Κώστας Γκιώνης
Στις σύγχρονες «δημοκρατίες» όλο και πιο συχνά, σχεδόν καθημερινά, η επιβολή των νόμων η των εντολών μιας «δημοκρατικά» εκλεγμένης κυβέρνησης, επιβάλλεται με την δύναμη της βίας των Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης η όπως αλλιώς μετονομάζονται κατά καιρούς, πού μαζί με τις μηχανοκίνητες (ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ κλπ), λειτουργούν ως ο ιδιωτικός στρατός της κάθε κυβερνητικής παράταξης.
Όσο περνάει ο καιρός και εδραιώνεται εκ μέρους αυτών των μονάδων η δύναμη των υπερεξουσιών τους καθώς και η ασυλία τους απέναντι στη δικαιοσύνη, τόσο οι τύποι αυτοί γίνονται όλο και πιο ανεξέλεγκτοι όλο και πιο βίαιοι και όλο αυτό το νοσηρό περιβάλλον, προσελκύει όλο και πιο αντιδημοκρατικούς και ακραίους υποψήφιους προς στελέχωση των συγκεκριμένων μονάδων.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε πάντα μια δικαιολογία εκ μέρους της εξουσίας και των οργάνων της ώστε να δικαιολογούν την βία τους, οι δαίμονες των Εξαρχείων με τα μαύρα, το τέρας πού θέλει να κατασπαράξει και να κάψει τα πάντα στο πέρασμα του, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό, τον οποίο προσπαθούν να υπερασπιστούν με κίνδυνο της ζωής τους τα παιδιά πού ορκίστηκαν αν και κακοπληρωμένα να διαφυλάττουν την έννομη τάξη, χωρίς να διευκρινίζετε βέβαια ποια έννομη και πάνω απ' όλα ποια τάξη...
Το παραπάνω μύθευμα βέβαια εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει καταπέσει με βρόντο, όταν είδαμε συνταξιούχους, μαθητές ακόμα και ανάπηρους, δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ και περαστικούς να ξυλοκοπούνται αγρίως προς τέρψιν των τσαμπουκαλεμένων ενστόλων αλλά και προς εμπέδωση του δόγματος νόμος και τάξη.
Το αποκορύφωμα της άγριας βίας τα τελευταία χρόνια έγινε με τους αγανακτισμένους, ένα όργιο τραμπουκισμού εναντίον χιλιάδων πολιτών, χωρίς καμία αιτία, τόνοι χημικών νέου και παλιού τύπου, προβοκάτσιες παρακρατικών και ένα σωρό άλλες ενέργειες έδειξαν ότι δεν ισχύει αυτό πού συνηθίζουν να λένε κάποιοι, ότι κι αυτά είναι δικά μας παιδιά, γιατί η λύσσα πού αυτά τα παιδιά κτυπάνε τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας, δείχνει ότι μας βλέπουν ως εχθρούς.
Η κυβέρνηση τους χρησιμοποιεί ως πραιτοριανούς για όλες τις δουλειές, τα γεγονότα των πλατειών της Αγίας Παρασκευής και της Κυψέλης, δείχνουν περίτρανα το τι επιδιώκει η κυβέρνηση, την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος πού επιβάλλετε δια του φόβου, λες και δεν θα μπορούσε να στείλει μερικούς αστυνομικούς να κάνουν συστάσεις η να ανακοινώσει όχι την απαγόρευση αλλά μέτρα να κρατούν τις αποστάσεις, άλλωστε στα ΜΜΜ σαν σαρδέλες είναι ό ένας δίπλα στον άλλο.
Η περιστολή των ατομικών ελευθεριών δεν είναι βέβαια ένα φαινόμενο αμιγώς ελληνικό, είναι μία ευρύτερη ευρωπαϊκή πολιτική, μια Ορμπανοποιημένη Ευρώπη, όπου τα κοινοβούλια θα είναι διακοσμητικό στοιχείο, η οποιαδήποτε αντίθετη άποψη θα δαιμονοποιείται σαν τις μάγισσες τον μεσαίωνα, οι τηλεοράσεις θα αναλαμβάνουν το ρόλο του δικαστή και τα όργανα της «τάξης» το ρόλο του δήμιου.
Βέβαια όλο αυτό της αστυνομοκρατούμενης δημοκρατίας μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ, γιατί κτυπώντας παιδιά πού το μόνο πού θέλουν είναι να πιούν μια μπύρα στη πλατεία, να γελάσουν και να ερωτευτούν, μπορεί να ενεργοποιήσει μία γενιά η οποία φαίνεται ότι είναι αποστασιοποιήμενη από τα πολιτικά πράγματα και τότε το παιχνίδι θ' αλλάξει όρους...
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Στις σύγχρονες «δημοκρατίες» όλο και πιο συχνά, σχεδόν καθημερινά, η επιβολή των νόμων η των εντολών μιας «δημοκρατικά» εκλεγμένης κυβέρνησης, επιβάλλεται με την δύναμη της βίας των Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης η όπως αλλιώς μετονομάζονται κατά καιρούς, πού μαζί με τις μηχανοκίνητες (ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ κλπ), λειτουργούν ως ο ιδιωτικός στρατός της κάθε κυβερνητικής παράταξης.
Όσο περνάει ο καιρός και εδραιώνεται εκ μέρους αυτών των μονάδων η δύναμη των υπερεξουσιών τους καθώς και η ασυλία τους απέναντι στη δικαιοσύνη, τόσο οι τύποι αυτοί γίνονται όλο και πιο ανεξέλεγκτοι όλο και πιο βίαιοι και όλο αυτό το νοσηρό περιβάλλον, προσελκύει όλο και πιο αντιδημοκρατικούς και ακραίους υποψήφιους προς στελέχωση των συγκεκριμένων μονάδων.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε πάντα μια δικαιολογία εκ μέρους της εξουσίας και των οργάνων της ώστε να δικαιολογούν την βία τους, οι δαίμονες των Εξαρχείων με τα μαύρα, το τέρας πού θέλει να κατασπαράξει και να κάψει τα πάντα στο πέρασμα του, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό, τον οποίο προσπαθούν να υπερασπιστούν με κίνδυνο της ζωής τους τα παιδιά πού ορκίστηκαν αν και κακοπληρωμένα να διαφυλάττουν την έννομη τάξη, χωρίς να διευκρινίζετε βέβαια ποια έννομη και πάνω απ' όλα ποια τάξη...
Το παραπάνω μύθευμα βέβαια εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει καταπέσει με βρόντο, όταν είδαμε συνταξιούχους, μαθητές ακόμα και ανάπηρους, δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ και περαστικούς να ξυλοκοπούνται αγρίως προς τέρψιν των τσαμπουκαλεμένων ενστόλων αλλά και προς εμπέδωση του δόγματος νόμος και τάξη.
Το αποκορύφωμα της άγριας βίας τα τελευταία χρόνια έγινε με τους αγανακτισμένους, ένα όργιο τραμπουκισμού εναντίον χιλιάδων πολιτών, χωρίς καμία αιτία, τόνοι χημικών νέου και παλιού τύπου, προβοκάτσιες παρακρατικών και ένα σωρό άλλες ενέργειες έδειξαν ότι δεν ισχύει αυτό πού συνηθίζουν να λένε κάποιοι, ότι κι αυτά είναι δικά μας παιδιά, γιατί η λύσσα πού αυτά τα παιδιά κτυπάνε τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τους φίλους μας, δείχνει ότι μας βλέπουν ως εχθρούς.
Η κυβέρνηση τους χρησιμοποιεί ως πραιτοριανούς για όλες τις δουλειές, τα γεγονότα των πλατειών της Αγίας Παρασκευής και της Κυψέλης, δείχνουν περίτρανα το τι επιδιώκει η κυβέρνηση, την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος πού επιβάλλετε δια του φόβου, λες και δεν θα μπορούσε να στείλει μερικούς αστυνομικούς να κάνουν συστάσεις η να ανακοινώσει όχι την απαγόρευση αλλά μέτρα να κρατούν τις αποστάσεις, άλλωστε στα ΜΜΜ σαν σαρδέλες είναι ό ένας δίπλα στον άλλο.
Η περιστολή των ατομικών ελευθεριών δεν είναι βέβαια ένα φαινόμενο αμιγώς ελληνικό, είναι μία ευρύτερη ευρωπαϊκή πολιτική, μια Ορμπανοποιημένη Ευρώπη, όπου τα κοινοβούλια θα είναι διακοσμητικό στοιχείο, η οποιαδήποτε αντίθετη άποψη θα δαιμονοποιείται σαν τις μάγισσες τον μεσαίωνα, οι τηλεοράσεις θα αναλαμβάνουν το ρόλο του δικαστή και τα όργανα της «τάξης» το ρόλο του δήμιου.
Βέβαια όλο αυτό της αστυνομοκρατούμενης δημοκρατίας μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ, γιατί κτυπώντας παιδιά πού το μόνο πού θέλουν είναι να πιούν μια μπύρα στη πλατεία, να γελάσουν και να ερωτευτούν, μπορεί να ενεργοποιήσει μία γενιά η οποία φαίνεται ότι είναι αποστασιοποιήμενη από τα πολιτικά πράγματα και τότε το παιχνίδι θ' αλλάξει όρους...
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου