Σωτήρης Βλάχος
Ο νεοφιλελευθερισμός, η λεηλασία δηλαδή του δημόσιου πλούτου, η επίθεση ενάντια στις ζωές των ανθρώπων χωρίς κανένα υπολογισμό, αποτέλεσε μια παγκόσμια επίθεση του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου. Που είχε ξεκίνημα της τη Χιλή, τη χώρα που σήμερα εξεγείρεται ενάντια στις καταστροφές που αυτός επέφερε και δείχνει αποφασισμένη να φτάσει μέχρι το τέλος.
Η ιστορία αυτής της επίθεσης ενάντια στους απλούς ανθρώπους αυτού του κόσμου, πάει πίσω στη δεκαετία του 1970.
Για πρώτη φορά από τον Παγκόσμιο Πόλεμο, η παγκόσμια οικονομία παρουσίασε σοβαρά προβλήματα μειωμένης ανάπτυξης και ψηλού πληθωρισμού.
Έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες. Ήταν τότε που ξεκίνησε η καμπάνια δυσφήμισης κάθε τι κρατικού από τους προγραμματιστές του κεφαλαίου που κρατά μέχρι σήμερα. Καμπάνια που στόχος της ήταν να αποσυνδέσει τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας από την πραγματική τους ρίζα, την καπιταλιστική αγορά, και να τα συνδέσει με τους κρατικούς οργανισμούς.
Έπρεπε να περάσει παντού ότι, «Οι απορυθμισμένες αγορές στη σφαίρα της οικονομίας σε συνδυασμό με τη φιλελεύθερη δημοκρατία στη σφαίρα της πολιτικής αντιπροσώπευαν «το καταληκτικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης του ανθρώπινου είδους και [...] την τελική μορφή της ανθρώπινης διακυβέρνησης». (Ναόμι Κλάιν, «Το Δόγμα του Σοκ», σελ 251).
Δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση. Οι εμπνευστές του ήξεραν ότι θα έπρεπε να περάσουν σαν οδοστρωτήρας πάνω από την κοινωνία για να επιβάλουν το δόγμα τους.
Μια δικτατορία ήταν ότι χρειαζόταν, τουλάχιστον για το ξεκίνημα.
«Η Χιλή του Πινοτσέτ (αποτέλεσε) ένα Πραγματιστικό Πρότυπο» (Το ίδιο σελ 299).
Στη Χιλή πριν τον δικτάτορα Πινοσέτ, οι κρατικοποιήσεις είχαν δώσει ένα σημαντικό έλεγχο πάνω στην οικονομία, που επέτρεψε το ξερίζωμα της φτώχειας, της ανεργίας και άλλων «επιδημιών» που ιστορικά τυραννούσαν τους λαούς των χωρών που ζούσαν εκτός του μητροπολιτικού καπιταλισμού.
Ειδικά επί Αλιέντε, τα πράγματα είχαν πάρει σημαντική ώθηση, με τις τράπεζες και τις μεγάλες εταιρείες που έλεγχαν το 70% της οικονομίας να έχουν περάσει κάτω από κρατικό έλεγχο.
Το σαμποτάρισμα της οικονομίας της χώρας και η προετοιμασία του πραξικοπήματος που θα ακολουθούσε μπήκαν σε πρώτο πλάνο.
Ο Πινοσέτ, ο αιμοσταγής δικτάτορας που θα σκορπούσε τον τρόμο και τον θάνατο για πολλά χρόνια, σχεδίασε το πραξικόπημα μαζί με το αμερικάνικο Πεντάγωνο και «τα παιδιά του Σικάγο» του Φρίντμαν, του θεωρητικού του νεοφιλελευθερισμού.
«Για τα Παιδιά του Σικάγο, η 11η Σεπτεμβρίου (ημέρα του πραξικοπήματος) ήταν μια μέρα πυρετώδους αναμονής και υψηλής αδρεναλίνης… ο Σέρχιο δε Κάστρο μιλούσε συνέχεια στο τηλέφωνο με το σύνδεσμό του στο ναυτικό, διαβάζοντάς του σελίδα προς σελίδα το τελευταίο τμήμα του «Τούβλου»- του νεοφιλελεύθερου τους οικονομικού προγράμματος...»
«Πριν από το μεσημέρι της Τετάρτης 12 Σεπτεμβρίου 1973, οι στρατηγοί των ενόπλων δυνάμεων που είχαν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα είχαν το Σχέδιο στα γραφεία τους» (Ναόμι Κλειν, το ίδιο, σελ, 109-110).
Η Χιλή του δικτάτορα Πινοσέτ, υπήρξε το ξεκίνημα των πειραμάτων των ιδιωτικοποιήσεων, που ενισχύθηκε αποφασιστικά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων πάνω στο «κοινωνικό» κράτος έγινε μέσα από παγκόσμιο συντονισμό των πολιτικών εκπροσώπων του τραπεζικού και μεγάλου κεφαλαίου, μέσα από απροσμέτρητη βία πάνω στους λαούς των φτωχών χωρών της Λατινικής Αμερικής, αλλά δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτούς.
Η βία της επίθεσης του διεθνούς κεφαλαίου από τότε φέρνει σε πρώτο πλάνο την υπεροπλία των εχθρών του λαού, τον παγκόσμιο συντονισμό τους και επιβάλλει ανάλογο συντονισμό των λαών. Που οι ταυτόχρονες κινητοποιήσεις τη στιγμή αυτή σε Χιλή, Λίβανο, Ιράκ και αλλού, που αποτελούν μικρό μόνο δήγμα της παγκόσμιας δυσαρέσκειας, κάνουν αυτό το συντονισμό μια απόλυτα ρεαλιστική προοπτική.
Δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Χαραυγή
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Ο νεοφιλελευθερισμός, η λεηλασία δηλαδή του δημόσιου πλούτου, η επίθεση ενάντια στις ζωές των ανθρώπων χωρίς κανένα υπολογισμό, αποτέλεσε μια παγκόσμια επίθεση του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου. Που είχε ξεκίνημα της τη Χιλή, τη χώρα που σήμερα εξεγείρεται ενάντια στις καταστροφές που αυτός επέφερε και δείχνει αποφασισμένη να φτάσει μέχρι το τέλος.
Η ιστορία αυτής της επίθεσης ενάντια στους απλούς ανθρώπους αυτού του κόσμου, πάει πίσω στη δεκαετία του 1970.
Για πρώτη φορά από τον Παγκόσμιο Πόλεμο, η παγκόσμια οικονομία παρουσίασε σοβαρά προβλήματα μειωμένης ανάπτυξης και ψηλού πληθωρισμού.
Έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες. Ήταν τότε που ξεκίνησε η καμπάνια δυσφήμισης κάθε τι κρατικού από τους προγραμματιστές του κεφαλαίου που κρατά μέχρι σήμερα. Καμπάνια που στόχος της ήταν να αποσυνδέσει τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας από την πραγματική τους ρίζα, την καπιταλιστική αγορά, και να τα συνδέσει με τους κρατικούς οργανισμούς.
Έπρεπε να περάσει παντού ότι, «Οι απορυθμισμένες αγορές στη σφαίρα της οικονομίας σε συνδυασμό με τη φιλελεύθερη δημοκρατία στη σφαίρα της πολιτικής αντιπροσώπευαν «το καταληκτικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης του ανθρώπινου είδους και [...] την τελική μορφή της ανθρώπινης διακυβέρνησης». (Ναόμι Κλάιν, «Το Δόγμα του Σοκ», σελ 251).
Δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση. Οι εμπνευστές του ήξεραν ότι θα έπρεπε να περάσουν σαν οδοστρωτήρας πάνω από την κοινωνία για να επιβάλουν το δόγμα τους.
Μια δικτατορία ήταν ότι χρειαζόταν, τουλάχιστον για το ξεκίνημα.
«Η Χιλή του Πινοτσέτ (αποτέλεσε) ένα Πραγματιστικό Πρότυπο» (Το ίδιο σελ 299).
Στη Χιλή πριν τον δικτάτορα Πινοσέτ, οι κρατικοποιήσεις είχαν δώσει ένα σημαντικό έλεγχο πάνω στην οικονομία, που επέτρεψε το ξερίζωμα της φτώχειας, της ανεργίας και άλλων «επιδημιών» που ιστορικά τυραννούσαν τους λαούς των χωρών που ζούσαν εκτός του μητροπολιτικού καπιταλισμού.
Ειδικά επί Αλιέντε, τα πράγματα είχαν πάρει σημαντική ώθηση, με τις τράπεζες και τις μεγάλες εταιρείες που έλεγχαν το 70% της οικονομίας να έχουν περάσει κάτω από κρατικό έλεγχο.
Το σαμποτάρισμα της οικονομίας της χώρας και η προετοιμασία του πραξικοπήματος που θα ακολουθούσε μπήκαν σε πρώτο πλάνο.
Ο Πινοσέτ, ο αιμοσταγής δικτάτορας που θα σκορπούσε τον τρόμο και τον θάνατο για πολλά χρόνια, σχεδίασε το πραξικόπημα μαζί με το αμερικάνικο Πεντάγωνο και «τα παιδιά του Σικάγο» του Φρίντμαν, του θεωρητικού του νεοφιλελευθερισμού.«Για τα Παιδιά του Σικάγο, η 11η Σεπτεμβρίου (ημέρα του πραξικοπήματος) ήταν μια μέρα πυρετώδους αναμονής και υψηλής αδρεναλίνης… ο Σέρχιο δε Κάστρο μιλούσε συνέχεια στο τηλέφωνο με το σύνδεσμό του στο ναυτικό, διαβάζοντάς του σελίδα προς σελίδα το τελευταίο τμήμα του «Τούβλου»- του νεοφιλελεύθερου τους οικονομικού προγράμματος...»
«Πριν από το μεσημέρι της Τετάρτης 12 Σεπτεμβρίου 1973, οι στρατηγοί των ενόπλων δυνάμεων που είχαν αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα είχαν το Σχέδιο στα γραφεία τους» (Ναόμι Κλειν, το ίδιο, σελ, 109-110).
Η Χιλή του δικτάτορα Πινοσέτ, υπήρξε το ξεκίνημα των πειραμάτων των ιδιωτικοποιήσεων, που ενισχύθηκε αποφασιστικά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων πάνω στο «κοινωνικό» κράτος έγινε μέσα από παγκόσμιο συντονισμό των πολιτικών εκπροσώπων του τραπεζικού και μεγάλου κεφαλαίου, μέσα από απροσμέτρητη βία πάνω στους λαούς των φτωχών χωρών της Λατινικής Αμερικής, αλλά δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτούς.
Η βία της επίθεσης του διεθνούς κεφαλαίου από τότε φέρνει σε πρώτο πλάνο την υπεροπλία των εχθρών του λαού, τον παγκόσμιο συντονισμό τους και επιβάλλει ανάλογο συντονισμό των λαών. Που οι ταυτόχρονες κινητοποιήσεις τη στιγμή αυτή σε Χιλή, Λίβανο, Ιράκ και αλλού, που αποτελούν μικρό μόνο δήγμα της παγκόσμιας δυσαρέσκειας, κάνουν αυτό το συντονισμό μια απόλυτα ρεαλιστική προοπτική.
Δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα Χαραυγή
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου