Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Αυτό το άρθρο έρχεται, πολλούς μήνες μετά, να συμπληρώσει τα δύο προηγούμενα άρθρα μου Αυτοάμυνα: Εμπόρευμα ή Λαϊκό Δικαίωμα; και Η αυτοπροστασία ως αντανάκλαση της κατάστασης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Στα δύο προηγούμενα κείμενα μου ξεκαθάριζα τις διαφορές ανάμεσα σε μια πολεμική τέχνη, ένα μαχητικό άθλημα και ένα σύστημα αυτοάμυνας και έκανα μια ιστορική αναδρομή για τον τρόπο με τον οποίο αυτά γίνονταν κοινωνικά αντιληπτά, κυρίως από τις αρχές του ’90 και μετά όπου έχουμε και το κυρίως πλήθος εκπαιδευτικού οπτικοακουστικού υλικού.
Ξεκινάω από την προβληματική που είχα εκφράσει ως εξής: «Συμμερίζομαι απόλυτα την πεποίθηση ότι σε γενικές γραμμές η απόκτηση βασικών γνώσεων αυτοπροστασίας (λαμβάνοντας υπόψιν τις εξαιρέσεις οι οποίες φυσικά υπάρχουν) από την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων θα έκανε την καθημερινότητα μας ασφαλέστερη, αν και διαφωνώ με την κυρίαρχη λογική εκμάθησης ξεκομμένων τεχνικών οι οποίες δεν πατούν σε κινησιολογικές και ηθικές αρχές. Είναι δεδομένο πως η εξάσκηση δημιουργεί ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, δύσκολα εκμεταλλεύσιμους. Πιστεύω, ωστόσο, πως η μόνιμη υποτίμηση από το κίνημα της αξίας της προετοιμασίας των ανθρώπων να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, έχει αφήσει γόνιμο έδαφος στην ακροδεξιά τόσο να πουλάει προστασία εδώ και χρόνια όσο και να διασπείρει ιδεολογήματα όπως αυτό της Παλλαϊκής Άμυνας το οποίο σε μια χώρα υπό κατοχή όπως η Ελλάδα μόνο ως νομιμοποίηση παρακρατικών ταγμάτων εφόδου λειτουργεί».
Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου από αντικαπιταλιστική σκοπιά, θεωρώ βασικό πως η αυτοπροστασία δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτή παρά μόνο ως Λαϊκό Δικαίωμα και ποτέ ως εμπόρευμα. Η αξία των γνώσεων αυτοπροστασίας υπό αυτή την έννοια, είναι ανεκτίμητη.
Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση. Ο εμπορικός όρος «αυτοάμυνα» πέρα από προπαγανδιστικός είναι και λανθασμένος. Είναι προπαγανδιστικός γιατί από μόνος του θέτει το μεμονωμένο άτομο σε θέση άμυνας απέναντι στο περιβάλλον του, υπηρετώντας έτσι το κυρίαρχο εργαλείο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, τη δημιουργία φόβου με κάθε τρόπο στους ανθρώπους. Είναι λανθασμένος γιατί τη στιγμή που θα φτάσεις στο σημείο να πρέπει να αμυνθείς είσαι ήδη σε δύσκολη θέση και οι πιθανότητες σου έχουν σημαντικά μειωθεί.
Στην πραγματικότητα η αυτοάμυνα είναι μόνο ένα μέρος της αυτοπροστασίας η οποία πραγματεύεται το πώς αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον σου, πως κινείσαι μέσα σε αυτό, πως αλληλεπιδράς μαζί του και εν τέλει κατά εν μέρος πως διαμορφώνεται η στάση ζωής σου.
Η αυτοπροστασία δεν βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την ταξική πάλη. Δεν είναι ο μεμονωμένος άνθρωπος απέναντι σε ένα εχθρικό σύμπαν. Είναι ο άνθρωπος ως υποκείμενο της Ιστορίας ο οποίος ανάμεσα στα άλλα καθήκοντα τα οποία έχει να επιτελέσει παλεύει να βελτιώνεται διαρκώς.
Ως εκ τούτου δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτή με εμπορικούς όρους ως «σύστημα απέναντι σε σύστημα να δούμε ποιο είναι το καλύτερο» ούτε «πόσο καλό κάνει στην υγεία και την αυτοπεποίθηση του ασκούμενου». Θεωρώ ότι από αντικαπιταλιστική σκοπιά μπορεί, αντίθετα, να γίνει αντιληπτή μόνο ως μέρος ενός αδιάλειπτου συνεχούς με άλλες μορφές ανθρώπινης δραστηριότητας, άθληση, χορό, μουσική ή και με θεωρητικές ενασχολήσεις, επιστήμη, φιλοσοφία κτλ.
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό φαίνεται και στην κίνηση. Ο τρόπος με τον οποίο τη συνδέει με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, πέρα από το δρόμο της ανθρώπινης ολοκλήρωσης του ανοίγει και πρακτικά δυνατότητες βελτίωσης της αποδοτικότητας του. Και τα δύο αυτά όταν συνυπάρχουν, η εσωτερική ολοκλήρωση με την εξωτερική βελτίωση, είναι που τον κάνουν να προχωρά το δρόμο του πολεμιστή, του ταξικού αγωνιστή.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Αυτό το άρθρο έρχεται, πολλούς μήνες μετά, να συμπληρώσει τα δύο προηγούμενα άρθρα μου Αυτοάμυνα: Εμπόρευμα ή Λαϊκό Δικαίωμα; και Η αυτοπροστασία ως αντανάκλαση της κατάστασης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Στα δύο προηγούμενα κείμενα μου ξεκαθάριζα τις διαφορές ανάμεσα σε μια πολεμική τέχνη, ένα μαχητικό άθλημα και ένα σύστημα αυτοάμυνας και έκανα μια ιστορική αναδρομή για τον τρόπο με τον οποίο αυτά γίνονταν κοινωνικά αντιληπτά, κυρίως από τις αρχές του ’90 και μετά όπου έχουμε και το κυρίως πλήθος εκπαιδευτικού οπτικοακουστικού υλικού.
Ξεκινάω από την προβληματική που είχα εκφράσει ως εξής: «Συμμερίζομαι απόλυτα την πεποίθηση ότι σε γενικές γραμμές η απόκτηση βασικών γνώσεων αυτοπροστασίας (λαμβάνοντας υπόψιν τις εξαιρέσεις οι οποίες φυσικά υπάρχουν) από την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων θα έκανε την καθημερινότητα μας ασφαλέστερη, αν και διαφωνώ με την κυρίαρχη λογική εκμάθησης ξεκομμένων τεχνικών οι οποίες δεν πατούν σε κινησιολογικές και ηθικές αρχές. Είναι δεδομένο πως η εξάσκηση δημιουργεί ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, δύσκολα εκμεταλλεύσιμους. Πιστεύω, ωστόσο, πως η μόνιμη υποτίμηση από το κίνημα της αξίας της προετοιμασίας των ανθρώπων να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, έχει αφήσει γόνιμο έδαφος στην ακροδεξιά τόσο να πουλάει προστασία εδώ και χρόνια όσο και να διασπείρει ιδεολογήματα όπως αυτό της Παλλαϊκής Άμυνας το οποίο σε μια χώρα υπό κατοχή όπως η Ελλάδα μόνο ως νομιμοποίηση παρακρατικών ταγμάτων εφόδου λειτουργεί».
Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου από αντικαπιταλιστική σκοπιά, θεωρώ βασικό πως η αυτοπροστασία δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτή παρά μόνο ως Λαϊκό Δικαίωμα και ποτέ ως εμπόρευμα. Η αξία των γνώσεων αυτοπροστασίας υπό αυτή την έννοια, είναι ανεκτίμητη.
Εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση. Ο εμπορικός όρος «αυτοάμυνα» πέρα από προπαγανδιστικός είναι και λανθασμένος. Είναι προπαγανδιστικός γιατί από μόνος του θέτει το μεμονωμένο άτομο σε θέση άμυνας απέναντι στο περιβάλλον του, υπηρετώντας έτσι το κυρίαρχο εργαλείο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, τη δημιουργία φόβου με κάθε τρόπο στους ανθρώπους. Είναι λανθασμένος γιατί τη στιγμή που θα φτάσεις στο σημείο να πρέπει να αμυνθείς είσαι ήδη σε δύσκολη θέση και οι πιθανότητες σου έχουν σημαντικά μειωθεί.
Στην πραγματικότητα η αυτοάμυνα είναι μόνο ένα μέρος της αυτοπροστασίας η οποία πραγματεύεται το πώς αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον σου, πως κινείσαι μέσα σε αυτό, πως αλληλεπιδράς μαζί του και εν τέλει κατά εν μέρος πως διαμορφώνεται η στάση ζωής σου.
Η αυτοπροστασία δεν βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την ταξική πάλη. Δεν είναι ο μεμονωμένος άνθρωπος απέναντι σε ένα εχθρικό σύμπαν. Είναι ο άνθρωπος ως υποκείμενο της Ιστορίας ο οποίος ανάμεσα στα άλλα καθήκοντα τα οποία έχει να επιτελέσει παλεύει να βελτιώνεται διαρκώς.
Ως εκ τούτου δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτή με εμπορικούς όρους ως «σύστημα απέναντι σε σύστημα να δούμε ποιο είναι το καλύτερο» ούτε «πόσο καλό κάνει στην υγεία και την αυτοπεποίθηση του ασκούμενου». Θεωρώ ότι από αντικαπιταλιστική σκοπιά μπορεί, αντίθετα, να γίνει αντιληπτή μόνο ως μέρος ενός αδιάλειπτου συνεχούς με άλλες μορφές ανθρώπινης δραστηριότητας, άθληση, χορό, μουσική ή και με θεωρητικές ενασχολήσεις, επιστήμη, φιλοσοφία κτλ.
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό φαίνεται και στην κίνηση. Ο τρόπος με τον οποίο τη συνδέει με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, πέρα από το δρόμο της ανθρώπινης ολοκλήρωσης του ανοίγει και πρακτικά δυνατότητες βελτίωσης της αποδοτικότητας του. Και τα δύο αυτά όταν συνυπάρχουν, η εσωτερική ολοκλήρωση με την εξωτερική βελτίωση, είναι που τον κάνουν να προχωρά το δρόμο του πολεμιστή, του ταξικού αγωνιστή.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου