Του Νίκου Σταθόπουλου*
Η επέτειος των 177 χρόνων από τον θάνατο του Θ. Κολοκοτρώνη, συνέπεσε τυχαία(;) με την στομφώδη απόφανση του Έλληνα πρωθυπουργού ότι υπήρξαμε μια «μικρή οθωμανική επαρχία» που την απελευθέρωσε η «γενναιότητα των αγωνιστών». Η διατύπωση δικαιολογεί τον ισχυρισμό της αναιδούς εθνομηδενιστικής φατρίας ότι δεν υπήρξε εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση αλλά ένα αποσχιστικό τοπικιστικό κίνημα, μια «ανταρσία»! Είναι και η επίσημη ιστορική συνείδηση του Ερντογάν! Είναι, γενικά, η σύγχρονη διακήρυξη υποτέλειας σε πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά σχήματα που μορφοποιούν την εσωτερική διάρθρωση του παγκοσμιοποιητικού συστήματος. Το «ατόπημα» αποκτά σοβαρές διαστάσεις όταν είναι σε επικίνδυνη εξέλιξη η στρατηγική φαντασίωση της «γαλάζιας πατρίδας».
Βέβαια, ο «καθ’ ύλην αρμόδιος», ο Γέρος του Μοριά, στον μνημειώδη λόγο του στην Πνύκα, στα 1838, εξέφρασε την εθνική κατηγορηματικότητα ότι «Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και εμείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο». Αλλά, όπως η Βαυαρική Αντιβασιλεία προόριζε τον Κολοκοτρώνη για τη λαιμητόμο, επειδή –άκουσον άκουσον– οργάνωνε «συνωμοσία κατά του έθνους» (ο Άρμανσμπεργκ πατριώτης, και ο Γέρος προδότης!), έτσι και οι σημερινοί διαχειριστές της Επικυριαρχίας τον εξαφανίζουν από τον ιστορικό αναστοχασμό επειδή ο λόγος του πιστοποιεί την εθνική ταυτότητα του έπους του ’21. Το ’21 ως παλλαϊκός εθνικός αγώνας για την αναγέννηση του ελληνικού έθνους, είναι «μύθος» θανάσιμος για τις παγκοσμιοποιητικές ιδεοληψίες που προϋποτίθενται στα εφιαλτικά σχέδια για εθνικό μας ακρωτηριασμό…
Ο Γέρος παραμένει η αρχετυπική φιγούρα της εθνολαϊκής ενότητας που αποτελεί το λειτουργικό υπόβαθρο του διηνεκούς αντιστασιακού φρονήματος, και η πλαστογράφηση της συνείδησής του, το μπάζωμα, με ψέματα, της αυθεντικής μαρτυρίας του, εκφράζει την κεντρική συστημική στρατηγική του εθνικού αποχαρακτηρισμού μας. Η εθελοδουλία έναντι του Νεοοθωμανισμού, απαιτεί την απαξίωση της ελληνικής συνείδησης που προέταξε το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» όταν το αιγυπτιακό μαχαίρι ξεκλήριζε τον Μοριά. Άλλωστε, η παρούσα μοίρα μας, καθορίστηκε, και όχι μόνο σημειολογικά, από την παγίδευση του Γέρου σε μια τακτική μάχη στα Τρίκορφα, όπου η πανωλεθρία νομιμοποίησε το Ναυαρίνο της κολοβής ελευθερίας μας. Κατά κάποιο τρόπο, στο ίδιο έργο θεατές…
Για τη σύγχρονη Δεξιά της μετεξελιγμένης ραγιάδικης εθνικοφροσύνης (αλλά και για την μετανεωτερική Αριστερά των Γαβρόγλου και Π. Κωνσταντίνου), η πατρίδα είναι απλό γρανάζι σε μια παγκόσμια μηχανή, και, επομένως, η ιστορική μνήμη πρέπει να εξαλείφει κάθε ίχνος εθνικής αυτονομίας και να εναρμονίζεται με μια κουλτούρα γεωπολιτικών διεργασιών και τίποτα περισσότερο. Αλλιώς, δεν θα πιάσουν ρίζα οι ρητορείες μιας «διεθνικής προβολής» με απλό οικονομικό χαρακτήρα και σύνθετο πολυπολιτισμικό ιδεολογικό εποικοδόμημα…
Αφού ήταν τόσο σαφής ο κος Μητσοτάκης, ότι από το 1821 προέκυψε «ένα κράτος-πρότυπο της Βαλκανικής» με μια «κοινωνία δεκτική σε κάθε καινοτομία και έτοιμη για κάθε νέο στοίχημα». Από το βαλκανικό όραμα του Ρήγα, σε έναν βαλκανιοκεντρικό αρχοντοχωριατισμό εντός των διαβαθμισμένων επιπέδων ιεραρχίας της Ε.Ε. Κι ας προέτρεπε ο Κολοκοτρώνης τους νέους της εποχής του «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο…» Στη σκέψη του Γέρου ο Τόπος, η γενέθλια εστία που το χρέος είναι να προκόψει σαν ζωντανός οργανισμός…
Και ο Κυριάκος να αντιμιλά με γλώσσα τυποποιημένου μάνατζερ λες και αναφέρεται σε νεοπαγή εταιρεία, και να κλείνει τα αυτιά στις βαθιές ποιότητες του Γέρου που η δική του «ανάπτυξη» αφορούσε τις ισορροπίες του πολιτισμού, την ακεραίωση του συλλογικού Προσώπου ως ζωτικής προϋπόθεσης για μια ουσιαστική πρόοδο. Ο ένας έσωσε την πατρίδα στα τρομερά Δερβενάκια, κι ο άλλος πήρε μια έτοιμη πατρίδα για να την έχει «κεφάλαιο» σε τζόγους πολιτικούς που διδάχθηκε στα Χάρβαρντ και στα Χίλτον…
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος
Πηγή: edromos.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Σχετικά με την οθωμανική επαρχία του Κ. Μητσοτάκη
Η επέτειος των 177 χρόνων από τον θάνατο του Θ. Κολοκοτρώνη, συνέπεσε τυχαία(;) με την στομφώδη απόφανση του Έλληνα πρωθυπουργού ότι υπήρξαμε μια «μικρή οθωμανική επαρχία» που την απελευθέρωσε η «γενναιότητα των αγωνιστών». Η διατύπωση δικαιολογεί τον ισχυρισμό της αναιδούς εθνομηδενιστικής φατρίας ότι δεν υπήρξε εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση αλλά ένα αποσχιστικό τοπικιστικό κίνημα, μια «ανταρσία»! Είναι και η επίσημη ιστορική συνείδηση του Ερντογάν! Είναι, γενικά, η σύγχρονη διακήρυξη υποτέλειας σε πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά σχήματα που μορφοποιούν την εσωτερική διάρθρωση του παγκοσμιοποιητικού συστήματος. Το «ατόπημα» αποκτά σοβαρές διαστάσεις όταν είναι σε επικίνδυνη εξέλιξη η στρατηγική φαντασίωση της «γαλάζιας πατρίδας».
Βέβαια, ο «καθ’ ύλην αρμόδιος», ο Γέρος του Μοριά, στον μνημειώδη λόγο του στην Πνύκα, στα 1838, εξέφρασε την εθνική κατηγορηματικότητα ότι «Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και εμείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο». Αλλά, όπως η Βαυαρική Αντιβασιλεία προόριζε τον Κολοκοτρώνη για τη λαιμητόμο, επειδή –άκουσον άκουσον– οργάνωνε «συνωμοσία κατά του έθνους» (ο Άρμανσμπεργκ πατριώτης, και ο Γέρος προδότης!), έτσι και οι σημερινοί διαχειριστές της Επικυριαρχίας τον εξαφανίζουν από τον ιστορικό αναστοχασμό επειδή ο λόγος του πιστοποιεί την εθνική ταυτότητα του έπους του ’21. Το ’21 ως παλλαϊκός εθνικός αγώνας για την αναγέννηση του ελληνικού έθνους, είναι «μύθος» θανάσιμος για τις παγκοσμιοποιητικές ιδεοληψίες που προϋποτίθενται στα εφιαλτικά σχέδια για εθνικό μας ακρωτηριασμό…
Ο Γέρος παραμένει η αρχετυπική φιγούρα της εθνολαϊκής ενότητας που αποτελεί το λειτουργικό υπόβαθρο του διηνεκούς αντιστασιακού φρονήματος, και η πλαστογράφηση της συνείδησής του, το μπάζωμα, με ψέματα, της αυθεντικής μαρτυρίας του, εκφράζει την κεντρική συστημική στρατηγική του εθνικού αποχαρακτηρισμού μας. Η εθελοδουλία έναντι του Νεοοθωμανισμού, απαιτεί την απαξίωση της ελληνικής συνείδησης που προέταξε το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» όταν το αιγυπτιακό μαχαίρι ξεκλήριζε τον Μοριά. Άλλωστε, η παρούσα μοίρα μας, καθορίστηκε, και όχι μόνο σημειολογικά, από την παγίδευση του Γέρου σε μια τακτική μάχη στα Τρίκορφα, όπου η πανωλεθρία νομιμοποίησε το Ναυαρίνο της κολοβής ελευθερίας μας. Κατά κάποιο τρόπο, στο ίδιο έργο θεατές…
Για τη σύγχρονη Δεξιά της μετεξελιγμένης ραγιάδικης εθνικοφροσύνης (αλλά και για την μετανεωτερική Αριστερά των Γαβρόγλου και Π. Κωνσταντίνου), η πατρίδα είναι απλό γρανάζι σε μια παγκόσμια μηχανή, και, επομένως, η ιστορική μνήμη πρέπει να εξαλείφει κάθε ίχνος εθνικής αυτονομίας και να εναρμονίζεται με μια κουλτούρα γεωπολιτικών διεργασιών και τίποτα περισσότερο. Αλλιώς, δεν θα πιάσουν ρίζα οι ρητορείες μιας «διεθνικής προβολής» με απλό οικονομικό χαρακτήρα και σύνθετο πολυπολιτισμικό ιδεολογικό εποικοδόμημα…
Αφού ήταν τόσο σαφής ο κος Μητσοτάκης, ότι από το 1821 προέκυψε «ένα κράτος-πρότυπο της Βαλκανικής» με μια «κοινωνία δεκτική σε κάθε καινοτομία και έτοιμη για κάθε νέο στοίχημα». Από το βαλκανικό όραμα του Ρήγα, σε έναν βαλκανιοκεντρικό αρχοντοχωριατισμό εντός των διαβαθμισμένων επιπέδων ιεραρχίας της Ε.Ε. Κι ας προέτρεπε ο Κολοκοτρώνης τους νέους της εποχής του «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο…» Στη σκέψη του Γέρου ο Τόπος, η γενέθλια εστία που το χρέος είναι να προκόψει σαν ζωντανός οργανισμός…
Και ο Κυριάκος να αντιμιλά με γλώσσα τυποποιημένου μάνατζερ λες και αναφέρεται σε νεοπαγή εταιρεία, και να κλείνει τα αυτιά στις βαθιές ποιότητες του Γέρου που η δική του «ανάπτυξη» αφορούσε τις ισορροπίες του πολιτισμού, την ακεραίωση του συλλογικού Προσώπου ως ζωτικής προϋπόθεσης για μια ουσιαστική πρόοδο. Ο ένας έσωσε την πατρίδα στα τρομερά Δερβενάκια, κι ο άλλος πήρε μια έτοιμη πατρίδα για να την έχει «κεφάλαιο» σε τζόγους πολιτικούς που διδάχθηκε στα Χάρβαρντ και στα Χίλτον…
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος
Πηγή: edromos.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου