγλία - Γαλλία διεκδικούσαν την εποπτεία των Στενών των Δαρδανελίων και η διατήρηση ή η διακύβευση της οθωμανικής αρτιότητας απόληγε σε ζοφερές ανακατατάξεις. Η εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως Tanin ήδη με τη λήξη των συρράξεων, εν έτει 1917, έκανε λόγο για δόλιες διπλωματικές ενέργειες της Γηραιάς Αλβιόνας, που στόχευε σε αποσάθρωση των αντιστάσεων των άλλων δύο ισότιμων Δυνάμεων.
Οι Αμερικανοί σε όλη τη διάρκεια του 19ουκαι 20ουυπολαμβάνονται από πολλούς μελετητές ως πυροδότες εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των μειονοτήτων, όταν η Αμερική ορέγεται ανατροπή ενός status quo, όταν φιλοδοξεί σε κατακρήμνιση μιας παλαιάς τάξης πραγμάτων προς ανασύσταση μίας νέας, η οποία θα έχει δημιουργήσει έδαφος ευεπίφορο και διαύλους αμερικανικής παρεμβάσεως, όπου ενδιάμεσος ιερού και κοσμικού δεν διασαφηνίζεται. Είναι ο αμερικανικός προτεσταντισμός, ο οποίος παρουσιάζεται σαν κίνημα διανοητικό - πολιτικό με την έντονη όμως θρησκευτικότητα - ηθικοποίηση να διαπνέει τη ραχοκοκαλιά της πολιτισμικής - οντολογικής βάσεως. Όταν ο στοχαστής Huntington επαίρεται πως «η Αμερική είναι προορισμένη για την Οικουμένη, ως θέληση του ίδιου της του δημιουργού», θέτει επί τάπητος την αποστολή της Αμερικής ως μεταλαμπαδεύουσα των χαρακτηριστικών νέας διακυβέρνησης. Στην ουσία διοχετεύει στην παγκόσμια αντίληψη την σχετικά νεοεμφανιζόμενη ιστορική έννοια της wordmission, η οποία εξηγείται σαν μετακένωση ιδεολογικής γνώσης, ώστε η Αμερική να επιτύχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια πολιτική - οικονομική σκηνή. Το πολύεδρον του σκοπού συνυφαίνεται υπό τη σκέπη ενός ευρύτερου συνόλου αξιών=belief system, οι οποίες εκπορεύονται απ΄ την προτεσταντική παράδοση για να απολήξουν στην πουριτανική τους εκδοχή. Οι δυνάμεις του Καλού και του Κακού αντιμάχονται και διαιτητές χρίζονται αυτοβούλως οι Αμερικανοί, εμφορούμενοι από μεσσιανικές αντιλήψεις διάσωσης της Ανθρωπότητας.
Το μυστηριακό πέπλο αυτής της ιδεολογίας καλύπτει από πολύ νωρίς την περιοχή των Βαλκανίων. Η δραστηριότητά της οργανώνεται σε Πανεπιστήμια της Αμερικής, οι απόφοιτοι των οποίων ενδύονται την ταυτότητα του μισσιονάριου=ιεραπόστολου και ξεχύνονται προς προσηλυτισμό νέων προπυργίων. Το 1810 ιδρύεται το ABFCM, Επιτροπή Εντολοδόχων Επιτετραμμένων για τις Αποστολές του Εξωτερικού. Θεολόγοι - Ιεροκήρυκες - Πρόεδροι κολλεγίων εξορμούν για να αποδυναμώσουν τις κατά τόπους θρησκείες - πολιτισμικές ιδιαιτερότητες εντάσσοντας τους λαούς σε σπείρα κοινωνικής μεταρρύθμισης. Η θεμέλιος λίθος της Ροβερτείου Σχολής τίθεται το 1863 στην Ανθούσα του Βοσπόρου, και αναφέρεται ως υπεύθυνη για τη σύσταση του κράτους της Βουλγαρίας. Οι μισσιονάριοι παρεισφρέουν στη δομή των τοπικών κοινωνιών πρεσβεύοντας απελευθέρωση από προκαταλήψεις και στροφή στην πανεπιστημιακή γνώση, αλλά κατά βάθος υποκινούν διαίρεση σχέσεων μεταξύ των κρατών-εθνών και κατ’ επέκταση αποικιοκρατικά τεκταινόμενα, αφού η Αμερική εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός για να λειάνει τους ολέθρους που η ίδια ενσπείρει. Αφού οι τοπικές πεποιθήσεις θα έχουν εκλείψει σαν πρωτογονικά απολιθώματα είναι πιο εύκολο να υπερισχύσει μια υπέρ-θρησκεία σαν τρόπος ζωής πια. Οι ιεραποστολικοί κύκλοι εκπονούν διάφορα σχέδια εφαρμογής για τα Βαλκάνια, και η Σμύρνη αποτελεί απ’ τον 17ο αιώνα το επίκεντρο ανάλογης δράσης, τα οποία άλλα υλοποιούνται άλλα παραμένουν στο συρτάρι μέχρις εμφανίσεως νεωτέρας πρόσφορης στιγμής.
«Το εμπόριο οφείλει να ακολουθείται από θεοσέβεια και η ανάγνωση από προσευχές. Στην Αποθήκη των ωφελίμων γνώσεων», μηνιαίο περιοδικό που τέθηκε σε κυκλοφορία το 1837 σε Σμύρνη - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα - Ιερουσαλήμ - Ερμούπολη - Κέρκυρα - Βηρυττό - Βουκουρέστι, γίνεται μνεία για την ανάγκη εξάπλωσης πρακτικών θεωριών που στρέφουν τα βέλη τους σε συρρίκνωση τοπικών ιδεολογικών επεκτατισμών - φενακισμό των μαζών από επαΐοντες δημαγωγούς, με απώτερο στόχο την οικονομική εξαθλίωση των επιμέρους αυτόνομων κοινωνιών - την καταδολίευση της μέσης κριτικής οξύνοιας κι εν συνεχεία την προσάρτησή τους στο αμερικανικό άρμα. Το πείραμα «σπουδές ελλήνων νέων σε αμερικάνικα πανεπιστήμια» αποτελεί έκφραση προτεσταντικού εκπαιδευτικού κινήματος με παγκόσμιες βλέψεις, και η επιρροή του οποίου εξακολουθεί να υφίσταται ως τις ημέρες μας. Τα εθνικά συστήματα Παιδείας προσανατολίζονται ολοένα και περισσότερο στη δημιουργία μιας ντόπιας ιθύνουσας τάξης, η οποία θα υπακούει στα αμερικανικά συμφέροντα. Το σχέδιο σπουδής των Ελλήνων στην Αμερική ή στη Γηραιά Αλβιόνα, συνιστούσε ένα μακρόπνοο σχέδιο, το οποίο μπορεί να καυχηθεί η Αμερική πως δρέπει στις ημέρες μας τους καρπούς του. Η ηγέτιδα τάξη που διάκειται ευμενώς και στηρίζει αμερικανικές πρωτοβουλίες έχει εκκολαφθεί και στέκει στα έδρανα της Βουλής. Η Χρήσιμη γνώση που παρασχέθηκε αποτυπώνεται στη σύναψη των Μνημονίων.
Μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου η Τουρκία κλασαυχενιζόταν για την απαραίτητη παρουσία της στο πλευρό των ΗΠΑ, κάτι που κατερρίφθη ως αναληθές, αφού η 11η Σεπτεμβρίου 2001 κυοφόρησε τις αναμενόμενες αφορμές σύναψης νέων ελπιδοφόρων συμβάσεων για την Αμερική με τα «Σταν» της Ασίας. Όπου «Σταν» ο αναγνώστης ας αναζητήσει σε αποσκιρτημένα από παλαιά Ε.Σ.Σ.Δ. και νεότευκτα εδάφη, Ουζμπεκιστάν - Τατζικιστάν - Κιργιστάν. Στο γεωπολιτικό προσκήνιο λοιπόν μπορεί η Ελλάδα να φαίνεται υπάκουη μαθήτρια και να θέτει τυφλά την ασφάλειά της υπό την προειδοποιητική πυρηνική ομπρέλα του ΝΑΤΟ, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για την χώρα της Τουρκίας, στην πληθυσμιακή αλλά και πολιτική βάση της οποίας εγείρονται αισθήματα ανασφάλειας - φόβου - αισιοδοξίας προς αναβίωση της αίγλης του παρελθόντος. Οι πυλώνες της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι ο Στρατός και το Υπουργείο Εξωτερικών, φορείς που συνεργάζονται με αποκλειστική αρμοδιότητα την προάσπιση των συμφερόντων του κράτους, ανεξαρτήτως των εναλλαγών των κυβερνήσεων.
Κάποιοι φιλελεύθεροι διανοούμενοι επισημαίνουν στα συγγράμματά τους τον συγκεντρωτισμό και την αυταρχική - στρατοκρατική μορφή της πολιτικής δραστηριότητας της Τουρκίας. Στον αντίποδα ένας ανίσχυρος γραφιάς και χωρίς ενδεικτική ταυτότητα σαν κι εμένα, προσπαθεί να ψηλαφήσει τη διαφορά στη δραστηριότητα της Αμερικής. Η μόνη παρομοίωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέατρο σκιών. Η Αμερική ως άλλος Καραγκιοζοπαίχτης κινεί τις φιγούρες στον τεντωμένο λευκό μπερντέ υπό τις ίδιες αξιώσεις, απλά μετονομαζόμενες σε παραδοσιακές αξίες - ιεραρχικές και πατριαρχικές σχέσεις - συγγενείς γειτνίασης και σχήματα συντεχνιών που χρήζουν προστασίας. Όλες ανεξαιρέτως οι ημιδιαφανείς ζωγραφισμένες εικόνες, που χειρίζεται ο Καραγκιοζοπαίχτης, δεν θεοποιούν το παρελθόν - δεν απεύχονται την κοινωνική διάσπαση - δεν μεγαλαυχούν για σταθερότητα;;; Αν το παγκόσμιο μωσαϊκό μετατραπεί από παράταιρο σε μονότονο καμβά, πάνω στον οποίο ο αμερικανικός διεθνισμός θα εδραιωθεί μετά βαΐων και κλάδων, και ο κοσμοπολίτης θα αντιδιαστέλλεται τον πολίτη, κατά πόσον θα έχουμε αποσχιστεί απ’ τον αφιονισμό εν τέλει των παλαιότερων θρησκευτικών-πολιτικών δογματισμών και δεν θα έχουμε εισέρθει απλά σε μία αλλότροπη αλλά πανομοιότυπη στιγμή;;; Σαφώς Έλληνες και Τούρκοι σαν ελεύθεροι λαοί θα μπορούσαν να συμπορευτούν βαδίζοντας στον άξονα της Γης κι αν θα χρειαζόταν να αντιστρατευτούν κάποιον, αυτός θα ήταν κάθε είδους ιδεολόγημα και χαλινάρι και όχι ο ένας τον άλλον. Το πρότυπο μοντέλο αποψιλώνει το αμετακίνητο «φύσει» και γεμίζει το κενό απ’ την επιλογή του «θέσει».
Στις 22 Οκτωβρίου του 1950 η ΦΟΥΑΝ=σπουδαστικό κίνημα του ΜΣΙ=φασιστικό κόμμα της Ιταλίας, συγκάλεσε στη Ρώμη το συνέδριο της «εθνικόφρονος ευρωπαϊκής νεολαίας», συνάθροιση στην οποία αποφασίστηκε η νομιμοποίηση των φασιστικών κομμάτων στα κράτη - η απαγόρευση της Κομμουνιστικής και Αναρχικής Ιδεολογίας - η κατάργηση των πολεμικών αποζημιώσεων και των συμμαχικών κατοχών. Τον Μάρτιο του 1962 στο ιδρυτικό πρωτόκολλο του Εθνικού Ευρωπαϊκού Κόμματος διακηρύττεται η επιθυμία άμεσης αποχώρησης σοβιετικών και αμερικανικών στρατευμάτων - αποκοπής απ’ τις παρεμβάσεις του ΟΗΕ - διανομή της Αφρικής!! σε τρία μερίδια, ένα εκ των οποίων για την Ευρώπη. Τον Μάιο του 1971 ξανασυναντήθηκαν στο Μαλμό, συνέδριο το οποίο καθόρισε την απομείωση των δημοκρατικών διαθέσεων ως ανίκανες να αναγεννήσουν το φιλελεύθερο πνεύμα της Οικονομίας και υπερθεμάτισε σχετικά με την ανάγκη παγίωσης της υπεροχής της λευκής φυλής και περαιτέρω διεκδίκηση βελτίωσης των κληρονομικών χαρακτηριστικών της. Μέχρι το 1975 σταθεροποιήθηκε η έννοια των «Ευρωποειδών» ως «οι μόνοι ικανοί να λύσουν τα δεινά του Κόσμου». Η σύσταση της οργανωτικής επιτροπής, Γάλλοι - Ολλανδοί - Νορβηγοί - Δανοί - Αυστριακοί - Γερμανοί - Βέλγοι - Ελβετοί δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια να ελπίζει ο «ελληνάκος» πως τον συγκατέλεγαν στην Αρία Φυλή και ανεξάρτητα με την καταγωγή της Αρίας Φυλής!
«Είστε ή θέλετε να γίνετε δάσκαλος - καθηγητής - υπάλληλος; Κάποιος έχει τις αμφιβολίες του για την προσήλωσή σας στις αρχές ενός φιλελεύθερου και δημοκρατικού Κράτους» καταθέτει η Ροτρώ Μπεντσέλ, καθηγήτρια μαθηματικών, η οποία μετατέθηκε στο Βερολίνο, όταν το υπεύθυνο Τμήμα Εκπαιδευτικού Δυναμικού πληροφορήθηκε το περιεχόμενο εγγράφων σχετικών με το πολιτικό παρελθόν της!!
Και στο σήμερα βέβαια έχουμε εμπεδώσει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκε προς άγραν επωφελών προϋποθέσεων και στήριξης των αδυνάτων, απλώς τα κράτη-μέλη βαυκαλίζονταν με το όνειρο του δημοσιονομικού ομοσπονδισμού υπό την αιγίδα ενός αναδιανεμητικού προϋπολογισμού, κάτι που θα δύνατο να επιμερίσει τον συσσωρευμένο πλούτο το Βορρά προ τον υπερχρεωμένο Νότο. Συνακόλουθα η υποκρισία των απελευθερώσεων συνιστά τον μοχλό ενδυνάμωσης των εύρωστων Οικονομιών, οι οποίες μεταλλάσσουν τις αδύναμες χώρες σε συμπληρώματα των μητροπολιτικών τους συμφερόντων. Ανάλογα και στη γείτονα Τουρκία, τη στιγμή που ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου=ΠΟΕ ποδηγετεί την εξαγωγική διαδικασία δια μέσω επιδοτήσεων, οι τιμές των γεωργικών προϊόντων παρουσιάζονται διαστρεβλωμένες στις διεθνείς αγορές. Αν επικεντρωθούμε και στο γεγονός πως η Αμερική προβαίνει σε διμερείς συμφωνίες με την κάθε χώρα ξεχωριστά, το ενιαίο πλαίσιο υπονομεύεται πάραυτα και η κάθε μορφή συναίνεσης παραβιάζεται κατάφωρα προς όφελος των ισχυρών. Αν επιμείνουμε στον επιβαλλόμενο απ’ το ΔΝΤ στραγγαλισμό σε κάποιες χώρες, άνθρακας ο θησαυρός περί ισότιμης ομογενοποίησης των συνθηκών εμπορίου, αφού συγκεκριμένες οικονομίες παλεύουν στην κυριολεξία με το υψηλό δημόσιο χρέος - τα σοβαρά μέτρα λιτότητας - την οδυνηρή ανεργία - τη διαρροή των καταρτισμένων εγκεφάλων.
Στις μέρες μας δικαίωμα ψήφου έχουν 185 κράτη, αλλά οι αμετάκλητες πράξεις ορίζονται ως ειλημμένες από ΗΠΑ - Μ. Βρετανία - Γαλλία - Γερμανία - Ιαπωνία, με απώτερο στόχο την προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας και την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Με τον τρόπο που ήδη αναφέραμε, όταν το κάθε κράτος στερείται της ακμαιότητάς του και προσδένεται στο δανειστικό άρμα του ΔΝΤ οφείλει να προσφέρει το μέγιστο εχέγγυο αποπληρωμής των χρημάτων που θα εκταμιευτούν. Οι εγγυήσεις λοιπόν είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων - η περιστολή κοινωνικών δαπανών - η ιδιωτικοποίηση νευραλγικών επενδύσεων - η εξυγίανση συλλογικών συμβάσεων προς απελευθέρωση ορίου απολύσεων - επαναπροσδιορισμός νομικού πλαισίου προς ανάταξη των μεταρρυθμίσεων. Ανάλογα και στη γείτονα Τουρκία…
Και νομίζαμε πως είμασταν Ελεύθεροι!
Και νομίσαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κυβερνητικό σχήμα πάνω σε έρεισμα στρατιωτικού υποβάθρου, θα έσχιζε τα μνημόνια!
Και βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα «Κούλης ή Αλέξης», όπως οι παππούδες μας στον εκβιασμό «εμένα ή τα τανκ» του Καραμανλή, που «έσωσε την Ελλάδα»! Διελκυστίνδα κίβδηλη με τα δύο άκρα της να καταλήγουν στο ίδιο πηγάδι, μέσα απ’ το οποίο ανελκύουν τα συμφέροντά τους οι Ίδιοι, εδώ και αιώνες. Μια αστική Δημοκρατία που επαφίεται στο Πελατειακό της κράτος για τις διεκπεραιώσεις.
Δεν λέω καλές οι αυταπάτες, στους έρωτές μας ίσως προς απόδραση στην προσωπική μας Ουτοπία. Όταν ωστόσο πρόκειται για την Πολιτική, η αυταπάτη αποτελεί μέγιστο αυτεπίστροφο βλήμα, το οποίο ανοίγει εκατόμβες στις σάρκες μας και υποθηκεύει τις επόμενες γενιές…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Η ανασυγκρότηση του Φασισμού μεταπολεμικά εδράζεται αφ’ ενός στην επιμονή του καπιταλισμού να κυριαρχήσει, κάτι που θα γινόταν με την επιβολή ενός φιλελεύθερου οικονομικού συστήματος ελέγχου των πλειονοτήτων και ταυτόχρονη υπόθαλψη της κοινωνικής αδικίας, και αφ’ ετέρου στα διεφθαρμένα ιδεώδη περί Δημοκρατίας που προώθησε η αριστοκρατική Διανόηση υποκρινόμενη ταυτοχρόνως τον «υπερασπιστή του λαού».
Ελλάδα και Τουρκία καταφεύγουν στη «βοήθεια» του Δόγματος Τρούμαν, το οποίο παρουσιάζεται ως από μηχανής θεός με προοπτική την ανάπτυξη στα στερημένα και ταλαιπωρημένα απ’ την κακουχία του πολέμου πληθυσμιακά υποστρώματα. Στην ουσία ωστόσο οι ΗΠΑ καιροφυλακτούσαν τη Βρετανική αδυναμία συγκράτησης των συντεχνιακών συμφερόντων της επί της Ελλάδος και την αντίστοιχη δυσλειτουργική αναπηρία της Γερμανίας επί της Τουρκίας. Κατ’ επέκταση το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ οργάνωσε το αίτημα για παροχή βοήθειας με απώτερο στόχο την ανάληψη του πλήρους ελέγχου σε Βαλκάνια - Εγγύς και Μέση Ανατολή και κατ’ εφαπτομένη τη σταθεροποίηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Μία επένδυση δηλαδή, η οποία ανέμενε την απόσβεση των δαπανηθέντων και κερδοφορία στο βάθος του χρόνου.
Στις 12 του Μάρτη 1947 συντονίζονται τα ραδιοφωνικά κύματα, ώστε εκατομμύρια ακροατών απ’ άκρη εις άκρον του Πλανήτη να εμβολίζονται με την προπαγανδιστική αναγκαιότητα λήψης μέτρων δια στόματος του Τρούμαν: «Κύριε πρόεδρε -άρχισε το λόγο του ο Χ. Τρούμαν- μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών η σοβαρότης της καταστάσεως την οποία αντιμετωπίζει σήμερον ο κόσμος, καθιστά αναγκαίαν την εμφάνισίν μου ενώπιον της κοινής συνεδριάσεως του Κογκρέσου. Η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια της χώρας ταύτης υφίστανται άμεσον τον αντίκτυπον. Μία άποψις της παρούσης καταστάσεως την οποίαν επιθυμώ να παρουσιάσω προς υμάς κατά την στιγμήν ταύτην διά να χρησιμεύση προς μελέτην και λήψιν αποφάσεως αναφέρεται εις την Ελλάδαν και εις την Τουρκίαν… Αυτή η υπόστασις του ελληνικού Κράτους απειλείται σήμερον υπό της τρομοκρατικής δράσεως χιλιάδων τινών ενόπλων, οι οποίοι αψηφούν την εξουσίαν της κυβερνήσεως εις τινά σημεία της χώρας. Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίση την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρώς εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμόν, εάν πρόκειται να αποκατασταθή η εξουσία της Κυβερνήσεως επί του ελληνικού εδάφους. Η Ελλάς πρέπει να τύχη βοηθείας εάν πρόκειται να καταστή εις θέσιν να βοηθήση εαυτήν και να σεβασθή την δημοκρατίαν. Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι πρέπει να παράσχουν τη βοήθειαν ταύτην… Σχετικά με τη βοήθεια προς την Τουρκία αυτή πρέπει να δοθεί προς τον σκοπόν της επιτεύξεως του απαραίτητου συγχρονισμού χάριν της διατηρήσεως της εθνικής αυτής ακεραιότητος. Η ακεραιότης αύτη είναι απαραίτητος διά την προστασίαν της τάξεως εις την Μέσην Ανατολήν… Εάν η Ελλάς περιπέση εις τον έλεγχον μιας ενόπλου μειοψηφίας το αποτέλεσμα επί της γείτονος Τουρκίας θα είναι άμεσον και σοβαρόν. Σύγχυσις και ανωμαλία θα διαχυθούν εις ολόκληρον την Μέσην Ανατολήν. Ετσι μάλλον η εξαφάνισις της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου κράτους θα ασκήση βαθείαν επίδρασιν εφ' όλων των χωρών της Ευρώπης... Αν δεν βοηθήσωμεν την Ελλάδαν και την Τουρκίαν κατά την μοιραίαν ταύτην ώρα το αποτέλεσμα θα είναι βαρυσήμαντον διά την Δύσιν και την Ανατολήν.»
Η «επιτυχής εφαρμογή» της βοήθειας σε Ελλάδα…
H «Εθνική Ασφάλεια» συνιστά όλο το πλέγμα των μηχανισμών της Ξένης Επέμβασης - του Παλατιού - του εφοπλιστικού αρχικά κεφαλαίου που συνέβαλαν στη μεγακλίμακα του Φασισμού κυρίως δια μέσω της σύστασης σωμάτων Ασφαλείας ολοένα και πολυάριθμων αν και δυσανάλογα με το συνολικό πληθυσμιακό ανάγλυφο με όραμα την παγίωση του Ιμπεριαλισμού.
Μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο της Αγγλικής Αποικιοκρατίας, η οποία και υπό την αιγίδα εσωχώριων δοσίλογων δυνάμεων συμφέροντος βυσσοδόμησε υπέρ της επιστροφής του Βασιλιά και της κατάργησης του κοινοβουλευτισμού με ταυτόχρονη ανάρρηση του Μεταξά σε δικτατορικό θώκο. Δημιουργείται η ΕΟΝ, στην οποία ήταν υποχρεωτική η καταχώριση όλων των νέων, και απ’ την οποία απορρέουν ο στρατιωτικός χαιρετισμός ως ένδειξη «σεβασμού στην Ιεραρχία» - οι στολές - η επισημοποίηση των παρελάσεων. Η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου ευρωσταίνει την επιτακτικότητα της Ασφάλειας αδειοδοτώντας τους γερμανοεκπαιδευμένους αξιωματούχους του του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης - Υπουργού Μανιαδάκη να παραδίδουν τους πολιτικούς κρατουμένους στα στρατεύματα κατοχής. Δόκιμο να σημειωθεί πως ο Φύρερ δεν συνέλαβε τους αξιωματικούς - οπλίτες, ως είθισται σε περιόδους πολέμου, και εξασφάλισε εισαγωγή σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα χωρίς εξετάσεις στους Ευέλπιδες, οι οποίοι μετακινήθηκαν κατά αθρόα προτίμηση στο ΕΜΠ, το οποίο μπορεί να απεδείχθη λίκνο αντιστασιακών κελευσμάτων αλλά παράλληλα και άντρο φασιστικών δικτύων! Εν μέσω πολεμικών θηριωδιών το Παλάτι και οι εθνικόφρονες οργανώσεις λειτουργούν ως ασπίδα εκκόλαψης του Φασισμού αλλά και καταστρατήγηση των μορφών αντιστάσεως, με αποτέλεσμα τη σύσταση των Ταγμάτων Ασφαλείας, ένα μισθοφορικό σώμα ενδεδυμένο με τη στολή των τσολιάδων και σκοπό την «πάταξη του εσωτερικού εχθρού», οι «Γερμανοτσολιάδες» όπως βαφτίστηκαν απ’ τους απλούς πολίτες κι έμειναν στην ιστορία με την προδοτική συμπεριφορά τους, ένα «πεινασμένο υποπρολεταριάτο», όπως αναφέρει σε μελέτη του ο Giuseppe Gaddi, αφού εντάχτηκαν χιλιάδες άνεργοι ή υπόδικοι του ποινικού Δικαίου.
Κάπως έτσι φτάσαμε στα Δεκεμβριανά, όπου Ετεροκίνητα αστικά κόμματα και Παλάτι απεργάστηκαν την απελευθέρωση και με τον ίδιο τον Παπανδρέου να συνιστά τον υποβολέα των επιταγών παρόλη τη διοίκηση της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, όταν δίνει εντολή για τον αφοπλισμό του ΕΛ.ΑΣ αλλά όχι για τον αντίστοιχο της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου. Σε καίριες θέσεις παραμένουν ο συνταγματάρχης Σπηλιωτόπουλος ως Στρατηγός Διοικητής Αττικής και ο Άγγελος Έβερτ ως Διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων. Παρεπόμενο βέβαια η παραίτηση των Εαμικών Υπουργών - η διάλυση της κυβέρνησης που δίνουν τη σκυτάλη στην ειρηνική διαδήλωση άοπλων ως ένδειξη δυσαρέσκειας, οι οποίοι ωστόσο δέχτηκαν τα δολοφονικά πυρά των Άγγλων;; - του Παπανδρέου;; - του Παλατιού - των Νεοφασιστών;;, αναπάντητο ερώτημα, δίαυλος όμως για μονόπλευρη πλέον στρατολόγηση στελεχών της Αστυνομίας - της ΚΥΠ - Διαφόρων σωμάτων Ασφαλείας, όπως η Εθνοφυλακή και η οργάνωση του Γρίβα που λυμαίνονταν την ύπαιθρο!
Η Ελλάδα εισέρχεται σε περίοδο καθαρά ιμπεριαλιστική με τον Νεοφασισμό να τελεί υπό καθεστώς διττής ερμηνείας:
1 Ο επίσημος κρατικός
Μέσα από μία γιγάντια νομοθετική επιχείρηση, η οποία σταθεροποιεί το «Παρασύνταγμα» με Ορίζοντα την υπαγωγή στην Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Ιστορικά τεκμηριώνονται:
- Το ψήφισμα Γ’ «Περί εκτάκτων μέτρων αφορώντων εις την Δημόσιαν Τάξιν και Ασφάλεια». Τα άρθρα 1-3 του εν λόγω ψηφίσματος καταδικάζουν οιαδήποτε μορφή αντίδρασης και τους διασαλπίσαντες σε ποινή θανάτου. Τα άρθρα 4-5 απαγορεύουν τις δημόσιες συγκεντρώσεις και τα άρθρο 7 δεν επιτρέπουν τη συνδικαλιστική δράση (καθαρή προστασία εργοδοσίας!!). Με το άρθρο 9 η Αστυνομία αποκτά το ανεξέλεγκτον των κινήσεών της. Τα άρθρα 11-14 θωρακίζουν τη λειτουργία των εκτάκτων Δικαστηρίων.
- Το ψήφισμα «Περί εξυγιάνσεως των δημοσίων Υπηρεσιών», με το οποίο αποπέμφθηκαν όλοι οι «αντιρρησίες συνειδήσεως» και βάσει του οποίου απ’ το 1946 ως και το τέλος της Δικτατορίας έγινε εκκαθάριση. Στα Σώματα Ασφαλείας προωθήθηκαν σε διευθυντικές θέσεις όλοι οι δωσίλογοι κατά τον Πόλεμο, όπως ο Έβερτ, και η Γενική Ασφάλεια επιφορτίστηκε με τον «πολιτειακό προσδιορισμό του χαρακτήρος» ως «υπέρτατος και μοναδικός κριτής», όπως αναφέρει ο κύριος Γαλανόπουλος στο «Αντισύνταγμα». Με την είσοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ ο ελληνικός στρατός αποσυνδέεται απ’ τα εθνικά κέντρα, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα αναφέρουν πως απ’ το 1950 ως το 1970 εκπαιδεύτηκαν σε βάσεις του αμερικανικού εδάφους, όπως το Φορτ Μπραγκ=μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στον Κόσμο και το Φορτ Γκόρντον, 13.575 αξιωματικοί, οι οποίοι πέτυχαν τη δυσανάλογη διεύρυνση του στρατού, 180.000 τακτικό στράτευμα σε πληθυσμό 7.000.000, και συνέργησαν στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Όσοι δημοκρατικοί στρατιωτικοί προσπάθησαν ν’ αντισταθούν εκτοπίστηκαν - συνελήφθησαν - δολοφονήθηκαν. Το ίδιο ψήφισμα έδωσε χώρο στην ίδρυση των Ταγμάτων Εθνικής Ασφαλείας επί πρωθυπουργίας Παπάγου, τα οποία επιφορτίστηκαν με την «υπεράσπιση των παραμεθορίων περιοχών» και στα οποία κατατάσσονταν άνδρες των αγροτικών περιοχών μετά το πέρας της στρατιωτικής τους θητείας, οι οποίοι κυκλοφορούσαν με πολιτικά αλλά οπλοφορώντας και λυμαίνονταν την ύπαιθρο, «ανεξάντλητη πηγή βίας - καταπίεσης - εκβιασμών», όπως αναφέρεται η μελέτη του Giuseppe Gaddi. Όσον αφορά στην ΚΥΠ διευθυντής ήταν ο στρατηγός Αγόρος - υποδιευθυντής ο Ζαχαράκης - σε νευραλγικές θέσεις ο Παπαδόπουλος=μετέπειτα Δικτάτορας, ο Λαδάς και σε Θεσσαλονίκη ο Καρύδας. Το 1965 ο Ζαχαράκης προέβη σε πραξικοπηματική κατάληψη των γραφείων της ΚΥΠ μετά από προσπάθεια του Παπανδρέου να σπάσει το φασιστικό άβατο της υπηρεσίας και εφηύρε την επιχείρηση «Συνομωσία του Ασπίδα», κατά την οποία 25 δημοκρατικοί αξιωματικοί βρέθηκαν υπόλογοι σ’ ένα αμερικανοκίνητο στρατοδικείο με κύριο μάρτυρα κατηγορίας τον Παπαδόπουλο. Μάρτυρες υπερασπίσεως εξαφανίστηκαν - δικηγόροι δολοφονήθηκαν - οι αξιωματικοί βασανίστηκαν στο σκηνοθετημένο κονσόρτσιουμ. Δεν θα γλίτωνε απ’ την «εξυγίανση» βέβαια η Παιδεία. Τα αναγνωστικά βασισμένα σε μεθοδολογία του 1925 - αφίσες με λυκανθρώπους, οι οποίοι ενσάρκωναν τους κομμουνιστές - ομαδικές απολύσεις Καθηγητών Πανεπιστημίου - πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης - αλλοιωμένη διδασκόμενη ύλη. Ακόμη και να αποδείκνυε κάποιος την επιστημονική κατάρτισή του, τον περίμενε το «Συμβούλιο Νομιμοφροσύνης», μία επιτροπή τεσσάρων καθηγητών «εγνωσμένης εθνικοφροσύνης», η οποία λειτουργούσε ως κρησάρα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που, όταν ο Παπαδόπουλος άρχισε να εκφωνεί τα λογύδριά του, συνέρρεαν οι Πανεπιστημιακοί για να «θαυμάσουν - χειροκροτήσουν» τις ασυναρτησίες του, ούτε που έκλειναν τα μάτια σε βασανισμούς - δολοφονίες φοιτητών.
- Το ψήφισμα ΙΕ «περί αδικημάτων του τύπου», η φίμωση της Ελευθερίας της έκφρασης δηλαδή. Αρκεί να αναφερθεί η ύπαρξη του ραδιοφωνικού σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων=ΥΕΝΕΔ ως καθαρά φασιστικός θεσμός και σε εποχή μάλιστα, όπου τα κύματα ήταν μονοπωλιακά κρατικά.
- Ο Νόμος 509/47, που καταδίκαζε ως την ποινή του Θανάτου την «επιδίωξη της εφαρμογής ιδεών», εννοώντας βέβαια ιδέες παρεκκλίνουσες του Φασισμού! Σε Συνδικαλιστικό επίπεδο συγκροτείται η ΓΣΕΕ αλλά υπό την ηγεσία των Μακρή-Θεοδώρου, υιοθετούνται στα καταστατικά μισαλλόδοξες τροποποιήσεις, οι οποίες δέχονται εν τέλει μόνο τις φασιστικού τύπου οργανώσεις - φυσικά πρόσωπα. Ανάλογα στα Πανεπιστήμια στερεώθηκε η δράση φασιστικών οργανώσεων Νεολαίας, ΕΒΟΝ=Ελληνική Οργάνωση Βασιλικής (!!!) Νεολαίας - ΕΚΟΦ=Εθνική Κοινωνική οργάνωση Φοιτητών, οι οποίες χρηματοδοτούνταν από μυστικά κρατικά κονδύλια και επιχορηγήσεις της ΚΥΠ. Το φύλο «ηχώ των Σπουδαστών» ήταν φερέφωνο της ΕΚΟΦ και τυπωνόταν στο στρατιωτικό τυπογραφείο. Η προσπάθειά τους επικεντρωνόταν στη χειραγώγηση του Φοιτητικού Κινήματος.
Οι Νόμοι αυτοί αντέβαιναν στο Σύνταγμα κι ευθύνονται για τη δολοφονία του Μπελογιάννη - του Λαμπράκη - του Αργυριάδη και Καλούμενου - του Μπάτση για την εμμονή του να γράφει για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας και να στηλιτεύει τη σύμβαση Cooper και για σωρεία άλλων εγκλημάτων, περίπου στις 200.000 ανέρχεται ο αριθμός των θυμάτων, πάνω από 20.000 πολιτικοί κρατούμενοι - πάνω από 100.000 εγκλωβισμένοι στη Μακρόνησο και άλλα ξερονήσια. Ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων που βασανίστηκαν - δολοφονήθηκαν - τρελάθηκαν. «Τα Έκτακτα μέτρα, τα οποία καταργήθηκαν το 1974, στάθηκαν προμαχώνες της καθυπόταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και του οικονομικού ξεπουλήματος στις ξένες εταιρείες μονοπωλιακού χαρακτήρα» διατείνεται ο Giuseppe Gaddi.
Παράλληλα στήνεται η συμπαιγνία γνωστικών - λογάδων - γραμματικών που προσπαθούσαν να πείσουν για την «προστασία του παιδιού». Αν στην περίοδο δικτατορίας της 4ης Αυγούστου η ελληνική νεολαία επιδαψίλευε τιμές ως το χώμα προς τον φερόμενο ευεργέτη «πρώτο πατέρα» Ι. Μεταξά, στην εποχή του Εμφυλίου η αγκιτάτσια της «πρώτης μάνας» προβλήθηκε λίαν επιτυχώς.
Η «κυρία Ναπολέων Βοναπάρτης», όπως την χαρακτήριζε άρθρο της ελβετικής εφημερίδας Φριμπουρζουά, ή αλλιώς Φρειδερίκη δημιούργησε τις γνωστές «Παιδουπόλεις» υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο, ενώ στην ουσία επρόκειτο για αναμορφωτήρια αλλαγής συνειδήσεως των τέκνων, που προέρχονταν από οικογένειες με εδραία ροπή προς τον κομμουνισμό. Πέπλο μυστηρίου καλύπτει το «Παιδομάζωμα της Φρειδερίκης», αφού ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και το ΓΕΣ επιμαρτυρούν πως τα στοιχεία αυτής της υποθέσεως συνιστούν επτασφράγιστο μυστικό. Σε φωτογραφία που παρατίθεται στο βιβλίο του κυρίου Σέρβου, απεικονίζεται η πρόσοψη ενός τέτοιου ιδρύματος. Φιγουράρει η επιγραφή «καλώς ήρθες μανούλα μας» τη στιγμή που επίκειται η άφιξη της βασίλισσας, η οποία γίνεται δεκτή με χιτλερικό χαιρετισμό. Δόκιμο θα ήταν να αναφερθεί πως η άνασσα διαπαιδαγωγήθηκε με τις αρχές του Ναζισμού και υπήρξε δραστήριο μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας. Στο όνομα του θεσμού της αναμόρφωσης και υπό τον τίτλο σχεδίου «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παίδων» σε 58 παιδουπόλεις έγιναν μαζικές συγκεντρώσεις νεανίων από χωριά της Ηπείρου - Μακεδονίας - Θράκης, ώστε να πλαστουργηθεί ο χαρακτήρας τους. Όλα ήσαν νομότυπα υπό την ομπρέλα της Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου σύστασης του Οργανισμού «Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος» και με στόχο την έναρξη της δράσης.
Σύμφωνα με στοιχεία που κατατίθενται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, τον Ιούλιο 1947 εγκαινιάζεται στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη «παιδούπολη», στην οποία εγκλείονται περί τα 500 παιδιά. Μέχρι το 1968 στήθηκαν 58 ιδρύματα και ο αριθμός των παιδιών ανήλθε στις 36.562. Κι ενώ με τη λήξη του Εμφυλίου εν έτει 1950 απελευθερώνονται 15.000 τρόφιμοι και παίρνουν τον δρόμο του γυρισμού για τη γενέτειρά τους θεμελιώνοντας τους πυρήνες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, το ερώτημα τι απέγιναν οι υπόλοιποι τρόφιμοι πλανάται αναπάντητο.
Το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης διενεργείται από αμερικανικές δυνάμεις σωφρονισμού των υφισταμένων περιφερειών μετά τη λήξη του Πολέμου. Και μπορεί Μάγιστρος να είναι η Φρειδερίκη κι εκτελεστής Γενικό Επιτελείο Στρατού, πλείστες όμως οργανωτικές συνιστώσες με νομιμοφανείς ιδιότητες συνυφαίνουν το κουβάρι του ελεγκτικού μηχανισμού, που κινεί τα νήματα. Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν:
- UNSCOB=Ειδική Επιτροπή Ηνωμένων Εθνών για τα Βαλκάνια
- USIS=Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών
- AMAG=Αμερικανική Αποστολή Βοηθείας στην Ελλάδα
- ERP=Πρόγραμμα Ευρωπαϊκής Ανάκαμψης
- OIR=Γραφείο Αντικατασκοπευτικής Έρευνας
- USAGG=Ομάδα Αμερικανικού Στρατού στην Ελλάδα
Διπλωμάτες - Στρατιωτικοί - Αξιωματούχοι - Εκπρόσωποι μέσων ενημέρωσης συμπληρώνουν την συνισταμένη προπαγάνδας κι εφαρμογής του σκοπούμενου. Η επαφή των κρατουμένων με τον έξω κόσμο απαγορευόταν. Για πρώτη φορά αφικνείται δικηγόρος στη Φυλακή Ανηλίκων Κηφισιάς, όταν ενημερώνεται για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης από σημείωμα δεμένο σε πόδι ακρίδας. Η αγωγή κι εκπαίδευση εδραζόταν σε αυστηροποιημένο κανονιστικό πλαίσιο πειθαρχίας, ενώ εφαρμόζονταν απαράδεκτοι πρακτικές σωφρονισμού, όπως βιασμοί - ξυλοδαρμοί - στέρηση τροφής. Ο απόηχος του σκανδάλου απέβη σε σφράγισμα του σωφρονιστηρίου και μεταφορά των εγκλείστων στις Φυλακές Αβέρωφ. Με τη λήξη του Εμφυλίου τα παιδιά παραδόθηκαν στις αρχές της χωροφυλακής με τα συνοδευτικά τους έγγραφα: Φύλλα ποιότητας - διαγωγής - μεταμέλειας. Από διακριβωμένα στοιχεία προκύπτει πως πολλά παιδιά έπεσαν θύματα αγοραπωλησίας. Σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Πάτρα συστήθηκαν σύλλογοι, με υπόμνημα των οποίων απαιτήθηκαν:
- Απ’ το Υπουργείο Υγείας, παρουσία εισαγγελέως να γίνει έλεγχος σε 20 γιατρούς, που έχουν βεβαιώσει εικονικούς θανάτους και γεννήσεις.
- Απ’ το Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών, να δημιουργηθεί ειδική Κοινωνική Υπηρεσία, που θα εξετάσει όλες τις υιοθεσίες των ενδιαφερομένων.
- Να ανοίξουν τα Μητρώα των ληξιαρχείων - Νομαρχιών - Δήμων.
Καμία απ’ τις μετέπειτα Κυβερνήσεις δεν προέβη σε σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής επί των θηριωδιών. Καμία Κυβέρνηση δεν έδωσε απαντήσεις στις ως άνω προτάσεις. Ενθυμούμενοι το εναρκτήριο άσμα «Έχε το Νου σου στο παιδί», μάλλον δεν έστριψε καλά το κλειδί στην θύρα και το παιδί αφέθηκε βορά στους αναμορφωτές…
2 Ο ανεπίσημος παρακρατικός
Ισχυρός παρακρατικός φορέας ήταν η οργάνωση ΙΔΕΑ, η οποία διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή από ελληνικά - μεταναστευτικά ρεύματα και μετεξελίσσεται στον ελλαδικό χώρο ως υπεύθυνη για τις συνωμοσίες του σχεδίου «Περικλής» ή «Βίας και Νοθείας» που εξασφάλισαν τις εκλογές του 1961 - της έκρηξης αμερικανικής νάρκης στον Γοργοπόταμο με αποτέλεσμα την παραπομπή σε δίκη των θυμάτων - της δολιοφθοράς στην 117η μοίρα πυροβολικού στον Έβρο που προκάλεσε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος. Ουσιαστικά το παρακράτος ήταν τα φερέφωνα της CIA, πρακτικά αναφέρουν περίπου στους 15.000 διορισμένους με τη μισθοδοσία τους να έχει αναλάβει η Φρειδερίκη - τα μυστικά κονδύλια Προεδρίας - τα εμβάσματα της CIA, οι ίδιοι που βασάνισαν τον Χρήστο Σαρτζετάκη, ανακριτής στην υπόθεση δολοφονίας Λαμπράκη για το ήθος και την αγωνιστική του παιδεία για τη διαλεύκανση της αλήθειας.
«Ο αντισυνταγματάρχης Παπαδόπουλος, υπ’ αριθμόν 817760 πράκτωρ, εκινητοποίησε πίσω απ’ την πλάτη της Κυβέρνησης τον στρατιωτικό μηχανισμό συλλαμβάνοντας δεκάδες πολίτες. Κι ερωτώ την Κυβέρνηση: Ποιος ασκεί την εξουσία σ’ αυτόν τον τόπο; Ποιες είναι οι συνταγματικές ελευθερίες, όταν ένας Παπαδόπουλος γράφοντας σε μία κόλα χαρτί δέκα ονόματα, θα εμποδιστεί να συγκλονίσει τη χώρα με την κατάλυση των θεσμών;;» αναρωτιόταν ο Ηλίας Ηλιού, μία σκέψη προάγγελμα της αισχρής επταετίας που ακολούθησε.
Επιπρόσθετα «λειτουργούσαν Συμβουλευτικά Όργανα ή Επιτροπές εις τα οποία συμμετείχαν Δημοσιογράφοι - Δημόσιοι Λειτουργοί - Διανοούμενοι, των οποίων τα ονόματα δεν εμφανίζονταν σε κανένα κατάλογο μισθοδοσίας, με σκοπό τους την παρακολούθηση, θεωρητική και πολιτική, πιθανών εξεγέρσεων», όπως ο ίδιος ο Σάββας Κωνσταντόπουλος στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», φύλο εγγενώς φασιστικών καταβολών.
Όλες αυτές οι ενέργειες συνέστησαν την υποδομή για να φτάσει η Ελλάδα στα Ιουλιανά και την κυβέρνηση Νόβα, ενορχηστρωμένη απ’ το παλάτι - τη CIA - την ΚΥΠ, η οποία ωστόσο όφειλε να εμφανιστεί ως ύστατη «δημοκρατική λύση» και να αναδυθεί μέσα απ’ τη συνταγματική της βιτρίνα.
«Η Κυβέρνηση Νόβα είχε μόνο 25 ψήφους, όσοι και οι υπουργοί της, ενώ όφειλε να περιβληθεί την εμπιστοσύνη της Βουλής με 151, εκ των οποίων προθυμοποιήθηκε να προσφέρει 99 ο Κανελλόπουλος και 7 ο Μαρκεζίνης. Οι 20 που έλειπαν ανιχνεύθηκαν στο Κέντρο, του οποίου οι εκπρόσωποι δεν διέπονταν από ιδιαίτερη αρετή και μπορούσαν να αντικαταστήσουν το πικρό ψωμί του αγώνα με ένα υπουργικό χαρτοφυλάκιο ή με χρηματικό ποσό περίπου 200.000 δολαρίων. Έτσι κι έγινε η εξαγορά δια παρεμβάσεως του εφοπλιστή Ποταμιάνου και της Φρειδερίκης» αναφέρει ο Γιάννης Κάτρης.
Την 21η Απριλίου 1967 ο Φασισμός δεν αντικατοπτρίζεται μέσα από καλειδοσκόπια υποδομών - παρασυντάγματος - παρακράτους. Γίνεται Κράτος, όταν ο Στρατός καταλαμβάνει την εξουσία. Συλλαμβάνονται συλλήβδην 25 Πολιτικά πρόσωπα και 5.000 απλοί πολίτες. Στις 28 Απριλίου και, ενώ στο παρασκήνιο η CIA παίρνει συγχαρητήρια απ’ την Ουάσινγκτον - η Ολιγαρχία αναπνέει - το παλάτι θριαμβεύει, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία αναγνωρίζουν το νέο καθεστώς, το οποίο επιδίδεται στους μεγάλους του στόχους: τη διχοτόμηση της Κύπρου - τον εξοπλισμό με βαρύ υλικό των Μοιρών - δίαυλοι μονοπωλιακής ανάπτυξης, την οποία εξαίρει ο Νίξον με επιστολή του. Παράλληλα διακόπτεται η συμφωνία με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό δια της οποίας επιτρέπεται διεξαγωγή ερευνών σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων σε Φυλακές. Όταν ανακοινώνονται σημαντικά στρώματα πετρελαίου στην περιοχή της Θάσου, η Τουρκία εκδηλώνει ενδιαφέρον για τις γεωτρήσεις. Επισημαίνεται όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με θέμα την υφαλοκρηπίδα των νήσων του Αιγαίου. Η Κύπρος διχοτομείται. Μελανό σημείο οι βασανισμοί που διαπράχθηκαν απ’ τον Στρατό και την Ασφάλεια, με την ΕΣΑ να στεγάζεται ευθαρσώς στον προστατευτισμό της Αμερικανικής Πρεσβείας.
«Το ηλεκτροσόκ - το σφίξιμο του κεφαλιού με σιδερένιο στεφάνι - οι κλωτσιές στα γεννητικά όργανα - η ακινητοποίηση του κορμιού κάτω απ’ το συνεχές στάξιμο του νερού - οι δυνατοί θόρυβοι - οι βουρδουλιές με ρόπαλα γεμάτα ρόζους - η αφαίρεση των νυχιών - το στραμπούληγμα ή σπάσιμο μελών του σώματος» είναι κάποια απ’ τα βασανιστήρια που αναφέρονται στην Έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, η οποία τιτλοφορείται «Βασανιστήρια, Βασανιστές - Βασανισμένοι», μελέτη σπάνια και ανεκτίμητη βοήθεια για τους μελετητές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο ίδιο έργο αναφέρονται περιπτώσεις νεαρών Δικηγόρων, οι οποίοι αφιλοκερδώς υπερασπίστηκαν τους συλληφθέντες απ’ την εξέγερση της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973 και βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν αγρίως για τη στάση τους…
Η «επιτυχής εφαρμογή» της βοήθειας σε Τουρκία…
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία εισήρθε σε τροχιά εθνικοαπελευθερωτικών διεκδικήσεων υπό την Ηγεσία του Κεμάλ, ο οποίος επέβαλλε μία ιδιότυπη Δημοκρατία δια της καταργήσεως των αντιπολιτευτικών κινημάτων, της κατάπνιξης της φωνής της μειονότητας των Κούρδων και της αποσπάσεως των θεσμών απ’ την επιρροή του Ισλαμισμού. Ο θάνατος του Κεμάλ το 1938 κληροδότησε εύρωστο τον φανατικό εθνικισμό, ο οποίος κατά τον Β’ Παγκόσμιο ζήτησε βοήθεια απ’ τις ΗΠΑ, επειδή ήταν σε διαμάχη με την ΕΣΣΔ για τον έλεγχο των Δαρδανελίων. Συνακόλουθα εισήχθη και αυτή μετά βαΐων και κλάδων στο Δόγμα Τρούμαν, εντεταλμένοι του οποίου στόχευσαν άμεσα στην ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και στην επίρρωση του Δημοκρατικού κόμματος, του οποίου το καταστατικό παρουσιαζόταν φίλα προσκείμενο με τη δεξαμενή πολιτικής και οικονομικής στάσης των ΗΠΑ και το οποίο κέρδισε το 1950 τις εκλογές, μία δεκαετία διεφθαρμένης και δικτατορικής διαχείρισης με τυφλή υπακοή στις αμερικανικές επιταγές. Το 1952 εισέρχεται στο ΝΑΤΟ επίσημα, αφού προηγουμένως είχε αποστείλει πρώτη στρατιωτικό δυναμικό κατά της Κορέας.
Το 1960 το Φοιτητικό Κίνημα διεξάγει έντονους αγώνες αντίθεσης στη πολιτική χάραξη της χώρας, το οποίο καταστέλλεται βιαίως και η χώρα οδηγείται σε πραξικόπημα και επιβολή στρατιωτικού Νόμου Τάξης. Απορρέουν η διάλυση του Κοινοβουλίου και ο διορισμός της Επιτροπής Εθνικής Ενότητας, μεθοδευμένη από Στρατιωτικούς, η αναθεώρηση του Συντάγματος, η περιθωριοποίηση των αριστερών κομμάτων. Το 1965 ο Ντεμιρέλ, ήδη εκπρόσωπος μιας αμερικανικής Εταιρείας, με το Κόμμα της Δικαιοσύνης, δεξιών καταβολών, κερδίζει τις εκλογές και προωθεί φιλοαμερικανική-αντιλαϊκή μεταρρύθμιση με βασικό αγκάθι τη σύσταση του μεγαλύτερου μόνιμου στρατεύματος απ’ όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ, που σημαίνει απορρόφηση του 20% απ’ τον προϋπολογισμό των Δαπανών για εξοπλισμούς. Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει τεχνηέντως να ενθαρρύνει την ίδρυση οπλισμένων ομάδων φασιστικής προδιαθέσεως και θρησκευτικής διαπνοής, οι οποίες επιτίθενται κατά των εργατικών σωματείων και των φοιτητικών οργανώσεων, με αποκορύφωμα την εν ψυχρώ δολοφονία του φοιτητή Ντερμιτζιόγλου μέσα στο «Σπίτι του Σπουδαστή». Η κατάσταση εκτραχύνεται, όταν κατεβαίνουν στους δρόμους αγανακτισμένοι πολίτες διαδηλώνοντας με το σύνθημα «ο Βεντάτ δολοφονήθηκε απ’ τον Ιμπεριαλισμό», και συλλαμβάνονται δεκάδες άνθρωποι.
Το 1969 ο 6ος Αμερικανικός Στόλος καταπλέει στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας, οργανώνεται μεγάλη διαδήλωση κατά του Ιμπεριαλισμού, η οποία δέχεται επιθετική καταστολή από Δυνάμεις Αστυνομίας αλλά και από τις οπλισμένες Οργανώσεις στρατολογημένων θρησκόληπτων. Λίγο αργότερα άλλη διαδήλωση υπέρ διεκδικήσεως εργατικών δικαιωμάτων πνίγεται στο αίμα με 4 νεκρούς. Ανοίγει ένας ατέρμονος κύκλος βίας: πάνω από 40 άνθρωποι δολοφονούνται μετά από σύλληψή τους απ’ τον Στρατό - οι Κούρδοι διώκονται ανηλεώς με δικονομικό πρόσχημα τον «αυτονομισμό» - ο Τύπος υπόκειται σε υποχρεωτικό φίμωτρο, με δεκάδες συγγραφείς-μεταφραστές-εκδότες να δικάζονται και το 1970 κλείνουν τα Πανεπιστήμια ως «εστίες εκκόλαψης ανησυχίας».
Υπό αυτές τις συνθήκες οι ζυμώσεις καταλήγουν στη σύμπηξη αντιστασιακών δυνάμεων, όπως ο Απελευθερωτικός Στρατός του Τούρκικου Λαού=THKOκαι το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Τούρκικου Λαού=THKC, οι οποίες επιδίδονται στον ανταρτοπόλεμο των πόλεων και στην απαγωγή 4 αμερικανών στρατιωτικών. Παράλληλα μία ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση αρχίζει να μαστίζει τα λαϊκά στρώματα, καθώς δρομολογείται η είσοδος της χώρας στην Κοινή Αγορά. Η έκρυθμη κατάσταση συνεχίζεται με τη δολοφονία του ηγέτη του Κόμματος των Εργατών-με την τοποθέτηση βόμβας σε αίθουσα συναυλιών και πάνω από 30 τραυματίες-με τις καταστροφικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων σε βιβλιοπωλεία-με τραμπουκισμούς ενάντια σε Κούρδους-με βασανισμούς και εκπαραθυρώσεις αναρχικών-με ξυλοδαρμούς σπουδαστών και βιασμούς γυναικών.
Το κλίμα είχε καταστεί ευεπίφορο, ώστε τον Μάρτιο του 1971 να κυκλοφορήσει μία Διακήρυξη του Στρατού με υπογραφές των Διοικητών και των τριών όπλων, η οποία κατηγορούσε την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία για «αναρχία». Στην αρχή το εκμαγείο πλάνεψε αρκετούς, όπως το Κόμμα των Εργατών - το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα - το Συνδικάτο των Δασκάλων, τα οποία προσήλθαν σε υποστήριξη της Διακήρυξης, καμβάς πάνω στον οποίο ενορχηστρώθηκε άψογα το πραξικόπημα!! Μόνο το DISK=συνομοσπονδία προοδευτικών συνδικάτων καλούσε μάταια σε νηφάλια διεκδίκηση βασικών ελευθεριών. Όσοι απ’ τους Στρατιωτικούς αντιτάχθηκαν, εκδιώχθηκαν. Ο Στρατός όφειλε πάση θυσία να διατηρήσει τα συμφέροντα του Ιμπεριαλισμού, όχι μόνο για λόγους πεποιθήσεως αλλά και για το συμφέρον των στρατολογημένων, αφού είχε πλέον δημιουργηθεί το OYAK=οικονομικό τραστ που εκπροσωπούσε τους αξιωματικούς μετόχους στο χρηματιστήριο!! «Η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα, στην οποία υλοποιήθηκε συμμετοχή ολόκληρου του Σώματος των Τούρκων Αξιωματικών στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο της Τουρκίας», διατείνεται ο Riemen σε δημοσιευμένο κείμενό του. «Κι επειδή είναι απαλλαγμένη από φόρους η OYAK, συνιστά μία απ’ τις μεγαλύτερες μετοχικές Εταιρείες της Τουρκίας και συμμετέχει σε βιομηχανικές επενδύσεις μαζί με τα μεγάλα Μονοπώλια», διαπιστώνει ο Giuseppe Gaddi. Όσο να πεις είναι ένας λόγος για να «υπεραμύνεσαι της Πατρίδας» ως στρατευμένος!!
Η Δικτατορική Κυβέρνηση Νιχάτ Ερίμ επιβάλλει στρατιωτικό Νόμο προς «αποφυγή ανησυχιών και αναρχίας», ο οποίος εφαρμόστηκε πρώτα στις βιομηχανικές περιοχές, όπου οι αδικημένοι εργαζόμενοι ασφυκτιούσαν, και στις αγροτικές περιοχές, όπου Κούρδοι εργάτες τελούσαν υπό στυγνή εκμετάλλευση. Σειρά είχαν τα πανεπιστήμια, όπου συνελήφθησαν εκατοντάδες Καθηγητές και σπουδαστές, καθώς και βασανισμοί τεσσάρων Συνταγματολόγων, οι οποίοι αρνήθηκαν να συναινέσουν τις εκτρωματικές μεταβολές του Συντάγματος. Στον τύπο και στο ραδιόφωνο φιγούραραν ονόματα επικίνδυνων επικηρυγμένων που «διέδιδαν την Αναρχία», στους πληροφοριοδότες δίνονταν αμοιβές προερχόμενες από «ειδικό κονδύλι για την καταπολέμηση των αναρχικών», χρήματα από Εταιρείες και Μυστικές Υπηρεσίες. Το THKC προχωρεί σε απαγωγή τον ισραηλινό πρόξενο ζητώντας απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, διαπραγμάτευση την οποία αρνήθηκε άρδην η κυβέρνηση και αντ’ αυτού εξαπέλυσε 30.000 οπλισμένους φασιστοφρουρούς, οι οποίο έσπειραν τον τρόμο σε ολόκληρη την Πόλη δια των συλλήψεων εκατοντάδων τυχαίων ανθρώπων και του αμείλικτου βασανισμού τους. Πολλά μέλη του THKO σφαγιάστηκαν μετά από πατροναρισμένες δίκες, στις οποίες το κατηγορητήριο ήταν «η προσπάθεια επιβολής μιας Τάξης πάνω στις άλλες» και εννοούσαν την τάξη των καταπιεσμένων!! Συγγραφείς-Πανεπιστημιακοί-Διανοούμενοι-Δάσκαλοι καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών και οι Βιβλιοθήκες εκκαθαρίστηκαν από τα «επικίνδυνα έργα». Πάνω από 160.000 «αντιρρησίες» διώχθηκαν-Πάνω από 30 εκδοτικοί οίκοι υπέστησαν κυρώσεις λουκέτου-πάνω από 500.000 βιβλία δόθηκαν βορά στις φλόγες.
Αρχές του Γενάρη του 1972 80.000 στρατιώτες εισέβαλλαν εκ νέου σε οικίες τρομοκρατώντας και κάνοντας επίδειξη ισχύος με την πρόφαση της «ανακάλυψης παράνομων αναρχικών». Η αντίδραση ήρθε από τις οργανώσεις THKO και THKC, μέλη των οποίων απήγαγαν τρεις τεχνικούς του ΝΑΤΟ προσδοκώντας σε ανταλλαγή πολιτικών κρατουμένων. Εντοπίστηκε ωστόσο ο κρυψώνας, το σπίτι του Δημάρχου, και ο Στρατός υπό τα όμματα του Υπουργού Εσωτερικών ανατίναξε το οίκημα εξολοθρεύοντας ομήρους και αντάρτες.
Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1973 λειτουργούσαν τα «Κέντρα ανταρτοπόλεμου» με ειδικό εξοπλισμό για βασανιστήρια, ο αριθμός των θυμάτων είναι άγνωστος. Κάποια μερίδα της Κοινωνίας στάθηκε υπέρμαχος των βασανιστηρίων προτάσσοντας το ηθικολόγο διακύβευμα «περί κινδύνου από τον χιπισμό και την απομάκρυνση απ’ τα Θεία»!! Στην ουσία όμως η θέσπιση του καταχρηστικού Συντάγματος άφηνε έρμαιο τα εργασιακά δικαιώματα στις αυθαιρεσίες των θεματοφυλάκων της «Εθνικής Ασφάλειας και της Δημόσιας Τάξης».
Η νόθα συμβίωση του Κοινοβουλίου και του Στρατιωτικού Σχήματος εξυπηρετούσε την «κατ’ επίφαση δημοκρατικότητα», ώστε να μην αμφισβητείται το δικαίωμα εισόδου στην Κοινή Αγορά, απ’ το οποίο ευεργετούνταν Τουρκία και Γερμανία, αφού πάνω από 1.000.000 Τούρκων μεταναστών υποστύλωναν την εγχώρια Οικονομία με τα εμβάσματά τους και η Γερμανία συμπλήρωνε το εργατικό δυναμικό της.
Προπολεμική συσχέτιση των δύο χωρών…
Όπως έχει αναλυθεί σε παλαιότερο κείμενο, η πλειονότητα των Ιστορικών τέμνει την Ευρασία σε δύο σχεδόν ισομερείς εδαφικές και πληθυσμιακές μερίδες. Δύο κόσμοι αντιμέτωποι: ο Κόσμος της Ανατολής και ο Κόσμος της Δύσης να πάλλονται ανά τους αιώνες σε μαρμαρένια αλώνια πολιτικής αναμέτρησης και η διπλωματική κονίστρα να επιχειρεί αναίμακτες συγχωνεύσεις ή πολυαίμακτους διχασμούς.Το 1920 η Συνθήκη των Σεβρών δεν είναι παρά μία σπασμένη πορσελάνη, η οποία κατακερματίζει την Ανατολία και κελεύει υπολειμματική επικράτεια στην εύρωστη ως τότε σουλτανική διακυβέρνηση για να καταλυθεί λίγα μόνο έτη αργότερα με την εισβολή στη Σμύρνη και την ανταλλαγή των πληθυσμών, διότι η Τουρκία γνωρίζοντας τον στρατηγικό της ρόλο σαν κομβικό κράτος κι όχι σαν περιφερειακή οντότητα, δεν δύνατο να ενστερνιστεί αμαχητί τις καταστροφικές-ρυθμιστικές παραχωρήσεις, οι οποίες προσέβαλλαν την εδαφική της ακεραιότητα και τη σθεναρότητα της ασφάλειάς της. Η μεγάλη σφαγή της Σμύρνης το 1922 οδηγεί στην ψήφιση της Συνθήκης της Λωζάνης και στον κατακερματισμό όχι μόνο των λαών αλλά και της πολιτισμικής βάσης της περιοχής.Η συνοριογραμμή χαράσσεται εκ νέου με τη συρρίκνωση του ελληνικού κράτους να δημιουργεί αλυτρωτικές δεσμεύσεις στο ασυνείδητο του λαού του. Το νεότευκτο κράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι γεγονός μετά την υπογραφή της Συνθήκης και οραματίζεται αυτομόληση απ’ την Οθωμανική κληρονομιά. Σχήμα οξύμωρον, αφού και η Τουρκία ως και σήμερα εξακολουθεί να επωμίζεται το βάρος του μεγαλειώδους οθωμανικού της παρελθόντος.
Ο Σπύρος Βρυώνης, διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια έρχεται πρώτος με το σύγγραμμά του The Byzantine Legacy and Ottoman Forms, εν έτει 1970 να ταράξει τα νερά της δυικής ισοδυναμίας προβάλλοντας μία νέα οπτική διαχωρισμού του εγχώριου γίγνεσθαι, η οποία υποστηρίζει πως τα Βαλκάνια-η Μικρά Ασία-η Μέση Ανατολή-η Αίγυπτος συνιστούν έναν «κοινό πολιτιστικό χώρο», ο οποίος αναφύεται απ’ την εποχή των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συνακόλουθα μπορούμε να ομιλούμε για τρεις ευρύτερες περιοχές, που συμπράττουν στο «Είμεθα και δεν είμεθα» του Ηράκλειτου. Παρεπόμενη σαφώς ενέσκηψε η διαμάχη διεκδίκησης της εν λόγω περιοχής. Ήδη ο Αριστοτέλης απ’ τον 4ο αιώνα π.Κ.Ε χαρακτήριζε τους Έλληνες σαν κράμα Ασιατών κι Ευρωπαίων για να υπερθεματίσει το Κοράνι τον 7ο αιώνα μ.Κ.Ε προωθώντας το Ισλάμ ως «ενδιάμεση κοινότητα». Ο Τούρκος νομομαθής Bedrettin διεξάγοντας έναν συγκρητισμό, αν και ο όρος αποδοκιμάζεται ως συγχυσισμός=confusionnisme, καταλήγει στο συμπέρασμα πως ορθόδοξος Χριστιανισμός και Ισλαμισμός δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές, και γι΄ αυτό επιτεύχθη για τόσους αιώνες η συνύπαρξη των λαών.
Ακόπως τεκμαίρεται πως Χιτώνα του Νέσσου συνιστά η ενοποίηση των εθνών σε Αυτοκρατορία, σε μία περιοχή όπου Έλληνες-Τούρκοι-Ρώσοι εμφανίζονται να ερίζουν για την πρωτοκαθεδρία-κληρονομία κάθε που ο εκάστοτε ηγεμόνας τείνει σε παρακμή. Ως απόρροια της τριχοτόμησης της περιοχής της Ευρασίας, ο ιστορικός Κος Κιτσίκης εισάγει τη λέξη ελληνοτουρκισμός με απώτερο σκοπό να φωτίσει μία ιδεολογία, που πραγματώνεται πάνω σ’ ένα πολυετές πολιτιστικό φαινόμενο, αφ’ ενός ως συγκατοίκηση κι αλληλεξάρτηση ελληνισμού-τουρκισμού κι αφ’ ετέρου ως παγιωμένο φρόνημα που κρηπιδώνει την εγκαθίδρυσή του σε θάλλουσες κι αλληλοδιαπλεκόμενες πεποιθήσεις. Ανατρέχοντας στο παρελθόν πλήθος μαρτυριών δηλώνουν τη συνεργασία των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως με τον εκάστοτε Σουλτάνο προς διαχείρηση της οθωμανικής Οικουμένης, στην οποία οι Τούρκοι αποτελούσαν τον 1ο λαό της Αυτοκρατορίας, οι Έλληνες τον 2ο κι έπονται οι μειονότητες των υπολοίπων εθνών, οι οποίες τελούσαν υπό διπλή τουρκοελληνική κυριαρχία. Η βυζαντινή σε πρώτο στάδιο και η οθωμανική σε δεύτερο Αυτοκρατορία επικυρώνουν μία ολοκληρωτική ιδεολογία, στις φτερούγες της οποίας θάλπονται εκατομμύρια ανθρώπων. Όταν ωστόσο η θέρμη του συνόλου ελαστικοποιείται, διαπιστώνονται εκρήξεις, και μένει απλά να κατανοήσουμε ποιος μαϊνάρει τους κάβους του πλήθους.
Το «Ανατολικό ζήτημα» συνιστά μία τεράστια πρόκληση για τον εντριβή ιστορικό, αλλά και ελιξίριο ερεθιστικό για τον σχολιαστή γράφοντα-αναγνώστη, που θα προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσει τους σιβυλλικούς μοχλούς δόμησης του πλαισίου συμπεριφοράς-κινήσεων-αποφάσεων. Έλληνες και Τούρκοι διακατέχονται από αίσθημα-φρόνημα υπερεθνικιστικό - σοβινιστικό, με ύποπτα ελατήρια να υποκινούν μισαλλοδοξίες και να τροφοδοτούν ανεξιλέωτα πάθη. Εδώ και αιώνες ο Τούρκος παρουσιάζεται σαν άξεστος - άτεγκτος εκπορθητής. Ο Έλληνας δεν έτυχε βέλτιστης μεταχείρισης απ’ τη φιλεύσπλαχνη;; Δύση, η οποία σφετερίζεται τα φώτα της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψης την ίδια στιγμή που αμφισβητεί την καταγωγή του Έλληνα, επειδή δεν δύναται να εμπεδώσει τονμεταλλαγμένο - σχηματοποιημένο όζο της δυτικοποιημένης συμπεριφοράς. Η αφετηρία του «Ανατολικού ζητήματος» παρεμφαίνει μία διαπάλη χιλιετιών και καταδεικνύει, ας ομολογηθεί, την αντιπαλότητα μεταξύ ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, οι οποίοι ενεργούν προς μονομερή κατίσχυση. Σαν πρόβλημα εντείνεται στα όρια της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επειδή ο διαχωρισμός του πολυεθνικού ιστού στην ουσία ανάγεται σε διατομή διεθνικού πλαισίου, ελληνικού και τουρκικού.
Μεταφερόμενοι στη Σμύρνη των απαρχών του 20ου αιώνα, εύκολα οσμιζόμαστε υποβόσκουσες πολιτισμικές - ταξικές διαφορές, οι οποίες δεν επέτρεπαν σταθερή ενοποίηση του ιστού, το οποίο αποτελεί όχι ομοιογενές σώμα με ευκρινή χαρακτηριστικά αλλά ένα πολύχρωμο παζλ συνενούμενων συσσωματώσεων. Οι κάτοικοι παλινδρομούν σε διελκυστίνδα αντινομικών πυρήνων, κάτι που θα προσδιορίσει την εκκόλαψη αναταράξεων των συνειδήσεων. Στην ουσία πρόκειται για αλλεπάλληλες συγκρούσεις πολλαπλών αναφορών ανάμεσα στο νέο-αστικό εγκαθιδρυμένο μόρφωμα και σε προϋπάρχουσες ευάλωτες τάξεις, οι οποίες πυροδοτούνται απ’ τον αθέμιτο σχηματισμό δύο αντίρροπων τάσεων παιδείας: αφ’ ενός η ελιτιστική συγχώνευση χρήματος - γοήτρου που διανοείται έντονα και προάγει Τέχνες - Γράμματα φοιτώντας σε ξένα κολέγια και προσανατολίζεται προς την αγγλική σκέψη, αφ’ ετέρου οι απαίδευτες μάζες προσδεδεμένες στο άρμα του Κλήρου κι αρνούμενες πάσης φύσεως πρόοδο με ορίζοντα καθ΄ όλα τεταμένο προς τα ρωσικά τεκταινόμενα επικυριαρχίας.
Με τη Συνθήκη των Σεβρών ο διαμελισμός της περιοχής εξαιρεί την Κωνσταντινούπολη, ώστε τα Στενά των Δαρδανελίων να τελούν ένα διεθνές κράτος εν κράτει. Οι Συμμαχικές Δυνάμεις είναι συνηθισμένες να διαμοιράζουν αυθαίρετα εδάφη που δεν τους ανήκουν αδιαφορώντας για αναμόχλευση δυσαρεσκειών, αλλά δεν διακυβεύουν τον εμπορικό κόμβο. Η διεθνής αυτή ζώνη διαφεντεύεται από ορισμένη Επιτροπή, έχοντας πρόσβαση σε ανεξάρτητο προϋπολογισμό κονδυλίων - αδέσμευτη σημαία - οργάνωση σε αυτόνομα σώματα ασφαλείας. Ο δυτικόφιλος Βενιζέλος, «ευεργέτης και σωτήρας της πατρίδας» για τα χαμηλά στρώματα, στερέωνε τις βλέψεις των προστατίδων;;; Δυνάμεων. Ο Ατατούρκ, υπόδειγμα μικροαστού, ενσάρκωνε για τις λαϊκές μάζες τον «Λένιν» της Οθωμανικής περιοχής, αλλά οι δυτικοί με πλέρια χαρά χαιρέτιζαν τις δυτικότροπες μεταρρυθμίσεις του.
Η Συνθήκη της Λωζάνης ψηφίζεται στις 23 Ιουλίου 1923 για να αντικαταστήσει στην ουσία τη Συνθήκη των Σεβρών. Ο κύβος σαφώς είχε ριφθεί απ’ τις κραταιές Δυνάμεις του Ιμπεριαλισμού για να σκιαγραφήσει την καθοδηγούμενη διαμερισμάτωση του ευρωπαϊκού κτηρίου και τη διανομή των ασθενικών κρίκων. Ρωσία - Αγγλία - Γαλλία διεκδικούσαν την εποπτεία των Στενών των Δαρδανελίων και η διατήρηση ή η διακύβευση της οθωμανικής αρτιότητας απόληγε σε ζοφερές ανακατατάξεις. Η εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως Tanin ήδη με τη λήξη των συρράξεων, εν έτει 1917, έκανε λόγο για δόλιες διπλωματικές ενέργειες της Γηραιάς Αλβιόνας, που στόχευε σε αποσάθρωση των αντιστάσεων των άλλων δύο ισότιμων Δυνάμεων.
Αλλαγή του καραγκιοζοπαίχτη…
Οι Αμερικανοί σε όλη τη διάρκεια του 19ουκαι 20ουυπολαμβάνονται από πολλούς μελετητές ως πυροδότες εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των μειονοτήτων, όταν η Αμερική ορέγεται ανατροπή ενός status quo, όταν φιλοδοξεί σε κατακρήμνιση μιας παλαιάς τάξης πραγμάτων προς ανασύσταση μίας νέας, η οποία θα έχει δημιουργήσει έδαφος ευεπίφορο και διαύλους αμερικανικής παρεμβάσεως, όπου ενδιάμεσος ιερού και κοσμικού δεν διασαφηνίζεται. Είναι ο αμερικανικός προτεσταντισμός, ο οποίος παρουσιάζεται σαν κίνημα διανοητικό - πολιτικό με την έντονη όμως θρησκευτικότητα - ηθικοποίηση να διαπνέει τη ραχοκοκαλιά της πολιτισμικής - οντολογικής βάσεως. Όταν ο στοχαστής Huntington επαίρεται πως «η Αμερική είναι προορισμένη για την Οικουμένη, ως θέληση του ίδιου της του δημιουργού», θέτει επί τάπητος την αποστολή της Αμερικής ως μεταλαμπαδεύουσα των χαρακτηριστικών νέας διακυβέρνησης. Στην ουσία διοχετεύει στην παγκόσμια αντίληψη την σχετικά νεοεμφανιζόμενη ιστορική έννοια της wordmission, η οποία εξηγείται σαν μετακένωση ιδεολογικής γνώσης, ώστε η Αμερική να επιτύχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια πολιτική - οικονομική σκηνή. Το πολύεδρον του σκοπού συνυφαίνεται υπό τη σκέπη ενός ευρύτερου συνόλου αξιών=belief system, οι οποίες εκπορεύονται απ΄ την προτεσταντική παράδοση για να απολήξουν στην πουριτανική τους εκδοχή. Οι δυνάμεις του Καλού και του Κακού αντιμάχονται και διαιτητές χρίζονται αυτοβούλως οι Αμερικανοί, εμφορούμενοι από μεσσιανικές αντιλήψεις διάσωσης της Ανθρωπότητας.
Το μυστηριακό πέπλο αυτής της ιδεολογίας καλύπτει από πολύ νωρίς την περιοχή των Βαλκανίων. Η δραστηριότητά της οργανώνεται σε Πανεπιστήμια της Αμερικής, οι απόφοιτοι των οποίων ενδύονται την ταυτότητα του μισσιονάριου=ιεραπόστολου και ξεχύνονται προς προσηλυτισμό νέων προπυργίων. Το 1810 ιδρύεται το ABFCM, Επιτροπή Εντολοδόχων Επιτετραμμένων για τις Αποστολές του Εξωτερικού. Θεολόγοι - Ιεροκήρυκες - Πρόεδροι κολλεγίων εξορμούν για να αποδυναμώσουν τις κατά τόπους θρησκείες - πολιτισμικές ιδιαιτερότητες εντάσσοντας τους λαούς σε σπείρα κοινωνικής μεταρρύθμισης. Η θεμέλιος λίθος της Ροβερτείου Σχολής τίθεται το 1863 στην Ανθούσα του Βοσπόρου, και αναφέρεται ως υπεύθυνη για τη σύσταση του κράτους της Βουλγαρίας. Οι μισσιονάριοι παρεισφρέουν στη δομή των τοπικών κοινωνιών πρεσβεύοντας απελευθέρωση από προκαταλήψεις και στροφή στην πανεπιστημιακή γνώση, αλλά κατά βάθος υποκινούν διαίρεση σχέσεων μεταξύ των κρατών-εθνών και κατ’ επέκταση αποικιοκρατικά τεκταινόμενα, αφού η Αμερική εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός για να λειάνει τους ολέθρους που η ίδια ενσπείρει. Αφού οι τοπικές πεποιθήσεις θα έχουν εκλείψει σαν πρωτογονικά απολιθώματα είναι πιο εύκολο να υπερισχύσει μια υπέρ-θρησκεία σαν τρόπος ζωής πια. Οι ιεραποστολικοί κύκλοι εκπονούν διάφορα σχέδια εφαρμογής για τα Βαλκάνια, και η Σμύρνη αποτελεί απ’ τον 17ο αιώνα το επίκεντρο ανάλογης δράσης, τα οποία άλλα υλοποιούνται άλλα παραμένουν στο συρτάρι μέχρις εμφανίσεως νεωτέρας πρόσφορης στιγμής.
«Το εμπόριο οφείλει να ακολουθείται από θεοσέβεια και η ανάγνωση από προσευχές. Στην Αποθήκη των ωφελίμων γνώσεων», μηνιαίο περιοδικό που τέθηκε σε κυκλοφορία το 1837 σε Σμύρνη - Κωνσταντινούπολη - Αθήνα - Ιερουσαλήμ - Ερμούπολη - Κέρκυρα - Βηρυττό - Βουκουρέστι, γίνεται μνεία για την ανάγκη εξάπλωσης πρακτικών θεωριών που στρέφουν τα βέλη τους σε συρρίκνωση τοπικών ιδεολογικών επεκτατισμών - φενακισμό των μαζών από επαΐοντες δημαγωγούς, με απώτερο στόχο την οικονομική εξαθλίωση των επιμέρους αυτόνομων κοινωνιών - την καταδολίευση της μέσης κριτικής οξύνοιας κι εν συνεχεία την προσάρτησή τους στο αμερικανικό άρμα. Το πείραμα «σπουδές ελλήνων νέων σε αμερικάνικα πανεπιστήμια» αποτελεί έκφραση προτεσταντικού εκπαιδευτικού κινήματος με παγκόσμιες βλέψεις, και η επιρροή του οποίου εξακολουθεί να υφίσταται ως τις ημέρες μας. Τα εθνικά συστήματα Παιδείας προσανατολίζονται ολοένα και περισσότερο στη δημιουργία μιας ντόπιας ιθύνουσας τάξης, η οποία θα υπακούει στα αμερικανικά συμφέροντα. Το σχέδιο σπουδής των Ελλήνων στην Αμερική ή στη Γηραιά Αλβιόνα, συνιστούσε ένα μακρόπνοο σχέδιο, το οποίο μπορεί να καυχηθεί η Αμερική πως δρέπει στις ημέρες μας τους καρπούς του. Η ηγέτιδα τάξη που διάκειται ευμενώς και στηρίζει αμερικανικές πρωτοβουλίες έχει εκκολαφθεί και στέκει στα έδρανα της Βουλής. Η Χρήσιμη γνώση που παρασχέθηκε αποτυπώνεται στη σύναψη των Μνημονίων.
Μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου η Τουρκία κλασαυχενιζόταν για την απαραίτητη παρουσία της στο πλευρό των ΗΠΑ, κάτι που κατερρίφθη ως αναληθές, αφού η 11η Σεπτεμβρίου 2001 κυοφόρησε τις αναμενόμενες αφορμές σύναψης νέων ελπιδοφόρων συμβάσεων για την Αμερική με τα «Σταν» της Ασίας. Όπου «Σταν» ο αναγνώστης ας αναζητήσει σε αποσκιρτημένα από παλαιά Ε.Σ.Σ.Δ. και νεότευκτα εδάφη, Ουζμπεκιστάν - Τατζικιστάν - Κιργιστάν. Στο γεωπολιτικό προσκήνιο λοιπόν μπορεί η Ελλάδα να φαίνεται υπάκουη μαθήτρια και να θέτει τυφλά την ασφάλειά της υπό την προειδοποιητική πυρηνική ομπρέλα του ΝΑΤΟ, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για την χώρα της Τουρκίας, στην πληθυσμιακή αλλά και πολιτική βάση της οποίας εγείρονται αισθήματα ανασφάλειας - φόβου - αισιοδοξίας προς αναβίωση της αίγλης του παρελθόντος. Οι πυλώνες της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας είναι ο Στρατός και το Υπουργείο Εξωτερικών, φορείς που συνεργάζονται με αποκλειστική αρμοδιότητα την προάσπιση των συμφερόντων του κράτους, ανεξαρτήτως των εναλλαγών των κυβερνήσεων.
Κάποιοι φιλελεύθεροι διανοούμενοι επισημαίνουν στα συγγράμματά τους τον συγκεντρωτισμό και την αυταρχική - στρατοκρατική μορφή της πολιτικής δραστηριότητας της Τουρκίας. Στον αντίποδα ένας ανίσχυρος γραφιάς και χωρίς ενδεικτική ταυτότητα σαν κι εμένα, προσπαθεί να ψηλαφήσει τη διαφορά στη δραστηριότητα της Αμερικής. Η μόνη παρομοίωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέατρο σκιών. Η Αμερική ως άλλος Καραγκιοζοπαίχτης κινεί τις φιγούρες στον τεντωμένο λευκό μπερντέ υπό τις ίδιες αξιώσεις, απλά μετονομαζόμενες σε παραδοσιακές αξίες - ιεραρχικές και πατριαρχικές σχέσεις - συγγενείς γειτνίασης και σχήματα συντεχνιών που χρήζουν προστασίας. Όλες ανεξαιρέτως οι ημιδιαφανείς ζωγραφισμένες εικόνες, που χειρίζεται ο Καραγκιοζοπαίχτης, δεν θεοποιούν το παρελθόν - δεν απεύχονται την κοινωνική διάσπαση - δεν μεγαλαυχούν για σταθερότητα;;; Αν το παγκόσμιο μωσαϊκό μετατραπεί από παράταιρο σε μονότονο καμβά, πάνω στον οποίο ο αμερικανικός διεθνισμός θα εδραιωθεί μετά βαΐων και κλάδων, και ο κοσμοπολίτης θα αντιδιαστέλλεται τον πολίτη, κατά πόσον θα έχουμε αποσχιστεί απ’ τον αφιονισμό εν τέλει των παλαιότερων θρησκευτικών-πολιτικών δογματισμών και δεν θα έχουμε εισέρθει απλά σε μία αλλότροπη αλλά πανομοιότυπη στιγμή;;; Σαφώς Έλληνες και Τούρκοι σαν ελεύθεροι λαοί θα μπορούσαν να συμπορευτούν βαδίζοντας στον άξονα της Γης κι αν θα χρειαζόταν να αντιστρατευτούν κάποιον, αυτός θα ήταν κάθε είδους ιδεολόγημα και χαλινάρι και όχι ο ένας τον άλλον. Το πρότυπο μοντέλο αποψιλώνει το αμετακίνητο «φύσει» και γεμίζει το κενό απ’ την επιλογή του «θέσει».
Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Στις 22 Οκτωβρίου του 1950 η ΦΟΥΑΝ=σπουδαστικό κίνημα του ΜΣΙ=φασιστικό κόμμα της Ιταλίας, συγκάλεσε στη Ρώμη το συνέδριο της «εθνικόφρονος ευρωπαϊκής νεολαίας», συνάθροιση στην οποία αποφασίστηκε η νομιμοποίηση των φασιστικών κομμάτων στα κράτη - η απαγόρευση της Κομμουνιστικής και Αναρχικής Ιδεολογίας - η κατάργηση των πολεμικών αποζημιώσεων και των συμμαχικών κατοχών. Τον Μάρτιο του 1962 στο ιδρυτικό πρωτόκολλο του Εθνικού Ευρωπαϊκού Κόμματος διακηρύττεται η επιθυμία άμεσης αποχώρησης σοβιετικών και αμερικανικών στρατευμάτων - αποκοπής απ’ τις παρεμβάσεις του ΟΗΕ - διανομή της Αφρικής!! σε τρία μερίδια, ένα εκ των οποίων για την Ευρώπη. Τον Μάιο του 1971 ξανασυναντήθηκαν στο Μαλμό, συνέδριο το οποίο καθόρισε την απομείωση των δημοκρατικών διαθέσεων ως ανίκανες να αναγεννήσουν το φιλελεύθερο πνεύμα της Οικονομίας και υπερθεμάτισε σχετικά με την ανάγκη παγίωσης της υπεροχής της λευκής φυλής και περαιτέρω διεκδίκηση βελτίωσης των κληρονομικών χαρακτηριστικών της. Μέχρι το 1975 σταθεροποιήθηκε η έννοια των «Ευρωποειδών» ως «οι μόνοι ικανοί να λύσουν τα δεινά του Κόσμου». Η σύσταση της οργανωτικής επιτροπής, Γάλλοι - Ολλανδοί - Νορβηγοί - Δανοί - Αυστριακοί - Γερμανοί - Βέλγοι - Ελβετοί δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια να ελπίζει ο «ελληνάκος» πως τον συγκατέλεγαν στην Αρία Φυλή και ανεξάρτητα με την καταγωγή της Αρίας Φυλής!
«Είστε ή θέλετε να γίνετε δάσκαλος - καθηγητής - υπάλληλος; Κάποιος έχει τις αμφιβολίες του για την προσήλωσή σας στις αρχές ενός φιλελεύθερου και δημοκρατικού Κράτους» καταθέτει η Ροτρώ Μπεντσέλ, καθηγήτρια μαθηματικών, η οποία μετατέθηκε στο Βερολίνο, όταν το υπεύθυνο Τμήμα Εκπαιδευτικού Δυναμικού πληροφορήθηκε το περιεχόμενο εγγράφων σχετικών με το πολιτικό παρελθόν της!!
Και στο σήμερα βέβαια έχουμε εμπεδώσει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δημιουργήθηκε προς άγραν επωφελών προϋποθέσεων και στήριξης των αδυνάτων, απλώς τα κράτη-μέλη βαυκαλίζονταν με το όνειρο του δημοσιονομικού ομοσπονδισμού υπό την αιγίδα ενός αναδιανεμητικού προϋπολογισμού, κάτι που θα δύνατο να επιμερίσει τον συσσωρευμένο πλούτο το Βορρά προ τον υπερχρεωμένο Νότο. Συνακόλουθα η υποκρισία των απελευθερώσεων συνιστά τον μοχλό ενδυνάμωσης των εύρωστων Οικονομιών, οι οποίες μεταλλάσσουν τις αδύναμες χώρες σε συμπληρώματα των μητροπολιτικών τους συμφερόντων. Ανάλογα και στη γείτονα Τουρκία, τη στιγμή που ο ίδιος ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου=ΠΟΕ ποδηγετεί την εξαγωγική διαδικασία δια μέσω επιδοτήσεων, οι τιμές των γεωργικών προϊόντων παρουσιάζονται διαστρεβλωμένες στις διεθνείς αγορές. Αν επικεντρωθούμε και στο γεγονός πως η Αμερική προβαίνει σε διμερείς συμφωνίες με την κάθε χώρα ξεχωριστά, το ενιαίο πλαίσιο υπονομεύεται πάραυτα και η κάθε μορφή συναίνεσης παραβιάζεται κατάφωρα προς όφελος των ισχυρών. Αν επιμείνουμε στον επιβαλλόμενο απ’ το ΔΝΤ στραγγαλισμό σε κάποιες χώρες, άνθρακας ο θησαυρός περί ισότιμης ομογενοποίησης των συνθηκών εμπορίου, αφού συγκεκριμένες οικονομίες παλεύουν στην κυριολεξία με το υψηλό δημόσιο χρέος - τα σοβαρά μέτρα λιτότητας - την οδυνηρή ανεργία - τη διαρροή των καταρτισμένων εγκεφάλων.
Στις μέρες μας δικαίωμα ψήφου έχουν 185 κράτη, αλλά οι αμετάκλητες πράξεις ορίζονται ως ειλημμένες από ΗΠΑ - Μ. Βρετανία - Γαλλία - Γερμανία - Ιαπωνία, με απώτερο στόχο την προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας και την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Με τον τρόπο που ήδη αναφέραμε, όταν το κάθε κράτος στερείται της ακμαιότητάς του και προσδένεται στο δανειστικό άρμα του ΔΝΤ οφείλει να προσφέρει το μέγιστο εχέγγυο αποπληρωμής των χρημάτων που θα εκταμιευτούν. Οι εγγυήσεις λοιπόν είναι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων - η περιστολή κοινωνικών δαπανών - η ιδιωτικοποίηση νευραλγικών επενδύσεων - η εξυγίανση συλλογικών συμβάσεων προς απελευθέρωση ορίου απολύσεων - επαναπροσδιορισμός νομικού πλαισίου προς ανάταξη των μεταρρυθμίσεων. Ανάλογα και στη γείτονα Τουρκία…
Εν είδει επιλόγου…
Και νομίζαμε πως είμασταν Ελεύθεροι!
Και νομίσαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κυβερνητικό σχήμα πάνω σε έρεισμα στρατιωτικού υποβάθρου, θα έσχιζε τα μνημόνια!
Και βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα «Κούλης ή Αλέξης», όπως οι παππούδες μας στον εκβιασμό «εμένα ή τα τανκ» του Καραμανλή, που «έσωσε την Ελλάδα»! Διελκυστίνδα κίβδηλη με τα δύο άκρα της να καταλήγουν στο ίδιο πηγάδι, μέσα απ’ το οποίο ανελκύουν τα συμφέροντά τους οι Ίδιοι, εδώ και αιώνες. Μια αστική Δημοκρατία που επαφίεται στο Πελατειακό της κράτος για τις διεκπεραιώσεις.
Δεν λέω καλές οι αυταπάτες, στους έρωτές μας ίσως προς απόδραση στην προσωπική μας Ουτοπία. Όταν ωστόσο πρόκειται για την Πολιτική, η αυταπάτη αποτελεί μέγιστο αυτεπίστροφο βλήμα, το οποίο ανοίγει εκατόμβες στις σάρκες μας και υποθηκεύει τις επόμενες γενιές…
Βιβλιογραφία
- Νάσιουτζικ Π., «Αμερικανικά οράματα στη Σμύρνη τον 19ο αιώνα», Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2002.
- Κιτσίκης Δ., «Συγκριτική Ιστορία Ελλάδος και Τουρκίας στον 20ο αιώνα», Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1978.
- Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), «Η σύγχρονη Τουρκία», Επιμέλεια Βερέμης-Ντόκος, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2002.
- Γιανουλόπουλος Γ., «Εξωτερική Πολιτική στις αρχές του 20ου αιώνα», στο Χ. Χατζηιωσήφ κ.α., Ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα: Όψεις Πολιτικής και Οικονομικής Ιστορίας 1900-1940, Βιβλιόραμα, Αθήνα 2009.
- Καιρίδης Δ. και Martin L., «Ρόλος και θέση της Τουρκίας στον Κόσμο», Εκδόσεις Ίδρυμα Κόκκαλη, Αθήνα 2006.
- GiuseppeGaddi, «Ο Νεοφασισμός στην Ευρώπη», Εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήνα 1975. -RiemenRob, «Η αέναη επιστροφή του Φασισμού», μτφ Αλεξάνδρα Ζωή, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2014.
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου