Νίκος Έξαρχος
Κατά την διάρκεια της ζωής μας, ερχόμαστε σε επαφή με διαφόρων ειδών ανθρώπους. Ευχάριστους, δύστροπους, αστείους, βαρετούς, μοντέρνους, παλιομοδήτες. Με κάποιους από αυτούς θα δέσουμε και άλλους δεν θα θέλουμε να τους ξαναδούμε. Η δική μου ιστορία μιλάει για μια από τις πιο δυνατές σχέσεις που σημάδεψαν με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση της ζωής μου.
Με λένε Νεφέλη και θα σας διηγηθώ μια ιστορία βαθειάς ανιδιοτελούς αγάπης και αφοσίωσης.
Όλα ξεκίνησαν μια βροχερή μέρα του Νοέμβρη, όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα γύρω στις 12 το μεσημέρι.
"Καλησπέρα Νεφέλη. Η Κωνσταντίνα είμαι από την Φιλοζωική. Βρήκαμε ένα σκυλάκι δεμένο σε αυλή σε πολύ άσχημη κατάσταση. Πρέπει να είναι περίπου δύο χρονών,υποσιτισμένο, βρώμικο και φαίνεται αδύναμο.Θα πάμε τώρα να βρούμε τον ιδιοκτήτη του και θα του μιλήσουμε. Θέλεις να έρθεις;"
"Φυσικά! Σε πέντε λεπτά θα είμαι στο πάρκο."
Η Κωνσταντίνα είναι φοιτήτρια στην Κτηνιατρική και ένα απ'τα πιο ενεργά μέλη της Φιλοζωικής Οργάνωσης της περιοχής μας, πλήρως ευαισθητοποιημένη σε ζητήματα κακοποίησης ζώων από ανεύθυνους ιδιοκτήτες. Μαζί με τον πατέρα της έχουν δει και σώσει (πολλές φορές κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή) πολλά δεσποζόμενα και αδέσποτα που βρέθηκαν στο κτηνιατρείο του μετά από βαναστήρια των "εκπροσώπων" του είδους μας.
Όσο πιο γρήγορα μπορούσα, έφτασα στο σημείο συνάντησης και μαζί με άλλα τρία άτομα κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι που ζούσε το άτυχο σκυλάκι. Πλησιάζοντας την αυλή, έντονη δυσοσμία ερχόταν από το εσωτερικό της. Και τότε το είδα. Ένα σκυλάκι μεσαίου μεγέθους, με καστανό μακρύ τρίχωμα και μακριά αυτιά, ήταν ξαπλωμένο ανάμεσα στις ακαθαρσίες του και τις λάσπες που δημιούργησε η βροχή,δεμένο με μια χοντρή αλυσίδα που δεν του επέτρεπε μεγάλο έυρος κινήσεων. Χτύπησα το κουδούνι αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε. Μετά από τρία χτυπήματα, ένας άντρας μεσήλικας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του, που βρισκόταν στο τέλος της αυλής.
"Τι θέλετε;", φώναξε ενοχλημένος.
"Καλησπέρα. Είμαστε από την Τοπική Φιλοζωική Οργάνωση και ήρθαμε να συζητήσουμε μαζί σας κάποια πράγματα σχετικά με το κατοικίδιο σας" , είπε η Κωνσταντίνα.
Ο άντρας πλησίασε στην καγκελόπορτα δείχνοντας ακόμη πιο νευριασμένος από πριν.
"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;" είπε ρίχνοντας ένα άγριο βλέμμα.
"Βλέπουμε πως εδώ και αρκετό καιρό έχετε δεμένο το κατοικίδιό σας δίχως καμία φροντίδα. Ο χώρος στον οποίο ζει είναι παρατημένος, με μεγάλο κίνδυνο να έχει μολυνθεί."
"Και σένα τι σε αφορά τι κάνω ΕΓΩ στο σπίτι μου;" ρώτησε κολλώντας το πρόσωπο του στα κάγκελα.
"Με αφορά από την στιγμή που δεν τηρείτε τους βασικούς κανόνες υγιεινής για να έχει ο σκύλος σας ευπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Μπορείτε να μου πείτε γιατί τον έχετε συνέχεια δεμένο;" είπε η Κωνσταντίνα δείχνοντας την αλυσίδα που ήταν τοποθετημένη δεξιά του σκυλόσπιτου.
"Γιατί δεν θέλω να μου γεμίζει τρίχες και βρωμιές το σπίτι. Επίσης τον εκπαιδεύω να γίνει φύλακας. Με τόσες ληστείες που γίνονται καθημερινά πρέπει κάπως να προστατέψω το σπίτι μου."
"Είναι παράνομο αυτό που κάνετε.", είπα δείχνοντας εμφανώς την ένταση που ένιωθα μπροστά στην απάθειά του.
"Και γιατί παρακαλώ είναι παράνομο;"
"Γιατί πλέον τιμωρείστε με βαριά χρηματική ποινή για τον τρόπο που συμπεριφέρεστε στον σκύλο σας.", είπα προχωρώντας και έχοντάς τον πλέον απέναντί μου.
"Τι μας λες μωρέ; Θα μου κάνετε κουμάντο κι όλας; Εμένα ποιος θα με προστατέψει; Μήπως θα έρθετε εσείς οι δήθεν φιλόζωοι να φυλάξετε το σπίτι σε βάρδιες;" ρώτησε γελώντας και κοιτάζοντας γεμάτος ειρωνία.
"Αν θέλετε να προστατευτείτε, να αγοράσετε έναν συναγερμό. Το να εξαναγκάζετε το κατοικίδιό σας να είναι μόνιμα φυλακισμένο σε τέτοιες συνθήκες υγιεινής είναι παράνομο. Όπως σας είπαμε, αν δεν τηρήσετε τον νόμο θα πληρώσετε βαρύ πρόστιμο."
Είχα αναψοκοκκινίσει βλέποντας να αντιμετωπίζει το ζήτημα σαν να μην τον αφορούσε.
"Να πληρώσω πρόστιμο γι' αυτό;" είπε κοιτάζοντάς το υποτιμητικά. "Σας το χαρίζω. Αρκετοί μπελάδες με βρήκανε εξαιτίας του."
Απελευθέρωσε την αλυσίδα από τον στύλο και το έφερε προς την εξώπορτα. Ήταν σε χειρότερη κατάσταση απ' ότι νόμιζα. Αδύνατο (περίπου 10 κιλά κάτω από το κανονικό), με τρίχωμα που φαινόταν ότι είχε να πλυθεί για μήνες, αδύναμο να περπατήσει. Κοιτούσε το "αφεντικό" του με κατεβασμένα αυτιά και μάτια φοβισμένα.
"Πάρτε το και μην τολμήσετε να έρθετε στο σπίτι μου ξανά."
"Μην φοβάστε. Την επόμενη φορά που θα μεταχειριστείτε άλλο ζώο με αυτόν τον τρόπο, δεν θα έρθουμε να σας προειδοποιήσουμε. Θα σας σταλεί απευθείας το πρόστιμο! Μια τελευταία ερώτηση. Τα εμβόλιά του τα έχετε κάνει τουλάχιστον;"
"Γιατί έπρεπε να του κάνω και εμβόλια;" είπε, φωνάζοντας από μακριά, λίγο πριν κλείσει την πόρτα του σπιτιού του με δύναμη.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πλέον ακατάλληλος... Κατευθυνθήκαμε προς το ιατρείο του πατέρα της Κωνσταντίνας, το οποίο ευτυχώς δεν ήταν μακριά. Μόλις φτάσαμε, του βάλαμε νερό και μια κονσέρβα για να φάει. Σε όλη την διαδρομή ήταν συνεργάσιμο, το οποίο έδειχνε ότι ήθελε να ξεφύγει από την κόλαση που ζούσε. Οι εξετάσεις έδειξαν πως ευτυχώς δεν είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αφού του κάναμε μπάνιο και τα φετινά του εμβόλια, τέθηκε το ζήτημα της φιλοξενίας του, μέχρι να βρει μόνιμο σπίτι. Από την πρώτη στιγμή ήθελα να το υιοθετήσω. Να του δείξω πως είναι πραγματικά να ζεις δίχως φόβο, με όσες περισσότερες ανέσεις μπορούσα να του προσφέρω.
Έτσι κι έγινε λοιπόν.
Την ίδια μέρα το πήρα σπίτι κι από τότε γίναμε αχώριστοι!Εγώ κι ο Ρόκυ μου (έτσι τον ονόμασα)!
Πόσες όμορφες στιγμές. Οι βόλτες στα πάρκα που δεν ήθελα να τελειώσουν. Σε άφηνα ελεύθερο να τρέξεις και τα μάτια σου έλαμπαν από ευτυχία. Τα πικ νικ που κάναμε με κάθε λογής λιχουδιές. Για μένα και για σένα! Τις νύχτες που έμενα ξάγρυπνη με μια κούπα καφέ για να ολοκληρώσω την ατέλειωτη ύλη της εξεταστικής, ξενυχτούσες κι εσύ μαζί μου για να μου συμπαρασταθείς, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος, στα πόδια μου ή ακόμα και όρθιο καμιά φορά. Τα πρωινά που μόλις ξυπνούσα ερχόσουν πάνω στο κρεβάτι (αν δεν ήσουν ήδη πάνω) και με γέμιζες με φιλιά. Τις σειρές και τις ταινίες που είδαμε αγκαλιά στον καναπέ. Τις μέρες που ήμουν στεναχωρημένη πάντα έβρισκες τον τρόπο να με κάνεις να χαμογελάω. Με προκαλούσες μ' ένα παιχνίδι σου, έκανες σβούρες γύρω απ' τον εαυτό σου και με άλλα πολλά κόλπα. Τα μαθήματα ζωής που μου δίδαξες είναι αναντικατάστατα:
- Σε κανένα ζώο δεν αξίζει να το κακομεταχειρίζονται. Να το χτυπάνε, να το κοροϊδεύουν, να το λιντσάρουν, να το αντιμετωπίζουν σαν αντικείμενο ή σαν εργαλείο. Το καθένα είναι μια ξεχωριστή υπόσταση, με ξεχωριστό χαρακτήρα. Όλα όμως ζητούν το ίδιο: Αγάπη. Αγάπη που πολλές φορές οι άνθρωποι που τόσα έχουν καταφέρει να ανακαλύψουν και να δημιουργήσουν, δεν μπορούν να τους την προσφέρουν. Ή δεν θέλουν. Ευτυχώς όμως υπάρχουν κι αυτοί που αντιστέκονται σε αυτήν την κατάσταση και παλεύουν για κάθε αδέσποτο εκεί έξω. Για να βρει το καθένα την δική του οικογένεια. Δίπλα σε αυτά τα άτομα πάλεψα και παλεύω για τα δικαιώματα των ζώων στην πόλη που μένω έτσι ώστε να μην μείνει κανένα στον δρόμο, κανένα να μην βρίσκεται σε λάθος χέρια.
- Δες την ζωή σαν περιπέτεια. Τρέξε, παίξε, εξερεύνησε, αγάπησε και δώσε όλο σου τον εαυτό. Μην πάψεις ποτέ να είσαι παιδί.
- Να εκτιμάς τις μικρές χαρές. Την πρωινή βόλτα και το αεράκι που χτυπάει το πρόσωπό σου καθώς περπατάς, τον ήλιο που μπαίνει στο σπίτι σου όταν ανοιγεις τα παράθυρα, τις στιγμές που σου δίνεται η ευκαιρία να χαλαρώσεις, την μυρωδιά του φρεσκομαγειρεμένου μεσημεριανού φαγητού. Ζήσε απλά και θα καταλάβεις πως ό,τι χρειάζεσαι είναι δίπλα σου.
- Να αγαπάς αληθινά, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα.
-Γίνονται πολλές συζητήσεις για το τι σημαίνει οικογένεια. Μέσα σ'αυτά τα χρόνια έμαθα πως εκεί που νιώθεις ο εαυτός σου, εκεί που δεν φοβάσαι ότι θα σε κρίνουν αρνητικά, που σέβονται τα όριά σου, που σου δίνουν και δίνεσαι ισάξια, εκεί που βρίσκεται το καταφύγιό σου, όταν όλα αυτά συνυπάρχουν, τότε ξέρεις ότι έχεις βρει την παντοτινή σου οικογένεια. Ακόμη κι όταν κάποιος "φύγει" μια μέρα, όσο δύσκολο κι αν είναι στην αρχή, στην πραγματικότητα θα είναι πάντα κοντά μας και με τον τρόπο του θα μας το δείχνει. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την ύπαρξή του. Έτσι οι οικογένειες μεγαλώνουν, μεγαλώνουν από αγάπη, όνειρα και ελπίδα.
Βρισκόμουν στο σαλόνι όταν ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο άρχισε να δύει. Κρατούσα την φωτογραφία που είχαμε βγάλει με τον Ρόκι σε κάποιες καλοκαιρινές διακοπές. Δύο μεγάλα χαμόγελα πόζαραν στον φακό του κινητού. Αυτή η φωτογραφία έγινε για άλλη μια φορά η αφορμή να ξαναζήσω κάθε όμορφη στιγμή που μοιραστήκαμε. Μπορεί σήμερα να μην τον έχω κοντά μου (έφυγε σε βαθειά γεράματα πριν αρκετά χρόνια), ζει όμως μέσα στις αναμνήσεις μου. Και μ'αυτόν τον τρόπο είναι πάντοτε κοντά μου.
Αύριο θα πάμε με τον άντρα μου και τον γιο μου στο καταφύγιο της περιοχής μας, για να υιοθετήσουμε ένα σκυλάκι. Του είχα μιλήσει αρκετές φορές για τον Ρόκι και για τις υποχρεώσεις που θα έχει απέναντι στο νέο μέλος της οικογένειάς μας. Πριν λίγες μέρες μας είπε πως ήταν έτοιμος να φροντίσει το "αδερφάκι" του, κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τα αδέσποτα σκυλάκια που βρίσκονταν στο καταφύγιο της περιοχής μας. Βέβαια του μικρού του είχε μείνει μια τελευταία απορία:
"Πώς θα διαλέξω το δικό μου σκυλάκι;"
"Δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί αυτό! Εκείνο θα σε διαλέξει κι εσύ δεν θα 'χεις μάτια γι' άλλο!" του είπα και τον πήρα μια αγκαλιά.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Από την στιγμή που κάποιος αποκτάει έναν σκύλο, αποκτά έναν παντοτινό σύντροφο. Έναν φίλο που θα είναι δίπλα του μέχρι το τέλος, με αμείωτη την χαρά και το ενδιαφέρον προς αυτόν. Το δέσιμο ανάμεσα στον σκύλο και τον άνθρωπο είναι μια σχέση τόσο ιδιαίτερη, που δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος αν δεν την έχει ζήσει. Σου μαθαίνει, σε αλλάζει, σε ωριμάζει, σου χαρίζει μια ζωή που δεν θες να αλλάξεις με τίποτε άλλο στον κόσμο. Όλο το νόημα της αγάπης είναι συμπυκνωμένο μέσα σε δύο ματάκια και μια ουρά που κουνιέται πέρα δώθε! Ζήσε με έναν σκύλο και θα δεις ότι θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γι' αυτό δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να βασανίζει είτε τα ζώα του είτε αδέσποτα με οποιονδήποτε τρόπο. Από τον γείτονα μέχρι έναν τυχαίο περαστικό. Όλοι έχουν υποχρέωση να τα μεταχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται αυτά σε μας.
Σκεπτόμενη όλα αυτά κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Ο Ρόκι για μένα ήταν κάτι παραπάνω από φίλος και συγγενής. Ήταν ένα κομμάτι μου που με συμπλήρωνε με τέτοια ακρίβεια, όπως ένα κομμάτι παζλ συνδέεται με ένα άλλο. Ήταν ο λόγος που ένιωσα για πρώτη φορά ολοκληρωμένη. Μέχρι και σήμερα ζει μέσα μου και πλέον με βεβαιότητα μπορώ να πω αυτό: θα είναι για πάντα το τετράποδο άλλο μου μισό!
Μουσικό θέμα του William Ross από την ταινία " My dog Skip"
Πηγή: enfo.gr
Νίκος Έξαρχος: Σχετικά με τον Συντάκτη
 |
| Το υπέροχο αυτό σκίτσο ανήκει στην Amanda MacFarlane |
Κατά την διάρκεια της ζωής μας, ερχόμαστε σε επαφή με διαφόρων ειδών ανθρώπους. Ευχάριστους, δύστροπους, αστείους, βαρετούς, μοντέρνους, παλιομοδήτες. Με κάποιους από αυτούς θα δέσουμε και άλλους δεν θα θέλουμε να τους ξαναδούμε. Η δική μου ιστορία μιλάει για μια από τις πιο δυνατές σχέσεις που σημάδεψαν με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση της ζωής μου.
Με λένε Νεφέλη και θα σας διηγηθώ μια ιστορία βαθειάς ανιδιοτελούς αγάπης και αφοσίωσης.
Όλα ξεκίνησαν μια βροχερή μέρα του Νοέμβρη, όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα γύρω στις 12 το μεσημέρι.
"Καλησπέρα Νεφέλη. Η Κωνσταντίνα είμαι από την Φιλοζωική. Βρήκαμε ένα σκυλάκι δεμένο σε αυλή σε πολύ άσχημη κατάσταση. Πρέπει να είναι περίπου δύο χρονών,υποσιτισμένο, βρώμικο και φαίνεται αδύναμο.Θα πάμε τώρα να βρούμε τον ιδιοκτήτη του και θα του μιλήσουμε. Θέλεις να έρθεις;"
"Φυσικά! Σε πέντε λεπτά θα είμαι στο πάρκο."
Η Κωνσταντίνα είναι φοιτήτρια στην Κτηνιατρική και ένα απ'τα πιο ενεργά μέλη της Φιλοζωικής Οργάνωσης της περιοχής μας, πλήρως ευαισθητοποιημένη σε ζητήματα κακοποίησης ζώων από ανεύθυνους ιδιοκτήτες. Μαζί με τον πατέρα της έχουν δει και σώσει (πολλές φορές κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή) πολλά δεσποζόμενα και αδέσποτα που βρέθηκαν στο κτηνιατρείο του μετά από βαναστήρια των "εκπροσώπων" του είδους μας.
Όσο πιο γρήγορα μπορούσα, έφτασα στο σημείο συνάντησης και μαζί με άλλα τρία άτομα κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι που ζούσε το άτυχο σκυλάκι. Πλησιάζοντας την αυλή, έντονη δυσοσμία ερχόταν από το εσωτερικό της. Και τότε το είδα. Ένα σκυλάκι μεσαίου μεγέθους, με καστανό μακρύ τρίχωμα και μακριά αυτιά, ήταν ξαπλωμένο ανάμεσα στις ακαθαρσίες του και τις λάσπες που δημιούργησε η βροχή,δεμένο με μια χοντρή αλυσίδα που δεν του επέτρεπε μεγάλο έυρος κινήσεων. Χτύπησα το κουδούνι αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε. Μετά από τρία χτυπήματα, ένας άντρας μεσήλικας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του, που βρισκόταν στο τέλος της αυλής.
"Τι θέλετε;", φώναξε ενοχλημένος.
"Καλησπέρα. Είμαστε από την Τοπική Φιλοζωική Οργάνωση και ήρθαμε να συζητήσουμε μαζί σας κάποια πράγματα σχετικά με το κατοικίδιο σας" , είπε η Κωνσταντίνα.
Ο άντρας πλησίασε στην καγκελόπορτα δείχνοντας ακόμη πιο νευριασμένος από πριν.
"Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;" είπε ρίχνοντας ένα άγριο βλέμμα.
"Βλέπουμε πως εδώ και αρκετό καιρό έχετε δεμένο το κατοικίδιό σας δίχως καμία φροντίδα. Ο χώρος στον οποίο ζει είναι παρατημένος, με μεγάλο κίνδυνο να έχει μολυνθεί."
"Και σένα τι σε αφορά τι κάνω ΕΓΩ στο σπίτι μου;" ρώτησε κολλώντας το πρόσωπο του στα κάγκελα.
"Με αφορά από την στιγμή που δεν τηρείτε τους βασικούς κανόνες υγιεινής για να έχει ο σκύλος σας ευπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Μπορείτε να μου πείτε γιατί τον έχετε συνέχεια δεμένο;" είπε η Κωνσταντίνα δείχνοντας την αλυσίδα που ήταν τοποθετημένη δεξιά του σκυλόσπιτου.
"Γιατί δεν θέλω να μου γεμίζει τρίχες και βρωμιές το σπίτι. Επίσης τον εκπαιδεύω να γίνει φύλακας. Με τόσες ληστείες που γίνονται καθημερινά πρέπει κάπως να προστατέψω το σπίτι μου."
"Είναι παράνομο αυτό που κάνετε.", είπα δείχνοντας εμφανώς την ένταση που ένιωθα μπροστά στην απάθειά του.
"Και γιατί παρακαλώ είναι παράνομο;"
"Γιατί πλέον τιμωρείστε με βαριά χρηματική ποινή για τον τρόπο που συμπεριφέρεστε στον σκύλο σας.", είπα προχωρώντας και έχοντάς τον πλέον απέναντί μου.
"Τι μας λες μωρέ; Θα μου κάνετε κουμάντο κι όλας; Εμένα ποιος θα με προστατέψει; Μήπως θα έρθετε εσείς οι δήθεν φιλόζωοι να φυλάξετε το σπίτι σε βάρδιες;" ρώτησε γελώντας και κοιτάζοντας γεμάτος ειρωνία.
"Αν θέλετε να προστατευτείτε, να αγοράσετε έναν συναγερμό. Το να εξαναγκάζετε το κατοικίδιό σας να είναι μόνιμα φυλακισμένο σε τέτοιες συνθήκες υγιεινής είναι παράνομο. Όπως σας είπαμε, αν δεν τηρήσετε τον νόμο θα πληρώσετε βαρύ πρόστιμο."
Είχα αναψοκοκκινίσει βλέποντας να αντιμετωπίζει το ζήτημα σαν να μην τον αφορούσε.
"Να πληρώσω πρόστιμο γι' αυτό;" είπε κοιτάζοντάς το υποτιμητικά. "Σας το χαρίζω. Αρκετοί μπελάδες με βρήκανε εξαιτίας του."
Απελευθέρωσε την αλυσίδα από τον στύλο και το έφερε προς την εξώπορτα. Ήταν σε χειρότερη κατάσταση απ' ότι νόμιζα. Αδύνατο (περίπου 10 κιλά κάτω από το κανονικό), με τρίχωμα που φαινόταν ότι είχε να πλυθεί για μήνες, αδύναμο να περπατήσει. Κοιτούσε το "αφεντικό" του με κατεβασμένα αυτιά και μάτια φοβισμένα.
"Πάρτε το και μην τολμήσετε να έρθετε στο σπίτι μου ξανά."
"Μην φοβάστε. Την επόμενη φορά που θα μεταχειριστείτε άλλο ζώο με αυτόν τον τρόπο, δεν θα έρθουμε να σας προειδοποιήσουμε. Θα σας σταλεί απευθείας το πρόστιμο! Μια τελευταία ερώτηση. Τα εμβόλιά του τα έχετε κάνει τουλάχιστον;"
"Γιατί έπρεπε να του κάνω και εμβόλια;" είπε, φωνάζοντας από μακριά, λίγο πριν κλείσει την πόρτα του σπιτιού του με δύναμη.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πλέον ακατάλληλος... Κατευθυνθήκαμε προς το ιατρείο του πατέρα της Κωνσταντίνας, το οποίο ευτυχώς δεν ήταν μακριά. Μόλις φτάσαμε, του βάλαμε νερό και μια κονσέρβα για να φάει. Σε όλη την διαδρομή ήταν συνεργάσιμο, το οποίο έδειχνε ότι ήθελε να ξεφύγει από την κόλαση που ζούσε. Οι εξετάσεις έδειξαν πως ευτυχώς δεν είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αφού του κάναμε μπάνιο και τα φετινά του εμβόλια, τέθηκε το ζήτημα της φιλοξενίας του, μέχρι να βρει μόνιμο σπίτι. Από την πρώτη στιγμή ήθελα να το υιοθετήσω. Να του δείξω πως είναι πραγματικά να ζεις δίχως φόβο, με όσες περισσότερες ανέσεις μπορούσα να του προσφέρω.
Έτσι κι έγινε λοιπόν.
Την ίδια μέρα το πήρα σπίτι κι από τότε γίναμε αχώριστοι!Εγώ κι ο Ρόκυ μου (έτσι τον ονόμασα)!
Πόσες όμορφες στιγμές. Οι βόλτες στα πάρκα που δεν ήθελα να τελειώσουν. Σε άφηνα ελεύθερο να τρέξεις και τα μάτια σου έλαμπαν από ευτυχία. Τα πικ νικ που κάναμε με κάθε λογής λιχουδιές. Για μένα και για σένα! Τις νύχτες που έμενα ξάγρυπνη με μια κούπα καφέ για να ολοκληρώσω την ατέλειωτη ύλη της εξεταστικής, ξενυχτούσες κι εσύ μαζί μου για να μου συμπαρασταθείς, μέχρι να σε πάρει ο ύπνος, στα πόδια μου ή ακόμα και όρθιο καμιά φορά. Τα πρωινά που μόλις ξυπνούσα ερχόσουν πάνω στο κρεβάτι (αν δεν ήσουν ήδη πάνω) και με γέμιζες με φιλιά. Τις σειρές και τις ταινίες που είδαμε αγκαλιά στον καναπέ. Τις μέρες που ήμουν στεναχωρημένη πάντα έβρισκες τον τρόπο να με κάνεις να χαμογελάω. Με προκαλούσες μ' ένα παιχνίδι σου, έκανες σβούρες γύρω απ' τον εαυτό σου και με άλλα πολλά κόλπα. Τα μαθήματα ζωής που μου δίδαξες είναι αναντικατάστατα:
- Σε κανένα ζώο δεν αξίζει να το κακομεταχειρίζονται. Να το χτυπάνε, να το κοροϊδεύουν, να το λιντσάρουν, να το αντιμετωπίζουν σαν αντικείμενο ή σαν εργαλείο. Το καθένα είναι μια ξεχωριστή υπόσταση, με ξεχωριστό χαρακτήρα. Όλα όμως ζητούν το ίδιο: Αγάπη. Αγάπη που πολλές φορές οι άνθρωποι που τόσα έχουν καταφέρει να ανακαλύψουν και να δημιουργήσουν, δεν μπορούν να τους την προσφέρουν. Ή δεν θέλουν. Ευτυχώς όμως υπάρχουν κι αυτοί που αντιστέκονται σε αυτήν την κατάσταση και παλεύουν για κάθε αδέσποτο εκεί έξω. Για να βρει το καθένα την δική του οικογένεια. Δίπλα σε αυτά τα άτομα πάλεψα και παλεύω για τα δικαιώματα των ζώων στην πόλη που μένω έτσι ώστε να μην μείνει κανένα στον δρόμο, κανένα να μην βρίσκεται σε λάθος χέρια.
- Δες την ζωή σαν περιπέτεια. Τρέξε, παίξε, εξερεύνησε, αγάπησε και δώσε όλο σου τον εαυτό. Μην πάψεις ποτέ να είσαι παιδί.
- Να εκτιμάς τις μικρές χαρές. Την πρωινή βόλτα και το αεράκι που χτυπάει το πρόσωπό σου καθώς περπατάς, τον ήλιο που μπαίνει στο σπίτι σου όταν ανοιγεις τα παράθυρα, τις στιγμές που σου δίνεται η ευκαιρία να χαλαρώσεις, την μυρωδιά του φρεσκομαγειρεμένου μεσημεριανού φαγητού. Ζήσε απλά και θα καταλάβεις πως ό,τι χρειάζεσαι είναι δίπλα σου.
- Να αγαπάς αληθινά, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα.
-Γίνονται πολλές συζητήσεις για το τι σημαίνει οικογένεια. Μέσα σ'αυτά τα χρόνια έμαθα πως εκεί που νιώθεις ο εαυτός σου, εκεί που δεν φοβάσαι ότι θα σε κρίνουν αρνητικά, που σέβονται τα όριά σου, που σου δίνουν και δίνεσαι ισάξια, εκεί που βρίσκεται το καταφύγιό σου, όταν όλα αυτά συνυπάρχουν, τότε ξέρεις ότι έχεις βρει την παντοτινή σου οικογένεια. Ακόμη κι όταν κάποιος "φύγει" μια μέρα, όσο δύσκολο κι αν είναι στην αρχή, στην πραγματικότητα θα είναι πάντα κοντά μας και με τον τρόπο του θα μας το δείχνει. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την ύπαρξή του. Έτσι οι οικογένειες μεγαλώνουν, μεγαλώνουν από αγάπη, όνειρα και ελπίδα.
Βρισκόμουν στο σαλόνι όταν ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο άρχισε να δύει. Κρατούσα την φωτογραφία που είχαμε βγάλει με τον Ρόκι σε κάποιες καλοκαιρινές διακοπές. Δύο μεγάλα χαμόγελα πόζαραν στον φακό του κινητού. Αυτή η φωτογραφία έγινε για άλλη μια φορά η αφορμή να ξαναζήσω κάθε όμορφη στιγμή που μοιραστήκαμε. Μπορεί σήμερα να μην τον έχω κοντά μου (έφυγε σε βαθειά γεράματα πριν αρκετά χρόνια), ζει όμως μέσα στις αναμνήσεις μου. Και μ'αυτόν τον τρόπο είναι πάντοτε κοντά μου.
Αύριο θα πάμε με τον άντρα μου και τον γιο μου στο καταφύγιο της περιοχής μας, για να υιοθετήσουμε ένα σκυλάκι. Του είχα μιλήσει αρκετές φορές για τον Ρόκι και για τις υποχρεώσεις που θα έχει απέναντι στο νέο μέλος της οικογένειάς μας. Πριν λίγες μέρες μας είπε πως ήταν έτοιμος να φροντίσει το "αδερφάκι" του, κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τα αδέσποτα σκυλάκια που βρίσκονταν στο καταφύγιο της περιοχής μας. Βέβαια του μικρού του είχε μείνει μια τελευταία απορία:
"Πώς θα διαλέξω το δικό μου σκυλάκι;"
"Δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί αυτό! Εκείνο θα σε διαλέξει κι εσύ δεν θα 'χεις μάτια γι' άλλο!" του είπα και τον πήρα μια αγκαλιά.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Από την στιγμή που κάποιος αποκτάει έναν σκύλο, αποκτά έναν παντοτινό σύντροφο. Έναν φίλο που θα είναι δίπλα του μέχρι το τέλος, με αμείωτη την χαρά και το ενδιαφέρον προς αυτόν. Το δέσιμο ανάμεσα στον σκύλο και τον άνθρωπο είναι μια σχέση τόσο ιδιαίτερη, που δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος αν δεν την έχει ζήσει. Σου μαθαίνει, σε αλλάζει, σε ωριμάζει, σου χαρίζει μια ζωή που δεν θες να αλλάξεις με τίποτε άλλο στον κόσμο. Όλο το νόημα της αγάπης είναι συμπυκνωμένο μέσα σε δύο ματάκια και μια ουρά που κουνιέται πέρα δώθε! Ζήσε με έναν σκύλο και θα δεις ότι θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γι' αυτό δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να βασανίζει είτε τα ζώα του είτε αδέσποτα με οποιονδήποτε τρόπο. Από τον γείτονα μέχρι έναν τυχαίο περαστικό. Όλοι έχουν υποχρέωση να τα μεταχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται αυτά σε μας.
Σκεπτόμενη όλα αυτά κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Ο Ρόκι για μένα ήταν κάτι παραπάνω από φίλος και συγγενής. Ήταν ένα κομμάτι μου που με συμπλήρωνε με τέτοια ακρίβεια, όπως ένα κομμάτι παζλ συνδέεται με ένα άλλο. Ήταν ο λόγος που ένιωσα για πρώτη φορά ολοκληρωμένη. Μέχρι και σήμερα ζει μέσα μου και πλέον με βεβαιότητα μπορώ να πω αυτό: θα είναι για πάντα το τετράποδο άλλο μου μισό!
Μουσικό θέμα του William Ross από την ταινία " My dog Skip"
Πηγή: enfo.gr
Νίκος Έξαρχος: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου