Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις μέρες και μια ανάγνωση πολιτικών ανακοινώσεων ίσως να έχει πιο καταθλιπτικό αποτέλεσμα απ’ όσο τα ίδια τα στατιστικά της ευρείας μετάδοσης του νέου κορωνοϊού ύστερα από την καλοκαιρινή αναζωπύρωσή του. Δεν είναι μόνο οι «ψεκασμένες» θεωρίες, αλλά και η απίστευτη διαμάχη για το αν για την κλιμάκωση φταίνε οι νέοι σε ηλικία ή η κυβέρνηση. Κατ’ αποκλειστικότητα μάλιστα, αφού οι οπαδοί της κάθε άποψης ούτε καν διανοούνται το ενδεχόμενο να μην φταίει μόνο ο κατ’ αυτούς υπαίτιος.
Για μια μεγάλη μερίδα αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι νεολαίοι της χώρας, οι οποίοι, καθοδηγούμενοι από τη γενετική άρνηση των Ελλήνων για πειθαρχία και με πλήρη απουσία κοινωνικής ευθύνης, εγκληματούν κατά της δημόσιας υγείας και ιδιαίτερα της υγείας των γηραιότερων.
Για την αντίπαλη μερίδα καμιά ευθύνη δεν φέρει κανείς άλλος πλην της κυβέρνησης, η οποία κατηγορείται για «ενοχοποίηση της κοινωνίας» και ξέπλυμα της δικής της ανεπάρκειας όταν επισημαίνει την «ατομική ευθύνη». Κάπου στη μέση στέκονται ενεοί οι επιστήμονες, οι οποίοι προσπαθούν ματαίως να πείσουν ότι η προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας πρέπει να είναι κοινή και ότι, αν θέλουμε «να μην γίνουμε Ιταλία» της άνοιξης, θα πρέπει ο καθένας να κάνει σωστά αυτό που πρέπει: και η κοινωνία και η κυβέρνηση.
Το να παραβλέπει ή να υποβαθμίζει κάποιος τη σοβαρή ευθύνη των νέων σε ηλικία ατόμων χάριν της αντιπολιτευτικής του διάθεσης θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως μια συνήθης πολιτική πρακτική. Όμως η αντίληψη ότι η όποια μομφή εναντίον τους αποτελεί... «γεροντίλα», «παραξενιά» ή υπεράσπιση της κυβέρνησης ξεπερνάει ένα λεπτό όριο ανοχής, επειδή:
● Δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται τα δεδομένα και τα συμπεράσματα γιατρών και Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι κύριοι μεταδότες του κορωνοϊού SARS - CoV-2 είναι τώρα οι εικοσάχρονοι, τριαντάχρονοι και σαραντάχρονοι, πολλοί από τους οποίους δεν γνωρίζουν καν ότι έχουν προσβληθεί από τον ιό.
● Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πολίτης ή/και κάτοικος αυτής της χώρας ο οποίος να εξαιρείται από την υποχρέωσή του να συμβάλει στην υπεράσπιση του λαϊκού δικαιώματος στην υγεία.
● Δεν είναι δυνατόν να προπαγανδίζεται είτε ως «δικαίωμα» είτε ως συγχωρητέα αμέλεια η άρνηση τήρησης νόμων και βασικών κανόνων συνύπαρξης, πόσω μάλλον σε περιόδους πρωτοφανών απειλών για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία και τη δημόσια υγεία ταυτοχρόνως. Δυστυχώς όμως η παιδοκεντρική κοινωνία μας συνηθίζει να επιδαψιλεύει δήθεν «δικαιώματα» και να αφαιρεί / παραβλέπει βασικές υποχρεώσεις από τους τρυφερούς βλαστούς της, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη δημιουργία ανεύθυνων μελλοντικών πολιτών.
● Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που, λόγω ηλικίας, έχουν δικαίωμα ψήφου (ή θα έχουν σε λίγο καιρό), που μπορεί να κληθούν να υπερασπιστούν με τα όπλα την ακεραιότητα της χώρας, που πιθανώς εργάζονται και τρέφουν οικογένειες ή συμβάλλουν καθοριστικά στην επιβίωσή τους, που σπουδάζουν, που είναι έτοιμοι για επαγγελματική καριέρα να απαλλάσσονται «λόγω νεότητας» από τη στοιχειώδη κοινωνική υποχρέωσή τους να φοράνε μια μάσκα όταν χρειάζεται, να τηρούν στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και απόστασης και να αποφεύγουν τον κίνδυνο μετάδοσης του φονικού ιού.
Αλίμονο στους νέους που γαλουχούνται και εκπαιδεύονται να γράφουν «εκεί που δεν πιάνει μελάνι» τον σεβασμό προς το κοινωνικό σύνολο και να ανάγουν σε «δικαίωμά» τους κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά και κάθε προσωπικό τους βόλεμα. Και αλίμονο στην κοινωνία που έτσι σκέφτεται, έτσι συμπεριφέρεται και με αυτές τις αρχές μεγαλώνει τους βλαστούς της. Σε επίπεδο οικογένειας πρωτίστως...
Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς στέκεται η κυβέρνηση, η οποία δυστυχώς από την αρχή μπήκε στο γήπεδο για να παίξει μπάλα με... δυο δεξιά παπούτσια. Όσοι έλεγαν εξαρχής ότι η καλή συγκυρία ήταν αυτή που κυρίως μας βοήθησε την άνοιξη «να μην γίνουμε Ιταλία» (το εξηγήσαμε στο «Ποντίκι» και παλαιότερα) ήταν απλώς κακόπιστοι. Τώρα δικαιώνονται πικρά, καθώς η κυβέρνηση, αντί να στρωθεί στη δουλειά κατά την τρίμηνη καραντίνα και να σχεδιάσει σοβαρά την επαναφορά σε κάποιου είδους «κανονικότητα», έκανε όλα όσα έπρεπε να αποφύγει:
● Οικειοποιήθηκε πολιτικά τη συλλογική επιτυχία, η οποία προέκυψε κυρίως από τη μη έλευση της πανδημίας, από την έγκαιρη εφαρμογή των ιατρικών συστάσεων, από τον τρόμο που προκαλούσαν στην κοινωνία τα φέρετρα σε άλλες χώρες και από άλλους συγκυριακούς παράγοντες, στους οποίους επίσης έχουμε αναφερθεί.
● Επαναπαύτηκε στις (εκ των πραγμάτων πρόσκαιρες) «δάφνες» της αρχικής αποφυγής του πανδημικού κύματος και έδωσε το απολύτως λάθος μήνυμα περί απόλυτης επιτυχίας στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού με στόχο την προσέλκυση τουριστών, οι οποίοι τελικά... δεν ήρθαν! Στα 15,5 δισ. (μείον 80%) οι απώλειες εσόδων φέτος και ήδη οι προβλέψεις περί ύφεσης έχουν επιδεινωθεί.
● Αποφάσισε το πλήρες άνοιγμα της οικονομίας χωρίς προδιαγραφές προστασίας της δημόσιας υγείας, χωρίς καθαρούς κανόνες, χωρίς σχεδιασμό και επικοινωνιακή καμπάνια.
● Δεν αξιοποίησε –ως όφειλε– την περίοδο της καραντίνας για να σχεδιάσει σενάρια ανάλογα με τον ρυθμό μετάδοσης του ιού, που ήταν βέβαιο ότι θα αυξηθεί κατακόρυφα με το άνοιγμα της οικονομίας.
● Δημιούργησε αλαλούμ με αλλοπρόσαλλα μέτρα –π.χ. στις συγκοινωνίες, στα πλοία, στους κανόνες λειτουργίας των τουριστικών και άλλων επιχειρήσεων– δημιουργώντας την αίσθηση ότι, αντί να σχεδιάζει δράσεις, έτρεχε συνεχώς πίσω από το πρόβλημα. Ή απλώς έκανε χάρες σε επιχειρηματικούς κλάδους.
● Δεν έπεισε (κρίμα τα λεφτά της λίστας Πέτσα!), όταν καθυστερημένα επιχείρησε να το επικοινωνήσει, ότι το πρόβλημα ουδέποτε «λύθηκε» και ότι η υπερβολική χαλάρωση μπορεί να φέρει καταστροφικά αποτελέσματα, τα οποία θα προστεθούν στα ήδη πολύ επώδυνα της πρώτης καραντίνας.
● Δεν σχεδίασε καν την ομαλή και ασφαλή επιστροφή των μαθητών στις σχολικές αίθουσες, μια κορυφαία κοινωνική λειτουργία, με αποτέλεσμα να αποφασίσει πελαγωμένη στο τέλος Αυγούστου, με βάση τις εισηγήσεις που τότε θα κάνουν οι επιδημιολόγοι, αλλά χωρίς καμιά ουσιαστική προετοιμασία και, πιθανότατα, χωρίς το προσωπικό που θα απαιτηθεί για την ομαλή λειτουργία των σχολείων.
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και ας μην πυροβολούμε χωρίς περίσκεψη. Η ευθύνη για ό,τι προκύψει από εδώ και πέρα ανήκει σε όλους –κυβέρνηση και κοινωνία– κι ας βάλει ο καθένας ένα δράμι παραπάνω σε όποια πλευρά της ζυγαριάς τού κάνει κέφι. Δεν θα τα χαλάσουμε. Όμως ούτε η κυβερνητική ανικανότητα ούτε η κοινωνική ανευθυνότητα μπορούν να μπουν κάτω από το χαλί...
Πηγή: topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη
Μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις μέρες και μια ανάγνωση πολιτικών ανακοινώσεων ίσως να έχει πιο καταθλιπτικό αποτέλεσμα απ’ όσο τα ίδια τα στατιστικά της ευρείας μετάδοσης του νέου κορωνοϊού ύστερα από την καλοκαιρινή αναζωπύρωσή του. Δεν είναι μόνο οι «ψεκασμένες» θεωρίες, αλλά και η απίστευτη διαμάχη για το αν για την κλιμάκωση φταίνε οι νέοι σε ηλικία ή η κυβέρνηση. Κατ’ αποκλειστικότητα μάλιστα, αφού οι οπαδοί της κάθε άποψης ούτε καν διανοούνται το ενδεχόμενο να μην φταίει μόνο ο κατ’ αυτούς υπαίτιος.
Για μια μεγάλη μερίδα αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι νεολαίοι της χώρας, οι οποίοι, καθοδηγούμενοι από τη γενετική άρνηση των Ελλήνων για πειθαρχία και με πλήρη απουσία κοινωνικής ευθύνης, εγκληματούν κατά της δημόσιας υγείας και ιδιαίτερα της υγείας των γηραιότερων.
Για την αντίπαλη μερίδα καμιά ευθύνη δεν φέρει κανείς άλλος πλην της κυβέρνησης, η οποία κατηγορείται για «ενοχοποίηση της κοινωνίας» και ξέπλυμα της δικής της ανεπάρκειας όταν επισημαίνει την «ατομική ευθύνη». Κάπου στη μέση στέκονται ενεοί οι επιστήμονες, οι οποίοι προσπαθούν ματαίως να πείσουν ότι η προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας πρέπει να είναι κοινή και ότι, αν θέλουμε «να μην γίνουμε Ιταλία» της άνοιξης, θα πρέπει ο καθένας να κάνει σωστά αυτό που πρέπει: και η κοινωνία και η κυβέρνηση.
Αλίμονο στους νέους...
Το να παραβλέπει ή να υποβαθμίζει κάποιος τη σοβαρή ευθύνη των νέων σε ηλικία ατόμων χάριν της αντιπολιτευτικής του διάθεσης θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως μια συνήθης πολιτική πρακτική. Όμως η αντίληψη ότι η όποια μομφή εναντίον τους αποτελεί... «γεροντίλα», «παραξενιά» ή υπεράσπιση της κυβέρνησης ξεπερνάει ένα λεπτό όριο ανοχής, επειδή:
● Δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται τα δεδομένα και τα συμπεράσματα γιατρών και Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι κύριοι μεταδότες του κορωνοϊού SARS - CoV-2 είναι τώρα οι εικοσάχρονοι, τριαντάχρονοι και σαραντάχρονοι, πολλοί από τους οποίους δεν γνωρίζουν καν ότι έχουν προσβληθεί από τον ιό.
● Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πολίτης ή/και κάτοικος αυτής της χώρας ο οποίος να εξαιρείται από την υποχρέωσή του να συμβάλει στην υπεράσπιση του λαϊκού δικαιώματος στην υγεία.
● Δεν είναι δυνατόν να προπαγανδίζεται είτε ως «δικαίωμα» είτε ως συγχωρητέα αμέλεια η άρνηση τήρησης νόμων και βασικών κανόνων συνύπαρξης, πόσω μάλλον σε περιόδους πρωτοφανών απειλών για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία και τη δημόσια υγεία ταυτοχρόνως. Δυστυχώς όμως η παιδοκεντρική κοινωνία μας συνηθίζει να επιδαψιλεύει δήθεν «δικαιώματα» και να αφαιρεί / παραβλέπει βασικές υποχρεώσεις από τους τρυφερούς βλαστούς της, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη δημιουργία ανεύθυνων μελλοντικών πολιτών.
● Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που, λόγω ηλικίας, έχουν δικαίωμα ψήφου (ή θα έχουν σε λίγο καιρό), που μπορεί να κληθούν να υπερασπιστούν με τα όπλα την ακεραιότητα της χώρας, που πιθανώς εργάζονται και τρέφουν οικογένειες ή συμβάλλουν καθοριστικά στην επιβίωσή τους, που σπουδάζουν, που είναι έτοιμοι για επαγγελματική καριέρα να απαλλάσσονται «λόγω νεότητας» από τη στοιχειώδη κοινωνική υποχρέωσή τους να φοράνε μια μάσκα όταν χρειάζεται, να τηρούν στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και απόστασης και να αποφεύγουν τον κίνδυνο μετάδοσης του φονικού ιού.
Αλίμονο στους νέους που γαλουχούνται και εκπαιδεύονται να γράφουν «εκεί που δεν πιάνει μελάνι» τον σεβασμό προς το κοινωνικό σύνολο και να ανάγουν σε «δικαίωμά» τους κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά και κάθε προσωπικό τους βόλεμα. Και αλίμονο στην κοινωνία που έτσι σκέφτεται, έτσι συμπεριφέρεται και με αυτές τις αρχές μεγαλώνει τους βλαστούς της. Σε επίπεδο οικογένειας πρωτίστως...
Ανεύθυνη κυβέρνηση
Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς στέκεται η κυβέρνηση, η οποία δυστυχώς από την αρχή μπήκε στο γήπεδο για να παίξει μπάλα με... δυο δεξιά παπούτσια. Όσοι έλεγαν εξαρχής ότι η καλή συγκυρία ήταν αυτή που κυρίως μας βοήθησε την άνοιξη «να μην γίνουμε Ιταλία» (το εξηγήσαμε στο «Ποντίκι» και παλαιότερα) ήταν απλώς κακόπιστοι. Τώρα δικαιώνονται πικρά, καθώς η κυβέρνηση, αντί να στρωθεί στη δουλειά κατά την τρίμηνη καραντίνα και να σχεδιάσει σοβαρά την επαναφορά σε κάποιου είδους «κανονικότητα», έκανε όλα όσα έπρεπε να αποφύγει:
● Οικειοποιήθηκε πολιτικά τη συλλογική επιτυχία, η οποία προέκυψε κυρίως από τη μη έλευση της πανδημίας, από την έγκαιρη εφαρμογή των ιατρικών συστάσεων, από τον τρόμο που προκαλούσαν στην κοινωνία τα φέρετρα σε άλλες χώρες και από άλλους συγκυριακούς παράγοντες, στους οποίους επίσης έχουμε αναφερθεί.
● Επαναπαύτηκε στις (εκ των πραγμάτων πρόσκαιρες) «δάφνες» της αρχικής αποφυγής του πανδημικού κύματος και έδωσε το απολύτως λάθος μήνυμα περί απόλυτης επιτυχίας στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού με στόχο την προσέλκυση τουριστών, οι οποίοι τελικά... δεν ήρθαν! Στα 15,5 δισ. (μείον 80%) οι απώλειες εσόδων φέτος και ήδη οι προβλέψεις περί ύφεσης έχουν επιδεινωθεί.
● Αποφάσισε το πλήρες άνοιγμα της οικονομίας χωρίς προδιαγραφές προστασίας της δημόσιας υγείας, χωρίς καθαρούς κανόνες, χωρίς σχεδιασμό και επικοινωνιακή καμπάνια.
● Δεν αξιοποίησε –ως όφειλε– την περίοδο της καραντίνας για να σχεδιάσει σενάρια ανάλογα με τον ρυθμό μετάδοσης του ιού, που ήταν βέβαιο ότι θα αυξηθεί κατακόρυφα με το άνοιγμα της οικονομίας.
● Δημιούργησε αλαλούμ με αλλοπρόσαλλα μέτρα –π.χ. στις συγκοινωνίες, στα πλοία, στους κανόνες λειτουργίας των τουριστικών και άλλων επιχειρήσεων– δημιουργώντας την αίσθηση ότι, αντί να σχεδιάζει δράσεις, έτρεχε συνεχώς πίσω από το πρόβλημα. Ή απλώς έκανε χάρες σε επιχειρηματικούς κλάδους.
● Δεν έπεισε (κρίμα τα λεφτά της λίστας Πέτσα!), όταν καθυστερημένα επιχείρησε να το επικοινωνήσει, ότι το πρόβλημα ουδέποτε «λύθηκε» και ότι η υπερβολική χαλάρωση μπορεί να φέρει καταστροφικά αποτελέσματα, τα οποία θα προστεθούν στα ήδη πολύ επώδυνα της πρώτης καραντίνας.
● Δεν σχεδίασε καν την ομαλή και ασφαλή επιστροφή των μαθητών στις σχολικές αίθουσες, μια κορυφαία κοινωνική λειτουργία, με αποτέλεσμα να αποφασίσει πελαγωμένη στο τέλος Αυγούστου, με βάση τις εισηγήσεις που τότε θα κάνουν οι επιδημιολόγοι, αλλά χωρίς καμιά ουσιαστική προετοιμασία και, πιθανότατα, χωρίς το προσωπικό που θα απαιτηθεί για την ομαλή λειτουργία των σχολείων.
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και ας μην πυροβολούμε χωρίς περίσκεψη. Η ευθύνη για ό,τι προκύψει από εδώ και πέρα ανήκει σε όλους –κυβέρνηση και κοινωνία– κι ας βάλει ο καθένας ένα δράμι παραπάνω σε όποια πλευρά της ζυγαριάς τού κάνει κέφι. Δεν θα τα χαλάσουμε. Όμως ούτε η κυβερνητική ανικανότητα ούτε η κοινωνική ανευθυνότητα μπορούν να μπουν κάτω από το χαλί...
Πηγή: topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου