Ισίδωρος Νερούτσος
Οι πολίτες φαίνεται να εκπλήσσονται μπροστά σε ένα φαινομενικά πρωτόγνωρο, αλλά δυστυχώς πολύ συνηθισμένο και κατά καιρούς επαναλαμβανόμενο πολιτικό σκηνικό, αυτό της έλλειψης στοιχειωδών πολιτικών επιχειρημάτων, εκ μέρους των κοινοβουλευτικών μαέστρων του μη δημιουργικού λόγου, μακράν της λογικής, Καθώς και της μετακίνησης τους, από μαντρί σε μαντρί, με μοναδικό κίνητρο, όχι την ιδεολογία, ούτε την βούληση αυτών που τους ψήφισαν. Αλλά μόνο και κυρίως, το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ανεξήγητο. Αντίθετα, εύκολα κανείς μπορεί να διακρίνει, αν διαθέτει καλή θέληση, να τεκμηριώσει τα αίτια, και να τα αποδόσει στην συνήθη ουσιαστική ανυπαρξία διαχωριστικής ιδεολογικής και προγραμματικής πολιτικής γραμμής των πλειοψηφικών κομμάτων του επικρατούντος νεοφιλελεύθερου τόξου και στην χώρα μας του λεγόμενου μνημονιακού τόξου.
Πολλές φορές οι διαχωριστικές γραμμές και προσποιήσεις ως αριστερών, κεντρώων ή δεξιών, υπάρχουν με ασαφή όρια, με μοναδικό σκοπό την πρωτοκαθεδρία και την εξαπάτηση των ψηφοφόρων. Δεδομένου ότι όλων αυτών ο ιδεολογικός, οικονομικός και διεθνής προσανατολισμός, είναι και τους οδηγεί στον νεοφιλελευθερισμό και στις αγκάλες της στρατιωτικοπολιτικής επιθετικής “Συμμαχίας”του ΝΑΤΟ και της ένωσης των μονοπωλείων του κέρδους, της Ε.Ε., οπότε χάριν αυτών και τη υποδείξει των, χαράσσεται η εγχώρια και όχι μόνο, πολιτική γραμμή.
Ο παγκοσμίως καθιερωμένος θεσμός της αντιπροσώπευσης, αποτελεί μεγάλη νόθευση του δημοκρατικού πολιτεύματος, επειδή, καταργεί την ανεξαρτησία της νομοθετικής λειτουργίας, κομματικοποιόντας την και ευνοεί τον μεγάλο αδερφό με το μακρύ χέρι, του πολιτικού κατεστημένου.
Είναι το χέρι εκείνο, που υπονομεύει και αλλοιώνει την δημοκρατία και ο ποιό αγαπημένος θεσμός των αρπακτικών. Είναι πολύ γνώριμος από το παρελθόν του και το παρόν του, για την ανεπάρκειά του, για την δυσαρμονία μεταξύ αντιπροσώπου και αντιπροσωπευόμενου και φανερώνει την κακή ποιότητα και αντιδημοκρατικότητα του πολιτικού τούτου συστήματος.
H Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία Αποτελεί τον ποιό ελεγχόμενο και ποιό πετυχημένο μηχανισμό επιβολής της βούλησης των εξουσιαστών της ζωής.
Οι βουλευτές-αντιπρόσωποι του λαού, συνήθως δεν εκφράζουν την λαϊκή βούληση, αλλά την κομματική ή την ατομική δική τους.
Εχει πλέον εκ των πραγμάτων αποδειχθεί, ότι ο θεσμός των αντιπροσώπων, δεν έχει σχέση, με την πραγματική βούληση των αντιπροσωπευόμενων και με την Δημοκρατία και αποτελεί πηγή συναλλαγής και διαφθοράς.
Ανατρέχοντας στην αρχαιότητα και παρατηρώντας προσεκτικά τον τρόπο οικοδόμισης του Δημοκρατικού πολιτεύματος, από τον εφευρέτη του τον μέγα Κλεισθένη, διαπιστώνουμε ότι:
Στα δικαστήρια, πλην Αρείου Πάγου, διορίζονταν εκ περιτροπής και με θητεία ορισμένου χρόνου, απλοί πολίτες, που εξασφάλιζαν κι αυτοί την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, με τα όποια ανθρώπινα λάθη τους.
Παρατηρούμε ότι όλες οι αποφάσεις, πλην δικαστικών, όχι όλων, ακόμα και σε καιρό πολέμου, λαμβάνονταν τελικά μόνο από την εκκλησία του Δήμου, δηλαδή από τον ίδιο τον λαό.
Οι μόνοι που εκλέγονταν, ήσαν οι 10 στρατηγοί, δηλαδή η κυβέρνηση, η οποία για καλή λειτουργία της είχε ανάγκη από ανθρώπους με ειδικά προσόντα. Θα παρατηρούσατε ίσως ότι η ανθρωπότητα δεν είναι λογικό να πηγαίνει πίσω αλλά εμπρός. Ο συλλογισμός αυτός έχει λογική βάση και αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε. Να πάμε δηλαδή μπροστά.
Ταυτόχρονα όμως γνωρίζουμε ότι η ιστορία διδάσκει για τις σωστές και λάθος κινήσεις των ανθρώπων, απλών και διάσημων ακόμα και από συλλογικότητες και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να την γνωρίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε και να την μελετάμε και για τα λάθη των ανθρώπων, αλλά και για τα επιτεύγματά τους.
Το 1748 Ο Γάλλος στοχαστής και φιλόσοφος του διαφωτισμού Βαρώνος Μοντεσκιέ, επηρεασμένος από την δημοκρατία των Αθηνών, εξέδωσε το έργο «Πνεύμα των Νόμων», στο οποίο αναλύει τον θεσμό του δημοκρατικού κράτους δικαίου, στο οποίο περιλαμβάνεται και η διάκριση των λειτουργιών του, σε εκτελεστική (κυβέρνηση), Νομοθετική (βουλή) και δικαστική.
Στο έργο αυτό τονίζεται η αξία και η σημασία που έχει η κάθε λειτουργία, να είναι ανεξάρτητη από τις άλλες λειτουργίες. Περιγράφεται επι πλέον ότι η εκτελεστική και δικαστική λειτουργία πράττουν σύμφωνα με τον νόμο. Η δε νομοθετική σύμφωνα με το σύνταγμα. Η απόλυτη ανεξαρτησία των δύο αυτών λειτουργιών, αποτελεί την προϋπόθεση για πραγματική δημοκρατία.
Το έργο αυτό έγινε αποδεκτό από όλα τα λεγόμενα δημοκρατικά κράτη του κόσμου και οι νομικοί δάσκαλοι, διδάσκουν διοικητικό δίκαιο, αναφέροντας ως συστατικό απαραίτητο της δημοκρατίας το λειτουργούν στην κλασσική Αθήνα και αναφερόμενο στον Μοντεσκιέ κράτος δικαίου. Η διαφορά με την πραγματικότητα είναι ότι ενώ όλοι συμφωνούν προφανώς υποκριτικά και επικαλούνται, την διάκριση των εξουσιών, ως συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, την ανεξαρτησία των λειτουργιών, που είναι εξ ίσου ουσιώδης, την παραβλέπουν σκόπιμα και την καταπατούν.
De jure αναφέρεται στα συντάγματα η διάκριση εξουσιών. de facto όμως η νομοθετική λειτουργία μετετράπει σε αντιπροσωπευτικό κομματικό μηχανισμό, και ως εκ τούτου, όλες οι δημοκρατικές λειτουργίες, είναι κομματικές, δηλαδή μη ανεξάρτητες.
De facto νομοθετεί η εκτελεστική εξουσία μέσω του κυρίαρχου κόμματος. Η δε δικαιοσύνη επηρεάζεται, από την εκάστοτε κομματική κυριαρχία. Από την κομματικότητα της βουλής εξαρτάται και η ζωή της κάθε κυβέρνησης. Η μη ανεξαρτησία της βουλής, αποδεικνύεται καθημερινά ότι προάγει την διαφθορά των πολιτικών και τον οπορτουνισμό, επειδή τους παρέχει το δικαίωμα να εκπροσωπούν στην ουσία μόνο τον εαυτό τους ή το κόμμα τους και τα συμφέροντά τους, να αθετούν χωρίς κατά κανόνα ουσιαστικές επιπτώσεις εις βάρος τους, τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, καθώς και να μπορούν να μετακινούνται, από κόμμα σε κόμμα, ανάλογα όχι με την βούληση και το συμφέρον του λαού, αυτό συνήθως είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο και αποδεκτό, αλλά ανάλογα με την εξέλιξη της καριέρας ενός εκάστου “λαϊκού” αντιπροσώπου.
Οι δημοκρατικοί πολίτες της χώρας μας, αλλά και των άλλων κρατών του πλανήτη, πρέπει να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα της πραγματικής ανεξαρτησίας της Νομοθεσίας και της δικαιοσύνης, από κόμματα και από άμεσες κομματικές επηροές κάθε είδους και το ζήτημα αυτό πρέπει να μπεί στην ιδεολογική ατζέντα του καθενός, που πιστεύει στην αξία και αναγκαιότητα λειτουργίας ενός δημιουργικού μοντέλου δημοκρατικού πολιτεύματος. Πρέπει οι πολίτες, να επιβάλλουν να μπούν οι σχετικές διατάξεις και στα συντάγματα των κρατών. Γνωρίζουμε ότι αντιδρά το κατεστημένο, γιατί χάνει απο την ρύθμιση αυτή σημαντικό μέρος των προνομίων του.
Τα κόμματα που υπάρχουν, πρέπει να διεκδικούν μόνο την κυβερνητική εξουσία και η εκάστοτε κυβέρνηση να εκλέγεται από τον λαό.
Το κόμμα που εκλέγεται από τον λαό, οφείλει να περιορίζει το ρόλο και την δράση του, μόνο στην κυβερνητική οργάνωση και λειτουργία του κράτους, όπως όμως ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι με βάση τις ιδεολογικές αρχές τους, αν υπάρχουν και με τελικούς αποδέκτες των υπηρεσιών, τους κυρίαρχους πολίτες. Η πραγματική Δημοκρατία, δεν αποτελεί εμπόδιο για την αναβάθμιση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης και ζωής των εργατών, αγροτών, υπαλλήλων και μικρομεσαίων, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αυτού, που ενώ γυρίζει τον τροχό της παραγωγής, απολαμβάνει ελάχιστο από το παραγόμενο προϊόν.
Αντίθετα μπορεί να διευκολύνει την εξέλιξη των κοινωνιών, σε ανώτερες εξελικτικές αναπτυξιακές μορφές και της συνολικής ζωής, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και της υπόλοιπης ζωής του πλανήτη.
Ισίδωρος Νερούτσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Οι πολίτες φαίνεται να εκπλήσσονται μπροστά σε ένα φαινομενικά πρωτόγνωρο, αλλά δυστυχώς πολύ συνηθισμένο και κατά καιρούς επαναλαμβανόμενο πολιτικό σκηνικό, αυτό της έλλειψης στοιχειωδών πολιτικών επιχειρημάτων, εκ μέρους των κοινοβουλευτικών μαέστρων του μη δημιουργικού λόγου, μακράν της λογικής, Καθώς και της μετακίνησης τους, από μαντρί σε μαντρί, με μοναδικό κίνητρο, όχι την ιδεολογία, ούτε την βούληση αυτών που τους ψήφισαν. Αλλά μόνο και κυρίως, το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ανεξήγητο. Αντίθετα, εύκολα κανείς μπορεί να διακρίνει, αν διαθέτει καλή θέληση, να τεκμηριώσει τα αίτια, και να τα αποδόσει στην συνήθη ουσιαστική ανυπαρξία διαχωριστικής ιδεολογικής και προγραμματικής πολιτικής γραμμής των πλειοψηφικών κομμάτων του επικρατούντος νεοφιλελεύθερου τόξου και στην χώρα μας του λεγόμενου μνημονιακού τόξου.
Πολλές φορές οι διαχωριστικές γραμμές και προσποιήσεις ως αριστερών, κεντρώων ή δεξιών, υπάρχουν με ασαφή όρια, με μοναδικό σκοπό την πρωτοκαθεδρία και την εξαπάτηση των ψηφοφόρων. Δεδομένου ότι όλων αυτών ο ιδεολογικός, οικονομικός και διεθνής προσανατολισμός, είναι και τους οδηγεί στον νεοφιλελευθερισμό και στις αγκάλες της στρατιωτικοπολιτικής επιθετικής “Συμμαχίας”του ΝΑΤΟ και της ένωσης των μονοπωλείων του κέρδους, της Ε.Ε., οπότε χάριν αυτών και τη υποδείξει των, χαράσσεται η εγχώρια και όχι μόνο, πολιτική γραμμή.
Ο παγκοσμίως καθιερωμένος θεσμός της αντιπροσώπευσης, αποτελεί μεγάλη νόθευση του δημοκρατικού πολιτεύματος, επειδή, καταργεί την ανεξαρτησία της νομοθετικής λειτουργίας, κομματικοποιόντας την και ευνοεί τον μεγάλο αδερφό με το μακρύ χέρι, του πολιτικού κατεστημένου.
Είναι το χέρι εκείνο, που υπονομεύει και αλλοιώνει την δημοκρατία και ο ποιό αγαπημένος θεσμός των αρπακτικών. Είναι πολύ γνώριμος από το παρελθόν του και το παρόν του, για την ανεπάρκειά του, για την δυσαρμονία μεταξύ αντιπροσώπου και αντιπροσωπευόμενου και φανερώνει την κακή ποιότητα και αντιδημοκρατικότητα του πολιτικού τούτου συστήματος.
H Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία Αποτελεί τον ποιό ελεγχόμενο και ποιό πετυχημένο μηχανισμό επιβολής της βούλησης των εξουσιαστών της ζωής.
Οι βουλευτές-αντιπρόσωποι του λαού, συνήθως δεν εκφράζουν την λαϊκή βούληση, αλλά την κομματική ή την ατομική δική τους.
Εχει πλέον εκ των πραγμάτων αποδειχθεί, ότι ο θεσμός των αντιπροσώπων, δεν έχει σχέση, με την πραγματική βούληση των αντιπροσωπευόμενων και με την Δημοκρατία και αποτελεί πηγή συναλλαγής και διαφθοράς.
Ανατρέχοντας στην αρχαιότητα και παρατηρώντας προσεκτικά τον τρόπο οικοδόμισης του Δημοκρατικού πολιτεύματος, από τον εφευρέτη του τον μέγα Κλεισθένη, διαπιστώνουμε ότι:
- οι βουλευτές δεν εκλέγονταν, αλλά κληρώνονταν για ορισμένο χρόνο θητείας όλοι.
- Η βουλή ήταν με τον τρόπο αυτόν, πραγματικά ανεξάρτητη από κόμματα ή τασεις, δεν εκπροσωπούσε κανένα και αποτελούσε την μικρή εκκλησία του δήμου.Ήταν δηλαδή ο ίδιος ο λαός.
- Για τους βουλευτές αυτού του είδους, δεν γνωρίζω περιπτώσεις πολιτικής διαφθοράς.
Στα δικαστήρια, πλην Αρείου Πάγου, διορίζονταν εκ περιτροπής και με θητεία ορισμένου χρόνου, απλοί πολίτες, που εξασφάλιζαν κι αυτοί την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, με τα όποια ανθρώπινα λάθη τους.
Παρατηρούμε ότι όλες οι αποφάσεις, πλην δικαστικών, όχι όλων, ακόμα και σε καιρό πολέμου, λαμβάνονταν τελικά μόνο από την εκκλησία του Δήμου, δηλαδή από τον ίδιο τον λαό.
Οι μόνοι που εκλέγονταν, ήσαν οι 10 στρατηγοί, δηλαδή η κυβέρνηση, η οποία για καλή λειτουργία της είχε ανάγκη από ανθρώπους με ειδικά προσόντα. Θα παρατηρούσατε ίσως ότι η ανθρωπότητα δεν είναι λογικό να πηγαίνει πίσω αλλά εμπρός. Ο συλλογισμός αυτός έχει λογική βάση και αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε. Να πάμε δηλαδή μπροστά.
Ταυτόχρονα όμως γνωρίζουμε ότι η ιστορία διδάσκει για τις σωστές και λάθος κινήσεις των ανθρώπων, απλών και διάσημων ακόμα και από συλλογικότητες και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να την γνωρίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε και να την μελετάμε και για τα λάθη των ανθρώπων, αλλά και για τα επιτεύγματά τους.
Το 1748 Ο Γάλλος στοχαστής και φιλόσοφος του διαφωτισμού Βαρώνος Μοντεσκιέ, επηρεασμένος από την δημοκρατία των Αθηνών, εξέδωσε το έργο «Πνεύμα των Νόμων», στο οποίο αναλύει τον θεσμό του δημοκρατικού κράτους δικαίου, στο οποίο περιλαμβάνεται και η διάκριση των λειτουργιών του, σε εκτελεστική (κυβέρνηση), Νομοθετική (βουλή) και δικαστική.
Στο έργο αυτό τονίζεται η αξία και η σημασία που έχει η κάθε λειτουργία, να είναι ανεξάρτητη από τις άλλες λειτουργίες. Περιγράφεται επι πλέον ότι η εκτελεστική και δικαστική λειτουργία πράττουν σύμφωνα με τον νόμο. Η δε νομοθετική σύμφωνα με το σύνταγμα. Η απόλυτη ανεξαρτησία των δύο αυτών λειτουργιών, αποτελεί την προϋπόθεση για πραγματική δημοκρατία.
Το έργο αυτό έγινε αποδεκτό από όλα τα λεγόμενα δημοκρατικά κράτη του κόσμου και οι νομικοί δάσκαλοι, διδάσκουν διοικητικό δίκαιο, αναφέροντας ως συστατικό απαραίτητο της δημοκρατίας το λειτουργούν στην κλασσική Αθήνα και αναφερόμενο στον Μοντεσκιέ κράτος δικαίου. Η διαφορά με την πραγματικότητα είναι ότι ενώ όλοι συμφωνούν προφανώς υποκριτικά και επικαλούνται, την διάκριση των εξουσιών, ως συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, την ανεξαρτησία των λειτουργιών, που είναι εξ ίσου ουσιώδης, την παραβλέπουν σκόπιμα και την καταπατούν.
De jure αναφέρεται στα συντάγματα η διάκριση εξουσιών. de facto όμως η νομοθετική λειτουργία μετετράπει σε αντιπροσωπευτικό κομματικό μηχανισμό, και ως εκ τούτου, όλες οι δημοκρατικές λειτουργίες, είναι κομματικές, δηλαδή μη ανεξάρτητες.
De facto νομοθετεί η εκτελεστική εξουσία μέσω του κυρίαρχου κόμματος. Η δε δικαιοσύνη επηρεάζεται, από την εκάστοτε κομματική κυριαρχία. Από την κομματικότητα της βουλής εξαρτάται και η ζωή της κάθε κυβέρνησης. Η μη ανεξαρτησία της βουλής, αποδεικνύεται καθημερινά ότι προάγει την διαφθορά των πολιτικών και τον οπορτουνισμό, επειδή τους παρέχει το δικαίωμα να εκπροσωπούν στην ουσία μόνο τον εαυτό τους ή το κόμμα τους και τα συμφέροντά τους, να αθετούν χωρίς κατά κανόνα ουσιαστικές επιπτώσεις εις βάρος τους, τις προεκλογικές υποσχέσεις τους, καθώς και να μπορούν να μετακινούνται, από κόμμα σε κόμμα, ανάλογα όχι με την βούληση και το συμφέρον του λαού, αυτό συνήθως είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο και αποδεκτό, αλλά ανάλογα με την εξέλιξη της καριέρας ενός εκάστου “λαϊκού” αντιπροσώπου.
Οι δημοκρατικοί πολίτες της χώρας μας, αλλά και των άλλων κρατών του πλανήτη, πρέπει να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα της πραγματικής ανεξαρτησίας της Νομοθεσίας και της δικαιοσύνης, από κόμματα και από άμεσες κομματικές επηροές κάθε είδους και το ζήτημα αυτό πρέπει να μπεί στην ιδεολογική ατζέντα του καθενός, που πιστεύει στην αξία και αναγκαιότητα λειτουργίας ενός δημιουργικού μοντέλου δημοκρατικού πολιτεύματος. Πρέπει οι πολίτες, να επιβάλλουν να μπούν οι σχετικές διατάξεις και στα συντάγματα των κρατών. Γνωρίζουμε ότι αντιδρά το κατεστημένο, γιατί χάνει απο την ρύθμιση αυτή σημαντικό μέρος των προνομίων του.
Τα κόμματα που υπάρχουν, πρέπει να διεκδικούν μόνο την κυβερνητική εξουσία και η εκάστοτε κυβέρνηση να εκλέγεται από τον λαό.
Το κόμμα που εκλέγεται από τον λαό, οφείλει να περιορίζει το ρόλο και την δράση του, μόνο στην κυβερνητική οργάνωση και λειτουργία του κράτους, όπως όμως ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι με βάση τις ιδεολογικές αρχές τους, αν υπάρχουν και με τελικούς αποδέκτες των υπηρεσιών, τους κυρίαρχους πολίτες. Η πραγματική Δημοκρατία, δεν αποτελεί εμπόδιο για την αναβάθμιση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης και ζωής των εργατών, αγροτών, υπαλλήλων και μικρομεσαίων, δηλαδή της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αυτού, που ενώ γυρίζει τον τροχό της παραγωγής, απολαμβάνει ελάχιστο από το παραγόμενο προϊόν.
Αντίθετα μπορεί να διευκολύνει την εξέλιξη των κοινωνιών, σε ανώτερες εξελικτικές αναπτυξιακές μορφές και της συνολικής ζωής, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και της υπόλοιπης ζωής του πλανήτη.
Ισίδωρος Νερούτσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου