Του Νίκου Σταθόπουλου
Παραδόξων(;) καλπάζουσα συνέχεια! Το ελληνικό κράτος, με μια κανονική στρατιωτική επιχείρηση, εισβάλλει πάνοπλο σε ελληνικό νησί και καταστέλλει αδίστακτα τις κινητοποιήσεις του λαού ενάντια στη hotspotοποίηση της πολυπληθούς μεταναστευτικής παρουσίας. Δηλαδή, ενάντια στην γραικύλικη κρατική βούληση να επιβάλλει δομές μόνιμης εγκατάστασης της παράτυπης μετανάστευσης. Δομές που έχουν αποφασιστεί από τα διεθνή κέντρα οργάνωσης του τηλεχειριζόμενου μεταναστευτισμού της παγκοσμιοποιητικής εποχής.
Οι κάτοικοι αντιδρούν, καθώς είναι ηλίου φαεινότερον ότι πρόκειται για προπλάσματα κανονικών μικροπόλεων κατοικημένων από ξένους. Κάτι που σημαίνει ότι πλέον δομείται συγκροτημένα μια προοπτική εθνολογικής και πολιτισμικής αλλοίωσης του ελληνικού τόπου. Οι «κλειστές δομές», ήδη χωρίς άλλη προοπτική ανάγνωση, αποτελούν θερμοκήπια αναταραχών που θα ενοφθαλμίσουν στην κοινωνία το διαρκές μιας ανταγωνιστικότητας ξένης προς τα συστατικά του εθνικού γίγνεσθαι.
Είναι σίγουρο ότι οι αναφλέξεις θα είναι συνεχείς, κι αυτό: αφενός μεν θα εντείνει την ενότητα της όλης μεταναστευτικής παρουσίας ενάντια στο ελληνικό κράτος, αφετέρου δε θα επιβληθεί ως ανταγωνιστικός πόλος προς το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Σε όχι μακρινό ορίζοντα, οι «δομές» θα μετασχηματιστούν σε «κέντρα οικιστικής οριοθέτησης» που κανονικά θα «κινηθούν» στη λογική της παροικίας και, κατά λογική ακολουθία, της πόλης.
Ένα πλατύ δίκτυο οικιστικής συσπείρωσης των «μεταναστευτικών ροών» ιδρύεται, που, λογικά, θα συγκροτήσει έναν «συγκάτοικο» πληθυσμό απόλυτης πολιτισμικής διαφορετικότητας. Είναι μια νέου τύπου «άλωση» που αυξάνει τις ποιότητες και τις ταχύτητες συρρίκνωσης του ελληνικού στοιχείο, την ώρα που δημογραφικά αιμορραγούμε.
Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΔΕΞΙΑ ηγείται στην υλοποίηση μιας κρίσιμης απόφασης που βαθαίνει τις διεργασίες της οργανικής αποικιοποίησης. Ναι, η Δεξιά του «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας» το οποίο, ως άτυπο δόγμα της μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής αντανακλούσε τον δορυφορισμό μιας ελίτ «φραγκάτης» χάρη στα σαπιοκάραβα λίμπερτι. Αυτή η Δεξιά σήμερα, ως άμεσο πολιτικό προσωπικό μιας νέας ελίτ με χαρακτηριστικά μιζαδόρικης διαμεσολάβησης, υιοθετεί έναν βαθύ ανθελληνισμό, μοντάροντας ως νέο «εσωτερικό εχθρό» (στη θέση του αρχαίου «ξενοκίνητου κομμουνισμού») τον ίδιο τον λαό! Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει μια στοχοποιημένη πολιτική παράταξη, αλλά ένα ακαθόριστο «εθνολαϊκιστικό χύμα».
Με την εξοργιστικά αντιδημοκρατική συμπεριφορά της, συνεχίζει το «πάρτι» ωμού αυταρχισμού που «απολαύσαμε» στο Πισοδέρι από τα (καταργημένα) ΜΑΤ της συριζαίικης απάτης. Οι δυο κομματικοπολιτικοί πυλώνες του ενιαίου παγκοσμιοποιητικού στρατοπέδου, συνεργάζονται αρμονικά τόσο στην παραπλάνηση όσο και στη βίαιη αστυνόμευση του ελληνικού λαού. Η στάση τους τεκμηριώνει εν τοις πράγμασι την έκπτωση της όλης νομενκλατούρας του αποικιακού κυβερνητισμού σε απλή δικέφαλη κλίκα ιδεολογικοποιημένων βαστάζων της εθνοαποδόμησης.
Είναι μια κρίσιμη ποιοτική μετεξέλιξη, αφού η κεντρική συναίνεση αφορά πλέον στο βάθος των όρων αναπαραγωγής του εθνικού σχηματισμού. Δεν είναι «ψεύτης» ο Κυριάκος και «απατεώνας» ο Αλέξης! Είναι απλώς λαοπλάνοι τυπικής κοπής, σε μια εικονική δημοκρατία αποικιοποιημένης διαχειριστικότητας, όπου το ζητούμενο δεν είναι πρωτίστως η νομή της εξουσίας αλλά η εκπλήρωση των όρων αναπαραγωγής αυτής της εξουσίας σε σχέση με το νέο πλανητικό στάτους της παγκοσμιοποιητικής ομογενοποίησης. Κι αν δεν κατανοηθεί αυτό, τότε απλώς θα ζούμε την ανακύκλωση της προκαταβολικής ματαίωσης στο επίπεδο του οργανωμένου πολιτικού ριζοσπαστισμού.
Είναι ακριβώς το σημείο που τεκμηριώνει ότι το Χρέος «συνωμοτήθηκε» ως η απόλυτη λειτουργική προϋπόθεση για να δεθεί χειροπόδαρα ο τόπος και να υπαχθεί «με εθελοντικό ορθολογισμό» σε μια αποδομητική «διάσωση». Στο τραγικό πειραματόζωο, εφαρμόστηκε το νεοφιλελεύθερο δόγμα τού «Σοκ και Δέος» ώστε (όπως π.χ. έγινε μετά τις πλημμύρες στη Ν. Ορλεάνη ) όχι απλά να ενταθεί καταλυτικά η οικονομική εξάρτηση, αλλά να μετουσιωθεί σε πλήρη μετάλλαξη των οικονομικών και κοινωνικών τρόπων και διαδικασιών.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, με την πρωτοπορία της «ανανεωτικής» και της «διεθνιστικής» Αριστεράς», η καταστροφή-αναδιάρθρωση συνδυάστηκε εις βάθος με το γεωπολιτικό τσάκισμα και τον πολιτισμικό αποχρωματισμό, αφού πλέον δεν μιλάμε για κλασικές «σχέσεις εξάρτησης» (που είναι αντικειμενικά μια «εξωτερική σχέση») αλλά για σταθερές διαδικασίες οργανικής αφομοίωσης από τον διεθνοποιημένο μηχανισμό της νέου τύπου κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης.
Ο Κυριάκος των απατηλών υποσχέσεων ξυλοκοπεί τον ευκολόπιστο λαό που τον υποστηρίζει ο Αλέξης της απύθμενης αχρειότητας ο οποίος τον καθύβριζε με χυδαίες φασιστολογίες τις μέρες των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό. Δεν είναι τυπικός «αυταρχικός κρατισμός», αλλά αυταρχική πολιτική στρατηγική οργανικά εναρμονισμένη με την αφαίρεση των ταυτοτικών μας «σημείων» από το λογότυπο της Γιάννας και με την ενορχηστρωμένη παρωδία «σύγχρονου λόγου» από Νενέκους της προφεσόρικης επικοινωνιακότητας όπως ο Καιρίδης, ο Τζήμερος, ο Λιάκος, ο Γαβρόγλου, και όλο το σχετικό εθνομηδενιστικό σινάφι.
Ναι, Νενέκους, αφού η πολιτική βούληση των γραικύλων «επάρχων» θυμίζει βαθιά το σχέδιο του Ιμπραήμ να εξορίσει όλους τους Ρωμιούς του Μοριά και να τους αντικαταστήσει με φελάχους! Είναι κλασικός (νεο) Φαναριωτισμός, αφού οι παρόντες διαχειριστές οραματίζονται καριέρα Δραγουμάνου σε ένα πολυπολιτισμικό πολιτειακό μόρφωμα υπό άμεση νεοοθωμανική εποπτεία στο ευρύτερο πλαίσιο μιας πολυσυλλεκτικής παγκοσμιοποιητικής «πληθυσμιακής σύνθεσης».
Ναι, οι διακρίσεις «Αριστερά-Δεξιά» εκλείπουν, και μια βαθύτατη επικαθοριστική διάσταση διαμορφώνεται: αυτή με τις «ελίτ» του μνημονιακού γκλομπαλισμού από τη μια, και τις αντιστεκόμενες συνειδήσεις του «εθνολαϊκισμού» από την άλλη. Όπου, οι πρώτοι θα υπηρετούν με ωμά πραξικοπήματα την εξουθένωση των δεύτερων σε μια πρώην χώρα-χώρο.
ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, η Χίος έγινε το ζωντανό υπόδειγμα κρατικής τρομοκρατίας, με ένα πρωτοφανές ανθρωπιστικό έγκλημα, προκειμένου να υποχωρήσουν φοβισμένοι οι εξεγερμένοι της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σήμερα, οι άτυποι εσωτερικοί διεκπεραιωτές του πλάνου της «Γαλάζιας Πατρίδας», κατά μια αιματηρή σημειολογία, «στέλνουν το μήνυμα» του πολυπολιτισμικού εθνοαποδομητισμού από τη Χίο.
Ο Τσίπρας παρίστανε τον χαμένο μεταξύ Λέσβου και Μυτιλήνης, και ο Κυριάκος «έλυσε τον Γόρδιο» μεταφέροντας την πρόβα τζενεράλε στη Χίο. Είναι πιο φανερό από ποτέ ότι οι αραχνιασμένοι πατριωτισμοί του καφενείου και οι γραφικές ταξικότητες των παρελαυνόντων λαβάρων, δεν απαντούν σε καμιά ανάγκη της αμήχανης κοινωνίας που πασχίζει να αυτοοργανωθεί και να αντιδράσει.
Οι ελίτ, και οι καλαμαράδες τους, συκοφαντούν το αντιστεκόμενο πατριωτικό φρόνημα, με τη ρετσινιά του «εθνολαϊκισμού». Στην ουσία αποστρέφονται τη συνείδηση που «παράγει» λαϊκή ενότητα σε βάση πατριωτικού οράματος. Υπό αυτή την άποψη, και μακράν των λαϊκιστικών παραχαράξεων, η μαχόμενη και «ψαγμένη» εθνολαϊκή ενότητα είναι προϋπόθεση μιας λειτουργικής αναγέννησης που θα ανασυνθέτει σε προγραμματική πρωτοτυπία τις εθνοαναφορικές προτεραιότητες και τις διεθνικές συνάφειες. Πατριωτική λαϊκή ενότητα, λοιπόν, με την έννοια του εθνοαναφορικού ριζοσπαστικού ρεαλισμού και του γκεβαρικού διεθνισμού τού «Πατρίδα ή Θάνατος»…
Πηγή: edromos.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Παραδόξων(;) καλπάζουσα συνέχεια! Το ελληνικό κράτος, με μια κανονική στρατιωτική επιχείρηση, εισβάλλει πάνοπλο σε ελληνικό νησί και καταστέλλει αδίστακτα τις κινητοποιήσεις του λαού ενάντια στη hotspotοποίηση της πολυπληθούς μεταναστευτικής παρουσίας. Δηλαδή, ενάντια στην γραικύλικη κρατική βούληση να επιβάλλει δομές μόνιμης εγκατάστασης της παράτυπης μετανάστευσης. Δομές που έχουν αποφασιστεί από τα διεθνή κέντρα οργάνωσης του τηλεχειριζόμενου μεταναστευτισμού της παγκοσμιοποιητικής εποχής.
Οι κάτοικοι αντιδρούν, καθώς είναι ηλίου φαεινότερον ότι πρόκειται για προπλάσματα κανονικών μικροπόλεων κατοικημένων από ξένους. Κάτι που σημαίνει ότι πλέον δομείται συγκροτημένα μια προοπτική εθνολογικής και πολιτισμικής αλλοίωσης του ελληνικού τόπου. Οι «κλειστές δομές», ήδη χωρίς άλλη προοπτική ανάγνωση, αποτελούν θερμοκήπια αναταραχών που θα ενοφθαλμίσουν στην κοινωνία το διαρκές μιας ανταγωνιστικότητας ξένης προς τα συστατικά του εθνικού γίγνεσθαι.
Είναι σίγουρο ότι οι αναφλέξεις θα είναι συνεχείς, κι αυτό: αφενός μεν θα εντείνει την ενότητα της όλης μεταναστευτικής παρουσίας ενάντια στο ελληνικό κράτος, αφετέρου δε θα επιβληθεί ως ανταγωνιστικός πόλος προς το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Σε όχι μακρινό ορίζοντα, οι «δομές» θα μετασχηματιστούν σε «κέντρα οικιστικής οριοθέτησης» που κανονικά θα «κινηθούν» στη λογική της παροικίας και, κατά λογική ακολουθία, της πόλης.
Ένα πλατύ δίκτυο οικιστικής συσπείρωσης των «μεταναστευτικών ροών» ιδρύεται, που, λογικά, θα συγκροτήσει έναν «συγκάτοικο» πληθυσμό απόλυτης πολιτισμικής διαφορετικότητας. Είναι μια νέου τύπου «άλωση» που αυξάνει τις ποιότητες και τις ταχύτητες συρρίκνωσης του ελληνικού στοιχείο, την ώρα που δημογραφικά αιμορραγούμε.
Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΔΕΞΙΑ ηγείται στην υλοποίηση μιας κρίσιμης απόφασης που βαθαίνει τις διεργασίες της οργανικής αποικιοποίησης. Ναι, η Δεξιά του «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας» το οποίο, ως άτυπο δόγμα της μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής αντανακλούσε τον δορυφορισμό μιας ελίτ «φραγκάτης» χάρη στα σαπιοκάραβα λίμπερτι. Αυτή η Δεξιά σήμερα, ως άμεσο πολιτικό προσωπικό μιας νέας ελίτ με χαρακτηριστικά μιζαδόρικης διαμεσολάβησης, υιοθετεί έναν βαθύ ανθελληνισμό, μοντάροντας ως νέο «εσωτερικό εχθρό» (στη θέση του αρχαίου «ξενοκίνητου κομμουνισμού») τον ίδιο τον λαό! Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει μια στοχοποιημένη πολιτική παράταξη, αλλά ένα ακαθόριστο «εθνολαϊκιστικό χύμα».
Με την εξοργιστικά αντιδημοκρατική συμπεριφορά της, συνεχίζει το «πάρτι» ωμού αυταρχισμού που «απολαύσαμε» στο Πισοδέρι από τα (καταργημένα) ΜΑΤ της συριζαίικης απάτης. Οι δυο κομματικοπολιτικοί πυλώνες του ενιαίου παγκοσμιοποιητικού στρατοπέδου, συνεργάζονται αρμονικά τόσο στην παραπλάνηση όσο και στη βίαιη αστυνόμευση του ελληνικού λαού. Η στάση τους τεκμηριώνει εν τοις πράγμασι την έκπτωση της όλης νομενκλατούρας του αποικιακού κυβερνητισμού σε απλή δικέφαλη κλίκα ιδεολογικοποιημένων βαστάζων της εθνοαποδόμησης.
Είναι μια κρίσιμη ποιοτική μετεξέλιξη, αφού η κεντρική συναίνεση αφορά πλέον στο βάθος των όρων αναπαραγωγής του εθνικού σχηματισμού. Δεν είναι «ψεύτης» ο Κυριάκος και «απατεώνας» ο Αλέξης! Είναι απλώς λαοπλάνοι τυπικής κοπής, σε μια εικονική δημοκρατία αποικιοποιημένης διαχειριστικότητας, όπου το ζητούμενο δεν είναι πρωτίστως η νομή της εξουσίας αλλά η εκπλήρωση των όρων αναπαραγωγής αυτής της εξουσίας σε σχέση με το νέο πλανητικό στάτους της παγκοσμιοποιητικής ομογενοποίησης. Κι αν δεν κατανοηθεί αυτό, τότε απλώς θα ζούμε την ανακύκλωση της προκαταβολικής ματαίωσης στο επίπεδο του οργανωμένου πολιτικού ριζοσπαστισμού.
Είναι ακριβώς το σημείο που τεκμηριώνει ότι το Χρέος «συνωμοτήθηκε» ως η απόλυτη λειτουργική προϋπόθεση για να δεθεί χειροπόδαρα ο τόπος και να υπαχθεί «με εθελοντικό ορθολογισμό» σε μια αποδομητική «διάσωση». Στο τραγικό πειραματόζωο, εφαρμόστηκε το νεοφιλελεύθερο δόγμα τού «Σοκ και Δέος» ώστε (όπως π.χ. έγινε μετά τις πλημμύρες στη Ν. Ορλεάνη ) όχι απλά να ενταθεί καταλυτικά η οικονομική εξάρτηση, αλλά να μετουσιωθεί σε πλήρη μετάλλαξη των οικονομικών και κοινωνικών τρόπων και διαδικασιών.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, με την πρωτοπορία της «ανανεωτικής» και της «διεθνιστικής» Αριστεράς», η καταστροφή-αναδιάρθρωση συνδυάστηκε εις βάθος με το γεωπολιτικό τσάκισμα και τον πολιτισμικό αποχρωματισμό, αφού πλέον δεν μιλάμε για κλασικές «σχέσεις εξάρτησης» (που είναι αντικειμενικά μια «εξωτερική σχέση») αλλά για σταθερές διαδικασίες οργανικής αφομοίωσης από τον διεθνοποιημένο μηχανισμό της νέου τύπου κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης.
Ο Κυριάκος των απατηλών υποσχέσεων ξυλοκοπεί τον ευκολόπιστο λαό που τον υποστηρίζει ο Αλέξης της απύθμενης αχρειότητας ο οποίος τον καθύβριζε με χυδαίες φασιστολογίες τις μέρες των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό. Δεν είναι τυπικός «αυταρχικός κρατισμός», αλλά αυταρχική πολιτική στρατηγική οργανικά εναρμονισμένη με την αφαίρεση των ταυτοτικών μας «σημείων» από το λογότυπο της Γιάννας και με την ενορχηστρωμένη παρωδία «σύγχρονου λόγου» από Νενέκους της προφεσόρικης επικοινωνιακότητας όπως ο Καιρίδης, ο Τζήμερος, ο Λιάκος, ο Γαβρόγλου, και όλο το σχετικό εθνομηδενιστικό σινάφι.
Ναι, Νενέκους, αφού η πολιτική βούληση των γραικύλων «επάρχων» θυμίζει βαθιά το σχέδιο του Ιμπραήμ να εξορίσει όλους τους Ρωμιούς του Μοριά και να τους αντικαταστήσει με φελάχους! Είναι κλασικός (νεο) Φαναριωτισμός, αφού οι παρόντες διαχειριστές οραματίζονται καριέρα Δραγουμάνου σε ένα πολυπολιτισμικό πολιτειακό μόρφωμα υπό άμεση νεοοθωμανική εποπτεία στο ευρύτερο πλαίσιο μιας πολυσυλλεκτικής παγκοσμιοποιητικής «πληθυσμιακής σύνθεσης».
Ναι, οι διακρίσεις «Αριστερά-Δεξιά» εκλείπουν, και μια βαθύτατη επικαθοριστική διάσταση διαμορφώνεται: αυτή με τις «ελίτ» του μνημονιακού γκλομπαλισμού από τη μια, και τις αντιστεκόμενες συνειδήσεις του «εθνολαϊκισμού» από την άλλη. Όπου, οι πρώτοι θα υπηρετούν με ωμά πραξικοπήματα την εξουθένωση των δεύτερων σε μια πρώην χώρα-χώρο.
ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, η Χίος έγινε το ζωντανό υπόδειγμα κρατικής τρομοκρατίας, με ένα πρωτοφανές ανθρωπιστικό έγκλημα, προκειμένου να υποχωρήσουν φοβισμένοι οι εξεγερμένοι της ηπειρωτικής Ελλάδας. Σήμερα, οι άτυποι εσωτερικοί διεκπεραιωτές του πλάνου της «Γαλάζιας Πατρίδας», κατά μια αιματηρή σημειολογία, «στέλνουν το μήνυμα» του πολυπολιτισμικού εθνοαποδομητισμού από τη Χίο.
Ο Τσίπρας παρίστανε τον χαμένο μεταξύ Λέσβου και Μυτιλήνης, και ο Κυριάκος «έλυσε τον Γόρδιο» μεταφέροντας την πρόβα τζενεράλε στη Χίο. Είναι πιο φανερό από ποτέ ότι οι αραχνιασμένοι πατριωτισμοί του καφενείου και οι γραφικές ταξικότητες των παρελαυνόντων λαβάρων, δεν απαντούν σε καμιά ανάγκη της αμήχανης κοινωνίας που πασχίζει να αυτοοργανωθεί και να αντιδράσει.
Οι ελίτ, και οι καλαμαράδες τους, συκοφαντούν το αντιστεκόμενο πατριωτικό φρόνημα, με τη ρετσινιά του «εθνολαϊκισμού». Στην ουσία αποστρέφονται τη συνείδηση που «παράγει» λαϊκή ενότητα σε βάση πατριωτικού οράματος. Υπό αυτή την άποψη, και μακράν των λαϊκιστικών παραχαράξεων, η μαχόμενη και «ψαγμένη» εθνολαϊκή ενότητα είναι προϋπόθεση μιας λειτουργικής αναγέννησης που θα ανασυνθέτει σε προγραμματική πρωτοτυπία τις εθνοαναφορικές προτεραιότητες και τις διεθνικές συνάφειες. Πατριωτική λαϊκή ενότητα, λοιπόν, με την έννοια του εθνοαναφορικού ριζοσπαστικού ρεαλισμού και του γκεβαρικού διεθνισμού τού «Πατρίδα ή Θάνατος»…
Πηγή: edromos.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
