Kostas Vostantzoglou
Οι παλιές κακές συνήθειες δεν κόβονται. Δυστυχώς. Μ΄αυτό που θα γράψω παρακάτω, ξέρω πως θα μου ριχτούνε πολλοί, θα με διαγράψουν άλλοι τόσοι και άνθρωποι που ήταν φίλοι μέχρι χτες, θα με κοιτάζουν πια με μισό μάτι αν με κοιτάζουν καθόλου. Άμα δεν το γράψω όμως, φυλάγοντας τα ρουχαλάκια μου και ποιών τη νήσσα, δεν θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω και νοιώθω υποχρέωσή μου. Οπότε, δεκτή εκ των προτέρων κάθε μομφή σας. Μπορείτε ελεύθερα και να με απαξιώσετε ή και να με λασπώσετε. Μπορείτε και να με βρίσετε. Περί ορέξεως...
Λοιπόν, για να μην τα πολυλογώ, αυτή η τακτική του Ριζοσπάστη, που σημειωτέον περνάει την επίσημη γραμμή του κόμματος, να περνάει στο ντούκου και μικρόψυχα όσους κατά καιρούς αντιστάθηκαν στις εντολές του "ιερατείου" -όπου ιερατείο διάβαζε κεντρική επιτροπή- και διάλεξαν άλλη πορεία, επιδιώκοντας τον ίδιο τελικό στόχο, είναι επιεικώς ντροπή.
Ο Άρης ήταν "μιζέριας", ο Πλουμπίδης "πράκτορας της Ιντέλιτζενς", ο Φαράκος "προδότης", ο Γλέζος δεν "στολίστηκε" ακόμα επισήμως, αλλά ανεπισήμως κάποιοι "κομμουνιστές"; εδώ μέσα τον φρόντισαν...
Ένα κόμμα που θέλει να νοιάζεται για τον άνθρωπο, και λέει πως νοιάζεται για τον άνθρωπο και τις αξίες, είναι απαράδεκτο να έχει τέτοια χυδαία συμπεριφορά σε ανθρώπους που κοίταξαν τον θάνατο κατάματα χαμογελώντας, που βασανίστηκαν, που πέρασαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σε εξορίες και μπουντρούμια παλεύοντας πλάι στο κόμμα και στις ιδέες του. Πόσο μάλλον που δεν υπήρξαν ποτέ εχθροί του. Που πρόσφεραν και αγωνίστηκαν μέχρι τα στερνά τους για να ανασάνει ελεύθερα ο λαός, άσχετα αν το έκαναν από άλλο μετερίζι.
Άνθρωποι που σημειωτέον, έδωσαν ελπίδα σε χιλιάδες χιλιάδων, έγιναν υπόδειγμα συμπεριφοράς και έκαναν τον αναπνευστήρα όταν το κόμμα έπνεε τα λοίσθια. Όταν ψυχορραγούσε. Τότε αυτοί το υπερασπίστηκαν. Ήταν τα σύμβολά του. Πετώντας αυτά τα σύμβολα στη λάσπη και την απαξίωση, πετιέται στη λάσπη και όλη η ιστορία του κόμματος. Κάθε τι καλό, πάει στα σκουπίδια.
Τον Γλέζο μωρέ, βρήκατε να βάλετε σε μονοστηλάκι στην θανή του; Να τον "θάψετε" σαν είδηση στην εικοστή σελίδα; Τον Γλέζο; Ποιος απ' ολόκληρο το κόμμα, έχει τα κότσια να σταθεί πλάι στους αγώνες που έδωσε και μπροστά στο ύψος του να μη νοιώσει νάνος;
Εξακολουθώ να πιστεύω στην θεωρία του κομμουνισμού. Δίπλα στους ανθρώπους όμως που τάχτηκαν να την εφαρμόσουν με τέτοιον στρεβλωμένο κι αντιανθρώπινο τρόπο δεν μπορώ να σταθώ. Είναι λίγοι σαν άνθρωποι. Λίγοι σαν κομμουνιστές.
Οι δικοί μου κομμουνιστές αγαπούν τους ανθρώπους κι έχουν σημαία τους την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και την αγάπη. Σέβονται τις αξίες, ακόμα κι αν είναι των άλλων ...Ιδιαίτερα αν είναι των άλλων. Διακρίνουν τους έντιμους. Σέβονται τους άξιους. Τους γενναίους. Υποκλίνονται στο μέγεθός τους.
Αυτοί του ιερατείου, ζουν σε έναν κόσμο που όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι αυτόματα εναντίον τους.
Δεν μου αρέσανε ποτέ οι παρωπίδες. Οι παρωπίδες δεν αρέσουν ούτε καν στα άλογα. Επιτέλους. Αφαιρέστε τις παρωπίδες από το μόνο κόμμα που μπορεί να προσφέρει ελπίδα στον απλό κοσμάκη.
Δεν επεδίωξα ποτέ να γίνω μέλος του κόμματος και ένας -ίσως ο κύριος λόγος- ήταν αυτός. Το αλάθητο του πάπα. Μου ήταν ανυπόφορο σαν ιδέα. Το ότι οι επάνω τα έκαναν πάντα όλα καλά και ήταν αλάθητοι και οι από κάτω έπρεπε απλώς να εφαρμόσουν χωρίς περιττά μα και μου και χωρίς κριτική σκέψη τις εντολές που επεξεργάστηκαν οι πάνω, ακόμα κι αν οι εντολές ήτανε καταφανώς στραβές δεν είναι έγκλημα. Είναι λάθος.
Κάτι δηλαδή, πολύ χειρότερο, μιας και οι άνθρωποι δεν είναι απλοί ιμάντες μεταφοράς, αλλά πρέπει να έχουν ιδία βούληση και ελευθερία. Αν τους απαγορεύεται να έχουν αυτά τα δύο, πάει στον αγύριστο ανεπιστρεπτί η έννοια του ανθρώπου που υποτίθεται και πρέπει να είναι η πρώτη σελίδα στο κομμουνιστικό αλφαβητάρι. (Ειδάλλως, αν διαφωνήσουν με κάτι, τους από κάτω τους περίμενε ο εξοβελισμός από το κόμα και οι ρετσινιές. Ξέρετε γιατί μιλάω).
Θέλετε να μετρήσουμε αλάθητα τα λάθη στην πορεία του κόμματος; Καλύτερα όχι...
Σέβομαι τους αγώνες αυτουνού του κόμματος, αγαπάω αυτό το κόμμα, Θα θυσιαζόμουν γι αυτό το κόμμα, αυτό το κόμμα λέει πολλά και σωστά, σέβομαι πολλούς ανθρώπους που ανήκουν εκεί, σέβομαι το αίμα που χύθηκε, σέβομαι τις θυσίες που έγιναν και γίνονται, την μισανθρωπία όμως δεν θα την σεβαστώ ποτέ μου.
Καιρός είναι, να μην την σεβαστείτε κι εσείς. Αν θέλετε να πάει μπρος κάτι. Αν...
Kostas Vostantzoglou: Σχετικά με τον συντάκτη
Οι παλιές κακές συνήθειες δεν κόβονται. Δυστυχώς. Μ΄αυτό που θα γράψω παρακάτω, ξέρω πως θα μου ριχτούνε πολλοί, θα με διαγράψουν άλλοι τόσοι και άνθρωποι που ήταν φίλοι μέχρι χτες, θα με κοιτάζουν πια με μισό μάτι αν με κοιτάζουν καθόλου. Άμα δεν το γράψω όμως, φυλάγοντας τα ρουχαλάκια μου και ποιών τη νήσσα, δεν θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω και νοιώθω υποχρέωσή μου. Οπότε, δεκτή εκ των προτέρων κάθε μομφή σας. Μπορείτε ελεύθερα και να με απαξιώσετε ή και να με λασπώσετε. Μπορείτε και να με βρίσετε. Περί ορέξεως...
Λοιπόν, για να μην τα πολυλογώ, αυτή η τακτική του Ριζοσπάστη, που σημειωτέον περνάει την επίσημη γραμμή του κόμματος, να περνάει στο ντούκου και μικρόψυχα όσους κατά καιρούς αντιστάθηκαν στις εντολές του "ιερατείου" -όπου ιερατείο διάβαζε κεντρική επιτροπή- και διάλεξαν άλλη πορεία, επιδιώκοντας τον ίδιο τελικό στόχο, είναι επιεικώς ντροπή.
Ο Άρης ήταν "μιζέριας", ο Πλουμπίδης "πράκτορας της Ιντέλιτζενς", ο Φαράκος "προδότης", ο Γλέζος δεν "στολίστηκε" ακόμα επισήμως, αλλά ανεπισήμως κάποιοι "κομμουνιστές"; εδώ μέσα τον φρόντισαν...
Ένα κόμμα που θέλει να νοιάζεται για τον άνθρωπο, και λέει πως νοιάζεται για τον άνθρωπο και τις αξίες, είναι απαράδεκτο να έχει τέτοια χυδαία συμπεριφορά σε ανθρώπους που κοίταξαν τον θάνατο κατάματα χαμογελώντας, που βασανίστηκαν, που πέρασαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σε εξορίες και μπουντρούμια παλεύοντας πλάι στο κόμμα και στις ιδέες του. Πόσο μάλλον που δεν υπήρξαν ποτέ εχθροί του. Που πρόσφεραν και αγωνίστηκαν μέχρι τα στερνά τους για να ανασάνει ελεύθερα ο λαός, άσχετα αν το έκαναν από άλλο μετερίζι.
Άνθρωποι που σημειωτέον, έδωσαν ελπίδα σε χιλιάδες χιλιάδων, έγιναν υπόδειγμα συμπεριφοράς και έκαναν τον αναπνευστήρα όταν το κόμμα έπνεε τα λοίσθια. Όταν ψυχορραγούσε. Τότε αυτοί το υπερασπίστηκαν. Ήταν τα σύμβολά του. Πετώντας αυτά τα σύμβολα στη λάσπη και την απαξίωση, πετιέται στη λάσπη και όλη η ιστορία του κόμματος. Κάθε τι καλό, πάει στα σκουπίδια.
Τον Γλέζο μωρέ, βρήκατε να βάλετε σε μονοστηλάκι στην θανή του; Να τον "θάψετε" σαν είδηση στην εικοστή σελίδα; Τον Γλέζο; Ποιος απ' ολόκληρο το κόμμα, έχει τα κότσια να σταθεί πλάι στους αγώνες που έδωσε και μπροστά στο ύψος του να μη νοιώσει νάνος;Εξακολουθώ να πιστεύω στην θεωρία του κομμουνισμού. Δίπλα στους ανθρώπους όμως που τάχτηκαν να την εφαρμόσουν με τέτοιον στρεβλωμένο κι αντιανθρώπινο τρόπο δεν μπορώ να σταθώ. Είναι λίγοι σαν άνθρωποι. Λίγοι σαν κομμουνιστές.
Οι δικοί μου κομμουνιστές αγαπούν τους ανθρώπους κι έχουν σημαία τους την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και την αγάπη. Σέβονται τις αξίες, ακόμα κι αν είναι των άλλων ...Ιδιαίτερα αν είναι των άλλων. Διακρίνουν τους έντιμους. Σέβονται τους άξιους. Τους γενναίους. Υποκλίνονται στο μέγεθός τους.
Αυτοί του ιερατείου, ζουν σε έναν κόσμο που όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι αυτόματα εναντίον τους.
Δεν μου αρέσανε ποτέ οι παρωπίδες. Οι παρωπίδες δεν αρέσουν ούτε καν στα άλογα. Επιτέλους. Αφαιρέστε τις παρωπίδες από το μόνο κόμμα που μπορεί να προσφέρει ελπίδα στον απλό κοσμάκη.
Δεν επεδίωξα ποτέ να γίνω μέλος του κόμματος και ένας -ίσως ο κύριος λόγος- ήταν αυτός. Το αλάθητο του πάπα. Μου ήταν ανυπόφορο σαν ιδέα. Το ότι οι επάνω τα έκαναν πάντα όλα καλά και ήταν αλάθητοι και οι από κάτω έπρεπε απλώς να εφαρμόσουν χωρίς περιττά μα και μου και χωρίς κριτική σκέψη τις εντολές που επεξεργάστηκαν οι πάνω, ακόμα κι αν οι εντολές ήτανε καταφανώς στραβές δεν είναι έγκλημα. Είναι λάθος.
Κάτι δηλαδή, πολύ χειρότερο, μιας και οι άνθρωποι δεν είναι απλοί ιμάντες μεταφοράς, αλλά πρέπει να έχουν ιδία βούληση και ελευθερία. Αν τους απαγορεύεται να έχουν αυτά τα δύο, πάει στον αγύριστο ανεπιστρεπτί η έννοια του ανθρώπου που υποτίθεται και πρέπει να είναι η πρώτη σελίδα στο κομμουνιστικό αλφαβητάρι. (Ειδάλλως, αν διαφωνήσουν με κάτι, τους από κάτω τους περίμενε ο εξοβελισμός από το κόμα και οι ρετσινιές. Ξέρετε γιατί μιλάω).
Θέλετε να μετρήσουμε αλάθητα τα λάθη στην πορεία του κόμματος; Καλύτερα όχι...
Σέβομαι τους αγώνες αυτουνού του κόμματος, αγαπάω αυτό το κόμμα, Θα θυσιαζόμουν γι αυτό το κόμμα, αυτό το κόμμα λέει πολλά και σωστά, σέβομαι πολλούς ανθρώπους που ανήκουν εκεί, σέβομαι το αίμα που χύθηκε, σέβομαι τις θυσίες που έγιναν και γίνονται, την μισανθρωπία όμως δεν θα την σεβαστώ ποτέ μου.
Καιρός είναι, να μην την σεβαστείτε κι εσείς. Αν θέλετε να πάει μπρος κάτι. Αν...
Kostas Vostantzoglou: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου