Νίκος Τσούλιας
Μήπως είναι ερωτευμένα το φεγγάρι και η θάλασσα;
Θα μου πείτε γιατί δεν αναφέρομαι σε μια πιθανή συζήτηση της Σελήνης με τη Γη συνολικά και γιατί μιλώ μόνο για τη θάλασσα. Η απάντησή μου είναι απλή – ίσως και πειστική. Η γη στο σύνολό της δεν μπορεί να μιλήσει στον παντοτινό σύντροφό της, το φεγγάρι. Ο πολιτισμός και η όλη παρουσία του ανθρώπου παράγουν τόσους και τόσους ήχους και τόσους φωτισμούς, τόση φασαρία και τόση εντροπία – αταξία, που σκεπάζουν κάθε σχετική απόπειρα συνομιλίας. Αντίθετα, η θάλασσα εκφράζει το σιωπηλό κομμάτι της γης, αφού εδώ η παρουσία της αφεντιάς μας είναι υπαρκτή κυρίως σε πόλεις – λιμάνια.
Από τότε που δημιουργήθηκαν φεγγάρι και γη και θάλασσα – εδώ και λίγα δισεκατομμύρια χρόνια – βαστάει αυτή η συζήτηση. Και είναι τόσο φιλική… Είναι βλέπετε η αμοιβαία έλξη, ο πιο παγκόσμιος Νόμος του σύμπαντος, που δίνει τη δυνατότητα να συνταξιδεύουν τόσο κοντά μέσα στην απεραντοσύνη του χωροχρόνου του διαστήματος.
– Ξέρεις εγώ παίζω ρόλο στο ρυθμό της περιστροφής σας και στην συγκεκριμένη εναλλαγή της ημέρας με τη νύχτα.
– Ναι, αλλά και εμείς σε βαστάμε κοντά μας, γιατί είμαστε πιο μεγάλοι από εσένα.– Α, μη λέμε τέτοια. Εγώ σε φουσκώνω πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη και επηρεάζω το κλίμα σας μα και τα τόσα και τόσα ζωντανά πλάσματα που έχεις μέσα σου.
– Το ξέρω και το ευχαριστιέμαι. Δεν θέλω να έχω μόνο τους ανέμους και τις βροχές να με επηρεάζουν, μου αρέσει τόσο πολύ η μεγάλη σου έλξη. Είναι σαν να λικνίζομαι ολάκερη και όχι κάποια μέρη μου…
– Σου κρατάω συντροφιά κάθε στιγμή και ανάλογα με τη σχετική μου θέση σου φωτίζω, θάλασσά μου, τα μέρη σου που είναι στο σκοτάδι.
– Σε μένα καθρεφτίζεσαι και βλέπεις την αφεντιά σου με το φως που κλέβεις από τον ήλιο.
– Και εσύ νιώθεις το αντιφέγγισμά μου σαν χάδι από τα τόσα και τόσα γλυκοφωτεινά σωματίδια που σου στέλνω κάθε στιγμή…
– Ναι, συμφωνώ, μου αρέσει το φωτεινό χάιδεμά σου. Είναι για μένα οι στιγμές που νιώθω τόσο ξεχωριστή και αναστοχάζομαι για την ύπαρξή μου, γιατί τις ημέρες ο ήλιος δεν με αφήνει να ησυχάζω – πολύ κύμα, τρικυμίες, άνεμοι πιο πολλοί και αναταραχές με το παραμικρό…
– Με μένα γίνονται οι κυματισμοί σου φωτεινά μονοπατάκια για να φαντασιώνονται οι άνθρωποι και να σε θαυμάζουν.
– Ναι, είναι η δική μας συνάντηση που κάνει τους ανθρώπους να αγναντεύουν, να μαγεύονται από τα θαύματα της φύσης, να ονειρεύονται, να καλλιεργούν το συναίσθημά τους, να ερωτεύονται.
– Μα υμνούν και εμάς. Πόσα και πόσα ποιήματα μεγάλων ποιητών, πόσα στιχάκια μοναχικών ανθρώπων, πόσα ερωτήματα ερευνητών, πόσους στοχασμούς αναζητητών του κόσμου δεν γράφονται, όταν ανήσυχοι άνθρωποι γεύονται τη δική μας συνάντηση;
– Εσένα σε βλέπουν από μακριά και κάνουν πιο εύκολα όνειρα και ευχές…
– Και όταν τα σύννεφά σας με κρύβουν κάθε τόσο, εγώ παίζω μαζί τους και κάνω έργα τέχνης τα λαμπυρίσματά μου και είναι μια μαγεία, που και εγώ θαυμάζω και ξεχνώ την ερημιά μου.
– Α, τότε είναι που και εγώ νιώθω ότι συμμετέχω στα φωτεινά παιχνιδίσματα σα να είμαι καλλιτέχνης που χρησιμοποιώ έναν ουράνιο καμβά διαρκώς εναλλασσόμενο.
– Νομίζουν οι άνθρωποι ότι δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας.
– Είναι γιατί θεωρούν ότι η φύση είναι φτιαγμένη για τη δική τους αφεντιά, γι’ αυτό δεν μπορούν να χαρούν ούτε και εμάς – παρά μόνο σε κάποιες τους στιγμές – ούτε και την ίδια τη ζωή τους και τον εαυτό τους…
– Νομίζουν ότι μόνο αυτοί με τη δική τους γλώσσα συνεννοούνται.
– Εγώ το βλέπω την αλαζονεία τους κάθε στιγμή. Κοιτάνε μόνο πώς θα με εκμεταλλευτούν και με έχουν κάνει μια μεγάλη σκουπιδοαποθήκη χωρίς να καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι χωρίς εμένα δεν έχουν κανένα μέλλον…
– Δεν τους αφήνει η αλαζονεία. Εγώ όμως, που νιώθω τόσο πολύ το χάος, την ψύχρα του σύμπαντος και με τρώει η μοναξιά, νιώθω τόσο όμορφα μαζί σου που μου κρατάς συντροφιά και κάνουμε τα δικά μας θαυμαστά συναπαντήματα.
– Πάντα μαζί θα είμαστε γλυκό μου φεγγαράκι. Μαζί θα τελειώσει η ύπαρξή μας. Γιατί να την είμαστε πάντα αγαπημένα;
– Μα είναι φυσικός ο έρωτάς μας, γι’ αυτό δεν δοκιμάζεται από των ανθρώπων τους εγωισμούς και τις ανοησίες. Αμοιβαία, παντοτινή έλξη δεν είναι ο έρωτας;
– Και είναι αυτή η αγάπη μας, αυτός ο αιώνιος έρωτάς μας που γεννάει την ομορφιά μας…
Όταν βγαίνει το φεγγάρι η θάλασσα σκεπάζει την γη,
κι’ η καρδιά μοιάζει με νησί καταμεσής του απείρου!
Φ. Γκαρθία Λόρκα
Πηγή: alfavita.gr
Νίκος Τσούλιας: Σχετικά με τον συντάκτη
Μήπως είναι ερωτευμένα το φεγγάρι και η θάλασσα;
Θα μου πείτε γιατί δεν αναφέρομαι σε μια πιθανή συζήτηση της Σελήνης με τη Γη συνολικά και γιατί μιλώ μόνο για τη θάλασσα. Η απάντησή μου είναι απλή – ίσως και πειστική. Η γη στο σύνολό της δεν μπορεί να μιλήσει στον παντοτινό σύντροφό της, το φεγγάρι. Ο πολιτισμός και η όλη παρουσία του ανθρώπου παράγουν τόσους και τόσους ήχους και τόσους φωτισμούς, τόση φασαρία και τόση εντροπία – αταξία, που σκεπάζουν κάθε σχετική απόπειρα συνομιλίας. Αντίθετα, η θάλασσα εκφράζει το σιωπηλό κομμάτι της γης, αφού εδώ η παρουσία της αφεντιάς μας είναι υπαρκτή κυρίως σε πόλεις – λιμάνια.
Από τότε που δημιουργήθηκαν φεγγάρι και γη και θάλασσα – εδώ και λίγα δισεκατομμύρια χρόνια – βαστάει αυτή η συζήτηση. Και είναι τόσο φιλική… Είναι βλέπετε η αμοιβαία έλξη, ο πιο παγκόσμιος Νόμος του σύμπαντος, που δίνει τη δυνατότητα να συνταξιδεύουν τόσο κοντά μέσα στην απεραντοσύνη του χωροχρόνου του διαστήματος.
– Ξέρεις εγώ παίζω ρόλο στο ρυθμό της περιστροφής σας και στην συγκεκριμένη εναλλαγή της ημέρας με τη νύχτα.
– Ναι, αλλά και εμείς σε βαστάμε κοντά μας, γιατί είμαστε πιο μεγάλοι από εσένα.– Α, μη λέμε τέτοια. Εγώ σε φουσκώνω πότε από τη μια μεριά και πότε από την άλλη και επηρεάζω το κλίμα σας μα και τα τόσα και τόσα ζωντανά πλάσματα που έχεις μέσα σου.
– Το ξέρω και το ευχαριστιέμαι. Δεν θέλω να έχω μόνο τους ανέμους και τις βροχές να με επηρεάζουν, μου αρέσει τόσο πολύ η μεγάλη σου έλξη. Είναι σαν να λικνίζομαι ολάκερη και όχι κάποια μέρη μου…
– Σου κρατάω συντροφιά κάθε στιγμή και ανάλογα με τη σχετική μου θέση σου φωτίζω, θάλασσά μου, τα μέρη σου που είναι στο σκοτάδι.
– Σε μένα καθρεφτίζεσαι και βλέπεις την αφεντιά σου με το φως που κλέβεις από τον ήλιο.
– Και εσύ νιώθεις το αντιφέγγισμά μου σαν χάδι από τα τόσα και τόσα γλυκοφωτεινά σωματίδια που σου στέλνω κάθε στιγμή…
– Ναι, συμφωνώ, μου αρέσει το φωτεινό χάιδεμά σου. Είναι για μένα οι στιγμές που νιώθω τόσο ξεχωριστή και αναστοχάζομαι για την ύπαρξή μου, γιατί τις ημέρες ο ήλιος δεν με αφήνει να ησυχάζω – πολύ κύμα, τρικυμίες, άνεμοι πιο πολλοί και αναταραχές με το παραμικρό…
– Με μένα γίνονται οι κυματισμοί σου φωτεινά μονοπατάκια για να φαντασιώνονται οι άνθρωποι και να σε θαυμάζουν.
– Ναι, είναι η δική μας συνάντηση που κάνει τους ανθρώπους να αγναντεύουν, να μαγεύονται από τα θαύματα της φύσης, να ονειρεύονται, να καλλιεργούν το συναίσθημά τους, να ερωτεύονται.
– Μα υμνούν και εμάς. Πόσα και πόσα ποιήματα μεγάλων ποιητών, πόσα στιχάκια μοναχικών ανθρώπων, πόσα ερωτήματα ερευνητών, πόσους στοχασμούς αναζητητών του κόσμου δεν γράφονται, όταν ανήσυχοι άνθρωποι γεύονται τη δική μας συνάντηση;
– Εσένα σε βλέπουν από μακριά και κάνουν πιο εύκολα όνειρα και ευχές…
– Και όταν τα σύννεφά σας με κρύβουν κάθε τόσο, εγώ παίζω μαζί τους και κάνω έργα τέχνης τα λαμπυρίσματά μου και είναι μια μαγεία, που και εγώ θαυμάζω και ξεχνώ την ερημιά μου.
– Α, τότε είναι που και εγώ νιώθω ότι συμμετέχω στα φωτεινά παιχνιδίσματα σα να είμαι καλλιτέχνης που χρησιμοποιώ έναν ουράνιο καμβά διαρκώς εναλλασσόμενο.
– Νομίζουν οι άνθρωποι ότι δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας.
– Είναι γιατί θεωρούν ότι η φύση είναι φτιαγμένη για τη δική τους αφεντιά, γι’ αυτό δεν μπορούν να χαρούν ούτε και εμάς – παρά μόνο σε κάποιες τους στιγμές – ούτε και την ίδια τη ζωή τους και τον εαυτό τους…
– Νομίζουν ότι μόνο αυτοί με τη δική τους γλώσσα συνεννοούνται.
– Εγώ το βλέπω την αλαζονεία τους κάθε στιγμή. Κοιτάνε μόνο πώς θα με εκμεταλλευτούν και με έχουν κάνει μια μεγάλη σκουπιδοαποθήκη χωρίς να καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι χωρίς εμένα δεν έχουν κανένα μέλλον…
– Δεν τους αφήνει η αλαζονεία. Εγώ όμως, που νιώθω τόσο πολύ το χάος, την ψύχρα του σύμπαντος και με τρώει η μοναξιά, νιώθω τόσο όμορφα μαζί σου που μου κρατάς συντροφιά και κάνουμε τα δικά μας θαυμαστά συναπαντήματα.
– Πάντα μαζί θα είμαστε γλυκό μου φεγγαράκι. Μαζί θα τελειώσει η ύπαρξή μας. Γιατί να την είμαστε πάντα αγαπημένα;
– Μα είναι φυσικός ο έρωτάς μας, γι’ αυτό δεν δοκιμάζεται από των ανθρώπων τους εγωισμούς και τις ανοησίες. Αμοιβαία, παντοτινή έλξη δεν είναι ο έρωτας;
– Και είναι αυτή η αγάπη μας, αυτός ο αιώνιος έρωτάς μας που γεννάει την ομορφιά μας…
Όταν βγαίνει το φεγγάρι η θάλασσα σκεπάζει την γη,
κι’ η καρδιά μοιάζει με νησί καταμεσής του απείρου!
Φ. Γκαρθία Λόρκα
Πηγή: alfavita.gr
Νίκος Τσούλιας: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου