Βασίλης Μακρίδης
► Ο μύχιος πόθος των Δυτικών πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Διάσκεψη της Τεχεράνης για το Συριακό, που έγινε με τη συμμετοχή του οικοδεσπότη Ιράν, της Ρωσίας και της Τουρκίας, ήταν ότι αυτή θα επέφερε ρήγμα στις σχέσεις μεταξύ των τριών χωρών και, κυρίως, ανάμεσα στο μπλοκ Ρωσίας-Ιράν και την Τουρκία.
► Στη Διάσκεψη καταγράφηκαν με σαφήνεια οι διαφωνίες αυτές, καταγράφηκε όμως και η διάθεση για περαιτέρω συνεργασία ανάμεσα στις πλευρές και για συνέχιση του διαλόγου μεταξύ τους για την εξεύρεση κοινής λύσης.
► Καταγράφηκε επίσης η υπερίσχυση της γραμμής Ρωσίας-Ιράν ως προς την στήριξη της κυβέρνησης Άσαντ και το «αναφαίρετο δικαίωμά» της τελευταίας, κατά την διατύπωση των προέδρων Πούτιν και Ροχανί, για πλήρη επανάκτηση των εδαφών της Συρίας από τους κάθε λογής κατακτητές...
► Αυτός που βρέθηκε στη δυσκολότερη θέση ήταν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αφού η εμμονή του στην αντιμετώπιση των Κούρδων της Συρίας ως «τρομοκρατών», αλλά και η στήριξη που έχει προσφέρει μέχρι σήμερα σε διάφορες αντικαθεστωτικές παραστρατιωτικές ομάδες, που πρακτικά δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους «κατ' όνομα και χάρη» τζιχαντιστές τρομοκράτες, φαίνεται ότι γυρίζουν εναντίον του.
► Ο Ερντογάν βρίσκεται, εδώ και λίγο καιρό, μπροστά σε ένα δίλημμα: να συνεχίσει την τακτική, έστω, συνεργασία της Τουρκίας με την Ρωσία, με κίνδυνο να εκτεθεί στα μάτια των παραστρατιωτικών που υποστήριζε μέχρι σήμερα (κάποιοι εκ των οποίων, μάλιστα, οι Τουρκομάνοι θεωρούνται «ομοεθνείς» των Τούρκων) και να χάσει κάθε στήριγμά της εντός της Συρίας, ή να επιστρέψει στην «αγκαλιά» των παραδοσιακών συμμάχων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, με κίνδυνο να υποχρεωθεί, μεταξύ άλλων, να «καταπιεί» την παρουσία των Κούρδων στη Βόρεια Συρία, στα τουρκοσυριακά σύνορα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ακόμη και για την δική του συνέπεια λόγων και έργων και την δημοτικότητά του σε ένα μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινής γνώμης...
► Προς το παρόν, παρά τις καταγεγραμμένες διαφωνίες του με τους άλλους δύο «εταίρους», ο Ερντογάν φαίνεται να προτιμά τη συνεργασία μαζί τους, αφού εκτός από την πολιτική και την γεωστρατηγική, υπάρχουν και οι - μεγάλου έως τεράστιου μεγέθους - οικονομικές συμφωνίες με την Ρωσία και το Ιράν, οι οποίες θα πρέπει να συνεχιστούν απρόσκοπτα, ώστε να βοηθήσουν στο μέτρο του δυνατού και στην ανόρθωση της τουρκικής οικονομίας, που διέρχεται την δική της κρίση, αλλά δέχεται και τα στοχευμένα πλήγματα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτισμού και των «ιδρυμάτων» που τον υπηρετούν (τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης κλπ).
► Αυτό που διαφαίνεται να γίνεται στη Συρία και ειδικά στην επαρχία Ιντλίμπ, τελευταίο προπύργιο των τζιχαντιστών στο έδαφός της, είναι να πραγματοποιείται οριστικά η μαζική επίθεση των συριακών ενόπλων δυνάμεων, με τη βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας και των ιρανικών στρατιωτικών μονάδων που βρίσκονται στη χώρα. Και η διάθεση και η υπόσχεση όσων συμμετέχουν σε αυτήν την επίθεση, είναι να μην αφήσουν... ρουθούνι τζιχαντιστή-τρομοκράτη ζωντανό... Αυτό το γεγονός είναι που θα γείρει οριστικά την πλάστιγγα της νίκης υπέρ των δυνάμεων της συμμαχίας γύρω από την κυβέρνηση Άσαντ και που θα υποχρεώσει, εκ των πραγμάτων, την Δυτική συμμαχία να μεταφέρει την αντιπαράθεσή της με τη Ρωσία και τους δικούς της συμμάχους σε άλλα γεωπολιτικά πεδία. Αλλά αυτό θα μας απασχολήσει σε προσεχές σημείωμα...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
► Ο μύχιος πόθος των Δυτικών πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Διάσκεψη της Τεχεράνης για το Συριακό, που έγινε με τη συμμετοχή του οικοδεσπότη Ιράν, της Ρωσίας και της Τουρκίας, ήταν ότι αυτή θα επέφερε ρήγμα στις σχέσεις μεταξύ των τριών χωρών και, κυρίως, ανάμεσα στο μπλοκ Ρωσίας-Ιράν και την Τουρκία.
► Στη Διάσκεψη καταγράφηκαν με σαφήνεια οι διαφωνίες αυτές, καταγράφηκε όμως και η διάθεση για περαιτέρω συνεργασία ανάμεσα στις πλευρές και για συνέχιση του διαλόγου μεταξύ τους για την εξεύρεση κοινής λύσης.
► Καταγράφηκε επίσης η υπερίσχυση της γραμμής Ρωσίας-Ιράν ως προς την στήριξη της κυβέρνησης Άσαντ και το «αναφαίρετο δικαίωμά» της τελευταίας, κατά την διατύπωση των προέδρων Πούτιν και Ροχανί, για πλήρη επανάκτηση των εδαφών της Συρίας από τους κάθε λογής κατακτητές...
► Αυτός που βρέθηκε στη δυσκολότερη θέση ήταν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αφού η εμμονή του στην αντιμετώπιση των Κούρδων της Συρίας ως «τρομοκρατών», αλλά και η στήριξη που έχει προσφέρει μέχρι σήμερα σε διάφορες αντικαθεστωτικές παραστρατιωτικές ομάδες, που πρακτικά δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους «κατ' όνομα και χάρη» τζιχαντιστές τρομοκράτες, φαίνεται ότι γυρίζουν εναντίον του.
► Ο Ερντογάν βρίσκεται, εδώ και λίγο καιρό, μπροστά σε ένα δίλημμα: να συνεχίσει την τακτική, έστω, συνεργασία της Τουρκίας με την Ρωσία, με κίνδυνο να εκτεθεί στα μάτια των παραστρατιωτικών που υποστήριζε μέχρι σήμερα (κάποιοι εκ των οποίων, μάλιστα, οι Τουρκομάνοι θεωρούνται «ομοεθνείς» των Τούρκων) και να χάσει κάθε στήριγμά της εντός της Συρίας, ή να επιστρέψει στην «αγκαλιά» των παραδοσιακών συμμάχων ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, με κίνδυνο να υποχρεωθεί, μεταξύ άλλων, να «καταπιεί» την παρουσία των Κούρδων στη Βόρεια Συρία, στα τουρκοσυριακά σύνορα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ακόμη και για την δική του συνέπεια λόγων και έργων και την δημοτικότητά του σε ένα μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινής γνώμης...
► Προς το παρόν, παρά τις καταγεγραμμένες διαφωνίες του με τους άλλους δύο «εταίρους», ο Ερντογάν φαίνεται να προτιμά τη συνεργασία μαζί τους, αφού εκτός από την πολιτική και την γεωστρατηγική, υπάρχουν και οι - μεγάλου έως τεράστιου μεγέθους - οικονομικές συμφωνίες με την Ρωσία και το Ιράν, οι οποίες θα πρέπει να συνεχιστούν απρόσκοπτα, ώστε να βοηθήσουν στο μέτρο του δυνατού και στην ανόρθωση της τουρκικής οικονομίας, που διέρχεται την δική της κρίση, αλλά δέχεται και τα στοχευμένα πλήγματα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτισμού και των «ιδρυμάτων» που τον υπηρετούν (τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης κλπ).
► Αυτό που διαφαίνεται να γίνεται στη Συρία και ειδικά στην επαρχία Ιντλίμπ, τελευταίο προπύργιο των τζιχαντιστών στο έδαφός της, είναι να πραγματοποιείται οριστικά η μαζική επίθεση των συριακών ενόπλων δυνάμεων, με τη βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας και των ιρανικών στρατιωτικών μονάδων που βρίσκονται στη χώρα. Και η διάθεση και η υπόσχεση όσων συμμετέχουν σε αυτήν την επίθεση, είναι να μην αφήσουν... ρουθούνι τζιχαντιστή-τρομοκράτη ζωντανό... Αυτό το γεγονός είναι που θα γείρει οριστικά την πλάστιγγα της νίκης υπέρ των δυνάμεων της συμμαχίας γύρω από την κυβέρνηση Άσαντ και που θα υποχρεώσει, εκ των πραγμάτων, την Δυτική συμμαχία να μεταφέρει την αντιπαράθεσή της με τη Ρωσία και τους δικούς της συμμάχους σε άλλα γεωπολιτικά πεδία. Αλλά αυτό θα μας απασχολήσει σε προσεχές σημείωμα...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου