Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου
Έβρεχε πολύ τη χρονιά που πέρασε.
Μια βροχή σαν το βουβό κλάμα του άστεγου στο κρύο παγκάκι.
Θυμώσαμε. Θυμώσαμε πολύ με την ανθρώπινη ανεπάρκεια και την δική μας πρωτίστως, που δεν φροντίσαμε να κρατάμε ομπρέλα.
Πιαστήκαμε από χαμόκλαδα ελπίδας και περπατήσαμε με τα πόδια απρόθυμα, μες το βρώμικο νερό.
Οργιστήκαμε όταν αυτά σπάζαν και μας μουτζούρωναν την ψυχή τα λασπόνερα.
Βρίσαμε. Ξεθυμάναμε.
Το παρακάμψαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας, δοξολογώντας το σύμπαν που είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Πιο κάτω αγαπήσαμε, την ίδια στιγμή που προδοθήκαμε.
Θα προδώσαμε κι εμείς, δε μπορεί. Αλισβερίσι είναι κι η αγάπη, αλλά μέσα στην ανάγκη μας να αρπάξουμε την ευκαιρία, μας ξέφυγε στο ζύγι η αποκοτιά.
Κλειστήκαμε στη μοναξιά. Κλειδώσαμε τις πόρτες, αλλά στην πρώτη σπαρακτική κραυγή για βοήθεια στον συνάνθρωπο, πεταχτήκαμε με τα πόδια στους ώμους και τα χέρια γεμάτα προσφορά.
Γελάσαμε. Κάποιες φορές τις ώρες που δεν έπρεπε και με πράγματα που δεν έπρεπε, γελάσαμε πολύ.
Κάναμε φίλους και χάσαμε ανθρώπους. Τους κηδέψαμε χωρίς δάκρυ.
Παντρέψαμε τα όνειρα με την πραγματικότητα. Ρίξαμε ανάμεσα στο ρύζι τις ευχές. Κλάψαμε με τη γενναιότητα τους να υψώσουν το λευκό ρούχο, σε δίσεκτους, ενάντιους καιρούς. Σκίρτησε η καρδιά μας, πού να πάρει!.
Καλοδεχτήκαμε ξένους μέσα από τις σφραγιστές ματιές μας.
Κι όταν εκείνες άνοιξαν, αρχίσαμε να τους πετροβολάμε. Στον ύπνο μας έπιασαν, τι να κάναμε;
Φωνάζαμε όταν ήμασταν στο πλήθος κι όταν μέναμε μόνοι, λουφάζαμε στο φόβο της σιωπής.
Μαγειρέψαμε χοιρινό με δαμάσκηνα με το μέρισμα, να ξορκίσουμε, να γλυκάνουμε την πίκρα της φτώχειας.
Τις νύχτες πλάθαμε ωραία αύριο, στρογγυλά και χρωματιστά με πλαστελίνες και μετά τα ρίχναμε τρομαγμένοι στα σκουπίδια, πριν σηκωθούν τα παιδιά και μας κοιτάξουν με απορία.
Κρυώσαμε. Πολύ κρυώσαμε στο σπίτι χωρίς θέρμανση.
Αλλά δεν ξέρω αν πάγωσε πιο πολύ το κορμί απ’ την ψυχή.
Ζεσταθήκαμε όμως από την ανταπόκριση ανθρώπων που δεν περιμέναμε.
Χαρήκαμε και ευφρανθήκαμε με ένα ποτήρι κρασί κι ένα ανέκδοτο απ’ το τηλέφωνο.
Μείναμε άνεργοι.
Ψάξαμε για δουλειά με λάθος τρόπο. Δε μπορέσαμε λόγω ελαττωματικής μέσης να σκύψουμε να θυμιατίσουμε τα αχαμνά των εργοδοτών και δεν προσληφθήκαμε, λόγω ασέβειας και βλασφημίας, είπαν...
Δεν γίναμε αρεστοί στον περίγυρο, μισηθήκαμε εξαιτίας της γλώσσας που φανερώνει αλήθειες, είπαν πάλι.
Δε βαριέσαι. Πήραμε χαρές απ’ τα παιδιά. Καμαρώσαμε σα γύφτικο σκεπάρνι.
‘’Δε Γαμιέστε Κηφήνες’’, είπαμε. Ούτε τα παιδιά, μα ούτε εμείς θα προσκυνήσουμε είδωλα. Θα μείνουμε ‘’άθεοι’’, με ό,τι τίμημα.
Δεν ψωνίσαμε ρούχα τις γιορτές.
Ένα μπουφάν γυροφέρναμε στη βιτρίνα, μα δεν μας κοιτούσε καν. Του στρέψαμε την πλάτη. Θα βρεθεί καλύτερο, πιο καταδεκτικό, είπαμε και κάτσαμε στο γωνιακό καφέ όλο χαρά!
Είμαστε καλά χοντρικά. Θα μπορούσαμε να είμαστε και καλύτερα, αλλά και χειρότερα επίσης.
Είμαστε καλά και δεν ευχόμαστε τίποτα πλέον, γιατί οι ευχές είναι ένα κατά συνθήκη ψεύδος.
Είμαστε εμείς. Είμαστε όρθιοι. Έχουμε τη σκέψη ενεργή και αγαπάμε.
Ναι, μπορούμε ακόμη και αγαπάμε το δίκαιο και τ' αγαθό.
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Έβρεχε πολύ τη χρονιά που πέρασε.
Μια βροχή σαν το βουβό κλάμα του άστεγου στο κρύο παγκάκι.
Θυμώσαμε. Θυμώσαμε πολύ με την ανθρώπινη ανεπάρκεια και την δική μας πρωτίστως, που δεν φροντίσαμε να κρατάμε ομπρέλα.
Πιαστήκαμε από χαμόκλαδα ελπίδας και περπατήσαμε με τα πόδια απρόθυμα, μες το βρώμικο νερό.
Οργιστήκαμε όταν αυτά σπάζαν και μας μουτζούρωναν την ψυχή τα λασπόνερα.
Βρίσαμε. Ξεθυμάναμε.
Το παρακάμψαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας, δοξολογώντας το σύμπαν που είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Πιο κάτω αγαπήσαμε, την ίδια στιγμή που προδοθήκαμε.
Θα προδώσαμε κι εμείς, δε μπορεί. Αλισβερίσι είναι κι η αγάπη, αλλά μέσα στην ανάγκη μας να αρπάξουμε την ευκαιρία, μας ξέφυγε στο ζύγι η αποκοτιά.
Κλειστήκαμε στη μοναξιά. Κλειδώσαμε τις πόρτες, αλλά στην πρώτη σπαρακτική κραυγή για βοήθεια στον συνάνθρωπο, πεταχτήκαμε με τα πόδια στους ώμους και τα χέρια γεμάτα προσφορά.
Γελάσαμε. Κάποιες φορές τις ώρες που δεν έπρεπε και με πράγματα που δεν έπρεπε, γελάσαμε πολύ.
Κάναμε φίλους και χάσαμε ανθρώπους. Τους κηδέψαμε χωρίς δάκρυ.
Παντρέψαμε τα όνειρα με την πραγματικότητα. Ρίξαμε ανάμεσα στο ρύζι τις ευχές. Κλάψαμε με τη γενναιότητα τους να υψώσουν το λευκό ρούχο, σε δίσεκτους, ενάντιους καιρούς. Σκίρτησε η καρδιά μας, πού να πάρει!.
Καλοδεχτήκαμε ξένους μέσα από τις σφραγιστές ματιές μας.
Κι όταν εκείνες άνοιξαν, αρχίσαμε να τους πετροβολάμε. Στον ύπνο μας έπιασαν, τι να κάναμε;
Φωνάζαμε όταν ήμασταν στο πλήθος κι όταν μέναμε μόνοι, λουφάζαμε στο φόβο της σιωπής.
Μαγειρέψαμε χοιρινό με δαμάσκηνα με το μέρισμα, να ξορκίσουμε, να γλυκάνουμε την πίκρα της φτώχειας.
Τις νύχτες πλάθαμε ωραία αύριο, στρογγυλά και χρωματιστά με πλαστελίνες και μετά τα ρίχναμε τρομαγμένοι στα σκουπίδια, πριν σηκωθούν τα παιδιά και μας κοιτάξουν με απορία.
Κρυώσαμε. Πολύ κρυώσαμε στο σπίτι χωρίς θέρμανση.
Αλλά δεν ξέρω αν πάγωσε πιο πολύ το κορμί απ’ την ψυχή.
Ζεσταθήκαμε όμως από την ανταπόκριση ανθρώπων που δεν περιμέναμε.
Χαρήκαμε και ευφρανθήκαμε με ένα ποτήρι κρασί κι ένα ανέκδοτο απ’ το τηλέφωνο.
Μείναμε άνεργοι.
Ψάξαμε για δουλειά με λάθος τρόπο. Δε μπορέσαμε λόγω ελαττωματικής μέσης να σκύψουμε να θυμιατίσουμε τα αχαμνά των εργοδοτών και δεν προσληφθήκαμε, λόγω ασέβειας και βλασφημίας, είπαν...
Δεν γίναμε αρεστοί στον περίγυρο, μισηθήκαμε εξαιτίας της γλώσσας που φανερώνει αλήθειες, είπαν πάλι.
Δε βαριέσαι. Πήραμε χαρές απ’ τα παιδιά. Καμαρώσαμε σα γύφτικο σκεπάρνι.
‘’Δε Γαμιέστε Κηφήνες’’, είπαμε. Ούτε τα παιδιά, μα ούτε εμείς θα προσκυνήσουμε είδωλα. Θα μείνουμε ‘’άθεοι’’, με ό,τι τίμημα.
Δεν ψωνίσαμε ρούχα τις γιορτές.
Ένα μπουφάν γυροφέρναμε στη βιτρίνα, μα δεν μας κοιτούσε καν. Του στρέψαμε την πλάτη. Θα βρεθεί καλύτερο, πιο καταδεκτικό, είπαμε και κάτσαμε στο γωνιακό καφέ όλο χαρά!
Είμαστε καλά χοντρικά. Θα μπορούσαμε να είμαστε και καλύτερα, αλλά και χειρότερα επίσης.
Είμαστε καλά και δεν ευχόμαστε τίποτα πλέον, γιατί οι ευχές είναι ένα κατά συνθήκη ψεύδος.
Είμαστε εμείς. Είμαστε όρθιοι. Έχουμε τη σκέψη ενεργή και αγαπάμε.
Ναι, μπορούμε ακόμη και αγαπάμε το δίκαιο και τ' αγαθό.
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου