Κώστας Γκιώνης
Προχθές ήρθε στην Ελλάδα ο πρόεδρος της Βολιβίας Εβο Μοράλες, από την προηγούμενη όλα τα μέσα διαφήμιζαν την ομιλία του στο ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος.
Αν και βρισκόμουν εκτός Αθηνών συντόμευσα την επιστροφή μου για να παρευρεθώ στην ομιλία του, πήγα σχεδόν μιά ώρα πριν μήπως και είναι πολύς ο κόσμος για να μπορέσω να μπώ. Έξω από την είσοδο ο κόσμος λίγος, υπέθεσα ότι ίσως ήταν νωρίς γι αυτό δεν είχε πολύ κόσμο. Όταν πέρναγες την είσοδο υπήρχε αεροπορικού τύπου έλεγχος, όλα τα μεταλλικά αντικείμενα σε ένα καλαθάκι και σκανάρισμα στο μηχάνισμα. Πολύ λογικό όταν πας σε μιά ομιλία ενός προέδρου και μάλιστα της λατινικής Αμερικής και μάλιστα σοσιαλιστή πού έχει εθνικοποιήσει σχεδόν τα πάντα.
Περάσαμε τον έλεγχο μαζί με ένα φίλο μου και πριν την αίθουσα της ομιλίας υπήρχε ακόμα ένας έλεγχος, υποθέσαμε ταυτοποιήση στοιχείων, αλλά πέσαμε έξω, μας ζήτησαν την πρόσκληση. Τον ρώτησα, τι πρόσκληση και μου απάντησε, πρόσκληση για να παρακολουθήσετε την εκδήλωση, τους είπαμε ότι δεν έχουμε και η απάντηση ήταν ότι δεν μπορούμε να περάσουμε. Χωρίς να φωνάζω τους είπα ότι σε καμμία δημοσίευση δεν αναφερότανε ότι η εκδήλωση θα γινότανε μόνο με προσκλήσεις και αφετέρου δεν μπορούσαν στην είσοδο να έχουν έναν άνθρωπο ο οποίος να ενημερώνει ότι η είσοδος είναι μόνο με προσκλήσεις. Ο τύπος με σοβαρό ύφος σήκωσε τους ώμους και μας είπε ότι έτσι είναι και δεν μπορούμε να μπούμε, του απάντησα, δηλαδή εμείς είμαστε ζώα και πρέπει να υποστούμε τον έλεγχο και την ουρά και ότι αυτό είναι σωστό, απάντηση βέβαια δεν πήρα.
Είπαμε να φύγουμε, αλλά καθήσαμε σε ένα καναπέ ανάμεσα στους δύο ελέγχους, μήπως συναντήσουμε κάποιο γνωστό πού μπορεί να είχε κάποια επιπλέον πρόσκληση και έτσι να μπορούσαμε να μπούμε, στον ίδιο ακριβώς χώρο περίμεναν κι άλλοι, ίσως όχι γιά τον ίδιο σκοπό, αλλά περιμένοντας φίλους τους για να μπούνε μέσα.
Δεν είχαν περάσει ελάχιστα λεπτά όταν μας πλησίασε κάποιος κύριος ο οποίος μας συστήθηκε ως μέλος της φρουράς του πρωθυπουργού και μας ζήτησε ευγενικά ομολογουμένως μπορώ να πω να αποχωρήσουμε. Του εξήγησα ότι έχουμε ταυτότητες και ότι περιμένουμε μήπως βρούμε προσκλήσεις για να μπούμε μέσα, μας είπε ότι δεν γίνετε να καθίσουμε εκεί και ότι έχει εντολή να μας βγάλει έξω (εμάς μόνο), σηκωθήκαμε και προχωρήσαμε προς την έξοδο, του είπα ότι, εντάξει τώρα γλυτώσατε από τους τρομοκράτες, χαμογέλασε και μου είπε ευγενικά ότι δεν μας θεωρεί τρομοκράτες.
Βγήκαμε έξω και προχωρήσαμε προς την Συγγρού και περνώντας κάτω από την υπόγεια διάβαση βρεθήκαμε από το αντίθετο ρεύμα της Συγγρού προς Αθήνα στο ύψος του Ευγενίδειου ιδρύματος πηγαίνοντας προς τη στάση του λεωφορείου. Εκεί λίγο πιο πίσω είδα ένα τύπο κουστουμαρισμένο, όπου το σακάκι ασφυκτιούσε επάνω του λόγω της μεγάλης διάπλασης του, το περπάτημα του με ανοικτά τα πόδια έδειχνε ένα μάτσο μεν.
Σταμάτησα στη στάση, ο τύπος ήρθε στα 2-3 μέτρα από μένα, κάποια στιγμή μίλησε στο τηλέφωνο του και μετά από λίγο εξαφανίστηκε από εκεί πού ήρθε. Τον είχαμε δει στο Νιάρχος βέβαια πριν, τον αναγνωρίσαμε και οι δύο, αλλά και να μην τον είχαμε δει, θα είχαμε καταλάβει.... Ως συμπέρασμα λοιπόν ήρθε ένας πρόεδρος για να παρευρεθεί και να μιλήσει σε ένα φιλοκυβερνητικό κοινό, να αποτελέσει το αριστερό άλλοθι της κυβέρνησης, δεν ήθελαν άλλο κοινό γιατί δεν ανέχονται τον διαφορετικό λόγο, φοβούνται μήπως τους γιουχάρουν. Είναι μια γενικότερη τάση προληπτικών ενεργειών πλέον, αν εγώ άρχιζα να φωνάζω η να αρνιόμουν να αποχωρήσω θα με μπουζούριαζαν και μάλιστα εύκολα, αλλά αυτό πού δεν ήθελαν ήταν να ακουστεί η φωνή μου, η διαμαρτυρία μου, ενώ μπορούσε να παρευρίσκεται και μάλιστα με τιμές αυτός πού διοργάνωσε την εισδοχή μας στα μνημόνια...
Ένα εξαιρετικά χαρακτηριστικό της βραδιάς είναι ότι ο ομιλητής μιλούσε για τις εθνικοποιήσεις των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας του και από κάτω των χειροκροτούσαν αυτοί πού ξεπούλησαν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα τρένα και θα συνεχίσουν με ΔΕΣΦΑ, λιγνιτωρυχεία κλπ, η απόλυτη τρέλα! Δεν είναι μακριά η εποχή από αυτά πού περιέγραψαν ο Αλντους Χάξλευ και ο Τζώρτζ Όργουελ θα φαίνονται ξεπερασμένα....
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Προχθές ήρθε στην Ελλάδα ο πρόεδρος της Βολιβίας Εβο Μοράλες, από την προηγούμενη όλα τα μέσα διαφήμιζαν την ομιλία του στο ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος.
Αν και βρισκόμουν εκτός Αθηνών συντόμευσα την επιστροφή μου για να παρευρεθώ στην ομιλία του, πήγα σχεδόν μιά ώρα πριν μήπως και είναι πολύς ο κόσμος για να μπορέσω να μπώ. Έξω από την είσοδο ο κόσμος λίγος, υπέθεσα ότι ίσως ήταν νωρίς γι αυτό δεν είχε πολύ κόσμο. Όταν πέρναγες την είσοδο υπήρχε αεροπορικού τύπου έλεγχος, όλα τα μεταλλικά αντικείμενα σε ένα καλαθάκι και σκανάρισμα στο μηχάνισμα. Πολύ λογικό όταν πας σε μιά ομιλία ενός προέδρου και μάλιστα της λατινικής Αμερικής και μάλιστα σοσιαλιστή πού έχει εθνικοποιήσει σχεδόν τα πάντα.
Περάσαμε τον έλεγχο μαζί με ένα φίλο μου και πριν την αίθουσα της ομιλίας υπήρχε ακόμα ένας έλεγχος, υποθέσαμε ταυτοποιήση στοιχείων, αλλά πέσαμε έξω, μας ζήτησαν την πρόσκληση. Τον ρώτησα, τι πρόσκληση και μου απάντησε, πρόσκληση για να παρακολουθήσετε την εκδήλωση, τους είπαμε ότι δεν έχουμε και η απάντηση ήταν ότι δεν μπορούμε να περάσουμε. Χωρίς να φωνάζω τους είπα ότι σε καμμία δημοσίευση δεν αναφερότανε ότι η εκδήλωση θα γινότανε μόνο με προσκλήσεις και αφετέρου δεν μπορούσαν στην είσοδο να έχουν έναν άνθρωπο ο οποίος να ενημερώνει ότι η είσοδος είναι μόνο με προσκλήσεις. Ο τύπος με σοβαρό ύφος σήκωσε τους ώμους και μας είπε ότι έτσι είναι και δεν μπορούμε να μπούμε, του απάντησα, δηλαδή εμείς είμαστε ζώα και πρέπει να υποστούμε τον έλεγχο και την ουρά και ότι αυτό είναι σωστό, απάντηση βέβαια δεν πήρα.
Είπαμε να φύγουμε, αλλά καθήσαμε σε ένα καναπέ ανάμεσα στους δύο ελέγχους, μήπως συναντήσουμε κάποιο γνωστό πού μπορεί να είχε κάποια επιπλέον πρόσκληση και έτσι να μπορούσαμε να μπούμε, στον ίδιο ακριβώς χώρο περίμεναν κι άλλοι, ίσως όχι γιά τον ίδιο σκοπό, αλλά περιμένοντας φίλους τους για να μπούνε μέσα.
Δεν είχαν περάσει ελάχιστα λεπτά όταν μας πλησίασε κάποιος κύριος ο οποίος μας συστήθηκε ως μέλος της φρουράς του πρωθυπουργού και μας ζήτησε ευγενικά ομολογουμένως μπορώ να πω να αποχωρήσουμε. Του εξήγησα ότι έχουμε ταυτότητες και ότι περιμένουμε μήπως βρούμε προσκλήσεις για να μπούμε μέσα, μας είπε ότι δεν γίνετε να καθίσουμε εκεί και ότι έχει εντολή να μας βγάλει έξω (εμάς μόνο), σηκωθήκαμε και προχωρήσαμε προς την έξοδο, του είπα ότι, εντάξει τώρα γλυτώσατε από τους τρομοκράτες, χαμογέλασε και μου είπε ευγενικά ότι δεν μας θεωρεί τρομοκράτες.
Βγήκαμε έξω και προχωρήσαμε προς την Συγγρού και περνώντας κάτω από την υπόγεια διάβαση βρεθήκαμε από το αντίθετο ρεύμα της Συγγρού προς Αθήνα στο ύψος του Ευγενίδειου ιδρύματος πηγαίνοντας προς τη στάση του λεωφορείου. Εκεί λίγο πιο πίσω είδα ένα τύπο κουστουμαρισμένο, όπου το σακάκι ασφυκτιούσε επάνω του λόγω της μεγάλης διάπλασης του, το περπάτημα του με ανοικτά τα πόδια έδειχνε ένα μάτσο μεν.
Σταμάτησα στη στάση, ο τύπος ήρθε στα 2-3 μέτρα από μένα, κάποια στιγμή μίλησε στο τηλέφωνο του και μετά από λίγο εξαφανίστηκε από εκεί πού ήρθε. Τον είχαμε δει στο Νιάρχος βέβαια πριν, τον αναγνωρίσαμε και οι δύο, αλλά και να μην τον είχαμε δει, θα είχαμε καταλάβει.... Ως συμπέρασμα λοιπόν ήρθε ένας πρόεδρος για να παρευρεθεί και να μιλήσει σε ένα φιλοκυβερνητικό κοινό, να αποτελέσει το αριστερό άλλοθι της κυβέρνησης, δεν ήθελαν άλλο κοινό γιατί δεν ανέχονται τον διαφορετικό λόγο, φοβούνται μήπως τους γιουχάρουν. Είναι μια γενικότερη τάση προληπτικών ενεργειών πλέον, αν εγώ άρχιζα να φωνάζω η να αρνιόμουν να αποχωρήσω θα με μπουζούριαζαν και μάλιστα εύκολα, αλλά αυτό πού δεν ήθελαν ήταν να ακουστεί η φωνή μου, η διαμαρτυρία μου, ενώ μπορούσε να παρευρίσκεται και μάλιστα με τιμές αυτός πού διοργάνωσε την εισδοχή μας στα μνημόνια...
Ένα εξαιρετικά χαρακτηριστικό της βραδιάς είναι ότι ο ομιλητής μιλούσε για τις εθνικοποιήσεις των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας του και από κάτω των χειροκροτούσαν αυτοί πού ξεπούλησαν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα τρένα και θα συνεχίσουν με ΔΕΣΦΑ, λιγνιτωρυχεία κλπ, η απόλυτη τρέλα! Δεν είναι μακριά η εποχή από αυτά πού περιέγραψαν ο Αλντους Χάξλευ και ο Τζώρτζ Όργουελ θα φαίνονται ξεπερασμένα....
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου