Παναγιώτης Οικονομίδης
Στην κηδεία του Δημήτρη είδα με την άκρη του ματιού μου τον κύριο Νώντα. Στεκόταν μαζί με συνομήλικους φίλους του Δημήτρη. Μου έγνεψε με ένα νεύμα του κεφαλιού. Κάποιος είχε πάρει τον λόγο και κατευόδωνε τον Δημήτρη.
Μετά τον καφέ με πρόλαβε στην αυλή του νεκροταφείου.
- Όσοι μιλάνε στις κηδείες μιλάνε για τον εαυτό τους.
- Γιατί το λέτε αυτό κύριε Νομισματίδη;
- Προσπαθούν να κατανοήσουν το μετά. Τους ακούν να μιλάνε για το τελευταίο ταξίδι και τον αποχαιρετούν σαν να πρόκειται κάποτε να ξανανταμώσουν.
- Κάπως έτσι δεν είναι;
- Ναι, η κυρίαρχη αφήγηση είναι έτσι. Αλλά δεν απαντάει στην αγωνία για το μετά. Συσκοτίζει τα συναισθήματα, θολώνει τον νου και πνίγει τον στοχασμό για τον θάνατο. Τον μόνο στοχασμό που εξ ορισμού είναι απελευθερωτικός.
- Θέλετε να πείτε ότι ο θάνατος δεν είναι οδυνηρός;
- Οδυνηρότατος. Ίσως η υπέρτατη οδύνη γι’ αυτόν που δεν τόλμησε να ρωτήσει πριν τον θάνατο.
- Να ρωτήσει; Πριν το θάνατο;
- Ναι. Όλα αυτά που δεν ρωτήσανε τον Δημητράκη. Ή δεν του είπανε. Και τώρα θα μείνουν μέσα τους. Αμίλητα και ζοφερά να κατατρέχουν τον ύπνο τους. Τώρα μόνο στα μνημόσυνα θα γαργαλάνε τον λάρυγγά τους και θα βγαίνουν σαν κλαυθμός βουβός. Θα ξεσπάνε σε αδιέξοδους αναστεναγμούς μέχρι που θα περάσουν σιγά σιγά στην λήθη.
- Ναι αλλά αν τελικά τον συναντήσουν μετά; είπα πειραχτικά.
Γύρισε και με κοίταξε για δύο δευτερόλεπτα. Πέρασε το χέρι του από το πανοχείλι του.
- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα έχουν το θάρος ή το κουράγιο να το κάνουν τότε αφού δεν το έκαναν τώρα;
- Η αιωνιότητα, είπα συνέχιζοντας το πείραγμα μου.
- Ίσα ίσα. Αυτό είναι που τους καθησυχάζει, ότι θα έχουν όλον τον χρόνο να το πουν και τελικά έτσι δεν θα πουν τίποτα ποτέ αναβάλλοντας το για την κάθε επόμενη φορά που θα υπάρχει πάντα.
Γύρισε προς κάποιον που τον φώναξε. Ήταν ο φίλος του ο σκακιστής. Με χτύπησε ελαφρά στον ώμο και έφυγε.
Παναγιώτης Οικονομίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Στην κηδεία του Δημήτρη είδα με την άκρη του ματιού μου τον κύριο Νώντα. Στεκόταν μαζί με συνομήλικους φίλους του Δημήτρη. Μου έγνεψε με ένα νεύμα του κεφαλιού. Κάποιος είχε πάρει τον λόγο και κατευόδωνε τον Δημήτρη.
Μετά τον καφέ με πρόλαβε στην αυλή του νεκροταφείου.
- Όσοι μιλάνε στις κηδείες μιλάνε για τον εαυτό τους.
- Γιατί το λέτε αυτό κύριε Νομισματίδη;
- Προσπαθούν να κατανοήσουν το μετά. Τους ακούν να μιλάνε για το τελευταίο ταξίδι και τον αποχαιρετούν σαν να πρόκειται κάποτε να ξανανταμώσουν.
- Κάπως έτσι δεν είναι;
- Ναι, η κυρίαρχη αφήγηση είναι έτσι. Αλλά δεν απαντάει στην αγωνία για το μετά. Συσκοτίζει τα συναισθήματα, θολώνει τον νου και πνίγει τον στοχασμό για τον θάνατο. Τον μόνο στοχασμό που εξ ορισμού είναι απελευθερωτικός.
- Θέλετε να πείτε ότι ο θάνατος δεν είναι οδυνηρός;
- Οδυνηρότατος. Ίσως η υπέρτατη οδύνη γι’ αυτόν που δεν τόλμησε να ρωτήσει πριν τον θάνατο.
- Να ρωτήσει; Πριν το θάνατο;
- Ναι. Όλα αυτά που δεν ρωτήσανε τον Δημητράκη. Ή δεν του είπανε. Και τώρα θα μείνουν μέσα τους. Αμίλητα και ζοφερά να κατατρέχουν τον ύπνο τους. Τώρα μόνο στα μνημόσυνα θα γαργαλάνε τον λάρυγγά τους και θα βγαίνουν σαν κλαυθμός βουβός. Θα ξεσπάνε σε αδιέξοδους αναστεναγμούς μέχρι που θα περάσουν σιγά σιγά στην λήθη.
- Ναι αλλά αν τελικά τον συναντήσουν μετά; είπα πειραχτικά.
Γύρισε και με κοίταξε για δύο δευτερόλεπτα. Πέρασε το χέρι του από το πανοχείλι του.
- Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα έχουν το θάρος ή το κουράγιο να το κάνουν τότε αφού δεν το έκαναν τώρα;
- Η αιωνιότητα, είπα συνέχιζοντας το πείραγμα μου.
- Ίσα ίσα. Αυτό είναι που τους καθησυχάζει, ότι θα έχουν όλον τον χρόνο να το πουν και τελικά έτσι δεν θα πουν τίποτα ποτέ αναβάλλοντας το για την κάθε επόμενη φορά που θα υπάρχει πάντα.
Γύρισε προς κάποιον που τον φώναξε. Ήταν ο φίλος του ο σκακιστής. Με χτύπησε ελαφρά στον ώμο και έφυγε.
Παναγιώτης Οικονομίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου