Κώστας Γκιώνης
Εξάρχεια ώρα 10 το βράδυ Κυριακή, παρκάρουμε με ένα φίλο μου, πολύ γνωστό αγωνιστή, ποιητή και λογοτέχνη στη πλατεία, με σκοπό να πάμε να φάμε στην επόμενη ακριβώς γωνία της Ανδρέα Μεταξά.
Η πλατεία ευτυχώς είναι... καθαρή, πουθενά αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, όλα βρίσκονται σε μία καθαρή πορεία ανάπτυξης, πάρα πολύς κόσμος, το εμπόριο σε πλήρη άνθιση, τα πράγματα άκρως ειδυλλιακά έχουν ανάψει και μια τεράστια φωτιά, προφανώς καίνε μυαλά. Κίνηση, κόσμος πέρα δώθε, δεν προλαβαίνουμε να κατέβουμε μας πλησιάζουν δυο, μας κοιτάνε διερευνητικά, μένουμε στη νοηματική, ανεβαίνουμε στη πλατεία, δεν προλάβαμε να κάνουμε 5 βήματα, ένας πενηντάρης επενδυτής μας πλησιάζει και ως πιο έμπειρος από τον προηγούμενο, μας ρωτάει αν θέλουμε τίποτα, φαίνεται ότι το κατάστημα είχε μεγάλη γκάμα προϊόντων, ο πολύ γνωστός αγωνιστής εκρήγνυται, δεν θυμάμαι τι έλεγε, εμένα με έπιασε νευρικό γέλιο, τα έβαλε και μαζί μου, μα γιατί γελάς, δεν είναι για γέλια για κλάματα είναι η υπόθεση, η απάντηση μου ήταν, μα για να μην κλάψω, γελάω.
Προχωράμε αυτή την λιγοστή απόσταση στα σκοτεινά, η ματιά μου συνεχώς παρατηρητική, τα νεύρα τεντωμένα, το στομάχι σφιγμένο, νοιώθουμε την διαφορά της κανονικότητας, φτάνουμε στο κατάστημα, καθόμαστε, χαλαρώνουμε, ο φίλος μου κάτοικος της περιοχής μου λέει είδες την κατάσταση, αν και πηγαίνω πολύ συχνά στα Εξάρχεια πρώτη φορά τα βλέπω έτσι τα πράγματα, η αστυνόμευση έχει αποτελέσματα, δουλίτσα να υπάρχει... Έρχεται ο ιδιοκτήτης, παραπονιέται κι αυτός με την σειρά του το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως, παντού στιλέτα και κλεψιές, δεν συμβαίνανε αυτά τα πράγματα, όπου απουσιάζει η σκέψη και ο προβληματισμός, κάνουν πάρτι τα ναρκωτικά και τα κουμπούρια!
Η ώρα έχει φτάσει 12 παρά λέμε να φύγουμε, άλλες φορές θα καθόμαστε, εγώ πρέπει να κατέβω Πανεπιστήμιο να πάρω το μετρό, λίγοι κινούνται στο δρόμο κι αυτοί σαν σκιές, δεν είμαι απ' αυτούς πού φοβούνται εύκολα, αλλά δεν νοιώθω άνετα, αυτή η τάξη βρωμάει σαπίλα, ποτέ δεν ένοιωσα περίεργα ούτε και κανένας άλλος πριν, όσα ακούγονταν ήταν μπούρδες και υπερβολές, όσοι βλέπουν λίγο πιο πέρα από την μύτη τους αντιλαμβάνονται πολύ εύκολα γιατί συμβαίνει αυτή η υποβάθμιση και η τρομοκρατία, είμαστε σε μια από τις κεντρικότερες περιοχές, μια ανάσα με τα πόδια από μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, εμπορικό κέντρο, ένα φιλέτο πού μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα, είναι πολλά τα λεφτά Άρη!
Εξάρχεια ώρα μηδέν, οι κάτοικοι και οι συλλογικότητες πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, η γειτονιά είναι δικιά τους, το κράτος δεν το ενδιαφέρει το σπάσιμο της σαπίλας των ναρκωτικών, θέλουν τους ανθρώπους εξαρτώμενους, αποβλακωμένους, ο εχθρός είναι ο σκεπτόμενος, ο διαφορετικός, αυτός πού αμφισβητεί, ο φτωχοδιάβολος πού πουλάει λαθραία τσιγάρα, οι καταλήψεις, ας το καταλάβουμε!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Εξάρχεια ώρα 10 το βράδυ Κυριακή, παρκάρουμε με ένα φίλο μου, πολύ γνωστό αγωνιστή, ποιητή και λογοτέχνη στη πλατεία, με σκοπό να πάμε να φάμε στην επόμενη ακριβώς γωνία της Ανδρέα Μεταξά.
Η πλατεία ευτυχώς είναι... καθαρή, πουθενά αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, όλα βρίσκονται σε μία καθαρή πορεία ανάπτυξης, πάρα πολύς κόσμος, το εμπόριο σε πλήρη άνθιση, τα πράγματα άκρως ειδυλλιακά έχουν ανάψει και μια τεράστια φωτιά, προφανώς καίνε μυαλά. Κίνηση, κόσμος πέρα δώθε, δεν προλαβαίνουμε να κατέβουμε μας πλησιάζουν δυο, μας κοιτάνε διερευνητικά, μένουμε στη νοηματική, ανεβαίνουμε στη πλατεία, δεν προλάβαμε να κάνουμε 5 βήματα, ένας πενηντάρης επενδυτής μας πλησιάζει και ως πιο έμπειρος από τον προηγούμενο, μας ρωτάει αν θέλουμε τίποτα, φαίνεται ότι το κατάστημα είχε μεγάλη γκάμα προϊόντων, ο πολύ γνωστός αγωνιστής εκρήγνυται, δεν θυμάμαι τι έλεγε, εμένα με έπιασε νευρικό γέλιο, τα έβαλε και μαζί μου, μα γιατί γελάς, δεν είναι για γέλια για κλάματα είναι η υπόθεση, η απάντηση μου ήταν, μα για να μην κλάψω, γελάω.
Προχωράμε αυτή την λιγοστή απόσταση στα σκοτεινά, η ματιά μου συνεχώς παρατηρητική, τα νεύρα τεντωμένα, το στομάχι σφιγμένο, νοιώθουμε την διαφορά της κανονικότητας, φτάνουμε στο κατάστημα, καθόμαστε, χαλαρώνουμε, ο φίλος μου κάτοικος της περιοχής μου λέει είδες την κατάσταση, αν και πηγαίνω πολύ συχνά στα Εξάρχεια πρώτη φορά τα βλέπω έτσι τα πράγματα, η αστυνόμευση έχει αποτελέσματα, δουλίτσα να υπάρχει... Έρχεται ο ιδιοκτήτης, παραπονιέται κι αυτός με την σειρά του το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως, παντού στιλέτα και κλεψιές, δεν συμβαίνανε αυτά τα πράγματα, όπου απουσιάζει η σκέψη και ο προβληματισμός, κάνουν πάρτι τα ναρκωτικά και τα κουμπούρια!
Η ώρα έχει φτάσει 12 παρά λέμε να φύγουμε, άλλες φορές θα καθόμαστε, εγώ πρέπει να κατέβω Πανεπιστήμιο να πάρω το μετρό, λίγοι κινούνται στο δρόμο κι αυτοί σαν σκιές, δεν είμαι απ' αυτούς πού φοβούνται εύκολα, αλλά δεν νοιώθω άνετα, αυτή η τάξη βρωμάει σαπίλα, ποτέ δεν ένοιωσα περίεργα ούτε και κανένας άλλος πριν, όσα ακούγονταν ήταν μπούρδες και υπερβολές, όσοι βλέπουν λίγο πιο πέρα από την μύτη τους αντιλαμβάνονται πολύ εύκολα γιατί συμβαίνει αυτή η υποβάθμιση και η τρομοκρατία, είμαστε σε μια από τις κεντρικότερες περιοχές, μια ανάσα με τα πόδια από μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, εμπορικό κέντρο, ένα φιλέτο πού μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα, είναι πολλά τα λεφτά Άρη!
Εξάρχεια ώρα μηδέν, οι κάτοικοι και οι συλλογικότητες πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, η γειτονιά είναι δικιά τους, το κράτος δεν το ενδιαφέρει το σπάσιμο της σαπίλας των ναρκωτικών, θέλουν τους ανθρώπους εξαρτώμενους, αποβλακωμένους, ο εχθρός είναι ο σκεπτόμενος, ο διαφορετικός, αυτός πού αμφισβητεί, ο φτωχοδιάβολος πού πουλάει λαθραία τσιγάρα, οι καταλήψεις, ας το καταλάβουμε!
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου