Βασίλης Μακρίδης
► Ενώ στα «καθ' ημάς» η όξυνση της επιθετικότητας και της προκλητικότητας της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα είναι το πρώτο θέμα της επικαιρότητας, στην ευρύτερη «γειτονιά» μας συμβαίνουν πράγματα, στα οποία πολύ λίγοι, εντός των ελληνικών «τειχών», δίνουν την πρέπουσα σημασία...
► Στην κοντινή μας «γειτονιά», η αναβολή της εξέτασης του αιτήματος της Αλβανίας και της «Β. Μακεδονίας» για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιβεβαιώνει πανηγυρικά κάτι που λέω και γράφω εδώ και μήνες (ίσως και χρόνια), ότι ΚΑΜΙΑ χώρα από αυτές που στοιβάζονται στο κατώφλι των Βρυξελλών, επιθυμώντας (τρομάρα τους!!!) να γίνουν μέλη της... «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας» δεν έχει την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ελπίδα να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ.
Η ενδεχόμενη (και ποτέ βέβαιη) ένταξη στην ΕΕ ήταν και είναι απλώς το «τυράκι» που σερβίρει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, προκειμένου να εξαγοράζει συνειδήσεις ή και ολόκληρες κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες, προκειμένου να τις μετατρέπει σε «προτεκτοράτα» και να πετυχαίνει (σε αγαστή σύμπνοια με τις ΗΠΑ) τον κυριότερο στόχο: την ένταξη αυτών των χωρών στο ΝΑΤΟ και τη δημιουργία ενός ασφυκτικού κλοιού γύρω από τη Ρωσία, τον μεγαλύτερο, μάλλον, γεωπολιτικό αντίπαλο της Δύσης παγκοσμίως...
► Λίγο παραπέρα από τα Βαλκάνια, στην Ουκρανία, ο νεοεκλεγείς «Πρόεδρος» Βλαντίμιρ Ζελένσκι πραγματοποίησε τουρνέ (συγγνώμη, επίσημη επίσκεψη!!!) στις Βρυξέλλες, τη Γερμανία και τη Γαλλία, συναντώμενος αντίστοιχα με τους Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, Άνγκελα Μέρκελ και Εμανουέλ Μακρόν.
► Ο Ζελένσκι δεν επιδίωξε, επί της ουσίας, την διασφάλιση της υποστήριξης της ΕΕ και των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών χωρών στην επίλυση των καυτών προβλημάτων της χώρας του, δηλαδή του τερματισμού της εμφύλιας διαμάχης στο Ντονμπάς και της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και της διαφθοράς. Περισσότερο έδειχνε να ενδιαφέρεται για την επιβεβαίωση, από την πλευρά των Δυτικοευρωπαίων, ότι αυτός και όχι ο προκάτοχός του στον «προεδρικό» θώκο της Ουκρανίας Πετρό Ποροσένκο, είναι ο «εκλεκτός» τους. Γι' αυτό και στα λογίδρια που εκφώνησε, στην ουσία αντέγραψε την επιθετική αντιρωσική και εθνικιστική ρητορική του προκατόχου του, πιστεύοντας πως έτσι θα εξασφαλίσει την εύνοια των Δυτικοευρωπαίων.
Μόνο που οι τελευταίοι μάλλον του έβαλαν «πάγο» σε σχέση με τα θέματα τόσο της επέκτασης των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, όσο και της κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2. Όσο για τα θέματα της Κριμαίας και του Ντονμπάς, για τη μεν πρώτη οι Δυτικοευρωπαίοι σταδιακά συνηθίζουν στην ιδέα ότι η περιοχή αυτή ανήκει τυπικά και ουσιαστικά στη Ρωσική Ομοσπονδία και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στην πρότερη κατάσταση, ενώ για το δεύτερο θεωρούν ότι η Ουκρανία είναι ο βασικός παράγοντας που η διαδικασία εξομάλυνσης έχει καθυστερήσει απελπιστικά. Άλλωστε η Ουκρανία είναι ακριβώς εκείνη η πλευρά που δεν έχει εκπληρώσει ούτε ένα από τα σημεία της συμφωνίας «Μινσκ 2» και εξακολουθεί να παραβιάζει συστηματικά μέχρι και σήμερα τους όρους της εκεχειρίας στη γραμμή πυρός, χτυπώντας στοχευμένα τον άμαχο πληθυσμό της περιοχής με κάθε είδους διαθέσιμα όπλα.
► Στο θέμα θα επανέλθουμε περισσότερο εξειδικευμένα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αφού ο γράφων θεωρεί ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι απόλυτα συνυφασμένες και με τα τεκταινόμενα στα Βαλκάνια και την ευρύτερη γεωπολιτική διαμάχη ανάμεσα στον δυτικό κόσμο και τη Ρωσία με τους συμμάχους της.
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
► Ενώ στα «καθ' ημάς» η όξυνση της επιθετικότητας και της προκλητικότητας της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα είναι το πρώτο θέμα της επικαιρότητας, στην ευρύτερη «γειτονιά» μας συμβαίνουν πράγματα, στα οποία πολύ λίγοι, εντός των ελληνικών «τειχών», δίνουν την πρέπουσα σημασία...
► Στην κοντινή μας «γειτονιά», η αναβολή της εξέτασης του αιτήματος της Αλβανίας και της «Β. Μακεδονίας» για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιβεβαιώνει πανηγυρικά κάτι που λέω και γράφω εδώ και μήνες (ίσως και χρόνια), ότι ΚΑΜΙΑ χώρα από αυτές που στοιβάζονται στο κατώφλι των Βρυξελλών, επιθυμώντας (τρομάρα τους!!!) να γίνουν μέλη της... «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας» δεν έχει την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ελπίδα να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ.
Η ενδεχόμενη (και ποτέ βέβαιη) ένταξη στην ΕΕ ήταν και είναι απλώς το «τυράκι» που σερβίρει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, προκειμένου να εξαγοράζει συνειδήσεις ή και ολόκληρες κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες, προκειμένου να τις μετατρέπει σε «προτεκτοράτα» και να πετυχαίνει (σε αγαστή σύμπνοια με τις ΗΠΑ) τον κυριότερο στόχο: την ένταξη αυτών των χωρών στο ΝΑΤΟ και τη δημιουργία ενός ασφυκτικού κλοιού γύρω από τη Ρωσία, τον μεγαλύτερο, μάλλον, γεωπολιτικό αντίπαλο της Δύσης παγκοσμίως...
► Λίγο παραπέρα από τα Βαλκάνια, στην Ουκρανία, ο νεοεκλεγείς «Πρόεδρος» Βλαντίμιρ Ζελένσκι πραγματοποίησε τουρνέ (συγγνώμη, επίσημη επίσκεψη!!!) στις Βρυξέλλες, τη Γερμανία και τη Γαλλία, συναντώμενος αντίστοιχα με τους Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, Άνγκελα Μέρκελ και Εμανουέλ Μακρόν.
► Ο Ζελένσκι δεν επιδίωξε, επί της ουσίας, την διασφάλιση της υποστήριξης της ΕΕ και των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών χωρών στην επίλυση των καυτών προβλημάτων της χώρας του, δηλαδή του τερματισμού της εμφύλιας διαμάχης στο Ντονμπάς και της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και της διαφθοράς. Περισσότερο έδειχνε να ενδιαφέρεται για την επιβεβαίωση, από την πλευρά των Δυτικοευρωπαίων, ότι αυτός και όχι ο προκάτοχός του στον «προεδρικό» θώκο της Ουκρανίας Πετρό Ποροσένκο, είναι ο «εκλεκτός» τους. Γι' αυτό και στα λογίδρια που εκφώνησε, στην ουσία αντέγραψε την επιθετική αντιρωσική και εθνικιστική ρητορική του προκατόχου του, πιστεύοντας πως έτσι θα εξασφαλίσει την εύνοια των Δυτικοευρωπαίων.
Μόνο που οι τελευταίοι μάλλον του έβαλαν «πάγο» σε σχέση με τα θέματα τόσο της επέκτασης των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, όσο και της κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2. Όσο για τα θέματα της Κριμαίας και του Ντονμπάς, για τη μεν πρώτη οι Δυτικοευρωπαίοι σταδιακά συνηθίζουν στην ιδέα ότι η περιοχή αυτή ανήκει τυπικά και ουσιαστικά στη Ρωσική Ομοσπονδία και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στην πρότερη κατάσταση, ενώ για το δεύτερο θεωρούν ότι η Ουκρανία είναι ο βασικός παράγοντας που η διαδικασία εξομάλυνσης έχει καθυστερήσει απελπιστικά. Άλλωστε η Ουκρανία είναι ακριβώς εκείνη η πλευρά που δεν έχει εκπληρώσει ούτε ένα από τα σημεία της συμφωνίας «Μινσκ 2» και εξακολουθεί να παραβιάζει συστηματικά μέχρι και σήμερα τους όρους της εκεχειρίας στη γραμμή πυρός, χτυπώντας στοχευμένα τον άμαχο πληθυσμό της περιοχής με κάθε είδους διαθέσιμα όπλα.
► Στο θέμα θα επανέλθουμε περισσότερο εξειδικευμένα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αφού ο γράφων θεωρεί ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι απόλυτα συνυφασμένες και με τα τεκταινόμενα στα Βαλκάνια και την ευρύτερη γεωπολιτική διαμάχη ανάμεσα στον δυτικό κόσμο και τη Ρωσία με τους συμμάχους της.
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου