Κώστας Κάππας
Όλες σχεδόν οι θρησκείες του κόσμου για να επιβιώσουν, έχουν την απόλυτη ανάγκη να προσελκύουν και να κρατούν τους πιστούς τους και ταυτόχρονα (όταν γίνουν κυρίαρχες κρατικές θρησκείες) να συντηρείται το πολιτικό καθεστώς που τους στηρίζει. Για τον διπλό αυτό στόχο (αδρανοποίηση των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι σε μία εκμεταλλευτική Εξουσία και σαγήνευση των πιστών), υπόσχονται κατάργηση του θανάτου και αέναη ευτυχία σε κάποιον άλλο κόσμο, για τον οποίο αξίζει να υπομένει “ο δούλος του Θεού” αγόγγυστα τον παρόντα.
Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Ξενοφώντας και ο Ησίοδος αναφέρουν θολά για την ύπαρξη Παραδείσου, αλλά η ιστορία μας διατρέχεται και από τον Άδη. Ο Ζωροαστρισμός, οι Αβρααμικές θρησκείες και ιδίως ο Χριστιανισμός μιλούν για ένα τόπο γαλήνης του ατόμου, τον Παράδεισο με αγγέλους, αλλά και τιμωρητική Κόλαση. Ο Ισλαμισμός με πολλά κοινά στοιχεία με τον εβραϊκό Κήπο των Πρωτοπλάστων, υπόσχεται κυρίως υλικά αγαθά και ευδαιμονία.
Λίγο πιο πέρα, οι θρησκευτικές παραδόσεις της Ανατολής δεν έχουν συνήθως προσδιορισμένους Παραδείσους, καθώς αυτοί εκλαμβάνονται συμβολικά ως αποδέσμευση από τα δεινά της ύπαρξης του ατόμου. Στον Ινδουισμό (Βραχμανισμό), σύμφωνα με τις Βέδες (την δική τους Βίβλο), ο κόσμος φτάνει συνεχώς σε ένα τέλος και αρχίζει πάλι από την αρχή. Κάποιες ινδουιστικές παραδόσεις μιλούν για τον Παράδεισο, ο τόπος όπου θα κατοικήσει η απελευθερωμένη ψυχή, μέσα στην αιώνια ομορφιά και στο φως. Στο ίδιο μοτίβο, αλλά στην σκοτεινή του έκδοση, κινείται και ο Κάτω Κόσμος (Σαμσάρα).
Ας σημειωθεί ότι ο Ινδουισμός είναι η αποθέωση του ευτυχισμένου δούλου του Συστήματος: οι ψυχές υφίστανται διάφορα βασανιστήρια (ανάλογα με τα αμαρτήματά τους) και η παραμονή τους στον Κάτω Κόσμο είναι προσωρινή, καθώς πάντα επιστρέφουν. Που; Εάν ένα άτομο στην παρούσα ζωή είναι υπάκουο, πειθήνιο και δεν προκαλεί πρόβλημα στους γύρω του (αλλά και στην Εξουσία), στην επόμενη ζωή (μετά από λίγα ή καθόλου βασανιστήρια κάθαρσης) θα επιστρέψει σε ανώτερα υλικά επίπεδα, σε ανώτερη κάστα. Αλλιώς θα καταλήξει στον κοινωνικό πάτο (στην Ινδία, στην κάστα των “ανέγγιχτων - dalit”).
Ο Βουδισμός διδάσκει ότι για να πάει ο πιστός στον Παράδεισο (Νιρβάνα), οφείλει να απαρνηθεί την επιθυμία και τα επίγεια αγαθά. Στην Νιρβάνα εξαλείφεται ο πόνος, ο οποίος εκπορεύεται από τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις. Η πολυπόθητη φώτιση υπόσχεται την αληθινή ζωή, μια ζωή η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ψευδαίσθηση του αισθητού κόσμου.
Κάπως έτσι κινούνται και οι υπόλοιπες θρησκείες από τις 4200 οι οποίες υπάρχουν σε ολόκληρη την Υφήλιο.
Παρατηρείστε ότι, όλοι οι προτεινόμενοι παράδεισοι είναι εντελώς προσωπικοί και (αφηρημένα) τέλειοι για την απόλυτη ευδαιμονία του Εγώ. Εν τούτοις, διακρίνονται πολλές τεχνικές ατέλειες σε αυτήν την τελειότητα. Δεν απαντάται ποτέ, με λογικό τρόπο, το ερώτημα “Εάν πεθάνω 90 χρονών, πως θα απολαύσω πνευματικές ή/και σωματικές χαρές;”; “Εάν πεθάνω 5 μηνών, με ποια ωριμότητα θα κατανοήσω τα προσφερόμενα στον Παράδεισο;”. Οι ταγοί της θρησκείας καθησυχάζουν τους πιστούς και τους διαβεβαιώνουν ότι η παντοτινή διαβίωση στον Παράδεισο θα αφορά στο Εγώ, στην πιο ώριμη ηλικία του και απαλλαγμένο από σωματικές αναπηρίες. “Δεν θα βαρεθεί ο πιστός την αέναη ευτυχία με τα ίδια και τα ίδια;”. Όχι, διότι σαν την μνήμη του ψαριού, θα ανανεώνεται η δίψα για ευδαιμονία συνεχώς. Δεν αντέχει σε κριτική όλο αυτό το μαγικό νοητικό κατασκεύασμα, αλλά δεν έχει σημασία.
Υπενθυμίζεται στον αναγνώστη ότι, η μόνη αντικειμενική και λογική έννοια του Παραδείσου, προέρχεται από την συλλογική μνήμη των ανθρώπων, από την πρωτόγονη εποχή, πριν οργανωθούμε σε κοινωνίες και υποστούμε ταξικές διακρίσεις. Τότε που ήμασταν όλοι ίσοι, τροφοσυλλέκτες, σε έναν οικολογικό παράδεισο. Αυτόν τον Παράδεισο αναπολούμε και αναζητούμε ως βάλσαμο στα βάσανά μας...
Επιστρέφοντας στην παρούσα ζωή, αυτοί οι “Παράδεισοι” εκτός από τις υλικές σκοπιμότητες της εξουσίας (παραμονή), της θρησκείας (ύπαρξη) και του πολίτη (παρηγοριά), ικανοποιούν και την έμφυτη αντίληψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων ότι “Δεν το χωράει ο νους μου ότι εγώ θα πάψω να υπάρχω. Σίγουρα υπάρχει ένας κόσμος όπου κάτι από εμένα, θα ζει εκεί αιωνίως”. Με αυτόν τον συλλογισμό, την “συνείδηση” της ύπαρξής μας (“αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχω και ότι εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι κάποιος άλλος”) την ονόμασαν “ψυχή” και την ανακήρυξαν αθάνατη.
Η συνείδηση, δυστυχώς όμως, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ζωντανό ον από το οποίο πηγάζει και σβήνει με αυτό. Είναι σαν το φως της λάμπας: η λάμψη διατηρείται όσο το νήμα του λαμπτήρα δεν είναι κομμένο. Εάν το νήμα κοπεί, το φως σβήνει οριστικά…
Η απάντηση σε όλα αυτά τα “υπαρξιακά άγχη”, ίσως είναι πιο απλή από ότι φανταζόμαστε.
Γιατί κατ’ αρχήν, να επιλέξει ένας άνθρωπος να ικανοποιήσει τον μεταφυσικό του προβληματισμό υιοθετώντας λεκτικές και νοητικές ακροβασίες, εισάγοντας μαγικές παρεμβάσεις σε πολλά στάδια της διαδικασίας; Ένας “Θεός” που δεν απέδειξε ποτέ ότι υπάρχει, υποδέχεται μετά θάνατον, μια ασαφή και αυθαίρετη ιδιότητα του καθ’ ενός από εμάς, την “ψυχή”, την βασανίζει ή την επιβραβεύει σε ένα απαίσιο ή υπέροχο τόπο, την “Κόλαση” ή τον “Παράδεισο” αντίστοιχα, των οποίων τόπων την εικόνα έχουμε από ανθρώπους οι οποίοι δεν τους επισκέφθηκαν ποτέ και απλώς τους φαντάστηκαν και τους περιέγραψαν, ανάλογα με το μορφωτικό τους επίπεδο και την εποχή που έζησαν.
Ένα σημαντικό στοιχείο επίσης (άχρηστο για τους εμπνευστές της κατοικίας των ψυχών, με επιχείρημα την τελειότητα), είναι η απουσία εξέλιξης: στον Παράδεισο δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των ψυχών, ωρίμανση, εμπλουτισμός, ανάπτυξη. Όλα είναι ατομικά, στείρα (οι ψυχές δεν γεννάνε), επαναλαμβανόμενα και σε τελική ανάλυση, ακίνητα. Η εμπειρία μας από την παρούσα ζωή και από την “θεωρία της εξέλιξης” είναι ότι για να παραμείνει κάτι ζωντανό, υγιές, θελκτικό και να εξελιχθεί πρέπει να συντρέχουν οι εξής προϋποθέσεις:
Τα παραδείγματα στην παρούσα ζωή, εξαφάνισης ειδών και πολιτισμών, τα οποία απομονώθηκαν γενετικά και κοινωνικά, είναι πάμπολλα.
Απόλυτο παράδειγμα αέναης ύπαρξης μέσω της εξέλιξης, είναι ο Άνθρωπος. Όχι εσύ, εγώ ή ο άνθρωπος του απέναντι διαμερίσματος, αλλά ο Συλλογικός Άνθρωπος. Από τις Ανθρωπίδες και νωρίτερα, στον Αυστραλοπίθηκο, στον Homo Erectus, στον Homo Antecessor και στον Άνθρωπο. Είναι ο ίδιος που συνεχώς κτίζει, διαπλέει, γεφυρώνει, απογειώνει, μαγειρεύει, τραγουδά, φιλοσοφεί, απαγγέλει και ξεφουρνίζει συνεχώς νέες γενιές, υγιέστερες, μακροβιότερες και εξυπνότερες.
Αυτήν ακριβώς την συμμετοχή στο κτίσιμο του Συλλογικού Ανθρώπου έχουν ενστερνιστεί όλοι εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι λειτουργούν για το κοινό καλό, παραμερίζοντας τον τυφλό εγωιστικό μικροαστισμό τους. Εκείνοι που προσφέρουν συμβουλές, χρήματα, τροφή, στήριξη, κλαίνε, χαίρονται, πολεμούν και σκοτώνονται για ανθρώπους, ομάδες, φυλές και πληθυσμούς με τους οποίους δεν έχουν καμία γενετική σχέση, κανένα άμεσο ιδιοτελές συμφέρον. Είναι εκείνοι οι οποίοι προάγουν την αθανασία του (Συλλογικού) Ανθρώπου με τα αποτυπώματα τους και τελικά θρέφουν την δική τους προσωπική αθανασία.
Εάν έχασες τον άνθρωπό σου και θρηνείς, θρήνησε. Τον αποζητάς, τον τιμάς, ξεσπάς, λυτρώνεσαι. Μόλις επέλθει η γαλήνη, άρχισε να ψάχνεις μήπως τον βρεις, μήπως είναι ζωντανός ακόμη, σε αυτήν την Ζωή. Ψάξε το αποτύπωμα στα παιδιά του, στους φίλους του, στους συναδέλφους του, σε όλους αυτούς που ενέπνευσε με το παράδειγμά του. Όσο πιο έντονο είναι αυτό το αποτύπωμα, τόσο πιο φανερή είναι η παρουσία του σήμερα, τόσο παραμένει ζωντανός.
Εάν ψάξεις το αποτύπωμα και δεν το βρεις τελικά πάνω στον Συλλογικό Άνθρωπο, μήπως αυτός που θρήνησες δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ;
Πηγή: artinews.gr
Κώστας Κάππας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Όλες σχεδόν οι θρησκείες του κόσμου για να επιβιώσουν, έχουν την απόλυτη ανάγκη να προσελκύουν και να κρατούν τους πιστούς τους και ταυτόχρονα (όταν γίνουν κυρίαρχες κρατικές θρησκείες) να συντηρείται το πολιτικό καθεστώς που τους στηρίζει. Για τον διπλό αυτό στόχο (αδρανοποίηση των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι σε μία εκμεταλλευτική Εξουσία και σαγήνευση των πιστών), υπόσχονται κατάργηση του θανάτου και αέναη ευτυχία σε κάποιον άλλο κόσμο, για τον οποίο αξίζει να υπομένει “ο δούλος του Θεού” αγόγγυστα τον παρόντα.
Οι Παράδεισοι των θρησκειών
Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Ξενοφώντας και ο Ησίοδος αναφέρουν θολά για την ύπαρξη Παραδείσου, αλλά η ιστορία μας διατρέχεται και από τον Άδη. Ο Ζωροαστρισμός, οι Αβρααμικές θρησκείες και ιδίως ο Χριστιανισμός μιλούν για ένα τόπο γαλήνης του ατόμου, τον Παράδεισο με αγγέλους, αλλά και τιμωρητική Κόλαση. Ο Ισλαμισμός με πολλά κοινά στοιχεία με τον εβραϊκό Κήπο των Πρωτοπλάστων, υπόσχεται κυρίως υλικά αγαθά και ευδαιμονία.
Λίγο πιο πέρα, οι θρησκευτικές παραδόσεις της Ανατολής δεν έχουν συνήθως προσδιορισμένους Παραδείσους, καθώς αυτοί εκλαμβάνονται συμβολικά ως αποδέσμευση από τα δεινά της ύπαρξης του ατόμου. Στον Ινδουισμό (Βραχμανισμό), σύμφωνα με τις Βέδες (την δική τους Βίβλο), ο κόσμος φτάνει συνεχώς σε ένα τέλος και αρχίζει πάλι από την αρχή. Κάποιες ινδουιστικές παραδόσεις μιλούν για τον Παράδεισο, ο τόπος όπου θα κατοικήσει η απελευθερωμένη ψυχή, μέσα στην αιώνια ομορφιά και στο φως. Στο ίδιο μοτίβο, αλλά στην σκοτεινή του έκδοση, κινείται και ο Κάτω Κόσμος (Σαμσάρα).
Ας σημειωθεί ότι ο Ινδουισμός είναι η αποθέωση του ευτυχισμένου δούλου του Συστήματος: οι ψυχές υφίστανται διάφορα βασανιστήρια (ανάλογα με τα αμαρτήματά τους) και η παραμονή τους στον Κάτω Κόσμο είναι προσωρινή, καθώς πάντα επιστρέφουν. Που; Εάν ένα άτομο στην παρούσα ζωή είναι υπάκουο, πειθήνιο και δεν προκαλεί πρόβλημα στους γύρω του (αλλά και στην Εξουσία), στην επόμενη ζωή (μετά από λίγα ή καθόλου βασανιστήρια κάθαρσης) θα επιστρέψει σε ανώτερα υλικά επίπεδα, σε ανώτερη κάστα. Αλλιώς θα καταλήξει στον κοινωνικό πάτο (στην Ινδία, στην κάστα των “ανέγγιχτων - dalit”).
Ο Βουδισμός διδάσκει ότι για να πάει ο πιστός στον Παράδεισο (Νιρβάνα), οφείλει να απαρνηθεί την επιθυμία και τα επίγεια αγαθά. Στην Νιρβάνα εξαλείφεται ο πόνος, ο οποίος εκπορεύεται από τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις. Η πολυπόθητη φώτιση υπόσχεται την αληθινή ζωή, μια ζωή η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ψευδαίσθηση του αισθητού κόσμου.
Κάπως έτσι κινούνται και οι υπόλοιπες θρησκείες από τις 4200 οι οποίες υπάρχουν σε ολόκληρη την Υφήλιο.
Μικρές τεχνικές ατέλειες…
Παρατηρείστε ότι, όλοι οι προτεινόμενοι παράδεισοι είναι εντελώς προσωπικοί και (αφηρημένα) τέλειοι για την απόλυτη ευδαιμονία του Εγώ. Εν τούτοις, διακρίνονται πολλές τεχνικές ατέλειες σε αυτήν την τελειότητα. Δεν απαντάται ποτέ, με λογικό τρόπο, το ερώτημα “Εάν πεθάνω 90 χρονών, πως θα απολαύσω πνευματικές ή/και σωματικές χαρές;”; “Εάν πεθάνω 5 μηνών, με ποια ωριμότητα θα κατανοήσω τα προσφερόμενα στον Παράδεισο;”. Οι ταγοί της θρησκείας καθησυχάζουν τους πιστούς και τους διαβεβαιώνουν ότι η παντοτινή διαβίωση στον Παράδεισο θα αφορά στο Εγώ, στην πιο ώριμη ηλικία του και απαλλαγμένο από σωματικές αναπηρίες. “Δεν θα βαρεθεί ο πιστός την αέναη ευτυχία με τα ίδια και τα ίδια;”. Όχι, διότι σαν την μνήμη του ψαριού, θα ανανεώνεται η δίψα για ευδαιμονία συνεχώς. Δεν αντέχει σε κριτική όλο αυτό το μαγικό νοητικό κατασκεύασμα, αλλά δεν έχει σημασία.
Υπενθυμίζεται στον αναγνώστη ότι, η μόνη αντικειμενική και λογική έννοια του Παραδείσου, προέρχεται από την συλλογική μνήμη των ανθρώπων, από την πρωτόγονη εποχή, πριν οργανωθούμε σε κοινωνίες και υποστούμε ταξικές διακρίσεις. Τότε που ήμασταν όλοι ίσοι, τροφοσυλλέκτες, σε έναν οικολογικό παράδεισο. Αυτόν τον Παράδεισο αναπολούμε και αναζητούμε ως βάλσαμο στα βάσανά μας...
Συνείδηση ή ψυχή;
Επιστρέφοντας στην παρούσα ζωή, αυτοί οι “Παράδεισοι” εκτός από τις υλικές σκοπιμότητες της εξουσίας (παραμονή), της θρησκείας (ύπαρξη) και του πολίτη (παρηγοριά), ικανοποιούν και την έμφυτη αντίληψη της πλειοψηφίας των ανθρώπων ότι “Δεν το χωράει ο νους μου ότι εγώ θα πάψω να υπάρχω. Σίγουρα υπάρχει ένας κόσμος όπου κάτι από εμένα, θα ζει εκεί αιωνίως”. Με αυτόν τον συλλογισμό, την “συνείδηση” της ύπαρξής μας (“αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχω και ότι εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι κάποιος άλλος”) την ονόμασαν “ψυχή” και την ανακήρυξαν αθάνατη.
Η συνείδηση, δυστυχώς όμως, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ζωντανό ον από το οποίο πηγάζει και σβήνει με αυτό. Είναι σαν το φως της λάμπας: η λάμψη διατηρείται όσο το νήμα του λαμπτήρα δεν είναι κομμένο. Εάν το νήμα κοπεί, το φως σβήνει οριστικά…
Εξελικτική Διαδικασία και Αθανασία
Η απάντηση σε όλα αυτά τα “υπαρξιακά άγχη”, ίσως είναι πιο απλή από ότι φανταζόμαστε.
Γιατί κατ’ αρχήν, να επιλέξει ένας άνθρωπος να ικανοποιήσει τον μεταφυσικό του προβληματισμό υιοθετώντας λεκτικές και νοητικές ακροβασίες, εισάγοντας μαγικές παρεμβάσεις σε πολλά στάδια της διαδικασίας; Ένας “Θεός” που δεν απέδειξε ποτέ ότι υπάρχει, υποδέχεται μετά θάνατον, μια ασαφή και αυθαίρετη ιδιότητα του καθ’ ενός από εμάς, την “ψυχή”, την βασανίζει ή την επιβραβεύει σε ένα απαίσιο ή υπέροχο τόπο, την “Κόλαση” ή τον “Παράδεισο” αντίστοιχα, των οποίων τόπων την εικόνα έχουμε από ανθρώπους οι οποίοι δεν τους επισκέφθηκαν ποτέ και απλώς τους φαντάστηκαν και τους περιέγραψαν, ανάλογα με το μορφωτικό τους επίπεδο και την εποχή που έζησαν.
Ένα σημαντικό στοιχείο επίσης (άχρηστο για τους εμπνευστές της κατοικίας των ψυχών, με επιχείρημα την τελειότητα), είναι η απουσία εξέλιξης: στον Παράδεισο δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των ψυχών, ωρίμανση, εμπλουτισμός, ανάπτυξη. Όλα είναι ατομικά, στείρα (οι ψυχές δεν γεννάνε), επαναλαμβανόμενα και σε τελική ανάλυση, ακίνητα. Η εμπειρία μας από την παρούσα ζωή και από την “θεωρία της εξέλιξης” είναι ότι για να παραμείνει κάτι ζωντανό, υγιές, θελκτικό και να εξελιχθεί πρέπει να συντρέχουν οι εξής προϋποθέσεις:
- να αναπαράγεται,
- να κάνει οπωσδήποτε λάθη κατά την αναπαραγωγή, συμβατά με την ζωή, ώστε να προκύπτει συχνά ανώτερη μορφή ζωής από την μητρική (αλλιώς θα παραμέναμε μονοκύτταροι οργανισμοί...),
- να γονιμοποιείται όσο το δυνατόν από μη-συγγενικό οργανισμό, ώστε να υπάρχει ανανέωση και ενδυνάμωση του γενετικού υλικού,
- να ερευνά, να αμφισβητεί, να μορφώνεται.
Τα παραδείγματα στην παρούσα ζωή, εξαφάνισης ειδών και πολιτισμών, τα οποία απομονώθηκαν γενετικά και κοινωνικά, είναι πάμπολλα.
Απόλυτο παράδειγμα αέναης ύπαρξης μέσω της εξέλιξης, είναι ο Άνθρωπος. Όχι εσύ, εγώ ή ο άνθρωπος του απέναντι διαμερίσματος, αλλά ο Συλλογικός Άνθρωπος. Από τις Ανθρωπίδες και νωρίτερα, στον Αυστραλοπίθηκο, στον Homo Erectus, στον Homo Antecessor και στον Άνθρωπο. Είναι ο ίδιος που συνεχώς κτίζει, διαπλέει, γεφυρώνει, απογειώνει, μαγειρεύει, τραγουδά, φιλοσοφεί, απαγγέλει και ξεφουρνίζει συνεχώς νέες γενιές, υγιέστερες, μακροβιότερες και εξυπνότερες.
Αυτήν ακριβώς την συμμετοχή στο κτίσιμο του Συλλογικού Ανθρώπου έχουν ενστερνιστεί όλοι εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι λειτουργούν για το κοινό καλό, παραμερίζοντας τον τυφλό εγωιστικό μικροαστισμό τους. Εκείνοι που προσφέρουν συμβουλές, χρήματα, τροφή, στήριξη, κλαίνε, χαίρονται, πολεμούν και σκοτώνονται για ανθρώπους, ομάδες, φυλές και πληθυσμούς με τους οποίους δεν έχουν καμία γενετική σχέση, κανένα άμεσο ιδιοτελές συμφέρον. Είναι εκείνοι οι οποίοι προάγουν την αθανασία του (Συλλογικού) Ανθρώπου με τα αποτυπώματα τους και τελικά θρέφουν την δική τους προσωπική αθανασία.
Εάν έχασες τον άνθρωπό σου και θρηνείς, θρήνησε. Τον αποζητάς, τον τιμάς, ξεσπάς, λυτρώνεσαι. Μόλις επέλθει η γαλήνη, άρχισε να ψάχνεις μήπως τον βρεις, μήπως είναι ζωντανός ακόμη, σε αυτήν την Ζωή. Ψάξε το αποτύπωμα στα παιδιά του, στους φίλους του, στους συναδέλφους του, σε όλους αυτούς που ενέπνευσε με το παράδειγμά του. Όσο πιο έντονο είναι αυτό το αποτύπωμα, τόσο πιο φανερή είναι η παρουσία του σήμερα, τόσο παραμένει ζωντανός.
Εάν ψάξεις το αποτύπωμα και δεν το βρεις τελικά πάνω στον Συλλογικό Άνθρωπο, μήπως αυτός που θρήνησες δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ;
Πηγή: artinews.gr
Κώστας Κάππας: Σχετικά με τον Συντάκτη
Εξαιρετικο!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή