Βασίλης Μακρίδης
- Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να δίνουμε τα «χρόνια πολλά» στους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες που γιορτάζουν και να είχαμε χαρούμενη διάθεση, που επιτέλους θα ξεκουραστούμε κι εμείς δυο-τρεις μέρες στη σειρά. Έλα όμως που ο καργιόλης ο Χάρος είχε άλλα σχέδια...
- Χάσαμε έτσι πρόωρα και ξαφνικά τον καλό μας φίλο και σύντροφο, τον Νίκο Παπαναστόπουλο... Και πρόωρα και ξαφνικά... Διπλό το χτύπημα...
- Με τον Νίκο εδώ και πάνω από μια δεκαετία είχαμε φάει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ψωμί κι αλάτι». Κοινοί αγώνες, κοινά... χημικά, κοινά γλέντια, κοινές αγωνίες για το παρόν και το μέλλον... Γνωριστήκαμε στον δρόμο, σε κάτι ανάλογο με αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία του καλού φίλου Ηλία Σωτηρόπουλου πριν από 3μιση, περίπου, χρόνια... Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα, πλάι πλάι στις πορείες και όλα τα «συνοδευτικά»...
- Δεν ξέρω πότε, κατά τον στίχο του Μαγιακόβσκι, «η απότομη θλίψη» θα μετατραπεί σε «ξεκάθαρο, συνειδητό πόνο»... Αυτό που ξέρω είναι ότι λιγοστεύουν γύρω μας επικίνδυνα οι άνθρωποι με ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια και πάθος για τον άνθρωπο και το (λαμπρό) μέλλον του... Κάποια ανθρωποειδή παχύδερμα αποδεικνύονται κάτι παραπάνω από ανθεκτικά στον χρόνο και κάποιους άλλους τους τρώει το σαράκι για το «τι μέλλει γενέσθαι» και φεύγουν πριν την ώρα τους...
- Δεν ξέρω εάν αυτή την ώρα είμαι περισσότερο συντετριμμένος ή θυμωμένος από την απώλεια του Νίκου (και του καλού μας συντρόφου Γιώργου Σπαθόπουλου μια μέρα νωρίτερα). Ξέρω μόνο ότι ήδη μου λείπει. Και ότι δεν υπάρχει κανενός είδους «θεία δίκη», παρά μόνο το δίκιο του ανθρώπου «που τον 'μποδίζουν να βαδίσει», του ανθρώπου «που τον αλυσοδένουνε»... Ελαφρύ το χώμα σου, Νικόλα μου!!!
- ΥΓ: Στη φωτογραφία, εκτός από εμένα και το Νικόλα, βρίσκεται και η καλή μας συντρόφισσα και φίλη Χριστίνα Σγουρέα, που κι αυτή βιώνει με τον ίδιο οδυνηρό τρόπο την απώλεια του κοινού μας συντρόφου και φίλου...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
- Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να δίνουμε τα «χρόνια πολλά» στους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες που γιορτάζουν και να είχαμε χαρούμενη διάθεση, που επιτέλους θα ξεκουραστούμε κι εμείς δυο-τρεις μέρες στη σειρά. Έλα όμως που ο καργιόλης ο Χάρος είχε άλλα σχέδια...
- Χάσαμε έτσι πρόωρα και ξαφνικά τον καλό μας φίλο και σύντροφο, τον Νίκο Παπαναστόπουλο... Και πρόωρα και ξαφνικά... Διπλό το χτύπημα...
- Με τον Νίκο εδώ και πάνω από μια δεκαετία είχαμε φάει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ψωμί κι αλάτι». Κοινοί αγώνες, κοινά... χημικά, κοινά γλέντια, κοινές αγωνίες για το παρόν και το μέλλον... Γνωριστήκαμε στον δρόμο, σε κάτι ανάλογο με αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία του καλού φίλου Ηλία Σωτηρόπουλου πριν από 3μιση, περίπου, χρόνια... Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα, πλάι πλάι στις πορείες και όλα τα «συνοδευτικά»...
- Δεν ξέρω πότε, κατά τον στίχο του Μαγιακόβσκι, «η απότομη θλίψη» θα μετατραπεί σε «ξεκάθαρο, συνειδητό πόνο»... Αυτό που ξέρω είναι ότι λιγοστεύουν γύρω μας επικίνδυνα οι άνθρωποι με ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια και πάθος για τον άνθρωπο και το (λαμπρό) μέλλον του... Κάποια ανθρωποειδή παχύδερμα αποδεικνύονται κάτι παραπάνω από ανθεκτικά στον χρόνο και κάποιους άλλους τους τρώει το σαράκι για το «τι μέλλει γενέσθαι» και φεύγουν πριν την ώρα τους...
- Δεν ξέρω εάν αυτή την ώρα είμαι περισσότερο συντετριμμένος ή θυμωμένος από την απώλεια του Νίκου (και του καλού μας συντρόφου Γιώργου Σπαθόπουλου μια μέρα νωρίτερα). Ξέρω μόνο ότι ήδη μου λείπει. Και ότι δεν υπάρχει κανενός είδους «θεία δίκη», παρά μόνο το δίκιο του ανθρώπου «που τον 'μποδίζουν να βαδίσει», του ανθρώπου «που τον αλυσοδένουνε»... Ελαφρύ το χώμα σου, Νικόλα μου!!!
- ΥΓ: Στη φωτογραφία, εκτός από εμένα και το Νικόλα, βρίσκεται και η καλή μας συντρόφισσα και φίλη Χριστίνα Σγουρέα, που κι αυτή βιώνει με τον ίδιο οδυνηρό τρόπο την απώλεια του κοινού μας συντρόφου και φίλου...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου