Τα περισσότερα από τα ωραία, συνήθως εκδηλώνονται "ανεπαισθήτως" και καθιερώνονται βροντωδώς! Θυμάμαι, επί ύστερου εκσυγχρονισμού, όταν ο Σημίτης είχε τελειώσει την πρώτη φάση της "δουλειάς", της οποίας τους καρπούς απολαμβάνουμε έως σήμερα, τότε λοιπόν εμφανίστηκαν οι πρώτοι "αριστεροί" που ζητούσαν να καθιερωθούν και στην Ελλάδα νόμοι για "εγκλήματα γνώμης".
Με άντρο την τότε "Ελευθεροτυπία" και θύλακες σε άλλα ΜΜΕ, καθώς και στα ΑΕΙ, ξεσηκώθηκε ένας ορυμαγδός περί του αξιόποινου της «προτροπής σε βία» και άλλων συναφών παρόμοιων που οδηγούσαν στην ποινικοποίηση της σκέψης, σε δίκες προθέσεων και άλλα τέτοια, που θύμιζαν τις διώξεις που είχαν υποστεί οι κομμουνιστές από το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος, μόνον και μόνον επειδή ήταν κομμουνιστές.
Με τέτοιους νόμους δικάστηκαν στην εποχή μας για τις ιδέες τους και όχι για τις πράξεις τους ουκ ολίγοι στη Γαλλία, ώσπου απηύδησαν οι ίδιοι οι δικαστές και άρχισαν να επιβάλλουν πρόστιμα του ενός ευρώ σε όσους υφίσταντο "εύκολες" κατηγορίες (και συκοφαντίες) για τις ιδέες τους. Αίφνης ο καθένας μπορούσε να κατηγορηθεί (λαοί ολόκληροι) για αντισημιτισμό, ρατσισμό, σεξισμό και δεν συμμαζεύεται! Και ναι μεν στα δικαστήρια το κυνήγι των μαγισσών ατόνησε, στις κοινωνίες όμως το κακό είχε γίνει. Είχε ριζώσει και συνεχίζεται!
Διότι αυτή η διαρκής "εκπαίδευση στην ενοχή" παράγει μια χαρά ραγιάδες. Για παράδειγμα, η περίπτωση του Τραμπ και του twitter βρήκε, σαν έτοιμους από καιρό, πολλούς εθελόδουλους να υποστηρίζουν ότι το καταστατικό μιας ιδιωτικής εταιρείας υπερέχει του Συντάγματος, των νόμων και των θεσμών. Στην πραγματικότητα υπερέχει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ανατροπής και όχι υποταγής σε αυτήν την πραγματικότητα.
Ολιγαρχία και χειραγωγούμενη οχλοκρατία
Έτσι λοιπόν, ο Τραμπ κατηγορήθηκε για προτροπή σε βία και λογοκρίθηκε από το twitter, αλλά δεν κατηγορήθηκε από το twitter, ούτε λογοκρίθηκε ποτέ ο Ομπάμα για εμπράγματη βία (εισβολές, βομβαρδισμούς, διάλυση κρατών). Μάλιστα, σήμερα, τώρα δα, η κυρία Μισέλ Ομπάμα ζητά την ποινική δίωξη όσων είχαν "νταραβέρια" με τον Τραμπ (;!), παραπέμποντας έτσι στις προγραφές του Σύλα ή μάλλον του Μάριου, διότι ο Μάριος –γνωστός και ως "μουλαράς"– ήταν ο δημοκρατικός εκείνης της υπόθεσης.
Όμως όλα αυτά είναι ο όνυχας του λέοντος. Το ουσιώδες είναι ότι ο αμερικανικός δικομματισμός δεν μπορεί πια να διαχειρισθεί τον αμερικανικό καπιταλισμό και τις παγκόσμιες προεκτάσεις του. Η Δημοκρατία, έστω και ως τελετουργία δεν μπορεί να συγκαλύψει πλέον την κυβερνητική των τυραννίδων – και στις ΗΠΑ! Στη χώρα αυτή, την μητρόπολη του καπιταλισμού, η ολιγαρχία ήταν πάντα ασφαλής (στο εσωτερικό).
Όταν όμως οι κίνδυνοι από το εξωτερικό εξέλειπαν, η εν λόγω ολιγαρχία έχασε κάθε φραγμό, έχασε την αίσθηση της όποιας ανάγκης για το όποιο κοινωνικό κονσέσους, έγινε ακόμα πιο άπληστη και έφθασε στην αποξένωση του λαού (σύστημα) και στη χειραγώγηση της οχλοκρατίας (αντισύστημα). Ολιγαρχία με χειραγωγούμενη οχλοκρατία, ένα μείγμα θανατηφόρο που γίνεται πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, αν σε αυτό προσθέσουμε την ιδεολογική τρομοκρατία της κορεκτίλας και την τεχνολογική ισχύ που νέμονται πλέον τα εκ νέου επανεμφανιζόμενα Ιερατεία.
Η κατασκευή, με όλα τα ως άνω "εργαλεία", των οπαδών της Τυραννίας μέσα στις μάζες είναι ίσως το πιο εφιαλτικό γεγονός της εποχής μας, που μεταβαίνει σε πολιτικές και πολιτειακές καταστάσεις πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Πολίτες που ανήκουν ως κολίγοι στις εταιρείες στις οποίες εργάζονται, εταιρίες που νομοθετούν (ή που δεν χρειάζεται καν να νομοθετήσουν) και Ιερατεία που ελέγχουν την τεχνολογία – ιδού ο άνθρωπος! Ιδού ο κίνδυνος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου