Παναγιώτης Οικονομίδης
Μερικές σκέψεις για τον δημόσιο χώρο.
Ορίζουμε ως δημόσιο χώρο, αυτόν που δεν είναι ιδιωτικός.
Μέχρι την εποχή που ο χώρος ήταν κοινός δεν υπήρχε η έννοια του δημοσίου χώρου.
Η έννοια αυτή είναι προϊόν των αναγκών της εμπορευματικής οικονομίας.Ο δημόσιο χώρος ως δικαίωμα, όπως και κάθε δικαίωμα, έχει ανάγκη από έναν θεματοφύλακα. Εν προκειμένω, στην αστική δημοκρατία αυτός ο θεματοφύλακας είναι το αστικό κράτος. Το όργανο δηλαδή της επιβολής της εξουσίας της αστικής τάξης πάνω στις άλλες «τάξεις».
Όπερ, όταν η αστική τάξη έχει ανάγκη τον δημόσιο χώρο για τα συμφέροντά της τότε θα διατάξει το όργανό της για την διαδικασία ιδιωτικοποίησης του. Επόμενα η άλλες «τάξεις» στριμώχνονται και ως είθισται και πρέπει, αντιδρούν.
Σκέψεις για το μετά.
Η έννοια δημόσιος χώρος έπαιξε τον ρόλο της στην μέχρι τώρα εποχή. Η εξελίξεις αυτής της εποχής ξεπερνώντας προηγούμενα ιστορικά δεδομένα μας βάζουν το ζήτημα για το πως θα αντιλαμβανόμαστε τον κοινό χώρο στην μετά-εποχή.
Η έννοια κοινός είναι κάτι πιο ευρύ από το δημόσιο. Το δημόσιο εμπεριέχει μία κυρίως χωρική αντίληψη ενώ το κοινός μια χρονική. Το κοινό υπερβαίνει την ανάγκη του θεματοφύλακα και βάζει μια λογική συνεχούς προσδιορισμού του χωρικού, του χρονικού, του κοινωνικού, του πολιτικού, μέσα από μια διαρκή διαδικασία απόφασης – δράσης – αξιολόγησης – επαναπροσδιορισμού - απόφασης κ.ο. στην βάση του «Τι; Ποιοι; Για ποιόν; Πως;»
Σκέψεις για την κατάσταση στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη.
Τα αντανακλαστικά του κόσμου της Κυψέλης ήταν ακαριαία. Επανέλαβαν αυτό που μέχρι τώρα γινόταν. Συνάθροιση. Δήλωση διάθεσης. Όλα, κατά τα γνωστά.
Το καινούργιο στοιχείο στο οποίο θα κρίνεται η κατάσταση από εδώ και πέρα είναι η ωριμότητα στην τοποθέτηση μας στο σημερινό καθεστώς. Δηλαδή με όρους που τίθενται έτσι κι αλλιώς στο παιχνίδι και δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε.
Η συγκεκριμένη δράση είχε σαν αφορμή της επίθεση των δυνάμεων καταστολής για την μη τήρηση των υγειονομικών κανόνων, δηλαδή την απόσταση 2 μέτρων.
Το ότι πολλαπλάσιοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν την επόμενη ημέρα στο ίδιο σημείο δεν σημαίνει ότι έσπασε η αιτία της καταστολής. Απλά για το κράτος ήταν Παρασκευή. Κάθε άλλη ημέρα θα είναι ημέρα καταστολής.
«Ναι αλλά άμα υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι δεν θα συμβαίνει καταστολή», θα πει κάποιος. Ξέρουμε πολύ καλά ότι μόλις ξαναγυρίσουμε στην εργασιακή κανονικότητα στην πλατεία δεν θα είναι κανείς μαζεμένος εκτός από κάποιους πείσμωνες για τους οποίους μετά θα κάνουμε πάρτι για να μαζέψουμε τα δικαστικά τους έξοδα. Όπερ η καταστολή νίκησε. Φυσικά! Αφού εξ αρχής δεν είχε ληφθεί υπ’ όψιν η παράμετρος διάρκεια.
Μια πρόταση για την φυσική επανατοποθέτηση των ανθρώπων στον «δημόσιο» χώρο.
Στο δια ταύτα των, πάσης φύσεως, συναθροίσεων διεκδίκησης προτείνω το εξής. Όλες να γίνονται τηρώντας την απόσταση των 2 μέτρων. Σκεφτείτε 1000 ανθρώπους στην πλατεία αγίου Γεωργίου σε αποστάσεις 2 μέτρων. 4000 τετραγωνικά μέτρα δημόσιου χώρου.
Αυτό είναι φαντασία στην πολιτική πράξη.
Τώρα αν το ζητούμενο ήταν να τσαμπουκαλευτούμε εκ του ασφαλούς και να κάνουμε την πλάκα μας με μπυρόνια και μπάφους, ΟΚ. Καλώς έγινε όπως έγινε.
Το ζήτημα όμως είναι ότι η εποχή του «χαβαλέ» στη κοινωνική και πολιτική δράση τελείωσε. Και αυτό ισχύει για όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου από άκρο σε άκρο.
[Η φωτογραφία είναι από επίκαιρα εποχής που νέοι που αναγκάστηκαν να παρευρεθούν στο καλλιμάρμαρο και χειροκροτώντας διέκοψαν ομιλία του δικτάτορα Παπαδόπουλου Από την Μηχανή του Χρόνου.]
Παναγιώτης Οικονομίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Μερικές σκέψεις για τον δημόσιο χώρο.
Ορίζουμε ως δημόσιο χώρο, αυτόν που δεν είναι ιδιωτικός.
Μέχρι την εποχή που ο χώρος ήταν κοινός δεν υπήρχε η έννοια του δημοσίου χώρου.
Η έννοια αυτή είναι προϊόν των αναγκών της εμπορευματικής οικονομίας.Ο δημόσιο χώρος ως δικαίωμα, όπως και κάθε δικαίωμα, έχει ανάγκη από έναν θεματοφύλακα. Εν προκειμένω, στην αστική δημοκρατία αυτός ο θεματοφύλακας είναι το αστικό κράτος. Το όργανο δηλαδή της επιβολής της εξουσίας της αστικής τάξης πάνω στις άλλες «τάξεις».
Όπερ, όταν η αστική τάξη έχει ανάγκη τον δημόσιο χώρο για τα συμφέροντά της τότε θα διατάξει το όργανό της για την διαδικασία ιδιωτικοποίησης του. Επόμενα η άλλες «τάξεις» στριμώχνονται και ως είθισται και πρέπει, αντιδρούν.
Σκέψεις για το μετά.
Η έννοια δημόσιος χώρος έπαιξε τον ρόλο της στην μέχρι τώρα εποχή. Η εξελίξεις αυτής της εποχής ξεπερνώντας προηγούμενα ιστορικά δεδομένα μας βάζουν το ζήτημα για το πως θα αντιλαμβανόμαστε τον κοινό χώρο στην μετά-εποχή.
Η έννοια κοινός είναι κάτι πιο ευρύ από το δημόσιο. Το δημόσιο εμπεριέχει μία κυρίως χωρική αντίληψη ενώ το κοινός μια χρονική. Το κοινό υπερβαίνει την ανάγκη του θεματοφύλακα και βάζει μια λογική συνεχούς προσδιορισμού του χωρικού, του χρονικού, του κοινωνικού, του πολιτικού, μέσα από μια διαρκή διαδικασία απόφασης – δράσης – αξιολόγησης – επαναπροσδιορισμού - απόφασης κ.ο. στην βάση του «Τι; Ποιοι; Για ποιόν; Πως;»
Σκέψεις για την κατάσταση στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη.
Τα αντανακλαστικά του κόσμου της Κυψέλης ήταν ακαριαία. Επανέλαβαν αυτό που μέχρι τώρα γινόταν. Συνάθροιση. Δήλωση διάθεσης. Όλα, κατά τα γνωστά.
Το καινούργιο στοιχείο στο οποίο θα κρίνεται η κατάσταση από εδώ και πέρα είναι η ωριμότητα στην τοποθέτηση μας στο σημερινό καθεστώς. Δηλαδή με όρους που τίθενται έτσι κι αλλιώς στο παιχνίδι και δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε.
Η συγκεκριμένη δράση είχε σαν αφορμή της επίθεση των δυνάμεων καταστολής για την μη τήρηση των υγειονομικών κανόνων, δηλαδή την απόσταση 2 μέτρων.
Το ότι πολλαπλάσιοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν την επόμενη ημέρα στο ίδιο σημείο δεν σημαίνει ότι έσπασε η αιτία της καταστολής. Απλά για το κράτος ήταν Παρασκευή. Κάθε άλλη ημέρα θα είναι ημέρα καταστολής.
«Ναι αλλά άμα υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι δεν θα συμβαίνει καταστολή», θα πει κάποιος. Ξέρουμε πολύ καλά ότι μόλις ξαναγυρίσουμε στην εργασιακή κανονικότητα στην πλατεία δεν θα είναι κανείς μαζεμένος εκτός από κάποιους πείσμωνες για τους οποίους μετά θα κάνουμε πάρτι για να μαζέψουμε τα δικαστικά τους έξοδα. Όπερ η καταστολή νίκησε. Φυσικά! Αφού εξ αρχής δεν είχε ληφθεί υπ’ όψιν η παράμετρος διάρκεια.
Μια πρόταση για την φυσική επανατοποθέτηση των ανθρώπων στον «δημόσιο» χώρο.
Στο δια ταύτα των, πάσης φύσεως, συναθροίσεων διεκδίκησης προτείνω το εξής. Όλες να γίνονται τηρώντας την απόσταση των 2 μέτρων. Σκεφτείτε 1000 ανθρώπους στην πλατεία αγίου Γεωργίου σε αποστάσεις 2 μέτρων. 4000 τετραγωνικά μέτρα δημόσιου χώρου.
- Χοντρικά θα έφταναν μέχρι την πλατεία της Κυψέλης, με δεδομένο ότι δεν θα καταλάμβαναν οδόστρωμα.
- Δεν θα μπορούσαν να παρεισφρήσουν οι ασφαλίτες και να προβοκάρουν.
- Η αστυνομία δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί την μη τήρηση των ορίων ασφαλείας.
- Το γεγονός θα γινόταν γνωστό σε ευρύτερη περιοχή.
- Τέλος θα είχε μεγάλη πλάκα να τους τρίβεις στην μούρη τα μέτρα που πρότειναν.
Αυτό είναι φαντασία στην πολιτική πράξη.
Τώρα αν το ζητούμενο ήταν να τσαμπουκαλευτούμε εκ του ασφαλούς και να κάνουμε την πλάκα μας με μπυρόνια και μπάφους, ΟΚ. Καλώς έγινε όπως έγινε.
Το ζήτημα όμως είναι ότι η εποχή του «χαβαλέ» στη κοινωνική και πολιτική δράση τελείωσε. Και αυτό ισχύει για όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου από άκρο σε άκρο.
[Η φωτογραφία είναι από επίκαιρα εποχής που νέοι που αναγκάστηκαν να παρευρεθούν στο καλλιμάρμαρο και χειροκροτώντας διέκοψαν ομιλία του δικτάτορα Παπαδόπουλου Από την Μηχανή του Χρόνου.]
Παναγιώτης Οικονομίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου