Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι δεν έχουν μείνει πολλά στοιχεία λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας στο πολίτευμά μας. Γι’ αυτό και η πλειοψηφία δεν ψηφίζει. Όσο λιγοστεύουν όμως, τόσο πιο σημαντική γίνεται η υπεράσπισή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε ότι πολιτογραφεί «αβέρτα – κουβέρτα» σχετικά πρόσφατους μετανάστες, χωρίς να συντρέχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις, τροποποιώντας το ίδιο το … εκλογικό σώμα. Παλαιότερα είχε κατηγορηθεί η κυβέρνηση Σημίτη για αθρόες «ελληνοποιήσεις Ποντίων». Αργότερα η κυβέρνηση της ΝΔ σχεδίαζε την απόδοση δικαιώματος ψήφου σε δεκάδες χιλιάδες ομογενείς για ψηφοθηρικούς λόγους. Είναι απλώς αδιανόητο να μεταβάλλεται κάθε τόσο η σύνθεση του εκλογικού σώματος, του Δήμου, θεμελίου της Δημοκρατίας.
Το ζήτημα του κατά πόσον άνθρωποι που ζουν επί δεκαετίες εκτός χώρας πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν για την τύχη της δεν είναι εύκολο και έχει ρυθμιστεί με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τη χώρα. Στην Κύπρο π.χ., προβλέπεται ότι, για να μπορείς να ασκήσεις το δικαίωμα αυτό, πρέπει να ζεις στο έδαφος της Δημοκρατίας τους τελευταίους έξη μήνες. Αυτό είναι ίσως υπερβολικό, πάντως για να έχει κάποιος γνώμη για το ποιος και πως πρέπει να κυβερνήσει την Ελλάδα σήμερα, δεν φαίνεται αρκετό να έζησε στη χώρα π.χ. μεταξύ 1990 και 1992! Αφήνουμε κατά μέρος ποιος και πως θα τα ελέγξει αυτά!
Για να έχεις κρίση πρέπει να έχεις κάποια, σχετικά πρόσφατη βιωματική σχέση με τη χώρα. Χώρια ότι τα δικαιώματα του πολίτη είναι αλληλένδετα με τις υποχρεώσεις: Να συμμετέχει στην υπεράσπιση του κράτους κάνοντας στρατιωτική θητεία (που σήμερα κάνουν κυρίως οι λαϊκές τάξεις της χώρας, οι άλλοι την κοπανάνε) και να πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν. Αλλοιώς δεν μιλάμε για κράτος και δημοκρατία, αλλά για μπάχαλο.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι, πιο αποτελεσματικοί, συμμετοχής των ομογενών στην εθνική ζωή, από την εμπλοκή τους στην εγχώρια κομματοκρατία. Και αν θεωρηθεί τελικά σκόπιμο να συμμετέχουν, αυτό μπορεί να γίνει με την εκλογή ενός μικρού αριθμού βουλευτών εκπροσώπων από την συγκροτημένη ομογένεια ανά χώρα/ήπειρο. Κι αυτή η λύση θα συναντούσε προβλήματα με τον τρόπο που λειτουργούν στην Ελλάδα κράτος και θεσμοί.
Με παραξενεύει το μεγάλο ενδιαφέρον για την ψήφο των ομογενών. Η καθημαγμένη Ελλάδα δεν έχει πιο επείγοντα προβλήματα να λύσει; Παρακολουθώ τα ζητήματα των ομογενών εδώ και πολλές δεκαετίας, ζώντας και ο ίδιος πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Μόνο ενδιαφέρον δεν διαπίστωσα για τους ομογενείς από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είδα αντίθετα περιπτώσεις κραυγαλέας εκμετάλλευσης από παρακρατικά κυκλώματα και άλλες καταστάσεις («Το πιο φτηνό διαβατήριο είναι το ελληνικό» έγραψε μια μέρα η ρωσική Μοσκόφκσι Κομσομόλετς, με κυκλοφορία 7 εκατομμυρίων φύλλων στην πρώτη σελίδα της) με τζίρο δις δολλαρίων, καραμπινάτη αδιαφορία και πολλά άλλα. Γι’ αυτό ας μου επιτραπεί να είμαι λίγο καχύποπτος.
Αν υπάρχει ενδιαφέρον για τους ομογενείς μπορεί π.χ. να ληφθούν άμεσα μέτρα αντιστροφής της συρρίκνωσης της ελληνικής παιδείας στο εξωτερικό. Μέτρα για να επιτρέπεται πρακτικά στους Έλληνες της Κριμαίας να επισκέπτονται την Ελλάδα. Να αποκατασταθεί η γλοίσχρα σύνταξη 345 ευρώ που λάμβαναν οι παλλινοστήσαντες από την πρ. ΕΣΣΔ, έως τον Νοέμβριο 2013 και χάρη στην οποία ψευτο-επιζούσαν. Είναι πολλοί οι υψηλοτάτου επιπέδου πανεπιστημιακοί μεταξύ τους, που όχι μόνο δεν τους αξιοποιήσαμε, αλλά ουσιαστικά τους στείλαμε να ζήσουν αναξιοπρεπώς, από τη φιλανθρωπία, μερικοί μάλιστα από αυτούς έφτασαν και στην αυτοκτονία. Είναι πιο σημαντικό και επείγον από αυτά να καθιερωθεί η ψήφος;
Λέγεται ότι συμφωνούν όλα τα κόμματα. Προσωπικά δεν με συγκινεί πολύ αυτό. Έχω για αυτά την ίδια ακριβώς γνώμη με τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μου που, αν τα ψηφίζουν, το κάνουν συνήθως ως αναγκαίο κακό για να αντιμετωπιστεί ένα άλλο, που θεωρούν μεγαλύτερο!
Είναι αλήθεια ότι πολλοί (όχι όλοι) ομογενείς είναι πιο Έλληνες από τους Έλληνες του εξωτερικού. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι συχνά έχουν μαύρα μεσάνυχτα για την κατάσταση στην Ελλάδα, ούτε διαθέτουν δυνατότητα να μορφώσουν γνώμη για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα.
Είναι επίσης φυσικό κάποιος που ζει στην Βόρειο Αμερική, τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Ρωσία ή την Αυστραλία να αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τις χώρες υποδοχής, ενίοτε και ισχυρότερους από αυτούς που διατηρεί με την Ελλάδα. Τι θα κάνει αν συγκρουσθούν, όπως τόσο συχνά συνέβη στην ιστορία μας, τα συμφέροντα της Αμερικής, της Γερμανίας, της Βρετανίας ή της Ρωσίας με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;
Το ερώτημα, περισσότερο από τους απλούς ομογενείς, αφορά τους «θεσμούς» της Ομογένειας, στο μέτρο που μπορούν να τους «επηρεάσουν» και να τους «καθοδηγήσουν» στην ψήφο τους. Έχουμε άλλωστε το παράδειγμα της ηγεσίας της ελληνοαμερικανικής ομογένειας που στήριξε ολόπλευρα τη δικτατορία, καθιστάμενη φορέας αμερικανικής επιρροής στην Ελλάδα και όχι ελληνικής στην Αμερική. Μια δικτατορία που επέβαλαν οι ΗΠΑ για να οδηγήσει, όπως και τελικά οδήγησε, στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Να τελειώσουμε τη μεταπολίτευση, αν θέλετε, όχι να πάμε ακόμα πιο πίσω!
Είτε με την κάλπικη (του Νταβός) «πολυπολιτισμικότητα» μιας Αριστεράς που κινητοποιείται υπέρ των προσφύγων, όχι όμως κατά των πολέμων που τους κάνουν πρόσφυγες και που αγνοεί την εθνική διάσταση των κοινωνικών ζητημάτων, για να γίνει αποδεκτή από τις μεγάλες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, του παγκόσμιου Χρήματος, είτε με την κάλπικη «εθνικοφροσύνη» μιας Δεξιάς που δεν κατάφερε να σπάσει τον ομφάλιο λώρο της ξένης εξάρτησης, σε ένα αποτέλεσμα συγκλίνουμε: την αποδόμηση του ελληνικού έθνους – κράτους, ως δημοκρατικού-κυρίαρχου κράτους, όχι προς όφελος μιας ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας Δημοκρατίας, αλλά ενός ευρωπαϊκού και παγκόσμιου Ολοκληρωτισμού.
Ακόμα κι αν δεχθούμε την άποψη κάποιων ότι το έθνος – κράτος δεν έχει μέλλον, προς το παρόν δεν διαθέτουμε κανένα άλλο επίπεδο τοπικής ή διεθνούς οργάνωσης, με στοιχειώδη δυνατότητα των πολιτών να επηρεάσουν τις αποφάσεις που τους αφορούν και που να παρέχει ένα ελάχιστο κοινωνικής προστασίας.
Ελπίζουμε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι σωστές οι πληροφορίες από πολύ αξιόπιστες πηγές ότι αυτά τα σχέδια εκπορεύονται από υπερατλαντικά κέντρα που αναζητούν τρόπους «θεσμοποίησης» της ήδη τεράστιας επιρροής τους, συμβατούς με την πορεία αποικιοποίησης της χώρας, στρατηγικά – γεωπολιτικά από τις ΗΠΑ, οικονομικά από τη Γερμανία.
Ελπίζουμε τα ελληνικά πολιτικά κόμματα να αντιληφθούν κάποια στιγμή ότι κάνοντας τα «χατήρια» ξένων για να έχουν άμεσα ωφελήματα, πριονίζουν το κλαδί που πάνω του κάθονται, τη βάση της δικής τους δύναμης και εξουσίας.
Καμιά φορά πας για μαλλί και βγαίνεις κουρεμένος. Θυμάμαι έναν ταξιτζή στο Παρίσι, Γάλλο πολίτη πρόσφατης Πορτογαλικής καταγωγής, πόσο εχθρικός στους μετανάστες ήταν. Είχε μπει στο «κλαμπ», ή έτσι νόμιζε, και δεν ήθελε να μπούνε άλλοι! Κι ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού, παρά την φιλοαμερικανική πολιτική του, είδε τους Αμερικανούς να συνεργούν στην πρόωρη ανατροπή του το 1993. Ούτε ο πρώτος βέβαια, ούτε ο τελευταίος, όπως μας θύμισε πάλι το παγκόσμιας σημασίας τραγικό παράδειγμα των Κούρδων.
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ότι δεν έχουν μείνει πολλά στοιχεία λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας στο πολίτευμά μας. Γι’ αυτό και η πλειοψηφία δεν ψηφίζει. Όσο λιγοστεύουν όμως, τόσο πιο σημαντική γίνεται η υπεράσπισή τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε ότι πολιτογραφεί «αβέρτα – κουβέρτα» σχετικά πρόσφατους μετανάστες, χωρίς να συντρέχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις, τροποποιώντας το ίδιο το … εκλογικό σώμα. Παλαιότερα είχε κατηγορηθεί η κυβέρνηση Σημίτη για αθρόες «ελληνοποιήσεις Ποντίων». Αργότερα η κυβέρνηση της ΝΔ σχεδίαζε την απόδοση δικαιώματος ψήφου σε δεκάδες χιλιάδες ομογενείς για ψηφοθηρικούς λόγους. Είναι απλώς αδιανόητο να μεταβάλλεται κάθε τόσο η σύνθεση του εκλογικού σώματος, του Δήμου, θεμελίου της Δημοκρατίας.
Το ζήτημα του κατά πόσον άνθρωποι που ζουν επί δεκαετίες εκτός χώρας πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν για την τύχη της δεν είναι εύκολο και έχει ρυθμιστεί με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τη χώρα. Στην Κύπρο π.χ., προβλέπεται ότι, για να μπορείς να ασκήσεις το δικαίωμα αυτό, πρέπει να ζεις στο έδαφος της Δημοκρατίας τους τελευταίους έξη μήνες. Αυτό είναι ίσως υπερβολικό, πάντως για να έχει κάποιος γνώμη για το ποιος και πως πρέπει να κυβερνήσει την Ελλάδα σήμερα, δεν φαίνεται αρκετό να έζησε στη χώρα π.χ. μεταξύ 1990 και 1992! Αφήνουμε κατά μέρος ποιος και πως θα τα ελέγξει αυτά!
Για να έχεις κρίση πρέπει να έχεις κάποια, σχετικά πρόσφατη βιωματική σχέση με τη χώρα. Χώρια ότι τα δικαιώματα του πολίτη είναι αλληλένδετα με τις υποχρεώσεις: Να συμμετέχει στην υπεράσπιση του κράτους κάνοντας στρατιωτική θητεία (που σήμερα κάνουν κυρίως οι λαϊκές τάξεις της χώρας, οι άλλοι την κοπανάνε) και να πληρώνει τους φόρους που του αναλογούν. Αλλοιώς δεν μιλάμε για κράτος και δημοκρατία, αλλά για μπάχαλο.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι, πιο αποτελεσματικοί, συμμετοχής των ομογενών στην εθνική ζωή, από την εμπλοκή τους στην εγχώρια κομματοκρατία. Και αν θεωρηθεί τελικά σκόπιμο να συμμετέχουν, αυτό μπορεί να γίνει με την εκλογή ενός μικρού αριθμού βουλευτών εκπροσώπων από την συγκροτημένη ομογένεια ανά χώρα/ήπειρο. Κι αυτή η λύση θα συναντούσε προβλήματα με τον τρόπο που λειτουργούν στην Ελλάδα κράτος και θεσμοί.
Με παραξενεύει το μεγάλο ενδιαφέρον για την ψήφο των ομογενών. Η καθημαγμένη Ελλάδα δεν έχει πιο επείγοντα προβλήματα να λύσει; Παρακολουθώ τα ζητήματα των ομογενών εδώ και πολλές δεκαετίας, ζώντας και ο ίδιος πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Μόνο ενδιαφέρον δεν διαπίστωσα για τους ομογενείς από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είδα αντίθετα περιπτώσεις κραυγαλέας εκμετάλλευσης από παρακρατικά κυκλώματα και άλλες καταστάσεις («Το πιο φτηνό διαβατήριο είναι το ελληνικό» έγραψε μια μέρα η ρωσική Μοσκόφκσι Κομσομόλετς, με κυκλοφορία 7 εκατομμυρίων φύλλων στην πρώτη σελίδα της) με τζίρο δις δολλαρίων, καραμπινάτη αδιαφορία και πολλά άλλα. Γι’ αυτό ας μου επιτραπεί να είμαι λίγο καχύποπτος.
Αν υπάρχει ενδιαφέρον για τους ομογενείς μπορεί π.χ. να ληφθούν άμεσα μέτρα αντιστροφής της συρρίκνωσης της ελληνικής παιδείας στο εξωτερικό. Μέτρα για να επιτρέπεται πρακτικά στους Έλληνες της Κριμαίας να επισκέπτονται την Ελλάδα. Να αποκατασταθεί η γλοίσχρα σύνταξη 345 ευρώ που λάμβαναν οι παλλινοστήσαντες από την πρ. ΕΣΣΔ, έως τον Νοέμβριο 2013 και χάρη στην οποία ψευτο-επιζούσαν. Είναι πολλοί οι υψηλοτάτου επιπέδου πανεπιστημιακοί μεταξύ τους, που όχι μόνο δεν τους αξιοποιήσαμε, αλλά ουσιαστικά τους στείλαμε να ζήσουν αναξιοπρεπώς, από τη φιλανθρωπία, μερικοί μάλιστα από αυτούς έφτασαν και στην αυτοκτονία. Είναι πιο σημαντικό και επείγον από αυτά να καθιερωθεί η ψήφος;
Λέγεται ότι συμφωνούν όλα τα κόμματα. Προσωπικά δεν με συγκινεί πολύ αυτό. Έχω για αυτά την ίδια ακριβώς γνώμη με τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μου που, αν τα ψηφίζουν, το κάνουν συνήθως ως αναγκαίο κακό για να αντιμετωπιστεί ένα άλλο, που θεωρούν μεγαλύτερο!
Είναι αλήθεια ότι πολλοί (όχι όλοι) ομογενείς είναι πιο Έλληνες από τους Έλληνες του εξωτερικού. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι συχνά έχουν μαύρα μεσάνυχτα για την κατάσταση στην Ελλάδα, ούτε διαθέτουν δυνατότητα να μορφώσουν γνώμη για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα.
Είναι επίσης φυσικό κάποιος που ζει στην Βόρειο Αμερική, τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Ρωσία ή την Αυστραλία να αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με τις χώρες υποδοχής, ενίοτε και ισχυρότερους από αυτούς που διατηρεί με την Ελλάδα. Τι θα κάνει αν συγκρουσθούν, όπως τόσο συχνά συνέβη στην ιστορία μας, τα συμφέροντα της Αμερικής, της Γερμανίας, της Βρετανίας ή της Ρωσίας με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;
Το ερώτημα, περισσότερο από τους απλούς ομογενείς, αφορά τους «θεσμούς» της Ομογένειας, στο μέτρο που μπορούν να τους «επηρεάσουν» και να τους «καθοδηγήσουν» στην ψήφο τους. Έχουμε άλλωστε το παράδειγμα της ηγεσίας της ελληνοαμερικανικής ομογένειας που στήριξε ολόπλευρα τη δικτατορία, καθιστάμενη φορέας αμερικανικής επιρροής στην Ελλάδα και όχι ελληνικής στην Αμερική. Μια δικτατορία που επέβαλαν οι ΗΠΑ για να οδηγήσει, όπως και τελικά οδήγησε, στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Να τελειώσουμε τη μεταπολίτευση, αν θέλετε, όχι να πάμε ακόμα πιο πίσω!
Μην πειράζετε ότι απέμεινε από το έθνος – κράτος!
Είτε με την κάλπικη (του Νταβός) «πολυπολιτισμικότητα» μιας Αριστεράς που κινητοποιείται υπέρ των προσφύγων, όχι όμως κατά των πολέμων που τους κάνουν πρόσφυγες και που αγνοεί την εθνική διάσταση των κοινωνικών ζητημάτων, για να γίνει αποδεκτή από τις μεγάλες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, του παγκόσμιου Χρήματος, είτε με την κάλπικη «εθνικοφροσύνη» μιας Δεξιάς που δεν κατάφερε να σπάσει τον ομφάλιο λώρο της ξένης εξάρτησης, σε ένα αποτέλεσμα συγκλίνουμε: την αποδόμηση του ελληνικού έθνους – κράτους, ως δημοκρατικού-κυρίαρχου κράτους, όχι προς όφελος μιας ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας Δημοκρατίας, αλλά ενός ευρωπαϊκού και παγκόσμιου Ολοκληρωτισμού.
Ακόμα κι αν δεχθούμε την άποψη κάποιων ότι το έθνος – κράτος δεν έχει μέλλον, προς το παρόν δεν διαθέτουμε κανένα άλλο επίπεδο τοπικής ή διεθνούς οργάνωσης, με στοιχειώδη δυνατότητα των πολιτών να επηρεάσουν τις αποφάσεις που τους αφορούν και που να παρέχει ένα ελάχιστο κοινωνικής προστασίας.
Ελπίζουμε και θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν είναι σωστές οι πληροφορίες από πολύ αξιόπιστες πηγές ότι αυτά τα σχέδια εκπορεύονται από υπερατλαντικά κέντρα που αναζητούν τρόπους «θεσμοποίησης» της ήδη τεράστιας επιρροής τους, συμβατούς με την πορεία αποικιοποίησης της χώρας, στρατηγικά – γεωπολιτικά από τις ΗΠΑ, οικονομικά από τη Γερμανία.
Ελπίζουμε τα ελληνικά πολιτικά κόμματα να αντιληφθούν κάποια στιγμή ότι κάνοντας τα «χατήρια» ξένων για να έχουν άμεσα ωφελήματα, πριονίζουν το κλαδί που πάνω του κάθονται, τη βάση της δικής τους δύναμης και εξουσίας.
Καμιά φορά πας για μαλλί και βγαίνεις κουρεμένος. Θυμάμαι έναν ταξιτζή στο Παρίσι, Γάλλο πολίτη πρόσφατης Πορτογαλικής καταγωγής, πόσο εχθρικός στους μετανάστες ήταν. Είχε μπει στο «κλαμπ», ή έτσι νόμιζε, και δεν ήθελε να μπούνε άλλοι! Κι ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού, παρά την φιλοαμερικανική πολιτική του, είδε τους Αμερικανούς να συνεργούν στην πρόωρη ανατροπή του το 1993. Ούτε ο πρώτος βέβαια, ούτε ο τελευταίος, όπως μας θύμισε πάλι το παγκόσμιας σημασίας τραγικό παράδειγμα των Κούρδων.
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου